Riverson:
Τι γνώμη έχετε για τον Νικόλα Άσιμο; Ήταν ξεχασμένος από όλους και όλοι τον θεωρούσαν τρελό!!!! Πολλοί τον πολέμησαν και ψυχικά και δισκογραφικά.... Γιατί άραγε; Έπρεπε να αυτοκτονήσει για να τον μάθουμε; Τα τραγούδια του είχαν και έχουνε ένα βαθύ και καυστικό νόημα που τα μυαλά των τότε ανθρώπων δεν καταλάβαιναν (δεν καταλάβαιναν ή καταλάβαιναν αλλά το βούλωναν γιατί λόγω της ιδεολογίας που είχαν δεν μπορούσαν να φανταστούν πως θα μπορέσουν να ακολουθήσουν την ιδεολογία του Άσιμου;) Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είμαστε τόσο άδικοι...
Holy Diver:
Ο Νικόλας ο Άσιμος ήταν ένας από τους 3 ανθρώπους που έφεραν την πραγματική ανατροπή στην ελλάδα, μαζι με τον Σηδιρόπουλο και τη Γώγου. Μιλάμε για απίστευτη μορφή...
kiseichukan:
Δημιουργός των αντιθέσεων. Από τη μια διαχρονικά κομμάτια που συγκλονίζουν με την ευαισθησία και τη λυρικότητά τους κι από την άλλη πλήρως αδιάφορα τραγουδάκια που δε στέκουν ούτε ως απόρροια της γραφικότητας του δημιουργού τους. Ευτυχώς δεν τον κατέτρεχε η ανάγκη της ντε και καλά δισκογραφικής παρουσίας για βιοποριστικούς λόγους.
Ο Άσιμος ήταν πρώτιστα, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό, αυθεντικός απέναντι στην τέχνη του που στην περίπτωσή του, περισσότερο από πολλούς άλλους, έπαιρνε διαστάσεις βιώματος. Το πρόβλημα όμως είναι πως, όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις παρουσίες, δημιουργήθηκε μια μετά θάνατον ηρωοποίησή του στα μάτια οποιουδήποτε φερέλπιδα επαναστάτη κι αντιεξουσιαστή, δυσκολεύοντας την αντικειμενική κριτική του έργου του. Το γνώριμο ερώτημα λοιπόν επανέρχεται...θα διαιωνιζόταν ο μύθος του, αν ο θάνατος δε φρόντιζε να τον "λυτρώσει" από τη διάβρωση της καθημερινότητας?
CHCOME:
--- Παράθεση από: kiseichukan στις 07/11/04, 01:34 ---Δημιουργός των αντιθέσεων. --- Τέλος παράθεσης --- Εγω πάντως βρισκω αντίθεση σε αυτά που εσυ γράφεις στο παραπανω μηνυμά σου και θα σου εξηγήσω αμέσως τι εννοώ. Ο Ασιμος ηρωοποιηθηκε -χρησιμοποιω τη λέξη που κι εσυ χρησιμοποιείς-γιατί είχε τη γενναιότητα να υπερασπιζεται μέσω του τροπου ζωής του,τις ιδεες του.Πριν τον Ασιμο ειχαν ηρωοποιηθεί και αλλοι ανθρωποι,σε αλλες καταστάσεις,σε αλλες χρονιές αλλά ολοι για τον ιδιο αυτό λόγο που προανέφερα.Το ερωτημα είναι τι έχει περισσοτερη σημασια;Η αντικειμενική κριτική του εργου τους (ασε που για μένα τετοιο πράγμα οπως η ''αντικειμενικη κριτικη'' δεν υπαρχει-ειναι μόνο ενας ωραιος όρος) ή η αγορευσή του σε μύθο και ήρωα; Τι είναι εξάλλου αυτο που εμπνέει και καθοδηγεί τους ''μετέπειτα'';Η καταγραφή των έργων και η ανατομία τους κάτω απο διαφορες θεωρητικές συζητήσεις ή η αυρα που αφηνουν πίσω τους αυτοί οι ανθρωποι;Ανθρωποι που συνεχίζουν να σκέφτονται και εχουν τη γενναιότητα να διαφοροποιούνται πραγματικά(και οχι στα λόγια) απο αυτό που περιφρονουν ή αρνουνται;
Pontifikas:
Όταν ήμουν μικρός και πίσευα στον Θεό, ρωτούσα την μάνα μου "Γιατί μερικοί άνθρωποι πεθαίνουν νέοι". Η απάντηση που έπερνα ήταν " Γιατί ο Θεός θέλει να τους προστατεύσει αγνούς και να μην αμαρτήσουν άλλο".
Μπορεί σήμερα ο Άσιμος να ήταν κριτής στο Fame Story. Μπορεί και όχι φυσικά.
Από ότι φαίνεται, η ιστορία φροντίζει ώστε άνθρωποι με έντονες προσωπικότητες, ικανές να αποτελέσουν πρότυπα, συχνά να πεθαίνουν νωρίς, πρίν προλάβει η δύνη της καθημερινότητας, να τους παρασύρει.
Δεν έχει σημασία πιστεύω να αναρωτιώμαστε τι θα συνέβαινε στο μέλλον,γιατί δεν συνέβη. Ας τον ακούμε, και αν κάποιοι έχουν κάτι να κερδίσουν από αυτό ας το κάνουν.