Πρόχειρα Νυχτερινά

[kuiper]

Αγαπητέ φίλε  ( Γιάννης ο Κιθάρας )

Σ’ ευχαριστώ που έκανες τον κόπο να διαβάσεις τα στιχάκια μου και να τα βαθμολογήσεις. Και αυτό είναι δικαίωμα σου και βέβαια σεβαστή η γνώμη σου.

Όμως θέλω να ξέρεις πως δε με νοιάζει καθόλου μα καθόλου εάν αυτά που γράφω, ότι γράφω τέλος πάντων είναι κάτω του μετρίου ή αγγίζουν την μετριότητα όπως λες, εάν αυτός που τα σχολιάζει είναι υπερόπτης ή ότι άλλο, εγώ το κέφι μου κάνω. 

Παλιότερα που εσύ ενδεχομένως να μην είχες γεννηθεί ακόμα πολλά τραγούδια μου σιγοτραγουδούσαν στα ταβερνάκια της γειτονιάς, όμως αυτά τα έχω ξεχάσει ή μάλλον προσπαθώ να τα ξεχάσω αφού υπάρχει κάποιος λόγος μη ανακοινώσιμος εδώ. Αυτό το ξέρουν πολύ λίγοι εδώ στο κιθάρα.

Αγαπητέ φίλε αν γράφεις στιχάκια θα περιμένω να διαβάσω κάτι δικό σου.   

Καλή τύχη και σε σένα.

[kuiper]

       Λευκό μου Περιστέρι

Ήρθες κι’ απόψε στου χειμώνα μου το βράδυ
μες στου μυαλού την παραζάλη
και ξύπνησες της μνήμης το σκοτάδι.
πίσω στο χρόνο ψάχνω να σε βρω
εκεί στο πρώτο σ’ αγαπώ
πόσο μου λείπεις θέλω να σου πω.

Μπες στο ποτήρι μου γλυκιά μου μέθυσε με
μια στάλα όνειρο κι’ απόψε κέρασε με,
τα μάτια σου να ξαναδώ
για σένα γράφω και τραγουδώ.

Ένα χαμόγελο μονάχα χάρισε μου
κι’ αυτή τη νύχτα μίλησε μου
πως δε με ξέχασες σημάδι να μ’ αφήσεις
την πόρτα της καρδιάς σου μη μου κλείσεις.

Μιά στάλα ήλιο απ’ τα μάτια σου να νιώσω
τα χιόνια που με γέμισαν να λιώσω.
Mε πόνο τ’ όνομα σου λέω
λευκό μου περιστέρι για σένα κλαίω.

[pinelopi]

Δεν ξέρω από μετριότητες και τελειότητες εγώ, ξέρω μονάχα αν κάτι αγγίζει εμένα και έχεις τον τρόπο Γιάννη να "μιλάς" σε μένα. Τα υπόλοιπα σχόλια τα αφήνω για τους "γνώστες" του είδους, δε με αφορούν.

[kuiper]

Κατερίνα

Εγώ γράφω τις περισσότερες φορές για εκείνη ( τη ζωή  δηλαδή ) και αυτή το ξέρει, έχει τη δύναμη να διαβάζει τις σκέψεις μου και μέσα από μετριότητες.  Κι’ αυτό μου φτάνει.

Καλή σου νύχτα.

[kuiper]

Ναι Παππού μου, έχεις απόλυτο δίκιο, έτσι είναι όπως τα λες.
Χαλάω εγώ χατίρι. 

[kuiper]

    Της τύχης τα γραμμένα.

Μες στης ζωής τα ταξιδέματα 
στο κόσμο μπαλ μασκέ  που ζούμε
για της ζαριάς τα μάτια, στα ονειρέματα
εξάρες να ’ρθουν μια φορά όλοι ποθούμε.

Χιμαιροκυνηγήματα, μα η ελπίδα δεν πεθαίνει
ας παίξω μια φορά ακόμα λες
το χαρτζιλίκι το στερνό που μ’ απομένει
μα πάλι ντόρτια και διπλές.

Τα μαύρα μάτια τους που όλοι ερωτευτήκαμε
κι’ αγγίξαμε κάποια στιγμή την αύρα τους που λένε
κι’ αν τσιμπιτά τις παίξαμε και τάματα τους ρίξαμε
παιχνίδι κάνει η ζωή αυτές δε φταίνε.   

Μα κι’ αν η τύχη μια απρόσμενη στιγμή
με τα φιλιά της τα μελένια σε κεράσει   
θα ’ρθει ο χρόνος να σου πει
τέλειωσες έχεις χάσει.




 

[kuiper]

Πήρε κι' απόψε να βραδιάζει.

Πήρε κι’ απόψε να βραδιάζει
άλλη μια χάντρα της ζωής
ο χρόνος αρπάζει.

Τι κι’ αν έχτισες κάστρα παλάτια
με συμπόνια σε βλέπουν
τα δυο της τα μάτια.

Το ταξίδι της μέρας τελειώνει
τη σκιά της η νύχτα απλώνει
κλωστή κόκκινη στα παραμύθια
ρυτίδες που λες δεν ειν’ αλήθεια.

Της καρδιάς σου το δάκρυ
με πόνο κυλάει
βερεσέ το φιλί
ποιος πουλάει;

Τι κι’ αν ψάχνεις παλιές
στις ιστορίες που λες
να βρεις συντροφιές
ένα ταξίδι
που τώρα δραχμή δεν αξίζει.

Από το κάδρο το μικρό
το παρελθόν σε κοιτά
με βλέμμα πικρό
δε σε γνωρίζω του λες
κι’ ας είσαι εσύ
στα λουλούδια του χτες.

Το ταξίδι της μέρας τελειώνει
στο σταθμό η ανάμνηση μόνη
σταγόνες βροχής τελευταία αχτίδα
στα καινούργια φεγγάρια
υπάρχει ελπίδα;

[kuiper]

        Όνειρο απατηλό.

Μου έστειλες κι’ απόψε τα φιλιά σου
μα πως χαρά μου να στο πω
πως να βρεθώ στην αγκαλιά σου
που ξέχασα καρδιά μου ν’ αγαπώ.

Με κέρασες γλυκιά μου ένα τσιγάρο
μεσ’ απ’ τη  καύτρα του να ζεσταθώ
στο δάκρυ του κορμιού σου να σερφάρω
στο μούχρωμα του φθινοπώρου να σταθώ.

Μου άναψες ψυχή μου ένα τσιγάρο
στα συννεφάκια που φυσάω να βρεθώ
το ψέμα της ζωής να κάψω να φουμάρω
αμαχητί να μη παραδοθώ.

Πως να χαϊδέψω ομορφιά μου τα μαλλιά σου
φθινόπωρο κι’ εγώ μελαγχολώ
όσο ζεστή κι’ αν είναι η αγκαλιά σου
στα όνειρα σου θα’ μαι, όνειρο απατηλό.

[kuiper]

    
Είναι γλυκό να σ' αγαπούν.

Πολύ γλυκιά’ ναι η ζωή
τι κι’ αν περάσαν χρόνια
σου εύχονται χρόνια πολλά
τι κι’ αν δε ζεις αιώνια.

Όταν σου λένε σ’ αγαπώ
με μάτια που δακρύζουν
και το φιλί πολύ ζεστό
μ’ αγάπη όταν χαρίζουν.

Όταν το χάδι στα μαλλιά
είναι σαν ηλιαχτίδα
και της καρδιάς η άνοιξη
γεμάτη από ελπίδα.

Όταν το φως τη χαραυγής
γεμίζει την ψυχή σου
στην αγκαλιά σου όταν κρατάς
την ίδια τη ζωή σου.

Τι πιο γλυκό να σ’ αγαπούν
και να πονούν για σένα
και μάτια απ’ την πολύ χαρά
να είναι δακρυσμένα.

Τι πιο γλυκό και όμορφο
λουλούδια να σου δίνουν
και της καρδιάς τους τ’ άρωμα
φεύγοντας να σ’ αφήνουν.

Πολύ γλυκιά’ ναι η ζωή
όταν ζωή δωρίζεις
κι’ από τα μάτια σου το φως
του ήλιου όταν χαρίζεις.
 

[MISTREATED]

Αγαπητέ Justin, η δουλειά σου αγγίζει κάθε άνθρωπο με ευαισθησίες και όχι μόνο. Ξανά και ξανά μπράβο σου
αξίζουν όλα όσα γράφεις.

[kuiper]

Αγαπητέ μου φίλε  Γιάννη

Σ’ ευχαριστώ που διαβάζεις τα στιχάκια μου και που σ’ αρέσουν όπως λες.
Σου αφιερώνω το επόμενο και σου εύχομαι καλό φθινόπωρο.

[kuiper]

        Ώχρινα Φύλλα

Του φθινοπώρου το δάκρυ
από τα όνειρα κάποιας ελπίδας κυλά
στο χρόνο που φεύγει
για μια αδικία θαρρείς του μιλά.

Ώχρινα φύλλα
πέφτουν στην άδεια φωλιά
το τρένο μες στους καπνούς του σφυρίζει
μελαγχολίας μουντή πινελιά.

Της Κυριακής τα θλιμμένα φεγγάρια
νοσταλγικές ματιές τα θωρούν
το άδειο ποτήρι στα χέρια που σπάει
οι χαρακιές του βαθιές που πονούν.   

Βαριά ομιχλώδη ανάσα
φυλλορροούν αναμνήσεις θολές
δάκρυ πικρό σ’ έναν κύκλο που κλείνει
αλήθεια ή ψέμα, ποια σημασία κι’ αν κλαις.

 

[MISTREATED]

Αγαπητέ φίλε Γιάννη, σ'ευχαριστώ για το υπέροχο φθινοπωρινό , νοσταλγικό ποίημα. Αντεύχομαι για ένα καλό μήνα και φθινόπωρο.

[kuiper]

 Σιβυλλικό ταξίδι.

Βραδιάζει και μελαγχολώ
μα μ’ όνειρα μεθάω,
σε ηλεκτρικά κυκλώματα
ζωή σε σεργιανάω.
 
Να σε κλειδώσω σ’ ένα τσιπ
εκδίκηση να πάρω,
στων αντιθέσεων τον κόσμο μου
σερφάρω.

Θωρώ πολύχρωμες σελίδες
με καυτό χαλάζι,
η πασχαλίτσα με μι’ αράχνη
όλο φιλιά και νάζι.

Μελίρρυτα προγράμματα
με τους ιούς φιλιούνται
κι’ οι ξόβεργες που έστησα
με κρίνους ν’ αγαπιούνται.

Μα το ταξίδι το πρωί
χιμαιροκυνηγήματα
στρεψόδικη είναι η ζωή
κι’ ας τρέχει σε ποιήματα.

Μα εγώ της λέω σ’ αγαπώ
αξίζει δεν αξίζει
ζάπινγκ στα ονειρέματα
σιβυλλικό ταξίδι.   


 

[kuiper]

                Νόστος.

Με το δισάκι φορτωμένο αναμνήσεις
ηλιόγερμα κι’ οδοιπορώ
νόστος στο τέλος της στροφής
με συγκινήσεις.

Στις αλάνες του χωριού μου και στ’ αλώνια
έστω για λίγο να βρεθώ
να κοιμηθώ να ονειρευτώ
το ξεχασμένο σ’ αγαπώ στα χρόνια.

Μα στη πλατεία βρήκα τη μικρή
χαλάσματα χειμώνες
και στης καρδιάς τα σύδεντρα
χιμήξανε τυφώνες.

Οι ακακίες γέρικες δόξες παλιές
φυλλορροούν και γέρνουν
τα κρινομέταξα φιλιά
κι’ αυτά μαζί τους φεύγουν.

Καρδιές χαρακιές, λόγια αγάπης
στους κορμούς τους γραμμένα
με τη σφραγίδα των αγγέλων
μυστικά κλειδωμένα.

Αποκαθηλωμένα αισθήματα
το στήθος μου σπαράζουν
στάλα τη στάλα της ψυχής
τα δάκρυα αδειάζουν.

Ξεθωριασμένες άραχλες
οι παιδικές εικόνες
αλάνες αηδονοφωλιές
άτρωτοι παγετώνες.

Ανθοφορούσα άνοιξη
της νιότης μου μικρή πλατεία
στερνό για πάντα ανάβλεμμα
γλυκιά μου αρχόντισσα κυρία.   
   

[kuiper]

Θα είμαι κοντά σου.

Σ’ ακούω πάλι να μου λες
πως πέρασαν τα χρόνια
κι’ οι ομορφιές της άνοιξης
φύγαν τα χελιδόνια.

Τι κι’ αν περάσαν όμως οι εποχές
διώξε βροχή και συννεφιές
γύρνα στα δεκαοκτώ σου
και το παιχνίδι της ζωής
είναι πάλι δικό σου.

Απ’ της αγάπης το κρασί
πού’ χες αφήσει
κάνε τον έρωτα να πιει
και να μεθύσει
να χτυπήσει όπως πρώτα η καρδιά σου
βάψε ξανά τα φιλιά σου.

Στα μαλλιά σου τα γκρίζα
βάλε στολίδια
χάδια στον άνεμο δώστα παιχνίδια
κι’ εγώ θα’ μαι πάντα κοντά σου
στα καινούργια τα όνειρα σου.     

[kuiper]

        Βραδιάζει.

Γράφω και πάλι για καημούς
κάθε καημό και στίχο
κι’ έχω γεμίσει χαρακιές
της λησμονιάς τον τοίχο.

Βραδιάζει κι’ έχω μοναξιά
το όνειρο αδιάβατο γιοφύρι
πικρός καφές μια ρουφηξιά
ψηλά και της ζωής το παραθύρι.

Φωνή δε βγαίνει ν’ ακουστεί
ατσάλινη είναι η φυλακή
κι’ ο χρόνος πλησιάζει
φυσάει αέρας κι’ η ζωή
φυλλορροεί στ’ αγιάζει. 

[MISTREATED]

Αγαπητέ φίλε Γιάννη,
τι μας έγραψες πάλι,
να βουρκώνουν τα μάτια
στης ζωής τα κομμάτια...

[kuiper]

Κλείνοντας τα πρόχειρα νυχτερινά....

                                     
Συναισθήματα χαράς, πόνου, ψυχική κατάσταση από έντονη ανησυχία. Πολλοί, πολλές από σας, ίσως νιώσατε ή θα νιώσετε στη ζωή σας για κάτι ξεχωριστό, το δώρο της ζωής, το παιδί σας.  Για την κόρη μου έγραφα και ξανάγραφα κ’ εγώ τότε, ώρες ατέλειωτες, σ’ όποιο χαρτί έβρισκα μπροστά μου μουτζουρωμένο πολλές φορές από τα δάκρυα μου. Στιχάκια χωρίς καμιά επεξεργασία χωρίς κανόνες ποίησης, στην ανηφόρα, στο ίσιωμα, στην  κατηφόρα. Έτσι όπως ζούσα την κάθε στιγμή τις μέρες τα χρόνια.
 

                        Το ρόδο μου
                     ( στην κόρη μου)

Τα ρόδα πάντα μ’ άρεσαν, να τα θωρώ ν’ ανθίζουν,
μπουμπούκια εκατόφυλλα, λες τη ψυχή μου αγγίζουν.
Γι’ αυτό μια μέρα φύτεψα, κλωνάρι μες στη γλάστρα,
για να ριζώσει να φανεί, ο ουρανός με τ’ άστρα.
Μες στου  Γενάρη το χιονιά, άρχισε να προβάλει,
ένα μικρό τριαντάφυλλο, της άνοιξης γελάει.
Πολύ γλυκό μου όνειρο, αμάραντο λουλούδι,
του φεγγαριού πανσέληνος, των αστεριών τραγούδι.
Μια ηλιαχτίδα πρωινή, της άνοιξης μου χάδι,
χρυσή ελπίδα της ζωής, πολύχρωμο πετράδι.
Ήλιε μη βασιλέψεις σήμερα, μείνε για να γιορτάσεις,
το ρόδο που γεννήθηκε, μ’ αχτίνες να σκεπάσεις.
Μες στις πηγές της θάλασσας, στου αετού τα ύψη,
θα ψάξω να βρω θησαυρούς, τίποτα μη του λείψει.
Άστρα πέστε στα σύννεφα, στο ρόδο μου να τρέξουν,
να ρίξουν δάκρυα δροσιάς, τη ρίζα του να βρέξουν.
Οι μέλισσες του τραγουδούν  και νέκταρ το ταΐζουν,
γύρω απ’ τα ροδοπέταλα, μ’ αγάπη τριγυρίζουν.
Τα χελιδόνια που πετούν, δροσοσταλιές του δίνουν,
κι’ από τα φτερουγίσματα, αύρα γλυκιά τ’ αφήνουν.
Χρυσές αχτίδες το πρωί, μ’ αρώματα το πλένουν
και τ’ άλλα τα τριαντάφυλλα, γλυκές ματιές του στέλνουν.
Σαν το χαϊδεύω απαλά, το χώμα να τ’ αλλάξω,
θαρρώ πως μου χαρίσανε, φτερά για να πετάξω.
Και κάθε μέρα που περνά, ομορφαίνει και αλλάζει,
το βλέπω στα ματάκια του, πόσο πολύ μου μοιάζει.
                               --//--

[kuiper]

Μέρα τη μέρα γίνεται, όλο και πιο μεγάλο,
πιο όμορφο μου φαίνεται, πως δεν υπάρχει άλλο
Μακριά του όταν βρίσκομαι, παρακαλώ τη φύση,
βροχή να ρίξει από ψηλά, τη γλάστρα να ποτίσει.
Και κάνω όνειρα πολλά, απ’ το πρωί ως το βράδυ,
να του χαρίσει ο θεός, της άνοιξης το χάδι.
Το ρόδο μου μεγάλωσε και γέμισε η γλάστρα
και τ’ άρωμα του σκόρπισε, στον ουρανό και τ’ άστρα.
Το ρόδο μου μεγάλωσε, φύλλα καινούργια βγήκαν
και όμορφα χαμόγελα, σιγά σιγά φανήκαν.
Το ρόδο μου μεγάλωσε και μέστωσαν τα κλώνια,
για να αντέξει το βοριά, που έρχεται με χιόνια.
Το ρόδο μου μεγάλωσε, μα εγώ δεν ησυχάζω,
μη του συμβεί κάποιο κακό, στο νου μου πάντα βάζω.
Μακριά του όταν βρίσκομαι, φοβάμαι μη φυσήξει,
να μη το πιάσει δυνατός, αέρας και το ρίξει.
Φοβάμαι μήπως ξεραθεί, φοβάμαι μη το χάσω,
μη το ξεράνει ο βοριάς, προτού το προφυλάξω.
Φοβάμαι μήπως του συμβεί, κακό και δεν προλάβω,
στον τρυφερό του τον βλαστό, στηρίγματα να βάλω.
Φοβάμαι τους περαστικούς, στη γλάστρα του μη ρίξουν,
φαρμάκι δηλητήριο, τη ρίζα να σαπίσουν.
Φοβάμαι μη το κλέψουνε, μια νύχτα από τη γλάστρα
και σβήσουν απ’ τον ουρανό, παντοτινά τα άστρα.
Όμως θαρρώ πως άλλαξε, δε δίνει σημασία,
στο χώμα που είναι ασκάλιστο, κι’ ας είναι ξηρασία.
Τις κούκλες του δεν παίζει πια, το παιχνιδάκι αλλάζει
κι’ όταν κοντά του βρίσκομαι, αυτό αλλού κοιτάζει.
Κι’ εγώ το βλέπω δεν μπορώ, πως να το πλησιάσω,
δε με αφήνει να χαρώ, ούτε να τ’ αγκαλιάσω.
Περνούν οι μέρες ο καιρός, μα εκείνο δεν αλλάζει
κι’ από τη γλάστρα χάθηκε, το σκέρτσο και το νάζι.
Περνούν οι μέρες ο καιρός και οι χαρές χαθήκαν,
ο ουρανός σκοτείνιασε και σύννεφα φανήκαν.
Όσο περνάει ο καιρός, η ρίζα κι’ αν μεστώνει,
άσκημα πάντα μου μιλά και μίσος φανερώνει.
Όσο περνάει ο καιρός, αντί να λογικεύει,
γίνεται δύστροπο πολύ και αφορμή γυρεύει.
Κουράστηκα πια συνεχώς, νερό να το ποτίζω
και δεν μπορώ να το χαρώ, στο σπίτι σαν γυρίζω.
Βαρέθηκα και δεν μπορώ, τη γλάστρα του να βλέπω,
το όμορφο το ρόδο μου, νομίζω πια δεν έχω.
                             --//--

[kuiper]

Εγώ όμως τ’ αγαπώ πολύ, αίμα η καρδιά μου στάζει,
όταν το βλέπω ο δρόμος του, στο πουθενά δεν βγάζει.
Το βλέπω πως δεν νοιάζεται, ακόμα δεν κρυώνει,
όμως χειμώνας έρχεται, με κρύο και με χιόνι.
Νομίζει είναι εύκολο, και έχει την ελπίδα,
να προσπαθήσει μη βραχεί, μέσα στη καταιγίδα.
Πως να μπορέσω να του πω, πως έρχονται τα χιόνια
και πως περνάνε γρήγορα, οι μέρες και τα χρόνια.
Πως να μπορέσω να του πω, στη ζεστασιά να τρέξει,
ο τρυφερός του ο βλαστός, την παγωνιά ν’ αντέξει.
Φίλοι μου λένε θα το δεις, με τον καιρό θ’ αλλάξει,
καινούργια ροδοπέταλα, τ’ αγκάθια θα πετάξει.
Άλλοι μου λένε θα το δεις, με τον καιρό που μπαίνει,
από το δρόμο το στενό, σιγά σιγά θα βγαίνει.
Όλοι τα τριαντάφυλλα, μονάχα τα ποτίζουν
κι’ εκείνα δίνουν τη χαρά και άρωμα σκορπίζουν.
Μα στο δικό μου το μικρό, χρυσάφι  έχω δώσει
κι’ αυτό αντί για ευχαριστώ, θέλει να με πληγώσει.
Κουράστηκα να τ’ αγαπώ, συχνά να το ποτίζω
και να του βάζω λίπασμα, νέκταρ να το ταΐζω.
Πολλές φορές το σκέφτομαι, μη το ξαναποτίσω,
να μη του ρίξω λίπασμα, ούτε να το σκαλίσω.
Μα μαραμένο σαν το δω, πάλι με μιας θα τρέξω,
να πάρω πάλι το νερό, τα άνθη του να βρέξω.
Ήθελα να το έβλεπα, ολόκληρο ανθισμένο,
μ’ άλλο μαζί τριαντάφυλλο, ζευγάρι αγαπημένο.
Ζηλεύω άλλους που έχουνε, ρόδα ανθισμένα,
τα χρόνια που κουράστηκαν, είναι πια ξεχασμένα.
Γιατί μεγάλωσαν πολύ, τα ρόδα τους τα άσπρα
και κορφοπούλια βγάλανε και γέμισε η γλάστρα.
Κάθομαι συλλογίζομαι, όταν θα χειμωνιάσει,
ποιος θα σκεφτεί το ρόδο μου, ποιος θα το προφυλάξει.
Να είχα θεέ μου δύναμη, τη νύχτα να φωτίσω,
δρόμο χωρίς κακοτοπιές, στο ρόδο μου ν’ αφήσω.
Να είχα θεέ μου δύναμη, πριν πέσει να προλάβω,
στον δρόμο τον ανώμαλο, στηρίγματα να βάλω.
Έτσι το θέλησε η ζωή, να βρίσκομαι μακριά του
και τρόπο δεν μπορώ να βρω, να γίνω η σκιά του.
Τώρα που είναι μακριά, στη σκέψη μου το φέρνω,
στα όνειρά μου του μιλώ, να είναι ευτυχισμένο.
Στα όνειρα μου του μιλώ, του λέω να προσέχει,
μέσα στα ροδοπέταλα, την Παναγιά να έχει.

[kuiper]

Στα όνειρα μου του μιλώ, το δρόμο να κοιτάξει,
πριν τον περάσει μη τυχόν, σε πέτρα και σκοντάψει.
Θεέ μου παντοδύναμε, που όλο τον κόσμο βλέπεις
και το μικρό το ρόδο μου, ζητώ σου να προσέχεις.
Θεέ μου που είσαι εκεί ψηλά, το ρόδο μου να βλέπεις,
σε κάθε του κακοτοπιά, εσύ να το προσέχεις.
Να είναι ο δρόμος του άνοιξη, χωρίς βροχές και μπόρα,
να το φυλάς παντοτινά, κάθε λεπτό και ώρα.
Θεέ μου πόσο τ’ αγαπώ, εσύ μόνο το ξέρεις,
είναι για μένα η ζωή, κοντά μου να το φέρεις.
Ήθελα να’ ξερα πολύ, όταν τη γη θ’ αφήσω,
στα όνειρα του άραγε, μπορώ να του μιλήσω;
Στα όνειρά του ν’ άρχομαι, κουράγιο για να παίρνει
και στο χειμώνα της ζωής, απανεμιά να φέρνει.
Τώρα μονάχα εύχομαι, όταν θα έρθει η ώρα,
να γίνει ο δρόμος του άνοιξη, χωρίς βροχές και μπόρα.
Τότε ν’ αφήσει δίπλα του, τριαντάφυλλο άλλο να’ ρθει,
να γίνουν ταίρι αγαπητό απ’ της καρδιάς τα βάθη.
Να λαχταρά όσο ποτέ, την άνοιξη που μπαίνει, 
να δει μέσα απ’ τη γλάστρα του, βλαστάρι ν’ ανεβαίνει.
Ήρθε ο χρόνος κι’ έφερε, ρόδο μες στη φωλιά του
και με το δώρο της ζωής, γέμισε’ η αγκαλιά του.
Τώρα πιστεύω φύγανε, τ’ αγκάθια τα μεγάλα
κι’ από τα ροδοπέταλα, στάζει μονάχα γάλα.
Η αγωνία κι’ ο καημός, σ’ εκείνο πήγαν τώρα,
μη κακοπέσει το μικρό, απ’ τη κακιά την ώρα.
Όλο με χάδια και φιλιά, το χώμα του αλλάζει
και με τα φύλλα της καρδιάς, το ρόδο του σκεπάζει.
Ακόμα και το αίμα του, αν χρειαστεί θα δώσει,
θα πολεμήσει με στρατό, το ρόδο του να σώσει.
Κι’ εγώ θα βλέπω από ψηλά, το ρόδο το γλυκό μου,
στ’ αστέρια και στον ουρανό, θα λέω είναι δικό μου.
Κι’ όσο θα μεγαλώνει αυτό κι’ η γλάστρα θα γεμίσει,
θα μαραθεί θα ξεραθεί, τη γη να του αφήσει.
Κι’ όταν θ’ ανέβει από τη γη, στου ουρανού τα ύψη,
που ίσως να’ ναι όμορφα, χωρίς πόνους και θλίψη.
Θα τ’ αγκαλιάσω να του πω, στη γη για κείνο ζούσα,
ακόμα κι’ απ’ τ’ αγκάθια του, τσιμπήματα ξεχνούσα.
Θα τ’ αγκαλιάσω να του πω, πως τ’ αγαπώ ακόμα
κι’ ας μου’ χε κάνει εκεί στη γη πολλές πληγές στο σώμα..