...και ούτω καθεξής (αγαπητέ nEwBiE)

[kostaskapa]

Πολλά σας κρύβω φίλτατε και συ πολλά επίσης
μα το κρυφό ψάχνεις να βρεις-το φανερό το έχεις
και στο ταξίδι που πολύ, βλέπω καλά κατέχεις
πάμε με τα επόμενα αν δεν έχεις αντιρρήσεις...

(ΑΤΙΤΛΟ)
Μια τελίτσα και ξεκίνημα ενός νέου
Στο αιώνιο βιβλίο κεφαλαίου
δεν ξεκίνησε ποτέ και δεν τελειώνει
και το άπειρο με τ’ άπειρο ενώνει

Δυο τελίτσες πάνω-κάτω η πορεία
Πέντε βήματα που γράφουν Ιστορία
Στα υπόγεια τυφλοί ανθρακωρύχοι
Και στα ύψη πολεμούνε με την τύχη

Τρεις τελίτσες στο φινάλε του κειμένου
Ίχνη κόκκινα, καρφιά Εσταυρωμένου
Με το κόψιμο του ομφάλιου του λώρου
Αίμα-υπόσχεση ακριβού, αιώνιου δώρου

[alex68]

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
την επομενη τελεια ποιος τολμα να βαλει
αφου εστω και ακουσια θελει να υπερβαλει

[Πέτροc]

...   μα καλά, τι κάνει αυτό το παιδί ?? ??
... από την τσέπη του τα βγάζει ??  

... θα επανέλθω / nEwBiE  

[Πέτροc]

... μα ο καθένας ας σκεφτεί τι θέλει από ‘να στίχο
συζήτηση ν’ ανοίξουμε, μηνύματα σε τοίχο…

ΤΙ ΝΑ ΖΗΤΗΣΩ

Τι να ζητήσω το λοιπόν απ’ τις μουτζούρες μου
Είν΄ οι πληγές μου που απόκτησα απ’ τη μπάλα
Είναι της νύχτας οι θολές καρικατούρες μου
Διαβαθμισμένες ενοχές και μινιατούρες μου
Της λογικής και του οινοπνεύματος τραμπάλα

Τι να ζητήσω το λοιπόν απ’ τα τραγούδια μου
Δεν ξέρω καν τι να τα κάνω αν μεγαλώσω
Είναι τ’ ανέμου και του μίσους τ’ αγγελούδια μου
Της καταχνιάς και της αγάπης τα λουλούδια μου
Το δεκανίκι μου στη λήθη να ενδώσω

Τι να ζητήσω το λοιπόν να καταφέρουνε
Απωθημένα μου και φάλτσες θεωρίες ;
μα πιο πολλά και από ‘μένα ήδη ξέρουνε
το ‘χουν στο αίμα τους και πάντα υποφέρουνε
απ΄ το σαράκι της στεριάς κι από ερινύες

Γι’ αυτό τα αφήνω να πλανιώνται στα χαλάσματα
και δε ζητάω κάτι για να πάρω πίσω
ας αποκτήσουνε παρέες αποβράσματα
ας ζυμωθούν σε κατηφόρες κι ανεβάσματα
Να μεγαλώνουν να τα δω και να τα ζήσω ...

/nEwBiE  

[kostaskapa]

Είναι κρίμα κρυμμένος να κρύβω το κρίμα
-απ’ τα υπόγεια, λόγια βουβά ξεπηδούν
στρατιωτάκια με βήμα που κάνουνε ρίμα
τους ανοίγω την πόρτα στον ήλιο να βγουν

λάθη άπειρα, λήθη κ ηλίθιοι μύθοι
που τυφλώνουν τα μάτια, κομμάτια αστραπών
τα κοιμίζω γλυκά μ’ έμμετρο παραμύθι
και φροντίζω στο ξύπνημα να ‘μαι απών

κάθε τόσο θα πρέπει τη δόση να δώσω
κι αν αργήσω οι τόκοι ανεβαίνουν πολύ
της ψυχής μου την τράπεζα να ξεχρεώσω
που ‘χει τζάμια φιμέ και εικόνα θολή
----------------------------------------
Φίλε Πέτρο(
Έχεις μέτρο,
Σημασία
Και ουσία
Και στην τσέπη
Ότι πρέπει
Βγάλε τώρα
Κι άλλα δώρα…

«…δυνατά, δυνατά,
γίναν’ όλα δυνατά τ’ αδύνατα…»

[geni]

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


εχω μεινει αναυδη.

[Πέτροc]

  ...........

Ε λοιπόν, εγώ αυτόν θα τον δείρω  
μου’ χει σπάσει εντελώς το ηθικό
να χτυπιέμαι να βγάλω ένα στίχο
να τραυλίζω απ’ τον πανικό !!!

μου’ χει κάνει τα νεύρα τσατάλια
να ιδρώνω να στρώσω φωνή
τα στιχάκια μου σε μαύρα χάλια
δε μου μένει άλλη πια υπομονή !!!

Να σκαρώνω ριμούλες με βλέπει
Το παιχνίδι ξανά ξεκινά
μα μου βγάζει διαμάντια απ την τσέπη
και το φως μου το χάνω ξανά  !!!

και με παίζει για πλάκα με λέξεις
που του βγαίνουν σα να’ναι νερό
όποιον στίχο στην τύχη αν διαλέξεις
για δες μέτρο που ρέει καθαρό !!!

Ε λοιπόν, εγώ αυτόν θα τον δείρω
Ευχαρίστως θα παρεκτραπώ
Πάμε πάλι ξανά ένα γύρο
Στον τρελό των Μουσών το χορό !!!  


ΥΓ1. Φίλτατε, περιτό να το πω, αλλά ξυπνάς μέσα μου το ....   χμμμ ... τον κηπουρό μελωδιών !!!  
ΥΓ2. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, αν δε με διώξουν απ΄τη δουλειά τώρα .... δε θα με διώξουν ποτέ !!!  
ΥΓ3. Το νου σου !!! Αν σε πετύχω σε καμμιά κιθαροσυνάντηση ...   θα αδειάσεις όλες σου τις τσέπες !!! Και αυτό είναι απειλή !!!  
  /nEwBiE (ναι, Πέτρο με λένε ...)  

[kostaskapa]

Εβίβα λογολάγνοι μου, εβίβα λογοπλάστες
Και σεις που ‘στε αυτόνομοι και σεις που ΄στε σε κάστες
Ετούτο το παιχνίδι μας που λογική δεν έχει
Ας είναι του καλοκαιρού η μπόρα που μας βρέχει!
------------------------------------------------

Ένα γύρο λοιπόν
Νάχει απ’ όλα και νάναι με πίτα
Δεν θα πω για DEPON
Μα για τούτο το ον
Που και συ το ‘χεις βάλει στην τσίτα

Το παιχνίδι παλιό
Που μ’ αρέσει να παίζω με πάθος
Σουρεαλιστικό
Και εκνευριστικό
Σ’ όσους ψάχνουν να βρούνε το λάθος

Και σε μια εκδρομή
Θα τα πούμε-σημαίνει ποτέ μας
Μα είναι μια διαδρομή
Τεθλασμένη γραμμή
Που περνά μέσα από το Σαντέ μας

Καταλήγει σε λάιτ
Μπύρα αντί για κρασί και ουζάκι
Και ξεδίψασμα σπράιτ
ανιχνεύσεις στο σάιτ
-το ταξίδι μετρά, ποιά Ιθάκη;

[alex68]

quiz!!!!!

εαν υπαρχει που υπαρχει ποτε αλλαζει και γιατι να μην αλλαξει??

Κοντυλοφόρος στρατιώτης κορδωμένος ως ιππότης ,
Περιδιαβαίνων επί χάρτου αναζητά τα δίκαια του,
Τα τόσα χρόνια  πανοπλίας ρομαντικής περιπολίας,
Το μαραμένο εις το παράθυρο της χαμένο ανθό της νιότης
Χαριεστάτη νεανίς  κι ένας ώριμος ανήρ που μειδιάνε
Παραπλεύρως και ω! τι ομοιότης συμφωνούν ο Δον Κιχώτης

Κατακαημένε μου Ρωμαίο που ότι ένιωθες ωραίο
έχει χάσει τη μαγεία κι έχει γίνει πλέον ειρωνεία
στα χείλη νεανίδος η οποία ονομάζεται φιλολογία
εκ του ωρίμου επιστήμων αναλύων τις γραφές αλλήλων
και στην πλάτη εφορτώθει το ότι εκ των ποιητών εδώθει
ως πολύτιμο βιβλίον έμμετρων ανέκδοτον και αστείον

ζητω ταπεινα την επιεικια
επισης τις συλλαβες ρε παιδια δε μπορω να τις μετραω  
παθαινω εγκεφαλικο

[pinelopi]

Στιχοπλοκών συνέχεια δεν δύναμαι να δώσω
παρ ' όλο που στο μέλλον, φοβάμαι θα ενδώσω

Στο έμμετρο παιχνίδι σας ρόλο να μου κρατάτε
κ υπόσχομαι πως σύντομα λόγια μου θα μετράτε

Χτίζετε με το στίχο σας έμμετρα παραμύθια
ψυχή και νου που δείχνουνε μα πιο πολύ αλήθεια...

Τα σέβη μου
Κατερίνα

[kostaskapa]

Παλιό κρασί με κέρασες, το πίνω
Μολύβι και χαρτί, γράφω και σβήνω
Τη γλώσσα μου τη δένω με λουρί
Την καταπίνω

Η νιότη και το γήρας κρύβουν χρόνο
Μα σαν φωτογραφία εγώ παγώνω
Του Προμηθέα σβήνω τη φωτιά
Τον λευτερώνω

Τα χνάρια του ληστή πάνω στην πέτρα
Που ο καβαλλάρης έκατσε κι εμέτρα
Θα σβήσουν από άγριο καιρό
Θα βγούνε δέντρα

Και στον καθρέφτη μια καρικατούρα
Του στιχοπλόκου γραφική φιγούρα
Μ’ αηδιαστική θα με κοιτά
Λεξολιγούρα

Μα ‘κείνη τη φορά δεν θα ενδώσω
Ούτε που θα ρωτήσω-πάει πόσο;
θα πάρω δυό καρφιά κι ένα σφυρί
Και θα καρφώσω

Και οι σταγόνες κόκκινο μελάνι
Θα βάψουνε την εγνωσμένη πλάνη
Πως κάτι σοβαρό συμβαίνει εδώ
-είναι πλεκτάνη!

[Twix]

έχω ξεκινήσει εδώ και καιρό και διαβάσω όλες τις σελίδες απο πίσω προς τα μπρος....

το τι διαμάντια έχω ανακαλύψει....άλλο πράγμα 

κάποιοι είναι ακόμα μαζί μας....κάποιοι άλλοι όχι.....αλλά η ομορφιά τους παραμένει εδώ.....

γι' αυτο θέλησα να ξεθάψω ένα μικρό παράδειγμα......

nEwBiE...έμεινα 
alex68... κρυφό ταλέντο, ευρέως γνωστόν!!! 
pinelopi... υπέροχη όπως πάντα 
kostaskapa... αυτός δε!!!! που έχει χαθεί!!!! δάσκαλος απ' τους λίγους........

( κι απ' οτι έχω καταλάβει πολλά ενδιάμεσα μηνύματα έχουνε διαγραφεί κατά το ξεκαθάρισμα που γίνεται απο τους admin κατά καιρούς... )

[monalizagreen]

Σε τούτο τον κόσμο που τόσο κουράζει
μπλα-μπλα όλη μέρα αέρα πατέρα!
Τιμή και χαρά μου που σας συναντώ
κι ας είν’το παιχνίδι μας το πιο παιδικό!

nEwBiE και Kostas,Twix,Pinelopi
δεν τρέχω σας λέω,δεν είμαι αντιλόπη!
Περίπατο κάνω με στίχους στη σκέψη
κακότεχνοι ..ξέρω…κι αν βρέξει; ας βρέξει!

Διαμάντια,ρουμπίνια και άλλα πετράδια
μην κρύβεις στις τσέπες,μην κλείνεις στ’αμπάρια!
Αυτά είναι πλούτη που δεν θα τελειώσουν
μονάχα οι ρίμες δε θα μας προδώσουν!

Πολλά είπα πάλι και πάλι λαθραία
μα ο θαυμασμός μου μου βγαίνει μοιραία!
Πινόκιο με λένε μα ψέμα δεν είπα
κι ας με κατατρέχουν Ευρώπη και ΗΠΑ…

[pinelopi]

Ιστορίας παλιάς
τη συνέχεια θα δώσω
και με λόγια απλά
στίχο θα σας σκαρώσω

Σε ηλικία μεγάλη
μα με θράσος παιδιού
σκαρφαλώνω στις πλάτες
ενός τραγουδιού

Μ' ένα γέλιο στα χείλη
μα με άγριο καιρό
ξεκινάω με κέφι
το ταξίδι αυτό

Όποιος κλείνει το μάτι
στη ζωή και γελά
με στιχάκια ας πιάσει
του ρυθμού τα φτερά

Δυο λεξούλες αρκούνε
ν' ανεβείς πιο ψηλά
κι από πάνω, πως μοιάζουν,
θα το δεις, όλα απλά...   

[Twix]

εγώ δε σας παίζω, σηκώνω παντιέρα
αυτή η παρέα μου τη δίνει πολύ
ποτέ δε θα νιώσω να είμαι αρκετή
και κάθε μου λέξη, ρουα-ματ στην σκακιέρα

εγώ δε σας πάω που ξέρετε τόόόόσα
κι εγώ πάντα μένω ιδρωμένη σκυφτή
να τρέχω ξοπίσω από μία στροφή
που μια απ' τα ίδια μου μοιάζει η κλώσα

θα φύγω σας λέω δε γίνεται άλλο
τα νεύρα με πιάσαν...θα πάρω DEPON
και δε σας μιλάω, την κάνω λοιπόν
και πάω για ύπνο, να μη μ' αμφιβάλλω

και λέω πως θα φύγω μα όλο εδώ μένω
σ΄αυτήν την παρέα λες να ' χω εθιστεί;
μπα! δεν την γλιτώνω, θα πάω στην Στροφή
κατάντησα να 'μαι σαν εξαρτημένο......
 
αμαν  πια...... 

[vert]

Τι να `ναι αλήθεια ...
πιο αληθινό ?
κι απ` τα παραμύθια...
πιο ψεύτικο ?

Εκτός από κείνο...
που κάνουμε `μεις
ψυχή να σου δίνω...
στην ψυχή μου να μπείς.

Σκαρώνουμε λόγια,
καθώς...
στου νου τα υπόγεια,
μας σέρνει ο βυθός.

Κι αν κάπου φαντάζει...
αστείο...
εδώ δεν "μπάζει"...
δεν κάνει κρύο !

Κι αν είσαι μόνος...
κι έχεις νταλγκά.
Τα τραγούδια ο Πόνος...
...έχει παιδιά !

[anthrakoryxos]

Σου γράφω συνονόματε τυφλός ανθρακορύχος
δεν ήξερα μα έμαθα, πως μάτι βγάζει ο στίχος
ανθρώπους άκουσα πολλούς μα άνθρωπο δε βλέπω
γι' αυτό και της στιχουργικής τον βίο πια διέπω

μπατόν σαλέ και σολωμό στο ορυχείο δεν έχει
ψωμί μονάχα και ελιά κι ο στίχος μου αντέχει
μια σκέψη όμως σκοτεινή βαθιά με βασανίζει
και το μυαλό μου διαρκώς το αποσυντονίζει

μέσα στα έγκατα της γης, που ηλίου φως δε φτάνει
ποιος να διαβάσει θα βρεθεί και κριτική να κάνει;
απελπισθείς του κράνους μου ανάβω τη λυχνία
το φώς του όμως λιγοστό (τελειώνει η μπαταρία)

τότε θυμάμαι ξαφνικά στο τούνελ δεκατρία
πως μου 'χε πεί ο εργοδηγός "θα βάλουμε Τ3"
"τον ψεύταρο" είχα σκεφτεί, γιατί ήτανε λαμόγιο
(στον πρώτο θα με πήγαινε, μα ακόμα είμαι στο υπόγειο)

θες κάτι όμως η ελπίς, θες κάτι σκόρπιες φήμες
στο δεκατρία έσπευσα και έσκαβα δυο μήνες
τον τρίτο και φαρμακερό που είχα γίνει μαύρος
κι απελπισία φούντωσε το ψυχικό μου άλγος

σκέφτηκα την αξίνα μου στον τοίχο να κρεμάσω
τον π''''' τον εργοδηγό απ' τον λαιμό να πιάσω
εντούτοις ως εκ θαύματος, είδα να βγαίνουν σπίθες
αλήθεια ήτανε λοιπόν; Δεν ήταν όλα τρίχες;

το laptop έβγαλα με μιας, που είναι απ' τα best sellers
δώρο απ' τον κουμπάρο μου (στέλεχος στις Βρυξέλλες)
η σύνδεση ήταν γρήγορη, μπορώ να πω σφαιράτη
και στίχους στέλνω άμμεσα να βγάλω κι άλλο μάτι

την κριτική σας στείλτε μου κι εσείς και γράψτε στίχους
και ίσως να γκρεμίσουμε, του ορυχείου τους τοίχους
εμπρός και μην διστάσετε, έργο επιτελούμε
Ή θα γενούμε όλοι τυφλοί ή που το φώς θα δούμε