Το εγχειριδιο των διστακτικών εραστών.

[ε?]

  σημείωση: το παρακάτω κείμενο να μην σας ξεγελάσει  ,δεν είναι πεζό. είναι το προσχέδιο και το σχέδιο και οι ιδιοι οι στίχοι. Είναι ένα ποιήμα και ότι κρύβεται πίσω και πριν απο αυτό. Στο τρίτο μέρος θα εμφανιστούνε μόνο οι στίχοι ενώ στα δύο πρώτα εκτός από τους στίχους υπάρχουν και όσα μένουν συνήθως στην σκιά , αυτά δηλαδη , οι σκέψεις και οι εμπειριες που μας κανουνε να γραφουμε στιχους. Οσοι βαριέστε απλώς περιμένετε για το τρίτο μέρος , δηλαδή τους στίχους. Αλλιώς τραβείχτε τις κουρτίνες.(πάντως για εμένα το θέμα είναι τα δύο πρώτα μέρη , το τρίτο θα μπεί καθαρά για ξεκάρφωμα).


Μέρος πρώτο - Το εγχειρίδιο των διστακτικών εραστών.
   


Αυτό είναι  όλο. Γράφω για να σταματήσει αυτός ο  τρομερός πονοκέφαλος. Να ξεφορτώσω τις  εικόνες μέσα από το μυαλό μου και να το  αφήσω άδειο και ευτυχισμένο στην απόλυτη  ησυχία του.
Τον Ύπνο. Δεν  μου αρέσει να σκέφτομαι και για αυτό  νιώθω χαρούμενος που είμαι χαζός και  ξένος σε κάθε ιδέα και έννοια και  ιδεολογία και τέχνη. Μόνο περνάω την  ώρα μου κάνοντας βόλτες χωρίς προορισμό  . Στην τύχη. Και σήμερα έφτασα μέχρι το  θέατρο.
   Παρ' όλη όμως  την φυσική μου απάθεια και την συνειδητή  επιλογή της της ελευθερίας (την ελευθερία  της άγνοιας) η παράλογη απαίτηση του  δημιουργού μου να μπορούν να αδειάσουν  ποτέ στο βάθος του κρανίου μου οι εικόνες  είναι για εμένα συχνά ένα μαρτύριο  αβάσταχτο. Ο Μεγάλος Πονοκέφαλος. Εκεί  που γυρίζω και εκεί που πηγαίνω. Η μήτρα  των ονείρων μου , η κάθε μου λέξη και ο  προορισμός της ζωής. Εικόνες καθημερινές  , εικόνες ασύνδετες , εικόνες περαστικές  . Εικόνες   
πολύχρωμες ,  εικόνες αγίων , σωμάτων και τόσες εικόνες  που σβήνουν και σπάνε σε άλλες και  γίνονται όλες σκοτάδι και σβήνουν.
     
   Όταν σβήσουνε  όλες μένει μόνο μία εικόνα. Η μήτρα των  ονείρων μου.
   Η Γυναίκα.

 
   Ο σκοπός η  αφετηρία και ο προορισμός. Το αίνιγμα  και η λύση του κόσμου , το λείο απαλό  δέρμα τα μακριά μαλλιά και απαράμιλλη  , μυστήρια θηλυκή φύση.  Το πιο μακρινό  και επικίνδυνο ταξίδι   
(κατακτήσαμε  τις θάλασσες τους ουρανούς , την Σελήνη  μα κανένας άντρας δεν κατέκτησε ποτέ  την καρδιά μιας γυναίκας) η μόνη φιλοδοξία  και η μοναδική αλήθεια: δεν είναι η ίδια  η αλήθεια , η σοφία ή η δύναμη. Φτωχέ μου  Αριστοτέλη δεν είναι καν η δική σου  ζόρικη ευδαιμονία. Είναι η αγκαλιά μιας  γυναίκας το κίνητρο και η ιδέα . Η ευτυχία.  Και ας το πω καθαρά πως δεν έχω θεό  πατρίδα ή ιδανικό. Και δίνω τα πάντα για  μια τρυφερή αγκαλιά , την απαλή αναπνοή  και τα στήθη μικρά και ερωτευμένα . Τα  μάτια. Το παράξενο σύμπαν της γυναικείας  σκέψης , την ευφυΐα και τις συναισθηματικές  της εκρήξεις. Τα χιλιάδες μυστικά και  την κρυμμένη ψυχή. Την μυστική. Το χρώμα  στο δέρμα και αυτό τον χορό των γοφών  στο βάδισμά της.

 
“πηγαίνει  χορεύοντας ή πλέοντας”?

 
   Δεν θα μπορέσω  να απαντήσω ποτέ και ίσως να φταίει  αυτός ο φοβερός πονοκέφαλος που φουσκώνει  το αίμα στις φλέβες μου αφήνοντας σάρκα  και πνεύμα στο έλεος της θείας , υπέροχης  γυναικείας σου φύσης. Κάπου εδώ εμπλέκονται  και οι στίχοι.
    Δηλαδή  πονοκέφαλος σε γραμμές με μέτρο και  λέξεις , η ανάγκη σε ρίμα και εικόνες  γυναίκας κρυμμένες στα κενά των στροφών.  Αυτοί λοιπόν , δεν είναι μόνον οι στίχοι  αλλά σχέδιο και προσχέδιο και σκέψεις  και τίποτα από όλα αυτά. Δηλαδή ένα  πράγμα αμήχανο σαν τον πιστό μπροστά  στον θεό του. Και αμήχανα γράφω χωρίς  να με νοιάζει.
   Έχουν περάσει  πια πολλά χρόνια και ούτε που ξέρω που  είναι ή τι κάνει. Εκείνο το απόγευμα  όμως η Ν. Ήταν ξαπλωμένη μπρούμυτα στο  κρεβάτι και ένα σεντόνι στραβά φορεμένο  άφηνε να φανούνε τα πόδια γυμνά και η  πλάτη. Με κάθε λεπτομέρεια. Οι απαλές  της καμπύλες , η αρμονία στις κινήσεις.  Τα αχτένιστα μακριά της μαλλιά. Η εικόνα  αυτή υπήρξε για εμένα η πλατωνική ιδέα  . Και ίσως να μην την είδα στα αλήθεια  ποτέ μα μένει για πάντα εκεί , στο βάθος  του κρανίου μου σαν έννοια και τάξη. Σαν  διαστροφή . Γιατί η γυναίκα είναι πάντα  εκεί . Με τα πόδια και την πλάτη γυμνή  κορίτσι , ερωμένη και αράχνη.
   Εκείνο ακριβώς  το απόγευμα η Ν.  μου έμαθε τα πάντα για  τον Μοντιλιάνι. Αν και η στάση της δεν  είχε καμία ομοιότητα με τις πόζες στους  δικούς του τους πίνακες , εγώ κατάλαβα  την αλλόκοτη πίστη του και την εμμονή  σε εκείνη την θέα. Την εικόνα μιας  γυναίκας που ξαπλώνει γυμνή σε ένα  κρεβάτι.
   Και λύθηκαν  όλα. Ο αιώνιος συμβολισμός , το κρυφό  μυστικό και η αλήθεια στις φόρμες.  Γεμάτες ερωτισμό , τις κάποτε αμήχανες  σαν τούτες τις λέξεις γραμμές και ήταν  αυτή η αποκάλυψη η πρώτη απάντηση.  Ο  σκοπός και το μέσο , το κίνητρο και η ζωή  είναι νωχελικά αφημένα γυμνά και υπέροχα  για μία στιγμή στον μικρό μου καμβά. Το  όνειρό της γυναικείας μορφής.

 
Απάντηση πρώτη
η εικόνα γυμνή
σε ένα κρεβάτι.
Ζωή   
σε ώμους λεπτούς 
και λείες γραμμές.
Σε κάποιο καμβά 
η ιδέα και χάρτη
την μακρινή  διαδρομή
της σπονδυλικής  σου αγάπης.
Ο δρόμος των  νεύρων   
και των ονείρων 
που ενώνει τους  πόλους   
ενός ατέλειωτου  κόσμου.
Στον νότο η  λεκάνη.
Στον βορρά το  κεφάλι.

 
   Το γυναικείο  κεφάλι. Απάντηση δεύτερη από τον Αμαντέο  Μοντιλιάνι. Τα παράξενα μάτια. Αυτά που  ο Καββαδίας τα είπε τυφλά , μα δεν το  νομίζω. Τα μάτια είναι ο καθρέφτης της  ψυχής . Και τα μάτια στους πίνακες του  Μοντιλιάνι υπάρχουνε , και εκείνο το  βλέμμα! Μα τα καλύπτει μια θάλασσα , ένα  πέπλο από χρώμα. Δεν είναι κενά. Είναι  κρυμμένα. Αιώνες τώρα απασχολεί τον  κόσμο το χαμόγελο της Μόνα Λίζα μα το  μεγάλο μυστήριο είναι το βλέμμα του  Μοντιλιάνι. Η κρυμμένη ψυχή. Είναι το  βλέμμα της γυναίκας.   
   Ήταν λοιπόν  εκεί  , ακριβώς όπως πρέπει. Γυμνή στο  κρεβάτι , ντυμένη την πλατωνική ιδέα  της βασίλισσας φύσης της , σχεδόν αφημένη  και όμως τα μάτια της κάλυπταν οι θολές  πινελιές του Αμαντέο Μοντιλιάνι. Και η  ψυχή της κρυμμένη στο κέντρο ενός ήλιου  από μαλλιά καστανά που κάνει να ανθίζουν  οι πιο ερωτευμένοι μου στίχοι. Μα είναι  τόσο μακριά. Θα μείνει για μένα η Άγνωστη  Γη και έμαθα τότε και έμαθα τότε πως μια  γυναίκα δεν θα μπορέσω να την κατακτήσω  ποτέ. Είναι το δίδαγμα του γρίφου του  μεγάλου εραστή και του φτωχού καλλιτέχνη.  Και είναι σοφός αυτός που το γνωρίζει  και καταδικασμένος στην θλίψη.

 
Κι ανάμεσα τους  μια θάλασσα
από θολές πινελιές   ,
στα μάτια   
κρυμμένη
η σοφία και η  θλίψη
της δεύτερης  γνώσης.
Θα μείνεις για  πάντα
μια άγνωστη γη
για λίγο εδώ
για λίγο κοντά  μου
σαν ήλιος που  καίει
μαλλιά καστανά
και χώρα που  ανθίζουν
οι ερωτευμένοι  μου στίχοι.

 
  Θλίψη ή η  συνειδητοποίηση του μάταιου. Σημαίνει  να νιώθεις ευγνωμοσύνη για την κάθε  στιγμή που ζεις με την Γυναίκα. Σημαίνει  δηλαδή , να ξέρεις πως δεν σου ανήκει.  Και εσύ σύντομα θα γυρίζεις εξόριστος  στις μακρινές τις αναμνήσεις και αυτή  με βλέμμα μυστήριο θα ρίχνει το φως της  ζωής σε έναν άλλον. Το βλέμμα αυτό που  έχει δυο άκρες. Αυτήν που πονάει. Το  γαλαζοπράσινο πέπλο , τα αδιαπέραστα  μάτια , την κρυμμένη ψυχή. Την θλίψη. Και  αυτή που μεθάει. Την απόλυτη γοητεία ,  την παράνοια του Ωραίου , την πρόκληση  . Και αφού πια δεν ξέρω από λέξεις , αν ο  Μοντιλιάνι μιλάει για το μυστήριο (την  άκρη στην σκιά)  ο Κλίμτ μιλάει για την  άλλη. Τα υπέροχα μάτια τα γεμάτα  υποσχέσεις, ομορφιά και αισθήσεις πίσω  από τα οποία πέφτουν οι βαριές κουρτίνες  του Μοντιλιάνι. Τον πειρασμό. Η “γυναίκα  με καπέλο και μποά”  , τα μάτια αυτά. Το  περαστικό βλέμμα , το οικείο . Αυτό που  έχω δει χιλιάδες φορές και με κάνει να  υποφέρω. Το τέλειο. Τα λεπτά τόξα των  φρυδιών , η λάμψη , το “έλα” και το  “φύγε”. Η καλλονή σε μια αδιάφορη πόζα.  Ο μαγνήτης που σε τραβάει στην άβυσσο.  Και ξυπνάει τον πόθο. Ο αισθησιασμός.

[Lo.Lee.Ta]

Χαχαχα! Μέχρι στιγμής, το ποίημα, μοσχοβολάει σάρκα, όσο και αν μπλέχτηκαν λέξεις άλλες.

[Ιππέας]

Όπως το λέει και ο Χόλης . Σάρκα , αισθησιασμός , ερωτισμός ... Ύμνος στη φιλάρεσκη γυναίκα και όχι μόνο ...
Αλήθεια Ρακένδυτε , τελικά πηγαίνει χορεύοντας ή πλέοντας ;

[ε?]

  Έχω ερωτευτεί  μέχρι τέλους χιλιάδες γυναίκες περαστικές  δίχως όνομα , “γυναίκες με καπέλο και  μποά” αφήνοντας τον εαυτό μου να  παρασυρθεί από την απόλυτη ομορφιά. Την  Γοητεία της Γυναίκας. Το χρώμα που  συναντάει κανείς μονάχα στα μάγουλα  μιας κοπέλας που ετοιμάζεται για την  βραδινή της έξοδο και την παλέτα του  Κλίμτ.
   Η εικόνα της  Ν. δεν θα ξεραθεί ποτέ στο πηγάδι του  κρανίου μου. Δεν θα ηρεμήσει ποτέ όπως  και αυτή η συνήθεια  , μια μικρή διαστροφή  που απέκτησα εκείνο το απόγευμα. Μου  αρέσει όταν μένουμε μόνοι εκείνη , η  περαστική να ξαπλώνει για εμένα γυμνή  για ώρα απάνω στο κρεβάτι. Όσο μιλάμε ή  γνωριζόμαστε. Να είναι το    Άλεφ. Τα πάντα  σε ένα κορμί.
   Κάποιος είπε  πως αυτό που φοβόμαστε όταν στεκόμαστε  στην άκρη του γκρεμού δεν είναι  μήπως  χάσουμε την ισορροπία μας αλλά μην  υποκύψουμε στην φωνή του ενστίκτου που  μας καλεί να βουτήξουμε γιατί μας τραβάνε  τα βάθη. Αυτό είναι το αίσθημα. Η ταραχή  μπροστά στην γυμνή θεά Γυναίκα που με  κάνει να ψάχνω στην αρχή τον βορά. Το  κεφάλι. Το κάλεσμα του βάθους , του  αδιεξόδου , του βλέμματος του Μοντιλιάνι.  Του ενστίκτου που με σπρώχνει να βουτήξω  στο τρομαχτικό κενό ενός άγνωστου  κόσμου. Μιας ψυχής γυναικείας , μυστικής.  Και είναι αυτό το παράλογο ένστικτο ,  αυτή η χαρά του γκρεμού που γίνεται  φόβος και αμηχανία. Ο φόβος της πτώσης.  Και τρέμω λοιπόν και είμαι αδέξιος  εραστής αφού σε ακουμπάω και αγγίζω και  ψηλαφώ με τα χέρια μου το κορμί του  γκρεμού και διστάζω. Αισθάνομαι ίλιγγο.  Και είναι πάντα για εμένα σαν να ήταν η  πρώτη φορά και εσύ απορείς. Μα μόνο μία  φορά μπορείς να ενδώσεις σε κάθε γκρεμό   και έτσι όσες και αν είσαι εσύ η φορά  μένει πάντα για μένα η μία. Θα συμφωνήσουμε  λοιπόν σε αυτό , χρειάζομαι χρόνο. Για  να δαμάσω αυτή την έλξη , την ταραχή ,  τον δισταγμό και τον φόβο. Να συμφιλιωθώ  με τα αδιαπέραστα μάτια  και σιγά σιγά  να ηρεμήσω γιατί όπως και η θάλασσα η  γυμνή θέα της Γυναίκας έχει την εξής  ιδιότητα: να σε ταράζει και να σε ηρεμεί  με τα κύματα και τις γραμμές του κορμιού  της. Και όταν σβήνει ο άνεμος και η πνοή  χαλαρώνει σε μισάνοιχτα χείλη μένει το  μυαλό καθαρό να αναγνωρίσει το σημάδι  του Κλίμτ. Και η Ν. ,η κάθε Ν. δεν είναι  πια παρά η “Δανάη” . Μια άλλη εικόνα  γυμνή ξαπλωμένη στο κρεβάτι. Και όχι  πια θάλασσα μα σάρκα και οστά με χρώμα  και κραγιόν στα μισάνοιχτα , υπέροχα  χείλη. Με μάτια κλειστά , ελαφρόχρωμες  ρώγες και πυκνά ανακατεμένα μαλλιά.
   Η “Γυναίκα με  καπέλο” έχει πια όνομα (είναι για μένα  η “Δανάη”) και τρέμει από ηδονή καθώς  διακριτικά κατεβάζει το χέρι χαϊδεύοντας  τον μαλακό της νότο.
   Εκεί που όλα  μένουν ως υπόσχεση πίσω από τους  τονισμένους γοφούς και την φαρδιά της  λεκάνη. Το σύμβολο δηλαδή από τα  αγαλματίδια του Αιγαίου μέχρι τον πίνακα  του Κλιμτ και ακόμη πιο πέρα της γυναικείας  φύσης. Εκεί που συναντάται ο έρωτας , η  ηδονή και η μητρότητα και τα νεύρα που  τρέχουν την σπονδυλική σου αγάπη γίνονται  ένας μικρός δυσεπίλυτος κόμπος.
Στην κλειτορίδα  σου , το κέντρο του Κόσμου.

 
Δανάη ,
στον κόμπο του  Κόσμου
σαν γρίφο που  δεν θα λυθεί
θα αφήσω το χάδι
και ένα φιλί
σαν μόνο σημάδι.
Πως κάποτε  ήμασταν μαζί
και είχα μια  θέση
και εγώ στην   καρδία σου.

 

 
   Και είναι αυτός  ο μόνος θρίαμβος που μπορώ να ελπίζω.  Γιατί σε αντίθεση με τον Άντρα που είναι  φθηνός και πρόστυχος η αποδοχή της  γυναίκας είναι μια πράξη συνειδητή. Μια  αληθινή γυναίκα δεν θα επιτρέψει ποτέ  σε κανέναν να μπει στον κόσμο της  δεν  υπάρχει για αυτόν μία -πολύ μικρή έστω-  θέση στην καρδιά της. Ο άντρας προσφέρει.  Η γυναίκα επιλέγει. Και κάθε φορά που  ανοίγει τα πόδια της στην πραγματικότητα  επιβεβαιώνει σε κάποιον πως έχει δικαίωμα  στο φιλί της. Είναι  το “ναι” , είναι το  “σε έκρινα και σε βρήκα εντάξει”. Είναι  το “για λίγο , όσο κρατάει αυτή η επαφή  , θα είμαι δική σου”. Είναι το “για μια  στιγμή εγώ θα σε αγαπάω”. Είναι η πιο  περήφανη και συγχρόνως η πιο αβάσταχτη  σκέψη. Είναι ο θρίαμβος της αποδοχής.  Το αίσθημα που νιώθεις όταν ένα ανώτερο  πλάσμα σου προσφέρει μια θέση στο θέατρο  των θαυμάτων του. Και κυρίως το φιλί  του. “Το Φιλί” το δίνει ο άντρας αλλά  το πάνω χέρι το έχει πάντα η γυναίκα.  Και όλοι γνωρίζουν πως σε αντίθεση με  τον άντρα η γυναίκα ποτέ δεν θα δοθεί  σε κάποιον που δεν θέλει να φιλήσει.  Αυτό λοιπόν το φιλί είναι το κλειδί. Της  Μεγάλης Χαράς. Της ζωής , μα λίγοι  γνωρίζουν πως είναι αυτό ακριβώς το  κλειδί που ανοίγει την πύλη της κόλασης.  Είναι αυτό που κρύβεται στην άλλη άκρη  του γυναικείου βλέμματος. Ο χρόνος.
   Γιατί ο άντρας  στην πρόστυχη φύση του , σαν το σκυλί  ακολουθώντας τα πιο ταπεινά από τα  ένστικτα μπορεί να έχει επαφές και  επαφές μα μένει πιστός σε έναν αφέντη.  Την γυναίκα που αγαπά να φυλάει. Και  εκεί θα γυρίζει. Μα πρέπει να ξέρει πως  η γυναίκα που θα ξαπλώσει γυμνή στον  καμβά θα φιλήσει τον εραστή της. Θα του  δώσει δηλαδή , αυτό που εκείνος κρατούσε  μονάχα για εκείνη . Την ώρα αυτή , τον  έχει προδώσει. Για πάντα με ένα φιλί.  “Το φιλί” της “Ιουδήθ 1”. και εκείνος  πια θα γυρίζει εξόριστος στις αναμνήσεις  της Ν. της γυναίκας  που πίστεψε και  κάποτε έλεγε μητέρα ή Δανάη. Αυτή τον  έσβησε με ένα φιλί και τώρα πια αδιάφορα  περνάει από μπροστά του τυλιγμένη στο  μποά. Και με ένα καπέλο. Για να την  ερωτευτεί ξανά υπακούοντας στο κάλεσμα  του γκρεμού και να ζήσει για πάντα στην  θλίψη. Δέσμιος ενός φαύλου κύκλου που  σαν και το ποίημα που κλείνει και πέφτει  στην πρώτη στροφή όπως πίστεψαν κάποιοι  μπορεί να κοπεί μοναχά με έναν φόνο.

 
Τώρα γυρίζω  εξόριστος
στις μακρινές  σου αναμνήσεις
πονάω σαν να  μουν σκυλί
και να κάθε τόσο
που πέφτω μπροστά  σου.

 
Σε συνάντησα  έξω από το θέατρο. Φορούσες ένα μοβ  καπέλο. “πως σε λένε?”
Με αυτή την  ερώτηση ξεκίνησαν όλα και ας ήξερα πως  είχε χιλιάδες κρυφές απαντήσεις.

 
Ν.
Δανάη.
Ιουδήθ 1.

 
Απάντηση πρώτη.
Η εικόνα γυμνή
σε ένα κρεβάτι.

 
Στέκομαι γυμνός  όπως και εσύ. Απέναντί σου με ένα προσχέδιο  , ένα σχέδιο και το ποίημα. Διστακτικά  και αμήχανα προσφέροντας το μικρό μου  μόριο , το κύτταρο αυτό πάνω στο οποίο  θα χτίσω μαζί σου έναν κόσμο γεμάτο από  εμάς και απογεύματα όπου εσύ θα είσαι  γυμνή σε ένα κρεβάτι και εγώ λίγο πιο  δίπλα θα σε κοιτάω ερωτευμένος φορώντας  το κοτλέ κουστούμι του Αμαντέο Μοντιλιάνι.  Εσύ χαμογελάς , με τραβάς πιο κοντά και  μου δίνεις ζωή σε κάθε φιλί σου.

 
Μα ο χρόνος  περνά. Και δεν μπορώ να δω ακόμη τα μάτια  σου.

 

 
Σε λίγο θα μοιάζω  εγώ με καμβά δίχως θρησκεία και σπλάχνα  και εσύ θα ξαπλώνεις σε ένα άλλο κρεβάτι.  Ερωτευμένη. Θα δίνεις ζωή σε κάθε φιλί  σου.

 
Θα σε σκοτώσω  λοιπόν.
Εγώ ή κανένας.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 
Απάντηση πρώτη
η εικόνα γυμνή
σε ένα κρεβάτι.

 
Ζωή   
σε ώμους λεπτούς 
και λείες γραμμές.
Η  ιδέα και χάρτη
την μακρινή  διαδρομή
της σπονδυλικής  σου αγάπης.

 
Ο δρόμος των  νεύρων   
και των ονείρων 
που ενώνει τους  πόλους   
ενός ατέλειωτου  κόσμου.

 
Στον νότο η  λεκάνη.
Στον βορρά το  κεφάλι.

 
Κι ανάμεσα τους  μια θάλασσα
από θολές πινελιές   ,
στα μάτια   
κρυμμένη
η σοφία και η  θλίψη
της δεύτερης  γνώσης.

 
Θα μείνεις για  πάντα
μια άγνωστη γη
για λίγο εδώ,
για λίγο κοντά  μου
σαν ήλιος που  καίει -
μαλλιά καστανά
και χώρα που  ανθίζουν
οι ερωτευμένοι  μου στίχοι.
Η αγάπη.

 
Δανάη ,
στον κόμπο του  Κόσμου
σαν γρίφος που  δεν θα λυθεί
θα αφήσω το χάδι
και ένα φιλί
σαν μόνο σημάδι.

 
Πως κάποτε  ήμασταν μαζί
και είχα μια  θέση
και εγώ στην   καρδία σου.

 
Τώρα γυρίζω  εξόριστος
στις μακρινές  σου αναμνήσεις
σαν να μουν σκυλί
και να κάθε τόσο
που πέφτω μπροστά  σου.
Ν.
Δανάη.
Ιουδήθ 1.

 
Κάπως έτσι  ξεκίνησαν όλα.

 
Απάντηση πρώτη.
Η εικόνα γυμνή
σε ένα κρεβάτι.

 
Εγώ ή κανένας.

 

 

 

[ε?]

xolidoxos και ippeas θενξ φορ πασινγκ μπαι!!!

τι τραβαμε και εμεις ε?? δε βαριεστε....

[Lo.Lee.Ta]

Ρακένδυτε, όλα είναι μεταξύ ιδέας, ύπαρξης και ανυπαρξίας.
 
Εκτός από ωραίους στίχους, γράφεις και ωραία προσχέδια-αναλύσεις! Άσχετα αν διαφωνούμε σε σημεία, αυτό που αιωρείται, προκαλεί συναισθήματα. Από εδώ και στο εξής, ότι ποίημα γράφεις, θα μου στέλνεις π.μ. το προσχέδιο του, να με ανταμοίψεις διπλά ως μόνιμο αναγνώστη σου! χεχε..!
 
Μάλλον ο τίτλος θα ήταν καλύτερος ως εγχειρίδιο ΠΡΟΣ διστακτικούς εραστές.
 
Στούς στίχους του Αλκίνοου Ιωαννίδη ο Βυθός, αλλά και σε μια ελληνική ταινία του Νικολαϊδη που έπαιζε ένας τύπος Drums κυρίως στην αρχή και το τέλος του έργου και όχι μόνο, μου ήρθαν στο μυαλό, κομμάτια από τις ιδέες σου.
 
ΥΓ..Μιας και είπες τι τραβάμε και εμείς ε ? θα σου πω στο μέλλον! όσο για τις αναμνήσεις, αν έχεις καλά τσιπάκια, διαρκούνε πολύ.

[ivikos]

Αψεγάδιαστο όλο!!!!!!!!!!
Μου άρεσε πολύ!!!!!!!!!

[argentina]

Υ Π Ο Κ Λ Ι Ν Ο Μ Α Ι !!!

Υμνος στον ερωτα
- στην επαφη- 
Στην αξιοπρεπεια του να χανεσαι
-μεσα σ'ενα κορμι ποθωντας να κατακτησεις τα ματια-
Στην αποδοχη
-Το παραστημα του Αντρα!-


Γοητευμενη!
(ολο με συγκλονισε αλλα κρταω αυτο: "και έτσι όσες και αν είσαι εσύ η φορά  μένει πάντα για μένα η μία")

Μαγεμενη!

 

 

[Darko12]

..θα μεινεις για παντα μια αγνωστη γη..
 
μπραβο φιλε συνεχισε να μας ταξιδευεις εκει που μονο η σκεψη σε ανακουφιζει, σε κανει να νιωθεις πως ολα μπορουν να συμβουν, πως καποια στιγμη η λυτρωση θα ερθει και θα παρει την θεση απο την αμφιβολια μεσα μας χωρις να διωξει αυτο το μοναδικο συναισθημα του ανατριχιαστικου χτυπου της ιδιας μας της καρδιας..