Θέματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Tου χρόνου λιγδιασμένο πρόσωπο

« στις: 28/07/08, 20:21 »

Του χρόνου το λιγδιασμένο πρόσωπο
με τα κίτρινα μισοσαπισμένα δόντια

βλέπω να σχηματίζει ένα πανάρχαιο
και δυσοίωνο χαμόγελο

πάνω απο το σταρένιο και βελουδένιο
προσωπάκι του παιδιού μου!

Καθώς εκείνο τ'Αγγελοφύλαχτο
χαμογελάει αφοπληστικά γιομάτο εμπιστοσύνη
μέσ' την αγκαλιά του φίλου ύπνου
και τα βαμβακένια δάχτυλα του
έτοιμα να σφίξουνε τα ξανθά μαλιά της Ζωής,

Το Πανάρχαιο και πάνσοφο Φίδι-Πνεύμα
το κουνά και το νανουρίζει χιλιόγλωσσα νανουρίσματα.......

Ξυπνώ και βλέπω μούσκεμα στον ιδρώτα του
καλοκαιριού που μου βγάζει κοροιδευτικά την γλώσσα,

μια κοιλιά παραφουσκωμένη απο υπόσχεση
και ελπίδα
μια κοιλιά τσιτομένο καμβά έτοιμο
να ζωγραφιστούν τα πιο μυστικά μυστικά
της ουσίας της Ζωής!

Ο μαύρος Αγγελος να βουρλίζεται
στην τελεία που συναντιούντε
οι τοιχοι με το ταβάνι της κρεβατοκάμαρας
(μελοντικό παιδικό δωματιο)

 

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Όταν χαράζει

« στις: 02/02/08, 12:39 »

Όταν χαράζει,αν μπορείς,
να είσαι εκεί.
Το κρύο να μην το φοβηθείς,
ούτε το σκοτάδι.
μόνο, να μην φοβηθείς!

Το κρύο γέρνεις στους δυο όμους σου,
στενάζει σκύβοντας η γριά,
απ΄το φορτίο.
Κι ο ξεχασμένος ξένος
ο περαστικός,
ο φορτωμένος τσάντες,
στενάζει.

Ο δύσμοιρε διαβάτη
τι φωνάζεις?

και ποιόν  ή γιατί
προστάζεις,
γιατί?

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΕΚΤΟΣ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟΥ ΚΛΙΜΑΤΟΣ

« στις: 30/12/07, 19:10 »

EΚΤΟΣ  ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟΥ ΚΛΙΜΑΤΟΣ     12 11 07

Ακούω τον αέρα που φυσάει
μου μοιάζει με φωνή που μου μιλάει
το κρύο πια εγώ δεν το φοβάμαι
μου καθαρίζει τον αέρα και θυμάμαι.

Ποιος είμαι, τι κάνω και που πάω
μαθαίνω  την αλήθεια κι ας γερνάω
τον κύρηκα δεν  έμαθα να κάνω
από τα λάθη μου ότι έχω πάθει
δεν τα χάνω.

Μπροστά σας ξεγυμνώνω την ψυχή μου
σαν τα αδέσποτα σκυλιά ίδια η τροφή μου
σκουπίδια κόκαλα ανθρώπου αποφάγια
θρησκείας λείψανα και σκέψεις- μάγια.

Η δύναμη μου μοιάζει αδυναμία
η τερατόμορφη θεά Πενία- τιμωρία.
με το τσιγάρο και την μπύρα η αηδία
χάρη μου κάνει και εγώ,
χαριτωμένη ελεγεία.

Αφιερωμένο στους Αρχαίους ποιητές
νομίζω,
Κι ας μου συγχωρεθεί αν κάποιοι
λεν’ πως βρίζω
Τα σωματίδια , της γνώσεις , της ψυχής μου,
αυτοστιγμεί νομίζω,
πως χαρίζω.

Στις αλαφρόμυαλες, τέλος, τις σκέψεις θέλω
δηλώσεις ,θεότητες, ν’ αφιερώσω μένω
Θα υπάρχω. θα εμμένω. θα υπομένω.



Ο.Α.Τ.Δ.Π.

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Κακός καιρός

« στις: 09/12/07, 18:15 »

12/11/07      Σπίτι   

ΚΑΚΟΣ  ΚΑΙΡΟΣ

Αχ να άκουγες το πως φυσάει
 ο αέρας
Λες και έλυσε ο Μορφέας
κάποιο τέρας.
Όπως ακούγονται τα δέντρα
 που σφυρίζουν
Όπως τα φύλλα τους το χώμα
 το αγγίζουν
Μανιάζει ο καιρός
μανιάζει η φύση
Χτυπάει την πόρτα ο χειμώνας,
έχει αρχίσει.
Το κρύο το μεδούλι έχει
 τρυπήσει
και στο ποτήρι μου η μπύρα
έχει αφρίσει.

Γέννιουνται στο μυαλό μου
τόσες λέξεις
και τόσες μουσικές
για να διαλέξεις
μία να πάρεις σαν Ορφέας
της παρέας
να δώσεις άποψη
ολόδικια σου θέας.

Μα πρίν προλάβεις να ξυπνήσεις
απ’ το όνειρο
θα σου μυρίσει το καμένο αλεύρι
απ’ το κόλλυβο
και να που έγινες μάρτυρας
και στοιχειό
έτσι δεν έχεις πρόβλημα
με τον κακό καιρό! 

Ο.Α.Τ.Δ.Π.

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Αλκοολικός ποιητής

« στις: 27/11/07, 17:10 »

                     " Αλκοολικός ποιητής"


Κοιτάζεις το πιρούνι
τρομαγμένος
φοβάσαι μη σου πέσει
η μπουκιά και νιώσεις χαμένος.

Πόσο πολύ ζητάς να είσαι
σαν κι αυτούς
αν και παλιά ήθελες
για παρέα διαφορετικούς.

Τρέμουν τα χέρια σου
κολάς στην τηλεόραση
και στο ποτό σου
ζητάς του φίλου την ακρόαση.

Κρατάς "χρυσοδεμένη"
την σιωπή σου φυλαχτό
την ενοχή σου στην ψυχή σου
ιαχή και κουρνιαχτό

η σάρκα σκίζεται
τα κόκαλα γυμνά
το σώμα σου πέφτει
σε σπασμένα γυαλιά.

Σπάς τον καθρέπτη
κοιτάς χαμηλά
να βρείς που έχεις πέσει
στα βάραθρα.

Και ξάφνου του φίλου
η φωνή σε καλεί
σα πέτρα του μύλου
το στάρι εσύ.

Κοιτάς το τραπέζι
εκείνος εκεί
σου λέει "τι παίζει"
του λες "η ρακί".

Το βράδυ σε φτύνει
το φτύνεις και συ
η μέρα θ' αργήσει
θ' αργήσει η αυγή.

Και να που το μπλοκάκι
παλιά συνταγή
τώρα μοιάζει φαρμάκι
αλάτι στην πληγή.

Αντί για να δίνει
μια λύση αρκετή
χειρότερα μπλέκει
μπλεγμένη ζωή!

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΠΕΣ ΜΟΥ

« στις: 18/11/07, 14:45 »

Πες μου                      24|02|07


Των πληγών σου πες μου αν ποτέ
το βάθος μέτρησες
και αν έριξες μέσα σ ‘αυτές αλάτι
για να νιώσεις ότι ζεις
και ότι δεν πέθανες
μες του χρόνου το χιονόσκεπο παλάτι.

Κάποιες κρύες νύχτες παγερές
που στο κρεβάτι σου
στριφογύριζες σε δρόμους δίχως χάρτη
πες μου ,αν ,στο πίσω μέρος , στο κεφάλι σου
ένιωσες να  ‘χεις κάνει λάθος
το πεδίο , λάθος μάχη.

Πες μου τέλος ,αν ,καθώς την θάλασσα
έβλεπες
άκουσες μια φωνή να σε φωνάζει
σαν υγρή σα παγερή
να πας σε κάλναγε
πες μου ένιωσες
του θάνατου το χάδι?

Και έπειτα καθώς φωνή
μεγάλη έκραζες
σαν να ήθελες να σκίσεις
την αλμύρα
πες μου αν ένιωσες την τρέλα
αν σε άρπαζε
κι αν πίστεψες
ότι όλα είναι φύρα.

Γύρνα , κοίταξε , ψηλά τις χιονοσκέπαστες
τις ψηλές βουνοκορφές
που ο χρόνος βλέπει

Μα ανήμπορος κι αυτός
ακόμη στέκεται
και αυτός ακόμη
από μακριά τις γνέφει.

Ο.Α.Τ.Δ.Π.

7

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΠΑΛΗ

« στις: 16/11/07, 13:44 »

                     
Σα σχοινί που αρχή δεν έχει
μύρια ξετυλίγματα,

μοιάζει να 'ναι η ζωή μας
μ' άπειρα γυρίσματα

όταν λύπη σου τυχαίνει
να χαμογελάς

όταν πρόβλημα σου βγαίνει
μην το προσπερνάς

κάνε τόξο την ψυχή σου
βέλος την καρδιά

δώσε μια με τα φτερά σου
πέταξε ψηλά

κι αν σκοντάψεις
πέσεις κάτω
σήκωστην ξανά

την ψυχή σου την καρδιά σου
απ' τα βάραθρα

Έτσι φίλε είν' η ζωή μας
πέφτεις και πονάς

με τα χέρια σου το χώμα
όλο θα χτυπάς.

Ένα πράμα να θυμάσε
όσο περπατάς

και να πέσεις
πάλι πάνω,πάνω να κοιτάς!!!!

8

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΣΤΟ 1995

« στις: 10/11/07, 17:55 »

                  “ΣΤΟ 1995’’


Μες’ την ματιά η συγνεφιά
στα χέρια η απόφαση να τρέμει
παγωνιά
Τα νεύρα τσιτωμένη χορδή
από κιθάρα
κάποιο μπλουζ υπό
των αστεριών την σκέπη.

Μια μαύρη τσάντα ταξιδιού
με άπλυτα γεμάτη
το πορτοκαλί-πορτοκαλί λαοφορείο
της κάθε Κυριακής επιστροφή.

Οι δόσεις ν’ αυξάνουν ολοένα
με της συνέπειες ανεπιστρεπτί
σεντόνια να μυρίζουν από σπέρμα
έρωτες γεμάτη απ’ την στιγμή.

Έλλειψη αρώματος
το άρωμα του σώματος
με το μελάνι σ’ οποιοδήποτε χαρτί
δηλώνει όπως- όπως το πώς και το τι.

Ακούς παντού την ίδια γκρίνια
πως τα λεφτά ρε φίλε είναι λίγα
χαμογελάς
όλο και λιγότερο όσο πας
πίνεις πολύ λίγο μιλάς
να ερωτεύεσαι ούτε που τολμάς
τα χέρια τρέμουν
ονόματα ξεχνάς
οι σκέψεις φεύγουν
νομίζεις γερνάς.

Αν είναι ο έρωτας αρρώστια
Τότε είμαι άρρωστος με την κίνηση!

Ο.Α.Τ.Δ.Π

9

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ΣΕ ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΤΑ ΠΙΝΑΜΕ ΜΑΖΙ ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ

« στις: 03/09/07, 16:45 »

       

ΣΕ   ΜΙΑ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΤΑ ΠΙΝΑΜΕ ΜΑΖΙ ΧΘΕΣ ΒΡΑΔΥ
                                               02\06\07
 
      Κοντεύει μια ,και είσαι κιόλας  σουρωμένη
κοιτάς να σπάσεις τον καθρέπτη της ματιάς μου
      είσαι από ώρα μες’ τον  κόσμο σου χαμένη
κοίτα , μες’ τους σπασμούς σου ,
μην πιαστείς απ’ τα μαλλιά  μου.

Για θα βουλιάξουμε μαζί μωρό μου
σε κόσμους νοητούς ξεμακρυσμένους
και μην ελπίζεις σε επιστροφή καλό μου
 πια θα ανήκουμε στους περασμένους.

Πιές   το ποτό σου μάτια μου και
για το σπίτι τράβα
και ότι μέσα σου φουσκώνει-χύνεται
κράτα το κάβα.

Στου Άρχοντα τον μυθικό τον κόσμο
του Μορφέα,
να δεις , εμείς οι δυο ,
ωραία θα κάνουμε παρέα!

Άσε το χάραμα , τ’αυριανό, μαζί
τα κόκκινα να πιούμε και τα βυσσινί
τα χρώματα στου ήλιου την γιορτή
για να γεμίσουμε όρεξη και πάλι για ζωή!








Ο.Α.Τ.Δ.Π. 

 

10

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Η καθημερινη παλαιστρα!

« στις: 09/07/07, 19:13 »

«Καθημερινή παλαίστρα»                                                                           07/12/06
                                                                                                                     σπίτι

Με το κρασί μου συντροφιά
και ψεύτικη παλικαριά
να, κοινωνώ, την μοναξιά

με εικόνες από κοπελιές
τις πρώην και τις τωρινές
κι ένα σωρό χοντρές ψευτιές

νταντεύω ένα τροφαντό μωρό
ακούει, δεν ξέρω, μα εγώ του μιλώ
κάποιοι το λένε ε-γωϊ-σμό.

Πέφτει η νύχτα μαύρες πινελιές
και το φεγγάρι μου κάνει τσαχπινιές
μα εγώ, για δες, τρέφω πληγές.

Στο όνειρο ψάχνω για την λύτρωση
το κρεβάτι βλέπω γι’ αντιβίωση
και η ψυχή μου άρρωστη απ’ την κύρτωση

σαν τόξο που δεν έχει ούτε ‘να βέλος
σαν τον σκοπό που πνίγηκε στο έλος
και σαν τον ήρωα που χάθηκε στο τέλος.

Μα σαν έρχεται ο ήλιος το πρωί
γλυκαίνει κάθε μου πληγή
με χρώματα και με μια δροσερή πνοή

Ω, όχι, ξέρω, θα ‘ρθει πάλι
η νύχτα, και θα με βρει σε μαύρο χάλι
μα θα ‘χω βρει ελπίδα για άγιο προσκεφάλι
στις ηλιακτίδας τα πρόσκαιρα τα κάλλη.
 

 

11

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / "Ασπρόμαυρο"

« στις: 24/01/07, 01:33 »

Ασπρόμαυρο

Φιλμ θα κάνω την ζωή μου άσπρο-μαύρο
για να δω τον εαυτό μου σ’ ένα «κάδρο»!

θα βάλω και τα πρόσωπα που φύγαν
σε κάδρο, από δίπλα κι ότι είπαν.

σκηνοθέτης και ηθοποιός εγώ
μπροστά εγώ με άγιο εγωισμό

Ντεκόρ θα βάλω τα μπουκάλια που ‘χω πιει
στου φιλμ το τέλος να τα σπάσω με σιωπή!

Λεφτά δεν δίνω για να πάτε να το δείτε
στον εαυτό σας φτάνει για λίγο να στραφείτε.

Γι’ αυτό στο μάτι που μου μπήκε αυτό το κάτι
μην φαγωθείτε να μου πείτε ότι ‘ναι αγκάθι.

Κλάμα παιδιού θα είναι η μουσική
στίχοι του πρόσφυγκα η άτακτη φυγή.

Και τα ταμεία ξέρω δεν θα σπάσουν
οι άνθρωποι που θα το δουν θα το ξεχάσουν.

Εγώ θα φύγω, μα θα έρθει άλλος
κι άλλος, κι άλλος, κι άλλος, κι άλλος

Και τα ταμεία ξέρω δεν θα σπάσουν
μα οι άνθρωποι που θα το δουν δεν θα ξεχάσουν.  (Ελπίζω!)

Ο.Α.Τ.Δ.Π.

                                                                   

   (Χίλια συγνώμη!Έκανα κάποιες διορθώσεις.Ο.Κ?)

12

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / XEIMΩΝΙΑΤΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ

« στις: 03/12/06, 19:10 »

1\11\06                                                     «ΣΠΙΤΙ»     
     
            « ΧΕΙΜΩΝΙΑΤΙΚΟΣ ΗΛΙΟΣ»


Έρχονται κρύες νύχτες μωρό μου
και τα κάρβουνα στην φουφού
θα μοιάζουν μ’ εκείνα τ’ αστέρια
που σαν τα βλέπει κανείς
ξέρει ότι αύριο θα κάνει πολύ κρύο
και θα φυσάει αέρας.
Τα παντελόνια θα κολάνε στο
δέρμα παγωμένα
μα δε θα τα βγάζουμε,
τα χέρια ασπρισμένα και ξερά
και οι αρθρώσεις να τρίζουν
στο άνοιγμα, στο κλείσιμο της φούχτας,
τα μάτια θα τσούζουν
ο αέρας ξηρός
κανένας μας δεν θα πηγαίνει έξω για ξύλα.
Το γατί θα την έχει κοπανήσει
για αλκυονίδες μέρες
και βαλχάλικες μάσες.
Έτσι,ως θα τα λέμε σκυφτοί και
ζαρωμένοι στα πανωφόρια μας
κι ανάμεσα στα χτυπήματα των δοντιών μας
θα καταλάβουμε…
Και το χαμόγελο θα προβάλει
ήλιος που θα σκίζει την νύχτα
και θα την σκορπάει
και που θα κάνει το λουλούδι
της καρδιάς μας ν’ ανθεί πάλι
και ζέστα του καλοκαιριού
και τ’ αηδονιού τα κάλη
θάρθουνε πάλι,θα'ναι δικά μας.
Γιατί θα κρυώνουμε μαζί μωρό μου!
Θα κρυώνουμε μαζί!


                Ο.Α.Τ.Δ.Π.