Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

[Απόλλων]

Το παρακάτω κείμενο το βρήκα σε μια Ισπανική ιστοσελίδα και με έβαλε σε σκέψεις, κυρίως γιατί βρήκα σχεδόν ολόκληρη την παιδική μου ηλικία μέσα στις λίγες γραμμές. Επιχείρησα μια κάπως ελεύθερη αλλά (πιστεύω) αρκετά πιστή μετάφραση, αν όχι στο κείμενο αυτό καθ' αυτό, τουλάχιστον στο πνεύμα του γράφοντα. Το παραθέτω χωρίς περισσότερα σχόλια.

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.  Έπρεπε να περιμένουμε δυό ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δυό ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.

Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας  ; )   : D   : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

[Kerwyn]

Τα περισοοτερα τα εκανα κι εγω...Αλλα εγω ειμαι το ΄86 γεννημενος..Μετραει?

[jon]

Όντως το '85 ήταν κρίσιμη χρονιά να γεννηθεί κανείς... Ίσως οι φουρνιές πριν και το '85 ήταν οι τελευταίοι που ζήσαν σαν παιδιά. Μπορεί να αποτύχουμε, μπορεί να πετύχουμε, μπορεί να ευτυχίσουμε, μπορεί να ζήσουμε μια ζωή στη μιζέρια και την κακομοιριά. Τουλάχιστον περάσαμε πολύ όμορφα παιδικά χρόνια και κάτι απίστευτα καλοκαίρια...

Τα παραπάνω είναι αληθή και θα συμπλήρωνα αρκετά ακόμα (π.χ. "περιπέτεια" στο δάσος με σμπαραλιασμένα BMX) αν είχα λίγο χρόνο. Ίσως σε επόμενο post...

Ωραία χρόνια... Χωρίς χρήμα για διαχείρηση, λογαριασμούς, γυναίκες, υποχρεώσεις...

[ouzo]

Tώρα συνειδητοποιώ ότι κι εμείς η παλιά καραβάνα της δεκαετίας του '70 που γεννηθήκαμε, γεράσαμε πια! Όχι μόνο αυτά, αλλά και άλλα τόσα θα μπορούσα να παραθέσω.
Η φάση είναι όμως ότι τα παιδιά που γεννιούνται στη τωρινή δεκαετία θα λένε πόσο όμορφος ήταν ο κόσμος τότε στα παιδιά της δεκαετίας του  2030 και ούτω καθεξής.

[porky]

ποσο μα ποσο δικιο εχει...δεν φοβομασταν μηπως μας πατησει καποιο αμαξι ή μας απαγαγουν , τα καλοκαιρια καθομασταν στο παρκο της γειτονιας ολοι μας και γυρνουσαμε σπιτι αργα το βραδυ για μπανακι και υπνο.Δε βλεπαμε μεγαλους αδελφους παρα μονο Χαιντι και Καντυ ,τεν-τεν και Μπολεκ-Λόλεκ...φτιαχναμε θεατρικες παραστασεις με σεντονια για αυλαια και παλια ρουχα και με τις εισπραξει απο το εισητηριο αγοραζαμε γαριδακια παγωτά και τσιχλες...
Ο κοσμος ειναι αγριος τωρα πια...σαν γονιος φοβασαι να αφησεις το παιδι σου να κανει πολλά απο τα παραπανω που αναφερθηκαν και τα παιδια μας ειναι παιδια της τεχνολογιας αναγκαστικά μιας και οι διέξοδοι ειναι ελαχιστοι στο να καταναλωσουν αλλού την ενεργεια τους...Τα χρονια της αθωωτητας περασαν ανεπιστρεπτί...Τα οχταχρονα τωρα πια ξερουν τι ειναι γκει , λεσβια , σεξουαλική βια και τι σημαινει fuck you.Βλεπετε η εξελιξη και η απελευθερωση ολων μας τα βαζει απο νωρις στο παιχνιδι....

[djkostas]

Που να δείς σε μερικά χρόνια τι θα γίνεται!

[Boogieman (του Kithara.gr!!!)]

Αν και πολλές φορές αναπολώ με συμπάθεια το παρελθόν, γεγονός είναι ότι δεν ήταν όλα ρόδινα (μεγάλες παρέες ανά γειτονιά που είχαν κυρήξει ''πόλεμο'' (και καλά ) μεταξύ τους, σπασμένα μούτρα από σφεντόνες και άλλα τέτοια χαριτωμένα δεν μου έλειψαν ιδιαίτερα).

Πλάκα είχαμε, αλλά ωφείλω να πώ ότι κάθε εποχή έχει τα καλά της.

[vst@vros]

Οντως για μας της δεκαετίας του '70 αυτό το κειμενο μας θυμησε πολλα!!!
παμε κι εμεις γεράσαμε

αυτό που θυμαμαι σε γενικές γραμμες ειναι οτι τότε δεν υπήρχαν τόσο πολύ ''ετοιμα πακέτα'' και επρεπε από μόνος σου να αυτοσχεδιασεις και για να ''φτιάξεις'' πχ ενα παιχνίδι...ετσι χρησιμοποιόυσαμε οτι μας παρείχε το περιβάλλον και με αυτά παίζαμε...και πάντα παιζαμε ομαδικά και λιγότερο ατομικά...

παντως πιστευω οτι και στο μελλον μετα από πχ 30 χρόνια θα γραφτεί καποιο κείμενο που θα αναφέρει αντίστοιχα για την δική τους εποχή...τι ωραία που ηταν κτλ κτλ....

[ouzo]

Πριν μερικούς μήνες πέρασα από το πάρκο της πλατείας Ροτόντας στη Θεσσαλονίκη! Θυμάμαι που κάθε απόγευμα έσφιζε από ζωή, οι μανάδες μας δεν βρίσκανε εύκολα παγκάκι να κάτσουν και να κουτσομπολέψουν με τις διπλανές, εγώ έδινα σχεδόν καθημερινά το παρών μου παίζοντας (και ίσως και με μερικούς από εσάς) μπάσκετ κάνοντας μπασκέτες τα κλαδιά των δέντρων, μήλα με τις κοπελίτσες, ποδήλατο, κρυφτό κτλ.
Τώρα έγινε πάρκινγκ για τα αυτοκίνητα.
Αυτό με σκότωσε!

[King Lui]

παντως πιστευω οτι και στο μελλον μετα από πχ 30 χρόνια θα γραφτεί καποιο κείμενο που θα αναφέρει αντίστοιχα για την δική τους εποχή...τι ωραία που ηταν κτλ κτλ....

Ας ελπίσουμε να μη γράφει "τι ωραία πριν τριάντα χρόνια που υπήρχαν σπίτια, δρόμοι, άνθρωποι ενώ τώρα υπάρχουν μόνο χαλάσματα..."

(Off topic: Αυτό μου θυμίζει κάτι που είχα ακούσει παλιότερα, όταν ακόμη ο ψυχρός πόλεμος ήταν στα φόρτε του, ότι "ο τρίτος παγκόσμιος θα γίνει με τα πιο υπερσύγχρονα όπλα αλλά ο τέταρτος με σφεντόνες και πέτρες").

[clovis520]

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.

Πραγματικά θυμάμαι ότι όλα τα αγόρια της τάξης είμασταν λίγο πολύ κολλητοί, και παίζαμε μπάλα όλοι μέρα (το καλοκαίρι τουλάχιστον), όχι όπως τώρα που για κολλητό μας έχουμε τον ηλεκτρονικό Ronaldhino και παίζουμε όλη μέρα Pro.

Μου τη δείνει που αλλάζουν έτσι οι εποχές.

[FSL]

Εγώ είμαι του '83 και εν μέρει τουλάχιστον τα καλοκαίρια τα έκανα και γω αυτά.Δεν κράτησε όμως για πολύ γιατί το παιχνίδι στο δρόμο αντικαταστάθηκε από αυτό του καναπέ ή του πατώματος για να δούμε τηλεόραση ή να παίξουμε....δε θυμάμαι τι είχα τότε...
Κρίμα μου λειψε το κρυφτό...

[Symeon]

εμενα όντως μου είχε λειψει αυτο..ακομα και αυτα που αναφερει ο νικος...εμεις είχαμε 2 ομαδες καθε φορα που παιζαμε πολεμο και καλα...είχαμε 2 καστρα ( δλδ...ειχαμε στοιβαξει πετρες σε δυο σημεια σε ενα μεγαλο χωραφι ) και γινοταν πανικος...μονο τα μπουκαλια απαγορευονταν γιατι οταν εσπαγαν μπορει να είχαμε σοβαρα τραυματα..αλλα σφεντονες και ξυλα...οπου βρουμε!!!και γενικα...ετσι είναι...παλαιοτερα γινοταν αυτο..τωρα η παιδικη ηλικια είναι virtual...θυμαμαι οτι οι αντιτετανικοι οροι ηταν το φορτε μου. ειχαμε και οικοδομες διπλα, τα καρφια στα ποδια ηταν must. γενικα, πολλα χτυπηματα. Σκληραγωγηση.

[Σιδηρόπουλος]

θυμαμαι οτι οι αντιτετανικοι οροι ηταν το φορτε μου. ειχαμε και οικοδομες διπλα, τα καρφια στα ποδια ηταν must. γενικα, πολλα χτυπηματα. Σκληραγωγηση.

γι΄αυτο βγηκες ετσι χρυσε μου?

[monalizagreen]

....αν δεν σε έχει τσιμπήσει τσουκνίδα...και να΄ψάχνεις μετά να βρεις μολόχα να βάλεις από πάνω...
    ...αν δεν έχει νυχτώσει για τα καλά και δεν έχει βγει η μαμά στο μπαλκόνι να φωναζει ''Έλα παιδί μου επάνω...νύχτωσε πια!'' κι εσύ από κάτω να λες..''έλα ρε μαμάαααααααααααα....λίγο ακόοοοομα!''
       ...αν δεν έχεις παίξει κρυφτό,κυνηγητό.τζαμί,μήλα...
          ...αν δεν έχεις ανοίξει τουλάχιστον μια φορά το κεφάλι σου...(να πάρει αέρα..)...
              ...αν δεν έχεις κάνει πέρτα-μολύβι-χαρτί...
                  ...αν δεν έχεις γυρίσει σπίτι έτοιμη να μπεις στο πλυντήριο από τις λάσπες κα τα χώματα...

 όλα αυτά τα ''αν δεν...'' ομορφαίνουν ακόμα τα όνειρα μου και τα ανοιξιάτικα απογεύματα...
                                                                                                        αυτά και πολλά ακόμα...

[Transformer]

Τα περισοοτερα τα εκανα κι εγω...Αλλα εγω ειμαι το ΄86 γεννημενος..Μετραει?

Κι εγω το 86 ειμαι...αλλα τα εκανα ολα αυτα...και πολλα περισσοτερα...(οχι πειτε μου ποσα κοριτσια εχουν πεσει σε συντριβανι παιζοντας ποδοσφαιρο!!!)...Τα λυπαμαι τα παιδακια σημερα...ειδικα στις πολεις ειναι τραγικα τα πραγματα για τα μικρα...

[mymood]

Η αληθεια ειναι πως οταν τα θυμαμαι, πραγματικα αναρωτιέμαι πως ζουσα χωρις ολα αυτα. τα γκατζετοειδή που εχω σημερα, χωρις διαδικτυο,χωρις κινητο χωρις ipod. Α ρε αμερικανικη ηλεκτρονικη εποχη με την επανασταση σου τα κατάφερες να μας επιβάλλεις την κατ εικονα και καθ ομοιωση σου, αποθέωση του ΤΙΠΟΤΑ!!!!

[kostasd]

Μην τα ισοπεδώνουμε όλα παιδιά.Θα μπορούσα να πω...."ευτυχώς υπάρχει η επαρχία" αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα.Είμαι από Άρτα,σπουδάζω Γιάννενα και βλέπω αρκετά πράγματα να μένουν κ να συνεχίζονται ακόμη.Παιδιά να κυνηγιούνται με ποδήλατα όπως κάναμε κ εμείς ,να παίζουν μπάλα στο δρόμο (σήμερα έπαιζαν στον δρόμο που παίζαμε πριν 10 χρόνια κ εμείς αλλά είχε πιο πολλά αυτοκίνητα γμτ),καβαλάνε (από πιο μικρά) μηχανάκια,πλακώνονται μαλώνουν πέφτουν,σηκώνονται.....Σίγουρα οι γονείς είναι πιο προσεκτικοιί αλλά δεν χάθηκαν όλα.Στα σχολεία κάθε βράδυ παίζουν μπάλα κ μπάσκετ,μπορεί να μην κατασκευάζουν πλέον αυτοσχέδια παιχνίδια αλλά αυτό είναι το τίμημα της τεχνολογίας.Πλέον βλέπεις 15χρονα να κατεβάζουν mp3 ,να πηγαίνουν σε συναυλίες,να παίζουν μουσική.....Είναι πιο ενημερωμένα,πιο "ξύπνια".Δεν μπορώ να ξέρω τι καθημερινότητα των παιδιών στην Αθήνα.Δυστυχώς από τις 1-2 νέες φουρνιες στην σχολή βλέπω κάποια "παιδιά" από την πρωτεύουσα ,που από καιρό έπαψαν να φέρονται σαν παιδιά.....Αγόρια βγαλμένα απ'το fame story και κορίτσια που ντύνονται σαν 30χρονα.Παρ'΄ολα αυτά δεν είναι αυτός ο κανόνας.Αλλά κάτι πρέπει να αλλάξει πριν γίνει....

[pascal.]

Παιδιά, η επαρχία που πήγε να αναφέρει κάποιος, υπάρχει ακόμα. Δεν ξέρω αν στην Αθήνα έχουν αλλάξει τραγικά τα πράγματα, πάντως στις Σέρρες βλέπω ακόμα τα παιδιά να κυνηγιούνται και να σηκώνουν τη γειτονιά στο πόδι. Καμιά φορά περιορίζεται το παιχνίδι στις πυλωτές πολυκατοικιών, αλλά ούτε και εμείς που γεννηθήκαμε πριν το '85 προλάβαμε αλάνες.

Τα internet cafe ανθούν και εδώ, όμως άλλα παιδιά παίζουν ακόμα έξω. Ίσως είναι θέμα γονιών.

Πάντως μου κάνει εντύπωση όλο αυτό που συζητάμε, γιατί και οι δικοί μου γονείς μου λέγανε τα ίδια (εμείς δεν είχαμε παιχνίδια και φτιάχναμε δικά μας, εσείς με τόσα επιτραπέζια και δεν ξέρετε τι να παίξετε). Μου φαίνεται λίγο περίεργο να φέρνουμε τις συνήθειές μας ως παράδειγμα προς τους νεότερους, γιατί δε βλέπω μεγάλη διαφορά από τότε. Ίσως λόγω επαρχίας θα ξαναπώ.

[bassman(4 String Suicide!)]

Παιδια εγω ειχα υπολογιστη απο το 1985..εχω γεννηθει το 1980.Εβγαζα τα ματια μου απο τοτε .Βεβαια επαιζα και εξω.Βεβαια τωρα οι εποχες αλλαξαν.Θα συμφωνησω με αυτον που ειπε οτι ειναι κ θεμα γονεων παντως.

[maria]

Απόλλωνα, με το κείμενο αυτό μου δημιούργησες μία πολύ γλυκιά ανάμνηση και ένιωσα προς στιγμή πως μεταφέρθηκα σε εκείνες τις πραγματικά ωραίες εποχές αλλά από την άλλη με προβλημάτισες πάρα πολύ ...Η πρώτη σκέψη μου ήταν .." άραγε όλα αυτά θα τα ζήσει το παιδί μου? "...

[Jimmy_Page]

Γεννήθηκα το 86... Πρόλαβα λίγο από αυτά που είπες Απόλλωνα... Μπαλίτσα, ποδήλατο, καυγάδες, αυτοσχέδια "όπλα", "αλητίες" κλπ. Πράγματι Βλέποντας τα σημερινά 8χρονα, τα λυπάμαι.. Όλη μέρα στο Net-cafe και στο internet. Δυστυχώς φταίνε οι γονείς. Πολλοί γονείς φίλοι μας λένε "πάει εκεί με τους φίλους του, ήρεμα είναι, μακριά από τσιγάρα, ναρκωτικά, μηχανάκια κλπ, ξεστραβώνεται και έρχεται μετά εδώ αρνάκι".

[Νεκταρία]

Αχ, βρε Απόλλωνα τι μου θύμισες τώρα...
Πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε... οι αναμνήσεις όμως είναι τόσο έντονα χαραγμένες στη μνήμη μου. Αναμνήσεις από τα παιχνίδια μου, αλλά και από αγαπημένα πρόσωπα που δεν είναι πια κοντά μου.
Με έναν αδελφό μεγαλύτερο μια πενταετία, οι επιλογές μου σε κοριτσίστικα παιχνίδια ήταν αρκετά περιορισμένες. Παίζαμε ποδόσφαιρο, κρυφτό, κυνηγητό, χωνόμασταν στο περίπτερο της γειτονιάς μας για να διαβάσουμε τζάμπα μικι μαους και σεραφίνο και αναστατώναμε μαζί με την υπόλοιπη παρέα - συμμαθητές μας  (πιο πολλά αγόρια και κανα δυο κορίτσια) τους γείτονες.
Τι χελώνες είχαμε βρει (ναι, χελώνες, από αυτές τις μεγάλες), σε πόσες τσουκνίδες είχαμε πέσει με το ποδήλατο, τι κολοκυθάκια είχαμε σπάσει (από το περιβόλι), τι σκουπίδια (σακούλες) είχαμε πετάξει παίζοντας πόλεμο... τι να πρωτοθυμηθώ...και οι πληγές στα πόδια, καθημερινή κατάσταση... ακόμα υπάρχουν κάποια σημάδια στα καλάμια...
Τώρα βλέπω τα παιδιά μου, να είναι παρκαρισμένα στην τιβούλα, να έχουν γίνει άσοι στο  ποδόσφαιρο από τον καναπέ, τον αστερίξ και τον οβελίξ τον τερμάτισαν και δεν συμμαζεύεται. Και με ενοχλεί και με θυμώνει...
Από την άλλη όμως, φοβάμαι να τα στείλω στο ψιλικατζίδικο στο διπλανό τετράγωνο να πάρουν εφημερίδα (εγώ που πήγαινα αγγλικά στην ίδια ηλικία με τον μεγάλο μου γιό-10 χρονών- 6 τετράγωνα πιο πέρα  από το πεζοδρόμιο μιας μεγάλης λεωφόρου), φοβάμαι να τα αφήσω να κάνουν ποδήλατο στο δρόμο και σκέφτομαι τι λάθος έχουμε κάνει εμείς οι γονείς αυτής της γενιάς, που τα ζήσαμε όλα αυτά και τώρα τα παιδιά μας είναι έτσι, κλεισμένα σε 4 τοίχους, ασφαλή μέσα στη γυάλα τους, και όταν θα έρθει η ώρα της εφηβείας που θα διεκδηκούν τα αυτονόητα,τι θα κάνουμε;


 

[Νεκταρία]

Αλήθεια, πόσοι απο εσάς είχαν παππού-γιαγιά στο χωριό και έχουν αναμνήσεις από άλογα, γαϊδούρια, κότες, κατσίκες και όλα αυτά τα ζώα που σε λίγο θα τα βλέπουμε σε μουσείο;

[Symeon]

εγω παντως δεν είχα μονο αναμνησεις...ειχα και σημαδια...πολύ πλακα..αν δεν σε εχει παρει κυνηγι τραγος...δεν ξερεις τι θα πει πλακα...