Σκοτάδι, απύθμενο κενό...

[mantinada]

Κι αν είν' η παγωνιά της νύχτας, δε γνωρίζω,
εκείνη που τα σωθικά μου σκίζει...
Ή αν της μοναξιάς η ανάσα είναι που, σύριζα,
την ψυχή μου σε κομμάτια τεμαχίζει...

Ένα γνωρίζω,
κάθε που την απελπισία στο βλέμμα σου θυμάμαι...
Ένα,
σαν αγκαλιά με μια φωτογραφία σου κοιμάμαι...
Πως της ανάγκης έρωτας ποτέ σου δεν υπήρξες...
Πως της αγάπης σύμμαχος επέλεξες να είσαι...
Κι όταν ψυχή και σώμα ήταν ένα,
φόβο δεν είχε πια κανείς μας για κανέναν...

Δεν είναι φλόγα αυτό που καίει τη ζωή μου...
Είναι σκοτάδι, καταχνιά, ένα απύθμενο κενό
που βούτηξα ψυχή μου...
Να σώσω ότι αγάπησα πιο πάνω απ' τη ζωή μου...
Ν' αγγίξω μέσα σου, ξανά, να βρω την ύπαρξη μου...

Δως μου το χέρι σου, μαζί, για να σωθούμε...
Δως μου φτερά, ξανά, ψηλά για ν' ανεβούμε..

[GD]

Από την αρχή μέχρι το τέλος εκπληκτικό.
Δυνατές εικόνες και λόγος που σε μαγνητίζει.
Μπράβο σας Κυρία μου !!!!

[mantinada]

Την καλησπέρα μου και ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια φίλε μου,
να είσαι καλά,

Μαρία Κ.

[argentina]

Πως της ανάγκης έρωτας ποτέ σου δεν υπήρξες...
Πως της αγάπης σύμμαχος επέλεξες να είσαι...

!!!
Καλως ξαναόρισες mantinada!

[lampros.]

καλώς ήλθες κι απο εμένα...

θέλω όμως μια διευρίνηση γιατι μου δίνει την αίσθηση αντιφατικών νοημάτων...

ποιός ευθύνεται για την υφιστάμενη παγωνιά που σκίζει τα σωθικά;
εκεινος που...
Πως της αγάπης σύμμαχος επέλεξες να είσαι...
Κι όταν ψυχή και σώμα ήταν ένα,
φόβο δεν είχε πια κανείς μας για κανέναν...

ή εσύ που...
Ν' αγγίξω μέσα σου, ξανά, να βρω την ύπαρξη μου...

Συμπεραινω πως ενω το πρόβλημα ανηκει σε εσένα  λες...

Δως μου το χέρι σου, μαζί, για να σωθούμε...
Δως μου φτερά, ξανά, ψηλά για ν' ανεβούμε..

Προσπαθεις με άλλα λόγια να σωσεις οτι αγάπησες πιο πάνω απ' τη ζωή σου...το οποίο μάλλον δεν φταίει σε τίποτε. Ναι αλλά πως.... αφου εκεινο δεν φταίει;
Μήπως πρέπει να κάνεις κάποιες διορθώσεις... αν και κάπου πιο πρίν είδα οτι δεν θέλεις να διορθώνεις τίποτε....
ή ίσως να προσθέσεις ( αν δεν κάνω λάθος) κάτι πιο επεξηγηματικό, που θα σε γλίτωνε απο την αλλαζονική του φταίω, αλλά σου ζητώ να ρθεις, χωρις να παραδέχομαι ποιος φταίει...ομως εσύ καθόλου....
ειναι λίγο γρίφος.... νομίζω!
εκτός κι αν η παγωνιά οφειλόταν σε άλλους παράγοντες...
Να σαι καλά και χαίρομαι που είσαι εδω μαζί μας.

[mantinada]

Καλώς σας ξαναβρίσκω Argentina,
να είσαι καλά!

Δε μου είναι και πολύ εύκολο να αναλύσω τα όσα αισθάνομαι, Λάμπρο, που με οδηγούν στο να γράψω τελικά,
θα προσπαθήσω όμως...
Καταρχήν ξεκινάω λέγοντας πως δεν είμαι σίγουρη αν είναι η μοναξιά ή η παγωνιά που με ζορίζει τόσο,
ξέρω όμως τι αισθάνομαι για εκείνον που η απουσία του αυτή την ώρα κάνει τα όσα αισθάνομαι ακόμα πιο έντονα...
Και, ναι, ξέρω ποιος ή τι φταίει ώστε να υπάρχει η ανάγκη να προσπαθήσω να σώσω ότι πραγματικά αξίζει για μένα όπως ξέρω επίσης πως αν δεν προσπαθήσω εγώ τότε είναι καταδικασμένο να χαθεί παίρνοντας μαζί κι εμένα, όσο μελό κι αν ακούγεται αυτό...

Δεν είμαι καλή στις αναλύσεις που αφορούν εμένα, αν ήμουν φαντάζομαι θα πέρναγα και καλύτερα στη ζωή μου (άσχετο), οπότε καλύτερα να μη συνεχίσω...

Να είσαι καλά κι εσύ Λάμπρο,
πολλά φιλιά στα πανέμορφα Γιάννενα (εκεί δε βρίσκεσαι;),

Μαρία Κ.

[lampros.]

εκει βρίσκομαι...και σε ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο της ανάλυσης. ασχοληθηκα πολύ με το ''Σκοτάδι, απύθμενο κενό...'' γι αυτο και ίσως εντόπισα αυτό που πρίν βάφτισα αντίφαση... Ειναι αυτονόητο πως δεν μπορώ να σου υποδείξω τίποτε... είναι κάτι ''δικό σου'' και σ' ευχαριστώ που μου έδωσες αυτη την δυνατότητα.
όσο για τα φιλιά... αρχίζω να τα δινω...
 

[mantinada]

Δώσε όσα περισσότερα μπορείς Λάμπρο,
ίσως κάποιο από αυτά καταλήξει και σε δικούς μου ανθρώπους,
50/50 η Κρήτη και τα Γιάννενα στο αίμα μου...

Καλό βράδυ εύχομαι...