Μοίρα μου...

[Desert Rose]

Μια στιγμή μονάχα ήταν,δυο λεπτά και πάλι μόνη
άδειοι σήμερα οι δρόμοι, φύγαν όλοι, αγκωμαχώ
στέκομαι τώρα κρεμασμένη απ' το μπαλκόνι
κι όσο κι αν κρύβομαι να καταλάβω προσπαθώ
πως η αγάπη μου για σενα είναι μικρή,δεν το μπορώ

Κλείνω τα μάτια και αισθάνομαι φωτιά
τα δάκρυά μου δε μου φτάνουν να τη σβήσω
κι αν παρασύρομαι όλο και πιο μακρυά
στ' ορκίζομαι καρδιά μου, άλλο πια δε θα δακρύσω
ήρθα κοντά σου και στο λέω,τώρα πια εγώ θα ζήσω

Η ευτυχία μου ξεχείλιζε και ήταν φανερή
απ' όταν κερδισα μια θέση στην καρδιά σου
μα ξέρεις, λένε πως η μοίρα είναι σκληρή
και μ'έκανε να φύγω τόσο λίγο απ' τη ματιά σου
αν ήξερα θα έτρεχα κρυφά στην αγκαλιά σου

Κάποια πράγματα ψυχή μου στη ζωή
συμβαίνουν σπάνια κι είναι μοναδικά
μπορούν να αλλάξουν εντελώς τη λογική
και κλαίω αλήθεια που δε μπορώ να σου τα πω καμιά φορά
στο υπόσχομαι ζωή μου, θέλω να τα διώξω μακρυά

Ήρθε λοιπόν, γύρισε πίσω και πονάει
λέει όσα κράτησε ακόμα στην καρδιά
σαν το πουλί που χάθηκε, γερνάει
και δε μπορώ πια να του ρίξω ούτε μιατιά
να τον λυπάμαι θέλει,τώρα αυτό ζητά

Μα εγώ αγάπησα εσένα τώρα πια
το αισθάνομαι σου λέω, είμαι ευτυχισμένη
για την δική σου την καρδιά έχω ανοίξει τα πανιά
και ας με είχαμε οι άλλοι ξεχασμένη
θα την πατήσω πια τη μαύρη μου την ειμαρμένη...



Σε εκείνον που είναι εδώ, για εκείνον που γύρισε...