Rather Ripped-sonic youth

[inthewoods]

Παραθετω την κριτικη απο το www.mic.gr καθως συμφωνω 100 % μαζι της.Οι sonic youth βγαλανε ακομα μια φορα μια δισκαρα και ολα τα υπολοιπα ειναι περιττα.

Πριν καλά καλά ολοκληρωθούν τα δέκα πρώτα δευτερόλεπτα αυτού του album, οι Sonic Youth έχουν πετάξει ένα από τα πιο γερά τους hooks εδώ και πάρα πολλά χρόνια, ένα απολύτως εθιστικό ρεφραίν που επαναλαμβάνει "you keep me coming home… again", σε ένα από τα πιο κολλητικά τραγούδια της πρόσφατης σοδειάς. Λόγω αυτού του τραγουδιού τώρα, είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι περισσότερες παρουσιάσεις του "Rather Ripped" θα γράφουν ότι πρόκειται για το πιο προσιτό album των Sonic Youth από την εποχή του "Dirty", μια ατάκα που γράφεται ανελλιπώς για κάθε δίσκο τoυ group τουλάχιστον από το "A Thousand Leaves" και μετά, και φυσικά, είναι ψέμα. Το ίδιο ψέμα είναι σε ό,τι αφορά και το "Rather Ripped", αν και το "Reena" είναι αρκούντως pop για να παραπλανήσει τον βιαστικό ακροατή, αυτόν, δηλαδή που θα ακούσει τα 2-3 πρώτα κομμάτια του album και τα πρώτα 20 δευτερόλεπτα από τα υπόλοιπα.

Για να είμαστε ακριβείς πάντως, το "Rather Ripped" είναι όντως ένας προσιτός δίσκος, με την έννοια ότι είναι ένα σχετικά απλό album, χωρίς πειραματισμούς και ριζοσπαστικές διαθέσεις. Έχει κάμποσες πιασάρικες μελωδικές γραμμές που άλλοτε είναι μνημειώδεις όπως στο "Rats" (το καλύτερο κομμάτι του album), και άλλοτε είναι μάλλον ντροπιαστικές, όπως στο "What A Waste", όπου μόνο ως κακό χιούμορ μπορείς να δεις τους στίχους του ρεφραίν "what a waste… you're so chaste / I can't wait… to taste your face!"… Κατά κύριο λόγο όμως, το "Rather Ripped" είναι ένας δίσκος όπου δε συμβαίνει σχεδόν τίποτα: δεν υπάρχουν ούτε φανερές αιχμές, ούτε προφανείς κορυφές (πέραν του "Reena"), και οι Sonic Youth μοιάζουν να μην ενδιαφέρονται στο ελάχιστο για το αν αυτή η νέα συλλογή τραγουδιών θα αρέσει στους παλιούς φίλους τους ή θα προσελκύσει καινούριο κόσμο. Με μία πρόταση: πρόκειται πράγματι για το δίσκο ενός συγκροτήματος που δεν έχει πλέον να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν.

Έτσι, ενώ άλλα μεγάλα σχήματα προσπαθούν να ορίσουν τους εαυτούς τους από την αρχή και να δώσουν την εντύπωση ότι εξελίσσονται και έχουν συνεχώς φρέσκιες ιδέες, οι Sonic Youth παραμένουν στον μικρόκοσμό τους με τις πυκνές ηλεκτρικές κιθάρες, τις οικείες αντι-μελωδίες και τους συνθετικούς τους λαβυρίνθους. Το "Rather Ripped" τους βρίσκει πιο άνετους από ποτέ, να αρκούνται σε τρίλεπτα και τετράλεπτα κομμάτια (μόνο δύο από τις συνθέσεις του "Rather Ripped" ξεπερνούν τα 6 λεπτά), και αυτό που βγαίνει προς τα έξω είναι ότι έφτιαξαν ένα δίσκο που αρέσει πρώτα από όλα στους ίδιους, ανεξάρτητα από το αν πρόκειται να απωθήσει όσους τούς προτιμούν για τα πιο τολμηρά τους εγχειρήματα. Αυτό δε σημαίνει ότι το album έχει μονάχα διεκπεραιωτικό ρόλο: απλά, δεν είναι φτιαγμένος για εκρήξεις αδρεναλίνης, ούτε για να αποτελέσει ένα ακόμα πειστήριο για την αναμφισβήτητη σπουδαιότητα του group. Aντί για αυτό, το "Rather Ripped" λειτουργεί καλύτερα όταν ακούγεται για να δημιουργήσει μια ιδιότυπη ατμόσφαιρα, μουντή και ρομαντική συγχρόνως, με νοσταλγικά flashbacks να ξεπροβάλλουν από το πουθενά, και με τελικό σκοπό να αποτελέσει κάτι σαν ολικό αναισθητικό για οποιοδήποτε καταπιεσμένο συναίσθημα.

Με άλλα λόγια, το "Rather Ripped" δεν περιέχει τίποτα που να μην έχουμε ξανακούσει από τους Sonic Youth, αλλά αξίζει πολλά περισσότερα από το να αντιμετωπιστεί ως ένας ακόμα τυπικός Sonic Youth δίσκος. Όπως ακριβώς και με έναν δίσκο των Fugazi, των Come ή των Throwing Muses, η βαρύτητα του "Rather Ripped" είναι σε πρώτη φάση εγκεφαλική: αν όλα μέσα στο album μοιάζουν με άσκοπες ηχητικές περιπλανήσεις, είναι γιατί αυτή ήταν η ιδέα εξαρχής. Eδώ υπάρχει ο ηλεκτρισμός όχι ως μόδα, ούτε ως εκτόνωση, ούτε ως κανενός είδους statement, αλλά ως πραγματικό βίωμα, κι αυτό είναι στ'αλήθεια η μεγαλύτερη κληρονομιά που έχουν κατορθώσει να περάσουν οι Sonic Youth στα πνευματικά τους παιδιά όλα αυτά τα χρόνια. Όσο για το αν χρειάζεστε το "Rather Ripped", αυτό εξαρτάται από το πόσο θεωρείτε ότι οι Sonic Youth είναι ευπρόσδεκτοι και μόνο με το που υπάρχουν, ανεξαρτήτως αν ακούτε προσεκτικά τα albums τους. Ακόμα όμως και αν σας αρκεί και μόνο που oι Sonic Youth συνεχίζουν να κυκλοφορούν δίσκους, έστω κι αν έχουν περισσότερο ενδιαφέρον στη θεωρία παρά στην πράξη, δε θα μπορέσετε να μην αισθανθείτε όπως στο ρεφραίν του "Reena" στο άκουσμα αυτών των γνώριμων riffs, των φωνών της Kim και του Thurston, και του χαρακτηριστικού τους στριφνού μεγαλείου: You keep me coming home, again...

sonicyouth.com