Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Θέματα - MISTREATED

Σελίδες: [1]
1
Ενα ακόμη απο το συρτάρι...

ΑΝΑΜΝΗΣΗ


Σήμερα κάθησα λιγάκι να σκεφθώ
τις αναμνήσεις που με φέρνουν πάλι πίσω
στα παιδικά μου χρόνια να σταθώ
μνήμες που πέρασαν εκεί να ξαναζήσω

θυμάμαι σαν να ήταν μόλις χθές
την πρώτη αγάπη μου το πρώτο χτυποκάρδι
όρκους και όνειρα για μιά ζωή αν το θές
που χάθηκαν σ’ενός καλοκαιριού τη ζάλη
        
ηταν παιδούλα εκείνη όμορφη , γλυκειά
και γω εν’αδύνατο χλωμό παληκαράκι
σαν ανταμώσαν οι ματές μας μια βραδυά
άναψ’αμέσως της αγάπης λυχναράκι

ώρες ατέλειωτες καθόμασταν μαζί
αφήνοντας τα μάτια μόνο να μιλάνε
κι άλοτε πάλι περπατούσαμε βουβοί
με τις καρδιές μας μόνο να κτυπάνε

ήταν εκείνη απο μια πόλη μακρυνή
και θα μας χώριζε μια απόσταση μεγάλη
σαν θάφευγε μοιραία ένα πρωί
στην σκέψη αυτή θολώναν όλα στό κεφάλι

πέρασαν έτσι οι μέρες των διακοπών
μες του νησιού την άγια ηρεμία
χαιρόμασταν την θάλασσα κι οι δυό
και την αγάπη μας χαρά μα κι αγωνία

κάποτε ήρθ’ η ώρα του αποχωρισμού
κλάμα βουβό στα στήθια μας κρυμένο
σβήναν στα βάθη της καρδιάς μας οι λυγμοί
νοιώθαμε τ’όνειρο που ζήσαμε σβησμένο

ήρθε ο χειμώνας με την άγρια ερημιά
κι ένοιωσα αυτήν την ερημιά μες την ψυχή μου
δεν την ξανάδα, χρόνια πέρασαν πολλά
μα μένει πάντα ζωντανή στην θύμησή μου

η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται όπως λέν
κι ίσως αλήθεια ειν’ αυτό ίσως και ψέμα
όμως κρατάει μιά γωνίτσα στις καρδιές
και φέρνει θόλωμα η ανάμνηση στο βλεμμα


2
πέρασα λίγο απ’τα λημέρια τα παληά
στο πατρικό μου σπίτι να καθήσω
στο σπίτι που η κάθε του γωνιά
θύμησες φέρνει και με κάνει να δακρύσω

μέσα σ’ένα παληό χαρτόνινο κουτί
μ’ένα σπαγγάκι σταυρωτά που ήταν δεμένο
ποιός ξέρει πόσα χρόνια ήταν εκεί
στο βάθος στό ντουλάπι ξεχασμένο

βρήκα της νιότης μου τους πρώτους τους καημούς
κομμάτι απ’την ζωή μου εκεί κρυμένο
φωτογραφίες απο φίλους παιδικούς
μνήμες απ’ένα παρελθόν μισοσβησμένο

σ’ένα χαρτι κιτρινισμένο απ’τον καιρό
βρήκα ένα γράμμα που μου βούρκωσε τα μάτια
ηταν της Μαίρης ή της Θάλειας Θαρώ
τότε που χτίζαμε στην σκέψη μας παλάτια

αγάπες παιδικές που’χουν χαθεί
αμόλυντες κι αγνές σαν την ψυχή μας
το μέλλον που δεν πρόσμεναν να ρθεί
και να χαθούν για πάντα απ’την ζωή μας

αγάπες που δεν έχουν γυρισμό
που κι αν τα χρόνια φύγαν και περάσαν
χάλκεψαν την καρδιά και το μυαλό
λες κι οι καιροί αυτές δεν τις γεράσαν

κι έμεινα εκεί κρατώντας το χαρτί
που αν κι άψυχο ριγούσε σαν να ζούσε
και μου εξηγούσε για το αιώνιο ‘γιατί’
κι έπειτα έσκυβε γλυκά και με φιλούσε


3
Ο τρελλός

λύθηκαν τα προβλήματά μου όλα
με μιά μου σκέψη που άναψε μες το μυαλό μου
κάτω στα άδυτα των στοχασμών μου
βρήκα την λύση που καιρό αναζητούσα

νάσαι καλός αξίζει λίγο παραπάνω
μα χάνεσαι και τίποτε δεν σου απομένει
με την καρδιά σου ευτυχία να προσμένει
που ίσως έρθει να σε βγάλει απ’την μιζέρια

νάσαι κακός αυτό πιά δεν το συζητάω
δεν το μπορώ στην σκέψη μόνο αρρωσταίνω
έξω απ’τον νού μου τόχω κι ας πεθαίνω
μήν η ανάγκη και το φέρει για να γίνω

μήπως τρελλός αξίζει νάσαι στην ζωή σου
της κοινωνίας οι τοίχοι ναν πεσμένοι
που στο καλό και στ’άδικο δοσμένοι
βάζουν φραγμούς σε κάθε τι δικό σου

ισως αυτή νάναι η λύση μου για όλους
καλούς κακούς και άδικους ακόμα
που ακούγεται απ’ του τρελλού το στόμα
με μιαν απέραντη αγάπη για τους γύρω

μα ειν’τρελλός θα πούν και θα περάσουν
με γέλια και φωνές θα σε κοιτάνε
την λύση σου αυτή θα προσπερνάνε
και μές την αγωνία τους θα ζούνε

++++++++

4

Τι σου είναι η ζωή Χριστέ μου
τα πάντα εδώ θα τ’αγοράσης
θα κλάψης μα και θα γελάσης
τι σου ειναι η ζωή Χριστέ μου

σε κάνει αφέντη μα και δούλο
δίνει τα πλούτη και την φτώχεια
μέρες χαράς και ανεμοβρόχια
πίκρες και δύναμη περίσσεια

τον πρώτο κάνει τελευταίο
πουλί σε κάνει να πετάξεις
σου δίνεται να την αρπάξης
και φεύγει πρίν το καταλάβης

παίζει μαζί σου σαν το ζάρι
πολλές οι όψεις που σου δείχνει
άλλους σηκώνει κι άλλους ρίχνει
κι άλλους αφήνει στο σκοτάδι

παζάρι είναι να ψωνίσης
όχι οτι θές μα ότι σου δώσει
φοβάσαι μήπως σε προδώσει
μήπως σ’αφήσει πληγωμένο

τι σου είναι η ζωή Χριστέ μου
κάποτε πέρασες και είδες
μας έδωσες πολλές ελπίδες
τι σου είναι η ζωή Χριστέ μου


5
**
Ηρθες μες την ζωή μου τόσο αργά
Κι ήταν τα φύλλα της καρδιάς μου μαραμένα
Ηρθες και ξύπνησες την άνοιξη ξανά
Και τα όνειρά μου που ήταν όλα ξεχασμένα

Ηρθες σαν φώς στην μαύρη μου την σκοτεινιά
Νερό στην ξεραμένη μου την ζήση
Καράβι αγάπης που μ’ολάνοιχτα πανιά
Στης ευτυχίας το λιμάνι έχει ποδήσει

Ηρθες αργά θάθελα τόσα να σου δώσω
Τόσα που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου
Παρ’την καρδιά μου , που σ’έχει αγγίξει τόσο
Και γεύτηκε την πίκρα του δικού σου πόνου

Μα μήν ξεχάσεις να μου δώσεις και συ κάτι
Λίγη απ’την σκέψη σου στης μοναξιάς την ώρα
Ν’ακολουθεί τον Γολγοθά μου-ουράνιο μάτι
Και να μου ρίχνει μιά ηλιαχτίδα μες την μπόρα


6
Ερχόσουνα ξανά στον ύπνο μου τα βράδυα
στου ονείρου τα σκοτάδια , και μούφερνες το φώς
ερχόσουνα ξανά στα κάτασπρα ντυμένη
αχτίδα ήλιου λουσμένη , χωρίς να ξέρω πως

μαζί σου ξεκινούσα ταξείδι για τ’αστέρια
κι άφηνα την αγάπη να είναι οδηγός
σε κοίταζα γλυκά και σούδινα τα χέρια
κι άπλωνα την καρδιά μου στα πόδια σου σκυφτός

μα ο ύπνος κάπου τέλειωνε μαζί και τόνειρό μου
σκληρή πραγματικότητα και γύρω μου κανείς
να ζώ πάλι προσμένοντας την νύχτα να ξανάρθει
στου ονείρου το ταξείδι μου μην τύχη και φανείς

++++++

7

τα καλύτερα χρόνια μας περάσανε τώρα
μας χτυπήσαν αλύπητα μας ρίξαν στην μπόρα
η ζωή μας κυλάει μα ποιό νόημα έχει
σκλάβοι πιά της συνήθειας και ο χρόνος να τρέχει

σ’ένα αβέβαιο αύριο μιας κατάρας δεσμώτες
να διψάμε το σήμερα της χαράς άγριοι πότες
χαλκεμένοι στην κόλαση της ρουτίνας ρημάδια
σαν θεριό που μας άφησε λαξεμένα σημάδια

σήμερα έγινε τ’αύριο σπιθαμή η ζωή μας
μαύροι κύκλοι στα μάτια μας , στην θωριά, στο κορμί μας
πόρτα κάστρου απόρθητου στην καρδιά μας κλεισμένη
νάμπει μέσα πια τίποτα δεν μπορεί να προσμένει

κι όμως να ! μές τα βάθεια της αχνό φώς ξεπετάει
να! Τρανώνεται απότομα, αστραπεύει , βροντάει
σπάει τα πάντα στο διάβα του την βαρειά αλυσίδα
λάβα αγνή που ξεχύνεται Θεέ μου υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ

8
φαίνεται σαν χθες ακόμη
κι ας περάσαν τόσα χρόνια
που ήμουν νιός κι ήσουν παιδούλα
μα ήρθαν στα μαλλιά τα χιόνια

δεν ξεχνώ όμως ποτέ μου
δυό ματάκια σαν το κύμα
την αγάπη μας τραγούδι
και τ’αγγάλιασμα μας ποίημα

μα της άνοιξης η νιότη
πέρασε κι ήρθε χειμώνας
μας επρόδωσε η ζωή μας
σαν φονιάς βαρύς τυφώνας

θύμησες γλυκές που μένουν
στην καρδιά μας σαν κειμήλιο
που μας χρήζουνε ρηγάδες
στ’ουρανού κάποιο βασίλειο

θύμησες που ξεθωριάσαν
μες του χρόνου την αντάρα
που ίσως πάλι ζωντανέψουν
με ένα ακόρντο στην κιθάρα

σαν παληά φωτογραφία
που την βλέπεις και δακρύζεις
η καρδιά σου έτσι σκιρτάει
σαν τον άλλον αντικρύζεις

κι ένα αίσθημα γεννιέται
πιο μεστό και πιό βαθύ
σαν λουλούδι που ανθίζει
και δεν θέλει να χαθεί

9
Καλησπερίζω τους κιθαρωδούς. Διάβαζα καιρό το φόρουμ και αποφάσισα να μπώ στην παρέα, αν και αρκετά, έως πολύ ώριμος , αλλά ακόμη Rock και παλαιός κιθαρίστας. Δεν τα πολυπηγαίνω καλά με τις τελευταίες τεχνολογίες
(όλα μέσω computer) αλλά μένω κολλημένος στούς ήχους μιας Gibson με έναν Marshall jtm45 του 64, κυρίως λόγω άγνοιας. Θα παρακαλούσα τούς ειδικούς στην σύγχρονη τεχνολογία , εάν και εφόσον χρειαστεί να βάλουν ένα χεράκι βοήθειας στον γέροντα. Είστε μια υπέροχη παρέα με αξιόλογους μουσικούς και στιχουργούς που χαιρόμαστε και εμείς οι παλαιότεροι. Ευχαριστώ για την αποδοχή στο φόρουμ και εύχομαι ότι καλύτερο για όλους.

Σελίδες: [1]