Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: giteana στις 24/09/05, 14:11
-
...αλλά παρόλα αυτά...
Ένα χάδι σαν τον άνεμο που απλώνει
στης ψυχής μου τη φουρτούνα την αρχαία
γύρω βράχια και το σούρουπο ζυγώνει
φίλος, θάνατος και πύρινη ρομφαία.
Μια φωνή που από χρόνια είχα ξεχάσει
μου μιλάει και λεει τα λόγια τα δικά μου
και μια πόρτα που θαρρούσα είχα χάσει
χάσκει ορθάνοιχτη, σαν έρεβος μπροστά μου.
Το χω μάθει πως τα βάθη είναι πόνος
μα μπορεί η σκοτεινιά τους να σου πρέπει
τ’ άγριο φως της καταιγίδας είναι ο πόθος
τη μισή ζωή θα ρθει να σου γυρέψει.
Αχ, ψυχή μου πόσο κόντρα να σου παω,
ποιο φτερούγισμα να πνίξω στην αρχή του
μ’ άγρια νύχια αφού το αίμα σου ζητάω
να το νιώσω, να το πνίξω στο φιλί σου.
Giteana
Να στε όλοι καλά
-
μες στην πληθώρα δεν πρόλαβα να σε προσέξω...
καλώς μας ξαναγύρισες μονο να πω... κι όμορφες "σκοτεινές εικόνες" να μας ξαναδώσεις! ! !
-
Να σαι καλά, Vert...
Θα τα πούμε... αν και κάνω "αποτοξίνωση" απ' το δίκτυο γενικότερα τον τελευταίο καιρό.
Giteana
-
(σχολιο διαγραφηκε)
-
....
και μια πόρτα που θαρρούσα είχα χάσει
χάσει ορθάνοιχτη, σαν έρεβος μπροστά μου
....
Giteana, μηπως το δευτερο "χασει" επρεπε να ειναι "χασκει" και το εγραψες λαθος?
Μαρμελάκι, είχες δίκιο. Ένεκα βιασύνης... Ευχαριστώ :)