Ο ορισμός του κολληματος......

[faser]

Και φυσικά ο αιωνίως κατηγορούμενος ως άψυχος shreddας Petrucci. Άμα είναι να παίξει σόλο σε ένα κομμάτι βαρύ και γρήγορο ε να μην παίξει παπάδες? Έχει πολλά αργά σόλο σε πιο αργά κομμάτια. Δηλαδή θα σας άρεσε σε ένα γρήγορο κομμάτι Iron Maiden ένα σόλο αλά Gilmour (από τα αργά του)?  Ο καλός ο κιθαρίστας είναι αυτός που είναι all rounded. Να παίζει αυτό http://ca.youtube.com/watch?v=3M1p_7yn8vo να παίζει κι αυτό http://ca.youtube.com/watch?v=HmnLyIMIVCc

Όποιος κατηγορεί τον Petrucci σαν άψυχο shredά μάλλον δεν τον έχει μελετήσει .. Επειδή αυτές τις μέρες, μαθαίνω το Jaws of Life (για όσους δεν γνωρίζουν, το πρώτο κομμάτι από το μοναδικό - μέχρι στιγμής - instrumental album του) αν ακούσεις όλο το κομμάτι στη κανονική ταχύτητα θα πεις ότι είναι ένα κομμάτι ποζεράδικο με μερικά όμορφα σημεία.. Αν όμως το σπάσεις σε μικρά σημεία και το μελετήσεις αργά για να το μάθεις, θα δεις ότι αποτελείται από μικρά αριστουργήματα.. Ένα μέτρο το οποίο αποτελείται από 20 νότες, μπορεί στην κανονική ταχύτητα να ακούγεται άχαρο, αλλά παιγμένο αργά αναδεικνύει πανέμορφες μελωδίες και γενικότερα την ευρηματικότητα αυτού του κιθαρίστα.. Πραγματικά ένα λεπτό κομματιού από αυτό το album θα μπορούσε να γεμίσει όλα τα solo σε ένα δίσκο μιας συμβατικής μπάντας.. Είναι ίσως η επιτομή του γρήγορου και μελωδικού κιθαρίστα, μαζί με τον Martin Friedman ίσως..
Μοναδική εξαίρεση βέβαια, το solo του The Dark Eternal Night.. Απλά απαίσιο (προσωπική γνώμη)!! Βέβαια έχει κάτι ριφάρες μέσα .. Κάτι τέτοια riffs βγάζουν την 7χορδη από την θήκη της..

[Crossroad]

Stevie Ray Vaughan!  Ρυθμος και σολο ταυτοχρονα! Δοκιμαστε να μελετησετε SRV και το ξανασυζηταμε!
 

[Αυτάρεσκο Καθίκι Isnogood]

Είναι λογικό να υπάρχει μια τάση προς τη τεχνική... Το πρόβλημα είναι που το αντιμετωπίζουμε ως το ένα εναντίον του άλλου, χωρίς να συμβαίνει αυτό...

Το πρόβλημα που υπάρχει είναι το εξής: Ας πούμε μελωδικότητα... Πώς την εξασκείς? Παίρνεις αρχικά απλά κομμάτια, σπάς τα σόλο σε μικρά μέρη, μελετάς τις συγχορδίες απο πίσω τη κλίμακα που επέλεξε, σταδιακά και αργά... Κοιτάς το πρίν, το μετά, το πώς εξελίσσεται το κομμάτι, τα αποτελέσματα που έχουν οι αρμονίες...

Ε, πιο εύκολο δεν είναι να κάνεις ασκήσεις sweeping?

Για μένα η μαεστρία είναι σε μεγάλες ταχύτητες, να νιώθεις πως η κάθε νότα έχει το δικό της σκοπό, το δικό της αποτέλεσμα. Οτι δεν μπήκε τυχαία, και έπρεπε να είναι εκεί. Κάτι που βλέπω στο solo album του Petrucci ή του Govan... Ειδικά σε αυτόν, υπάρχει ένα σημείο, που αρχίζουν εφεδιασμένες κάτι παραφωνίες που σκοτώνουν, αλλα παρόλα αυτά, κάθε ξεχωριστή νότα βγάζει ακριβώς αυτό που πρέπει να βγεί...

[Mithrandir]

Εγώ πιστεύω πως θα 'πρεπε να δίνεται έμφαση σε ό,τι μας αρέσει περισσότερο απ' τα δύο, σε ό,τι αντιπροσωπεύει καλύτερα το πνεύμα μας.
Το να παίζει κάποιος γρήγορα δεν σημαίνει πως δεν βγάζει αίσθημα, όπως και το να παίζει κάποιος αργά δεν σημαίνει ότι βγάζει αίσθημα στο παίξιμο του.
Προσωπικά, θεωρώ πως το καλύτερο είναι να συνυπάρχουν αρμονικά και τα δύο, όπου χρειάζεται το καθένα. Με άλλα λόγια και το shredding καλό είναι, αρκεί να το κατέχεις. Για να γίνω πιο αντιληπτός δείτε αυτό το βίντεο στο 3.00. Ακόμα και στην κλασική μουσική έχει "shredding" και πολύ μάλιστα, αλλά είναι απίστευτα δύσκολο να το παίξεις στην κιθάρα και να ακουστεί κάτι παραπάνω από shredding

http://www.youtube.com/watch?v=MDrLX7FXba4