Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ivikos στις 13/06/13, 00:14
-
Πάλι στεντόρειες φωνές ακολουθείς
και σε φωλιές που αραχλιάσανε κοιμάσαι
μονάχα τ’ όνειρο, μου λες, θες να θυμάσαι
που σε ατιμάζουνε…. μα αλί σου….. τους ποθείς!!!!!
Φράζαν τις ώρες, που γαλούχιζες τα….. ΔΕΝ….
κι οι δυό ιππότες, που σχεδίαζαν το φόνο
αλλάζαν ρότα, γιατί λέγανε σε αγχώνω
που δεν σε αφήνω ν’ αρχινάς απ’ το μηδέν
Πάλι τερμίτες σου αδειάζουνε το ασκί
σε μιας ερήμου τη θολούρα και τη δίνη
που έχουν φράξει τις οάσεις Βεδουϊνοι,
και τα φιλιά, τις νύχτες βγαίνουν, για…. Βοσκή
Μα το φλασκί, γεμάτο μπρούσκο ανεμελιάς,
μου ‘πες, θ’ ανοίξεις στων ανέμων τη φενάκη
μήπως μεθύσω, και σου δώσω ένα φιλάκι
όπως στο κάδρο, μιας εικόνας μας παλιάς
Πάλι λατίνια, ρότα χάραζαν στο χτες
μα ως, ίχνη νά ‘βρουνε ακήρυχτου πολέμου
εικόνες μου έρχονταν στο φύσημα του ανέμου:
….τα ιστιοφόρα, σε βραχόσπαρτες ακτές……
Κι εκεί που οι μοίρες πλέκαν όνειρου ιστούς
με πανωφόρι σου τα λίγα δάκρυά μου
πορτρέτο σ’ έδειχνε, γυμνή και μακριά μου
μπλεγμένη να ‘σαι, με αγάπης προεστούς!!!!!
5.06.2013
-
"Κι εκεί που ο ivikos έπλεκε ποίησης ιστούς..."
Μπράβο! περίτεχνο ποίημα, σαν αράχνης ιστός, που μας αιχμαλωτίζει στις εικόνες του...