Όπως λέει και ο τίτλος, θα επιχειρήσω ένα συγκριτικό τέστ ανάμεσα σε διάφορους modelling ενισχυτές ισχύος 30 Watt. Οι ενισχυτές που θα συγκριθούν είναι οι εξής:
• Vox VT30 • Peavey Vypyr 30 • Roland Cube 30X • Line 6 Spider III 30 • Ibanez MiMX30
Να σημειωθεί ότι στο διάστημα που γραφόταν αυτό το συγκριτικό τεστ, υπήρχαν σχέδια για την κυκλοφορία της νέας σειράς modelling ενισχυτών Prism από τη Laney. Oι ενισχυτές αυτοί έχουν παρουσιαστεί στο Musicmesse στη Φρανκφούρτη το Μάρτιο καθώς και στο International Music Show του Λονδίνου τον περασμένο μήνα, αλλά δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα στα καταστήματα και δεν υπάρχει ακόμα καμία απολύτως σχετική πληροφορία στην ιστοσελίδα της Laney.
Mερικά επιπλέον επεξηγηματικά σχόλια για το συγκριτικό τεστ...
Θεώρησα ότι θα ήταν καλό να ξεκινήσω με μια σύγκριση ενισχυτών ισχύος 30 Watt για διάφορους λόγους: • Οι modelling ενισχυτές έχουν γίνει πολύ δημοφιλείς τα τελευταία χρόνια και όλο και περισσότεροι κιθαρίστες τους προτιμούν. • Είναι πολύ συνηθισμένη επιλογή για αρχάριους αλλά και για κάποιον που θέλει έναν practice amp με δυνατότητες για μικρό live. • Όλοι οι κατασκευαστές διαθέτουν ένα μοντέλο σε αυτή την ισχύ και η σύγκριση είναι πιο δόκιμη όταν συγκρίνονται παρόμοια μηχανήματα. • Είναι ιδιαίτερα προσιτοί από πλευράς τιμής καθώς όλοι κοστίζουν μέχρι 200 Ευρώ. Πάνω από αυτή την τιμή υπάρχουν πολύ πιο εξελιγμένα μοντέλα και άλλες επιλογές. • Tα αντίστοιχα μοντέλα μεγαλύτερης ισχύος έχουν συνήθως παρόμοια χαρακτηριστικά.
Τέλος θα ήθελα να επισημάνω ότι τα όσα έχω γράψει σε αυτό το υποτυπώδες συγκριτικό τεστ αποτελούν προσωπικές απόψεις και τίποτα περισσότερο. Δεν είμαι ούτε κατά διάνοια ειδικός σε θέματα μουσικού εξοπλισμού, ούτε έχω περισσότερες γνώσεις ή εμπειρία από πολλά άλλα μέλη αυτού του forum. Aπλά παραθέτω τις εντυπώσεις μου από τη χρήση ή τη δοκιμή κάποιου gear, με την ελπίδα αφ’ ενός να βοηθήσω κάποιους που θέλουν να προχωρήσουν σε μία αγορά και αφ’ ετέρου να ξεκινήσω μια συζήτηση με άλλα άτομα τα οποία θα αναφέρουν τις δικές τους απόψεις και εμπειρίες. Θεωρώ ότι είναι αυτονόητο, αλλά ίσως είναι καλό να διευκρινίσω ότι δεν παίρνω μίζα από κανέναν για να διαφημίσω ένα προϊόν ή να «θάψω» κάποιο άλλο. Για να βρείτε ποιός ενισχυτής σάς ταιριάζει, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να τον δοκιμάσετε οι ίδιοι. Τα αυτιά, τα δάχτυλα, οι γνώσεις και το γούστο του καθενός είναι πολύ διαφορετικά. Αυτό που αρέσει σε εμένα μπορεί σε κάποιον άλλον να φανεί απαίσιο και το αντίθετο. Όσο για τα τεχνικά χαρακτηριστικά του κάθε ενισχυτή, τα ανέφερα με όσο το δυνατόν περισσότερη ακρίβεια, αλλά δεν αποκλείεται να έχω κάνει κάποια λάθη. Αν κάποιος πιστεύει ότι υπάρχει κάποιο λάθος, ανακρίβεια ή παράλειψη, παρακαλώ να το υποδείξει ώστε να γίνουν οι σχετικές διορθώσεις. Και φυσικά όποια άλλα σχόλια υπάρχουν, θα χαρώ να τα ακούσω.
Αρχίζουμε λοιπόν...
Απόλλων:
VOX VT30
H νέα σειρά VT της Vox είναι βασικά μια πιο εξελιγμένη έκδοση της γνωστής και δημοφιλούς σειράς AD, με μερικά επιπλέον χαρακτηριστικά:
• 22 προσομοιώσεις ενισχυτών (αντί για 11 στη σειρά AD) • 11 επιλογές εφφέ, με ξεχωριστό reverb το οποίο δεν υπήρχε στη σειρά AD • 22 song presets βασισμένα στον ήχο γνωστών κιθαριστών • 8 θέσεις για αποθήκευση ήχων από το χρήστη (user presets) έναντι 2 στη σειρά AD • Ρυθμιστής power level (attenuator) σε όλα τα μοντέλα
Vox VT30 - Control Panel
Το κύριο χαρακτηριστικό των modelling ενισχυτών της Vox είναι το κύκλωμα Valve Reactor, που χρησιμοποιεί μια λυχνία 12AX7. Χωρίς ιδιαίτερη ανάλυση του συγκεκριμένου κυκλώματος (δεν είμαι και ειδικός για να επιχειρήσω κάτι τέτοιο), θα έλεγα ότι πρόκειται για μια μάλλον επιτυχημένη προσπάθεια να δοθεί στον ψηφιακό ήχο κάτι από το χαρακτήρα ενός λαμπάτου ενισχυτή. Κρίνω την προσπάθεια ως επιτυχημένη γιατί στα δικά μου αυτιά ο ήχος που επιτυγχάνεται από τις διάφορες προσομοιώσεις του ενισχυτή είναι πιο ζεστός και «οργανικός» (μάλλον αυθαίρετος όρος που κυκλοφορεί πολύ στα διεθνή fora), με καλύτερη ανταπόκριση και περισσότερες δυναμικές στο παίξιμο, και δεν έχει την έντονη ψηφιακή χροιά που χαρακτηρίζει άλλους ενισχυτές αυτού του είδους.
Σαν αποτέλεσμα οι ήχοι του Vox είναι ιδιαίτερα ικανοποιητικοί για έναν modelling ενισχυτή. Όπως με τους περισσότερους ενισχυτές αυτού του είδους, όλοι θα βρούν κάποια μοντέλα που τούς αρέσουν περισσότερο και άλλα όχι. Αν και δεν πρόκειται να πετύχει κανείς τον ήχο της λάμπας με κάποιον από τους σημερινούς modelling ενισχυτές, εν τούτοις ο VT προσφέρει κατά τη γνώμη μου την καλύτερη προσέγγιση από πλευράς προσομοίωσης. Από την εμπειρία μου με τον AD15VT, βρίσκω τους καθαρούς και low gain ήχους ιδιαίτερα πετυχημένους και πειστικούς, με τα τρία πρώτα κατά σειρά μοντέλα στον επιλογέα (Βοutique Clean, Blackface και Tweed) να είναι αυτά που χρησιμοποιώ κατά κύριο λόγο. Kαι οι VT προσφέρουν ακόμα περισσότερες επιλογές προσομοιώσεων, αν και ομολογουμένως πολλές από τις καινούργιες είναι απλά διαφορετικές εκδόσεις των παλιών 11 μοντέλων. Aξίζει να σημειωθεί ότι οι προσομοιώσεις έχουν τοποθετηθεί κατά σειρά gain, αρχίζοντας από τις πιο καθαρές και προχωρώντας σταδιακά σε πιο οverdriven και βρώμικους ήχους, πράγμα που ίσως να είναι χρήσιμο για έναν αρχάριο ο οποίος δεν είναι γνώστης των χαρακτηριστικών του κάθε ενισχυτή.
Τα εφφέ επίσης είναι αρκετά καλά, αν και οι δυνατοί συνδυασμοί είναι περιορίζονται στα ήδη υπάρχοντα preset. Για παράδειγμα, ο χρήστης μπορεί να επιλέξει setting που έχει Compression και Chorus ή Compression και Phaser ή μόνο Delay, αλλά δεν είναι δυνατόν να επιλέξει π.χ. Compression με Delay, καθώς δεν υπάρχει τέτοιο preset. Τουλάχιστον στους VT υπάρχει ξεχωριστό Reverb το οποίο δεν είχαν οι AD και μπορεί να συνδυαστεί ανεξάρτητα με τα υπόλοιπα εφφέ. Aπό την άλλη πλευρά, μεγάλο πλεονέκτημα είναι η δυνατότητα παραμετροποίησης, καθώς μπορούν να ρυθμιστούν τρείς διαφορετικές παράμετροι στα περισσότερα εφφέ, δίνοντας στον χρήστη τη δυνατότητα να φτιάξει τον ήχο του όπως θέλει σε πολύ μεγάλο βαθμό. Όσο για τα song presets (τουλάχιστον αυτά που μπόρεσα να αναγνωρίσω), άλλα είναι αρκετά κοντά στο τραγούδι που προσομοιώνουν ενώ άλλα μάλλον χρειάζονται κάποια ρύθμιση για να ακουστούν πιο πειστικά. Αποτελούν πάντως ένα αρκετά καλό starting point για να πλησιάσει κανείς τον ήχο του αγαπημένου του κιθαρίστα, πράγμα το οποίο σίγουρα θα εκτιμήσουν πολλοί χρήστες. Σημαντικό είναι το ότι τα 22 αυτά presets είναι ανεξάρτητα από τις 8 θέσεις για user presets στις οποίες ο χρήστης μπορεί να σώσει δικούς του ήχους.
Οι βασικές λειτουργίες του Vox είναι πολύ εύκολες, χωρίς να χρειαστεί κανείς να καταφύγει στο manual. Oι 22 προσομοιώσεις είναι χωρισμένες σε 2 banks και η επιλογή προσομοίωσης γίνεται από έναν επιλογέα 11 θέσεων (όπως στους AD) ενώ ένα κουμπί κάτω από τον επιλογέα χρησιμεύει για την επιλογή bank. Ένας άλλος επιλογέας στο κάτω δεξιό μέρος του panel επιλέγει τα εφφέ, ενώ υπάρχει ξεχωριστό reverb. Tα πράγματα είναι λίγο πιο πολύπλοκα στην ρύθμιση των τριών παραμέτρων του κάθε εφφέ, κυρίως γιατί απαιτείται λίγη εξάσκηση αν πρέπει κάποιος να κάνει αυτές τις ρυθμίσεις χρησιμοποιώντας μόνο το ένα χέρι, αλλά και πάλι τίποτα εξαιρετικά δύσκολο. Καλό είναι να έχει ο χρήστης πρόχειρη μια λίστα με την παράμετρο που αντιπροσωπεύει κάθε μια από τις τρεις ρυθμίσεις για κάθε εφφέ (εγώ ποτέ δεν μπορώ να τις θυμηθώ). Οι υπόλοιποι επιλογείς είναι για το Gain, Volume, 3 ΕQ και Master Volume. Επίσης υπάρχει και ρυθμιστής power level στο πίσω μέρος του ενισχυτή, ο οποίος ρυθμίζει την ισχύ από 0 μέχρι 30W. Αυτό επιτρέπει στο χρήστη να κάνει καλύτερη χρήση του volume και του master, πράγμα που στην πράξη βοηθάει να αναδειχτούν τα ηχητικά χαρακτηριστικά της κάθε προσομοίωσης, χωρίς αυτό να συνεπάγεται υπερβολικά μεγάλες εντάσεις.
Το μόνο που λείπει από τους VT και που υπήρχε στη σειρά AD είναι το line out, το οποίο ήταν η άλλη χρήση της υποδοχής των ακουστικών. Στα χαρακτηριστικά των VT δεν αναφέρεται αν η υποδοχή ακουστικών συνεχίζει να επιτελεί και αυτό το σκοπό και μάλλον θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Στα μειονεκτήματα του VT θα πρέπει να αναφερθεί και το φύσημα/βουητό που ακούγεται από το ηχείο στις περισσότερες προσομοιώσεις. Δεν είναι τόσο έντονο όσο στη σειρά AD (λογικά έχουν χρησιμοποιήσει άλλο ηχείο), παραμένει όμως αντιληπτό. Μια αλλαγή ηχείου (ένα από τα πιο συνηθισμένα και εύκολα upgrade για τον συγκεκριμένο ενισχυτή) θα βοηθούσε σε αυτό τον τομέα και θα βελτίωνε ακόμα περισσότερο την ποιότητα του ήχου.
Για πολλούς ο Vox AD ήταν κλασσικά η καλύτερη επιλογή σε αυτή την κατηγορία. Ο VT δεν έχει να προσφέρει κάτι εντυπωσιακά διαφορετικό, ωστόσο κάνει ακόμα καλύτερο ένα μηχάνημα που ήταν ήδη πολύ καλό. Ένας σοβαρός διεκδικητής για τον τίτλο του καλύτερου entry level modelling ενισχυτή.
Απόλλων:
PEAVEY VYPYR 30
Μια καινούργια και αρκετά ενδιαφέρουσα πρόταση από την Peavey, η οποία μπαίνει στο παιχνίδι των modelling ενισχυτών με τη σειρά Vypyr.
Peavey Vypyr 30 - Control Panel diagram
Tα χαρακτηριστικά των Vypyr είναι άκρως εντυπωσιακά, τουλάχιστον στα χαρτιά. 12 μοντέλα ενισχυτών, αναλογική προενίσχυση, παραμετροποιήσιμα “stompbox” (pre-gain) και “rack” (post-gain) εφφέ, 12 θέσεις για preset οι οποίες μπορούν να φτάσουν τις 400(!!!) με τον ποδοδιακόπτη Sanpera II, κουρδιστήρι, looper(!!!), MIDI, 12άρι “custom voiced” ηχείο και όλα τα απαραίτητα (aux in, υποδοχή για ακουστικά κλπ) που χρειάζεται ο επίδοξος bedroom guitarist. Και ένα feature που θα το ζήλευαν και οι Spinal Tap: Το Master Volume φτάνει μέχρι το 13!!!
Στην πράξη οι ήχοι δεν είναι καθόλου άσχημοι. Υπάρχει μια πολύ καλή γκάμα μοντέλων για όλα τα γούστα και όλα τα μουσικά είδη, ειδικά από τη στιγμή που κάθε μία από τις 12 προσομοιώσεις προσφέρεται σε δύο εκδοχές, μία σχετικά καθαρή και μία πιο βρώμικη. Οι περισσότερες από αυτές, χωρίς να είναι (απ’ όσο μπορώ να κρίνω) ακριβείς εκδόσεις των ενισχυτών που προσομοιώνουν, είναι παρ’ όλα αυτά αρκετά πειστικές ακουστικά. Ομολογουμένως οι δυναμικές του ήχου και η “αίσθηση” του ενισχυτή δεν μού φάνηκε είναι στο επίπεδο του Vox, αλλά ίσως αυτό να οφείλεται και στο γεγονός ότι έχω δουλέψει τον Vox πολύ περισσότερο ώστε να καταφέρω να βγάλω καλούς ήχους. Οι προσομοιώσεις που μού άρεσαν ιδιαίτερα ήταν ο Bad Kat, ο Τwin και περιέργως (γιατί δεν είμαι fan του high gain) ο JSX και ο Diezel. Γενικά τα μοντέλα που αντιστοιχούν σε Peavey ενισχυτές ακούγονται κάπως πιο προσεγμένα, ενώ γενικά φαίνεται να υπάρχει μια τάση προς high gain ήχους. Το σίγουρο είναι ότι αμέσως ο ενισχυτής προσφέρει ιδιαίτερη ευελιξία, πριν αρχίσουμε καν να εξερευνούμε τα επιπλέον εφφέ. Παρεμπιπτόντως ο επιλογέας προσομοιώσεων ενεργοποιεί και το κουρδιστήρι.
Στα εφφέ, όσον αφορά στα stompboxes, το Tube Screamer δίνει μια αρκετά πιστή απομίμηση του γνωστού πεταλιού. Το Wah μού φάνηκε αρκετά καλό και σίγουρα επαρκές, αν και πρόκειται για ένα εφφέ το οποίο ποτέ δεν με γοήτευσε. Το Fuzz είναι αρκούντως fuzzy και το Squeeze δίνει ένα πολύ ωραίο και αρκετά smooth compression, το οποίο με τις κατάλληλες ρυθμίσεις είμαι σίγουρος ότι μπορεί να παίξει καταλυτικό ρόλο στην δημιουργία του επιθυμητού tone. Επίσης υπάρχει και boost, το οποίο σίγουρα θα φανεί χρήσιμο για solo. Δυστυχώς δεν είχα το χρόνο να ψάξω πολύ τα rack effects, πολλά από τα οποία δεν συνηθίζω να χρησιμοποιώ ούτως ή άλλως. Πάντως το Octaver που δοκίμασα από περιέργεια ήταν αρκετά εντυπωσιακό (ίσως βέβαια να μιλάει και η άγνοια), αν και λίγο «φευγάτο» και δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα το χρησιμοποιούσα σε αυτά που παίζω, ενώ το Chorus (χωρίς καμία ρύθμιση) μού φάνηκε λίγο «ξερό». Aντίθετα τόσο το delay όσο και το reverb που ελέγχονται ξεχωριστά είναι πολύ ικανοποιητικά.
Σχετικά με τα εφφέ, το manual αναφέρει ότι μπορούν να χρησιμοποιηθούν μέχρι 5 εφφέ ταυτόχρονα. Με μια πρώτη ματιά, αυτό φαίνεται αδύνατο. Ο χρήστης μπορεί να επιλέξει ένα «πετάλι» (stompbox), ένα rack εφφέ, και μετά επιπλέον delay και reverb. Δεν είμαι σίγουρος αν ως 5ο εφφέ εννοούν το looper (αν μπορεί να θεωρηθεί εφφέ), το οποίο όμως ήδη αναφέρθηκε είναι διαθέσιμο μόνο μέσω του ποδοδιακόπτη, άρα χωρίς αυτόν υπάρχει δυνατότητα για μέχρι 4 εφφέ ταυτόχρονα.
Ο ενισχυτής, παρά τα πολλά καλούδια που προσφέρει, είναι αρκετά απλός στη χρήση του. Τα κουμπιά έχουν δύο διαφορετικές λειτουργίες το καθένα και κάθε μία είναι προσβάσιμη με ένα απλό πάτημα του κουμπιού. Κάθε εφφέ έχει δύο παραμέτρους που ρυθμίζονται από τα αντίστοιχα κουμπιά. Επιπλέον υπάρχει tap tempo. Ο Vypyr έχει και 12 preset, τα οποία ο χρήστης μπορεί να αλλάξει προκειμένου να σώσει κάποιον ήχο δικής του έμπνευσης, πράγμα το οποίο επιτυγχάνεται με ένα απλό πάτημα των preset buttons. Φυσικά διαθέτει και equaliser τριών περιοχών. Ο Vypyr 30 δεν έχει USB έξοδο όπως τα μεγαλύτερα αδέρφια του. Όλα τα ρυθμιστικά και έξοδοι (με τη λογική εξαίρεση του footswitch και της εξόδου για καμπίνα) βρίσκονται στην μπροστινή πλευρά του ενισχυτή για εύκολη πρόσβαση.
Ένα άλλο σημείο στο οποίο ο Vypyr διαφέρει από τον Vox είναι το θέμα της έντασης. Ενώ ο Vox χρειάζεται αρκετά υψηλή ένταση (volume και master) για να επιτευχθεί μια πιο πειστική απόδοση από πλευράς πιστότητας των προσομοιώσεων, ο Vypyr φαίνεται ικανός να δώσει αρκετά καλή ποιότητα ήχου ακόμα και σε χαμηλές εντάσεις, πράγμα πολύ θετικό για όποιον δεν μπορεί να «ανοίξει» τον ενισχυτή μέχρι το τέρμα. Η ύπαρξη attenuator σε όλα τα μοντέλα VT (κάτι που είχαν μόνο τα μεγαλύτερα μοντέλα της σειράς ΑD) βοηθάει σημαντικά σε αυτό τον τομέα, αλλά ο Vypyr έχει τη δική του ηχητική ταυτότητα σε αυτό το θέμα.
Μια λεπτομέρεια αρκετά σημαντική για όσους σκέφτονται να αγοράσουν τον Vypyr είναι το γεγονός που ήδη αναφέρθηκε ότι το looper δεν λειτουργεί χωρίς τον ποδοδιακόπτη, τον οποίο πρέπει να αγοράσει κανείς ξεχωριστά. Δεν είμαι σίγουρος αν το ενσωματωμένο looper κάνει καλή δουλειά, αλλά ίσως ο υποψήφιος αγοραστής θα πρέπει να εξετάσει αν τον βολεύει περισσότερο η αγορά του ποδοδιακόπτη για το looper και άλλες λειτουργίες ή να αγοράσει ξεχωριστό looper πετάλι το οποίο σίγουρα θα τού προσφέρει μεγαλύτερες δυνατότητες για πιο ευρεία χρήση. Σημαντικό επίσης είναι ότι ο ενισχυτής δεν δέχεται άλλο ποδοδιακόπτη εκτός από τον Santera της Peavey, οπότε δεν μπορεί κανείς να επιλέξει κάτι φτηνότερο ως εναλλακτική λύση. Τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό είναι ότι από τις μέχρι στιγμής κριτικές στο διαδίκτυο φαίνεται να υπάρχουν αρκετά προβλήματα αξιοπιστίας στους συγκεκριμένους ενισχυτές και ειδικά στα μοντέλα πιο μεγάλης ισχύος. Πάνω σε αυτό φυσικά δεν μπορώ να έχω άποψη, είναι όμως κάτι που ο υποψήφιος αγοραστής οφείλει να γνωρίζει.
Σίγουρα πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα πρόταση στο χώρο του modelling, με έμφαση κυρίως σε high gain ήχους, που κατά τη γνώμη μου υπερτερεί σαφώς σε σχέση με πολλά άλλα προϊόντα που έχει τύχει να ακούσω, τόσο από πλευράς ποιότητας ήχων όσο και ευελιξίας. Με λίγο ψάξιμο και τις κατάλληλες ρυθμίσεις μπορεί να γίνει ένα πολύ αξιόλογο εργαλείο για τον εκολλαπτόμενο κιθαρίστα. Αν ξεπεραστούν τα προβλήματα αξιοπιστίας που φαίνεται να έχει, μπορεί να συναγωνιστεί ανοιχτά τον Vox, αν και είναι μάλλον ενισχυτής με διαφορετική νοοτροπία και για διαφορετικά γούστα.
Απόλλων:
ROLAND CUBE 30X
Ο Roland Cube 30X είναι ένας άλλος δημοφιλής modelling ενισχυτής που φαίνεται να έχει κατακτήσει ένα μερίδιο της αγοράς.
Roland Cube 30X - Control Panel
Ο Roland προσφέρει σχετικά λίγες αλλά αρκετά καλές προσομοιώσεις, που καλύπτουν βασικούς «διάσημους» ενισχυτές. Η προσομοίωση του Jazz Chorus (JC120) στο καθαρό κανάλι είναι καλύτερη απ’ ότι δικαιούται να περιμένει κανείς από έναν ενισχυτή αυτής της κατηγορίας (δηλαδή έναν που κοστίζει λιγότερο από το 1/5 του αυθεντικού μοντέλου), ενώ ο Blackface (Black Panel) με τις κατάλληλες ρυθμίσεις δίνει έναν υπέροχο ήχο που σε ωθεί να παίξεις blues riffs. O Marshall (Brit Combo) είναι μάλλον ο λιγότερο επιτυχημένος, τουλάχιστον στα αυτιά μου καθώς δεν μού ακούγεται κοντά στον αυθεντικό ήχο. Απ’ όσο μπορώ να κρίνω, τα πιο high gain μοντέλα είναι κι αυτά ιδιαίτερα πειστικά και αληθοφανή, όχι ιδιαίτερα ψηφιακά. Επιπλέον υπάρχει και μία προσομοίωση ακουστικής κιθάρας την οποία δεν προσφέρει κανένας από τους άλλους ενισχυτές. Όπως έγραψε και κάποιος σε μια κριτική που διάβασα, είναι ικανή να προκαλέσει κρίση ταυτότητας στην ηλεκτρική σας κιθάρα. Αν υπάρξει ανάγκη για ακουστικό ήχο, το συγκεκριμένο setting είναι επαρκές και σίγουρα για ένα μικρό gig μπορεί κάλλιστα να καταστήσει την ακουστική κιθάρα άχρηστη. Eνδιαφέρoυσα προσομοίωση είναι και το Dyna Amp, το οποίο προσφέρει μεταβαλλόμενη παραμόρφωση ανάλογα με την ένταση του παιξίματος. Χτυπώντας τις χορδές απαλά έχουμε έναν αρκετά καθαρό ήχο, ενώ με περισσότερη δύναμη αυξάνεται και το distortion, δίνοντας μια πολύ καλή αίσθηση ανταπόκρισης του ενισχυτή στο παίξιμο που συνήθως είναι εφικτή μόνο με λαμπάτο ενισχυτή.
Tα εφφέ είναι κι αυτά πολύ καλά, αλλά επίσης περιορισμένα σε αριθμό και συνδυασμούς, καθώς υπάρχουν μόνο 6 συνολικά και μπορούν να προστεθούν μόνο δύο ταυτόχρονα. Επίσης δεν είναι δυνατόν να έχεις ταυτόχρονα delay και reverb, καθώς αυτά τα δύο εφφέ ελέγχονται από τον ίδιο ρυθμιστή. Προσωπικά θα προτιμούσα να έχω αυτή τη δυνατότητα και να μην έχω π.χ. flanger ή phaser τα οποία δεν χρησιμοποιώ τόσο πολύ. Aπό το ίδιο πρόβλημα πάσχουν ο Ibanez MiMX και ο Spider, ενώ ο Vox και ο Peavey έχουν ξεχωριστά ελεγχόμενο delay και reverb. Τέλος δεν υπάρχει δυνατότητα παραμετροποίησης των εφφέ όπως σε άλλους ενισχυτές, το ποτενσιόμετρο απλά σού δίνει «περισσότερο» ή «λιγότερο» από το κάθε εφφέ. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι λόγω των παραπάνω ο ενισχυτής είναι εξαιρετικά απλός και εύχρηστος. Μπορεί κανείς εύκολα να τον εξερευνήσει πλήρως χωρίς καν να χρειαστεί να συμβουλευτεί το manual, οπότε κερδίζει πόντους στο θέμα της ευκολίας χρήσης. Επίσης πρέπει να αναφερθεί ότι ο ενισχυτής είναι πολύ ήσυχος, χωρίς καθόλου θόρυβο ακόμα και στις high gain προσομοιώσεις.
Το Power Squeeze είναι ένα άλλο χρήσιμο χαρακτηριστικό του Roland. Αυτό επιτρέπει να μειωθεί δραστικά η ισχύ του ενισχυτή σε μια προκαθορισμένη ένταση, ώστε να διατηρηθούν τα χαρακτηριστικά του ήχου σε εντάσεις που δεν θα ενοχλούσαν κάποιον στο διπλανό δωμάτιο. Δεν είναι μεταβαλλόμενο attenuator όπως αυτό που έχει ο Vox και το οποίο ο χρήστης μπορεί να ρυθμίσει ακριβώς στην ισχύ που θέλει ανάμεσα στο 0 και στην μέγιστη ισχύ του ενισχυτή. Στον Roland το Power Squeeze ουσιαστικά μειώνει την ισχύ από τα 30 στα 1-2 Watt (τουλάχιστον απ’ όσο υπολογίζω, μπορεί να μην είναι ακριβώς τόσο), παρ’ όλα αυτά είναι αρκετά βολικό για νυχτερινή εξάσκηση ή για κάποιον που έχει γενικά πρόβλημα έντασης. Επίσης υπάρχει equalizer τριών περιοχών, κουρδιστήρι, υποδοχή ακουστικών η οποία χρησιμεύει και ως line out, aux in για σύνδεση mp3 ή άλλης παρόμοιας συσκευής και υποδοχή για ποδοδιακόπτη.
Γνώμη μου είναι ότι ο Cube 30X συγκρινόμενος με τον Vox ή τον Peavey μπορεί να θεωρηθεί ότι υπολείπεται σε αρκετά σημεία. Έχει σχετικά μικρό αριθμό προσομοιώσεων και εφφέ, με περιορισμένες δυνατότητες παραμετροποίησης, δεν έχει presets ή επιλογή για αποθήκευση ήχων, κλπ. Όλα αυτά τον φέρνουν σε μάλλον μειονεκτική θέση δεδομένου ότι είναι λίγο (πολύ λίγο) πιο ακριβός από αυτούς τους δύο ανταγωνιστές του (Vox και Peavey), οπότε δεν υπάρχει το πιθανό κίνητρο της καλύτερης τιμής. Δεν παύει όμως αντικειμενικά να είναι ένας καθ’ όλα αξιόλογος modelling ενισχυτής. Ίσως να είναι ιδανικός για έναν αρχάριο ο οποίος χρειάζεται έναν practice amp με κάποια έξτρα χαρακτηριστικά ή για κάποιον που θέλει να κάνει τα πρώτα του βήματα στο χώρο του modelling με ένα σχετικά απλό και εύχρηστο μηχάνημα που θα τού επιτρέψει να παίξει και να πειραματιστεί αντί να αναλωθεί σε ατέλειωτες ρυθμίσεις διαφόρων παραμέτρων εφφέ και προσομοιώσεων που δίνουν άλλοι ενισχυτές. Ή μπορεί απλά να είναι ο ιδανικός ενισχυτής για κάποιον που ενδιαφέρεται κυρίως για την ποιότητα του modelling και λιγότερο για τις άλλες δυνατότητες, ειδικά αν προορίζεται για χρήση μαζί με μια πεταλιέρα. Θεωρώ ότι αξίζει τουλάχιστον μια δοκιμή. Από την άλλη πλευρά, αν αναλογιστεί κανείς πόσο δημοφιλείς είναι τέτοιοι ενισχυτές και πόσο έχει ανέβει ο πήχυς σε αυτή την κατηγορία, ίσως η Roland θα πρέπει να αρχίσει να σκεφτεται την επόμενή της κίνηση. Ξεκινώντας με τον Cube ως βάση θα μπορούσε να προσφέρει κάτι πολύ πιο εξελιγμένο και ελκυστικό στο εγγύς μέλλον.
Απόλλων:
Line 6 Spider III 30
Οι διάφορες εκδόσεις της σειράς Spider από τη Line 6 είχαν παραδοσιακά αρκετά μεγάλη επιτυχία και φανατικούς υποστηρικτές. Η κριτική του συγκεκριμένου ενισχυτή θα είναι σύντομη και ίσως ελλιπής σε σχέση με τους προηγούμενους, καθώς τον έχω δοκιμάσει μόνο 1-2 φορές και δεν μού άφησε καλές εντυπώσεις.
Line 6 Spider III 30 - Control Panel Diagram
O Spider III 30 διαθέτει 4 βασικά “κανάλια” προσομοιώσεων: Clean, Crunch, Metal και Insane. Δυστυχώς καμία από αυτές δεν ακούγεται τόσο καλή όσο π.χ. του Vox ή του Peavey. Σαν προσέγγιση γνωστών ενισχυτών, με πιθανή εξαίρεση μερικούς από τους πιο καθαρούς ήχους, η συντριπτική πλειοψηφία των μοντέλων θυμίζουν μεν αρκετά τον ενισχυτή που υποτίθεται ότι προσομοιώνουν αλλά μού ακούγονται τόσο ψηφιακοί και ψεύτικοι ώστε να είναι άχρηστοι. Ειδικά οι πιο high gain στα αυτιά μου είναι πραγματικό μαρτύριο. Θυμάμαι την πρώτη φορά που άκουσα τα ηχητικά δείγματα στην ιστοσελίδα της Line 6. Ακούγοντας το “Bark at the moon” ευχόμουν να είχα ένα λυσσασμένο σκυλί να γαυγίζει στα αυτιά μου αντί για αυτόν τον αποκρουστικό θόρυβο. Είχα την ελπίδα ότι ακούγοντας τον ίδιο τον ενισχυτή αντί για samples θα μπορούσα να πάρω διαφορετικούς ήχους, αλλά αυτό δεν συνέβη. Ακόμα και για τους πιο αποδεκτούς ήχους, θα προτιμούσα κάποιον άλλον ενισχυτή για να προσεγγίσω το οποιοδήποτε tone. Βέβαια αν οι συγκεκριμένοι ήχοι είναι αυτό που ψάχνει κανείς, τότε οι Spider προσφέρουν μια αρκετά μεγάλη ποικιλία, ειδικά τα πιο μεγάλα μοντέλα της σειράς (από 75 Watt και πάνω).
Όπως και ο Roland, ο Spider έχει 6 εφφέ από τα οποία μπορεί κανείς να επιλέξει μέχρι 2 ταυτόχρονα. Τα εφφέ έχω την αίσθηση ότι δεν είναι άσχημα, απλά χάνονται μέσα στην ψηφιακή λάσπη που προκαλούν οι προσομοιώσεις. Ένα θετικό σημείο του είναι ότι έχει Noise Gate για τη μείωση του ανεπιθύμητου θορύβου και Distortion Boost, τα οποία ενεργοποιούνται από το κουμπί του Tap Tempo. Αν και το πρώτο είναι σίγουρα χρήσιμο, το Distortion Boost ίσως να είναι το μόνο που δεν χρειάζεται ο συγκεκριμένος ενισχυτής, δεδομένης της ποιότητας του modelling.
To άλλο πρόβλημα που έχω με τον Spider είναι ότι το manual που τον συνοδεύει είναι απελπιστικά ανεπαρκές. Aποτελείται ουσιαστικά από 4-5 σελίδες που δεν προσφέρουν ιδιαίτερη βοήθεια σε κάποιον ο οποίος δεν είναι ιδιαίτερα εξοικειωμένος με τη χρήση παρόμοιων ενισχυτών. Δεν δίνει αρκετές συμβουλές και παραδείγματα σχετικά με τις διαθέσιμες ρυθμίσεις για να διαμορφώσει κανείς τον ήχο που θέλει όπως άλλα manual και σίγουρα έχει μεγάλα περιθώρια βελτίωσης.
Προσωπικά δεν μπορώ να διανοηθώ γιατί κάποιος θα προτιμούσε τον Spider αντί για τον Vox, τον Peavey, ή ακόμα και τον Roland, ειδικά αν ψάχνει για κάτι ευέλικτο, πράγμα το οποίο κατά τη γνώμη μου είναι το ζητούμενο και το κύριο πλεονέκτημα ενός modelling ενισχυτή. Πολύ δε περισσότερο γιατί οι Spider είναι τόσο δημοφιλείς (ο 15άρης είναι ο πρώτος σε πωλήσεις modelling ενισχυτής στον Thomann). Φαντάζομαι ότι για κάποια από τα μοντέρνα παρακλάδια του metal, ένας τέτοιος ενισχυτής μπορεί να είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται. Η μουσική και καλλιτεχνική αξία αυτών των ιδιωμάτων είναι θέμα για μια άλλη συζήτηση. Και όπως έχουμε ξαναπεί, περί ορέξεως (και αυτιών)...