Μετράς τη θλίψη ...

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Μετράς τη θλίψη
με ποτό και με σιωπή
και δοκιμάζεις τη ψυχή σου κάθε μέρα

μοιάζει η ζωή σου
με σκοτάδι και βροχή
ψάχνεις μια διέξοδο
να φύγεις στον αέρα

μετράς τη θλίψη
μ' ένα δάκρυ που κυλά
χειροβομβίδα που τον χρόνο ανατινάζει

είναι η ανάμνηση
κορίτσι που γελά
μα ξεμακραίνει
κι ούτε πίσω δεν κυττάζει

μετράς τη θλίψη
σ' ένα πρόσωπο θλωμό
σκυφτό κεφάλι που αντίστροφα μετράει

μετράει τις ώρες
που οδηγούνε στο χαμό
θλιμμένος χρόνος
που τα όνειρα σκορπάει

μετράς τη θλίψη
με μια άχρωμη ματιά
μ' ένα χαμόγελο πικρό και γερασμένο

μετράς τη θλίψη
σε σωρούς από χαρτιά
χάρτινα αισθήματα
σε ποίημα ιδρωμένο.

[gkou]

"...είναι η ανάμνηση
κορίτσι που γελά
μα ξεμακραίνει
κι ούτε πίσω δεν κυττάζει"

Όλο είναι πολύ όμορφο, αλλά ξεχώρισα αυτούς τους στίχους Παναγιώτη μου, με άγγιξαν ιδιαίτερα...

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Σε ευχαριστώ πολύ φίλη Γεωργία
να 'σαι καλά πάντα

[ilianthos-Kanlis]

Παναγιώτη συμφωνώ με την Γεωργία !
Αν τις τελευταίες τρεις στροφές τις επιμεληθείς καλύτερα θα γίνει πανέμορφο !
Όμως μες την πάροδο του χρόνου γίνεσαι ολονέν και καλύτερος !

[Bάγια]

Πόσο ενδιαφέρον έχει το πάντρεμα αισθήσεων...
Αέρινο μα και βίαιο, γρήγορο και απότομο μα σε κάποια σημεία κολυμπάει ο στίχος σαν να απολαμβάνει τόσο ήρεμα νερά...που αμέσως πάλι κάτι τα ταράζει.
Μου άρεσε!
 

[Anemos]

Μάλιστα...ενα καλοφτιαγμένο, στερεό ποίημα. Πολύ καλό.

[ΧΩΡΙΑΤΗΣ]

Σας ευχαριστώ πολύ όλους για τα καλά σας λόγια