Απόστολος Μπουλασίκης-ΜΑΡΝΗ και 3ης

[ChriA]

Ο Απόστολος Μπουλασίκης μετά το "της πόλης ξωτικό" κυκλοφόρησε την 2η προσωπική του δουλειά με τίτλο "ΜΑΡΝΗ ΚΑΙ 3ης". Όπως και την προηγούμενη δουλειά του καθώς και τις συμμετοχές του σε παλιότερες δουλειές του Β. Παπακωνσταντίνου, Χρ. Κροκίδη κλπ, θα την χαρακτηρίσω και αυτή ΔΙΑΜΑΝΤΙ.

Μουσική και στοίχους έγραψε ο ίδιος.
Ενορχήστρωση έκανε ο Χριστόφορος Κροκίδης και ο Ανδρέας Αποστόλου.

Το ύφος του δίσκου είναι κυρίως ροκ.

Απίστευτες ερμηνίες, στοίχοι τρομερά ψαγμένοι.
Ο Χριστόφορος έπαιξε ίσως τις πιο ωραίες κιθάρες που τον έχω ακούσει (ακούστε στο "νύχτα γλυκιά" το solo κλασικής κιθάρας)

Σας το συστήνω ανεπιφύλακτα. Τον θεωρώ μία όαση στην σημερινή μετριότητα

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΜΠΟΥΛΑΣΙΚΗΣ
«MΑΡΝΗ και 3ης»

Μετά την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά του Απόστολου Μπουλασίκη με τίτλο «Της πόλης ξωτικό» που κυκλοφόρησε τον Ιούνιο του 2003, με συμμετοχή των φίλων και συνοδοιπόρων του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, Διονύση Τσακνή, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και Μίλτο Πασχαλίδη, η δεύτερη προσωπική δουλειά του Απόστολου Μπουλασίκη με τίτλο «ΜΑΡΝΗ και 3ης», που περιλαμβάνει μια ενότητα 15 τραγουδιών, ερμηνευμένα από τον ίδιο.
Αυτή τη φορά εμπιστεύτηκε την ενορχήστρωση στον Χριστόφορο Κροκίδη και τον Αντρέα Αποστόλου, που κατάφεραν με την εμπειρία τους και την ευαισθησία τους, να δώσουν στα τραγούδια το πάθος και την ένταση που αποπνέουν οι στίχοι και η μουσική του.
Τραγούδια γεμάτα από εικόνες, ιστορίες καθημερινές, συναισθήματα έντονα και «χρώμα». Τραγούδια «σκληρά» και ευαίσθητα συνάμα, όπως η πραγματική ζωή.
Δείγματα της δουλειάς του έχει δώσει ήδη στο παρελθόν με τις συμμετοχές του στους δίσκους του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «Πες μου ένα ψέμμα ν’ αποκοιμηθώ» με τα τραγούδια: «Οι ψυχές και οι αγάπες», «Η Μήλος», «Ο ώριμος» και «Ο χειμώνας». και στο δίσκο «Να με φωνάξεις». Επίσης, συμμετείχε στον δίσκο του συγκροτήματος «Motivo 4» με τίτλο «Στη σκιά της σελήνης» και αμέσως μετά έφτιαξε τους στίχους όλων των τραγουδιών στον πρώτο προσωπικό δίσκο του Χριστόφορου Κροκίδη «Ο φύλακας των σκουπιδιών».

(παράθεση από την ιστοσελίδα του δημιουργού www.boulasikis.gr )

Καλή Ακρόαση

[kiseichukan]

Για να έχουμε και ποικιλία στις απόψεις, παραθέτω κι ένα review από τη Σωτηρία Μάλφα (Avopolis.gr) που μάλλον το πρώτο του εγχείρημα δεν το βρήκε διαμάντι...του αποδίδει το χαρακτηρισμό "Κάτω του μετρίου":

Απόστολος Μπουλασίκης - Της πόλης ξωτικό

Αν το όνομά του δεν σας λέει κάτι, να σας πούμε δυο λογάκια (γι' αυτό είμαστε εδώ). Ο Απόστολος Μπουλασίκης συμμετείχε το 1996 στο δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου «Πες μου ένα ψέμμα ν' αποκοιμηθώ», συνεργάσθηκε ξανά στον επόμενο δίσκο του ιδίου με τίτλο «Να με φωνάξεις», αλλά και στο άλμπουμ «Στη σκιά της σελήνης» των Motivo 4. Είναι υπεύθυνος, τέλος, για τα στιχάκια όλων των τραγουδιών στον πρώτο προσωπικό δίσκο του Χριστόφορου Κροκίδη «Ο φύλακας των σκουπιδιών».

Αν αρχίσουμε να σας λέμε φλυαρίες για ροκ καταστάσεις, ευαίσθητα στιχάκια που τολμούν να τα χώσουν, θα καταντήσουμε πιο "πλαστικοί" κι από τη μυρωδιά που αποπνέει στα ταπεινά μας αυτάκια το "Της πόλης ξωτικό". Στα δεκατέσσερα τραγούδια του πρώτου ολοκληρωμένου δίσκου του Απόστολου Μπουλασίκη, αυτός που θα βρει κάτι που να τον εκφράζει θα είναι εκείνος που θεωρεί ακόμη ροκ αυτό που παίζει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου ή ο Χριστόφορος Κροκίδης. Καλό και άγιο και σεβαστό, μα για τα αυτάκια μας ακούγεται πολύ δήθεν όταν θέλει να φωνάξει και πολύ φλύαρος όταν πνίγεται.

Για να μην παρεξηγηθούμε: Υποψίες για καλά τραγούδια υπάρχουν εδώ, για την ακρίβεια μερικές πολύ καλές ιδέες και βάσεις που θα μπορούσαν με περισσότερη δουλειά να γίνουν καλά τραγούδια. Όμως ακόμη και το τελευταίο δεν σταματά στην έμπνευση. Θέλει ο τραγουδοποιός, αν δεν διαθέτει στο σακούλι του τα τραγούδια εκείνα που σε φτιάχνουν ή σε τρυπάνε στην καρδιά όπως και να παιχτούν, να το δουλέψει λίγο. Να το περιεργαστεί. Να βρει και κάποιον έρμο παραγωγό. Με την αληθινή σημασία της λέξεως, όχι όπως τον εννοούμε στην Ελλάδα.

Δεν είναι κρίμα να έχεις να πεις πράγματα (και αρκετά, πιστέψτε μας) και να μην τα βγάζεις προς τα έξω; Εκτός κι αν είναι τιμή η εντύπωση που μας δίνεται εδώ, ότι δημιουργήθηκε μια δουλειά για τους λάτρεις του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και του Διονύση Τσακνή. Και να μην θεωρείς υποτιμητικό το ότι οι τελευταίες τους δουλειές, όταν οι τελευταίοι λένε τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο τα τελευταία χρόνια, ήταν πολύ ανώτερες από το ντεμπούτο σου που κινείται στις ίδιες ακριβώς ράγες. Ναι, ξέρω, είναι καλύτερος από εκείνον του Κροκίδη...

[ChriA]

Φίλε kiseichukan.

Σίγουρα πάντα πρέπει να υπάρχει ποικιλία απόψεων. Απλά πιστεύω ότι οι επαγγελματίες κριτικοί ακούνε ένα δίσκο μία φορά, βλέπουν το ύφος του, ακούν (δεν διαβάζουν-μελετούν) περίπου πρόχειρα τον στοίχο, γράφουν την κριτική τους αβασάνιστα και προχωράνε στον επόμενο δίσκο. Τα τραγούδια του Απόστολου Μπουλασίκη είναι δύσκολα ακούσματα. Δύσκολο να τα αντιλειφθεί κανείς με την πρώτη.

Το ότι δέχτηκαν τέρατα της Ελληνικής μουσικής (Παπακωνσταντίνου-Μαχαιρίτσας-Τσακνής-Πασχαλίδης) να έχουν συμμετοχή σε δουλειά (Της Πόλης Ξωτικό) άγνωστου καλλιτέχνη στο ευρύ κοινό πρέπει να μας λέει πάρα πολλά.

Επειδή είμαστε εδώ για να γράψουμε τις προσωπικές μας απόψεις, πιστεύω ότι ο στοίχος του Απόστολου Μπουλασίκη (πολλοί φίλοι μου κι εγώ τον χαρακτηρίζουμε ποίηση) πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία σε λίγα χρόνια...



Πολύ φιλικά

Χρήστος

[kiseichukan]

Χωρίς να επιθυμώ να το παίξω συνήγορος της κυρίας Μάλφα, νομίζω πως γενικεύεις ισοπεδωτικά όταν ισχυρίζεσαι πως οι επαγγελματίες κριτικοί ακούνε ένα δίσκο μία φορά και μόνο. Το Avopolis.gr άλλωστε (και δει εκείνη την εποχή που γράφτηκε το review) δεν είναι παρά ένα e-zine, στο οποίο ο κάθε reviewer κάνει τις δικές του κριτικές επιλογές (συνήθως). Δεν είμαι σε θέση, ούτε εγώ, ούτε κανείς, να γνωρίζω πόσες φορές το είχε ακούσει προηγούμενως για να ακυρώνω το review της ως βιαστικό, αβασάνιστο και γραμμένο στο πόδι.

Όσο για το θέμα ποίηση, χωράει μεγάλη κουβέντα. Αν είναι να ξεχειλώσουμε τόσο το όρο ποίηση για να χωρέσουμε τον κάθε αξιόλογο στιχουργό που υπάρχει, τότε νομίζω πως υπάρχουν αρκετοί πριν τον Μπουλασίκη που δικαιούνται να διδάσκονται στα σχολεία. Και για να λέμε και την αλήθεια, δε χρειάζεται δα και πτυχίο φιλολογίας ή πτυχίο φούγκας για να αντιληφθείς τα "δύσκολα τραγούδια" του Μπουλασίκη. Πόσο δηλαδή "δύσκολες" είναι οι ακόλουθες στροφές:

Στο 'πα μια και στο 'πα δύο
ο έρωτάς σου χειρουργείο
με κρατάει ναρκωμένο
αραχτό παροπλισμένο

Στη ζωή σου στριμωγμένος
μες στο φως σου μαγεμένος
φλυαρώ σαν γερομάγος
σαν ευνουχισμένος τράγος

Η θολή ταυτότητά μου
στη μακαριότητά μου
παίρνει τη μορφή τη σάρκα
ενός ώριμου μαλ**α

Αυτό δε συμβαίνει πως δεν έχει γράψει αξιολογότατα πράγματα, αλλά μην εκθειάζουμε και τα πάντα.

[ChriA]

Φίλε μου επειδή συμμετέχω ενεργά σε αρκετά forums δεν θέλω να εξελιχτεί το thread που άνοιξα για άλλο λόγο, σε πεδίο διαμάχης (ξέρεις πιστεύω πόσο εύκολο είναι).Γιαυτό προσωπικά σταματάω εδώ...

Έτσι απλά...


ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΖΕΙΣ *
Στίχοι-Μουσική: Απόστολος Μπουλασίκης
Τραγούδι : Λαυρέντης Μαχαιρίτσας

Παίζεις βουβά, μ’ έναν κόμπο στο καρώ πουκάμισο
ψιθυριστά, ο πουνέντης σου μιλάει
ένα χρώμα βυσσινί σε σημαδεύει
χαμηλά στης Σαλαμίνας τα στενά
βαποράκι η σιωπή σε ταξιδεύει
μα δεμένος μένεις στα προσφυγικά

Στα γκαζάδικα σημάδια, η παλιά σκουριά
τρύπια χρόνια, μελαγχολικά
βλέπεις φέρρυ-μπωτ να σκάνε
στον καιρό ν’ αγκομαχάνε
τον Ελλήσποντο θυμάσαι
ΜΑ ΣΤΟ ΠΕΡΑΜΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ (Αϊ)

Είναι που ζεις
μια ζωή, σε σκηνικά αυθαίρετα
είναι που ζεις
μια ζωή που σε ξεχνάει
μηχανές του χρόνου οι φωτογραφίες
διηγήσεις που σου γνέφουν μυστικά
κομπολόγια του μυαλού, οι απορίες
αερόστατα για τ’ Ανατολικά

Είν’ ο κόσμος σου που γέρνει
είναι που γερνάει
τους συνοικισμούς τους προσπερνάει
νοιώθεις πάντα σαν χαμένος
ξένος, εμιγκρές, λειωμένος
τον Ελλήσποντο θυμάσαι
ΜΑ ΣΤΟ ΠΕΡΑΜΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ

Σαν τις φωνές
που βουλιάζουν στης φυλής τ’ απόβλητα
τις μουσικές Δυτικών επαρχιών
κομματιάζετ’ η ψυχή στις αποβάθρες
στην αβάσταχτη φθορά του δειλινού
πηγαινέλα σε συντρίμμια και σε στάχτες
συρματόπλεγμα του παραμιλητού

Στα γκαζάδικα σημάδια, η παλιά σκουριά
τρύπια χρόνια, μελαγχολικά
βλέπεις φέρρυ-μπωτ να σκάνε
στον καιρό ν’ αγκομαχάνε
τον Ελλήσποντο θυμάσαι
ΜΑ ΣΤΟ ΠΕΡΑΜΑ ΚΟΙΜΑΣΑΙ

[sooxoomoo]

πωπωπω είναι και πολυλογας ο δικος σου.

Έτσι απλά...

Ο Κορακακης το λεει πιο απλα:
ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΑΜΑ
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΜΑ

[ερεβος]

(Παπακωνσταντίνου-Μαχαιρίτσας-Τσακνής-Πασχαλίδης)

Με εξαιρεση τον τελευταιο, οι αλλοι ειναι κυριολεκτικα τερατα...