-
Πέρνοντας την ιδέα απο μια εκπομπη στη ΕΡΤ η οποια εχει παρόμοιο τιτλο πηρα την πρωτοβουλια να αναφερω όποτε βρισκω κατι ιστορικό αναλογα με την ημερομηια που θα έχουμε!!!
Ελπιζω να το βρείται ενδιαφέρον όσο το βρήκα κ γω, αν όχι περισσοτερο! :)
Καλη ανάγνωση:
-
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 27 ΜΑΪΟΥ 1821
Οι ναυτικές Μοίρες των Σπετσών και της Ύδρας που αποτελούσαν συνολικά 8 πολεμικά πλοία, φθάνουν στα στενά μεταξύ Χίου και Ψαρών.Εκεί πληροφορούνται ότι Τουρκικό δίκροτο πλέει χωρίς σημαία κοντά στη Λέσβο. Τα Ελληνικά πλοία αποφασίζουν να το σταματήσουν. Ενώ το Τουρκικό έχει ήδη προσορμισθεί στην Ερεσό και έχει αποβιβάσει ισχυρό στρατιωτικό απόσπασμα για την ενίσχυση των φρουρίων του νησιού, οι Έλληνες επιτίθενται εναντίον του με κανονιοβολισμούς. Τα 84 όμως κανόνια του Τουρκικού είναι πολύ περισσότερα από τη δική τους δύναμη πυρός και έχουν πολύ μεγαλύτερο βεληνεκές. Φαίνεται ήδη ότι πρέπει να βρεθεί άλλος τρόπος επίθεσης. Σε σύσκεψη που γίνεται το ίδιο βράδυ, αποφασίζεται η μεταφορά από τα Ψαρά του πλοίου του Γ. Καλαφάτη που είχε μετατραπεί πριν λίγες μέρες σε πυρπολικό.
Στις 25 Μαΐου φθάνει το πυρπολικό και τα χαράματα της 27ης οργανώνεται η πρώτη επιχείρηση της πυρπόλησης που θα δώσει στους Έλληνες το ηθικό αλλά και ουσιαστικό προβάδισμα απέναντι στον αριθμητικά και δυναμικά υπέρτερο Τουρκικό στόλο.
Παρασκευή 27 Μαΐου 1821 ώρα 08:30
Ο πλοίαρχος (μπουρλοτιέρης) Παπανικολής πυρπολεί στην Ερεσό το ξακουστό Τουρκικό δίκροτο "Φερμάν Nτεϊνεμέζ". Από τους 700 άνδρες του πληρώματος σώζονται περίπου 200. Οι υπόλοιποι καίγονται ή πνίγονται πηδώντας στη θάλασσα. Κατ' άλλους οι Τουρκικές απώλειες ανέρχονται περίπου σε 1.100 άνδρες ενώ διασώθηκαν μόνο 8. Οι Τούρκοι των ακτών βλέποντας την καταστροφή του πολεμικού, φεύγουν στο εσωτερικό του νησιού, εγκαταλείποντας στη παραλία όλα τους τα εφόδια.
Παρασκευή 27 Μαΐου 1821 Απόγευμα
Σε επανάσταση που κατατροπώνεται στη γένεσή της στη Μυτιλήνη, σφάζονται πολλοί Έλληνες ενώ πολλοί άλλοι πέρνουν τα βουνά και γίνονται φυγάδες. Η σφαγή αυτή που θα μείνει στην ιστορία του νησιού σαν το "Μεγάλο Τζουλούσι", εξηγείται από πολλούς σαν αντίποινα των Τούρκων για την καταστροφή που υπέστησαν οι Τούρκοι στην Ερεσό, κάτι που όμως αμφισβητείται. Οι Τούρκοι αποκεφαλίζουν όλους τους πλούσιους χριστιανούς ως ύποπτους συνομωσίας.
1-6 Ιουνίου 1821
Εννέα περίπου ημέρες μετά την καταστροφή του δικρότου στην Ερεσό, οι Τούρκοι επιστρέφουν και παίρνουν από το ναυάγιο ότι μπορεί να διασωθεί. Οι Ερεσιώτες καταφεύγουν στα βουνά.
Ψαριανοί ναυτικοί έρχονται μετά την αναχώρηση των Τούρκων με 4-5 καράβια για να μαζέψουν από το ναυάγιο ότι έμεινε. Οι Ερεσιώτες καταφεύγουν και πάλι στα βουνά.
Ο καπετάν-Γιώργης Σαχίνης βρίσκει σε ένα παραθαλάσσιο μέρος της Μυτιλήνης 150 Λεσβίους και τους μεταφέρει στα Ψαρά. Αυτοί του δίνουν την πληροφορία ότι οι Τούρκοι έκαναν σφαγή στο Κάστρο (Μυτιλήνη) και σκότωσαν έως 500.
Ο Πασάς της Μυτιλήνης αποκεφαλίζει 80-100 Έλληνες ναυαγούς που η τρικυμία είχε ρίξει στην παραλία του νησιού.
-
28 ΜΑΪΟΥ 1961
***
Πριν από περισσότερο από 4 δεκαετίες, η ιστορία δύο Πορτογάλων φοιτητών που καταδικάστηκαν σε εφτά χρόνια φυλάκιση για την πρόποση που έκαναν στην ελευθερία, τρομοκράτησε το Βρετανό δικηγόρο Πίτερ Μπένενσον. Ο Μπένενσον έγραψε στη βρετανική εφημερίδα «The Observer» κάνοντας έκκληση για μια διεθνή εκστρατεία βομβαρδισμού των αρχών σε όλο τον κόσμο με διαμαρτυρίες για τους «ξεχασμένους κρατουμένους».
Στις 28 Μαΐου 1961, η εφημερίδα ξεκίνησε μια εκστρατεία διάρκειας ενός έτους, την «Έκκληση για Αμνηστία 1961», καλώντας ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να διαμαρτυρηθούν εναντίον της φυλάκισης ανδρών και γυναικών για τις πολιτικές ή τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις - των «κρατουμένων συνείδησης».
Μέσα σε ένα μήνα, περισσότεροι από χίλιοι αναγνώστες είχαν στείλει γράμματα συμπαράστασης, προσφορές πρακτικής βοήθειας και λεπτομερείς πληροφορίες για πολλούς ακόμη κρατούμενους συνείδησης. Μέσα σε έξι μήνες, μια προσπάθεια σύντομης δημοσιότητας είχε εξελιχθεί σε ένα μόνιμο διεθνές κίνημα. Μέσα σε ένα χρόνο, η καινούργια οργάνωση είχε στείλει αποστολές σε τέσσερις χώρες να εκπροσωπήσουν κρατούμενους και είχε αναλάβει 210 περιπτώσεις. Τα μέλη της είχαν οργανώσει εθνικά τμήματα σε επτά χώρες.
ΟΙ αρχές της αμεροληψίας και της ανεξαρτησίας είχαν εδραιωθεί από την αρχή. Ο τόνος είχε δοθεί στη διεθνή προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των ατόμων. Καθώς η Διεθνής Αμνηστία μεγάλωνε, άρχισε να επεκτείνει το εύρος της εστίασής της για να συμπεριλάβει όχι μόνο κρατούμενους συνείδησης, αλλά και άλλα θύματα παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων - όπως τα βασανιστήρια, οι «εξαφανίσεις» και η θανατική ποινή. Το 1977, οι προσπάθειες του κινήματος αναγνωρίστηκαν με την απονομή στη Διεθνή Αμνηστία του βραβείου Νόμπελ Ειρήνης. Το 1978, η οργάνωση τιμήθηκε με το βραβείο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών.
28 ΜΑΪΟΥ 1979
***
Στις 28 Μαΐου 1979 υπογράφεται μετά από σκληρές διαπραγματεύσεις μεταξύ Ελλάδας- ΕΟΚ η Πράξη Προσχώρησης. Η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ πραγματοποιήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1981.
-
Τρίτη, 29 Μαΐου 1453 "Άλωση της Κωνσταντινούπολης"
Άλωση ονομάζεται η πτώση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς υπό την ηγεσία του Μωάμεθ του Β', η οποία έγινε την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453 στις 2:30, σημειώνοντας το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.
Άλωση της Κωνσταντινούπολης έγινε και στις 13 Απριλίου του 1204, από τους Σταυροφόρους της Δ' Σταυροφορίας, αλλά ως Άλωση αναφέρεται συνήθως η πτώση της Πόλης στους Οθωμανούς το 1453.
Οι συνεχείς πόλεμοι που επικρατούσαν στις τελευταίες επικράτειες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μετά τη Φραγκοκρατία, αλλά και η παντοδυναμία των Οθωμανών, είχαν περιορίσει σημαντικά και τα εδάφη αλλά και την επιρροή της.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c2/Byzantium1400.png)
Αφού ο Μωάμεθ ο Β' απομόνωσε την Κωνσταντινούπολη, καταλαμβάνοντας και τη Θράκη, άρχισε την πολιορκία της Πόλης στις 2 Απριλίου 1453 (Δευτέρα του Πάσχα). Υπερασπιστές της Πόλης ήταν κατά τον ιστορικό Γεώργιο Φραντζή, 5.000 Έλληνες και 2.000 ξένοι μισθοφόροι εκ των οποίων οι 500 Γενοβέζοι υπό τον βασιλέα τους και 1000 Βεμετοί και Βουκελάριοι, κάτω από τις διαταγές του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, τελευταίου αυτοκράτορα, απέναντι σε στρατό 170.000 ανθρώπων. Παρά τη σημαντική αριθμητική διαφορά, η Πόλη προστατευόταν από περίφημα τείχη που είχαν μήκος πέραν των 22 χιλιομέτρων. Οι Τούρκοι, για να μπορέσουν να παραβιάσουν τα τείχη, εξοπλίστηκαν με το πιο εξελιγμένο πολιορκητικό όπλο της εποχής, ένα τεράστιο κανόνι. Το συγκεκριμένο κανόνι ήταν τόσο μεγάλο που στην αρχή της πολιορκίας τα βλήματα που έβαλλε κατά της Πόλης, περνούσαν πάνω απ' αυτήν. Άξιο αναφοράς είναι ότι το συγκεκριμένο κανόνι ήταν τόσο μεγάλο που ήθελε τρεις ώρες για να οπλιστεί. Ο Μωάμεθ επομένως αναγκάστηκε να εργοδοτήσει άλλο μηχανικό, ο οποίος τελειοποίησε το κανόνι των Τούρκων. Έχοντας λοιπόν ένα κανόνι να βάλλει κατά της Πόλης, οι Τούρκοι ήταν πλέον σε θέση ισχύος. Οι Βυζαντινοί κατάφεραν να καταστρέψουν το τουρκικό κανόνι 2 φορές αλλά οι Τούρκοι έφτιαχναν καινούριο. Τα κανόνια των Βυζαντινών όμως και η τεράστια διαφορά στους αριθμούς δεν τους επέτρεπαν να ελπίζουν.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/a7/Constantinople.png)
Η τελευταία επίθεση ξεκίνησε στις 29 Μαΐου 1453. Ο Μωάμεθ έκανε επίθεση στα τείχη του Θεοδοσίου κατά κύματα. Λόγω της μεγάλης ζημιάς που είχαν πάθει τα τείχη ολόκληρη σχεδόν η δύναμη των Βυζαντινών συγκεντρώθηκε στο συγκεκριμένο σημείο. Οι Βυζαντινοί κατάφεραν να αποκόψουν τις υπόγειες σήραγγες απ' όπου οι Τούρκοι προσπάθησαν να περάσουν κάτω από τα τείχη. Παρόλο που στις επιθέσεις οι Τούρκοι ήταν περισσότεροι, οι Βυζαντινοί τους απώθησαν αρκετές φορές προκαλώντας τους τρομερές απώλειες. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, παρά την τεράστια αριθμητική διαφορά οι Τούρκοι δεν κατάφεραν να σπάσουν τη γραμμή άμυνας των τειχών παρά μόνο όταν από εσωτερική προδοσία μπήκαν από την Κερκόπορτα και περικυκλώσαν τους αμυνόμενους. Η πολιορκία κράτησε περίπου 1,5 μήνα και τελικά ο σημαντικά ισχυρότερος Μωάμεθ κατέλαβε την Κωνσταντινούπολη την Τρίτη, 29 Μαΐου 1453 (αποφράς ημέρα). Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης ακολούθησε τεράστιας κλίμακας λεηλασία με αποτέλεσμα πολλοί θησαυροί, πολιτισμικοί και μη, να χαθούν. Ο Μωάμεθ, αν και βάρβαρος, βλέποντας τη βαναυσότητα αυτή διέταξε να σταματήσει η λεηλασία. Εντυπωσιάστηκε τόσο από τη μεγαλοπρέπεια και την ομορφιά της Πόλης που την έκανε την πρωτεύουσα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας μέχρι την κατάλυση της τελευταίας το 1922. Η πτώση της Κωνσταντινούπολης σηματοδότησε την έναρξη της Τουρκοκρατίας στην Ελλάδα.
-
31 Μαίου 1916 (Α Παγκόσμιος Πόλεμος)
Στις 31 Μαΐου 1916 ο γερμανικός στόλος, κάτω από την αρχηγία του ναυάρχου Σιρ, βγήκε από τις βάσεις του και έδωσε τη ναυμαχία της Γιουτλάνδης. Η ναυμαχία αυτή αποτέλεσε τη μεγαλύτερη ναυτική σύγκρουση του Α΄ Παγκόσμιου πολέμου μεταξύ γερμανικού και αγγλικού στόλου. Οι Γερμανοί νικήθηκαν και αναγκάστηκαν να εντείνουν τον υποβρύχιο πόλεμο.
31 Μαίου 1916 (Β Παγκόσμιος Πόλεμος)
Στις 31 Μαΐου 1941 όλα είχαν τελειώσει για τα Βαλκάνια, με την κατάληψη της Κρήτης. Μετά τις αλλεπάλληλες γερμανικές νίκες, το κύρος του Χίτλερ στο εσωτερικό της Γερμανίας έφτασε στο κατακόρυφο. Μέσα σε ένα χρόνο είχε καταστρέψει την ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης (Γαλλία), είχε ταπεινώσει τη μεγαλύτερη αποικιοκρατική δύναμη του κόσμου (Αγγλία) και, το σπουδαιότερο, είχε ξοδέψει ελάχιστο σχετικά έμψυχο υλικό (όλος ο πόλεμος του είχε κοστίσει λιγότερο από μια μεγάλη μάχη του Α΄ Παγκόσμιου πόλεμου). Στην κρίσιμη αυτή φάση, ο Χίτλερ πήρε δυο σημαντικές αποφάσεις: η μια ήταν να ενισχύσει τους Ιταλούς στη Βόρεια Αφρική (όπου οι Άγγλοι τους νικούσαν συνεχώς) και η δεύτερη, και σπουδαιότερη, να εφαρμόσει τα σχέδιά του κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Έτσι, στο τέλος του 1941 τρία μέτωπα υπήρχαν για τη Γερμανία: το δυτικό (κατά της Αγγλίας), το βορειοαφρικανικό και το ανατολικό.
-
3 Ιουνίου 1921
Στις 3 Ιουνίου του 1921, Κεμαλικοί συλλαμβάνουν 1.320 επιφανείς Έλληνες κάτοικους της Σαμσούντας. Την επομένη δολοφονούν 701 από τους κρατούμενους. Τα θύματα θάβονται σε ομαδικό τάφο πίσω από την οικία του Μπεκίρ πασά. Οι υπόλοιποι των κρατουμένων εξορίζονται στο εσωτερικό της Ανατόλιας.
-
5 Ιουνίου 1947
Στις 5 Ιουνίου 1947 ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μάρσαλ ανακοινώνει επισήμως το ομώνυμο Σχέδιο Μάρσαλ για την οικονομική στήριξη της Ευρώπης. Στην πράξη το Σχέδιο Μάρσαλ αποτελεί συνέχεια του δόγματος Τρούμαν, όπως διατυπώθηκε στις 12 Μαρτίου προς το Κογκρέσο και το οποίο εφαρμόστηκε στην Ελλάδα με την ενεργό πλέον ανάμειξη των Ηνωμένων Πολιτειών στον εμφύλιο πόλεμο, μετά την ουσιαστική ρήξη και αντιπαράθεση πλέον της Ουάσιγκτον με τη Μόσχα στη Γηραιά Ηπειρο.
Δημιουργείται στις 16 Απριλίου ο Οργανισμός Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας για τη διαχείριση του Σχεδίου Μάρσαλ, που στην πράξη σηματοδοτεί και το τέλος των εθνικών οικονομιών της Ευρώπης, αφού μεταξύ των όρων που θέτουν οι ΗΠΑ για τη χορήγηση της αμερικανικής βοήθειας είναι η μείωση των εμπορικών φραγμών μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών. Επίσης θέτουν ως προϋπόθεση την πλήρη συνεννόηση και τον κοινό σχεδιασμό των Ευρωπαίων τόσο ως προς το συνολικό ύψος της απαιτούμενης αμερικανικής βοήθειας όσο και ως προς την κατανομή της.
Παράλληλα η Μόσχα απαγορεύει στα υπό την άμεση εξουσία ή επιρροή της ευρωπαϊκά κράτη, σύμφωνα με τη Συμφωνία της Γιάλτας που μοίρασε την ευρωπαϊκή ήπειρο στα δύο, να συμμετάσχουν στο Σχέδιο Μάρσαλ, οργανώνοντάς τα κατ' αντιδιαστολή στην COMECON.
Μετά το τέλος του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου για τα κράτη της Δυτικής Ευρώπης ήταν σαφές ότι μόνο σε πλαίσιο στενής συνεργασίας και κοινής δράσης, που επέβαλε εξάλλου έμμεσα και το Σχέδιο Μάρσαλ των ΗΠΑ για την ανοικοδόμηση της Γηραιάς Ηπείρου, θα ήταν δυνατό να δημιουργηθεί η Ευρώπη της ειρήνης και της ευημερίας. Σε θεσμικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο όμως οι οραματιστές της ενωμένης Ευρώπης πρότειναν τρεις εντελώς διαφορετικές στην ουσία τους μορφές ενοποίησης.
-
Πολυ ενδιαφέρον θέμα.. Σήμερα το πετυχα και πραγματικά το βρήκα πολύ ωραία ιδέα.. Μπραβο σου. ;) :D
-
5 Ιουνίου 1967
Ο πόλεμος των «Έξι Ημερών» άλλαξε δραματικά την εικόνα της Μέσης Ανατολής, δίνοντας μία νέα διάσταση στο Παλαιστινικό πρόβλημα και στις σχέσεις του Ισραήλ με τις γειτονικές αραβικές χώρες, σε τέτοιο σημείο μάλιστα που Αραβες ιστορικοί να μιλούν για «το πρώτο καθοριστικό στάδιο στην ιστορία του σύγχρονου αραβικού κόσμου».
Στο διάστημα που προηγήθηκε του Πολέμου των Εξι Ημερών, η Αίγυπτος είχε αποκλείσει τα στενά του Τίραν, εμποδίζοντας τον εφοδιασμό του Ισραήλ από την Ερυθρά Θάλασσα. Τέσσερις Σύροι κομμάντος είχαν εντοπιστεί στο ισραηλινό έδαφος και ένοπλες παλαιστινιακές ομάδες είχαν ανατινάξει το σύστημα άρδευσης στο βόρειο Ισραήλ.
Στις 5 Ιουνίου 1967, στις 07.10 το πρωί, ο ισραηλινός στρατός περνούσε στην επίθεση. Σε μισή ώρα 200 βομβαρδιστικά αεροσκάφη είχαν απογειωθεί και τα άρματα μάχης κατευθύνονταν προς το συριακό και το αιγυπτιακό έδαφος.
Ο τότε πρωθυπουργός του Ισραήλ Λεβί Εσκόλ σε μήνυμά του προς τον βασιλιά Χουσεΐν της Ιορδανίας δήλωνε: «Δεν θα αναλάβουμε δράση κατά της Ιορδανίας αν δεν μας επιτεθείτε». Λίγο μετά την έναρξη των εχθροπραξιών, το Αμάν βομβάρδισε όμως την Ιερουσαλήμ και τα περίχωρα του Τελ Αβίβ, προκαλώντας -την τρίτη ημέρα του πολέμου- την επέμβαση του Ισραήλ στη Δυτική Όχθη.
Στις 10 Ιουνίου ο πόλεμος είχε τελειώσει. Η Δυτική Όχθη του Ιορδάνη, η ανατολική Ιερουσαλήμ, τα υψίπεδα του Γκολάν, το όρος Ερμών που δεσπόζει της Συρίας και του Λιβάνου, η χερσόνησος του Σινά και η Λωρίδα της Γάζας ήταν υπό ισραηλινή κατοχή.
Ο αραβικός κόσμος βρέθηκε σε κατάσταση σοκ. Ο Αιγύπτιος πρόεδρος Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ είχε ηττηθεί, το ίδιο η Συρία και η Ιορδανία. Ηταν το τέλος του «παναραβισμού» και η εμφάνιση των πρώτων εστιών του ισλαμισμού, που χρόνια αργότερα θα αποτελέσει την εναλλακτική λύση στον αραβικό εθνικισμό σε πολλές χώρες της περιοχής.
Η γρήγορη νίκη έσπρωξε το Ισραήλ σε μια άνευ προηγουμένου ευφορία. «Ενίσχυσε την αίσθηση του ανίκητου και της επιστροφής στις ρίζες της εβραϊκής ιστορίας» θυμάται ο Ισραηλινός ιστορικός Ιλάν Γκρέιλσάμερ. Οι εβραίοι ανακτούσαν τους Βιβλικούς άγιους τόπους: Το Τείχος των Δακρίων στην προσαρτημένη Ιερουσαλήμ, τα Σπήλαια των Πατριαρχών στη Χεβρώνα, τον τάφο του
Ιωσήφ στην Ναμπλούς. Και με την πρόθεση να παραμείνουν εκεί.
Παρά την απόφαση 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ που ζητούσε την αποχώρηση των ισραηλινών δυνάμεων από τα κατεχόμενα εδάφη. Αγνοώντας τις αντιδράσεις των φιλειρηνιστών, όπως του φιλοσόφου Λεϊμπόβιτς που είχε προφητεύσει μια
«καταστροφή» σε περίπτωση που θα συνεχιστεί η κατοχή.
Στο κλίμα αυτό της ευφορίας ξεκίνησε το κίνημα του εποικισμού τον Σεπτέμβριο του 1967 με τη δημιουργία του πρώτου οικισμού εβραίων εποίκων -του Κφαρ Ετζιόν στη Δυτική Οχθη, στο χώρο ενός κιμπούτζ που είχε εκκενωθεί στον πόλεμο του 1948.
Από τότε 260.000 εβραίοι έποικοι ζουν σε 150 οικισμούς στη Δυτική Όχθη. Τον Αύγουστο του 2005 απομακρύνθηκαν 8.000 έποικοι -κυρίως από τη Γάζα- με απόφαση του πρωθυπουργού Αριέλ Σαρόν, δίχως πάντως να εκτονωθεί η ένταση.
Μετά την τραυματική εμπειρία του πολέμου του Κιπούρ του 1973, που κατέληξε άσχημα για το Ισραήλ, οι Ισραηλινοί άρχισαν σιγά σιγά «να αισθάνονται το παλαιστινιακό πρόβλημα» λέει ο Ιλάν Γκρέιλσάμερ. «Και ο στρατός διαπίστωσε τα όρια της ισχύος του έναντι των γειτονικών αραβικών χωρών αλλά και του παλαιστινιακού πληθυσμού που άρχισε να απορρίπτει την κατοχή».
Έξι ημέρες μετά...
Την επομένη του πολέμου των Εξι Ημερών άλλωστε, οι παλαιστινιακές ομάδες εξαπέλυσαν τις πρωτες επιθέσεις εναντίον των ισραηλινών δυνάμεων κατοχής στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα. Στη δεκαετία του 70' εκδηλώθηκαν οι πρώτες τρομοκρατικές επιχειρήσεις, αεροπειρατείες, επιθέσεις σε αεροδρόμια, συλλήψεις ομήρων, η αιματηρή επίθεση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου το 1972...
Ο αγώνας ενάντια στην κατοχή υπό την αιγίδα της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης του Γιασέρ Αραφάτ κορυφώθηκε ως μαζικό κίνημα το 1987 με την πρώτη Ιντιφάντα. Οι Παλαιστίνιοι ήλπισαν ότι η κατοχή θα τελειώσει με τις συμφωνίες του Όσλο το 1993, καθώς απέσπασαν ένα καθεστώς αυτονομίας στη Δυτική Όχθη και τη Γάζα αφότου ο Αραφάτ αποκήρυξε την «τρομοκρατία» και αναγνώρισε το δικαίωμα ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ.
Πολύ γρήγορα όμως όλα αυτά αποδείχτηκαν ελπίδες φρούδες. Μετά τις συμφωνίες του Όσλο ο αριθμός των εβραίων εποίκων στα
παλαιστινιακά εδάφη διπλασιάστηκε, χωρίς να υπολογίζουμε την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Η κατάσταση οξύνθηκε με την άνοδο του σκληρ οπυρηνικού Μπενιαμίν Νετανιάχου στην πρωθυπουργία το 1996 μετά από μιά σειρά επιθέσεων αυτοκτονίας.
Το 2000 εκδηλώθηκε η δεύτερη Ιντιφάντα με πρωταγωνιστές αυτή τη φορά τις ισλαμικές παλαιστινιακές οργανώσεις.
-
Πολυ ενδιαφέρον θέμα.. Σήμερα το πετυχα και πραγματικά το βρήκα πολύ ωραία ιδέα.. Μπραβο σου. ;) :D
χαιρομαι πολυ που το βρηκες ενδιαφερον!!! :)
καλη αναγνωση!!! :)
-
Είναι μια ιστορια της βικτοριανης εποχής με ενα οικογενειακο εκλημα σχεδον άλυτο / με πολλα σημεια μυστηριου ακομη κ μεχρι σημερα!!!
προσπαθησα να μεταφερω στην αρχη το όλο το αρχειο... ειναι ομως αρκετα μεγαλο κ δυστοιχως (κ αυτο με απετρεψε να το κανω) οι φωτογραφιες για καποιο λογο δεν φενονται!!! οποτε σας παραθετω τα 4 λινκ που ειναι χωρισμενη η ιστορια!!!
ειμαι συγουρη πως θα τη βρειται ενδιαφερον!!!
***Στις 5 Ιουνίου του 1893 προγραματίστηκε η δίκη της Λίζυ Μπορτέν!!!
1ο μέρος... πως ξεκήνησε...
http://eglima.blogspot.com/2006/09/blog-post.html
2ο μέρος... τα στοιχεία...
http://eglima.blogspot.com/2006/09/blog-post_05.html
3ο μέρος... η δίκη...
http://eglima.blogspot.com/2006/09/blog-post_06.html
4ο μέρος... επίλογος...
http://eglima.blogspot.com/2006/09/v.html
-
6 Ιουνίου 1944 Β’ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ
Τα λαμπρά κατορθώματα του ελληνικού στρατού στη Βόρειο Ήπειρο είχαν ως στήριξη το ελληνικό εμπορικό ναυτικό, το οποίο σε μια άλλη αδιανόητη εποποιία επέτυχε τη μεταφορά μεγάλου αριθμού ανδρών και εφοδίων προς το μέτωπο χωρίς καμία απώλεια. Παράλληλα το ελληνικό πολεμικό ναυτικό όχι μόνο προστάτευε με πλήρη ασφάλεια τις νηοπομπές, αλλά προέβαινε και σε επικίνδυνες εξορμήσεις στην Αδριατική αντιμετωπίζοντας ένα εχθρικό στόλο δεκαπλασίας ισχύος και δυνάμεως. Συνέπεια αυτών ήταν το Αιγαίο και το Ιόνιο να μείνουν απόρθητα ακόμα και από τα σχεδόν υπερσύγχρονα θωρηκτά του Ιταλικού στόλου. Οι σχετικά μικρές ελληνικές ναυτικές δυνάμεις υπήρξαν το φόβητρο του Ιταλικού Ναυτικού Γενικού Επιτελείου.
Το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό είχε την τιμή να δεχθεί μόνο αυτό μαζί με τους Βρετανούς την παράδοση του Ιταλικού Στόλου μετά την ανακωχή της 8ης Σεπτεμβρίου 1943. Είχε ακόμα την τιμητική συμμετοχή του με δύο κορβέτες στη μεγάλη Συμμαχική Απόβαση της Νορμανδίας στις 6 Ιουνίου 1944 και 4 φορτηγά πλοία του Εμπορικού Ναυτικού. Το «ΑΓIOΣ ΣΠYPIΔΩN» με πλοίαρχο το Γεώργιο Σαμοθράκη, το «ΓEΩPΓIOΣ Π.» με την πλοιαρχία του Δημητρίου Παρίση, το «ΑMEPIKH» με τη διακυβέρνηση του Σπυρίδωνα Θεοφιλάτου και το «EΛΛAΣ» με την πλοιαρχία του Γεωργίου Tριλίβα. Ακόμα 8 Ελληνικά πολεμικά συμμετείχαν στην απόβαση της Νοτίου Γαλλίας την 15η Αυγούστου 1944, μάλιστα ο ίδιος ο Tσώρτσιλ που παρευρίσκονταν εκεί χαιρέτησε με μήνυμα το ηρωικό ελληνικό ναυτικό.
Το Ελληνικό Εμπορικό Ναυτικό θρήνησε πάνω από 2.000 άνδρες κατά τον B' Παγκόσμιο Πόλεμο και το 60% των ωκεανοπόρων πλοίων του από τα 600 ατμοκίνητα πλοία και τα 700 πετρελαιοκίνητα καΐκια. Οι Ελληνικές απώλειες των εμπορικών μας πλοίων έφθασαν στο 14% του συνόλου των συμμαχικών απωλειών σε όλες τις θαλάσσιες επιχειρήσεις ένα τεράστιο ποσοστό για μια μικρή χώρα. Το Πολεμικό Ναυτικό έχασε κατά τη διάρκεια του Πολέμου 28 μάχιμα πλοία και 700 άνδρες.
-
7 Ιουνίου 1822
Στις 7 Ιουνίου του 1822 ο Κωνσταντίνος Κανάρης βάζει μπουρλότο και τινάζει στον αέρα τη ναυαρχίδα του Καρά Αλή, όπου έχουν συγκεντρωθεί όλοι οι αξιωματικοί του τουρκικού στόλου για να γιορτάσουν το ραμαζάνι. Σκοτώθηκαν ο ίδιος ο Τούρκος ναύαρχος και η συντριπτική πλειονότητα από τους 2.000 άνδρες που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή εκεί.
-
7 Ιουνίου 1942 Β' Παγκόσμιος Πόλεμος
Ο χειμώνας του 1941-42 ήταν από τους πιο απαίσιους του έθνους μας. Η πείνα και το κρύο θέριζαν κατά χιλιάδες το λαό. Η οικονομική κατάρρευση και η διαφαινόμενη γενοκτονία οδήγησαν μάζες ανθρώπων στις γραμμές της αντίστασης.
Από τις αρχές του 1942 η αντίσταση του ελληνικού λαού κατά των κατακτητών άρχισε να παίρνει μαζική μορφή.
Το Φεβρουάριο του 1942 η κεντρική επιτροπή του ΕΑΜ αποφασίζει την ίδρυση ένοπλων αντάρτικων σωμάτων, του ΕΛΑΣ, που θα δρούσαν στη Στερεά Ελλάδα, με επικεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη. Στις 7 Ιουνίου ένα αντάρτικο απόσπασμα μπαίνει στο χωριό Δομνίστα της Ευρυτανίας και αναγγέλλει στους χωρικούς την έναρξη του αγώνα κατά των κατακτητών. Ο Άρης πήρε το λόγο και αφού ανέλυσε τους σκοπούς του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ, κήρυξε την επανάσταση κατά των ξένων κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους, τονίζοντας : "Οι ξένοι τύραννοι αρπάζουν το ψωμί μας. Ατιμάζουν τα κορίτσια, τις γυναίκες, τις αδερφές μας. Θέλουν να κρατήσουν σκλάβο το έθνος μας. Αλλά δεν θα το κατορθώσουν. Ξέρουμε πως θα χρειαστούν θυσίες, αλλά η λευτεριά δεν χαρίζεται, καταχτιέται με αίμα. Εμείς θα τη λευτερώσουμε με το τουφέκι μας, έστω και χωρίς ξένη βοήθεια". Ζήτησε να είναι ενωμένοι και να βοηθάνε τον αγώνα για τη λευτεριά, πυκνώνοντας τις γραμμές της αντίστασης. Στο τέλος ξετυλίγοντας τη σημαία, που του έδωσε ο δάσκαλος του Σχολείου Κρικέλλου Βασίλης Παπανικολάου, τους κάλεσε να φωνάξουν όλοι μαζί: Ζήτω η Ελλάδα ! Ζήτω ο ΕΛΑΣ!
Δεν είναι τυχαίο που οι πρώτες ένοπλες ομάδες στην Κεντρική Ελλάδα εμφανίστηκαν στη Δόμνιστα (7 Ιουνίου 1942), νοτιοανατολικά του Καρπενησίου, η οποία είχε θρηνήσει το χαμό 10 ανδρών στον ελληνοϊταλικό πόλεμο (1940-41) και γι' αυτό το μίσος ενάντια στον Άξονα ήταν βαθύ). Εντούτοις, πρέπει να σημειωθεί ότι αρκετοί μεσοαστοί πατριώτες του Καρπενησίου και των μεγάλων χωριών, δεν ήταν εξίσου πρόθυμοι να πολεμήσουν τον εχθρό, αφού πίστευαν ότι ο γερμανικός στρατός ήταν αήττητος και δεν ήθελαν να έρθουν σε ρήξη μαζί του.
Ο πατριωτισμός όμως, των απλών χωρικών ήταν συνυφασμένος με το φιλότιμο, μια έννοια που εμπεριέχει την τιμή και την ντροπή. Οι κάτοικοι της Ευρυτανίας είχαν την παραδοσιακή φήμη των ελεύθερων, ανυπάκουων και απειθάρχητων. Είχαν διατηρήσει την αυτονομία τους σε όλη τη διάρκεια της δύσκολης εποχής της Τουρκοκρατίας, άναψαν τη φλόγα και πήραν μέρος ενεργά στην Επανάσταση του '21. Τώρα αισθάνονταν την ηθική υποχρέωση να υπερασπιστούν το ένδοξο παρελθόν και να προστατεύσουν την υπόληψη και την αξιοπρέπεια τους απέναντι στις προσβολές και τις απειλές των νέων εχθρών. Στο Καρπενήσι ορισμένοι προσχώρησαν στον ΕΛΑΣ επειδή δεν άντεχαν να ακούν τους Ιταλούς - τους οποίους είχαν νικήσει και ταπεινώσει στο μέτωπο - να τραγουδούν «τα παιδιά του Ντούτσε μπήκαν στα χωριά των τσολιάδων (εννοώντας τους Γερμανοτσολιάδες)». Στα χωριά της Ευρυτανίας, τα όρια ανάμεσα στον εθνικισμό της δεξιάς και τον πατριωτισμό της αριστεράς μερικές φορές ήταν κάπως δυσδιάκριτα. (Ενδεικτικό παράδειγμα αποτελεί η παρόμοια πολιτική διαδρομή δύο δραστήριων αγωνιστών, του Γεωργούλα Μπέικου και του Δημήτρη Μπακόλα. Γιος αγρότη από τον Κλειτσό, ο Μπέικος προσχώρησε στο Κομμουνιστικό Κόμμα, όπως γράφει ο ίδιος στα βιβλία του, σε ηλικία 17 ετών, αλλά σύντομα αναμίχθηκε στις δραστηριότητες της οργάνωσης νεολαίας του Μεταξά, της EON, στη Λάρισα. Όταν ξέσπασε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, κατετάγη στον Εθνικό Στρατό, πολέμησε στο μέτωπο και επιστρέφοντας στο χωριό του, άρχισε να οργανώνει τους πρώτους κομμουνιστικούς πυρήνες στην Ευρυτανία. Στη δεκαετία του 1950 εξορίστηκε σε διάφορα νησιά του Αιγαίου και μετά το δικτατορία (1967) εργάστηκε ως ξένος ανταποκριτής της παράνομης "Αυγής" στη Μόσχα, μέχρι το θάνατο του (1975). Ο φίλος και σύντροφός του Δημ. Μπακόλας, ένας λιπόσαρκος δικηγόρος, μια ευγενική φυσιογνωμία ολοφάνερης εντιμότητας και ακεραιότητας από τη Μαυρομάτα, ήταν πριν από τον πόλεμο επίσης οπαδός του Μεταξά. Όμως, η γερμανική εισβολή στην Ελλάδα και η ξαφνική κατάρρευση της παλιάς τάξης επηρέασαν αποφασιστικά την πολιτική του σκέψη και στα μέσα του 1941 ήρθε σε επαφή με την Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ στην Αθήνα. Στη συνέχεια εξουσιοδοτήθηκε να ιδρύσει κομματική οργάνωση στην Ευρυτανία και ταυτόχρονα ανέλαβε την έκδοση της "Φωνής της Ευρυτανίας", μιας εβδομαδιαίας φιλομεταξικής τοπικής εφημερίδας που κυκλοφορούσε μία φορά την εβδομάδα. ["Φωνή της Ευρυτανίας" (1936 - 1944). Μέχρι το 243ο φύλλο υποστήριζε το καθεστώς του Μεταξά. Άλλαξε πολιτική γραμμή μόνο όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν την Ελλάδα, τον Μάιο του 1941].
-
10 Ιουνίου 1821
Ο Παξινός Γεώργιος Ανεμογιάννης, όχι περισσότερο ήρωας από τους άλλους αγωνιστές, είναι ο πιο γνωστός στο πανελλήνιο. Γι' αυτόν έχουν γράψει: ο Θεόδωρος Βελλιανίτης στην εγκυκλοπαίδεια της μεγάλης Ελλάδος, ο Σ. Βερύκιος στο βιβλίο του "Επτανησιακοί παλμοί και αγώνες του '21", ο Διονύσιος Κόκκινος στην εφημ. Παξοί. Επίσης ο Οικονόμου έχει γράψει το μυθιστόρημα "Φλεγόμενο Φλάμπουρο".
Γι΄αυτόν ταιριάζουν οι στίχοι του Σολωμού:
"Παληκαρά και μορφονιέ, γειά σου, καλέ, χαρά σου
άκου, νησιά, στεριές της γης, έμαθαν τ' όνομά σου".
Από τον πρώτο χρόνο της επανάστασης βρίσκεται στο πλήρωμα του πλοίου της Λασκαρίνας Μουμπουλίνας (οι σύμμαχοι) και την νύχτα τις 10 Ιουνίου 1821, προσπαθώντας, με το πυρπολικό να κάψει τουρκικό πλοίο, προ της Ναυπάκτου, συνελήφθη, σουβλίστηκε και κρεμάστηκε στο κάστρο για παραδειγματισμό.
Το άγαλμά του στολίζει την ανατολική είσοδο του λιμανιού του Γαΐου και την πόλη της Ναυπάκτου που βρήκε τραγικό θάνατο.
Στη βάση του αδριάντος του στους Παξούς, είναι χαραγμένο το στερνό τραγούδι του, που το πήραν τα κύματα και τόριξαν στις ακτές των Παξών, παρηγοριά, στη γλυκειά αρραβωνιαστικιά του, Κωνσταντίνα Λέκκα.
"..Ελευθεριά ζητάτε μωρ' αδέλφια
κι εγώ δια την πίστη μου, θέλ' αποθάνω πρώτος
μα τη γλυκειά πατρίδα μας
αν δεν καεί ο φλόκος.."[/color]
Ο φλόκος κάηκε.
-
10 Ιουνίου 1836
(http://www.tiszaparti-szolnok.sulinet.hu/Sulinetverseny/12b2001/Uses/Klasszik/ampere/Ampere.jpg)
Σαν σήμερα, 10 Ιουνίου του 1836... πεθαίνει ο Γάλλος φυσικός Αντρέ Αμπέρ, που διατύπωσε τους θεμελιώδεις νόμους της θερμοδυναμικής και της έντασης του ηλεκτρικού ρεύματος. Προς τιμήν του, η μονάδα μέτρησης του ρεύματος πήρε το όνομά του.
Λίγα λόγια...
Έχει εργαστεί σε πλήθος επιστημονικών θεμάτων της Φυσικής, των Μαθηματικών, της Φιλοσοφίας, της Βιολογίας, της Γλωσσολογίας, της Ανατομίας κ.ά., φυσικά όχι πάντα με ευδιάκριτα και αξιόλογα αποτελέσματα, κυρίως λόγω του άστατου χαρακτήρα του.
Γεννήθηκε στη Lyon, ο πατέρας του δολοφονήθηκε στα χρόνια της μεγάλης επαναστάσεως. Ο Αμπέρ έδειξε εντυπωσιακή ευφυία ήδη σε μικρή ηλικία. Λέγεται ότι έμαθε λατινικά, τα οποία αποτελούσαν την «επίσημη» γλώσσα της επιστήμης εκείνη την εποχή, μέσα σε δύο εβδομάδες. Είναι επίσης γνωστό ότι ήδη σε ηλικία 14 ετών διάβαζε τα περίπλοκα έργα των Bernoulli και του Euler. Το 1804 ο Ampere έγινε, σε ηλικία 29 ετών, καθηγητής στο Πολυτεχνείο, φαινόμενο περίπου πρωτοφανές για την εποχή του. Ασχολήθηκε με προβλήματα της Χημείας και συναγωνιζόταν με τον Avogadro σε θέματα της ατομικής θεωρίας εκείνης της εποχής. Στα επόμενα πέντε χρόνια ασχολείται, αν και μέλος της Ακαδημίας Επιστημών ως μαθηματικός, με ζητήματα Ψυχολογίας και Μεταφυσικής.
Το 1820, όταν πληροφορήθηκε την ανακάλυψη του Oersted (επίδραση ρεύματος στον προσανατολισμό μαγνητικής βελόνας), ο Αμπέρ ενδιαφέρεται για τον Ηλεκτρομαγνητισμό. Ήδη μετά από μελέτη μερικών εβδομάδων θεμελιώνει την άποψή του ότι οι μαγνητικές δράσεις προκαλούνται από το κινούμενο και όχι από το ακίνητο ηλεκτρικό φορτίο. Μέχρι το 1826 επεξεργάζεται ο Αμπέρ την αντίληψή του για την αλληλένδετη εμφάνιση του ΜΠ με το ηλεκτρικό ρεύμα που οδηγεί στο «νόμο του διαρρεύματος». Αυτός ο νόμος αναγνωρίστηκε αργότερα από τον Maxwell ως υποπερίπτωση της λεγόμενης σήμερα «πρώτης εξισώσεως Maxwell». Τους επιστημονικούς κύκλους της εποχής είχε εντυπωσιάσει η αντιδικία του με τους Biot και Savart για την ορθότητα του νόμου τους σε σύγκριση με τo δικό του. Τελικά αποδείχθηκε ότι και οι δύο νόμοι περιγράφουν με διαφορετικό τρόπο την ίδια πραγματικότητα.
Ο Αμπέρ αναγνωρίζει επίσης το σωληνοειδές πηνίο ως μαγνητικά ισοδύναμο με τη ράβδο μόνιμου μαγνήτη. Ανακαλύπτει ακόμα την ενισχυτική δράση στο ΜΠ που δημιουργεί η εισαγωγή σιδήρου στο σωληνοειδές πηνίο. Επίσης, εισάγει τις ασαφείς για εκείνη την εποχή έννοιες της ηλεκτρικής τάσης και του ηλεκτρικού ρεύματος για να διακρίνει «τις μορφές, με τις οποίες παρουσιάζεται η ηλεκτρομαγνητική δράση», όπως εξηγούσε σε μία ανακοίνωσή του στην Ακαδημία. Το 1926 γίνεται ο Αμπέρ καθηγητής σε έδρα Φυσικής, οπότε παύει να ασχολείται με αυτή την επιστήμη και επιδίδεται σε άλλες μελέτες, αρχικά φιλοσοφικού περιεχομένου, αργότερα με θέματα από τη Βιολογία, την Ανατομία κ.ά.
-
10 Ιουνίου 323 π.Χ Ο θάνατος του Μ. Αλέξανδρου!!!
(http://www.hri.org/MPA/gr/ELLHNISMOS/1998/may/side3.jpg)
Μέγας Αλέξανδρος ή Αλέξανδρος Γ' ο Μακεδών,
Βασιλεύς των Μακεδόνων και Στρατηγός Αυτοκράτωρ όλων των Ελλήνων, Φαραώ της Αιγύπτου και Βασιλεύς της Περσίας.
Γεννήθηκε στην Πέλλα της Μακεδονίας το έτος 356 π.Χ.. Γονείς του ήταν ο βασιλιάς Φίλιππος Β' της Μακεδονίας και η πριγκήπισσα Ολυμπιάδα της Ηπείρου. Πέθανε στην Βαβυλώνα, στο παλάτι του Ναβουχοδωνώσορα Β' στις 10 Ιουνίου του 323 π.Χ., σε ηλικία 33 ετών.
Βασιλιάς της Μακεδονίας, συνέχισε το έργο του πατέρα του, του Φιλίππου Β'. Ο Φίλιππος Β' ήταν ιδιαίτερα ικανός στρατηγός, πολιτικός και διπλωμάτης, αναμορφωτής του μακεδονικού στρατού και του μακεδονικού κράτους . Ήταν συνετός σαν βασιλιάς, αλλά συχνά παρασυρόταν από βίαια και άγρια πάθη.
Ο Αλέξανδρος, ολοκλήρωσε την ενοποίηση των αυτόνομων ελληνικών πόλεων-κρατών της εποχής, και κατέκτησε σχεδόν όλο τον γνωστό τότε κόσμο (Μικρά Ασία, Περσία, Αίγυπτο κλπ), φτάνοντας στις παρυφές της Ινδίας.
Ο Αλέξανδρος σηματοδοτεί το τέλος μιας ιστορικής περιόδου και την αρχή μιας καινούριας, των Αλεξανδρινών χρόνων, που είναι περισσότερο γνωστά ως Ελληνιστική περίοδος.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/40/MacedonEmpire.jpg)
(σε αυτο το λινκ φενεται ολη η φωτο) http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/40/MacedonEmpire.jpg
-
11 Ιουνίου 1864
Στις 11 Ιουνίου του 1864 γεννιεται ο Γερμανός μουσουργός & διευθυντής ορχήστρας Ρίχαρντ Στράους.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/d2/Richard_Strauss.jpg)
Λίγα λόγια...:!
Ο Ρίχαρντ Στράους (Richard Strauss, 11 Ιουνίου 1864 – 8 Σεπτεμβρίου 1949) ήταν Γερμανός μουσικοσυνθέτης της ύστερης ρομαντικής περιόδου. Γεννήθηκε στο Μόναχο το 1864, όπου και σπούδασε. Έκανε πολλές επιτυχείς περιοδείες στην Ευρώπη και στην Αμερική. Διακρίθηκε ως ενορχηστρωτής και διευθυντής ορχήστρας. Χαρακτηρίστηκε «ο μουσουργός με τη μαγική μπαγκέτα». Συνέθεσε πολλά τραγούδια, μουσική δωματίου και συμφωνικά ποιήματα, όπως τα Δον Ζουάν, Μάκβεθ, Δον Κιχώτης, Οικογενειακή συμφωνία κ.ά. Κάποια Από τα μελοδράματά του: Αριάδνη στη Νάξο, Σαλώμη και Ηλέκτρα.
-
11 Ιουνίου 1910
Στις 11 Ιουνίου του 1910 γεννιεται ο Ζακ Ιβ Κουστό, ο γνωστίος Γάλλος ωκεανογράφος!!!
(http://www.nndb.com/people/250/000085992/cousteau-5-sized.jpg)
Ο Ζακ-Ιβς Κουστό ήρθε στον κόσμο στις 11 Ιουνίου του 1910 σε μία μικρή γαλλική πόλη: το Saint-Andre-de-Cubzac. Ήταν ένα ασθενικό παιδί που έπασχε από χρόνιες περιόδους αναιμίας, με αποτέλεσμα οι υπερπροστατευτικοί γονείς του να τον αποθαρρύνουν από κάθε μορφής σωματική δραστηριότητα.
Τα μεσάνυχτα μιας ημέρας του καλοκαιριού του 1935, ο 25χρονος απόφοιτος της Γαλλικής Ναυτικής Ακαδημίας, οδηγώντας το σπορ αυτοκίνητο που είχε δανειστεί από τον πατέρα του και πηγαίνοντας σε ένα πάρτι βγήκε εκτός δρόμου, έπεσε στον γκρεμό και παραλίγο να χάσει τη ζωή του. Τα τραύματά του ήταν φρικτά. Μαζί με τη μερική παράλυση έσπασαν και τα δύο χέρια του σε πολύ άσχημο σημείο. Οι χειρουργοί που ανέλαβαν την υπόθεσή του επέμεναν στη λύση του ακρωτηριασμού, αλλά το πείσμα του Κουστό τους έπεισε να κάνουν την ύστατη προσπάθεια για να σωθούν τα άκρα του.
Για πολλούς ένα αυτοκινητικό σηματοδοτεί το τέλος μιας ζωής και την αρχή ενός μύθου. Στην περίπτωση όμως του Κουστό αποτέλεσε την ευκαιρία να βρει και να κυνηγήσει το όνειρό του. Ο Κουστό για να αναρρώσει μεταφέρθηκε στη ναυτική βάση της Τουλόν. Τα χέρια του ήταν ακόμη σε άσχημη κατάσταση, πράγμα που θα μπορούσε εύκολα να αναπαραγάγει τη ρουτίνα του φιλάσθενου αγοριού της παιδικής του ηλικίας. Δεν το έκανε όμως. Αντιθέτως χρησιμοποίησε το κολύμπι ως θεραπεία των τραυματισμένων άκρων του ύστερα από παρότρυνση του καλού του φίλου, υποδιοικητή, Φιλίπ Ταϊλιέζ. Μόλις ο Κουστό και ο Ταϊλιέζ γνώρισαν και τον Φρεντερίκ Ντουμά, έναν κοκαλιάρη αλητήριο της παραλίας, άρχισε η ιστορία της πιο διάσημης θαλάσσιας παρέας, αυτής των «Υποβρύχιων Σωματοφυλάκων». Το τρίο των κοκαλιάρηδων περνούσε όλο το καλοκαίρι κάνοντας ψαροντούφεκο.
Ο Κουστό άρχισε να πειραματίζεται με το βυθό. Οσο πιο πολύ έμενε κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας τόσο πιο πολύ αγαπούσε αυτό που έβλεπε και τόσο περισσότερο ήθελε να παρατείνει τον υποθαλάσσιο χρόνο του. Το αποκορύφωμα πολλών δοκιμών ήταν η εφεύρεση των συσκευών αυτοκατάδυσης (φιάλες καταδύσεως).
Πριν από την ανακάλυψη του Κουστό, αρκετές ήταν οι προσπάθειες των απανταχού φιλόδοξων υποβρύχιων εξερευνητών για την κατάκτηση του βυθού. Ολες όμως οι προσπάθειες ήταν μάταιες. Εκεί όμως που οι άλλοι έβρισκαν αδιέξοδα, ο Κουστό απλώς έβλεπε πιθανές λύσεις. Θα μπορούσε να πεθάνει προσπαθώντας, πράγμα που κόντεψε να συμβεί.
(http://www.cousteaukids.org/cousteau/images/cousteaudiving.jpg)
Το σχέδιο του Κουστό βασιζόταν στην απλότητα: ήθελε να φτιάξει μία βαλβίδα, η οποία θα έστελνε συμπιεσμένο αέρα στο δύτη στην ίδια ακριβώς πίεση με αυτήν του νερού. Στην πρώτη του προσπάθεια χρησιμοποίησε ένα μπουκάλι οξυγόνου κι ένα κουτάκι σόδα. Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό. Ο Κουστό βρέθηκε αναίσθητος στην επιφάνεια της θάλασσας και για εβδομάδες παρέμενε στο κατάστρωμα του πλοίου με αφόρητους μυϊκούς πόνους.
Η λέξη αποτυχία όμως δεν υπήρχε ακόμη στο λεξιλόγιό του. Με υπομονή & προσαρμοστικότητα, αυτήν τη φορά δημιούργησε άλλη συσκευή: τρεις φιάλες αέρος, μία βαλβίδα στο μέγεθος ρολογιού κι έναν αναπνευστήρα. Με άλλα λόγια, δημιούργησε την πρώτη συσκευή υποβρύχιας κατάδυσης.
Οι πρώτες βουτιές των Τριών Σωματοφυλάκων είχαν πραγματικά την πλάκα τους. Επαιζαν στο βυθό. Οταν δεν εξευρευνούσαν ναυάγια ψάχνοντας για θησαυρούς έριχναν εκρηκτικά σε ψάρια ή ακόμα και ο ένας στον άλλο. Αλλο ένα παράδειγμα των πολυμήχανων μεθόδων του ήταν ότι σε κάθε κατάδυση είχε πάντα μαζί του μία κάμερα κλεισμένη σε ένα αδιάβροχο κουτί.
Μόλις η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους, The Silent World (1956), κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών κι έστειλε τις πρώτες συμβουλές στους λάτρεις της υποβρύχιας κατάδυσης, κάτι μέσα του έκανε κλικ. Σε κάθε ταξίδι έπαιρνε μαζί του όλο τον πλανήτη. Κάθε ταξίδι ήταν καινούργια πρόκληση: για πρώτη φορά έγινε η εξερεύνηση της Ανταρκτικής, πέρασε 15 μήνες από τη ζωή του εξερευνώντας τα μυστήρια του Αμαζονίου, ρίσκαρε τη ζωή του για να υπάρξουν μελέτες που να μπορέσουν να περιγράψουν τις συνέπειές της στο ανθρώπινο σώμα της υποβρύχιας έκθεσης.
Τα περισσότερα παιδιά που μεγάλωσαν στα 70s είχαν την πρώτη επαφή με τη ζωή κάτω από τη θάλασσα από τα ντοκιμαντέρ του Ζακ Κουστό, γυρνώντας όλο τον κόσμο με το πλοίο του Καλυψώ και προβάλλοντας τις περιπέτειές του μέσα από την εκπομπή The Undersea World of Jacques Cousteau.
Στα 70 του μετατράπηκε από άνθρωπος-ψάρι σε οικολόγο-πολεμιστή, αφού διαδήλωνε εναντίων της μόλυνσης που προκαλούσαν οι πυρηνικές δοκιμές των Γάλλων στον Ειρηνικό ωκεανό. Ο Ζακ-Ιβς Κουστό μετά από 30.000 καταδύσεις και αφού ανακάλυψε αρκετά μυστικά των ωκεανών πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 87 ετών, στις 25 Ιουνίου 1997.
-
11 Ιουνίου 1962
Με το όνομα Αλκατράζ ή Αλκατράθ φέρεται η μικρή νησίδα στη είσοδο του Κόλπου του Αγίου Φραγκίσκου στις ΗΠΑ.
Μικρής σχετικά σε έκτασης, μήκους 530 μέτρων, είναι αρκετά υπερυψωμένη (περίπου 40 μ.) και στο ψηλότερο σημείο της υπήρχαν οι εγκαταστάσεις των άλλοτε ομώνυμων περίφημων ομοσπονδιακών φυλακών από τις οποίες η όποια απόδραση θεωρούταν αδύνατη. Σε μια πλευρά των κτιρίων των φυλακών βρίσκεται εγκατεστημένος ο ομώνυμος φάρος ύψους 70 μέτρων από επιφάνεια θαλάσσης.
Στις 4 Μαΐου του 1946 σημειώθηκε σοβαρότατη εξέγερση των κρατουμένων που εξελίχθηκε σε διήμερη μάχη, η οποία τελικά κατεστάλη από επέμβαση μονάδων του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού με αποτέλεσμα 3 κρατούμενοι και 2 φύλακες να χάσουν τη ζωή τους και να τραυματιστούν περισσότερα από 15 άτομα.
Στις 11 Ιουνίου του 1962 από τις εν λόγω φυλακές κατάφεραν να δραπετεύσουν οι Φρανκ Μόρρις, Τζον Άγκλιν και Κλάρενς Άγκλιν που θεωρείται πως ήταν και οι μοναδικοί που κατάφεραν ποτέ να αποδράσουν, στην ιστορία των φυλακών αυτών.
Η ιστορία αυτής της απόδρασης έχει μεταφερθεί και στη κινηματογραφική σκηνή με τον τίτλο "Escape from Alcatraz" (Απόδραση στο Αλκατράζ).
(http://free-reference.com/images/HPIM0373-Alkatraz640-.JPG)
λινκ με φωτογραφιες μετα την απόδραση & τα πορτετα των δραπετων!!!
http://eastwoodclint.free.fr/anecdotes/alcatraz.htm
-
14 Ιουνίου 1807
Στις 14 Ιουνίου του 1807 ο Ναπολέων Βοναπάρτης, νίκησε για δεύτερη φορά τους Ρώσσους και εκεί συμγωνήθηκε εκεχειρία με το Ρώσσο Τσάρο στις 26 Ιουνίου.
Ο Βοναπάρτης βρισκόταν πλέον στο απώγειο της στρατιωτικής και πολιτικής ισχύος. Αφού μεσολάβησαν νικηφόρες μάχες κατά των Αυστριακών και η συνθηκολόγηση της Βιέννης η συμφωνία ειρήνης με τους Ρώσσους βρέθηκε στα τάτταρα και ο Ναπολεών οδήγησε, για δεύτερη φορά, τον στρατό του κατά της Ρωσσίας. Μετά από την πρώτη μεγάλη μάχη στο Μόσκοβα αναδείχθηκε νικιτής και μπήκε στη Μόσχα. Η πόλη όμως ήταν κατεστραμμένη και με το χειμώνα να πλησιάζει ο Ναπολέων διέταξε την οπισθοχώρηση του στρατού του. Αυτή ήταν και η αρχή του τέλους για τον Μεγάλο Στρατό (γαλ. Grande Armée).
(http://www.laguia2000.com/wp-content/uploads/2006/09/napoleon-bonaparte.jpg)
-
Παρα, παρα, παρα πολύ ωραια θεμα!!!!! Οι εκπμπες σαν σημερα ειναι απο τις αγαπημενες μου και γι' αυτο το θεμα το βρισκω υπεροχο!!!
-
Παρα, παρα, παρα πολύ ωραια θεμα!!!!! Οι εκπμπες σαν σημερα ειναι απο τις αγαπημενες μου και γι' αυτο το θεμα το βρισκω υπεροχο!!!
καλησπερα Jose!
χαιρομαι παρα πολυ που σου αρεσει το θέμα!!! :)
καλη αναγνωση λοιπων! ;)
-
16 Ιουνίου 1945
Στις 16 Ιουνίου του 1945, ο βίος του Αρη Βελουχιώτη έφτασε στο τέρμα του. Κι ήταν ο ίδιος που έκοψε το νήμα της ζωής του, έξω από τη Μεσούντα, καταδιωκόμενος από δυνάμεις του εχθρού, ενώ το θάνατο μοιράστηκε μαζί του και ο Τζαβέλας, ο πιστός του αντάρτης.
Λίγες ημέρες αργότερα, από τις 18 ως τις 20 Ιούνη, τα κεφάλια των δύο ηρώων κρέμονταν σ' ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα. Το μεταβαρκιζιανό καθεστώς έδειχνε όλη του τη θηριωδία, πράγμα καθόλου τυχαίο, αφού ο Αρης θεωρούνταν η προσωποποίηση της Εθνικής Αντίστασης. Ηταν, άλλωστε, κορυφαία λαϊκή, ηγετική φυσιογνωμία του ΕΛΑΣ, ο πρωτοκαπετάνιος του.
-
16 Ιουνίου 1913
Στις 16 Ιουνίου 1913, ο βουλγαρικός στρατός, ακολουθώντας προδιαγεγραμμένο σχέδιο, προήλασε απ' όλα τα σημεία προς τις απέναντί του ελληνικές και σερβικές θέσεις. Ο Β' Βαλκανικός Πόλεμος είχε αρχίσει.
Την ίδια μέρα, ο στρατηγός Καλλάρης κάλεσε τους Βουλγάρους που βρίσκονταν στη Θεσσαλονίκη να παραδοθούν στον ελληνικό στρατό. Τους δόθηκαν δύο διαδοχικές προθεσμίες, για να μη γίνουν καταστροφές στην πόλη, και ύστερα διατάχθηκε γενική επίθεση σε όλα τα σημεία που κατείχαν οι Βούλγαροι. Η επίθεση άρχισε στις 6.55 το απόγευμα, και τελείωσε στις 6.55 το πρωί της άλλης μέρας.
Ακολούθησαν οι νικηφόρες για τα ελληνικά όπλα μάχες του Λαχανά, της Λυγκόβανης, τους Κιλκίς, της Δοϊράνης, της Στρώμνιτσας, κι ο στρατός μας κατέλαβε την Καβάλα και το Δεδέαγατς (Αδριανούπολη). Και όλα αυτά μέσα σε δέκα μέρες. Ακολούθησαν η κατάληψη της Δράμας και των Σερρών, του Νευροκοπίου και του Πετσόβου, ο θρίαμβος της μάχης στο Σιμιτλή, οι νίκες της Τζουμαγιάς, η εγκατάλειψη από τους Βουλγάρους της Ξάνθης.
Ο ελληνικός στρατός, όμως, είχε φτάσει πια στα όρια των δυνάμεών του. Ο Κωνσταντίνος, ωστόσο, αρνιόταν να το αποδεχτεί, παρά τις επανειλημμένες προτροπές του Βενιζέλου για σύναψη ανακωχής. Τελικά, αναγκάστηκε να ζητήσει ο ίδιος από τον πρωθυπουργό του να δεχτεί τη μεσολάβηση της Ρουμανίας για να σταματήσουν οι εχθροπραξίες.
(http://www.hellenica.de/Griechenland/NeuGes/Bio/VenizelosConstantineI.jpg)
O Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Κωνσταντίνος Α' της Ελλάδας
στο ελληνικό στρατηγείο στο Χατζή Μπεϊλίκ.
-
17 Ιουνίου 1913 Θεσσαλονίκη
Κατά την εκδίωξή τους από τη Θεσσαλονίκη το 1913 τα βουλγαρικά στρατεύματα αντιστάθηκαν στις 17 Ιουνίου και κατέστρεψαν διάφορα κτίσματα, όπως δείχνει η φωτογραφία της Τουρκικής Εμπορικής Σχολής στην οδό Κασσάνδρου (πάνω από τον Αγ. Δημήτριο). Τελικά, ο ελληνικός στρατός ανάγκασε τους Βούλγαρους στρατιώτες με τη βία να εγκαταλείψουν την πόλη.
(http://www.thessalonikicity.gr/eikones/photos-palies-3/cityhist_1800-1917-istgeg16.jpg)
Η Βουλγαρία ειχε συγκεντρώσει ήδη τόσες στρατιωτικές δυνάμεις (350 χιλ.) όσες περίπου και οι συνασπισμένες Ελλάδα και Σερβία (370 χιλ. ). γι’ αυτό πίστευε ότι με μία αιφνιδιαστική επίθεση και χωρίς επίσημη κήρυξη πολέμου θα ανάγκαζε τούς δύο συμμάχους να υποχωρήσουν. Πραγματικά η βουλγαρική επίθεση στις 17 Ιουνίου 1913 στη Γευγελή και στη Νιγρίτα υποχρέωσε τους Σέρβους να εγκαταλείψουν τη Γευγελή και τους Έλληνες μερικές προχωρημένες θέσεις.
Όταν έγινε γνωστή στη Θεσσαλονίκη η βουλγαρική επίθεση, το ελληνικό στρατηγείο διέταξε τη βουλγαρική στρατιά πού βρισκόταν μέσα στην πόλη να παραδώσει τα όπλα και να αποχωρήσει μέσα σε δύο ώρες. Την άρνηση των Βουλγάρων ακολούθησε κανονιοβολισμός των οικημάτων πού κατείχαν και επίθεση του ελληνικού στρατού. Σε λίγο, όσοι Βούλγαροι διασώθηκαν, βρίσκονταν στα χέρια των `Ελλήνων.
-
17 Ιουνίου 1885
Το Άγαλμα της ελευθερίας είναι ένα ψηλό άγαλμα, το οποίο εικονίζει την Ελευθερία ως γυναικεία μορφή και βρίσκεται σε ένα νησάκι στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/c/c1/Freiheitsstatue_NYC_full.jpg)
Η ιδέα του αγάλματος ανήκει στον Γάλλο ιστορικός Εντουάρ ντε Λαμπουλέ, ο οποίος πρότεινε να κατασκευαστεί ένα μνημείο προς τιμήν της γαλλοαμερικανικής φιλίας. Το 1874, ο Φρεντερίκ Μπαρτολντί, έμπειρος γλύπτης, άρχισε να εργάζεται στο Παρίσι για την κατασκευή του, ενώ τη στατική δομή του μελέτησε ο Γουστάβος Άιφελ.
Όταν τελείωσε, το αμερικανικό Κογκρέσο αποφάσισε να τοποθετηθεί στο συγκεκριμένο νησάκι, από όπου είναι ορατό σε όποιον μπαίνει ή βγαίνει από το λιμάνι της Νέας Υόρκης. Στις 17 Ιουνίου 1885 φθάνει στο λιμάνι της Νέας Υόρκης το "Άγαλμα της Ελευθερίας", ως δώρο των Γάλλων προς τους Αμερικανούς.Εγκαινιάστηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1886.
Το άγαλμα ζυγίζει 225 τόνους και καλύπτεται από ένα περίβλημα χαλκού. Το ύψος του, χωρίς τη βάση, είναι 46,5 μέτρα, ενώ με τη βάση διπλασιάζεται. Στο εσωτερικό του, 168 σκαλιά επιτρέπουν την άνοδο στο κεφάλι και άλλα 54 στο χέρι, που κρατάει τον πυρσό.
Η βάση του φιλοξενεί από το 1972 το Μουσείο Μετανάστευσης.
-
17 Ιουνίου 1972 "Yπόθεση watergate"
Watergate ένας όρος που έμμελε να γίνει συνώνυμος με το σκάνδαλο και την κατάχρηση εξουσίας. Γενικά, ο όρος πρωτοχρησιμοποιήθηκε, για να περιγράψει το σύνολο των πολιτικών εξελίξεων και σκανδάλων που έλαβαν χώρα μεταξύ 1972 και 1974 στις ΗΠΑ. Έτσι ονομάζεται ένα από τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία στην Washington , D.C., το οποίο ανήκει σε ένα ευρύ κτιριακό συγκρότημα που περιλαμβάνει πολλά γραφεία επιχειρήσεων. Εκεί στεγάζονταν το 1972 τα γραφεία του Δημοκρατικού κόμματος (Democratic National Committee). Στις 17 Ιουνίου 1972 πέντε διαρρήκτες εισέβαλαν στα γραφεία και προσπάθησαν να τα παγιδεύσουν με «κοριούς». Οι πέντε άνδρες συνελήφθησαν χάρη στην έγκαιρη δράση του φύλακα ασφαλείας του κτιρίου, όμως τα πραγματικά σπουδαία δεν είχαν αρχίσει ακόμη...
Ανάμεσα στους διαρρήκτες ανακαλύφθηκε πως ήταν ένας πρώην πράκτορας της CIA καθώς και ένας υπάλληλος ασφαλείας του κόμματος των Ρεπουμπλικανών (G.O.P.), σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας «Washington Post». Το μεγαλύτερο σκάνδαλο όλων των εποχών στην ιστορία της Αμερικής είχε μόλις ξεσπάσει.
Δύο άσημοι μέχρι τότε δημοσιογράφοι της «Washington Post», οι Bob Woodward και Carl Bernstein αρχίζουν μια μεγάλη έρευνα στην προσπάθειά τους να ξεσκεπάσουν την απάτη του κόμματος του νεοεκλεγέντος Προέδρου των ΗΠΑ, Richard Nixon . Γενικά, η εφημερίδα τους αντιμετώπισε με αρκετή επιφύλαξη και πολλές φορές οδηγήθηκαν σε αδιέξοδο και σκέφτηκαν, μήπως θα έπρεπε να τα παρατήσουν. Είναι χαρακτηριστικό πως τότε κατά τη διάρκεια της διετούς έρευνας η εκδότρια της εφημερίδας, Katherine Graham ζητούσε επιτακτικά κάθε πληροφορία να διασταυρώνεται από τρεις (3) τουλάχιστον διαφορετικές πηγές. Είναι χαρακτηριστικό πως η «Washington Post» τιμήθηκε το 1973 με το βραβείο Πούλιτζερ προσφοράς υπηρεσιών στο κοινό καλό για την έρευνα της πάνω στο Watergate .
(http://www.asu.edu/lib/archives/rhodes/watergate7a.jpg)
-
17 Ιουνίου 1972 "Yπόθεση watergate" (συνέχεια)
Συνοπτικά γεγονότα που συνθέτουν το θρυλικό σκάνδαλο Watergate:
1968:Ο Richard Nixon εκλέγεται Πρόεδρος των Η.Π.Α. σε ηλικία 55 ετών, κερδίζοντας σε μία από τις πιο αμφίρροπες εκλογικές μάχες τον Hubert Humphrey.
17 Ιουνίου 1972: Η περίφημη διάρρηξη στο κτιριακό συγκρότημα Watergate μόλις πέντε μήνες πριν τις προεδρικές εκλογές αναστατώνει την Αμερική
1 Αυγούστου 1972:Η «Washington Post» αποκαλύπτει σε πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ της πως επιταγή 25.000$ προοριζόμενη για την εκλογική καμπάνια του προέδρου Νίξον βρίσκεται στον τραπεζικό λογαριασμό ενός εκ των διαρρητκών
Σεπτέμβριος - Οκτώβριος 1972:Οι Woodward και Bernstein αποκαλύπτον πως οι Ρεπουμπλικανοί έχουν οργανώσει με επικεφαλής τον υπουργό δικαιοσύνης, John Mitchell ένα δίκτυο κατασκοπείας κατά των Δημοκρατικών.
11 Νοεμβρίου 1972: Ο Richard Nixon επανεκλέγεται Πρόεδρος με ποσοστό μεγαλύτερο του 60 % (!), αφού κατέστη αδύνατον να αποδειχθεί πως ο Νίξον συνδέεται άμεσα με τους διαρρήκτες. Οι Woodward και Bernstein δεν εγκαταλείπουν, παρά τις πιέσεις, την έρευνά τους.
30 Ιανουαρίου 1973: Οι πρώην βοηθοί-συνεργάτες του προέδρου Νίξον, G. Gordon Liddy και James W. McCord Jr. καταδικάζονται για συνομωσία, διάρρηξη και παράνομη μαγνητοφώνηση στο περιστατικό του Watergate.
30 Απριλίου 1973: Τρία κορυφαία στελέχη του Λευκού Οίκου παραιτούνται εξαιτίας του σκανδάλου που πλήττει την Αμερική. Πρόκειται για τους H.R. Haldeman , John Ehrlichman καθώς και για τον Υπουργό Δικαιοσύνης, Richard Kleindienst. Ο σύμβουλος του Λευκού Οίκου, John Dean απολύεται. Η έρευνα της «Washington Post» καλά κρατεί.
Μάιος 1973: συστήνεται η ειδική επιτροπή της Γερουσίας που θα διερευνήσει το σκάνδαλο. Στις 18 του μήνα αρχίζει τις εργασίες της, που μάλιστα μεταδίδονται από εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο.
3 Ιουνίου 1973: Ο John Dean αποκαλύπτει στην «Washington Post», ότι συζήτησε το θέμα της κάλυψης (κουκουλώματος) του σκανδάλου με τον πρόεδρο Νίξον τουλάχιστον 35 φορές!
17 Νοεμβρίου 1973: Ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. αρνείται οποιαδήποτε εμπλοκή του στην υπόθεση, αφού όμως νωρίτερα (Ιούλιο) έχει αρνηθεί να παραδώσει στοιχεία που ζητήθηκαν από τους ειδικούς ανακριτές. Πρόκειται για τις κασέτες που καταγράφουν τις συνομιλίες εντός του Λευκού Οίκου...
30 Απριλίου 1974: Ο Λευκός Οίκος παραδίδει 1.200 σελίδες με καταγεγραμμένες συνομιλίες του Νίξον στο υπουργείο Δικαιοσύνης.
24-27 Ιουλίου 1974: Το Ανώτατο Δικαστήριο απαιτεί ο Πρόεδρος να παραδώσει τις ίδιες τις κασέτες και απορρίπτει όλες τις ενστάσεις του, κατηγορώντας τον παράλληλα για παρεμπόδιση της Δικαιοσύνης.
8 Αυγούστου 1974: Ο Richard Nixon γίνεται ο πρώτος πρόεδρος στην ιστορία των Η.Π.Α. που παραιτείται από το αξίωμά του. Ο αντιπρόεδρος Gerald Ford αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Ford αργότερα απένειμε χάρη στον Νίξον μέσω επίσημης διακήρυξης για το σκάνδαλο, ενώ αξιοσημείωτο είναι πως την ημέρα που ανέλαβε τα καθήκοντά του δήλωσε πως: «Επιτέλους, ο εθνικός εφιάλτης έλαβε τέλος».
(http://media.washingtonpost.com/wp-srv/onpolitics/watergate/images/splashImageGrid4x2.gif)
-
23 Ιουνίου1891
Σαν σήμερα ο Εδουάρδος Η΄ (23 Ιουνίου1891, - 28 Μαΐου 1972), βασιλιάς της Μεγάλης Βρετανίας και της Ιρλανδίας, γεννήθηκε στο Ρίτσμοντ Πάρκ του Σούρευ στην Αγγλία και ήταν ο πρωτότοκος γιος του δούκα της Υόρκης, και μετέπειτα βασιλιά Γεωργίου Ε΄, και της δούκισσας της Υόρκης Μαιρυ του Τεκ. Παρακολούθησε μαθήματα σε ναυτικό κολλέγιο στην Οξφόρδη και το 1911 έγινε πρίγκιπας της Ουαλίας. Κατα τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπηρέτησε ως υπηρεσιακός αξιωματικός στη Γαλλία, στην Ιταλία στην Αίγυπτο. Την χρονική περίοδο 1916-1936 πραγματοποίησε πολλά ταξίδια ανα τον κόσμο.
Ανήλθε στον θρόνο στις 20 Ιανουαρίου του 1936 μετά τον θάνατο του πατέρα του. Ο Εδουάρδος ήταν αρκετά δημοφιλής στον λαό της Μεγάλης Βρετανίας μέχρι που στις 16 Νοεμβρίου ανακοίνωσε στον πρωθυπουργό Στάνλευ Μπάλντβιν την πρόθεση του να παντρευτεί την Αμερικανίδα Βάιολετ Ουάλας Ουώρφηλντ Σίμπσον, δύο φορές διαζευγμένη. Στην κατ'ιδίαν συνάντηση τους στο παλάτι του Μπάκιγχαμ ο Άγγλος πρωθυπουργός προειδοποίησε οτι η Σίμπσον δεν θα γινόταν δεκτή απο την αγγλική κοινωνία και οτι αφού θα γινόταν η Βασίλισσα τους θα έπρεπε η επιλογή του λαού να είναι σεβαστή. Στις 11 Δεκεμβρίου ο Εδουάρδος Η΄, προκειμένου να αποφύγει μια επικείμενη παραίτηση της κυβέρνησης, ανακοίνωσε την παραίτηση του ενώπιον του Αγγλικού λαού και εξήγησε τους λόγους που τον ανάγκασαν σε αυτήν. Στον θρόνο τον διαδέχθηκε ο αδερφός του Γεώργιος ΣΤ΄. Στον ίδιο δόθηκε ο τίτλος του δούκα του Ουίνδσορ.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/el/3/32/421px-KingEdwardVIII.jpg)
Μετά την παραίτηση του έφυγε απο την χώρα και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου και παντρεύτηκε την Σίμπσον. Κατα τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου κατέφυγε στη Λισσαβόνα ενώ λίγο αργότερα διορίστηκε διοικητής των Μπαχάμας. Μετά το τέλος του πολέμου επέστρεψε στην πόλη του φωτός.
Απεβίωσε απο καρκίνο του πνεύμονα, εξαιτίας του πάθους του στο κάπνισμα, στις 28 Μαΐου του 1972 στο Παρίσι και ενταφιάστηκε στο κάστρο του Ουίνδσορ. Δεν απέκτησε απογόνους. Ανηψιά του είναι η σημερινή βασίλισσα της Αγγλίας, Ελισάβετ Β΄.
-
25 Ιουνίου 1903 (Τζωρτζ Όργουελ)
Σαν σήμερα γεννήηκε ο Έρικ Άρθουρ Μπλαιρ (Eric Arthur Blair, 25 Ιουνίου 1903 – 21 Ιανουαρίου 1950), γνωστός περισσότερο με το ψευδώνυμο Τζορτζ Όργουελ, ήταν Βρετανός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Ανάμεσα στα δημοφιλέστερα έργα του ανήκουν η Φάρμα των Ζώων και το 1984. Γεννήθηκε στο Μοντιχάρι της Ινδίας το 1903, γιος κατώτερου διοικητικού υπαλλήλου. Η οικογένειά του επέστρεψε στην Αγγλία το 1911.
(http://tovima.dolnet.gr/data/D2001/D0121/1neb6c.jpg)
Τα χρόνια 1917-1921 σπούδασε υπότροφος στο Ήτον, όπου πρωτοδημοσίευσε κείμενά του σε περιοδικά. Το 1922 διορίστηκε αξιωματούχος στην αστυνομία της Βιρμανίας, απ' όπου παραιτήθηκε έξι χρόνια μετά, αμφισβητώντας το ρόλο του στην αποικιακή διοίκηση, την οποία οι ντόπιοι δεν αποδέχτηκαν ποτέ. Έκτοτε έζησε για καιρό φτωχική ζωή στο Παρίσι και το Λονδίνο, αλλάζοντας περιστασιακά επαγγέλματα και συναναστρεφόμενος με περιθωριακούς. Επρόκειτο για μια συνειδητή από μέρους του απόρριψη του αστικού τρόπου ζωής, που συνοδεύτηκε από την πολιτική του ωρίμανση. Ο ίδιος χαρακτήριζε τον εαυτό του αναρχικό.
Τα βιβλία του "Οι αλήτες του Παρισιού και του Λονδίνου" (1933), "Μέρες της Μπούρμα" (1934), "Η κόρη του παπά" (1935) και "Ο δρόμος προς την αποβάθρα του Γουίγκαν" (1937), δίνουν το χρονικό της περιόδου αυτής και καταγράφουν την εξέλιξη των ιδεών του.
Από τις κορυφαίες στιγμές της ζωής του ήταν η συμμετοχή του στον ισπανικό Εμφύλιο. Στρατευμένος αρχικά στη δημοκρατική πολιτοφυλακή, πολέμησε και τραυματίστηκε, για να συγκρουστεί αργότερα και με τους κομμουνιστές. Στο βιβλίο του "Πεθαίνοντας στην Καταλωνία" (1938) αποτύπωσε μοναδικά τις εμπειρίες και τη δράση του.
Με την έκρηξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου τοποθετήθηκε διευθυντής της Ινδικής Υπηρεσίας του BBC απ' όπου αποχώρησε το 1943. Ως λογοτεχνικός συντάκτης, εν συνεχεία, στην εφημερίδα Tribune, διαμόρφωσε πολιτικές θέσεις με σοσιαλιστική κατεύθυνση, διαφοροποιημένος ωστόσο από την επίσημη γραμμή των Εργατικών. Στην περίοδο αυτή ανήκουν μερικά από τα καλύτερα δοκίμιά του.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του έγραψε τα δύο βιβλία που του χάρισαν τη μεγάλη του φήμη. Το 1944 ολοκλήρωσε τη Φάρμα των Ζώων, πολιτική αλληγορία εμπνευσμένη από τη Ρωσική Επανάσταση και τη σταλινική περίοδο της ΕΣΣΔ. Το βιβλίο τον έκανε πλούσιο και διάσημο. Το 1949 κυκλοφόρησε το τελευταίο του έργο, το περίφημο 1984, κορυφαία ίσως στιγμή του συγγραφέα και πολιτικού στοχαστή. Με τη δράση τοποθετημένη στο μελλοντικό τότε έτος 1984, σκιαγραφεί αριστουργηματικά όσο και εφιαλτικά το ολοκληρωτικό αστυνομικό κράτος όπου τα πάντα εξελίσσονται υπό την παρακολούθηση του Μεγάλου Αδελφού.
(http://imageshack.gr/images/6421381984.jpg)
(http://www.creteisland.gr/english/links/images/books/orgouel/exofilo.jpg)
To 1950, λίγο πριν τον θάνατό του, μακριά από το αγαπημένο του νησί Τζούρα των Εβρίδων, ο βρετανός λογοτέχνης απαγόρεψε ρητά τη συγγραφή της βιογραφίας του, κάτι που τελικά δεν τηρήθηκε από τους πολυάριθμους βιογράφους του.
-
30 Iουνίου 1908
07:14 π.μ. 1908, Σιβηρία, κοντά στον ποταμό Τουνγκούσκα.
Μια τεράστια έκρηξη συνταράσει συθέμελα, όχι μόνο την ήσυχη κοινότητα των γεωργών και των βοσκών αλλά και το δάσος γύρω απο την περιοχή, ισοπεδόνοντας μια δασόδη έκταση ίση με 2000 τετραγωνικά χιλιόμετρα αποτεφρόνοντας ζώα και βοσκούς, δυαλύοντας καλύβες και σπίτια και τυφλώνοντας όσους έτυχε να κοιτάζουν το σημείο της έκρηξης.
(http://www.arm.ac.uk/paseg/Tunguska-BW.jpg)
Οι φωτίες στα γύρω δάση έκαιγαν για βδομάδες ενώ το γεγονός, αν και δέν δημοσιέυτικε εκείνη την εποχή στις εφημερίδες, (η Σοβιετική Ένωση ήταν τότε υπό αναβρασμό,πολέμους και επαναστάσεις), έγινε αισθητό μέχρι έναν σεισμογραφικό σταθμό στην Γερμανία, 5000 χλμ μακρυά, ενώ σε αποστάσεις 700 χλμ, είδαν την έκρηξη.
Οι ατμοσφαιρικές διαταραχές έγιναν αισθητές απο μετεωρολόγους απο την Δυτική Ευρώπη μέχρι την Νότια Αμερική, και οι ουρανοί της Ευρώπης έλαμπαν για κάποιο χρονικό διάστημα λόγω ενός φαινομένου που ονομάζεται σύννεφα "noctilucent", (noctilucent: νυχτερινό φώς).
Μετά απο μετρίσεις και έρευνες, ενώ το θέμα ερευνήθηκε το 1927 πλέων, υπολογίστικε ότι η έκρηξη ήταν ίση με 10-40 μεγατόνους ΤΝΤ, ενώ το αντικείμενο που ανατινάχθηκε πρέπει να είχε μάζα τουλάχιστον 100000 τόνους. Εικάζεται δέ ότι η έκριξη έγινε 6-8 χιλιόμετρα πάνω απο το "ground zero" της mini-ατομικής έκρηξης.
Πολοί προσπάθησαν να αναλύσουν το γεγονός, με θετικά και αρνητικά αποτελέσματα, αυ'ενός λόγω της παλαιότητας των στοιχείων, και αυ'εταίρου, λόγω της δραματοποίησης που ήθελαν πολοί να δώσουν στο συμβάν.
Ένα απο αυτά τα σενάρια ήταν το εξής: Ένα τεράστιο Αρειανό διαστημόπλοιο εισέρχεται στην ατμόσφαιρα της γής και κατευθύνεται προς την λίμνη Βαικάλη, όπου περιλεχει τον μεγαλύτερο όγκο γλυκού νερού στην Γη, οι πυρινικοί κινητήρες του αεροσκάφους υπερθερμένονται απο την εισαγώγη του στην ατμόσφαιρα της Γης, και λίγα χιλιόμετρα πρίν την τελική του κάθοδο αλλάζει πορεία και ανατινάσεται.
Ο Σοβιέτικος επιστήμονας που διεξήγαγε την έρευνα, παρέλειψε να συμπεριλάβει μέσα σε αυτήν κάποιες μαρτυρίες απο τους κατοίκους τησ εποχής οι οποίες έλεγαν ότι είδαν τον ήλιο να ανατέλει πριν την ώρα του, καθώς και το γεγονός ότι το φλεγώμενο αντικείμενο άλλαξε πορεία 5-6 φορές πριν καταλήξει στην περιοχή όπου ανατινάχθηκε. Η τελευταία μαρτυρία προήρθε απο μία περιοχή μακρύτερα του Τουνγκούσκα, όπου ο κόσμος παρατήρησε την τρελή ουσιαστικά, πορεία του αντικειμένου. Σημειωτέων δε, ότι οι τάρανδοι, και οι βοσκοί της γύρω περιοχής εμφάνισαν μετά απο πάροδο μερικών ημερών πληγές στο δέρμα παρόμοιες με αυτές που επέρχονται μετά απο μία πυρινική έκρηξη.
(http://www.e-telescope.gr/images/support/06/Tunguska/img_416e2f86.jpg)
Το πρωί της 30ης Ιουνίου 1908, στην περιοχή Τουνγκούσκα της Σιβηρίας, «κάτι» έπεσε από τον ουρανό. Στην πραγματικότητα, αυτό το «κάτι» δεν έφτασε ποτέ στο έδαφος καθώς εξερράγη στην ατμόσφαιρα, ισοπεδώνοντας μια έκταση περίπου 2.000 τετρ. χιλιομέτρων. Μέχρι σήμερα εξακολουθούν να παραμένουν πλήθος ερωτηματικά για την ακριβή φύση του γεγονότος.
(http://lifeboat.com/images/tunguska_event.jpg)
-
30 Iουνίου 1908
07:14 π.μ. 1908, Σιβηρία, κοντά στον ποταμό Τουνγκούσκα. (συνέχεια)
Το συμβάν
Το επίκεντρο του συμβάντος εντοπίζεται στις συντεταγμένες 101Ε,62Ν, κοντά στον ποταμό Τουνγκούσκα, περίπου 90Km βορείως του οικισμού Βαναράβα. Το αντικείμενο πιστεύεται ότι εξερράγη σε ύψος περίπου 7Km από την επιφάνεια της γης. Η δύναμη της έκρηξης ισοπέδωσε τα δένδρα σε μια έκταση 2.150 τετρ. χιλιομέτρων. Για αρκετές εβδομάδες μετά την έκρηξη, φωτιές έκαιγαν σε μια έκταση 1.000 τετρ. χιλιομέτρων.
Για αρκετές ημέρες μετά την έκρηξη ένα μεγάλο μέρος του Βορείου ημισφαιρίου, «απόλαυσε» μια σειρά εξαιρετικά εντυπωσιακών δειλινών και αυγών. Οι έντονοι χρωματισμοί της ατμόσφαιρας τις συγκεκριμένες ώρες ήταν ορατοί μέχρι το Λονδίνο. Επίσης αναφέρεται ότι οι για διάστημα αρκετών ημερών ο ουρανός της Κεντρικής και Βορείου Ασίας ήταν τόσο φωτεινός κατά τη διάρκεια της νύχτας, "ώστε μπορούσε κανείς να διαβάσει εφημερίδα χωρίς άλλη πηγή φωτός."
Η έκρηξη εκτιμάται ότι είχε ισχύ 20 μεγατόνων ΤΝΤ, δηλαδή περίπου 2.000 φορές την ισχύ της ατομικής βόμβας της Χιροσίμα. Άλλωστε, όταν μετά το 2ο ΠΠ συγκρίθηκαν οι αεροφωτογραφίες της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι με αυτές της Τουνγκούσκα, οι ομοιότητες ήταν πολλές.
(http://www.science-explorer.de/bilder/tunguska/tunguska08.jpeg.JPG)
(http://www.starrylink.it/portale/astronomia/trilobiti/turoma.jpg)
Το αστεροσκοπείο του Ιρκούτσκ, περίπου 900Km νοτιανατολικά του επικέντρου, παρατήρησε διαταραχές στο μαγνητικό πεδίο της Γης. Αυτές οι μαγνητικές διαταραχές παρουσίαζαν αρκετές ομοιότητες με αντίστοιχες διαταραχές που καταγράφηκαν αργότερα κατά τη διάρκεια πυρηνικών δοκιμών στην ατμόσφαιρα. Επίσης πολλά γεωδυναμικά ινστιτούτα σε όλο τον κόσμο κατέγραψαν ισχυρές σεισμικές δονήσεις.
Η περιοχή της Τουνγκούσκα είναι εξαιρετικά αραιοκατοικημένη και μακριά από μεγάλες πόλεις. Οι λίγοι κάτοικοι είναι κυρίως νομάδες οι οποίοι, στις αρχές του 20ου αιώνα, σίγουρα δεν μπορούσαν να εκτιμήσουν την ακριβή φύση του γεγονότος. Το εξέλαβαν λοιπόν ως κάποιο είδος εκδήλωση της οργής των θέων και έπαψαν να επισκέπτονται την περιοχή θεωρώντας τη καταραμένη, ενώ δεν το ανέφεραν στην κεντρική τσαρική εξουσία με την οποία ήταν σε διαρκή σύγκρουση.
Έτσι λοιπόν, και με δεδομένη την απουσία των σημερινών μέσων επιστημονικών παρατηρήσεων, ο κόσμος δεν έμαθε για το γεγονός και οι ενδείξεις θεωρήθηκε ότι αφορούσαν κάποιο μεγάλο σεισμό. Αρκετά όμως μέλη της επιστημονικής κοινότητας, λαμβάνοντας υπ΄ όψιν όλα τα φαινόμενα, και τα δεδομένα, εκτιμούσαν ότι συνέβη κάτι περισσότερο. Ένας από αυτούς ήταν και ο Λεονίντ Κούλικ, ο θεωρούμενος πατέρας της έρευνας των μετεωριτών στη Ρωσία, ο οποίος πίστευε ότι κάποιος μετεωρίτης είχε συντριβεί. Αυτός ήταν και εκείνος που οργάνωσε την πρώτη επιστημονική αποστολή στην περιοχή, 19 ολόκληρα χρόνια μετά το συμβάν. Με τη χρηματοδότηση της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών και ξεπερνώντας μια σειρά προβλημάτων, από το δύσβατο της περιοχής, μέχρι την αρνητική αντιμετώπιση των ντόπιων, κατόρθωσε να προσεγγίσει την περιοχή το 1927.
Μια από τις πρώτες παρατηρήσεις του ήταν ότι παρά τα εμφανή σημάδια του γεγονότος, δεν υπήρχε κρατήρας, και άρα αποκλείσθηκε η συντριβή οποιουδήποτε αντικειμένου. Στα χρόνια που ακολούθησαν έγιναν μια σειρά επιστημονικές αποστολές, όλες από επιστημονικά και ερευνητικά ιδρύματα της Σοβιετικής Ένωσης. Η πρώτη επίσκεψη Δυτικών στην περιοχή έγινε το 1989 και ακολούθησαν αρκετές ακόμα στη δεκαετία του 90. Ακόμα και σήμερα, σχεδόν ένα αιώνα μετά, οι καταστροφικές συνέπειες του συμβάντος είναι εμφανείς.
(http://geophysics.ou.edu/impacts/tunguska_swamp.jpg)
-
30 Iουνίου 1908
07:14 π.μ. 1908, Σιβηρία, κοντά στον ποταμό Τουνγκούσκα. (συνέχεια 2)
Οι σημαντικότερες παρατηρήσεις των διαφόρων αποστολών έχουν ως εξής:
1)Δεν υπάρχει κρατήρας συντριβής.
2)Πέρα από το βασικό επίκεντρο υπάρχουν 4 ακόμα μικρότερα επίκεντρα σε μια ακτίνα 60Km. Σε κάθε ένα από αυτά εμφανίζεται ένα κοινό μοτίβο ακτινικής πτώσης δένδρων.
3)Μετά το συμβάν παρατηρήθηκε μια αύξηση των ρυθμών ανάπτυξης βιομάζας στην περιοχή του επικέντρου.
4)Στην ευρύτερη περιοχή έχει παρατηρηθεί μια σειρά μεταλλάξεων στην πανίδα και τη χλωρίδα
5)Στους κορμούς των δένδρων έχουν ανακαλυφθεί υπολείμματα ασβεστίου, σιδηρονικελίου, κοβαλτίου, μολύβδου και άλλων που μπορεί να προέρχονται από κάποιο ουράνιο σώμα.
(http://it.geocities.com/mcomemeteoritecollection/tunguska1.JPG)
6)Η ραδιενέργεια στην περιοχή είναι σε φυσιολογικά επίπεδα.
7)Στο έδαφος εντοπίσθηκαν συγκεντρώσεις πτητικών ουσιών που συνήθως συναντώνται στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας και πιστεύεται ότι είναι υπολείμματα των κομητών που καίγονται στην ατμόσφαιρα της γης.
(http://minmax.net/files/min/4/793.jpg)
-
30 Iουνίου 1908
07:14 π.μ. 1908, Σιβηρία, κοντά στον ποταμό Τουνγκούσκα. (συνέχεια 3)
Οι θεωρίες
Η επικρατέστερη θεωρία, την οποία ασπάζονται και οι περισσότεροι επιστημονικοί κύκλοι, αναφέρεται στην είσοδο κάποιου κομήτη ή αστεροειδούς, χαμηλής πυκνότητας, στην ατμόσφαιρα της Γης. Ένα τέτοιο σώμα, με πυκνότητα κοντά σε αυτή του νερού, είναι ο αστεροειδής Mathilde που φωτογραφήθηκε το 1997. Η είσοδός του στην ατμόσφαιρα της Γης πιθανότατα θα οδηγούσε σε έκρηξη, λόγω πίεσης, και αποσύνθεση του σώματος του αστεροειδούς ή του κομήτη. Στην επιφάνεια της Γης θα έφθαναν μόνο πολύ μικρά σωματίδια ύλης, όπως αυτά που εντοπίσθηκαν στα δένδρα και το έδαφος, και το ωστικό και θερμικό κύμα της έκρηξης.
Προφανώς όλα τα δεδομένα συγκλίνουν προς την υπόθεση αυτή, ενώ η μάζα του ουρανίου σώματος εκτιμάται κοντά στους 100.000 τόνους.
(http://www.visindavefur.hi.is/myndir/tunguska.jpg)
Βέβαια, όπως είναι σχεδόν φυσιολογικό, μια σειρά άλλες, περισσότερο ελκυστικές θεωρίες, έχουν δει το φως της δημοσιότητας και έχουν αποκτήσει ένθερμους υποστηρικτές.
Αναφέρονται οι κυριότερες:
Μαύρη τρύπα
Σύμφωνα με τη θεωρία αυτή μια «μικρή» μαύρη τρύπα συγκρούστηκε με τη Γη και πέρασε μέσα από τον πλανήτη. Να σημειωθεί ότι είναι άγνωστο εάν υπάρχουν «μικρές» μαύρες τρύπες, όπως άγνωστο είναι και το πιθανό αποτέλεσμα μιας τέτοιας σύγκρουσης.
Αντιύλη
Μια ποσότητα αντιύλης διέσχισε το διαστημικό χώρο και συγκρούστηκε με τη Γη. Και πάλι είναι μάλλον άγνωστο το αποτέλεσμα μιας τέτοιας σύγκρουσης, ενώ η ακριβής φυσική σημασία της έννοιας της αντιύλης παραμένει ασαφής.
Συντριβή-έκρηξη εξωγήινου σκάφους
Φυσικά δε θα ήταν δυνατό να μην εμφανισθεί και αυτή η θεωρία. Βέβαια θα περίμενε κανείς να υπάρχουν και τα αντίστοιχα συντρίμμια. Εδώ έρχονται οι θεωρίες συνομωσίας να προσθέσουν το δεδομένο της απόκρυψης στοιχείων, της εκμετάλλευσης της εξωγήινης τεχνολογίας από εκείνους που εντόπισαν πρώτοι τα συντρίμμια και τα συνέλεξαν. Στήνεται δηλαδή μια θεωρία η οποία δικαιολογεί, εκ του περιεχομένου της, την απουσία αποδεικτικών στοιχείων και άρα δεν είναι δυνατό να αντικρουστεί.
Επίθεση εξωγήινων
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία επιλέχτηκε από κάποιους εξωγήινους αυτός ο τρόπος επίδειξης δύναμης προς κάποια(ες) κυβερνήσεις ως μέσο προβολής δύναμης. Στη συνέχεια ακολούθησαν διαπραγματεύσεις συμφωνίες κλπ. Χωρίς σχόλια. ( ::))
Πειράματα υπερόπλων
Στη θεωρία αυτή εμπλέκεται κυρίως το όνομα του Νίκολα Τέσλα. Ποτέ δεν έχει υπάρξει η παραμικρή επιστημονική ή ιστορική ένδειξη για κάτι τέτοιο.
Πέρα όμως από τα κάθε είδους σενάρια, η ανάλυση και διερεύνηση του γεγονότος της Τουνγκούσκα, του μεγαλύτερου αντίστοιχου συμβάντος της καταγεγραμμένης ιστορίας του ανθρώπινου πολιτισμού, έχει ιδιαιτέρως μεγάλη σημασία.
Η σημασία αυτή συνοψίζεται στα λόγια του μέλους της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών Νικολάι Βασίλιεφ: "... εάν το εν λόγω ουράνιο σώμα είχε εκραγεί όχι πάνω από τις στέπες της Σιβηρίας αλλά πάνω από τις πυκνοκατοικημένες περιοχές της Ευρώπης, ο αριθμός των ανθρωπίνων θυμάτων θα ήταν ανυπολόγιστος και η οικολογική καταστροφή χωρίς προηγούμενο. Παρότι στο γεωλογικό παρελθόν της Γης έχουν καταγραφεί πολλές τέτοιες συγκρούσεις και εκρήξεις, το συμβάν της Τουνγκούσκα είναι η μοναδική περίπτωση σύγκρουσης της Γης με ένα ουράνιο σώμα τέτοιων διαστάσεων, στην ιστορία του πολιτισμού. Οι έρευνες γύρω από αυτό είναι ιδιαιτέρως σημαντικές, καθώς οι νόμοι της φυσικής και της στατιστικής οδηγούν στο συμπέρασμα ότι θα συμβεί ξανά. Μόνο γνωρίζοντας τη φύση του συμβάντος και τις ακριβείς συνέπειες του θα είναι δυνατή η έγκαιρη προειδοποίηση, και η αντιμετώπιση ενός άλλου τέτοιου συμβάντος...".
-
30 Iουνίου 1908
07:14 π.μ. 1908, Σιβηρία, κοντά στον ποταμό Τουνγκούσκα. (συνέχεια 4)
Ένα αιώνα μετά
Βρέθηκε πιθανώς ο κρατήρας από την πρόσκρουση της Τουνγκούσκα
To πρωινό της 30ής Ιουνίου 1908, η Σιβηρία έζησε το ισχυρότερο χτύπημα από το Διάστημα στη σύγχρονη ιστορία -η πρόσκρουση ισοπέδωσε 2.000 τετραγωνικά χλμ δάσους κοντά στο ποτάμι Τουνγκούσκα. Σχεδόν έναν αιώνα μετά, Ιταλοί γεωλόγοι υποστηρίζουν ότι εντόπισαν τον κρατήρα.
Από παλαιότερες έρευνες είναι γνωστό ότι το συμβάν της Τουνγκούσκα προκλήθηκε από έναν κομήτη ή αστεροειδή ο οποίος εξερράγη σε ύψος 5-10 χιλιομέτρων. Η πρόσκρουση απελευθέρωσε ενέργεια που ισοδυναμεί με 20 εκατ. τόνους ΤΝΤ, όσο 1.000 πυρηνικές βόμβες σαν της Χιροσίμα.
Ίχνη του διαστημικού σώματος ουδέποτε βρέθηκαν.
Τώρα, η ομάδα του Τζιουζέπε Λόνγκο στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια υποστηρίζει ότι η μικρή λίμνη Τσέκο, περίπου 8 χλμ βόρεια-βορειοδυτικά του επίκεντρου της εναέριας έκρηξης, είναι στην πραγματικότητα ο κρατήρας που δημιούργησε ένα κομμάτι του κομήτη ή αστεροειδή.
(http://newsimg.bbc.co.uk/media/images/42424000/jpg/_42424016_crater_unibologna_203.jpg)
Το σχήμα της λίμνης ταιριάζει σε έναν μικρό κρατήρα σε σχήμα λεκάνης, ενώ στον πυθμένα ανακαλύφθηκε ένας σχηματισμός σαν χοάνη, που δεν απαντάται στις γειτονικές λίμνες. Επιπλέον, σε βάθος 10 μέτρων κάτω από τον πυθμένα εντοπίστηκε μια γεωλογική ανωμαλία, η οποία περιέχει είτε συμπιεσμένα ιζήματα είτε ένα θαμμένο διαστημικό θραύσμα. Η έρευνα παρουσιάζεται στην επιθεώρηση Terra Nova.
«Δεν έχουμε οριστικές αποδείξεις ότι πρόκειται για κρατήρα πρόσκρουση, ωστόσο μπορέσαμε να αποκλείσουμε διάφορες άλλες υποθέσεις», αναφέρει στο BBC o καθηγητής Λόνγκο.
Ωστόσο, άλλοι ειδικοί που κλήθηκαν να σχολιάσουν την είδηση στο BBC δήλωσαν δύσπιστοι απέναντι στα συμπεράσματα.
Ο Δρ Γκάρεθ Κόλινις του Imperial College στο Λονδίνο επισημαίνει ότι ο «κρατήρας» είναι υπερβολικά μεγάλος για να προήλθε από θραύσμα και το σχήμα του θα έπρεπε να είναι κυκλικό και όχι ελλειπτικό. Επιπλέον, τα δέντρα γύρω από τη λίμνη δεν ισοπεδώθηκαν και ενδείξεις υψηλών θερμοκρασιών και πιέσεων ακόμα δεν υπάρχουν.-
ΥΓ: Οι πληροφορίες σχετικα με το συγκεκριμενο γεγονος ειναι απειρες!!! το φωτογραφικο υλικο επίσης απιστευτα μεγάλο! Διάλεξα κ προσαρμοσα τις εικόνες που βρηκα με τα κειμενα όσο καλλητερα μπορουσα!!! Ειναι ενα γεγονος που συμαδεψε κ αλλαξε πολυ τον πλανήτη μας! Ότι & να εγεινε τότε νομίζω πως αξίζει να το ψαξουμε έστω & αν χαθουμε μεταξί επιστημης & φαντασίας!!!
σχετικα λινκ:
http://www.cosmicnet.gr/detail.php?id=1358&category=UFO
http://www.sciencenews.gr/articles.asp?Article_id=397
http://www.physics4u.gr/news/2007/scnews2889.html
http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=812490&lngDtrID=252
-
1 Ιουλίου 1876 Μιχαήλ Αλεξάνδροβιτς Μπακούνιν, o πρώτος αναρχικός.
(http://www.anatolikos.net/foto/mpakoynin.jpg)
Ο Μιχαήλ Αλεξάνδροβιτς Μπακούνιν γεννήθηκε το 1814 σε ένα από τα απέραντα ρωσικά τσιφλίκια. Στα 14, ο πατέρας του τον έστειλε στην περίφημη σχολή πυροβολικού της Πετρούπολης, απ όπου αποφοίτησε αξιωματικός το 1833. Την πρώτη του επανάσταση την κήρυξε ενάντια στον πατέρα του, σε ηλικία 21 χρόνων.
Παραιτήθηκε από τον στρατό και πήγε στη Μόσχα να σπουδάσει φιλοσοφία (1835). Στα 1840 βρισκόταν στο Βερολίνο αλλά δεν έμελλε να γίνει αξιοσέβαστος καθηγητής. Σε λιγότερο από δύο χρόνια, ήταν ένας ρηξικέλευθος φλογερός επαναστάτης. Με το ψευδώνυμο Ιούλιος Ελιζάρ, το 1842, δημοσίευσε ένα άρθρο που κατέληγε με τη φράση που έγινε συνώνυμη του επαναστατικού αναρχισμού: «Το πάθος της καταστροφής είναι δημιουργικό πάθος».
Η γερμανική αστυνομία έμαθε ποιος κρυβόταν πίσω από το ψευδώνυμο. Ο Μπακούνιν έφυγε για την Ελβετία, όπου τον πλησίασαν μέλη επαναστατικών οργανώσεων. Κάποιοι προσπάθησαν να τον μυήσουν στον κομμουνισμό. Αρνήθηκε. Η δράση του σκόπευε σε έναν πανσλαβικό ξεσηκωμό, στη δημιουργία μιας απέραντης σλαβικής ομοσπονδίας χωρίς τσάρους και βασιλιάδες. Η διαμόρφωση της αναρχικής θεωρίας θεμελιώθηκε το 1864, χρονιά που ο Μπακούνιν γνωρίστηκε με τον Μαρξ και μπήκε στην Α Διεθνή. Ολοκληρώθηκε το 1867, όταν έφυγε στην Ιταλία παίρνοντας και οδηγίες προκειμένου να εργαστεί για τη διεθνή προσέγγιση των εργατών.
Μέσα του, όμως, είχε ριζώσει ένα φιλόδοξο σχέδιο, που αποτυπωνόταν στο «καταστατικό του παγκόσμιου επαναστατικού συνδέσμου». Σκοπός: Ριζική κατάργηση όλων των θρησκευτικών, πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών οργανισμών και δημιουργία παγκόσμιας οργάνωσης που θα βασίζεται στην ελευθερία της λογικής, της δικαιοσύνης και της εργασίας.
Από την ηγεσία στη διαγραφή
Στα 1868 ήταν ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του Διεθνούς Συνδέσμου Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας με καθαρά αναρχικές κατευθύνσεις. Ανέπτυξε τρομερή δραστηριότητα στην Ευρώπη και βρέθηκε αντιμέτωπος με τον Μαρξ στη Διεθνή που ουσιαστικά έγινε ο χώρος ανταγωνισμού ανάμεσά τους. Ο Μπακούνιν ζητούσε άμεση κατάργηση του κράτους, άμεση παγκόσμια επανάσταση χωρίς στάδια προετοιμασίας. Μπήκε θέμα στην Α Διεθνή. Το συνέδριο της Χάγης τον διέγραψε (1872). Ο Μπακούνιν δημιούργησε την Αντιδιεθνή, στην οποία προσχώρησαν πολλοί από την Ισπανία, το Βέλγιο, τον Ιούρα, την Αγγλία, την Ολλανδία και την Ιταλία.
Πέθανε άρρωστος σε ένα νοσοκομείο της ελβετικής Βέρνης, την 1η Ιουλίου 1876, χρονιά που διαλύθηκε και η Α Διεθνής.
-
1 Ιουλίου 1991 πεθαίνει ο "Κανίβαλος του Ρουρ"
Ο Γιοαχίμ Γκέοργκ Κρολ (γερμ. Joachim Georg Kroll, 17 Απριλίου 1933 - 1 Ιουλίου 1991) ήταν ένας γερμανός καθ' έξιν δολοφόνος, ο οποίος έγινε γνωστός και ως Ruhrkannibale (Κανίβαλος του Ρουρ) ή και Duisburger Menschenfresser (Ανθρωποφάγος του Ντούισμπουργκ). Δολοφόνησε και μερικώς έφαγε μεταξύ οκτώ και δεκατέσσερις ανθρώπους στην περιοχή της πόλης Ντούισμπουργκ.
(http://www.magic.be/ClubMoral/DDV/Jockel/Media/Krollmain.JPG)
Ζωή και εγκληματική δράση
Ο Κρολ γεννήθηκε στην πόλη Χίντενμπουργκ της Άνω Σηλεσίας. Ήταν το μικρότερο των οκτώ παιδιών ενός ανθρακωρύχου και είχε μονάχα πενταετή και ελλιπή σχολική εκπαίδευση. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην κοιλάδα του Ρουρ. Οι πρώτες δολοφονίες άρχισαν το 1955, όταν ο Κρολ έμενε ακόμη μαζί με τον πατέρα του στο Μπότροπ. Αφορμή πιθανώς ήταν ο θάνατος της μητέρας του. Στις αρχές της δεκαετίας 1960 μετακόμισε στο κοντινό Ντούισμπουργκ όπου στην αρχή καθάριζε αποχωρητήρια της εταιρίας Mannesmann. Αργότερα εργάστηκε ως υπάλληλος σε πλυσταριό της Thyssen AG. Οι συνάδελφοί του τον θεωρούσαν παράξενο και δεν τον έδιναν ιδιαίτερη σημασία. Το διάστημα αυτό, ο Κρολ συνέχισε τους φόνους του.
Στις 22 Αυγούστου 1965 παρατήρησε σε απομονωμένο μέρος το αυτοκίνητο του Χέρμαν Σμιτς (Hermann Schmitz), ο οποίος βρισκόταν μέσα με την κοπέλα του. Ο Κρολ τρύπησε τα λάστιχα του αυτοκινήτου και κατόπιν επιτέθηκε στον Σμιτς που είχε βγει και τον τραυμάτισε σοβαρά. Η κοπέλα τελικά όμως κατάφερε (μαζί με τον Σμιτς) να ξεφύγει με το αμάξι. Κάλεσε αμέσως την αστυνομία, αλλά ο δράστης έμεινε άφαντος. Ο Χέρμαν Σμιτς τελικά πέθανε από αιμορραγία.
Το 1967 ο Κρολ επιχείρησε ξανά να δολοφονήσει άνθρωπο. Κοντά σε ορυχείο κατάφερε να πλησιάσει την εντεκάχρονη Γκαμπριέλε Πύτμαν (Gabriele Püttmann). Έσφιξε το λαιμό της μέχρι που το κορίτσι έχασε τις αισθήσεις του. Επιβίωσε όμως επειδή εκείνη τη στιγμή πλησίασαν απροσδόκητα εργάτες και ο Κρολ αναγκάστηκε να την παρατήσει.
Το Τέλος
Το 1976 συνελήφθη αφού πριν απήγαγε και δολοφόνησε την τετράχρονη Μάριον Κέτνερ (Marion Kettner), ένα παιδάκι που έμενε στην γειτονιά του. Αστυνομικοί που πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι πληροφορήθηκαν από έναν γείτονα του Κρολ ότι είχε βουλώσει ο σωλήνας αποβλήτων. Επίσης τους είπε ότι αφού είχε ρωτήσει τον γείτονα του, τον Κρολ, εάν ήξερε τίποτε για αυτό, αυτός απλά του απάντησε: «εντόσθια». Αμέσως οι αστυνομικοί μπήκαν στο διαμέρισμα του Κρολ όπου βρήκαν το πτώμα του κοριτσιού. Διάφορα μέρη της βρέθηκαν σε πλαστικές σακούλες στην κατάψυξη, ενώ το ένα της χέρι βρισκόταν στην κουζίνα σε μια κατσαρόλα με σούπα.
Ο «Κανίβαλος του Ρουρ» παραδέχτηκε ότι επανειλημμένα τεμάχισε τα θύματά του για να τα μαγειρέψει και να τα φαει. Επίσης ήλπιζε να θεραπευτεί απλά με μια εγχείρηση και κατόπιν να αφεθεί ελεύθερος. Στις 5 Οκτωβρίου 1979 άρχισε η δίκη του και το 1982 καταδικάστηκε για οκτώ δολοφονίες και μια αποπειραθείσα δολοφονία σε εννιά φορές ισόβια ποινή, ενώ ο ίδιος παραδέχτηκε άλλες 12 δολοφονίες.
-
Τα θύματα
Εκτός από τον τελευταίο του φόνο ο Κρολ ομολόγησε και τους εξής:
~Στις 8 Φεβρουαρίου 1955 βίασε και μαχαίρωσε την 19χρονη Ίρμγκαρντ Στρελ (Irmgard Strehl). Το πτώμα της βρέθηκε 25 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά του Μίνστερ.
(http://www.magic.be/ClubMoral/DDV/Jockel/Media/Strehlonlysm.GIF)
~Στις 16 Ιουνίου 1959 δολοφόνησε την 24χρονη Κλάρα Φρίντα Τέρμερ (Klara Frieda Tesmer) κοντά στο Ρήνο.
(http://www.magic.be/ClubMoral/DDV/Jockel/Media/Tesmeronlysm.GIF)
~Στις 26 Ιουλίου 1959 έπνιξε την 16χρονη Μανουέλα Κνοντ (Manuela Knodt) σε πάρκο του Έσσεν. Αφαίρεσε κομμάτια από τους γλουτούς και τους μηρούς της.
(http://www.magic.be/ClubMoral/DDV/Jockel/Media/Knodtonlysm.GIF)
~Το 1962 απήγαγε την 12χρονη Μπάρμπαρα Μπρούντερ (Barbara Bruder) στο Μπούρσαϊντ κοντά στην Κολωνία. Το πτώμα της δεν βρέθηκε ποτέ.
(http://www.crimelibrary.com/graphics/photos/serial_killers/weird/joachim_kroll/v-Bruder150.jpg)
~Στις 23 Απριλίου 1962 βίασε και έπνιξε την 13χρονη Πέτρα Γκίζε (Petra Giese) στο Ντίνσλακεν.
(http://www.crimelibrary.com/graphics/photos/serial_killers/weird/joachim_kroll/v-Giese150.jpg)
~Τον Ιούνιο του 1962 δολοφόνησε την 13χρονη Μόνικα Τάφελ (Monika Tafel) σε περιοχή του βόρειου Ντούισμπουργκ και έκοψε κομμάτια σάρκας από τους γλουτούς της.
(http://www.crimelibrary.com/graphics/photos/serial_killers/weird/joachim_kroll/v-Tafel150.jpg)
~Στις 22 Αυγούστου 1965 επιτέθηκε στον Χέρμαν Σμιτς και την κοπέλα του στο νότιο Ντούισμπουργκ σκοτώνοντας τον Σμιτς.
~Τον Σεπτέμβριο του 1966 έπνιξε την Ούρσουλα Ρόλινγκ (Ursula Rohling) κοντά στο Ντούισμπουργκ. Ο σύντροφός της αυτοκτόνησε γιατί κατηγορήθηκε (άδικα) για το έγκλημα.
(http://www.magic.be/ClubMoral/DDV/Jockel/Media/Rohlingonlysm.GIF)
~Στις 22 Δεκεμβρίου 1966 βίασε και δολοφόνησε την 5χρονη Ιλόνα Χάρκε (Ilona Harke) κοντά στο Βούπερταλ. (http://www.crimelibrary.com/graphics/photos/serial_killers/weird/joachim_kroll/v-Harke200.jpg)
~Στις 12 Ιουλίου 1969 βίασε και δολοφόνησε την 10χρονη Μαρία Χέτγκεν (Maria Hettgen) στην λίμνη Μπαλντενάι του Έσσεν.
(http://www.magic.be/ClubMoral/DDV/Jockel/Media/Hettgenonlysm.GIF)
~Στις 21 Μαΐου 1970 δολοφόνησε την 13χρονη Γιούτα Ραν (Jutta Rahn) καθώς αυτή πήγαινε σπίτι της. (http://www.magic.be/ClubMoral/DDV/Jockel/Media/Rahnonlysm.GIF)
~Το 1976 βίασε και δολοφόνησε την Κάριν Τέπφερ (Karin Toepfer) στο Φέρντε.(http://www.magic.be/ClubMoral/DDV/Jockel/Media/Toepferonlysm.GIF)
~Στα θύματα του Κρολ ανήκει εκτός από τους νεκρούς και τους συγγενείς τους συμπεριλαμβάνεται επίσης και ο Κόνραντ Μέκλερ (Konrad Meckler), ο οποίος, αν και αθώος, φυλακίστηκε για τρία χρόνια κατηγορούμενος για έναν φόνο που είχε διαπράξει ο Κρολ.
Ο Κρολ πέθανε στις 1 Ιουλίου 1991 σε φυλακή του Ράινμπαχ από έμφραγμα του μυοκαρδίου.
(http://www.magic.be/ClubMoral/DDV/Jockel/Media/TrialStart.JPG)
φωτογραφία από τη δίκη.
σχετικα λινκ:
http://www.thomas-meiser.de/tcrime/kroll.htm
http://www.francesfarmersrevenge.com/stuff/serialkillers/kroll.htm
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CE%BF%CE%B1%CF%87%CE%AF%CE%BC_%CE%9A%CF%81%CE%BF%CE%BB
-
6 Ιουλίου 1827 Η χάραξη των πρώτων συνόρων μετά την επανάσταση!!!
Περίοδος 1828 –1940. Ανακήρυξη της ανεξαρτησίας. Συνέχιση των αγώνων
Ύστερα από 400 χρόνια σκλαβιάς και δεκαετίες σκληρών ένοπλων αγώνων η λευτεριά ξαναγύρισε στον τόπο μας. Μεταξύ 24 Ιουνίου και 6 Ιουλίου 1827, υπογράφηκε στο Λονδίνο η κοινή απόφαση των αντιπροσώπων της Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας που απαιτούσε ανακωχή και ανακήρυσσε αυτόνομη διοίκηση στους Έλληνες κάτω από την επικυριαρχία του σουλτάνου. Οι Τούρκοι δεν κράτησαν το λόγο τους για ανακωχή κι ακολούθησε η ναυμαχία του Ναβαρίνου (8 Οκτ. 1827), με την καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου του Ιμπραήμ.
Στις 12 Ιανουαρίου 1828 φτάνει στο Ναύπλιο ο πρώτος κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας κι αναλαμβάνει τη διοίκηση της κατεστραμμένης χώρας. Οι Τούρκοι διέκοψαν τις σχέσεις με τους Συμμάχους και κήρυξαν ιερό πόλεμο κατά των «απίστων».
Στις 14 Απριλίου 1828 η Ρωσία κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Τουρκίας κι ο Καποδίστριας διορίζει τον Υψηλάντη αρχιστράτηγο των ελληνικών δυνάμεων για ν’ αρχίσει επιθέσεις κατά των Τούρκων, να απελευθερώσει πόλεις και να διευκολύνει έμμεσα τη Ρωσία. Τότε απελευθερώθηκε από το χιλίαρχο Στράτο και το Βαγγέλη Κοντογιάννη η Υπάτη και στη συνέχεια το Καρπενήσι.
Η χάραξη των πρώτων συνόρων
Όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν την Αδριανούπολη, οι Τούρκοι αναγκάσθηκαν να συνθηκολογήσουν και να δεχτούν τους όρους της Συνθήκης του Λονδίνου (24/6 Ιουλίου 1827). Μ’ αυτήν το θέμα των συνόρων, έμεινε ασαφές και το Καρπενήσι, ο Δομοκός, η Λαμία έμεναν έξω από τα σύνορα, (τουρκοκρατούμενη περιοχή). Η γερουσία και ο Γ. Αινιάν έκαναν μεγάλες προσπάθειες, ώσπου τελικά άλλαξε η γραμμή των συνόρων και με την υπογραφή του οριστικού πρωτοκόλλου (27 Ιουνίου / 9 Ιουλίου 1832), (5 χρόνια μετά) μεταξύ των αντιπροσώπων των Συμμάχων και του Σουλτάνου, διορθώθηκε η οροθετική γραμμή. (Η Τουρκία έδινε στην Ελλάδα το Ζητούνι (Λαμία), εισπράττοντας 40 εκατομμύρια γρόσια).
Οι επίτροποι των τριών μεγάλων δυνάμεων Ρωσίας, Αγγλίας, Γαλλίας και οι εκπρόσωποι της Τουρκίας Χουσεΐν και της Ελλάδας Στάικος, άρχισαν αυτοψία και χάραξη, φτάνοντας στη "Βρύση Ζαχαράκη". Απ’ "του Ζαχαράκη", χάραξαν τα σύνορα προς την κορυφογραμμή της Όθρης, άφησαν δεξιά το Γαρδίκι Κρεμαστής Λάρισας (Πελασγία), έφτασαν στις πηγές του μικρού ποταμιού Γραδίτσα (ή Γρανίτσα) και κατέληξαν στις εκβολές του. Προς τα δυτικά, ακολούθησαν την κορυφογραμμή που περνάει από τη συνάντηση του Τυμφρηστού με την Όθρη και προχωράει προς Βουλγάρα, Καπροβούνι, Ίταμο, Βουτσικάκι, Ντελιδίμι, Γάβροβο, Αλίντα, ως τον Αμβρακικό κόλπο. Έτσι τα χωριά του Τυμφρηστού, το Καρπενήσι, η Φουρνά, ήταν πια μέσα στα ελληνικά σύνορα. (Έμειναν όμως έξω η Ρεντίνα κι ο Δομοκός). Στις 25 Μαρτίου 1833, είχε ολοκληρωθεί η εγκατάσταση ελληνικών αρχών στις περιοχές και στις 28 Μαρτίου 1833, απελευθερώθηκε η Λαμία (με τη συνθήκη). Όμως, οι Τούρκοι διατηρούσαν όλα τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, τελωνείων, φόρων κλπ.
Νωρίτερα, το 1830 ο Ρεσίτ πασάς ("Ρούμελη Βαλεσής") έδωσε μυστική διαταγή στους Αρβανίτες δερβεναγάδες να σκοτώσουν σε μια μέρα τους προσκυνημένους αρματολούς της Ρούμελης, που βρίσκονταν στην επικράτεια του. Το σχέδιο δεν εφαρμόσθηκε ακριβώς και έτσι πολλοί από τους αρματολούς δεν εξοντώθηκαν, για να τους ξαναβρούμε μπροστά μας.
(http://www.alfavita.gr/history/histor1.gif)
χάρτης των συνόρων χωρισμένος ημερομηνιακά ανα τα ετη που προστεθηκαν όλα τα μερη της Ελλάδος!
-
6 Ιουλίου 1971 Η ζωή & ο θάνατος του Λούις Άρμστρονγκ
Ο Λούις Ντάνιελ Άρμστρονγκ (4 Αυγούστου 1901 – 6 Ιουλίου 1971) (γνωστός και με τα προσωνύμια Satchmo ή Pops) ήταν Αμερικανός μουσικός της τζαζ. Υπήρξε μία χαρισματική προσωπικότητα και καινοτόμος ερμηνευτής, με πλούσια μουσικά προσόντα και σημαντική συνεισφορά στο είδος. Αποτελεί σήμερα έναν από τους δημοφιλέστερους τζαζ μουσικούς του 20ού αιώνα. Διακρίθηκε αρχικά ως τρομπετίστας και αργότερα ως τραγουδιστής.
Ο Άρμστρονγκ γεννήθηκε στις *4 Αυγούστου του 1901*, στη Νέα Ορλεάνη. Υπήρξε γιος φτωχής οικογένειας, την οποία ο πατέρας του, Γουίλλιαμ Άρμστρονγκ, εγκατέλειψε όταν ο Λούις Άρμστρονγκ ήταν ακόμα σε βρεφική ηλικία. Η ενασχόλησή του με τη μουσική ξεκίνησε όταν άρχισε να μαθαίνει *κορνέτο* συμμετέχοντας στην ορχήστρα του αναμορφωτηρίου New Orleans Home for Colored Waifs, όπου κατέληξε αρκετές φορές εξαιτίας εγκληματικής συμπεριφοράς, με πιο χαρακτηριστικό περιστατικό, αυτό που συνέβη κατά τη διάρκεια ενός πρωτοχρονιάτικου εορτασμού, όταν ο Άρμστρονγκ πυροβόλησε στον αέρα με το όπλο του πατέρα του. Ακολουθούσε συχνά της παρελάσεις της τοπικής ορχήστρας των πνευστ-*ών ενώ παράλληλα προσπαθούσε να παρακολουθήσει παλαιότερους μουσικούς, όπως τον Μπανκ Τζόνσον και κυρίως τον Κινγκ Όλιβερ, ο οποίος αποτελούσε ένα είδος πατρικής φιγούρας για τον Λούις Άρμστρονγκ.
Αργότερα, συμμετείχε και ο ίδιος σε ορχήστρες ενώ ξεκίνησε να περιοδεύει ως μουσικός με την ορχήστρα του πιανίστα Fate Marable, η οποία έπαιζε πάνω σε ένα ατμόπλοιο που διέσχιζε τον Μισισιπί. Ο Άρμστρονγκ παρομοίασε την περίοδο αυτή με τη φοίτηση σε ένα πανεπιστήμιο, καθώς αποκόμισε σημαντικές εμπειρίες και γνώσεις. Το 1919, όταν ο Κινγκ Όλιβερ εγκατέλειψε την πόλη της Νέας Ορλεάνης, ο Άρμστρονγκ τον αντικατέστησε στην ορχήστρα του Έντουαρντ "Κιντ" Όρι, που αποτελούσε εκείνη την εποχή μία από τις πιο δημοφιλείς τζαζ ορχήστρες.
(http://newsimg.bbc.co.uk/media/images/40757000/gif/_40757492_louis_armstrong_bbc.gif)
*Ο Άρμστρονγκ είχε δηλώσει πως δεν ήταν βέβαιος για την ακριβή ημερομηνία γεννήσεως του, ωστόσο γιόρταζε τα γενέθλιά του στις 4 Ιουλίου. Σε δημόσιες συζητήσεις, ανέφερε συνήθως το έτος 1900, ως έτος γεννήσεως, αν και το έτος 1901 είναι αυτό που αναγράφεται σε δημόσια έγγραφα. Ο ιστορικός της μουσικής Tad Jones, στηριζόμενος σε έγγραφα της Καθολικής Εκκλησίας, της περιόδου κατά την οποία βαπτίστηκε ο Άρμστρονγκ, προσδιόρισε την ημερομηνία γέννησης του Άρμστρονγκ ως την 4η Αυγούστου του 1901, η οποία ανανωρίζεται σήμερα ως η πραγματική. *
*Το πρώτο κορνέτο που απέκτησε αγοράστηκε με χρήματα που δανείστηκε από την οικογένεια των Karnofsky, Ρωσοεβραϊκής καταγωγής μετανάστες.*
Πρώτα καλλιτεχνικά βήματα
Το 1922 εγκαταστάθηκε στο Σικάγο, έπειτα από πρόσκληση του Κινγκ Όλιβερ να συμμετάσχει στην ορχήστρα του (Creole Jazz Band). Από τις αρχές της δεκαετίας του 1920, το Σικάγο αποτελούσε το κυρίαρχο κέντρο της τζαζ και η ορχήστρα του Όλιβερ ήταν μία από τις σημαντικότερες. Ο Άρμστρονγκ συμμετείχε για πρώτη φορά σε ηχογραφήσεις, ως δεύτερος κορνετίστας, το 1923. Αν και η συνεργασία του με τον Όλιβερ ήταν αρμονική, μετά από παρότρυνση της πιανίστριας και σύζυγου του, Λιλ Χάρντιν Άρμστρονγκ, εγκαταστάθηκε το 1924 στη Νέα Υόρκη και συμμετείχε στην ορχήστρα του Φλέτσερ Χέντερσον, για τις ανάγκες της οποίας άρχισε να παίζει τρομπέτα. Τον επόμενο χρόνο επέστρεψε στο Σικάγο όπου ξεκίνησε να ηχογραφεί ως ηγέτης των συγκροτημάτων Hot Five και Hot Seven, σημειώνοντας επιτυχίες, όπως τα κομμάτια Potato Head Blues, Muggles (όρος αργκό για την μαριχουάνα, της οποίας ήταν χρήστης ο Άρμστρονγκ) και West End Blues (σύνθεση του Κινγκ Όλιβερ). Η εισαγωγή του Άρμστρονγκ στο West End Blues, παραμένει ως σήμερα ένας από τα διασημότερους αυτοσχεδιασμούς στην ιστορία της τζαζ.
Το 1929 επέστρεψε στη Νέα Υόρκη και τον επόμενο χρόνο εγκαταστάθηκε στο Λος Άντζελες πριν ξεκινήσει να περιοδεύει στην Ευρώπη. Έχοντας αναλώσει αρκετά χρόνια περιοδεύοντας, εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, το 1943 συνεχίζοντας να εξελίσσει το παίξιμό του. Για τα επόμενα τριάντα χρόνια, ο Άρμστρονγκ έδινε περισσότερες από 300 συναυλίες το χρόνο, αν και κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1940, οι μεγάλες ορχήστρες σταδιακά εγκαταλείφθηκαν, λόγω του οικονομικού κόστους συντήρησής τους και του μειωμένου ενδιαφέροντος του κοινού για αυτές.
-
6 Ιουλίου 1971 Η ζωή & ο θάνατος του Λούις Άρμστρονγκ (συνέχεια)
The All Stars
Το 1947, κατόπιν μίας πολύ επιτυχημένης συναυλίας του Άρμστρονγκ με τον Jack Teagarden και ένα μικρό μουσικό σχήμα στη Νέα Υόρκη, αποφάσισε να εγκαταλείψει την δομή της μεγάλης ορχήστρας, καθιερώνοντας ένα μικρότερο εξαμελές μουσικό συγκρότημα, το οποίο ονομαζόταν Louis Armstrong and his All Stars. Σε αυτό μετείχαν, μεταξύ άλλων, ο Teagarden, ο Ερλ Χάινς, καθώς και άλλοι σημαντικοί μουσικοί του σουίνγκ ή του ντίξιλαντ. Με τους All Stars, ο Άρμστρονγκ πραγματοποίησε αρκετές ηχογραφήσεις, ενώ εμφανίστηκε και σε περισσότερες από τριάντα ταινίες. Το 1964, ηχογράφησε τον πιο επιτυχημένο εμπορικά δίσκο του, περιλαμβάνοντας την ηχογράφησή του για τη σύνθεση Hello, Dolly! του Τζέρι Χέρμαν. Το τραγούδι αναρριχήθηκε στην πρώτη θέση των μουσικών καταλόγων και ο Άρμστρονγκ αποτέλεσε τον γηραιότερο μουσικό που πέτυχε μία τέτοια διάκριση, σε ηλικία 63 ετών. :o
(http://www.sptimes.com/2002/webspecials02/deuces/photos/armstrong.jpg)
Υπήρξε ενεργός και συνέχισε να δίνει συναυλίες μέχρι το θάνατό του. Στις τελευταίες του εμφανίσεις, αν και σε προχωρημένη ηλικία, ερμήνευε συχνά κομμάτια από μνήμης. Περιόδευσε επίσης στην Αφρική, την Ευρώπη και την Ασία, κάτω από τη χορηγία του State Department των ΗΠΑ. Οι περιοδείες αυτές είχαν ιδιαίτερη απήχηση, γεγονός που οδήγησε στον χαρακτηρισμό του Άρμστρονγκ ως "πρέσβη Satch". Πέθανε το 1971 από καρδιακή προσβολή, σε ηλικία 69 ετών και ενώ το προηγούμενο βράδυ είχε εμφανιστεί στο ξενοδοχείο Waldorf Astoria.
(http://content.answers.com/main/content/img/amg/pop_albums/3/9/c/d39192pdbc9.jpg)
-
6 Ιουλίου 1971 Η ζωή & ο θάνατος του Λούις Άρμστρονγκ (συνέχεια)
Προσωνύμια
Το προσωνύμιο Satchmo ή Satch (συντομεύσεις του όρου Satchelmouth) περιγράφουν την έκφραση του προσώπου του κατά τη διάρκεια του παιξίματος της τρομπέτας. Το 1932, ο τότε εκδότης της βρετανικής μουσικής εφημερίδας Melody Maker, Percy Brooks, υποδέχθηκε τον Άμστρονγκ στο Λονδίνο με τον χαιρετισμό "Hello, Satchmo!", συντομεύοντας δηλαδή τον όρο Satchelmouth, και έκτοτε καθιερώθηκε. Στις αρχές της σταδιοδρομίας του ήταν επίσης γνωστός με το προσωνύμιο Dippermouth. Ο Άρμστρονγκ τοποθετούσε την τρομπέτα στα χείλη του με τέτοιο τρόπο, ώστε μετά από αρκετή ώρα σχηματιζόταν ένα μικρό βαθούλωμα (αγγλ. dip) στο πάνω χείλος του, εμφανές και σε αρκετές φωτογραφίες εκείνης της περιόδου. Το γεγονός αυτό οδήγησε κάποια στιγμή και στην αφοσοίωσή του στο τραγούδι, καθώς για ένα διάστημα δεν ήταν δυνατό να παίζει τρομπέτα, αν και αργότερα τροποποίησε τον τρόπο παιξίματός του ώστε να συνεχίσει. Οι μουσικοί με τους οποίους συνεργαζόταν και οι φίλοι του, τον αποκαλούσαν συνήθως Pops, όπως και ο ίδιος αποκαλούσε εκείνους αντίστοιχα.
Μουσική
Στα πρώτα στάδια της εξέλιξής του, ο Άρμστρονγκ διακρίθηκε ως βιρτουόζος του κορνέτου και της τρομπέτας. Οι πιο σημαντικές από τις πρώτες του ηχογραφήσεις αναδείχθηκαν μέσα από τα μουσικά σχήματα των Hot Five & Hot Seven και οι αυτοσχεδιασμοί του Άρμστρονγκ σε αυτές, αποτελούν μέχρι σήμερα σημείο αναφοράς για την μελωδικότητά, τις καινοτομίες και τον εκλεπτυσμό τους. Είχε επίσης σημαντική συνεισφορά στην ανάδειξη του ρόλου τού σολίστα, συμβάλλοντας στην μετατροπή του είδους της τζαζ, από μία συλλογική κατά βάση μουσική, σε μία μορφή τέχνης με μεγάλα περιθώρια αυτόνομης έκφρασης του μουσικού.
Στην πορεία των χρόνων, ο Άρμστρονγκ ενδιαφέρθηκε έντονα και για το τραγούδι. Αν και δεν ήταν ο πρώτος που το χρησιμοποίησε, ανέδειξε σε μεγάλο βαθμό και κατέστησε δημοφιλές, το αποκαλούμενο σκατ τραγούδι (scat singing), δηλαδή τραγούδι χωρίς λόγια, με άναρθρους φθόγγους, το οποίο και ενσωμάτωσε στο ρεπερτόριό του.
Κατά τη διάρκεια της μουσικής του σταδιοδρομίας, συνεργάστηκε είτε ως τραγουδιστής είτε ως τρομπετίστας, με μερικούς από τους σημαντικότερους μουσικούς της τζαζ, μεταξύ αυτών ο Ντιούκ Έλινγκτον, η Έλλα Φιτζέραλντ, ο Μπινγκ Κρόσμπι, ο Φλέτσερ Χέντερσον και η Μπέσι Σμιθ. Με την Έλλα Φιτζέραλντ ηχογράφησε συνολικά τρεις δίσκους: Ella and Louis, Ella and Louis Again και Porgy and Bess. Οι τελευταίες σημαντικές του ηχογραφήσεις καταγράφονται στη δεκαετία του 1950 ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ύστερης δισκογραφίας του χαρακτηρίζεται συνήθως από τους κριτικούς ως υπεραπλουστευτικό ή τυποποιημένο, αν και δεν του στέρησε την εμπορική απήχηση. Μία από τις τελευταίες εμπορικές επιτυχίες του Άρμστρονγκ υπήρξε η ερμηνεία του στο τραγούδι What a Wonderful World (1968), το οποίο παρέμεινε στην κορυφή των βρετανικών μουσικών καταλόγων για ένα μήνα, ενώ το 1987 χρησιμοποιήθηκε στην ταινία Good Morning, Vietnam και γνώρισε ακόμα μεγαλύτερη επιτυχία.
Ο Λούις Άρμστρονγκ επηρεάστηκε από ένα ευρύ φάσμα μουσικών ειδών, πέρα από την τζαζ και το μπλουζ, τη λαϊκή λατινοαμερικανική παράδοση, τις κλασικές συμφωνίες και την όπερα και ενσωμάτωσε στοιχεία αυτών στις εμφανίσεις του.
http://www.michaelminn.net/armstrong/index.php?section7#19620515
http://www.michaelminn.net/armstrong/index.php?albums
http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CF%8D%CE%B9%CF%82_%CE%86%CF%81%CE%BC%CF%83%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B3%CE%BA
http://www.redhotjazz.com/louie.html
-
7 Ιουλίου 1807 "Συνθήκη του Τιλσίτ"
Εναντίων των επεκτατικών βλέψεων του Ναπολέοντα στην Ανατολή συστήθηκε η Ρωσοτουρκική συμμαχία η οποία, εκμεταλλευόμενη τη δυσαρέσκεια των κατοίκων των Ιονίων Νήσων για τους Γάλλους, κατέλαβε τα νησιά (1799-1807).
Το Μάρτιο του 1799 ο Ρώσος ναύαρχος Ουσακώφ, μετά από τετράμηνη πολιορκία, κατέλαβε την Κέρκυρα και ανέθεσε προσωρινά τη διακυβέρνηση του νησιού σε ομάδα ευγενών και μερικών αστών.
Ιδιαίτερα σημαντικό γεγονός θεωρείται η σύσταση το 1800 της Επτανήσου Πολιτείας, του πρώτου Ελληνικού Κράτους μετά το 1453, και η αναγνώρισή του ως κράτος φόρου υποτελές στο Σουλτάνο. Οι αντιπρόσωποι της Επτανήσου στην Κωνσταντινούπολη συνέταξαν Σύνταγμα, που ονομάστηκε "Βυζαντινό" και αναγνωρίστηκε από την "Πύλη".
Η στροφή σε αριστοκρατική μορφή πολιτεύματος και ο αποκλεισμός άλλων τάξεων από την εξουσία δεν άργησε να φέρει αναταραχές. Η Γερουσία για να αντιμετωπίσει την κατάσταση έδωσε δικτατορικές εξουσίες στον πρόεδρό της Σπυρίδωνα Θεοτόκη, η κατάσταση όμως δεν μπόρεσε να ελεγχθεί αποτελεσματικά.
Το σπουδαιότερο που έγινε αυτή την περίοδο ήταν η ανασύσταση του θεσμού του Ορθοδόξου Επισκόπου της Κέρκυρας. Η De facto όμως αναγνώριση του δικαιώματος επεμβάσεως της Ρωσίας στην εσωτερική και εξωτερική πολιτική της Επτανήσου Πολιτείας οδήγησε αναπόφευκτα στην απώλεια της αυτονομίας της και η Ρωσία, ως τελικός ρυθμιστής των πολιτικών πραγμάτων, παραχώρησε τα Επτάνησα στον Ναπολέοντα κατά την υπογραφή της συνθήκης του Τιλσίτ στις 7 Ιουλίου το 1807.
Τον Σεπτέμβριο του 1807 ο Ναπολέων, προ πολλού εστεμμένος αυτοκράτορας της Γαλλίας, απέστειλε τον στρατηγό Cesar Berthier ως διοικητή στην Κέρκυρα, ο οποίος κατέλυσε την Επτάνησο Πολιτεία διακηρύσσοντας ότι η περιοχή αυτή αποτελούσε τμήμα της Γαλλικής Αυτοκρατορίας.
Ο Ναπολέων, λόγω της στρατηγικής θέσης της Κέρκυρας στην Αδριατική, διέταξε τον εκσυγχρονισμό των οχυρώσεών της, αναθέτοντας τη διοίκηση του νησιού στον Donzelot, με εντολή να κρατήσει την Κέρκυρα πάση θυσία. Η αμυντική διάταξη ενισχύθηκε με κατασκευές νέων οχυρών (Λαμποβίτισσα και Βίδο) και έξη περιμετρικών πυροβολείων.
Οι Γάλλοι επίσης βελτίωσαν τη ρυμοτομία και την αρχιτεκτονική της πόλης, μετέτρεψαν τη Σπιανάδα σε δενδρόφυτη πλατεία και κατασκεύασαν στη δυτική της πλευρά, σε σχέδιο του μηχανικού Lesseps, την τοξοστοιχία που είναι γνωστή με το όνομα "Λιστόν". Στις δραστηριότητές τους οφείλεται η εισαγωγή της καλλιέργειας της πατάτας, η καθιέρωση του εμβολιασμού, και η ίδρυση Σχολής Καλών Τεχνών. Το σημαντικότερο όμως έργο τους ήταν η ίδρυση της Ιονίου Ακαδημίας (1808), του πρώτου πανεπιστημίου της Νεότερης Ελλάδος.
Το 1814 το άστρο του Ναπολέοντα βρισκόταν στη δύση του. Μετά τις πολιτικές εξελίξεις ο στρατηγός Francois-Xavier Donzelot έλαβε εντολή να παραδώσει την Κέρκυρα την οποίαν παρέλαβε ο Αγγλος στρατηγός Campell στις 26 Ιουνίου 1814. Το Συνέδριο της Βιέννης το 1815 υιοθέτησε την πρόταση του εκπροσώπου της Ρωσίας Ιωάννη Καποδίστρια, που πρότεινε να αναγνωριστούν τα Επτάνησα ελεύθερα και ανεξάρτητα υπό Βρετανική προστασία.
(http://users.otenet.gr/~psailasn/napoleon.jpg)
-
8 Ιουλίου 1497 "Ο περίπλους του Βάσκο Ντε Γκάμα"
Ο Βάσκο ντε Γκάμα γεννήθηκε το 1469 στην Πορτογαλία. Στα 28 του, ήταν γνωστός θαλασσοπόρος. Ηθελε να βρει ένα θαλάσσιο πέρασμα για τις Ινδίες, όχι πλέοντας δυτικά όπως έκανε ο Κολόμβος, αλλά περιπλέοντας την Αφρική. Πίστευε ότι σε κάποιο σημείο, στον Νότο, υπάρχει διέξοδος προς τον Ινδικό ωκεανό.
Στις 8 Ιουλίου του 1497, ξεκίνησε για το μεγάλο ταξίδι. Τα τέσσερα πλοία της αποστολής του με τους τεράστιους ζωγραφισμένους σταυρούς στα πανιά τους, έφυγαν από τη Λισαβόνα και κατευθύνθηκαν νότια, ακολουθώντας τις αφρικανικές ακτές. Επί τέσσερις ατέλειωτους μήνες, τα πλοία του Βάσκο ντε Γκάμα έπλεαν νότια, μετά ανατολικά και ξανά νότια.
Η Αφρική τελειωμό δεν είχε. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, στις 16 Νοεμβρίου 1497, μια μανιασμένη φουρτούνα τους χτύπησε. Ταρακουνούσε τα πλοία, έσχιζε τα πανιά. Ο Βάσκο ντε Γκάμα αναζήτησε κάποιον όρμο να προφυλαχτεί.
Αφιλόξενη η ακτή, γεμάτη βράχια που πάνω τους έσπαζε το κύμα, δεν ήταν να την πλησιάσει κανένας. Στο βάθος φαινόταν ένα ακρωτήριο. Ισως, πίσω του, να υπήρχε κάποιος απάνεμος κόλπος.
Τα πλοία έβαλαν πλώρη για κει. Οταν παρέκαμψαν το ακρωτήριο, η φουρτούνα δεν απασχολούσε πια τον θαλασσοπόρο. Μπροστά του, ανοιγόταν απέραντος ο ωκεανός. Είχε βρει το πέρασμα για την Ανατολή.
Το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας, όπως είχε βαφτίσει ο βασιλιάς της Πορτογαλίας το εύρημα του Βαρθολομαίου Ντιάζ, στα 1487. Μόνο που ο Ντιάζ δεν είχε προχωρήσει παραπέρα.
Ο Βάσκο ντε Γκάμα άρχισε να πλέει βόρεια-βορειοανατολικά. Μερικές εβδομάδες, αργότερα, έπιαναν σε λιμάνι που τους φάνηκε γνώριμο. Βρίσκονταν στην Αιθιοπία.
Την είχαν γνωρίσει, ακολουθώντας άλλοτε τους εμπορικούς δρόμους της ξηράς. Ξαναμπήκαν στα πλοία, αλλά το σκορβούτο τους θέριζε.
Στις 10 Ιανουαρίου 1498, έπιασαν, όπου μπόρεσαν. Γνώρισαν, έτσι, τη χώρα των Κάφρων. Οι κάτοικοι τούς βοήθησαν να θεραπευτούν. Ξαναμπήκαν στα πλοία, ανακάλυψαν τη Μοζαμβίκη κι έβαλαν πλώρη για τις Ινδίες. Εφτασαν εκεί μέσα του Ιουλίου του 1498. Στις 30 Αυγούστου, πήραν τον δρόμο της επιστροφής. Το ταξίδι είχε πετύχει.
Τέσσερα χρόνια είχαν περάσει, όταν ο Βάσκο ντε Γκάμα, ναύαρχος των Ινδιών, πια, ξαναγύρισε στον Ινδικό ως κατακτητής. Επέστρεψε στην Πορτογαλία στα 1503 κι έμεινε εκεί είκοσι χρόνια. Στα 1523, τον ονόμασαν αντιβασιλιά των Ινδιών, αλλά δεν πρόλαβε να χαρεί τον τίτλο. Πέθανε το 1524, σε ηλικία 55 χρονών.
Στις 8 Ιουλίου 1497 ο Βάσκο ντε Γκάμα ξεκίνησε ένα μεγάλο κι επικίνδυνο ταξίδι για να ανακαλύψει ένα θαλάσσιο πέρασμα για τις Ινδίες περιπλέοντας την Αφρική.
-
8 Ιουλίου 1709 "Η μάχη στην Πολτάβα"
Στα τέλη του 17ου, αρχές του 18ου αιώνα, η Βόρεια Ευρώπη συγκλονιζόταν από την αιματηρή αντιπαράθεση του τσάρου της Ρωσίας, Μεγάλου Πέτρου, και του βασιλιά της Σουηδίας, Καρόλου ΙΒ. Παρ όλες τις περιπέτειές του με τον Σουηδό, ο Μέγας Πέτρος ίδρυσε, στα 1703, την Πετρούπολη στη Βαλτική, ανοίγοντας τους ναυτικούς ορίζοντες προς τη Δύση. Στα 1707, άρχισε εισβολή στην Πολωνία. Επειτα, συνέκλινε στα νότια κι έφτασε έως την Ουκρανία, όπου τον ακολούθησε ο Κάρολος. Η Ρωσία έχει αποδειχτεί ανεξάντλητη σε έμψυχο υλικό. Η Σουηδία όχι. Ο Κάρολος έπαιξε το τελευταίο του χαρτί στην Πολτάβα, στις 8 Ιουλίου 1709. Διέθετε 20.000 άνδρες, ενώ ο Πέτρος 50.000. Οταν η μάχη τελείωσε, ο σουηδικός στρατός είχε καταστραφεί. Ο Κάρολος ΙΒ πέρασε τα σύνορα και βρήκε καταφύγιο στην Τουρκία. Εμεινε εκεί έως το 1715. Στο διάστημα αυτό, ο Πέτρος πήρε τη Ρίγα και ολόκληρη την Εσθονία (1710) και το Ιάσιο, κατάργησε τη ρωσική Δούμα, ανασυγκρότησε την οικονομία, αναδιοργάνωσε τη διοίκηση, συγκρότησε πολεμικό στόλο και συγκρούστηκε με τους Τούρκους ξεσηκώνοντας τους Ελληνες, που τραγουδούσαν στο όνομά του. Οταν πέθανε, στις 8 Φεβρουαρίου 1725, άφησε μια Ρωσία με εκτεταμένες διεξόδους στη θάλασσα και με γνώμη σεβαστή από όλους.
-
8 Ιουλίου 1805 Bill Richmond εναντίον Jack Helmes
Στις 8 Ιουλίου του 1805 ο Αμερικανός Bill Richmond, ο πρώτος διάσημος πυγμάχος στην Αμερική, βγάζει νοκ-άουτ στον 26ο γύρο τον Jack Helmes στο Kilbury Wells της Αγγλίας.
8 Ιουλίου 1889 John Sullivan εναντίον Jake Kilrain
Στις 8 Ιουλίου του 1889 Ο John L. Sullivan κερδίζει με νοκ άουτ στον 75ο γύρο τον Jake Kilrain, στον τελευταίο αγώνα βαρέων βαρών με γυμνά χέρια που κρατάει 2 ώρες και 16 λεπτά στο Eichburg της Μασσαχουσέτης. Στο εξής, μπαίνουν σε εφαρμογή οι κανόνες του Μαρκησίου του Queensbury.
8 Ιουλίου 1912 Ολυμπιακοί αγώνες Στοκχόλμης (Τσικλητήρας)
Στις 8 Ιουλίου του 1912 Χρυσό μετάλλιο στο μήκος άνευ φοράς κερδίζει ο Κωνσταντίνος Τσικλητήρας στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Στοκχόλμης με επίδοση 3.37. Δεύτερος, με 3.36 ανακηρύσσεται ο Αμερικανός Platt Adams και τρίτος ο αδελφός του Benjamin Adams με 3.28. Η ημερομηνία είναι βάσει του Γρηγοριανού ημερολογίου, ενώ στη Ελλάδα ακόμη ισχύει το Ιουλιανό και καταγράφεται, σαν να έγινε στις 25/6.
-
12 Ιουλίου 100 π.Χ. Γάιος Ιούλιος Καίσαρας
Στις 12 Ιουλίου το 100 π.Χ. γεννιέται ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας, Ρωμαίος στρατηγός, πολιτικός και συγγραφέας. Μετά τις νίκες του στη Γαλατία, την Αίγυπτο και την Αφρική, έγινε ισόβιος δικτάτορας και σύμβουλος για 10 χρόνια. Δολοφονήθηκε στις 15 Μαρτίου το 44 π.Χ.
(http://www.american-pictures.com/genealogy/descent/photos/Julius.Caesar.2.jpg)
Ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας (Gaius Julius Caesar) (101 π.Χ. - 44 π.Χ.) ήταν σημαντικός Ρωμαίος στρατηγός και πολιτικός. Πρωταγωνίστησε στον μετασχηματισμό της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Γόνος της Ιουλίας γενιάς, μιας από τις παλαιότερες και αριστοκρατικότερες της Ρώμης, έσπασε όλους τους συγγενικούς του δεσμούς και η άμετρη φιλοδοξία του οδήγησε στην ένταξή του στη δημοκρατική μερίδα. Για ένα διάστημα, έχοντας ανάγκη από χρήματα, αναγκαζόταν να καταφεύγει για δανεισμό στον Κράσσο που τον βοηθούσε, γιατί έβλεπε την οργανωτική ικανότητα, τη στρατηγική ιδιοφυΐα και την απαράμιλλη δραστηριότητα που χαρακτήριζε τον ανήσυχο νέο.
Όταν ο Πομπήιος, επιστρέφοντας στη Ρώμη, συνάντησε την άρνηση της Συγκλήτου να επικυρώσει τις πράξεις του, υπογράφει μαζί με τον Κράσσο και τον Καίσαρα πολιτική συμφωνία διαμερισμού της εξουσίας. Έτσι, δημιουργήθηκε η πρώτη τριανδρία (60 π.Χ.).
Το 59 π.Χ. ο Καίσαρας εκλέχτηκε ύπατος και αναχωρεί για την επαρχία του, όπου, μετά από μακρόχρονους και κοπιαστικούς αγώνες (58 - 50), κατορθώνει να υποτάξει την πέρα από τις Άλπεις Γαλατία, που εκτός από τη σημερινή Γαλλία, περιελάμβανε και μεγάλο μέρος της Ελβετίας, του Βελγίου και της Ολλανδίας. Με τις κατακτήσεις αυτές αρχίζει η μετάδοση του ελληνορωμαϊκού πολιτισμού στην Ευρώπη.
Μετά το θάνατο του Κράσσου, που φονεύτηκε πολεμώντας εναντίον των Πάρθων, ο Πομπήιος, κύριος της κατάστασης στη Ρώμη, ανακαλεί τον Καίσαρα με σκοπό να τον εκμηδενίσει. Ο Καίσαρας μαθαίνοντας τα σχέδια αυτό, οργανώνει το στρατό του στο Ρουβίκωνα ποταμο, εξ'ου και η φράση "διέβηκε τον Ρουβίκωνα και βαδίζει εναντίον της Ρώμης". Τελικά η σύγκρουση έγινε στα Φάρσαλα, το 48 π.Χ. (βλέπε Μάχη των Φαρσάλων) και ο Καίσαρας νίκησε κι ανάγκασε τον Πομπήιο να καταφύγει στην Αίγυπτο, για να φονευτεί από το βασιλιά της Πτολεμαίο ΙΓ'. Φτάνοντας στην Αίγυπτο ο Καίσαρας γοητεύεται από τα θέλγητρα της αδελφής του Πτολεμαίου Κλεοπάτρας και την ανεβάζει στο θρόνο.
Γυρίζοντας στη Ρώμη ανακηρύσσεται ισόβιος δικτάτορας και συγκεντρώνει όλες τις εξουσίες στα χέρια του. Παρόλ' αυτά προτίμησε το δρόμο της επιείκειας και της πραότητας για να επικρατήσει. Η διακυβέρνηση της χώρας κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας του ήταν εξαίρετη. Οι πολλές ικανότητές του, υπερφυσικές σε ορισμένους τομείς (λέγεται ότι μπορούσε να υπαγορεύει ταυτόχρονα 4 διαφορετικά θέματα σε 4 διαφορετικούς γραφείς), καθώς και οι αγαθές προθέσεις του απέναντι στους πολίτες προσδίνουν νέα αίγλη σ' αυτόν και στην αυτοκρατορία.
Η μεταρρύθμιση του ημερολογίου οφείλεται σ' αυτόν και έχει το νέο αυτό ημερολόγιο, το όνομά του "Ιουλιανό". Φοβούμενοι όμως ότι η τρομερή συσσώρευση δύναμης στα χέρια του και η αγάπη του λαού θα τον οδηγούσε σε παρεκτροπές, ταραχοποιοί, που ανάμεσά τους ήταν και ο φίλος του Καίσαρα, Βρούτος και ο Κάσιος, συνωμότησαν εναντίον του και τον δολοφόνησαν το 44 π.Χ., ενώ βρισκόταν στη σύγκλητο.
-
14 Ιουλίου 1789 "Η κατάληψη της Βαστίλης!!!"
Η αρχή της επανάστασης της Γαλλίας
(http://www.prefecture-police-paris.interieur.gouv.fr/connaitre/Images/histoire/revol_03.jpg)
Η Βαστίλη, το περίφημο φρούριο στο Παρίσι, χρησίμευε για φυλακή κυρίως πολιτικών κρατουμένων και χτίστηκε το 1370, για να προστατεύει το μέγαρο Σεντ - Πολ, που βρίσκεται στην ανατολική περιοχή του Παρισιού, είχε σχήμα παραλληλόγραμμου και προστατευόταν από οκτώ πύργους και μία βαθιά τάφρο έξω από το τείχος.
Στους πύργους αυτούς, σε διάφορα πατώματα, υπήρχαν κελιά. Το φρούριο άρχισε να χρησιμοποιείται για τη φυλάκιση πολιτικών κρατουμένων από την εποχή του Ρισελιέ και φυλακίζονταν εκεί συνήθως σπουδαία πρόσωπα. Από τις φυλακές αυτές πέρασαν συγγραφείς προοδευτικοί για την εποχή τους, σπουδαίοι άρχοντες ή και εγκληματίες με πολύ βαριές ποινές. Το κτίριο έγινε σύμβολο της βασιλικής καταπίεσης και προκάλεσε την οργή του λαού. Στα πρώτα βήματα της γαλλικής επανάστασης, ο λαός κατέλαβε τη Βαστίλη στις 14 Ιουλίου 1789 στις 5 το απόγευμα και το γεγονός αυτό κυρίως μετέτρεψε την απλή αντίδραση κατά του βασιλιά σε λαϊκή επανάσταση.
Η κατάληψη της Βαστίλης, από μόνη της, δεν είχε και τόσο μεγάλη σημασία. Ήταν όμως το σπίρτο που άναψε τη φλόγα της επανάστασης από τη μια ως την άλλη άκρη της Γαλλίας. Ο λαός συνειδητοποίησε την κατάσταση και μπήκε αρχηγός της επανάστασης. Γι' αυτό η πτώση του συμβόλου της βασιλικής καταπίεσης και της φυλακής των πολιτικών κρατούμενων ήταν θρίαμβος του λαού. Ο βασιλιάς αναγκάστηκε να δεχτεί τα τετελεσμένα γεγονότα και άρχισε να υποτάσσεται. Η 14η Ιουλίου, λόγω της σημασίας της ημέρας, καθιερώθηκε ως εθνική γιορτή της Γαλλίας.
(http://www.sulinet.hu/tovabbtan/felveteli/ttkuj/18het/tori/bastille.jpg)
-
Στις 14 Ιουλιου του 1992 έγεινε απόπειρα της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», στην πλατεία Συντάγματος, εναντίον του υπουργού Οικονομικών Γ. Παλαιοκρασσά, σκοτώνεται ο περαστικός Αθανάσιος Αξαρλιάν.
Το κειμενο που ακολουθει ειναι η σειρα των γεγονοτων όπως καταγραφηκαν στα πρακτικα της δικης!!!
ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ: Έχουμε την υπόθεση Παλαιοκρασσά – Αξαρλιάν, 14/7/1992. Με την εκκαλουμένη απόφαση κύριοι Δικαστές, καταδικάστηκαν οι Δημήτρης Κουφοντίνας ως αυτουργός έκρηξης με το 270γ του Ποινικού Κώδικα διότι προκλήθηκε σωματική βλάβη προσώπων, για ανθρωποκτονία του Θάνου Αξαρλιάν με ενδεχόμενο δόλο και για 8 απόπειρες ανθρωποκτονίας, 4 με άμεσο δόλο, 4 με ενδεχόμενο, ο Χριστόδουλος Ξηρός ως άμεσος συνεργός της έκρηξης με το 270γ του Ποινικού Κώδικα, της ανθρωποκτονίας του Θάνου Αξαρλιάν με ενδεχόμενο δόλο, για 8 απόπειρες ανθρωποκτονίας, 4 με άμεσο δόλο και 4 με ενδεχόμενο, ο Σάββας Ξηρός, ο Βασίλειος Τζωρτζάτος και ο Κωνσταντίνος Τέλλιος ως απλοί συνεργοί των παραπάνω πράξεων.[/u]
Επόμενος στόχος της Οργάνωσης κύριοι Δικαστές ήταν ο τότε Υπουργός των Οικονομικών κ. Παλαιοκρασσάς. Αποφασίστηκε να χτυπηθεί με ρουκέτα 3,5 ιντσών στην καρδιά της Αθήνας, στο Σύνταγμα, στις 14/7/1992. Άποψή μου κύριοι Δικαστές είναι ότι σ’ αυτό το χτύπημα δεν ήταν πρωταρχικός στόχος ο κ. Παλαιοκρασσάς. Ο κ. Παλαιοκρασσάς ήταν ο αναγκαίος, ο εύκολος στόχος. Τα όσα δε γράφτηκαν στις προκηρύξεις, θεωρώ ότι ήταν προσχηματικά. Στόχος του χτυπήματος κατά την άποψή μου ήταν η καρδιά του κράτους, το Σύνταγμα, η εξουσία, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, για να δώσουν ένα επικοινωνιακό μήνυμα ότι η Οργάνωση έχει επιχειρηματική ετοιμότητα, χτυπάει στο Σύνταγμα και παραμένει ασύλληπτη.
Αν κύριοι Δικαστές πρωταρχικός στόχος ήταν ο κ. Παλαιοκρασσάς, μπορούσαν να τον χτυπήσουν στο σπίτι του στην Κηφισιά χωρίς άλλες απώλειες. Στη δεύτερη προκήρυξη μετά τη δολοφονία του Παύλου Μπακογιάννη, έλεγαν ότι «αν θέλαμε να είμαστε τρομοκράτες θα ρίχναμε μια βόμβα στο Σύνταγμα». Και βέβαια με την ενέργειά τους αυτοί κύριοι Δικαστές, ασφαλώς δεν ήθελαν να χαρακτηρισθούν «τρομοκράτες», αλλά όπως σας είπα, ήθελαν να στείλουν το μήνυμα για την επιχειρησιακή ετοιμότητα της Οργάνωσης. Εκεί τους εξώθησε η τυφλή τους αλαζονεία και η έλλειψη σεβασμού στην αξία της ανθρώπινης ζωής.
Η επίθεση κατά Παλαιοκρασσά αποφασίστηκε να γίνει από τους Δημήτρη Κουφοντίνα, τον Χριστόδουλο Ξηρό, το Σάββα Ξηρό, το Βασίλειο Τζωρτζάτο και τον Κωνσταντίνο Τέλλιο. Μέλη της ομάδας αυτής, παρακολούθησαν για μακρό χρονικό διάστημα τις κινήσεις του Υπουργού, είδαν ότι έφευγε από το Υπουργείο κάθε μέρα σχεδόν 15.30-16.00 η ώρα με θωρακισμένο αυτοκίνητο MERCEDES που οδηγούσε πάντα ο Αρχιφύλακας Ιωάννης Φωτεινόπουλος, ότι υπήρχε και συνοδευτικό αυτοκίνητο μάρκας Audi και ότι κάθε μέρα η διαδρομή του ήταν Καραγεώργη Σερβίας και Βουλής.
Στη συνέχεια, έψαξαν για να βρουν τόπο από τον οποίο θα εκτόξευαν τη ρουκέτα. Ο τόπος βρέθηκε και ήταν ένα διαμέρισμα 200 τ.μ. στην πολυκατοικία στην οδό Βουλής 14, που είναι στη γωνία Καραγεώργη Σερβίας και Βουλής και το οποίο ήταν ακατοίκητο και εισήλθαν σε αυτό και έκαναν τις προετοιμασίες. Τις προηγούμενες ημέρες ο Σάββας Ξηρός μπήκε στο διαμέρισμα αυτό και έβαλε τον αυτοσχέδιο εκτοξευτήρα πάνω σε τρίποδα. Το πρωί της 14/7/1992, όλη η ομάδα ανέβηκε στο διαμέρισμα αυτό, ο Σάββας Ξηρός μαζί με τον Βασίλη Τζωρτζάτο τοποθέτησαν τη ρουκέτα στον αυτοσχέδιο εκτοξευτήρα, έκαναν τη σύνδεση με το τηλεχειριστήριο που ήταν τύπου γκαραζόπορτας, όπως αυτά που ανοίγουμε τις γκαραζόπορτες
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας πήρε το μπουτόν του τηλεχειριστηρίου διότι κατά την κατανομή των ρόλων μεταξύ τους, αυτός θα πυροδοτούσε τη ρουκέτα αφού ο Χριστόδουλος Ξηρός προηγουμένως θα του έκανε νεύμα υψώνοντας το χέρι, ότι ο Υπουργός ξεκινούσε από το Υπουργείο. Οι άλλοι θα κάλυπταν τον κ. Κουφοντίνα και ο κ. Τέλλιος θα ήταν κοντά στα μηχανάκια ούτως ώστε να εξασφαλίσουν την ασφαλή διαφυγή τους από το χώρο αυτό. Πριν ακόμα ξεκινήσει ο Υπουργός από το Υπουργείο, τα παραπάνω μέλη κατέβηκαν στο οδόστρωμα, στο δρόμο και ο καθένας πήρε τη θέση που είχε αποφασισθεί να πάρει. Ο Κωνσταντίνος Τέλλιος, προκύπτει αυτό απ’ τα πρακτικά, στο πρωτοβάθμιο Δικαστήριο σε σχεδιάγραμμα που του επιδείχθηκε, έδειξε τις θέσεις που κάθε ένα από τα μέλη έλαβε.
Έτσι, έδειξε ότι ο Χριστόδουλος Ξηρός θα βρισκόταν μπροστά στο ξενοδοχείο ASTOR παρατηρώντας την Καραγεώργη Σερβίας στην είσοδο του Υπουργείου στο οποίο θα κατέβαινε ο Υπουργός ούτως ώστε να δώσει το σήμα ότι ξεκίνησε ο Υπουργός, ο κ. Κουφοντίνας ήταν στη γωνία Καραγεώργη Σερβίας και Βουλής βλέποντας το διαμέρισμα αυτό απ’ το οποίο θα εκτοξευόταν η ρουκέτα, αριστερά στην οδό Βουλής σχεδόν κοντά προς τον κ. Κουφοντίνα θα ήταν ο κ. Τζωρτζάτος και επίσης μετά τον Τζωρτζάτο στην οδό Βουλής, στα μηχανάκια κοντά, θα ήταν ο κ. Τέλλιος.
-
Στις 14 Ιουλιου του 1992 έγεινε απόπειρα της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», στην πλατεία Συντάγματος, εναντίον του υπουργού Οικονομικών Γ. Παλαιοκρασσά, σκοτώνεται ο περαστικός Αθανάσιος Αξαρλιάν.
Το κειμενο που ακολουθει ειναι η σειρα των γεγονοτων όπως καταγραφηκαν στα πρακτικα της δικης!!! (συνέχεια)
Στις 16:05 στις 14/7/1992, ο Υπουργός κατέβηκε από το Υπουργείο του και επιβιβάστηκε στο αυτοκίνητο το θωρακισμένο, μάρκας MERCEDES. Όμως δεν κάθισε στη θέση του συνοδηγού ή πίσω, αλλά κάθισε στη θέση του οδηγού και ο Αστυνομικός, ο κ. Φωτεινόπουλος που πάντα οδηγούσε το αυτοκίνητο του Υπουργού, κάθισε στη θέση του συνοδηγού. Στις πίσω θέσεις κάθισαν η σύζυγος του κ. Υπουργού, η κα Αθανασία Παλαιοκρασσά και μια φίλη της κόρης τους, η Όλγα Αρεταίου. Το γεγονός ότι τα παραπάνω μέλη της Οργάνωσης γνώριζαν ότι μέσα στο αυτοκίνητο του Υπουργού επιβιβάστηκαν και κάθισαν στις πίσω θέσεις και οι δύο κυρίες, προκύπτει κύριοι Δικαστές κατά την άποψή μου, από το περιεχόμενο της δεύτερης προκήρυξης με ημερομηνία 18/7/1992 που έστειλαν πάλι στην «Ελευθεροτυπία» και για να δικαιολογηθούν λένε ότι είδαν τις γυναίκες που κατέβηκαν, αλλά όμως νόμισαν ότι μπήκαν στο συνοδευτικό αυτοκίνητο, στο αυτοκίνητο Audi που συνόδευε το αυτοκίνητο του Υπουργού.
Την ώρα εκείνη κύριοι Δικαστές, υπήρχε κίνηση στην περιοχή, μας το είπαν όλοι οι μάρτυρες, πεζοί εκινούντο, άλλοι σχόλαγαν απ’ τη δουλειά τους, όπως ήταν ο κ. Κήλης, άλλοι είχαν ραντεβού όπως ήταν ο κ. Χειδεριώτης, άλλοι κατέβαιναν για δουλειά όπως η κα Μεργούτη, άλλοι πήγαιναν σε δουλειά όπως ο Θάνος Αξαρλιάν, άλλοι ήταν μικροπωλητές στην περιοχή, όπως ο κ. Δουλγεράκης. Μας είπαν οι μάρτυρες ότι τα περισσότερα μαγαζιά στην περιοχή εκεί δεν κλείνουν γιατί θεωρούνται τουριστικά. Άλλωστε και οι μάρτυρες όλοι που κατέθεσαν, ήταν ή ιδιοκτήτες των μαγαζιών ή υπάλληλοι στα μαγαζιά αυτά, οι μάρτυρες της ενέργειας αυτής.
Ο Υπουργός ξεκίνησε με μικρή ταχύτητα και εκινείτο στην οδό Καραγεώργη Σερβίας με πρόθεση να στρίψει αριστερά στην οδό Βουλής. Ενώ επιχειρούσε να στρίψει αριστερά, παίρνοντας ανοιχτά τη στροφή, ο Δημήτρης Κουφοντίνας που στο μεταξύ είχε λάβει το σήμα από τον Χριστόδουλο Ξηρό, καίτοι έβλεπε ότι τόσο στην οδό Βουλής όσο και στην οδό Καραγεώργη Σερβίας εκινούντο πεζοί και ότι ήταν ενδεχόμενο να τραυματιστούν ή και να σκοτωθούν ακόμη, αποδέχθηκε το ενδεχόμενο αυτό και πάτησε το μπουτόν του τηλεχειριστηρίου. Προκλήθηκε σφοδρότατη έκρηξη από την εκτόξευση της ρουκέτας αυτής και το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινε ο Υπουργός, το οποίο και οδηγούσε, χτυπήθηκε στο εμπρόσθιο αριστερό τμήμα του. Η ρουκέτα δε, χτύπησε στο εμπρόσθιο αριστερό τμήμα, χτύπησε στο οδόστρωμα μπροστά από το αυτοκίνητο του Υπουργού και δημιούργησε κρατήρα διαστάσεων 0,30 επί 0,40 επί 0,10. Η εκτόξευση δε της ρουκέτας έγινε από απόσταση 12 μέτρων από τον κρατήρα.
Ο Υπουργός, με το άκουσμα του κρότου που προκλήθηκε στην εκτόξευση της ρουκέτας, τροχοπέδησε το αυτοκίνητο όπως δε μας είπε ο ίδιος, ο τροχός του αυτοκινήτου μπήκε μέσα στον κρατήρα που δημιούργησε η ρουκέτα και βγήκαν έξω από το αυτοκίνητο τόσο ο Υπουργός όσο και οι δυο κυρίες που επέβαιναν, όσο και ο Αστυνομικός, ο κ. Φωτεινόπουλος. Βεβαίως δεν τραυματίστηκαν, πλην του Υπουργού, ο οποίος υπέστη ελαφρά εγκαύματα. Σώθηκαν και δε σκοτώθηκαν λόγω της μικρής ταχύτητας με την οποία πήγαινε το αυτοκίνητο του Υπουργού, λόγω της θωράκισης του αυτοκινήτου και κυρίως λόγω της ανοιχτής στροφής την οποία πήρε και έτσι αστόχησε ελαφρά η βολή της ρουκέτας.
Από την έκρηξη αυτή προέκυψε κοινός κίνδυνος σε ξένα πράγματα και δη στο αυτοκίνητο του Υπουργού, σε άλλα 7 σταθμευμένα αυτοκίνητα, επίσης έσπασαν τζάμια καταστημάτων της περιοχής και επίσης προέκυψε και κίνδυνος ανθρώπων και δη των επιβαινόντων στο αυτοκίνητο που οδηγούσε ο Υπουργός και επίσης στους πεζούς, στον Χρήστο Χειδεριώτη, ο οποίος τη στιγμή της έκρηξης βρισκόταν στο πεζοδρόμιο των οδών Βουλής και Καραγεώργη Σερβίας και τραυματίστηκε από τα θραύσματα της ρουκέτας, κόπηκε η ραχιαία αρτηρία του και του λείπει ο μισός αστράγαλος.
-
Στις 14 Ιουλιου του 1992 έγεινε απόπειρα της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», στην πλατεία Συντάγματος, εναντίον του υπουργού Οικονομικών Γ. Παλαιοκρασσά, σκοτώνεται ο περαστικός Αθανάσιος Αξαρλιάν.
Το κειμενο που ακολουθει ειναι η σειρα των γεγονοτων όπως καταγραφηκαν στα πρακτικα της δικης!!! (συνέχεια 2)
Ο Στυλιανός Κήλης που σχολούσε από τη δουλειά του εκείνη την ώρα και βρισκόταν στην οδό Βουλής μπροστά από το ξενοδοχείο ASTOR ο οποίος έχασε το αριστερό του μάτι και χτυπήθηκε στα γεννητικά του όργανα. Ο Βασίλειος Δουλγεράκης είναι ο μικροπωλητής αν θυμάστε κύριοι Δικαστές, με τις σακούλες που μας είπε, χωρίς τιμολόγιο, που βρισκόταν κι αυτός στην οδό Βουλής, στο ξενοδοχείο ASTOR και ετοιμαζόταν να περάσει απέναντι και χτυπήθηκε από τα θραύσματα σε διάφορα μέρη του σώματός του. Επίσης η Αργυρώ Μουζουράκη, που τυχαία περνούσε από εκεί, βρισκόταν στην οδό Βουλής και θραύσμα από τη ρουκέτα καρφώθηκε στο φάρυγγά της και πέρασε από το ιγμόρειο. Επίσης η τουριστική πράκτορας της Νέας Ερυθραίας, η Αθηνά Μεργούπη, που είχε κατεβεί για δουλειά στην Καραγεώργη Σερβίας, τραυματίστηκε από τα θραύσματα στο κεφάλι, στο αριστερό γόνατο και στο οσφύ.
Και, κύριοι Δικαστές, ο άτυχος Θάνος Αξαρλιάν, ο νεαρός φοιτητής των 20 ετών που βοηθούσε τη χήρα μητέρα του αφού πριν ένα έτος είχε πεθάνει ο πατέρας του, στο χρυσοχοείο που τους είχε αφήσει ο πατέρας, στην οδό Περικλέους, που ο θάνατος του ατυχούς αυτού νέου συγκλόνισε όλη την Ελλάδα, ο οποίος βρισκόταν πιο κοντά απ’ όλους, στη γωνία Καραγεώργη Σερβίας και τα θραύσματα της ρουκέτας του προκάλεσαν διατομή της αορτής και μεγάλο χαίνον τραύμα στο στήθος και ο θάνατός του ήταν ακαριαίος.
Τόσο ο κ. Κουφοντίνας που πάτησε το μπουτόν του τηλεχειριστηρίου όσο και όλα τ’ άλλα μέλη που συμμετείχαν στην ενέργεια αυτή, γνώριζαν ότι την ώρα εκείνη υπήρχε κίνηση πεζών, έβλεπαν ότι εκινούντο οι πεζοί, γνώριζα ότι οι δρόμοι αυτοί είναι στενοί, έχουν πλάτος 5 μ., είναι επικίνδυνο για εκτόξευση ρουκέτας και ότι ήταν ενδεχόμενο πολύ πιθανό από τα θραύσματα της ρουκέτας, τα αέρια, τα εξαρτήματα των αυτοκινήτων, τους υαλοπίνακες των καταστημάτων που έσπασαν, να τραυματιστούν οι πεζοί σε καίρια μέρη του σώματός των όπως έγινε με το Θάνο Αξαρλιάν. Παρά ταύτα όμως αποδέχθηκαν το αποτέλεσμα αυτό για να δώσουν το επικοινωνιακό μήνυμα, όπως στην αρχή σας είπα, ότι η Οργάνωσή τους είχε επιχειρησιακή ετοιμότητα και μπορούσε να χτυπήσει την καρδιά του κράτους.
Ο θάνατος των Χυδιριώτη Δουλγεράκη Μουζουράκη και Μεργούπη δεν επετεύχθη κύριοι Δικαστές, σε αντίθεση με τον άτυχο Αξαρλιάν, γιατί δεν χτυπήθηκαν σε καίρια μέρη του σώματός των και έτυχαν άμεσης ιατρικής βοήθειας.
Ο θάνατος του Θάνου Αξαρλιάν ήταν ακαριαίος, λόγω της ακατάσχετης αιμορραγίας. Μας το είπε ο κύριος Παλαιοκρασσάς ότι αμέσως μετά την έκρηξη σε τρία λεπτά περίπου πήγε κοντά στον άτυχο Θάνο ο χειρουργός ιατρός κύριος Αθανάσιος Βελίκης, ο οποίος και διαπίστωσε το θάνατό του και όταν ανέβηκε στο Υπουργείο του είπε ότι "έχουμε και νεκρό".
Μας το είπε επίσης ο Ιωάννης Φωτεινόπουλος, ο Αστυνομικός ο Αρχιφύλακας που τις άλλες φορές οδηγούσε το αυτοκίνητο του Υπουργού, είπε ότι "είδε με τα μάτια του το γιατρό αυτό να είναι πάνω από το σώμα του Θάνου Αξαρλιάν και τον άκουσε με τα αφτιά του που είπε ότι ήταν νεκρός". Μας το είπε ακόμα η μάνα του Θάνου Αξαρλιάν η Σταυρούλα Αξαρλιάν, ότι "συνεργάτης τους από το εργαστήριό τους που έτρεξε αμέσως είπε είδε ότι το παιδί ήταν νεκρό".
Αλλά και γιατρός φίλος της οικογένειας που ήταν στη νεκροψία μαζί με τον ιατροδικαστή τον κύριο Νόνια της είπε ότι "ήταν τέτοιο το τραύμα που δεν μπορούσε να σωθεί". Αλλά και η ίδια είπε ότι "κατά την εκταφή διαπίστωσε ότι έλειπε το δεξιό τμήμα του θώρακος του παιδιού της". Αλλά και ο αδερφός του άτυχου Αξαρλιάν ο Σέργιος μας είπε τα ίδια όσα είπε και η μητέρα του.
Τα αναφερόμενα κύριοι Δικαστές στη δεύτερη προκήρυξη στις 18/7/92 που εστάλη όπως σας είπα στην «Ελευθεροτυπία» ότι δήθεν ο Θάνος Αξαρλιάν πέθανε γιατί τον άφησε η Αστυνομία και οι πράκτορες να πεθάνει στο πεζοδρόμιο και το έκαναν αυτό σκόπιμα για να συκοφαντηθεί η οργάνωση, είναι οι ισχυρισμοί αυτοί ψευδείς δικαιολογίες.
Από που όμως προκύπτει κύριοι Δικαστές ότι η ενέργεια αυτή είναι ενέργεια της 17Ν. Κατ΄ αρχήν από την ένδειξη και την εργαστηριακή εξέταση της ρουκέτας, που προέρχεται από τις ρουκέτες εκείνες που είχαν αφαιρεθεί από το Συκούριο και είχε αναλάβει την ευθύνη της αφαίρεσης αυτής η οργάνωση 17Ν.
-
Στις 14 Ιουλιου του 1992 έγεινε απόπειρα της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», στην πλατεία Συντάγματος, εναντίον του υπουργού Οικονομικών Γ. Παλαιοκρασσά, σκοτώνεται ο περαστικός Αθανάσιος Αξαρλιάν.
Το κειμενο που ακολουθει ειναι η σειρα των γεγονοτων όπως καταγραφηκαν στα πρακτικα της δικης!!! (συνέχεια 3)
Προκύπτει ακόμα από το περιεχόμενο της από 16/6/1992 προκήρυξης που στάλθηκε στον ραδιοφωνικό σταθμό «ΣΚΑΙ» στις 14 Ιουλίου του 1992 σύμφωνα με το περιεχόμενο το οποίο λέει: "Αποφασίσαμε λοιπόν να εκτελέσουμε τον Ιωάννη Παλαιοκρασσά, γιατί όντως το νούμερο ένα στην ιεραρχία του Υπουργείου Οικονομικών είναι ουσιαστικά και τυπικά ένας από τους κύριους υπεύθυνους του υπάρχοντος φορολογικού συστήματος απάτης. Θα χτυπάμε χωρίς καμιά προειδοποίηση τους μπάτσους σωματοφύλακες που προστατεύουν τους παραπάνω κλέφτες και αρχικλέφτες".
Αλλά και από το περιεχόμενο της από 18/7/1992 προκήρυξης με την οποία κατηγορεί την Αστυνομία για το θάνατο του Θάνου Αξαρλιάν. Επίσης και από τις προκηρύξεις από 20/7/1992 και 27/7/1992 που στάλθηκαν στις εφημερίδες «Αυριανή» «Έθνος» και «Ποντίκι» με τις οποίες επίσης επιρρίπτει το θάνατο του Θάνου Αξαρλιάν στις μυστικές υπηρεσίες.
Αλλά από που προκύπτει ότι τα μέλη που προηγουμένως ανέφερα ήταν αυτά που συμμετείχαν στην ενέργεια αυτή. Προκύπτει κύριοι Δικαστές από τις απολογίες του Σάββα Ξηρού, του Χριστόδουλου Ξηρού, του Βασιλείου Τζωρτζάτου και του Κωνσταντίνου Τέλλιου στο ακροατήριο αλλά και στην προανακριτική του απολογία.
Ο Σάββας Ξηρός λοιπόν στις 20/7/1992 λέει: "Στην ενέργεια κατά του Παλαιοκρασσά εγώ δεν ήμουν. Στην όλη επιχείρηση εγώ πήρα μέρος στην προετοιμασία της, δηλαδή στην παραβίαση του διαμερίσματος όπου βάλαμε τον εκτοξευτήρα σε πρόχειρη ξύλινη βάση. Την ημέρα της ενέργειας δεν ήμουνα εκεί για τον εξής λόγο: Τις προηγούμενες ημέρες έξω από το σπίτι μου στο Κολωνάκι στάθμευε ένα αυτοκίνητο της Ασφάλειας με δυο Αστυνομικούς και κάτι παρακολουθούσαν. Έτσι για κάθε ενδεχόμενο η οργάνωση είπε να μη συμμετάσχω εγώ στην ενέργεια".
Στην από 9/8/2002 όμως απολογία του στον Εφέτη Ανακριτή λέει: "Στην υπόθεση Παλαιοκρασσά συμπληρώνω ότι την ημέρα της εκτέλεσης εγώ είχα πάει το πρωί αρκετές ώρες πριν κι έκανα την τοποθέτηση της ρουκέτας και μετά αποχώρησα. Ξέρω όμως ποιοι έλαβαν μέρος, ήταν ο Χριστόδουλος, ο Τζωρτζάτος, ο «Λουκάς», ήταν και ο «Μάρκος» ο Δάσκαλος από τη Θεσσαλονίκη. Την πυροδότηση της ρουκέτας την έκανε ο «Λουκάς».
Ο «Μάρκος» και ο «Λουκάς» κατεβήκανε στο δρόμο είκοσι λεπτά πριν την πυροδότηση και κοιτάγανε στο τζάμι του διαμερίσματος που είχε τοποθετηθεί η ρουκέτα περιμένοντας το σήμα από τον Χριστόδουλο πότε ξεκινάει το αυτοκίνητο του Παλαιοκρασσά. Όταν έδωσε το σχήμα ο Χριστόδουλος προς το «Λουκά» πήρανε τη θέση τους ο «Λουκάς» με τον «Μάρκο» και ταυτόχρονα ξεκίνησαν να κατεβαίνουν ο Χριστόδουλος με τον Τζωρτζάτο. Την πυροδότηση της ρουκέτας την έκανε ο «Λουκάς»".
Ο Χριστόδουλος Ξηρός στην από 17/7/2002 προανακριτική του απολογία λέει σχετικά: "Η τελευταία πολιτική ενέργεια που συμμετείχα ήταν η εκτόξευση ρουκετών κατά του Παλαιοκρασσά στο Σύνταγμα τον Ιούλιο του 1992 μαζί με τον αδερφό μου τον Σάββα τον «Λουκά» και τον «Σταμάτη». Λίγες μέρες πριν την ενέργεια αρχίσαμε να ψάχνουμε για σημείο τοποθέτησης των εκτοξευτήρων. Εντοπίσαμε ένα εγκαταλελειμμένο κατάστημα στον πρώτο όροφο μίας γωνιακής πολυκατοικίας. Παραβιάσαμε την κλειδαριά και τοποθετήσαμε μία άλλη δική μας.Την ημέρα της ενέργειας εγώ με το «Σταμάτη» ήμασταν αρχικά πάνω στο κατάστημα μαζί με τους άλλους δύο και κάναμε τις τελευταίες εργασίες εγκατάστασης και ακολούθως μόλις βγήκε ο Παλαιοκρασσάς από το Υπουργείο κατεβήκαμε τρέχοντας και πήγαμε σε προκαθορισμένο σημείο που είχαμε αφήσει τα μηχανάκια.
Ο Σάββας και ο «Λουκάς» κατεβαίνουν κι αυτοί, περνούν απέναντι στο πεζοδρόμιο και ο ένας πυροδοτεί τις ρουκέτας και ο άλλος τον καλύπτει χωρίς να γνωρίζει ποιος πάτησε το μπουτόν. Ακολούθως επιβιβαστήκαμε στα μηχανάκια και κατευθυνθήκαμε προς το Μοναστηράκι όπου και εγκαταλείψαμε τα μηχανάκια".
Ο Βασίλειος Τζωρτζάτος στην από 18/7/2002 προανακριτική του απολογία λέει ότι: "συμμετείχα μαζί με τον «Μανώλη» τον «Μιχάλη» και τον «Λουκά» στην επίθεση Παλαιοκρασσά". Ο Κωνσταντίνος Τέλλιος τώρα απολογούμενος στο ακροατήριο λέει "το πρωί της ίδιας μέρας εγώ ο Δημήτρης Κουφοντίνας, ο Βασίλης Τζωρτζάτος, ο Σάββας Ξηρός και ο Χριστόδουλος Ξηρός πήγαμε στην περιοχή και ανεβήκαμε σε έναν ημιώροφο. Εκεί ο Σάββας Ξηρός μαζί με τον Τζωρτζάτο έκαναν την εγκατάσταση ενός μηχανισμού από όπου θα εκτοξευόταν μια ρουκέτα. Κατόπιν κατεβήκαμε κάτω και περιμέναμε ο καθένας στη θέση που είχε προεπιλεγεί".
-
Στις 14 Ιουλιου του 1992 έγεινε απόπειρα της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», στην πλατεία Συντάγματος, εναντίον του υπουργού Οικονομικών Γ. Παλαιοκρασσά, σκοτώνεται ο περαστικός Αθανάσιος Αξαρλιάν.
Το κειμενο που ακολουθει ειναι η σειρα των γεγονοτων όπως καταγραφηκαν στα πρακτικα της δικης!!! (συνέχεια 4)
Στην από 23/7/2002 προανακριτική του απολογία ο ίδιος είχε πει: "Μια μέρα το καλοκαίρι του 1992 συναντήθηκα στην Αθήνα με τον «Λουκά» τον «Σταμάτη» και τον «Μανώλη». Επίσης ήταν και ο «Μιχάλης» ο οποίος είπε ότι «βρήκε ένα μέρος από το οποίο θα μπορούσαμε να χτυπήσουμε τον Παλαιοκρασσά». Διατύπωσα και πάλι τις αντιρρήσεις μου, όμως και πάλι υπήρχε ο φόβος της «απόλυσης». Έτσι μου είπαν ότι «έπρεπε να συμμετέχω έστω σε έναν δευτερεύοντα ρόλο», που αυτός θα ήταν να προσέχω λίγο πιο κάτω τα μηχανάκια με τα οποία θα διέφευγαν. Έτσι κι έκανα.
Την εγκατάσταση του όλου μηχανισμού έκανε ο «Μιχάλης» και το τηλεχειριστήριο το πάτησε ο «Λουκάς». Αυτό που συνέβη ήταν μια τρομακτική έκρηξη. Μετά από αυτή ήρθαν στα μηχανάκια οι «Λουκάς» «Μιχάλης» «Σταμάτης» και «Μανώλης», πήραν τα μηχανάκια τρία τον αριθμό, εγώ επιβιβάστηκα σε αυτό που οδηγούσε ο «Λουκάς», ο «Σταμάτης» μαζί με τον «Μιχάλη» και ο «Μανώλης» μόνος του και απομακρυνθήκαμε προς το Μοναστηράκι".
Συνεπώς στις εγκληματικές αυτές πράξεις που τελέστηκαν με την ενέργεια κατά του Παλαιοκρασσά συμμετείχαν ο Δημήτριος Κουφοντίνας ως αυτουργός, ο Χριστόδουλος Ξηρός ως άμεσος συνεργός, οι Βασίλειος Τζωρτζάτος Σάββας Ξηρός και Κωνσταντίνος Τέλλιος ως απλοί συνεργοί και ο Αλέξανδρος Γιωτόπουλος ως ηθικός αυτουργός.
Θέλω να θυμίσω κύριοι Δικαστές την κατάθεση της κυρίας Στράτου, είναι η υπάλληλος του χρυσοχοείου του ωρολογά Γεωργίου, η οποία κατέθεσε ότι "μετά την έκρηξη έκλεισαν το μαγαζί με τον συνάδελφό της τον κύριο Τσουκαλά και πήγανε στο σημείο της έκρηξης και στη συνέχεια έκατσαν σε ένα παγκάκι που βρίσκεται στην οδό Ερμού και Βουλής". Είπε λοιπόν η κυρία Στράτου και προανακριτικά αλλά και στο πρωτοβάθμιο και στο Δικαστήριο αυτό ότι "είδε να κατεβαίνει μία μηχανή την οδό Βουλής μεγάλου κυβισμού, οι αναβάτες είπε ότι ήταν άνετοι και της έκανε εντύπωση ότι ενώ όλος ο κόσμος από περιέργεια πήγαινε να δει τι ακριβώς είχε συμβεί στη διασταύρωση Βουλής και Καραγεώργη Σερβίας αυτοί όμως έφευγαν".
Είπε ότι "ο οδηγός ήταν μελαχρινός με άδειους κροτάφους και ότι ο συνοδηγός ήταν καστανός και πιο νέος". Η μάρτυρας αυτή στην κατάθεση που είχε δώσει στον Ανακριτή είχε πει ότι "ο οδηγός της μηχανής από την τηλεόραση και τις εφημερίδες που είχε δει αλλά και τις φωτογραφίες που της έδειξε ο Ανακριτής έμοιαζε στον κύριο Τζωρτζάτο". Στο ακροατήριο βέβαια εδώ κύριοι Δικαστές φαινόταν πολύ φοβισμένη, αυτή την εντύπωση έχω εγώ, συνέχισε βεβαίως να μιλάει για τους άδειους κροτάφους και πίσω το μαλλάκι και μελαχρινός, δεν γυρνούσε καθόλου να δει προς τον κύριο Τζωρτζάτο, από τη στάση της δε εγώ εισέπραξα ότι εξακολουθούσε να πιστεύει ότι ο Τζωρτζάτος έμοιαζε στον οδηγό της μοτοσικλέτας αυτής που είδε.
Βεβαίως ο κύριος Τσουκαλάς η κατάθεση του οποίου αναγνώστηκε λέει ότι αυτός "δεν είδε δίκυκλη μοτοσικλέτα, ότι είδε ένα παπί με έναν αναβάτη". Αλλά εκείνο όμως που έχει σημασία από την κατάθεση αυτή του κυρίου Τσουκαλά κατά την άποψή μου είναι ότι λέει στην κατάθεση αυτή ο κύριος Τσουκαλάς ότι "από την αρχή τότε η κυρία Στράτου του έλεγε ότι είδε μια μοτοσικλέτα με δύο επιβάτες επάνω κι ότι τους έβλεπε να είναι άνετοι". Αυτός βεβαίως είδε μόνο ένα παπί με έναν αναβάτη.
Η κυρία Στράτου κατέθεσε ότι "όταν είδε τη μοτοσικλέτα αυτή είχαν πάρει τον Θάνο Αξαρλιάν με το φορείο". Ίσως διατυπωθεί κύριοι Δικαστές ο ισχυρισμός ότι ήταν δυνατόν οι δράστες να κάθονταν εκεί και να περίμεναν και άρα λοιπόν ότι η μηχανή αυτή ήταν μία άσχετη μηχανή. Όμως στη δεύτερη αυτή προκήρυξη που σας ανέφερα προηγουμένως κύριοι Δικαστές αναφέρεται ότι δήθεν "το ασθενοφόρο ήρθε και παρέλαβε τον άτυχο Θάνο μισή ώρα μετά την έκρηξη". Αν λοιπόν δε βρισκόταν μέλη της οργάνωσης στην περιοχή πως θα έγραφαν ότι ήρθε μετά μισή ώρα, που δεν πήγε μετά μισή ώρα βεβαίως το ασθενοφόρο, αλλά πως θα έγραφαν αυτό ότι "το ασθενοφόρο πήγε μετά μισή ώρα";
Θα ήθελα όμως τώρα κύριοι Δικαστές να μιλήσω για ένα νομικό θέμα που υπάρχει στην υπόθεση αυτή κατά την άποψή μου. Οι κατηγορούμενοι έχουν δικαστεί για έκρηξη του άρθρου 270γ του Ποινικού Κώδικα, για τους υποστάντες τραυματισμού και σωματικές βλάβες, για τον κύριο Κύλη, για τον κύριο Χυδιριώτη, για την κυρία Μουζουράκη, για την κυρία Μεργούπη, Δουλγεράκη και για την ανθρωποκτονία του Θάνου Αξαρλιάν.
-
Στις 14 Ιουλιου του 1992 έγεινε απόπειρα της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», στην πλατεία Συντάγματος, εναντίον του υπουργού Οικονομικών Γ. Παλαιοκρασσά, σκοτώνεται ο περαστικός Αθανάσιος Αξαρλιάν.
Το κειμενο που ακολουθει ειναι η σειρα των γεγονοτων όπως καταγραφηκαν στα πρακτικα της δικης!!! (συνέχεια 5)
Επίσης όμως έχουν δικαστεί και για την ανθρωποκτονία του Θάνου Αξαρλιάν με ενδεχόμενο δόλο, αλλά και για απόπειρες ανθρωποκτονιών με ενδεχόμενο δόλο για όλους τους άλλους, πλην βεβαίως του Κύλη για τον οποίον και δεν είχε ασκηθεί ποινική δίωξη για απόπειρα ανθρωποκτονίας γι αυτόν. Πιστεύω βεβαίως ότι η καταδικαστική απόφαση καίτοι στο διατακτικό αναφέρει όλα αυτά τα ονόματα των παθόντων που θέλω να πιστεύω λόγω της ποινής που επεβλήθη μία ποινή ότι αναφέρεται μόνο για τον τραυματισμό του κυρίου Κύλη.
Όμως είναι γνωστό κύριοι Δικαστές ότι στις περισσότερες του άρθρου γ΄ και δ΄ του άρθρου 270 του Ποινικού Κώδικα έχουμε εγκλήματα εκ του αποτελέσματος. Στα εγκλήματα λοιπόν εκ του αποτελέσματος ευθύνεται ο δράστης εάν το αποτέλεσμα μπορεί να αποδοθεί σε αμέλειά του. Αν ο δράστης τώρα διατελεί σε δόλο, είτε άμεσο δόλο είτε ενδεχόμενο δόλο ως προς το επελθόν βαρύτερο αποτέλεσμα, τότε έχουμε συρροή του βασικού εγκλήματος του 270β του Ποινικού Κώδικα με την ανθρωποκτονία από πρόθεση τετελεσμένη και σε απόπειρα.
Και βεβαίως στην περίπτωση του κυρίου Κύλη δεν είχε ασκηθεί ποινική δίωξη για απόπειρα ανθρωποκτονίας, αλλά νομίζω κύριοι Δικαστές ότι θα ήταν αντιφατικό να υποστηρίξω ότι για όλους τους άλλους παθόντες οι δράστες είχαν ενδεχόμενο δόλο και ότι για τον κύριο Κύλη υπήρχε αμέλεια. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να αιτιολογηθεί η αμέλεια του ηθικού αυτουργού που είναι απαραίτητο στοιχείο για μία καταδικαστική κρίση, όταν ο κύριος Γιωτόπουλος δεν προέκυψε από τη διαδικασία ότι ήταν παρών στο χώρο αυτό να δείξει κάποια αμελή συμπεριφορά.
Βεβαίως τα εγκλήματα από αμέλεια είναι γνωστό ότι είναι ελαφρότερα, όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση κύριοι Δικαστές η ποινή που προβλέπεται για το 270γ δεν είναι καθόλου ελαφρά, είναι ισόβια. Κύριοι Δικαστές, με αυτές τις σκέψεις εγώ θα ζητήσω να κάνετε μεταβολή της κατηγορίας και να καταδικάσετε τους κατηγορουμένους όχι για την παράβαση του άρθρου 270γ αλλά για την παράβαση του άρθρου 270β του Ποινικού Κώδικα. Εσείς βεβαίως με την συλλογική σας σκέψη θα αποφασίσετε εάν η πρότασή μου αυτή είναι σωστή ή εσφαλμένη.
Καθόσον αφορά τον Δημήτριο Κουφοντίνα και γι αυτή την πράξη έχει αναλάβει την πολιτική ευθύνη, δε λέει βεβαίως αν συμμετείχε ή δε συμμετείχε, όμως ούτε διέψευσε στο Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο ούτε διαμαρτυρήθηκε από όσα έχει ακούσει να λένε γι αυτόν οι συγκατηγορούμενοί του. Και δε θα μπορούσε άλλωστε να λείπει από αυτή την πράξη ο κύριος Κουφοντίνας όταν ο στόχος των όπως είπαν ήταν να χτυπηθεί η καρδιά του κράτους, με αυτή δε την συμπεριφορά του ενισχύει τα όσα λένε και καταλογίζουν σε αυτόν οι συγκατηγορούμενοί του.
Ο Αλέξανδρος επίσης Γιωτόπουλος εξειδίκευσε τον στόχο, που όπως είχα την τιμή να σας πω στην αρχή ο πρωταρχικός στόχος ήταν η καρδιά του κράτους, ήταν το Σύνταγμα, ήταν η εξουσία και ο κύριος Παλαιοκρασσάς ήταν ο αναγκαίος στόχος, ο εύκολος στόχος. Ήθελε ο κύριος Γιωτόπουλος με το χτύπημα αυτό να στείλει το επικοινωνιακό μήνυμα ότι η οργάνωση έχει την επιχειρησιακή ετοιμότητα, ότι μπορεί να χτυπάει στο Σύνταγμα στην καρδιά του κράτους και τα μέλη της να μένουν ασύλληπτα.
Υπέδειξε και τον τόπο και το μέσον με το οποίο θα γινόταν αυτό το χτύπημα, γνώριζε ότι υπήρχε κυκλοφορία στο Σύνταγμα και πεζών, γνώριζε ότι τα μαγαζιά εκείνη την ώρα ήταν ανοιχτά και επομένως ότι ήταν ενδεχόμενο να τραυματιστούν ή να σκοτωθούν και άλλοι άνθρωποι πεζοί όπως πράγματι σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν, όμως για να επιτύχει τον στόχο που επεδίωκε αποδέχθηκε το αποτέλεσμα αυτό αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Λοιπόν κατέβασε αυτή τη γραμμή του δια του κυρίου Κουφοντίνα και στους άλλους, συνέταξε την προκήρυξη κι έτσι είναι ο ηθικός αυτουργός της ενέργειας αυτής.
Προτείνω λοιπόν την ενοχή του Δημητρίου Κουφοντίνα ως αυτουργού για έκρηξη με το 270β του Ποινικού Κώδικα, για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο του Θάνου Αξαρλιάν, για οκτώ απόπειρες ανθρωποκτονίας τέσσερις με άμεσο δόλο, δηλαδή για τους επιβαίνοντες στο θωρακισμένο αυτοκίνητο του Υπουργού και τέσσερις με ενδεχόμενο δόλο για τους πεζούς.
Του Χριστόδουλου Ξηρού ως άμεσους συνεργούς της παραπάνω πράξεις, του Βασιλείου Τζωρτζάτου ως απλού συνεργού στις παραπάνω πράξεις, επίσης του Κωνσταντίνου Τέλλιου με το ελαφρυντικό βεβαίως που αναγνωρίστηκε και στο Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο το 84-2δ του Ποινικού Κώδικα ως απλού συνεργού είναι αυτές τις πράξεις.
-
Στις 14 Ιουλιου του 1992 έγεινε απόπειρα της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», στην πλατεία Συντάγματος, εναντίον του υπουργού Οικονομικών Γ. Παλαιοκρασσά, σκοτώνεται ο περαστικός Αθανάσιος Αξαρλιάν.
Το κειμενο που ακολουθει ειναι η σειρα των γεγονοτων όπως καταγραφηκαν στα πρακτικα της δικης!!! (συνέχεια 6)
Θα ήθελα να πω δυο λόγια τώρα για τον κύριο Τέλλιο, βεβαίως ο κύριος Τέλλιος μας είπε ότι "και σε αυτή την ενέργεια πήγε εκεί κι ότι πήγε με το φόβο της «απόλυσης», ότι και σε αυτή την ενέργεια ήταν μόνο σωματικά εκεί και όχι ψυχικά, και ότι ο κύριος Κουφοντίνας του είπε «κάτσε εκεί να κρυφτείς στα μηχανάκια»". Νομίζω δεν είναι σοβαρός ο ισχυρισμός κύριοι Δικαστές ότι τον πήρε ο κύριος Κουφοντίνας για να κρύβεται στα μηχανάκια, τι να τον έκανε ο κύριος Κουφοντίνας τότε, να τον πάρει για να κρύβεται στα μηχανάκια; Άλλωστε και ο ίδιος λέει ότι "ο ρόλος μου ήταν να φυλάω τα μηχανάκια με τα οποία θα έφευγαν οι δράστες μετά την ενέργεια αυτή".
Τώρα να επεκταθεί και ως προς τον Σάββα Ξηρό η μεταβολή αυτή της κατηγορίας από έκρηξη 270γ σε έκρηξη 270β του Ποινικού Κώδικα και επίσης στην ενοχή του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου για ηθική αυτουργία στις παραπάνω πράξεις, όπως του κυρίου Κουφοντίνα του Χριστόδουλου Ξηρού και του Βασιλείου Τζωρτζάτου.
Σχετικό λινκ με όλες τις υποθεσεις της 17 Νεοεμβρίου σε ότι εχει σχεδη με τη δίκη!!!
http://www.eksegersi.gr/efeteio/praktika2/15_2.htm
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/el/thumb/2/22/17november.jpg/130px-17november.jpg)
-
28 Ιουλίου 1741, Ο θανατος του Ιταλού συνθέτης και βιρτουόζο, Αντόνιο Λούτσιο Βιβάλντι.
(http://www.artissimo.gr/images_extra/large_Antonio_Lucio_Vivaldi.jpg)
Στις 28 Ιουλίου του 1741 πεθαίνει ο συνθέτης και βιρτουόζος του βιολιού Αντόνιο Βιβάλντι. Συνέθεσε θρησκευτική μουσική, όπερες, σονάτες και συμφωνίες κι έμεινε γνωστός για το κονσέρτο του για βιολιά και ορχήστρα «Οι τέσσερις εποχές». Είχε γεννηθεί το 1678.
Αντόνιο Βιβάλντι (1678-1741)
Είναι μία βασική μορφή της προκλασικής εποχής με βασικότερο είδος σύνθεσης όπου διέπρεψε το κοντσέρτο. Μπορεί να θεωρηθεί ο δημιουργός της έννοιας του κοντσέρτου όπως το ξέρουμε σήμερα έχοντας γράψει τουλάχιστον 450 κοντσέρτα για αρκετά όργανα με συνηθέστερο ύποπτο, βέβαια, το βιολί. Υπήρξε γνωστός δεξιοτέχνης του βιολιού στην εποχή του και μερικές από τις συνθέσεις του μπορούν να θεωρηθούν δεξιοτεχνικές ασκήσεις μεγάλου καλλιτεχνικού γούστου. Ηταν αρκετά γνωστός στην εποχή του και έκανε συχνά ταξίδια στην Ευρώπη.
Εκείνη την εποχή στην ορχήστρα χρησιμοποιούσαν πολύ το κοντσέρτο γκρόσο (πρώιμη μικρή συμφωνική ορχήστρα περίπου όπως την ξέρουμε σήμερα αλλά με βάρος στα έγχορδα) καθώς και το μπάσο κοντίνουο (συνήθως το τσέμπαλο όπου έπαιζε τον αρμονικό ιστό ακολουθώντας το βάσιμο της αρμονίας όπως το υπαγόρευε ο συνθέτης). Ο Βιβάλντι έτεινε βασικά προς το ομόφωνο ύφος το οποίο και χρησιμοποίησε στα έργα του με μεγάλη επιτυχία. Τα κοντσέρτα του είναι αρκετά δεξιοτεχνικού χαρακτήρα και χρησιμοποιούν το σολιστικό όργανο και την ορχήστρα σαν "ανταγωνιστές", με μία δραματική διάσταση καινούργια για την εποχή εκείνη. Εξάλλου ήταν από τους πρώτους που εξερεύνησε τη μορφή του κοντσέρτου σε βάθος.
Ο Βιβάλντι έκανε ενα πολύ Μεγάλο έκτασης έργο : 40 όπερες, 3 ορατόρια, 50 θρησκευτικές συνθέσεις, 50 κοσμικές καντάτες και σερενάτες, 100 σονάτες καθώς και 500 κοντσέρτα και συμφωνίες για τα οποία έχει μείνει γνωστός μέχρι σήμερα.
Ξέρουμε τον Αντόνιο Βιβάλντι ως τον ευφάνταστο συνθέτη των Τεσσάρων Εποχών, ως τον δημιουργό της μορφής του σύγχρονου κοντσέρτου. Ήταν όμως και συνθέτης όπερας αλλά και θεατρικός ιμπρεσάριος και με τις ιδιότητες αυτές κυριάρχησε στην βενετσιάνικη σκηνή της όπερας κατά το πρώτο ήμισυ του 18ου αιώνα. Χάρη στον Βιβάλντι η Βενετία γίνεται αυτό τον καιρό το απόλυτο ευρωπαϊκό κέντρο όπερας. Στον βενετσιάνικο settecento, η μουσική καρδιά της πόλης δεν χτυπάει πιά στον Άγιο Μάρκο και στις άλλες εκκλησίες αλλά στα θέατρα της όπερας και στα φιλανθρωπικά ιδρύματα, κυρίως στα ορφανοτροφεία. Ο Βιβάλντι συνέθεσε και για τα θέατρα και για τα ιδρύματα. Αλλωστε ήταν από το 1703, χρονιά κατά την οποία γίνεται ιερέας, δάσκαλος βιολιού στο Ospedale della Pieta, ένα από τα τέσσερα ιδρύματα της Βενετίας όπου έβρισκαν καταφύγιο τα ορφανά κορίτσια (τα άλλα ήταν το Ospedale dei Mendicanti, το Ospedaletto dei SS.Giovanni e Paolo, το Ospedale degli Incurabili). Η μουσική ήταν από τις βασικές δραστηριότητες των ιδρυμάτων αυτών και το Ospedale della Pieta, που είχε ιδρυθεί το 1346, φημιζόταν για την χορωδία του και για την ορχήστρα του, που αποτελούνταν από τις οικότροφες. Ο Βιβάλντι έγραφε και για τα δύο σύνολα. Στην σελίδα τίτλου του opus 2 του Βιβάλντι που εκδόθηκε στη Βενετία το 1709 και περιλαμβάνει δώδεκα σονάτες για βιολί και τσέμπαλο (μπάσο κοντίνουο), ο συνθέτης αναφέρεται ως "Musico di Violino, e Maestro de' Concerti del Pio Ospedale della Pieta di Venezia".
(http://sfrang.com/selides/mm1/html/images/Vivaldi.jpg)
-
28 Ιουλίου 1750, Ο θανατος του Γερμανού συνθέτης και οργανίστα, Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ.
(http://sfrang.com/selides/mm1/html/images/BachJS1.jpg)
9 χρόνια αργότερα... Στις 28 Ιουλίου του 1750 πεθαίνει ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ. Θεωρήθηκε από τους μεγαλύτερους συνθέτες όλων των εποχών για το ύφος της έμπνευσης και την ομορφιά της μουσικής του. Τα έργα του εκδόθηκαν σε 59 τόμους. Γεννήθηκε στις 21 του Μάρτη του 1685.
Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ (21 Μαρτίου 1685 - 28 Ιουλίου 1750)
Ο Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ (Άιζεναχ, 21 Μαρτίου 1685 - Λειψία, 28 Ιουλίου 1750 Γερμανός συνθέτης και οργανίστας της Μπαρόκ περιόδου. Υπήρξε αναμφισβήτητα ο σπουδαιότερος συνθέτης αυτής της περιόδου καθώς και ένας από τους σπουδαιότερους της ιστορίας της δυτικής μουσικής. Τα περισσότερα από 1000 έργα του που έχουν διασωθεί ως τις μέρες μας, ενσωματώνουν σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά του Μπαρόκ στυλ, το οποίο και απογειώνουν στην μέγιστη τελειότητά του. Παρόλο που δεν εισάγει κάποια νέα μουσική μορφή,εμπλουτίζει το γερμανικό μουσικό στυλ της εποχής με μια δυνατή και εντυπωσιακή αντιστικτική τεχνική, ένα φαινομενικά αβίαστο έλεγχο της αρμονικής και μοτιβικής οργάνωσης, και την προσαρμογή ρυθμών και ύφους από άλλες χώρες, ιδιαίτερα από την Ιταλία και τη Γαλλία. Τα έργα του καλύπτουν έναν ευρύ φάσμα από την οργανική μουσική (έργα για Τσέμπαλο, Εκκλησιαστικό όργανο, Kοντσέρτα) ως την φωνητική μουσική (Ορατόρια, Λειτουργίες, Πάθη, Καντάτες, κ.α.). Ως χαρακτηριστικά έργα του Μπαχ μπορούμε να αναφέρουμε τα «Κατά τον Ματθαίο Πάθη», τα «Βραδεμβούργια Κοντσέρτα» τους δύο τόμους από το «Καλώς Συγκερασμένο Κλειδοκύμβαλο» και την «Τέχνη της Φούγκας».
Την πρώτη του μουσική εκπαίδευση έλαβε από τον πατέρα του στο Άιζεναχ και στη συνέχεια από το μεγαλύτερο αδελφό του, Johann Christoph, με τον οποίο έζησε στο Όρντρουφ μετά το θάνατο των γονιών του. Το 1699 ο Μπαχ συνέχισε τις σπουδές του στο Λύνεμπουργκ συμμετέχοντας στη χορωδία της σχολής και τελειοποιώντας παράλληλα τις γνώσεις του στο Εκκλησιαστικό Όργανο και το κλειδοκύμβαλο. Το 1703, μόλις 18 χρόνων, προσελήφθη ως βιολονίστας στην Αυλή του δούκα της Βαϊμάρης και μερικούς μήνες αργότερα ανέλαβε τη θέση του οργανίστα στην εκκλησία του Αγίου Βονιφάκιου στο Άρνσταντ. Το 1707, ύστερα από διαγωνισμό, πήρε τη θέση του οργανίστα στην Εκκλησία του Αγίου Βλασσίου στο Μυλχάουζεν, μουσικό κέντρο και έδρα διάσημων μουσικών. Μετά από ένα χρόνο εγκαταστάθηκε στη Βαϊμάρη, αναγνωρισμένος για τις καταπληκτικές του εκτελέσεις στο Όργανο.
Το 1718 εγκαθίσταται στην Αυλή του Καίτεν, όπου η αδιαφορία που υπήρχε για τη φωνητική μουσική, ανάγκασε τον Μπαχ να ασχοληθεί με τη σύνθεση ενόργανης μουσικής και την τελειοποίηση ορισμένων οργάνων στον μηχανισμό, το κούρδισμα και την τεχνική εκτέλεσης. Το πρώτο μέρος των συνθέσεων, που αποτέλεσαν το «Καλώς συγκερασμένο κλειδοκύμβαλο» (24 πρελούδια και 24 φούγκες), γράφτηκε στο Καίτεν, μαζί με τις Αγγλικές και τις Γαλλικές σουίτες. Η έλλειψη εκκλησιαστικού Οργάνου στην Αυλή του Καίτεν κέντρισε τη φαντασία του Μπαχ και στην περίοδο αυτή ανήκουν οι περίφημες Σονάτες και Παρτίτες για σόλο βιολί, οι Σουίτες για βιολοντσέλο και τα 6 Βρανδεμβούργια Κοντσέρτα.
Εγκατέλειψε το Καίτεν, το 1723, προκειμένου γα διαγωνιστεί στη Λιψία για την κατάληψη της θέσης του κάντορα στην εκεί Εκκλησία του Αγίου Θωμά. Τελικά, κατέλαβε τη θέση αυτή, που επί δυο περίπου αιώνες την κατείχαν διαπρεπείς μουσικοί και η οποία μπορούσε να θεωρηθεί, ακόμα και από κοινωνική άποψη, το αποκορύφωμα της σταδιοδρομίας ενός μουσικού. Στη Λιψία, εκτός από σύντομες διακοπές, ο Μπαχ έμεινε έως το θάνατο του. Αυτή είναι η πιο κοπιαστική και πιο έντονη περίοδος του συνθέτη, υποχρεωμένου, από τη θέση του, να ασχολείται με πολλά πράγματα (σχολή μουσικής, κοντσέρτα, σύνθεση νέων μουσικών έργων).
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, έγραψε το μνημειώδες έργο «Η τέχνη της φούγκας», μια εξαιρετική σύνθεση που έμεινε ατελής εξαιτίας σοβαρής αρρώστιας των ματιών του. Ύστερα από δυο χειρουργικές επεμβάσεις που απέτυχαν, αλλά προκάλεσαν σοβαρές βλάβες σε ολόκληρο τον οργανισμό του, ο Μπαχ πέθανε από αποπληξία. Επέζησαν για πολλά χρόνια, η δεύτερη σύζυγος, 6 γιοι και 4 κόρες από τα 20 παιδιά που είχε φέρει στον κόσμο με τους δυο γάμους του (τη Maria Barbara και τη σοπράνο Anna Magdalena).
(http://www.nea-acropoli.gr/images/images/prosopografies/bach.jpg)
-
Όταν πριν από περίπου 120 χρόνια γεννήθηκε το πρώτο δίκυκλο, είχε τέσσερις ρόδες. Σήμερα είναι σύμβολο ελευθερίας και δύναμης.
Στις 29 Αυγούστου του 1885 στον επαρχιακό δρόμο μεταξύ Κάνστατ και Ουντερτουκάιμ, ένα παράξενο μηχανικό ποδήλατο γέμισε καπνό τη γερμανική ύπαιθρο. Το ξύλινο κατασκεύασμα με τις τέσσερις ρόδες -δύο βοηθητικές, σαν των ποδηλάτων- κίνησε την περιέργεια των χωρικών με τον εκκωφαντικό του θόρυβο. Η πρώτη βενζινοκίνητη μοτοσικλέτα είχε γεννηθεί. Αναβάτης της ο Πολ Ντάιμλερ, γιος του εφευρέτη της Γκότλιμπ Ντάιμλερ,συνιδρυτή της βιομηχανίας αυτοκινήτων Μερσεντές. Αν και το ταξίδι ήταν μόλις 9,5 χιλιόμετρα, για την εποχή του αποτελούσε τεχνολογικό άλμα.
Φυσικά ο Ντάιμλερ δεν ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να κατασκευάσει μια μηχανή με δύο τροχούς. Το 1869 οι Γάλλοι κατασκευαστές ποδηλάτων Πιερ και Ερνέστ Μισό καθώς και ο μηχανικός Λουί Γκιγιόμ Περό είχαν προσαρμόσει μια ατμομηχανή πάνω σ' ένα ξύλινο ποδήλατο. Το ίδιο έκαναν το 1884 οι Άγγλοι αδερφοί Κόπλαντ, οι οποίοι συναρμολόγησαν ένα ατμοκίνητο ποδήλατο και το οποίο βάφτισαν Πένι Φάρδινγκ, δηλαδή μικρής αξίας.
Σήμερα οι βιομηχανίες μοτοσικλετών κάνουν εκατομμύρια πωλήσεις κάθε χρόνο. Σ' όλο τον κόσμο κυκλοφορούν περισσότερες από εκατό εκατομμύρια μοτοσικλέτες, από τις οποίες τα τριάντα εκατομμύρια βρίσκονται στην Κίνα.
Κουρδιστό μηχανάκι
Μέχρι να φτάσουμε στην κυριαρχία της βενζινοκίνητης μοτοσικλέτας προηγήθηκε μια σειρά εκκεντρικών πειραματισμών. Το Cynophere (Κυνοφόρος) ήταν ένα τρίκυκλο με οπίσθιες ρόδες σαν κλουβιά. Στο εσωτερικό τους έκλειναν ένα ή περισσότερα σκυλιά, τα οποία όταν έτρεχαν μετέδιδαν την κίνηση στο "μισοζώντανο" όχημα. ::)
Τη σκυτάλη πήρε ένα άλλο πρωτότυπο, που διέθετε μηχανισμό με ελατήριο παρόμοιο μ' εκείνον των ρολογιών. Ωστόσο η αυτονομία του ήταν μόνο μερικές εκατοντάδες μέτρα, αφού στη συνέχεια έπρεπε να το κουρδίζουν ξανά. ;D
Από τα πρώιμα βήματα δεν έλειψαν και κάποιες οικολογικές προσπάθειες. Το Τandem ήταν η πρώτη ηλεκτροκίνητη μοτοσικλέτα που κατασκευάστηκε το 1897 από κάποιον ονόματι Χούμπερ. Αν και ιδιοφυές στη σύλληψή του, στάθηκε αδύνατο να χρησιμοποιηθεί στην πράξη. Οι μπαταρίες του ήταν πολύ βαριές και παρήγαγαν μικρή ποσότητα ρεύματος. Έτσι το βενζινοκίνητο "παιχνιδάκι" που επινόησε ο Ντάιμλερ αποδείχθηκε η μόνη αξιόπιστη λύση. Μια ολόκληρη βιομηχανία στηρίχτηκε πάνω του και μόλις μέσα σε μία δεκαετία είχε παγκόσμια απήχηση.
(http://wheels.ana-mpa.gr/photos/20060727174225MG1.jpg)
-
Παιδιά του πολέμου
Οι πρώτες αμερικανικές μοτοσικλέτες εμφανίστηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα. Σκοπός τους ήταν να αντικαταστήσουν τα άλογα, ως εκ τούτου έπρεπε να είναι ανθεκτικές και δυνατές για να διανύουν τις τεράστιες αποστάσεις των ΗΠΑ. Σύντομα δύο κατασκευαστικοί οίκοι ξεχώρισαν και κατέκτησαν την αμερικανική αγορά: η Harley-Davidson και η Indian. Αυτές οι μοτοσικλέτες ήταν τόσο απλές, ώστε μπορούσε να τις οδηγήσει ακόμα κι ένας άπειρος αγρότης ή να τις επισκευάσει ο σιδηροτεχνίτης του χωριού.
Αντίθετα, η γερμανική βιομηχανία μοτοσικλέτας στηρίχτηκε στις δοκιμασμένες λύσεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Η BMW κατασκεύασε πρωτοποριακές μοτοσικλέτες με βάση τα μοντέλα που χρησιμοποίησε το Τρίτο Ράιχ στον πόλεμο. Μέσα σε λίγα χρόνια εδραιώθηκε τόσο στην εσωτερική όσο και στη διεθνή αγορά.
Οι άλλοι ηττημένοι του πολέμου, η Ιαπωνία και η Ιταλία, κατάφεραν κι αυτοί μέσα σε λίγα χρόνια να αποκτήσουν τη δική τους βιομηχανία μοτοσικλετών. Η οικονομική κρίση που ακολούθησε τον πόλεμο δημιούργησε μεγάλη ζήτηση για φτηνά και αξιόπιστα μέσα μεταφοράς. Έτσι στην Ιαπωνία γεννήθηκε το Honda Club, το θρυλικό παπάκι που μεσουρανεί μέχρι και σήμερα. Αντίστοιχα στην Ιταλία κατασκευάστηκε η φινετσάτη Vespa της Piaggio. Αξίζει να αναφέρουμε την περίεργη ιστορία της. Ο Ιταλικός Στρατός είχε παραγγείλει στην εταιρεία χιλιάδες νέα πυροβόλα. Οι προδιαγραφές κατασκευής προέβλεπαν τον εφοδιασμό των πυροβόλων με ρόδες, ώστε να είναι εύκολη η μεταφορά τους. Η κατάληψη της Ιταλίας από τους Γερμανούς ακύρωσε το πρόγραμμα, με αποτέλεσμα οι αποθήκες της Piaggio να κατακλυστούν από χιλιάδες άχρηστες ρόδες. Μετά τη λήξη του πολέμου οι υπεύθυνοι του εργοστασίου σκέφτηκαν να κατασκευάσουν ένα μικρό και εύχρηστο μηχανάκι προσαρμόζοντας σ' αυτό τις ρόδες που περίσσευαν. Έτσι γεννήθηκε ο μεγαλύτερος ευρωπαϊκός θρύλος των δύο τροχών.
Ξυπνάς μέσα μου το ζώο
Γιατί αρέσει τόσο πολύ η μηχανή; Σύμφωνα με τους ειδικούς, η μοτοσικλέτα συμβολίζει την αντρική ζωτική δύναμη και ισχύ. Ένας άντρας πάνω στη μηχανή μπορεί να κάνει κτήμα του κάτι που στην πραγματικότητα δεν του ανήκει: την ταχύτητα, χαρακτηριστικό γνώρισμα του ζωικού κόσμου. Αυτό το επιτυγχάνει χωρίς να βρίσκεται κλεισμένος στις λαμαρίνες ενός αυτοκινήτου. Γι' αυτό το λόγο η μοτοσικλέτα ταυτιζόταν πάντα με την ελευθερία και την ανεξαρτησία. Το ίδιο συμβαίνει και με τις γυναίκες, αφού κι εκείνες έχουν τις ίδιες ανάγκες από ψυχολογικής πλευράς.
Έτσι η μοτοσικλέτα δεν είναι απλώς μέσο μεταφοράς, αλλά τρόπος ζωής. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι οδηγοί των μηχανών Harley-Davidson, οι οποίοι ιδρύουν λέσχες σε όλο τον κόσμο, κινούνται ομαδικά και ντύνονται με τζιν, μαύρα δερμάτινα τζάκετ και βαριές μπότες. Ο μύθος της Harley-Davidson γεννήθηκε στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1950. Οι πρώτοι οδηγοί τους ήταν βετεράνοι πιλότοι βομβαρδιστικών, ήρωες του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Οι πρώτοι ξένοιαστοι καβαλάρηδες υιοθέτησαν τα χαρακτηριστικά γυαλιά Ray Ban και τα βαριά δερμάτινα τζάκετ και στην πολιτική τους ζωή. Την εικόνα του σκληρού και ανεξάρτητου αναπαρήγαγε το Χόλιγουντ με ταινίες όπως ο Ξένοιαστος Καβαλάρης, με πρωταγωνιστές τους Πίτερ Φόντα και Ντένις Χόπερ. Αν κι έχουν περάσει πολλές δεκαετίες από τότε, το ίματζ αντιστέκεται στη φθορά του χρόνου και οι "Χαρλεάδες" όλο και πληθαίνουν.
Γυμνή, βολική ή γρήγορη;
Οι κατηγορίες των σύγχρονων μοτοσικλετών είναι πολλές και αντανακλούν την ιδιοσυγκρασία του ιδιοκτήτη τους. Οι κάστομ, όπως οι Harley-Davidson, έχουν το τιμόνι αρκετά ψηλά και τα πεντάλ μπροστά, ώστε οι αναβάτες να κάθονται πιο βολικά στα ταξίδια τους στις αχανείς αμερικανικές λεωφόρους. Άλλες μηχανές μεγάλου κυβισμού είναι οι εντούρο. Ιδανικές για χωματόδρομους, είναι απόγονοι των μότο κρος, αφού διατηρούν την μπροστινή ρόδα με το ψηλό φτερό. Αν ο υποψήφιος πελάτης δε θέλει να πάρει τα όρη και τα λαγκάδια και να βουτηχτεί στη λάσπη, υπάρχουν και οι ον-οφ. Αυτές οι μηχανές προσφέρουν αξιοπρεπείς δυνατότητες για τις εκτός δρόμου διαδρομές και, παράλληλα, είναι χρήσιμα εργαλεία για τις μετακινήσεις στην πόλη. Τέλος, συναντάμε τις στριτ (δρόμου), οι οποίες ξεχωρίζουν για τις υψηλές τους επιδόσεις. Σ' αυτές ανήκουν και οι νέικεντ (γυμνές), οι οποίες ονομάζονται έτσι γιατί ο κινητήρας τους δεν καλύπτεται από πλαστικά μέρη.
-
Οι φυλές
Σύμφωνα με τη ΛΕΜΟΤ (Λέσχη Ελλήνων Μοτοσικλετιστών), υπάρχουν δύο κατηγορίες μοτοσικλετιστών. Οι εκ πεποιθήσεως μοτοσικλετιστές και οι εξ ανάγκης. Η πρώτη κατηγορία χρησιμοποιεί τη μοτοσικλέτα για να πηγαίνει στη δουλειά, να τρέχει σε πίστες ή για εκδρομικές εξορμήσεις. Ο εκ πεποιθήσεως μοτοσικλετιστής διαλέγει τη μηχανή που θα αγοράσει βάσει των αναγκών του και επειδή ξέρει ακριβώς τι χρειάζεται. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να έχει δύο ή περισσότερες μηχανές και να μην έχει καθόλου αυτοκίνητο. Γενικά ασχολείται με τη μηχανή και συχνά παρακολουθεί μαθήματα ασφαλούς οδήγησης.
Η κατηγορία των εξ ανάγκης μοτοσικλετιστών περιλαμβάνει εκείνους που, παρότι προτιμούν το αυτοκίνητο, πιστεύουν ότι με τη μηχανή μετακινούνται γρηγορότερα. Τα άτομα αυτά ποικίλλουν: από το φοιτητή που δεν μπορεί ακόμα να οδηγήσει αυτοκίνητο μέχρι τον υπάλληλο που βιάζεται να φτάσει στη δουλειά του. "Συχνά οι συγκεκριμένοι οδηγοί αποτελούν ομάδα υψηλού κινδύνου" υποστηρίζει ο κ. Τάκης Κανελλόπουλος, πρόεδρος της ΛΕΜΟΤ. Και διευκρινίζει: "Αγοράζουν ένα οποιοδήποτε μηχανάκι είτε βάσει των λιγοστών τους γνώσεων είτε επειδή τους αρέσει οπτικά. Φορούν ένα κράνος και ορμάνε ανάμεσα στα αυτοκίνητα νομίζοντας ότι είναι ασφαλείς". Σκοπός τους είναι να ελίσσονται καλύτερα στην κίνηση ή, αν μένουν στην εξοχή, να καλύπτουν τις αποστάσεις από το ένα μέρος στο άλλο πρακτικά και γρήγορα.
Ένα πάντως είναι σίγουρο: δεν υπάρχουν σκληροπυρηνικοί μοτοσικλετιστές. Μάλιστα στην οργανωμένη μοτοκίνηση δεν υφίσταται καν ο όρος "μηχανόβιος". Ο κ. Κανελλόπουλος εξηγεί: "Ο όρος μπορεί να γίνει εν μέρει δεκτός όσο ο μοτοσικλετιστής βρίσκεται πάνω στη μηχανή. Όταν κατέβει είναι ένας άνθρωπος όπως όλοι. Δεν αγοράζει μόνο πέτσινα".
Υπαίθρια πάρτι
Οι λάτρεις των δικύκλων έχουν τα δικά τους ξεχωριστά ραντεβού. Όπου υπάρχουν μοτοσικλετιστές διοργανώνονται και μοτοσυγκεντρώσεις. Το ίδιο ισχύει και στην Ελλάδα, αφού κάθε βδομάδα πραγματοποιούνται εκδηλώσεις και εξορμήσεις στην επαρχία. Πρόκειται για εκδρομές αναψυχής στις οποίες μπορεί να συμμετάσχει οποιοσδήποτε, άσχετα από το αν είναι μέλος κάποιας λέσχης ή έχει μηχανή. Στις συγκεντρώσεις οι παρευρισκόμενοι δε συζητούν μόνο για κυλίνδρους και αναρτήσεις. Επιδίδονται σε δραστηριότητες που ποικίλλουν: από πτώση αλεξίπτωτου μέχρι ράφτινγκ. Το κόστος εξαρτάται από τον προορισμό, τις μέρες διαμονής και το τι ψυχαγωγία θα επιλέξει κάποιος. Η ΛΕΜΟΤ διοργάνωσε την 8η Χειμερινή Πανελλήνια Συγκέντρωση Μοτοσικλετιστών στις 28-30 Νοεμβρίου στο Δίδυμο Ερμιονίδας. Στη διάρκειά της πραγματοποιήθηκαν δοκιμές μοτοσικλετών, έκθεση κλασικής μοτοσικλέτας, παρουσίαση διαφανειών, συζητήσεις, θεατρική παράσταση και ζωντανή μουσική. Ασφαλώς δεν έλειψαν τα μαρσαρίσματα και η μυρωδιά της βενζίνης.
Τον προηγούμενο χρόνο η Harley-Davidson διοργάνωσε τις πιο θεαματικές συγκεντρώσεις σε όλο τον κόσμο για να γιορτάσει έναν αιώνα ζωής. Το κορυφαίο γεγονός έλαβε χώρα στις 31 Αυγούστου 2006 στο Ουισκόνσιν των ΗΠΑ, όπου συμμετείχαν περίπου ένα εκατομμύριο άνθρωποι και 200.000 μοτοσικλέτες. Δε θα ήταν έκπληξη αν ο "βρυχηθμός" 200.000 μονοκύλινδρων θηρίων καταγραφόταν από κάποιο σεισμολογικό ινστιτούτο...
Αδρεναλίνη
Στον αντίποδα των μοτοσυγκεντρώσεων βρίσκονται οι εκδηλώσεις για πιο τολμηρούς αναβάτες, αγώνες εξαιρετικά επικίνδυνοι που δοκιμάζουν τα όρια μηχανών και ανθρώπων. Τέτοιος είναι το Tourist Trophy που πραγματοποιείται στη νήσο Μαν της Αγγλίας. Εκεί κάθε Ιούνιο εκατοντάδες μοτοσικλετιστές κάθε εθνικότητας, χωρισμένοι σε διαφορετικές κατηγορίες, αγωνίζονται σε μια ακραία διαδρομή 66 χιλιομέτρων.
Όμως ο απόλυτος αγώνας ακούει στο όνομα Παρίσι-Ντακάρ. Παρά την ονομασία, εδώ και χρόνια ο τερματισμός δε γίνεται στην πρωτεύουσα της Σενεγάλης. Πρόκειται για τον πιο απαιτητικό και ριψοκίνδυνο αγώνα, που συγκεντρώνει την προσοχή όλου του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Καθένας που διαθέτει οποιοδήποτε μέσο μεταφοράς -αυτοκίνητο, φορτηγό ή μηχανή- μπορεί να λάβει μέρος. Η φετινή διαδρομή, από τη Μασσαλία ως το Σαρμ ελ Σέιχ της Αιγύπτου διήρκεσε δεκαοχτώ μέρες και τα πληρώματα κάλυψαν απόσταση 8.552 χιλιομέτρων. Δυστυχώς, τα ατυχήματα δε λείπουν και συχνά κάποιοι αναβάτες χάνουν τη ζωή τους καταμεσής της ερήμου.
-
Αθήνα: το «χωριό» που έγινε πρωτεύουσα
Στις 18 Σεπτεμβρίου του 1834, η μικρή, τότε, Αθήνα ονομάζεται πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Έκτοτε, πολλά έχουν αλλάξει, στην προσπάθεια της πόλης να ανταποκριθεί στον απαιτητικό ρόλο της ως σύγχρονης μεγαλούπολης.
Μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την ανακήρυξη της χώρας μας ως ανεξάρτητη με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου (22 Ιανουαρίου του 1830), δημιουργήθηκε η ανάγκη οργάνωσης και λειτουργίας του νέου κράτους σε σωστές βάσεις και με τις κατάλληλες υποδομές. Μεταξύ άλλων, η πόλη του Ναυπλίου ανέλαβε προσωρινά χρέη πρωτεύουσας - μέχρι να εξομαλυνθεί η κατάσταση και να αποφασιστεί επίσημα ποια θα ήταν η «πρώτη πόλη» της Ελλάδας.
Η απόφαση για τον ορισμό της μελλοντικής ελληνικής πρωτεύουσας, κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν. Προσωπικότητες της εποχής, πολιτικοί, αλλά και εξειδικευμένοι επιστήμονες (αρχιτέκτονες, πολεοδόμοι κ.ά.) πήραν μέρος στη συζήτηση που ακολούθησε, προσπαθώντας να επηρεάσουν τις εξελίξεις και την τελική απόφαση. Οι πόλεις που προτάθηκαν ήταν, μεταξύ άλλων, η Κόρινθος, τα Μέγαρα, ο Πειραιάς, το Άργος, καθώς και το Ναύπλιο - η μέχρι τότε πρωτεύουσα της χώρας.
Τελικά, η πλάστιγγα έγειρε προς την Αθήνα, η οποία το Σεπτέμβριο του 1834 ανακηρύχθηκε επίσημα σε «Βασιλική καθέδρα και πρωτεύουσα». Οι λόγοι που οδήγησαν στο να πάρει τελικά η Αθήνα το «χρίσμα», έχουν να κάνουν με την (τένδοξη ιστορία της ως λίκνο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού (την απόφαση πιθανότατα επηρέασε ο βασιλιάς της Βαυαρίας, Λουδοβίκος, ο οποίος ήταν γνωστός αρχαιολάτρης).
(http://www.haef.gr/chilias/greek/gre/old-athens/athens1.jpg)
ΑΠΟΨΗ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΘΗΝΑΣ ΤΟ 1834
Η Αθήνα το 1834
Κάθε άλλο παρά έτοιμη έδειχνε η Αθήνα το 1834 για αναλάβει τον ηγεμονικό ρόλο της πρώτης πόλης του κράτους. Έχοντας χάσει προ πολλού την αίγλη της αρχαίας εποχής και με νωπά τα «σημάδια» από τις μάχες που διεξήχθησαν στο έδαφός της, η Αθήνα αποτελούσε μία μικρή κωμόπολη (ή μάλλον, ένα… μεγάλο χωριό) που αριθμούσε μόλις 10 χιλιάδες κατοίκους και περίπου 170 κατοικίες και κατεστραμμένα κτήρια. Την ίδια εποχή, ο πληθυσμός της Πάτρας ανερχόταν σε 15 χιλ., ενώ της Θεσσαλονίκης σε 60.
Εκτεινόταν γύρω από την Ακρόπολη (περίπου από του Ψυρρή έως του Μακρυγιάννη), έχοντας ως κέντρο της την περιοχή της Πλάκας (την Παλιά Πόλη). Από τα μεγάλα προβλήματα της νέας πρωτεύουσας ήταν η έλλειψη συστήματος ύδρευσης (νερό έπαιρναν από τις βρύσες ή τις πηγές), καθώς και η ανυπαρξία δημόσιου φωτισμού και συγκοινωνιών, ενώ υπήρχε παντελής έλλειψη υπηρεσιών ή άλλων κοινωνικών αγαθών.
Ωστόσο, η ανακήρυξή της σε πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, την ανήγαγε αυτόματα στο πνευματικό κέντρο της χώρας, δίνοντας ταυτόχρονα ώθηση σε επιστήμες, πολιτισμό και τέχνες. Παράλληλα, Έλληνες και ξένοι αρχιτέκτονες σχεδίασαν και υλοποίησαν μνημειώδη κτήρια, γνωστά ως νεοκλασικά (μεταξύ των πρώτων, ήταν η σημερινή Βουλή των Ελλήνων και το Πανεπιστήμιο), ενώ τα σπίτια που χτίζονταν καθημερινά, συνέβαλαν στη αναβάθμιση τής εικόνας τής νέας πόλης. Όπως ήταν λογικό, η πόλη ανοικοδομούταν με γοργό ρυθμό, προσπαθώντας να καλύψει τις επιτακτικές ανάγκες που της δημιούργησε ο νέος της ρόλος. Εντούτοις, το αρχικό σχέδιο (ήδη από το 1831) για τη δημιουργία μίας πανέμορφης πόλης με μεγάλους δρόμους, αντικαταστάθηκε από μεταγενέστερο που συρρίκνωνε τις οδούς και τις συνοικίες, οι οποίες οικοδομούνταν άναρχα.
Εξάλλου, η επικοινωνία με τα άλλα κράτη επέβαλε τη δημιουργία ενός ισχυρού εμπορικού κέντρου, καθώς και την άμεση συγκοινωνιακή σύνδεση, τόσο με το εξωτερικό, όσο και με τις υπόλοιπες περιοχές της χώρας.
Στα επόμενα χρόνια, η Αθήνα αποτέλεσε τον πόλο έλξης για τους Έλληνες, που έφταναν από όλα τα μέρη της χώρας. Μοιραία, το 1896, στην έναρξη των πρώτων, σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, η πρωτεύουσα είχε αλλάξει ριζικά την όψη της, έχει επεκταθεί χωρικά, αριθμούσε περίπου 140 χιλ. κατοίκους και αποτελούσε το εμπορικό και πνευματικό κέντρο της χώρας.
(http://www.fotoart.gr/istoria/athens1896/enarksi.jpg)
Ολυμπιακοί αγώνες Αθήνα 1896
-
ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ
--------------------------------------------------------------------------------
Τα πιο σημαντικά γεγονότα της Αθήνας, από το 1834
--------------------------------------------------------------------------------
18/09/1834: Η Αθήνα ονομάζεται πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους
1835: Πρώτα φανάρια με λάμπες λαδιού σε κεντρικά σημεία της πόλης
03/09/1843: Διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας, με αποτέλεσμα την παραχώρηση Συντάγματος από το βασιλιά Όθωνα
1860: Τακτική συγκοινωνία Αθήνας - Πειραιά με άμαξες
1869: Ολοκλήρωση πρώτης σιδηροδρομικής γραμμής Θησείο - Πειραιάς
1889: Ξεκινάει ο ηλεκτροφωτισμός της πόλης
1896: Οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες διεξάγονται στην Αθήνα
Αύγουστος 1909: Στρατιωτικό κίνημα στο Γουδί
1922: Χιλιάδες μετανάστες καταφτάνουν στην πρωτεύουσα, μετά από τη Μικρασιατική Καταστροφή - Εμφανίζονται τα πρώτα δημόσια λεωφορεία
1925: Η Ούλεν προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα ύδρευσης της πρωτεύουσας, με το φράγμα της λίμνης του Μαραθώνα
27/04/1941: Τα πρώτα γερμανικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Αθήνα
12/10/1944: Η Αθήνα απελευθερώνεται από τους Γερμανούς
21/04/1967: Στρατιωτικό πραξικόπημα εκδηλώνεται στην Αθήνα
17/11/1973: Άρματα μάχης εισβάλουν στο Πολυτεχνείο
1981: Εγκαινιάζεται το φράγμα του Μόρνου
1989-1990: Ξηρασία πλήττει την πρωτεύουσα
28/01/2000: Εγκαινιάζεται το μετρό της Αθήνας
13/08/2004: Τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας
(http://www.athens24.gr/tourism/tourism/trips-around/images/clip_image003.jpg)
Το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου ...
-
Η Αθήνα σήμερα
Στη σύγχρονη πραγματικότητα, η πόλη των Αθηνών προσπαθεί να σταθεί ως ισάξια μεταξύ των άλλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Η επιτυχημένη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων, πριν από δύο χρόνια, ( ::))έδωσε την εικόνα στον έξω κόσμο ότι πρόκειται για μία σύγχρονη, σωστά δομημένη και οργανωμένη πόλη - ενώ, ταυτόχρονα, έδωσε υποσχέσεις στους κατοίκους της, για ένα καλύτερο μέλλον στην ίδια τους την πόλη. ( ::))
Αναμφίβολα, η Αθήνα αποτελεί μία μοναδική και σαγηνευτική πόλη, με πολυάριθμα αξιοθέατα διασπαρμένα σε αρκετά της σημεία. Η - συνήθως ηλιόλουστη - πρωτεύουσα χαρακτηρίζεται από πληθώρα αρχαιολογικών χώρων και μουσείων, που αποτυπώνουν και συνθέτουν την πολυσχιδή ιστορική διαδρομή της, ενώ φιλοξενούν μία μεγάλη ποικιλία εκθεμάτων από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Τα νέα, αξιοσημείωτα έργα που έχουν πραγματοποιηθεί τα τελευταία χρόνια (όπως το νέο συγκοινωνιακό δίκτυο, η περαιτέρω αξιοποίηση της παραλιακής ζώνης, η ανέγερση σύγχρονων κτηρίων και σταδίων κ.ά.) έχουν συμβάλλει στην αναβάθμιση της αισθητικής της εικόνας και στη βελτίωση της καθημερινότητας των Αθηναίων.
Ωστόσο, τα προβλήματα που παρουσιάζει η πόλη δείχνουν να υπερτερούν από τις δυνατότητες που ήδη προσφέρει - ή από τις λύσεις που κάθε φορά προτείνονται και τελικώς υλοποιούνται.
ΝΕΦΟΣ
Η Αθήνα ασφυκτιά από την ατμοσφαιρική ρύπανση: το γνωστό «νέφος» που τη χαρακτηρίζει εδώ και πολλά χρόνια και που αναδεικνύεται σε ένα από τα μεγαλύτερά της προβλήματα. Η ελληνική πρωτεύουσα είναι από τις πόλεις με τις υψηλότερες συγκεντρώσεις μικροσωματιδίων στην Ευρώπη, ενώ παρουσιάζει και υψηλές συγκεντρώσεις οξειδίων του αζώτου.
Όπως τονίζουν οι επιστήμονες, το νέφος εξακολουθεί να μεταλλάσσεται και να αναπτύσσεται, με τους σταθμούς μέτρησης του ΥΠΕΧΩΔΕ να καταγράφουν, όλο και πιο συχνά, υψηλές τιμές συγκέντρωσης σωματιδίων, κατά τους τελευταίους μήνες. Μάλιστα, στοιχεία του υπουργείου καταδεικνύουν ότι, εντός του 2005, μία στα τέσσερις βιομηχανίες και το 16% των κεντρικών θερμάνσεων των κτηρίων υπερέβησαν τα όρια εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα.
(http://assets.in.gr/dGenesis/assets/Content5/Photo/578491_b.jpg)
Κυκλοφοριακό
Το πρόβλημα της ρύπανσης οξύνεται από την πληθώρα των οχημάτων που τη διατρέχουν καθημερινά: στην πόλη υπολογίζεται ότι κυκλοφορούν καθημερινά περίπου δύο εκατομμύρια Ι.Χ. (τη στιγμή που οι εκτιμήσεις ειδικών κάνουν λόγο για 430 χιλιάδες οχήματα, προκειμένου να υπάρξει μία «ανεκτή» κυκλοφοριακή κατάσταση).
Η αύξηση του αριθμού των αυτοκινήτων που κυκλοφορούν στο λεκανοπέδιο ήταν αλματώδης τα τελευταία χρόνια, με αποτέλεσμα η μέση ωριαία ταχύτητα των οχημάτων τις ώρες αιχμής να μην ξεπερνά τα 8 χλμ. / ώρα. Η δημιουργία του μετρό και της Αττικής οδού έχουν σαφώς βελτιώσει την εικόνα στους δρόμους της Αθήνας, όμως σίγουρα, δεν έχουν εξαλείψει το πρόβλημα.
(http://assets.in.gr/dGenesis/assets/Content5/Photo/788276_b.jpg)
-
(http://tovima.dolnet.gr/data/D2002/D0609/1rey12b.gif)
Ο «Ανθρωπος που Εσωσε τα Παιδιά», ο ερευνητής που χάρισε στην ανθρωπότητα το εμβόλιο κατά της πολιομυελίτιδας, είχε το «προνόμιο» να μην τιμηθεί ποτέ με Νομπέλ Ιατρικής. Θύμα της «συντεχνιακής» μισαλλοδοξίας, ο αμερικανός μικροβιολόγος Τζόνας Σολκ παρέμεινε ακόμη και μετά θάνατον ένας αφανής ήρωας· όπως έλεγε χαρακτηριστικά ο Μπέιζιλ Ο' Κόνορ, ένας από τους ελάχιστους συναδέλφους-υποστηρικτές του, ο κορυφαίος αυτός επιστήμονας ανακάλυψε το αντιπολιομυελιτικό εμβόλιο και του φέρονταν σαν να ήταν εγκληματίας.
Ο Τζόνας Σολκ γεννήθηκε στο Ιστ Χάρλεμ της Νέας Υόρκης τη χρονιά που η Ευρώπη παραδιδόταν στους ανέμους του Α´ Παγκοσμίου Πολέμου. Γιος ενός ορθόδοξου Πολωνοεβραίου, από τους εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που διέσχισαν τον Ατλαντικό στις αρχές του αιώνα αναζητώντας ελπίδα και ίσες ευκαιρίες, δραπέτευσε από το πεπρωμένο του σπουδάζοντας ιατρική στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Η οξύνοια, οι επιδόσεις του αλλά και μια μυστικιστική σχεδόν αγωνία να επιτελέσει το ταχύτερο μια αποστολή για την οποία γνώριζε μέσα του ότι ήταν προορισμένος τον έκαναν να δρα και να ελίσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα προσπερνώντας επιδεικτικά βλάσφημα για πολλούς συμφοιτητές και αργότερα συναδέλφους του ακαδημαϊκές δάφνες και φιλοδοξίες. Μια υποτροφία για σπουδές μικροβιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν ήταν εκείνη που τον βοήθησε να ανακαλύψει τον προσανατολισμό του υπό την καθοδήγηση του διακεκριμένου δόκτορα Τόμας Φράνσις.
Η παρθενική επιστημονική πρόκλησή του ήταν παραγγελία του αμερικανικού στρατού: αντιγριπικά εμβόλια. Εν έτει 1942, μεσούντος πλέον του Β´ Παγκοσμίου Πολέμου, συμμετείχε ως εταίρος του Εθνικού Συμβουλίου Ερευνας σε ένα πρόγραμμα ανάπτυξης ανοσοποίησης κατά της γρίπης στη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν. Οταν οι δυνάμεις του Αξονα κατέρρευσαν αισθάνθηκε έτοιμος να εγκαινιάσει τον δικό του Μεγάλο Πόλεμο ενάντια στον εχθρό όλων των ονειροπόλων ανοσολόγων αυτού του πλανήτη: την πολιομυελίτιδα. Ξεκίνησε με ένα δικό του εργαστήριο στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπεργκ. Ο Μπέιζιλ Ο' Κόνορ, επικεφαλής του Ιδρύματος Παιδικής Παράλυσης (το έτερο ζοφερό «παρατσούκλι» της πολιομυελίτιδας), ήταν από τους πρώτους που διέγνωσαν ότι ο Σολκ ήταν αποφασισμένος να τα καταφέρει. Βεβαίως τον θεμέλιο λίθο για την έρευνα είχε βάλει λίγα χρόνια νωρίτερα ο Τζον Εντερς του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ. Η δική του επιστημονική ομάδα ήταν εκείνη που είχε ανακαλύψει τον τρόπο να καλλιεργεί τον ιό της πολιομυελίτιδας μέσα σε δοκιμαστικούς σωλήνες για πρώτη φορά οι πολέμιοι της επάρατης ασθένειας των κινητικών κέντρων του νωτιαίου μυελού είχαν στη διάθεσή τους όσους ιούς ήθελαν προκειμένου να «κυνηγήσουν» το εμβόλιο.
Ασπονδος αντίζηλος του Σολκ στον πόλεμο κατά της πολιομυελίτιδας ο Αλμπερτ Σάμπιν. Η προσέγγισή τους ήταν εντελώς διαφορετική. Ο Σάμπιν ανήκε στη «σχολή Παστέρ», σύμφωνα με την οποία ο καλύτερος τρόπος για να δημιουργήσεις ανοσοποίηση ήταν να χρησιμοποιήσεις έναν ιό ζωντανό αλλά κατά τι εξασθενημένο. Αντιθέτως ο Σολκ ήδη από την εποχή όπου συμμετείχε στο πρόγραμμα ανάπτυξης ανοσοποίησης κατά της γρίπης πίστευε ότι ο καλύτερος τρόπος για να «γαργαλίσεις» το ανοσοποιητικό σύστημα ήταν να χρησιμοποιήσεις εντελώς απενεργοποιημένους, νεκρούς ιούς. Τελικά ο Σολκ είχε δίκιο. Πέτυχε να αναγνωρίσει τρία χωριστά στελέχη του ιού της πολιομυελίτιδας και απέδειξε ότι νεκρός ιός από καθένα από τα στελέχη αυτά μπορούσε να προκαλέσει σχηματισμό αντισωμάτων σε πιθήκους. Στη συνέχεια αποφάσισε να επεκτείνει τις έρευνές του σε παιδιά που είχαν αναρρώσει από τη νόσο. Το 1954 πραγματοποιήθηκε δοκιμή σε μαζική κλίμακα ένα εκατομμύριο παιδιά ηλικίας από έξι ως εννέα ετών που απέδειξε πανηγυρικά ότι η δοκιμή ενός τέτοιου εμβολίου μείωνε τη συχνότητα εμφάνισης της πολιομυελίτιδας.
Η ανθρωπότητα είχε κερδίσει μια μεγάλη μάχη· μόλις ένα χρόνο αργότερα το εμβόλιο δόθηκε σε κοινή χρήση στις ΗΠΑ. Ο Σολκ όμως είχε στο μεταξύ κάνει ένα μεγάλο λάθος που τον τοποθέτησε πάραυτα στη «μαύρη λίστα» της επιστημονικής «συντεχνίας». Αντί να ακολουθήσει το πρωτόκολλο να δημοσιεύσει κατ' αρχήν τα αποτελέσματα της έρευνας σε ένα ιατρικό περιοδικό και εν συνεχεία να φροντίσει να ανακοινώσει τα ονόματα όλων εκείνων που συμμετείχαν σε αυτή την τεράστια επιτυχία έκανε του «κεφαλιού» του. Μόλις ανακάλυψε το εμβόλιο έδωσε άρον άρον μια συνέντευξη Τύπου και εν συνεχεία μίλησε στο ραδιόφωνο χωρίς να αναφέρει ούτε ένα όνομα συναδέλφου ούτε του Εντερς στο Χάρβαρντ ούτε των συναδέλφων του στο εργαστήριο του Πίτσμπεργκ ούτε βεβαίως το δικό του. Το λάθος αυτό θα τον στοιχειώσει για πάντα. Ο ακαδημαϊκός κόσμος τον σνομπάρει επιδεικτικά ακόμη και όταν λίγο πριν από τον θάνατό του το 1995 αποφασίζει να επικεντρώσει τις έρευνές του στην ανακάλυψη του εμβολίου κατά της μάστιγας του αιώνα: του AIDS.
-
http://www.sansimera.gr/archive/almanac/?date=1311
-
Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του παιδιού......
http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_1_26/09/2007_172829
Υ.Γ.: Η Σομαλία και οι ΗΠΑ, δεν έχουν υιοθετήσει την σύμβαση της 20/11/1989
-
1981: Πυροβολείται θανάσιμα από μουσουλμάνους εξτρεμιστές ο πρόεδρος της Αιγύπτου, Ανουάρ Σαντάτ, ενώ παρακολουθούσε στρατιωτική παρέλαση στο Κάιρο. Είχε γεννηθεί το 1918 και είχε διαδεχθεί τον Νάσερ, το 1970.
ποιοι ηταν αυτοι όμως που τον ηθελαν νεκρο & γιατι?
Ο δρ. Αιμάν αλ Ζαουαχίρι είναι ο νούμερο 2 στην πυραμίδα της Αλ Κάϊντα και θεωρείται ως ο ιθύνων νους της τρομοκρατικής επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ.Κατάγεται από την Αίγυπτο και είναι αρχηγός της Ισλαμικής Αιγυπτιακής τρομοκρατικής οργάνωσης "Τζιχάντ". Κατηγορείται για την δολοφονία του Αιγύπτιου προέδρου Ανουάρ Σαντάτ και την απόπειρα δολοφονίας του Χόσνι Μουμπάρακ. Είναι ο οικονομικός διαχειριστής του Λάντεν και συνιδρυτής της τρομοκρατικής ομπρέλας "Ισλαμικό Μέτωπο κατά των Εβραίων και των Σταυροφόρων"
(http://www.aegeantimes.gr/ereynes/Ayman-al-Zswahiri.jpg)
Ο Αχμέντ Μοχάμεντ Σαούκι (Eλ Ισλαμπουλι), έχει την "αναγνώριση" της Αλ Καιντα, αφού είναι αδελφός του δολοφόνου του Αιγύπτιου Προέδρου Ανουάρ Σαντάτ. Ο Λάντεν εις αναγνώριση της "προσφοράς" του αδελφού του τον κάλεσε στο Αφγανιστάν όπου πιστεύεται οτι ζεί ως σήμερα. Αρκετές μαρτυρίες αναφέρουν οτι κατοικεί στην Ιερή πόλη του Αφγανιστάν, το Τζαλαλαμπάντ και έχει αναλάβει τον προπαγανδιστικό τομέα των Ταλιμπάν και μάλιστα με την συγκατάθεση του μουλά Ομάρ.
(http://www.aegeantimes.gr/ereynes/MohmdAhmd-Shawqi-el-Islambo.jpg)
& Ο Μουσταφά Αχμέντ Χαμζά, Αιγύπτιος, αγγελιοφόρος του Ζαουαχίρι και σύνδεσμος της Αλ Κάιντα με την Αίγυπτο. Ηγείται μιας ομάδας Ισλαμιστών στην Αιγυπτο και πιστεύεται οτι εχει λάβει μέρος στην δολοφονία του Ανουάρ Σαντάτ.
(http://www.aegeantimes.gr/ereynes/Mustafa-Ahmed-Hassan-Hamza.jpg)
Πραγματικα γεγονότα:
Ο Μοχάμεντ Ανουάρ αλ Σαντάτ γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου του 1918, σε μια οικογένεια που είχε δεκατρία παιδιά, στην πόλη Μιτ Αμπουλ Κομ, σαράντα μίλια βόρεια του Καΐρου. Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του, εισήχθη στη Βασιλική Στρατιωτική Ακαδημία. Οχτώ χρόνια αργότερα ο Σαντάτ εισέρχεται στο στράτευμα ως ανθυπολοχαγός και αναλαμβάνει υπηρεσία στο Σουδάν. Εκεί γνωρίζεται με ένα συνάδελφό του, με τον οποίο χρόνια αργότερα θα σφράγιζαν την πορεία της Αιγύπτου.
Τον έλεγαν Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ. Οι δυο τους, μαζί με άλλους νεαρούς από το στράτευμα της Αιγύπτου, δημιουργούν την αντιμοναρχική και αντιβρετανική επαναστατική οργάνωση «Ελεύθεροι Αξιωματικοί».
Γρήγορα ο Ανουάρ Σαντάτ γίνεται ένας από τους πρώτους εχθρούς της Βρετανίας, με αποτέλεσμα κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου να συλληφθεί από τους Βρετανούς και να φυλακιστεί. Καταφέρνει, όμως, να αποδράσει και συνεχίζει τη δράση του. Το 1952, οι «Ελεύθεροι Αξιωματικοί» αναλαμβάνουν την εξουσία στην Αίγυπτο. Ο Σαντάτ αγωνίζεται να στηρίξει τον Νάσερ, που από το 1954 αναλαμβάνει τα ηνία της χώρας. Δέκα χρόνια αργότερα, ο Μοχάμεντ Ανουάρ αλ Σαντάτ ορκίζεται αντιπρόεδρος της Αιγύπτου και, όταν το 1970 ο Νάσερ πεθαίνει ξαφνικά από καρδιακή προσβολή, ο παλαιός του φίλος από την εποχή του Σουδάν, Ανουάρ Σαντάτ, τον διαδέχεται στην προεδρία της χώρας. Στα χρόνια του Νάσερ η Αίγυπτος έχει αναγορευθεί σε ηγέτιδα δύναμη των αδεσμεύτων κρατών, που αγωνίζονται να υπάρξουν και να αναπτυχθούν μέσα σε καθεστώς παγκόσμιας πόλωσης.
Ο Σαντάτ κληρονόμησε πολύ κακές σχέσεις με τη Σοβιετική Ενωση, καθώς η Μόσχα είχε πολλές φορές αρνηθεί να βοηθήσει οικονομικά και στρατιωτικά την κυβέρνηση Νάσερ.
Από την άλλη μεριά, η Αίγυπτος είχε αρνηθεί να μετατραπεί σε ενεργούμενο της Σοβιετικής Ενωσης, εκτελώντας τις οδηγίες του Κρεμλίνου στην εξωτερική πολιτική της. Οι Ηνωμένες Πολιτείες εργάστηκαν αρκετά για να διαρραγούν οι σχέσεις Μόσχας-Καΐρου. Τον Ιούλιο του 1975, ο Σαντάτ διατάζει την άμεση αναχώρηση από την Αίγυπτο των περίπου 5.000 Σοβιετικών στρατιωτικών συμβούλων. Λίγο αργότερα ακολουθούν περίπου άλλες 15.000. Οι σχέσεις των δύο χωρών φτάνουν στο ναδίρ.
Ο Σαντάτ όμως το ξανασκέπτεται και αποκαθιστά μερικώς τις διμερείς σχέσεις την ίδια χρονιά.
Στο μεταξύ οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή είναι ραγδαίες. Τον Οκτώβριο του 1973 η Συρία και η Αίγυπτος επιτίθενται στο Ισραήλ, σε μια προσπάθεια να κερδίσουν κάτι από όσα έχασαν στον Πόλεμο των Εξι Ημερών. Με τη βοήθεια των ΗΠΑ, όμως, το Ισραήλ αμύνεται αποτελεσματικά. Ο Σαντάτ αποδεικνύει την ευφυΐα του κάνοντας τη στρατηγική επιλογή της κριτικής συμμαχίας Αιγύπτου-Ηνωμένων Πολιτειών. Παράλληλα, ο ηγέτης της Αιγύπτου βελτιώνει αργά αλλά σταθερά τις σχέσεις του και με την ΕΣΣΔ και το 1976 υπογράφει το σοβιετο-αιγυπτιακό Σύμφωνο Φιλίας.
Ο Σαντάτ θεωρεί, πια, ότι δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να κάνει το αποφασιστικό βήμα προς την ειρήνη. Το 1977, σε μια ομιλία του στο Κοινοβούλιο της Αιγύπτου, δηλώνει ότι είναι έτοιμος να μιλήσει παντού, ακόμα και στο Κοινοβούλιο του Ισραήλ, προκειμένου να ξεκινήσει η ειρηνευτική διαδικασία.
Η απάντηση έρχεται από την Κνεσέτ, που τον καλεί να μιλήσει στα μέλη της. Στην ιστορική ομιλία του το Νοέμβριο του 1977 ενώπιον της Βουλής του Ισραήλ, ο Ανουάρ Σαντάτ διατυπώνει την απόφασή του να διαπραγματευθεί τους όρους ειρήνευσης με τους Ισραηλινούς.
Η ομιλία αυτή οδήγησε στις συνομιλίες και τη συμφωνία του Καμπ Ντέιβιντ, όπου συναντήθηκαν και συνυπέγραψαν την ειρήνη ο Ανουάρ Σαντάτ από την Αίγυπτο, ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μεναχέμ Μπέγκιν και ο τότε πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Τζίμι Κάρτερ. Γι' αυτή του την πολιτική, ο Σαντάτ τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης.
Στις 6 Οκτωβρίου 1981, ενώ συμμετείχε σε μια στρατιωτική εκδήλωση για τη Διώρυγα του Σουέζ, ο Ανουάρ Σαντάτ δολοφονήθηκε από μια ομάδα μουσουλμάνων φανατικών, που ήθελαν να σκοτώσουν τον «προδότη» που συμφιλιώθηκε με το Ισραήλ.
-
(http://tovima.dolnet.gr/data/D2007/D0107/1dpa21c.gif)
Η πρωθυπουργός Γκόλντα Μέιρ, ο Σιμόν Πέρες και ο αιγύπτιος πρόεδρος Ανουάρ Σαντάτ (στο κέντρο) στην ιστορική επίσκεψη του τελευταίου στην Κνεσέτ, Ιεροσόλυμα, Νοέμβριος 1977 (φωτογραφία που ο Σ. Πέρες παραχώρησε στη γράφουσα). Επάνω, το φύλλο της 15ης Νοεμβρίου 1948 των «New York Times» που αναφέρεται σε αμερικανική οικονομική βοήθεια 2,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων προς το Ισραήλ.
(http://tovima.dolnet.gr/data/D2000/D0101/1abc16l.jpg)
Λευκός Οίκος, 26 Μαρτίου 1979. Με χαμόγελα και τα χέρια ενωμένα, τρεις ηγέτες, ο Ανουάρ Σαντάτ, πρόεδρος της Αιγύπτου (αριστερά στη φωτογραφία), ο Τζίμι Κάρτερ, πρόεδρος των ΗΠΑ (κέντρο), και ο Μεναχέμ Μπέγκιν, πρωθυπουργός του Ισραήλ (δεξιά), επισφραγίζουν την υπογραφή της ιστορικής ειρηνευτικής συμφωνίας του Καμπ Ντέιβιντ, μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ. Ο Σαντάτ και ο Μπέγκιν τιμήθηκαν με το Νομπέλ ειρήνης για την ειρηνευτική συμφωνία που είχε επιτευχθεί το 1978. Ο Σαντάτ, αψηφώντας την αντίθετη γνώμη του υπόλοιπου αραβικού κόσμου, υπέγραψε την πρώτη ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ Ισραήλ και μιας αραβικής χώρας. Οι φανατικοί ισλαμιστές δεν του το συγχώρησαν. Τον δολοφόνησαν στο Κάιρο, την 6η Οκτωβρίου 1981.
(http://tovima.dolnet.gr/data/D2002/D0721/v1dia22d.jpg)
Ο πρόεδρος Ανουάρ Σαντάτ. Δολοφονήθηκε επειδή υπέγραψε συμφωνία ειρήνης με το Ισραήλ
--------------------------------------------------------------------------------
Από την πρώτη κιόλας νύχτα της επανάστασης ετέθη το ερώτημα τι θα γινόταν με τον βασιλιά, ο οποίος ήταν προφανές πως δεν ήταν καθόλου αρεστός στους στρατιωτικούς. Μερικοί κατώτεροι αξιωματικοί πρότειναν την εκτέλεσή του, ο Ναγκίμπ όμως δεν ήθελε αιματοχυσία και πρότεινε να παραιτηθεί πάραυτα ο μονάρχης και να σταλεί εξόριστος στο εξωτερικό αφού μεταβιβαστούν όλες οι εξουσίες του και οι θησαυροί (όχι πάντοτε καλού γούστου) όλων των ανακτόρων του στο αιγυπτιακό δημόσιο. Ο Φαρούκ αναγκάστηκε να επιβιβαστεί με την οικογένειά του και μερικούς στενούς συνεργάτες του στη βασιλική θαλαμηγό «Μοντάζα», που απέπλευσε από την Αλεξάνδρεια στις 26 Ιουλίου για την Ιταλία. Ο Ναγκίμπ είχε την αβροφροσύνη να αποχαιρετήσει στρατιωτικά τον τελευταίο ηγεμόνα της αιγυπτιακής δυναστείας του εκ Καβάλας Μοχάμεντ Αλι. Τυπικά διαδέχθηκε τον Φαρούκ ο μόλις έξι μηνών γιος του βασιλιάς με τον τίτλο Αχμέτ Φουάτ Β' (που κι αυτός αναχώρησε για την Ιταλία) και με τριμελές συμβούλιο αντιβασιλείας αποτελούμενο από γηραιό πρίγκιπα, ανώτερο δικαστικό και ανώτερο στρατιωτικό. Ηταν μια ενέργεια μάλλον ανεφάρμοστη και αργότερα καταργήθηκε η μοναρχία. Ο Φαρούκ, επονομαζόμενος και «χοντρός πλεϊμπόι», πέθανε εξόριστος το 1965 σε ηλικία 45 ετών, αφού είχε βασιλεύσει από το 1936 ως το 1952.
Λίγες ημέρες μετά την εισβολή των τανκς και ενώ το 13μελές Συμβούλιο του Στρατιωτικού Συνδέσμου συνεδρίαζε κατά κανόνα κάθε βράδυ μετά τα μεσάνυχτα, πληροφορήθηκα με έντεχνη «διαρροή» ότι ο πραγματικός αρχηγός της ομάδας αξιωματικών και της επανάστασης δεν ήταν ο Ναγκίμπ, ο οποίος προφανώς είχε χρησιμοποιηθεί σαν βιτρίνα διότι ήταν ο μόνος γνωστός και συμπαθής στο ευρύ κοινό αξιωματικός.
-
1925
Με προσωπική διαταγή του δικτάτορα στρατηγού Πάγκαλου απαγορεύεται οι γυναίκες να φορούν κοντά φουστάνια στις δημόσιες εμφανίσεις τους. (αχαχαχαχαχα)
1938
Ανακοινώνεται ότι το ΙΚΑ θα παρέχει πλήρη ιατρική περίθαλψη στους ασφαλισμένους του. (εδώ και αν πέφτει γέλιο)
-
Αχαχαχαχα, πολύ γέλιο, Παγκόσμια ημέρα βουνού σήμερα, λέω να πάω μέχρι την Πάρνηθα ;D ;D ;D ;D ;D
http://www.sansimera.gr/archive/almanac/?date=1112
-
Η ΙΣΤΟΡΙΑ
Το Ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων
Ηταν Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου του 1943, όταν πρωί - πρωί τα γερμανικά στρατεύματα, πλαισιούμενα από γερμανοντυμένους Ελληνες των Ταγμάτων Ασφαλείας1, μπήκαν πάνοπλα στα Καλάβρυτα. Δεν ήταν η πρώτη φορά που οι Καλαβρυτινοί έβλεπαν Γερμανούς στην πόλη τους. Και πριν τρεις περίπου μήνες το ίδιο είχε συμβεί. Ομως τώρα ένας ανεξήγητος φόβος τους συγκλόνιζε. Ισως γιατί, φεύγοντας οι Γερμανοί την προηγούμενη φορά, είχαν απειλήσει ότι θα κατέστρεφαν την πόλη στην περίπτωση που οι κάτοικοί της ενίσχυαν του αντάρτες. Ισως ακόμη, γιατί οι αντάρτες κρατούσαν Γερμανούς αιχμαλώτους κι υπήρχε κίνδυνος αντιποίνων από τους κατακτητές. Ισως... Αλλά δεν ήταν μόνο τα «ίσως», που βάραιναν την ατμόσφαιρα. Τούτη τη φορά οι ναζί ήταν πιο απειλητικοί στην έκφραση, πιο απρόσιτοι, πιο ψυχροί στις κινήσεις. Η παρουσία τους και μόνο έφερνε την αίσθηση του θανάτου.
Η πρώτη κίνηση των Καλαβρυτινών ήταν να θερμάνουν κάπως το κλίμα, να πλησιάσουν και να διαγνώσουν τις προθέσεις του εχθρού. Δημιούργησαν, λοιπόν, στα βιαστικά μια επιτροπή επισήμων για την υποδοχή των Γερμανών: ήταν ο πρόεδρος του Κοινοτικού Συμβουλίου Χρ. Παπανδρέου, ο γυμνασιάρχης Αντ. Οικονόμου, ο καθηγητής γυμνασίου Α. Δημόπουλος, ο Αρχιμανδρίτης Δωρόθεος, ο επιθεωρητής των δημοτικών σχολείων Θ. Παπαβασιλείου, ο διευθυντής του υποκαταστήματος της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος Μήτσος Σαμψαρέλος και ορισμένοι άλλοι, αντιπρόσωποι κοινωνικών ομάδων2.
Στους Γερμανούς απευθύνθηκε ο Θ. Παπαβασιλείου που ήξερε τα γερμανικά και τους δήλωσε πως ο λαός των Καλαβρύτων ήταν φιλήσυχος, φιλειρηνικός και νομοταγής αλλά και «ευτυχής» που δεχόταν ξανά στην πόλη του το γερμανικό στρατό.
Ο Γερμανός διοικητής θέλησε να καθησυχάσει τους φοβισμένους κατοίκους. Ανέβηκε σ' ένα μπαλκόνι, του Ανδρέα Αντωνακόπουλου, κι άρχισε να μιλάει. Ο Παπαβασιλείου μετέφραζε3:
«Οι κάτοικοι -είπε- δεν πρέπει να φοβούνται. Να ησυχάστε πρώτα εσείς και να βοηθήσετε κι εμάς να ησυχάσουμε. Να παραδώσετε, αν έχετε, όπλα και πολεμικό υλικό. Εμείς καταδιώκουμε μόνο αντάρτες. Εσείς, εφ' όσον είστε φιλήσυχοι και φιλόνομοι, δεν πρέπει να φοβάστε. Επειδή βγαίνουν περίπολα δεν πρέπει να κυκλοφορείτε πέραν της 16.00 ώρας. Από την πόλη επίσης δε θα βγείτε, διότι, όποιος επιχειρήσει κάτι τέτοιο, θα θεωρηθεί ως αντάρτης και αμέσως θα θανατώνεται. Να μας υποδείξετε, πού κρύβονται οι αντάρτες να τους τιμωρήσουμε. Εμείς τους αθώους δεν τους πειράζουμε καθόλου».
Ο Γερμανός διοικητής ζήτησε ακόμη έναν κατάλογο με τα ονόματα των οικογενειών που είχαν μέλη τους αντάρτες.
Τα σημάδια του ολέθρου
Οι Καλαβρυτινοί που, μάλλον, πίστεψαν στα λόγια του Γερμανού διοικητή ότι δεν κινδύνευαν, θέλησαν να φανούν συνεργάσιμοι με την ελπίδα πως θα γλίτωναν την πόλη τους. Ετσι παρέδωσαν τον κατάλογο που τους ζήτησε. Πρώτο - πρώτο φιγουράριζε το όνομα της οικογένειας του Χρ. Παπανδρέου, που είχε δυο γιους στην Αντίσταση, τον έναν αντάρτη του ΕΛΑΣ και τον άλλο στο περιφερειακό Συμβούλιο της ΕΠΟΝ4. «Υπάρχουν κι άλλοι παρτιζάνοι», ήταν η απάντηση του διοικητή που ο κατάλογος του φάνηκε μικρός. «Είσαστε όλοι παρτιζάνοι!»5. Αυτή η διαπίστωση έμοιαζε περισσότερο σαν απειλή. Σε λίγο ήρθαν και οι αποδείξεις.
Καλάβρυτα. Χαρακτικό από παράνομο λεύκωμα της κατοχής
Οι Γερμανοί πήγαν στο ξενοδοχείο «Χελμός», το οποίο οι αντάρτες είχαν χρησιμοποιήσει ως νοσοκομείο της Αντίστασης και το έκαψαν. Στη συνέχεια στράφηκαν προς τα σπίτια των οικογενειών που είχαν μέλη τους στην Αντίσταση. «Η επιλεκτική πυρπόληση σπιτιών -γράφει ο Κακογιάννης6- ήταν το δεύτερο μεγάλο τέχνασμα εξαπάτησης που χρησιμοποίησαν οι ναζί στα Καλάβρυτα. Ενας τέτοιος ελιγμός εύκολα έδινε την εντύπωση ότι οι "λογικοί" Γερμανοί ήταν ικανοποιημένοι, τιμωρώντας μόνο τις οικογένειες όσων είχαν μέλη επίσημα αναμεμειγμένα στην Αντίσταση. Αρα η υπόλοιπη πόλη δεν έπρεπε να ανησυχεί για τίποτα και η ζωή μπορούσε να συνεχιστεί ομαλά».
Στην πραγματικότητα, βέβαια, επρόκειτο για τον πρόλογο της καταστροφής αλλά πριν αναφερθούμε σ' αυτήν ας γυρίσουμε λίγο πίσω και ας δούμε πώς ξετυλίχτηκε η «επιχείρηση Καλάβρυτα» από την αρχή, και κυρίως γιατί χρειάστηκε μια τέτοια επιχείρηση στό γερμανικό στρατό.
-
Η «επιχείρηση Καλάβρυτα»
Στις 8 Σεπτεμβρίου του 1943 ο φασιστικός άξονας δέχτηκε ένα ισχυρότατο πλήγμα. Ολόκληρη η Ευρώπη μάθαινε από τις συχνότητες του BBC, μέσω ενός μαγνητοφωνημένου ραδιοφωνικού μηνύματος του αρχιστράτηγου των συμμαχικών δυνάμεων στρατηγού Ντουάιτ Ντ. Αϊζενχάουερ ότι η ιταλική κυβέρνηση παρέδωσε άνευ όρων τις στρατιωτικές της δυνάμεις.7 Η ιταλική συνθηκολόγηση που είχε γίνει από τις 3 Σεπτεμβρίου του 1943, όταν η 8η αγγλική στρατιά του Μοντγκόμερι πέρασε το στενό πορθμό της Μεσσήνης από τη Σικελία κι αποβιβάστηκε στη μύτη της ιταλικής μπότας, αλλά κρατήθηκε -για ευνόητους λόγους- μυστική8, υποχρέωσε τη Γερμανία να αναλάβει τον πλήρη έλεγχο των κατεχόμενων χωρών, όπου μέχρι εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν και ιταλικά στρατεύματα. Αυτό ακριβώς έγινε και στην Ελλάδα.
Πέραν, όμως, της αντικαταστάσεως των ιταλικών δυνάμεων κατοχής με γερμανικές, οι ναζί, ειδικά, για την Ελλάδα πήραν επιπλέον μέτρα, τα οποία οφείλονταν στους φόβους που είχαν πως μετά τη συμμαχική απόβαση στην Ιταλία θα ακολουθούσε απόβαση και στην Ελλάδα κατά μήκος των ακτών προς το Ιόνιο, συμπεριλαμβανομένης και της Πελοποννήσου. Μια διαταγή του Χίτλερ που διαβίβασε, στις 6/10/1943, ο στρατάρχης Κάιτελ προς τον στρατάρχη Μαξιμίλιαν φον Βάικς, στρατιωτικό διοικητή της Νοτιανατολικής Ευρώπης, αναφέρει χωρίς περιστροφές πως σε περίπτωση απόβασης συμμαχικών δυνάμεων στην Ελλάδα τα γερμανικά στρατεύματα θα πρέπει να καταστρέψουν τα πάντα νότια της γραμμής Κέρκυρας - Μετσόβου - Ολύμπου9.
Πριν, όμως, φτάσουν στο σημείο να καταστρέψουν κατ' αυτό τον τρόπο, οι ναζί όφειλαν να ξεμπερδεύουν με την Εθνική Αντίσταση, χτυπώντας αλύπητα όχι μόνο τους αντάρτες αλλά και όσους τους υπέθαλπαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, δηλαδή τα χωριά, τις πόλεις και τις κωμοπόλεις, όπου υπήρχαν πολιτικές οργανώσεις Εθνικής Αντίστασης κι όπου συχνά οι αντάρτικες δυνάμεις εύρισκαν καταφύγιο, τροφή, και κάθε είδους υποστήριξη. Μια έκθεση της 117ης γερμανικής Μεραρχίας Κυνηγών (καταδρομών), γραμμένη στα τέλη Νοεμβρίου του 1943 αναφέρεται στην κατάσταση που ήδη έχει διαμορφωθεί στην Πελοπόννησο, σημειώνοντας ανάμεσα σε άλλα10: «Ολόκληρη η Πελοπόννησος πρέπει να θεωρείται σήμερα συμμοριτική περιοχή. Οι διαρκείς επιθέσεις δείχνουν ότι κι εκεί όπου υπάρχουν συγκεντρωμένα γερμανικά στρατεύματα, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για ειρηνοποίηση της χώρας. Η ορεινή ενδοχώρα είναι υπό την πλήρη κυριαρχία των συμμοριών. Εκεί αυτές αποτελούν κράτος εν κράτει κι ασκούν απεριόριστα την κομμουνιστική κυβερνητική εξουσία τους...». Ακριβώς στο πλαίσιο αυτών των στρατιωτικών υπολογισμών σχεδιάζεται και η «επιχείρηση Καλάβρυτα», η οποία θεωρείται αναγκαία για τις γερμανικές δυνάμεις κατοχής που υπολόγιζαν πως στην ευρύτερη περιοχή Καλαβρύτων βρίσκονταν περί τις 5.000 αντάρτες, η ισχυρότερη δηλαδή ανταρτική δύναμη σ' ολόκληρη την Πελοπόννησο11.
Η διαταγή για την «επιχείρηση Καλάβρυτα» δόθηκε από τον Χίτλερ και τον στρατάρχη Κάιτελ στις 29/10/1943. Η εκτέλεση της επιχείρησης ανατέθηκε στον διοικητή της 117ης Μεραρχίας αντιστράτηγο Καρλ φον Λεσουίρ. Ο τελευταίος, αφού συγκέντρωσε τις στρατιωτικές δυνάμεις που του ήταν απαραίτητες, στις 25/11/1943, εξέδωσε την υπ. αριθμ.. 1296 διαταγή προς τις μονάδες που θα έπαιρναν μέρος στην επιχείρηση12.
Η επιχείρηση ξεκίνησε στις 4/12/1943. Οι δυνάμεις των Γερμανών που πήραν μέρος ξεκίνησαν από την Πάτρα, το Αίγιο, την Τρίπολη, τον Πύργο Ηλείας και από την περιοχή της Κορινθίας.
Το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων
Στο διάβα τους τα ναζιστικά στρατεύματα σκορπούσαν το θάνατο. Καίγανε και δολοφονούσαν, αφήνοντας πίσω τους την καταστροφή και την ερήμωση σε κάθε χωριό της περιοχής των Καλαβρύτων από το οποίο έτυχε να περάσουν. «Μεγάλες καταστροφικές επιδόσεις- γράφει ο Κ. Μπρούσαλης13- παρουσιάζει η φάλαγγα που ξεκίνησε από το Αίγιο». Ο αριθμός των θυμάτων τους ξεπερνά τα 1.100 άτομα. Στο χωριό Αιγείρα εκτέλεσαν 5 πατριώτες, στην Ανω Ζαχλωρού 12, στα Κλειτωριά και Χανιού 19, στο Σκεπαστό 16, στη Βρώσθαινα 7, στα Ζαχλωρίτικα 14, στην Κερπινή 45, στη Ροδοδάφνη 2, στην Ακράτα, στην Κροκόβη 4, στη Μαμουσιά 5 κ.ο.κ.14. Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης το μέγεθος της θηριωδίας που προηγήθηκε του ολοκαυτώματος των Καλαβρύτων αξίζει να αναφέρουμε τούτο. Στις 8 Δεκεμβρίου του 1943 γερμανικές δυνάμεις έφτασαν στην ιστορική μονή του Μεγάλου Σπηλαίου. Εκεί συνέλαβαν όλους του μοναχούς και μερικούς λαϊκούς, συνολικά 19 άτομα, κι αφού τους μετέφεραν σε μικρή απόσταση από τη Μονή τούς δολοφόνησαν πετώντας τους σε γκρεμό. Μετά από λίγες ημέρες επέστρεψαν στη μονή και την καταλήστευσαν ενώ έβαλαν φωτιά στο ιερό και στον ξενώνα15.
Η μεγαλύτερη όμως σφαγή και καταστροφή έγινε στα Καλάβρυτα τη μαύρη ημέρα της 13ης Δεκεμβρίου 1943.
Ηταν Δευτέρα. Δεν είχε χαράξει ακόμη όταν ακούστηκε να χτυπά με φρενήρη τρόπο η καμπάνα της μητρόπολης. Σε λίγο έφτασε και η διαταγή να συγκεντρωθούν όλοι στο δημοτικό σχολείο. Εκεί χώρισαν τα γυναικόπαιδα από τους άνδρες.
Γύρω στις 9 το πρωί έβγαλαν τους άνδρες, από 14 ετών και πάνω, από το σχολείο και τους οδήγησαν στο χωράφι του δάσκαλου Καπή που απείχε περί τα δέκα λεπτά και τους έζωσαν ολόγυρα με πολυβόλα. Την ίδια ώρα άλλα τμήματα Γερμανών στρατιωτών άρχισαν τη λεηλασία και την καταστροφή της πόλης. Γύρω στο μεσημέρι μια φωτοβολίδα που έπεσε από την πόλη έδωσε το σύνθημα. Τα πολυβόλα άρχισαν να κροταλίζουν κι οι άντρες να πέφτουν νεκροί ο ένας μετά τον άλλον. Πόσοι άραγε σκοτώθηκαν; Κατά μία εκδοχή «υπερχίλιοι», κατά μία άλλη 1.436 άνδρες από 14 έως 80 ετών, δηλαδή το 70,5% του αρσενικού πληθυσμού της πόλης16. Κατάφεραν να σωθούν μόνο 13 άτομα, που καταπλακώθηκαν από τους νεκρούς συμπολίτες τους και θεωρήθηκαν νεκροί από τους ναζί.
Μια διαρκή τραγωδία έζησαν οι γυναίκες. Ηταν αυτές που έμειναν πίσω να θάψουν και να κλάψουν τους νεκρούς τους και πάνω απ' όλα να βρουν το κουράγιο να συνεχίσουν να ζουν.
-
Αντί επιλόγου
Αναφερόμενος στο ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων ο Mark Mazower γράφει17 ότι αυτό έγινε σε αντεκδίκηση, επειδή οι αντάρτες εκτέλεσαν 78 στρατιώτες της 117ης γερμανικής Μεραρχίας που είχαν πιάσει αιχμαλώτους. Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποίησαν και τότε οι δυνάμεις κατοχής, για να αιτιολογήσουν το αποτρόπαιο έγκλημά τους έχοντας συμπαραστάτη και συνήγορο την κυβέρνηση το δοσίλογου Ι. Ράλλη. Αλλά και αργότερα, στην εποχή του μετεμφυλιακού καθεστώτος η επιχειρηματολογία δεν άλλαξε. Η ντόπια ολιγαρχία θεωρούσε σπουδαιότερο να ρίξει την ευθύνη του ολοκαυτώματος στους κομμουνιστές, στο ΕΑΜ- ΕΛΑΣ, παρά στους Ναζί. Στους απολογητές των ναζιστικών εγκλημάτων δε δίστασε να προσχωρήσει ακόμη κι αυτός ο Π. Κανελλόπουλος, ο οποίος επανέλαβε τη σχετική επιχειρηματολογία περί ευθυνών των ανταρτών, τον Οκτώβρη του 1959, ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης18. Ασφαλώς δεν υπάρχει τίποτε πιο αναληθέστερο αυτών των ισχυρισμών. Αδιάσειστα ιστορικά στοιχεία βεβαιώνουν πως όταν οι Γερμανοί πραγματοποιούσαν το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων δε γνώριζαν πως οι αιχμάλωτοι στρατιώτες τους είχαν εκτελεστεί από τους αντάρτες19. Επίσης, όταν οι Γερμανοί αποφάσισαν την «επιχείρηση Καλάβρυτα» οι αιχμάλωτοι δεν είχαν εκτελεστεί, πράγμα που σημαίνει πως το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων εξυπηρετούσε για τις δυνάμεις κατοχής στρατιωτικούς σκοπούς, ανεξάρτητους από την τύχη των αιχμαλώτων, στους οποίους έχουμε ήδη αναφερθεί. Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι ο ΕΛΑΣ επιδίωξε να διαπραγματευτεί την ανταλλαγή των αιχμαλώτων με ανθρώπους της Αντίστασης που είχαν στα χέρια τους οι ναζί, αλλά οι διαπραγματεύσεις δεν κατέληξαν σε αποτέλεσμα. Επιπλέον η βρετανική στρατιωτική αποστολή στα ελληνικά βουνά και το Συμμαχικό Στρατηγείο στη Μέση Ανατολή είχαν εκφράσει αντίθεση στις εν λόγω διαπραγματεύσεις20.
Αυτά για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Οσο για το ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων.... «Στα Καλάβρυτα- έγραψε ο Ριζοσπάστης λίγες μέρες μετά τη σφαγή21- ξετυλίχτηκε μια φρικαλέα πράξη απ' την πιο φοβερή τραγωδία που έζησε η Ελλάδα και ολόκληρη η Ευρώπη».-
(http://www.kkeml.gr/images/history/distomo.jpg)
(http://img515.imageshack.us/img515/1240/932927928927931920933931921913.png)
(http://www.magikokouti.gr/images/texnes_mayo2_thn.jpg)
(http://www.magikokouti.gr/images/texnes_mayo1a_thn.jpg)
-
[size=200pt]Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας[/size]
Η Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας, η επονομαζόμενη «Μεγάλη» (Ρωσικά: Екатерина II Великая, Yekaterina II Velikaya, 21 Απριλίου, 1729 – 17 Νοεμβρίου 1796) ήταν, γερμανικής καταγωγής, Αυτοκράτειρα της Ρωσίας. Η πολιτική της συνδέθηκε στενά με την αναγέννηση του ελληνικού βίου λόγω της συνθήκης Κιουτσούκ-Καϊναρτζή.
Πρώιμα χρόνια
Γεννήθηκε στο Στέτιν[1] της Πρωσίας το 1729 και το πραγματικό της όνομα ήταν Σοφία Αυγούστα Φρειδερίκη. Ήταν πριγκίπισσα του Άνχαλτ-Τσέρμπστ και ο πατέρας της, Χριστιάνος Αυγούστος, υπηρετούσε στο πρωσικό ιππικό ως φρούραρχος του Στέτιν. Η εκπαίδευση της ήταν αρκετά καλή, παρακολουθώντας μαθήτατα κατ'οικον, ενώ δεν ανέπτυξε στενές σχέσεις με τους γονείς της.
Ο γάμος της
Το 1744, σε ηλικία 15 χρονών, προσκλήθηκε απο την ρωσίδα Αυτοκράτειρα Ελισσάβετ Πέτροβνα στην Αγία Πετρούπολη με σκοπό να νυμφευφθεί τον διάδοχο του ρωσικού θρόνου Πέτρο Φιόντοροβιτς του Χολστάιν. Η επιλογή της πριγκίπισσας Σοφίας ως υποψήφιας νύφης του διαδόχου ήταν αποτέλεσμα των διπλωματικών ενεργειών του Αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β΄ της Πρωσίας. Αμέσως άρχισε την εκμάθηση της ρωσικής γλώσσας με τόσο ζήλο που τα βράδυα έμενε ξύπνια για να διαβάζει τα μαθήματα της. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα την γρήγορη ενσωμάτωση της στην ρωσική αριστοκρατία.
Στις 28 Ιουνίου 1744 η ρωσική ορθόδοξη εκκλησία την δέχθηκε ως μέλος[2] της με το όνομα Αικατερίνη Αλεξέγεβνα. Έτσι στις 21 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε ο γάμος του Μεγάλου Δούκα Πέτρου και της πριγκίπισσας Αικατερίνης.
Ο γάμος της σταδιακά αποδείχτηκε ανεπιτυχής αφού ο διάδοχος του θρόνου Πέτρος ασχολιόταν μόνο με το κυνήγι ενώ αυτή την παραμελούσε. Για εννιά χρόνια η Αικατερίνη ήταν υποχρεωμένη να παραμένει κλεισμένη στα ανάκτορα ενώ δεν της επιτρεπόταν η αλληλογραφία με τους συγγενείς της. Αναγκάστηκε λοιπόν, προκειμένου να βρεί μια συντροφιά, να καταφύγει στην ανάγνωση βιβλίων. Ιδιαίτερα επηρεάστηκε απο τον Βολταίρο και τις ιδέες του περι του Διαφωτισμού. Το 1754 η Αικατερίνη έμεινε έγκυος και γέννησε το γιο της Παύλο. Βέβαια οι φήμες οργίαζαν σχετικά με την πατρότητα του παιδιού αφού κανείς δεν πίστευε οτι πατέρας του παιδιού ήταν ο Πέτρος. Με τον καιρό η πριγκίπισσα Αικατερίνη άρχισε να δικτυώνεται στο παλάτι και να συνάπτει φιλικές σχέσεις με αυλικούς και υπουργός όπως με τον καγκελάριο Μπεστούζεφ-Ριούμιν. Μαζί με τον καγκελάριο οργάνωσαν αυλική συνωμοσία, η οποία απέτυχε το 1758 και είχε ως αποτέλεσμα να χάσει την θέση του Καγκελαρίου ο Μπεστούζεφ-Ριούμιν ενώ η Αικατερίνη μόλις που κατάφερε να γλιτώσει την δυσμένεια.
-
Η άνοδος στον θρόνο
Μετά τον θάνατο της Αυτοκράτειρας Ελισάβετ στις 5 Ιανουαρίου του 1762 την διαδέχτηκε ο διάδοχος της Πέτρος Γ΄. Η Αικατερίνη είχε οργανώσει γύρω της έναν κύκλο αυλικών και στρατιωτικών που ήταν έτοιμοι να την υποστηρίξουν σε οποιαδήποτε κίνηση της. Σημαντικό ρόλο στην επίτευξη του στόχου της, δηλαδή την άνοδο της στον θρόνο, διαδραμάτισε ο εραστής της, αξιωματικός του ιππικού, Γρηγόριος Ορλόφ, αλλα και οι λανθασμένες κινήσεις του Πέτρου Γ΄, ο οποίος δεν δίστασε να παραιτηθεί απο τις κατακτήσεις που είχε πετύχει σε βάρος της Πρωσίας στον Επταετή πόλεμο, να ασπαστεί τον Λουθηρανισμό και να δεχτεί Πρώσους αξιωματούχους στον ρωσικό στρατό. Αυτές οι κινήσεις επέδρασαν καταλυτικά στην άνοδο της Αικατερίνης στον θρόνο αφού μια μεγάλη μερίδα αριστοκρατών και στρατιωτικών δυσαρεστημένοι απο τον Πέτρο Γ΄ προσχώρησαν στο κίνημα της Αικατερίνης.
Στις 28 Ιουνίου του 1762 με την βοήθεια της φρουράς ανέβηκε στον θρόνο και φυλάκισε τον άντρα της, Πέτρο Γ΄. Λίγες μέρες αργότερα ο Πέτρος δολοφονήθηκε με στραγγαλισμό κάτω απο αδιευκρίνιστες συνθήκες στην Κροστάνδη.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ
Αικατερίνη της Ρωσσίας (1729 - 1796)
Ήταν γερμανικής καταγωγής και ονομαζόταν Sophie Friederike Auguste πριγκίπισα του Anhalt-Zerbst. Από το 1745 ήταν παντρεμένη με το διάδοχο του ρωσικού θρόνου, ο οποίος στέφθηκε το 1762 βασιλιάς ως Πέτρος Γ'. Με ένα ελεγχόμενο από την ίδια την Αικατερίνη πραξικόπημα, εκδιώχθηκε και δολοφονήθηκε ο Πέτρος, ο οποίος ήταν αλκοολικός, οπότε εστέφθη αυτή ως τσαρίνα, Αικατερίνη Β'. Με υψηλή μόρφωση και συνδεμένη με τα σύγχρονα ιδανικά του διαφωτισμού - στον κύκλο των φίλων της ανήκαν ο Βολταίρος και ο Ντιντερό - μετέτρεψε τα ανάκτορα της Πετρούπολης σε κέντρο πολιτισμού και μεθόδευσε πολλές μεταρρυθμίσεις στην εσωτερική πολιτική της χώρας.
Η Αικατερίνη συνέχισε τις μεταρρυθμίσεις του τσάρου Πέτρου Α'. Στα πλαίσια της πολιτικής εποικισμού εγκατέστησε στην περιοχή του Βόλγα και της νότιας Ρωσίας Γερμανούς αγρότες. Ταυτόχρονα έκανε όμως πιο αυστηρές τις ρυθμίσεις εξάρτησης των γεωργών από τους αριστοκράτες με ιδιοκτησία γης και τις επεξέτεινε στην Ουκρανία. Μετά από την κατάπνιξη της επαναστάσεως των γεωργών του έτους 1774, καταπίεσε η Αικατερίνη χωρίς εξαίρεση όλες τις προτάσεις για κοινωνικές μεταρρυθμίσεις. Με τις διχοτομήσεις της Πολωνίας (1772-95) και 2 ρωσο- τουρκικούς πολέμους (1768-74, 1787-92) πέτυχε να επεκτείνει την επικράτεια της Ρωσίας και να μετατρέψει τη χώρα της σε μια ηγεμονική δύναμη της Ευρώπης.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/0f/Johann-Baptist_Lampi_d._Ä._001.jpg/250px-Johann-Baptist_Lampi_d._Ä._001.jpg)
ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ Β'
(http://www2.rizospastis.gr/getImage.do?size=medium&id=7973&format=.jpg)
ΤΣΑΡΟΣ ΠΕΤΡΟΣ Α'
(http://www.mani.org.gr/istor/pro_orlof/grigoris_orlof.gif)
ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΟΡΛΟΦ (ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ Β')
-
Η ΚΛΟΠΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ
[/color][/size][/b]
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/6/6a/Mona_Lisa.jpg/180px-Mona_Lisa.jpg)
Η Μόνα Λίζα ή Τσοκόντα είναι αναμφισβητητα το δημοφιλεστερο εργο ζωγραφικής. Το φιλοτεχνισε ο Λεοναρντο Ντα Βίνσι από το 1503 έως το 1507 στη φλωρεντία, αλλα γρηγορα πέρασε σε γαλλικα χέρια. Αγορασθηκε απο τον γάλλο ηγεμόνα Φραγκισκο Α' για τον πύργο του στο Φοντονεμλό, φιλοξενήθηκε στο ανακτορο των Βερσαλιών από τον Λουδοβίκο τον 14ο, κόσμησε την κρεβατοκαμαρα του Μεγάλου Ναπολέοντα και από το 1804 εκτίθεται στο Μουσείο του Λούβρου.
Το μεσημέρι της 22ης Αυγούστου 1911 οι Γάλλοι πάγωσαν, οταν πληροφορηθηκαν ότι ο μοναδικός αυτός πίνακας ειχε κλαπεί. Τις επόμενες μέρες το θέμα ηταν πρωτοσελιδο στις μεγαλυτερες εφημερίδες του κόσμου. Το περιστατικό αποκαλυφθηκε στις 11 το πρωι της 22ης Αυγούστου, όταν ο ζωγράφος Λουί Μπερού, που συνηθιζε να ζωγραφίζει αντίγραφα της Τσοκόντα και να τα πουλά στους επισκεπτες του Μουσείου, παρατηρησε με εκπληξη ότι ο πινακας απουσίαζε απο τη θέση του. Το ανέφερε στον αρμόδιο φύλακα, ο οποιος εντελως βαριεστημενα του απαντησε ότι ισως να βρισκόταν για συντηρηση. Ήταν Τρίτη και την προηγούμενη ημερα (21 Αυγούστου) το Λούβρο ηταν κλειστό, λόγω της καθιερωμενης αργίας της Δευτερας.
Όταν διαπιστωθηκε ότι η Μόνα Λίζα δεν βρισκόταν στο συντηρητηριο ημανε συναγερμός. Οι πόρτες του μουσείου σφραγίστηκαν, τα σύνορα της Γαλλιας έκλεισαν και την υπόθεση ανελαβε η αστυνομία, με επικεφαλης τον επιθεωρητή Λουί Λεπέν. Μία απο τις πρώτες ενεργειες της γαλλικης κυβέρνησης ήταν να θεσει σε διαθεσιμότητα τον διευθυντή του Λούβρου Τεοφίλ Ομόλ, ο οποιος πριν απο λίγους μηνες κόμπαζε ότι κανεις δε μπορει να κλεψει τη Μόνα Λίζα από το Μουσείο του.
(http://images.livescience.com/images/gm_Leonardo_DaVinci_03_10.jpg)
-
Irouko πολύ γ**άτο θέμα...
συνέχισε έτσι! ;)
-
Η ΚΛΟΠΗ ΤΗΣ ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ (2)
Σχεδόν αμέσως, ο επιθεωρητης Λεπέν διαπίστωσε τη κλοπή, καθώς ανακαλυψε την κορνίζα του πίνακα κάτω από μια σκάλα, πολύ κοντά στο σημείο που εκτιθετο η τζοκόντα. Τώρα επρεπε να ανακαλυψει τον δράστη ή τους δράστες του ανοσιουργήματος. Οι ερυνες του στραφηκαν στους κατώτερους υπαλληλους του μουσείου με τους γλίσχρους μισθούς, στους εμπόρους τέχνης του Παρισιού και στους νεαρούς καλλιτεχνες της αβάν-γκαρντ, που διακείτο εχθρικά στην παραδοσιακή τεχνη. Οι παριζιάνοι απο τη πλευρά τους πιστευαν πίσω απο τη θρασύτατη κλοπή μπορεί να βρισκόταν κάποιος αμερικανος μεγιστάνας ή ηταν εργο της γερμανίας, που ηθελε να δυσφημησει τη μεγάλη της αντίπαλο. Όταν το Λούβρο άνοιξε και πάλι τις πύλες του στις 29 Αυγούστου, χιλιάδες Γάλλοι περνούσαν μπροστά από την άδεια θέση της Τζοκόντα και έκλαιγαν γοερά, λες και ειχαν χάσει ένα προφιλες τους πρόσωπο.
Στις 7 Σεπτεμβρίου 1911 μια ακόμη εκπληξη περίμενε τους Παριζιάνους. Η αστυνομία ανακοίνωσε τη συλληψ του διακεκριμενου γαλλοπωλομού ποιητή Γκίγιομ Απολινερ και του ανερχόμοενου τότε Ισπανού ζωγάφου Πάμπλο Πικασο, ως υποπτων για την κλοπή. Ο Πικάσο αφεθηκε ελευεθρος την ίδια μερα, καθως δεν προεκυψε το παραμικρό στοιχείο εις βάρος του και ο Απολινερ 5 μέρες αργότερα. Ο τύπος, όμως, είχε φροντίσει να τους χρίσει ενόχους: "Ο Απολινερ ειναι αρχηγός διεθνους σπέιρας που εχει ερθει στη Γαλλια με σκοπό να ξαφρισει τα μουσεία μας" έγραφε η Paaris Journal" στις 13 Σεπτεμβριου. Τρομοκρατημενος ο ποιητης πρόλαβε να γραψει στιχους στο κελί του, πρωτου πέσει σε βαθιά μελανχολία. Η συντομη κράτηση του και οι ανυποστατες εις βάρος του κατηγοριες αμαυρωσαν σοβαρα τη φήμη και αξιοπιστια του.
Για τα επόμενα 2 χρόνια οι έρευνες περιεπεσαν σε τελμα, παροτι οι κλευτες επικυριχθηκαν με μεγαλα ποσα απο το κρατος και ιδιωτες. Η Τζοκόντα είχε κανει φτερά και πολυς κόσμος πιστευε οτι ειχε καταστραφει. Η κατασταση αλλαξε άρδην στις 29 Νοεμβριου 1913, όταν ο Ιταλός γκαλερίστας Αλφρεντο Τζερι έλαβε ενα γραμμα ταχυδρομημενο από το Παρίσι. Ο αποστολεας του, κάποιος Λεοναρντο Βιτσεντο, του έγραφε οτι εχει στη κατοχή του τη Μόνα Λίζα και ότι σκοπευε να τη χαρίσει στην Ιταλία, αφου λάμβανε μια ευλογη αμοιβή.
Ο Τζερι εκλεισε ραντεβού στον Βιτσεντο στις 10 Δεκεμβρίου στην γκαλερι του στη Φλωρεντια. Παρών στη συναντιση ήταν ο Τζιοβανι Πότζι, διευθυντης διασημης πινακοθήκης τηε πόλης "Ουφίτσι", που δεν πολυπιστεψε αυτην την ιστορια. Την επομενη ο Βιτσεντοαδηγησε τους δύ αντρες στο δωματιο του ξενοδοχειο του "Τριπολι-Ιτάλια". Με αποφασιστηκες κινησεις ανοιξε ενα μπαουλο και απο ενα κρυφό πάτο τους φανερωσε τον διασημο πινακα. Οι δύο αντρες εδειξαν συγκρατημενη εκπληξη, καθως γνωριζαν οτι κυκλωφορουσαν δεκάδες πλαστες Τσοκόντες. Για καλό και για κακό ειχαν ειδοποιησει τους Καραμπινιερους, οι οποιοι συνελαβαν τον Βιτσεντο.
(http://sup.kathimerini.gr/kathnews/photos/27-03-07/27-03-07_185814_31.jpg)
στη δίκη
Κατα τη διαρκεια της ανακρισης αποκαλυφθηκε οτι το πραγματικο του όνομα ήταβ Βιτσεντζο Περουτζια. Ήταν 30 ετών με καταγωγή από το Κόμο και για ενα διαστημα ειχε δουλεψει ως ξυλουργός στο Λουβρο. Όταν εγινε γνωστό ότι ο πινακας ήταν ο αυθεντικός, ένα κυμα συμπαθειας σηκωθηκε υπερ του Περουτζια. Η κοινή γνώμη θεωρησε την πραξη του πατριωτική, αφου το βασικό του κινητρο ηταν να φερει τη Μόνα Λίζα στην κοιτίδα της. Την ίδια γνώμη φαινόταν να ειχαν και οι δικαστές, που τον καταδικασαν σε ολιγομηνη φυλακιση. Κατα τη διαρκεια της ακροαματικης διαδικασιας ο Περουτζια αποκαλυψε ότι αφαιρεσε τη Μόνα Λίζα απο τη θεση της μεταμφιεσμενος σε συντηρητη του μουσειου. Την εκρυψε κατω απο τη φόρμα του ( ο πίνακς εχει μεγεθος 0,53x0,77μ.) και βγηκε σαν κυριος απο το μουσειο. Το κρυσφηγετο του ηταν μόλις ενα χιλιομετρο απο το Λουβρο.
(http://static.howstuffworks.com/gif/art-heist-6.jpg)
ο Περουτζια
Η Μόνα Λίζα παρεμεινε για ενα μηνα στην Ιταλία, πρωτού επιστρεψει στη Γαλλια. Εκτεθηκε στο "Ουφίτσι" και στα μεγαλυτερα μουσεία της Ιταλίαςκαι εκαταμμυρια Ιταλων θαυμασαν το αινιγματικο χαμόγελο. Στις 31 Δεκεμβριου 1913, 60.000 ανθρωποι την κατευοδωσαν στον σιδηροδρομικό σταθμό του Μιλανου. Ταξίδεψε σε ειδικα φυλασσομενο βαγόνι της ταχειας Μιλανου-Παρισιων και απο τις 4 Ιανουαρίου 1914 εγκατασταθηκε και παλι στο Λουβρο, όπου εκτιθεται εως σημερα, κατω απο πρωτοφανη μετρα ασφαλειας.
-
25 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1981 Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΤΖΟΝ ΛΕΝΟΝ, ΜΑΡΚ ΤΣΑΠΜΑΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΣΕ ΦΥΛΑΚΙΣΗ 20 ΕΤΩΝ!!!
Η ιστορια του Λενον
O Τζων Λένον (John Winston Ono Lennon, 9 Οκτωβρίου 1940 – 8 Δεκεμβρίου 1980) ήταν Άγγλος μουσικός και ιδρυτικό μέλος του συγκροτήματος των Beatles. Εκτός από την επιτυχημένη μουσική του σταδιοδρομία, διακρίθηκε επίσης ως ακτιβιστής του 20ου αιώνα, υιοθετώντας έντονη δράση σε κοινωνικά ζητήματα, ειδικότερα ως ηγετική μορφή του κινήματος ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ. Η μουσική του επηρέασε πολλούς δημιουργούς και θεωρείται από τους πιο δημοφιλείς και πολυδιασκευασμένους τραγουδοποιούς. Ως μέλος των Beatles, τα τραγούδια του αποτέλεσαν αφορμή για τη δημιουργία μια παγκόσμιας κίνησης εκδήλωσης θαυμασμού που ονομάστηκε Beatlemania. Μετά τη διάλυση των Beatles ακολούθησε ατομική πορεία στη δισκογραφία. Ανάμεσα στις κορυφαίες δημιουργίες του ανήκει το τραγούδι Imagine καθώς και το Give Peace a chance. Δολοφονήθηκε από έναν οπαδό του στις 8 Δεκεμβρίου 1980.
Νεανικά χρόνια
Ο Λένον γεννήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 1940 στο Λίβερπουλ της Μεγάλης Βρετανίας, πιθανά κατά τη διάρκεια μίας γερμανικής αεροπορικής επιδρομής. Η μητέρα του, Τζούλια Στάνλεϋ, ήταν κόρη αξιωματικού, ενώ ο πατέρας του, Άλφρεντ Λένον, εργαζόταν ως σερβιτόρος σε πλοία που πραγματοποιούσαν ταξίδια στον Ατλαντικό, κατά τη διάρκεια των οποίων τραγουδούσε ή συμμετείχε σε μουσικές συναυλίες. Μετά τη γέννηση του γιου του, εκείνος εγκατέλειψε την οικογένεια, ενώ η μητέρα του ανέθεσε τη φροντίδα του Τζων Λένον στην αδελφή της Μαίρη (Μίμι) και τον σύζυγό της, Τζωρτζ Σμιθ, ο οποίος διατηρούσε γαλακτοκομείο. Όταν ο Λένον ήταν δεκατριών ετών, ο Τζωρτζ Σμιθ πέθανε από εγκεφαλική αιμορραγία.
Φοίτησε αρχικά στο δημοτικό σχολείο του Dovedale και στη συνέχεια, μετά από επιτυχία στις εισαγωγικές του εξετάσεις, εισήχθη στο γυμνάσιο Quarry Bank Grammar School, όπου σύντομα η απόδοσή του στα μαθήματα σημείωσε αισθητή πτώση. Ως μαθητής, υπήρξε δημοφιλής για τον ατίθασο χαρακτήρα του, τον οποίο ο ίδιος περιέγραψε λέγοντας: «Ήμουν εκείνος για τον οποίο όλοι οι γονείς έλεγαν στα παιδιά τους: το νου σου, μακριά από αυτόν».. Την ίδια περίοδο, οργάνωσε τη δική του skiffle ορχήστρα, με την ονομασία The Quarrymen, στην οποία αργότερα προσχώρησε και ο Πωλ Μακάρτνεϋ, που γνωρίσστηκε με τον Λένον στη διάρκεια μιας συναυλίας του συγκροτήματος, στις 6 Ιουλίου 1957. Η επίδραση του Μακάρτνεϋ υπήρξε έντονη, οδηγώντας στην υιοθέτηση μιας περισσότερο επαγγελματικής φυσιογνωμίας του συγκροτήματος, από το οποίο σύντομα απομακρύνθηκαν τα μη καταρτισμένα μέλη, ενώ προσχώρησε σε αυτό, ο φίλος του Μακάρτνεϋ, Τζωρτζ Χάρισον. Επιπλέον, το συγκρότημα εγκατέλειψε τη φολκ μουσική, στρεφόμενη προς το είδος του ροκ εν ρολ, με έντονες επιρροές από μουσικούς όπως ο Έλβις Πρίσλεϋ, ο Τσακ Μπέρι ή ο Λιτλ Ρίτσαρντ και σταδιακά μετεξελίχθηκε στο σχήμα των Beatles.
(http://1stusvisit.absoluteelsewhere.net/USVisitGraphics/beatles_in_america.jpg)
Το 1957, ο Λένον αποφοίτησε από το γυμνάσιο και χάρη στη βοήθεια του διευθυντή τού σχολείου του, έγινε δεκτός στη Σχολή Καλών Τεχνών του Λίβερπουλ (Liverpool College of Art). Παρέμεινε για πέντε χρόνια, ασχολούμενος με εφαρμογές γραφικών τεχνών στη διαφήμιση, ωστόσο δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις σπουδές του. Στις 15 Ιουλίου του 1958, σημειώθηκε ο θάνατος της μητέρας του, η οποία παρασύρθηκε από το αυτοκίνητο ενός μεθυσμένου αστυνομικού, έξω από το σπίτι της αδελφής της, γεγονός που επηρέασε βαθειά τον Λένον. Την ίδια περίοδο, γνώρισε τον συμφοιτητή του και ταλαντούχο μαθητή της σχολής, Στιούαρτ Σάτκλιφ, ο οποίος αποτέλεσε και τον πρώτο μπασίστα του συγκροτήματος των Beatles. Με τους Beatles, ο Λένον εμφανίστηκε στο Αμβούργο το καλοκαίρι του 1960, σε μία από τις πρώτες δημόσιες εμφανίσεις τους. Στις 23 Αυγούστου 1962, παντρεύτηκε για πρώτη φορά, την Σύνθια Πάουελ, συμφοιτήτρια του στη Σχολή Καλών Τεχνών του Λίβερπουλ και έγκυος με το γιο του, Τζούλιαν Λένον, που γεννήθηκε τον επόμενο χρόνο στις 8 Απριλίου.
(http://www.catanna.com/john-julian2.jpg)
John Lennon and Julian Lennon ...
-
Πορεία με τους Beatles
Ένα μήνα μετά το γάμο του, ηχογράφησε με τους Beatles τον πρώτο τους δίσκο, Love Me Do, ο οποίος κατέκτησε την 17η θέση στη Μεγάλη Βρετανία, μία σημαντική επιτυχία για ένα άγνωστο μέχρι τότε συγκρότημα της επαρχίας. Ακολούθησε ο επόμενος δίσκος, Please Please Me, ο οποίος κατέλαβε την πρώτη θέση σηματοδοτώντας την ανοδική πορεία του συγκροτήματος. Μαζί με τον Μακάρτνεϋ, ο Λένον υπήρξε ηγετική φυσιογνωμία των Beatles, που στη διάρκεια της δεκαετίας 1960-1970 κατάφεραν να αναρριχηθούν στην κορυφή της δόξας. Υπήρξε ένας από τους κύριους συνθέτες του συγκροτήματος, τραγουδιστής και κιθαρίστας, συμμετέχοντας συχνά και στο πιάνο. Οι πρώτες συνθέσεις του, διακρίνονταν για την απλοϊκή τους μορφή, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, με συχνές αναφορές σε ρομαντικές ιστορίες αγάπης. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1960, ο Λένον άρχισε να ωριμάζει ως συνθέτης, ενώ παράλληλα προσπάθησε αρκετές φορές να απεμπλακεί από την έντονα εμπορευματοποιημένη εικόνα του συγκροτήματος, βιώνοντας περιόδους ενθουσιασμού για συγκεκριμένες ιδέες ή ρεύματα, όπως τον διαλογισμό ή τον μαρξισμό της αριστεράς. Οι συνθέσεις του, κατά τη διετία 1966-67, έκαναν ιδιαίτερα αισθητή την επίδραση των «ψυχεδελικών» πειραματισμών του με το LSD, με χαρακτηριστική στιγμή την ηχογράφηση του δίσκου Sergeant Pepper's Lonely Heart Club Band (1967). Η προσωρινή απομάκρυνσή του από τα ναρκωτικά συνδυάστηκε με τη γνωριμία του με τον Ινδό Μαχαρίσι Μάχες Γιόγκι και τον υπερβατικό διαλογισμό. Ο Λένον παρακολούθησε μαθήματα του Μαχαρίσι στην Ουαλία, ενώ στις αρχές του 1968 τον επισκέφτηκε στην κατοικία του στην Ινδία. Αργότερα, υπήρξε περισσότερο κριτικός απέναντί του, δηλώνοντας όμως πως αποτέλεσε για τον ίδιο ένα είδος πατρικού προτύπου.
(http://newsimg.bbc.co.uk/media/images/41050000/jpg/_41050016_cynthia_68.jpg)
John Lennon married art school friend Cynthia Powell
(http://blogs.guardian.co.uk/film/lennon460.jpg)
John Lennon and Yoko Ono
Στα τέλη της δεκαετίς του 1960, ο Λένον συνδέθηκε με την Γιαπωνέζα καλλιτέχνιδα Γιόκο Όνο, την ίδια περίπου περίοδο που δρομολογήθηκε το διαζύγιό του με τη Σύνθια Πάουελ. Η αρχική γνωριμία τους χρονολογείται το Νοέμβριο του 1966, όταν ο Λένον επισκέφτηκε μία έκθεση τέχνης της Όνο και έκτοτε ξεκίνησε η καλλιτεχνική τους συνεργασία. Το 1968, ο Λένον εγκαινίασε μία ατομική έκθεση στη Robert Fraze Gallery του Λονδίνου, με τον γενικό τίτλο You are here (Είσαι εδώ), αφιερωμένη στη Γιόκο Όνο ως ένδειξη της αγάπης του για εκείνη. Στα τέλη του 1968, συμμετείχαν επίσης στην ταινία Rock and Roll Circus των Rolling Stones. Η σχέση τους, την οποία ο Λένον χαρακτήρισε ως «μία σχέση δασκάλου και μαθητή»[2], με τον ίδιο στη θέση του μαθητή, πυροδότησε αρκετές αρνητικές κριτικές, εστιάζοντας κυρίως στην προσωπικότητα της Γιόκο Όνο, στην εξωσυζυγική σχέση που διατηρούσε μαζί της ο Λένον για ένα διάστημα, αλλά και την κυκλοφορία του δίσκου Unfinished Music No.1: Two Virgins που ηχογράφησαν μαζί. Η Γιόκο Όνο επηρέασε σημαντικά τον Λένον, με τον οποίο αποτέλεσε αχώριστο δίδυμο, τόσο σε ότι αφορά τη σχέση του με το χώρο της μοντέρνας τέχνης όσο και με κοινωνικά προβλήματα τα οποία η ίδια σχολίαζε μέσα από τα έργα της, όπως η θέση της γυναίκας, ο φυλετικός διαχωρισμός ή ο πόλεμος του Βιετνάμ.
Κατά τη τελευταία διετία της παραμονής του στους κόλπους των Beatles, ο Λένον συμμετείχε ενεργά, μαζί με την Όνο, στο κίνημα κατά του πολέμου του Βιετνάμ. Στις 20 Μαρτίου του 1969, o Λένον και η Όνο παντρεύτηκαν στο Γιβραλτάρ, έχοντας προγραμματίσει να περάσουν το μήνα του μέλιτος στο κρεβάτι, διαδηλώνοντας με αυτό τον τρόπο υπέρ της ειρήνης και προσκαλώντας δημοσιογράφους στο ξενοδοχείο που διέμεναν, στην πόλη του Άμστερνταμ. Η πρωτότυπη αυτή διαμαρτυρία (γνωστή και ως «Bed-In») συνεχίστηκε στο Μόντρεαλ, με το ζεύγος Λένον-Όνο να παραχωρεί πολυάριθμες συνεντεύξεις και να δέχεται εκατοντάδες επισκέπτες. Το επόμενο διάστημα, συμμετείχαν σε πολυάριθμες εκδηλώσεις, δίνοντας επίσης μία φιλανθρωπική συναυλία στα πλαίσια της εκστρατείας War Is Over της UNICEF.
Το φθινόπωρο του 1969, ο Λένον ηχογράφησε μαζί με τους Beatles τον τελευταίο δίσκο του συγκροτήματος, με τίτλο Abbey Road. Οι σχέσεις των μελών είχαν ήδη αρχίσει να διαταράσσονται κατά τη διάρκεια των προηγούμενων χρόνων, και ειδικότερα η φιλία του Λένον με τον Μακάρτνεϋ κλονίστηκε. Ο ίδιος ο Λένον, αιτιολόγησε τη διάλυση του συγκροτήματος, αναφερόμενος κριτικά στον ηγετικό ρόλο που επεδίωξε να αναλάβει ο Μακάρτνεϋ μετά το θάνατο του μάνατζερ των Beatles, Μπράιαν Έπσταιν, αλλά και στην αντιπάθεια που έτρεφαν τα υπόλοιπα μέλη απέναντι στη Γιόκο Όνο.[3].
(http://www.freewebs.com/pisswig/me%20john%20yoko%20and%20bed.jpg)
John and Yoko infamous ‘bed-in’
-
Προσωπική σταδιοδρομία
Η προσωπική δισκογραφία του Λένον είχε ήδη ξεκινήσει πριν τη διάλυση των Beatles, με την ηχογράφηση τριών πειραματικών δίσκων σε συνεργασία με τη Γιόκο Όνο καθώς και τριών ακόμα τραγουδιών, Give Peace a Chance (με αντιπολεμικό περιεχόμενο), Cold Turkey (σχετικά με την εμπειρία του με την ηρωίνη) και Instant Karma!. Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος, από τον Απρίλιο μέχρι τον Αύγουστο του 1970, ο Λένον και η Γιόκο Όνο υποβλήθηκαν σε μία «πρωτογενή θεραπεία»[4], κοντά στον Άρθουρ Τζάνοβ, στο Λος Άντζελες. Μετά την επιστροφή του, ηχογράφησε τον πρώτο του προσωπικό δίσκο μετά τη διάλυση των Beatles, με τίτλο John Lennon/Plastic Ono Band, τα περισσότερα τραγούδια του οποίου, είχαν γραφτεί κατά την διάρκεια της θεραπευτικής μεθόδου του Τζάνοβ, την οποία είχε ακολουθήσει. Ενδεικτικά των αντιλήψεων που είχε διαμορφώσει πλέον ο Λένον, είναι τα τραγούδια God, όπου κατέγραψε ανθρώπους και ιδέες στις οποίες είχε πάψει να πιστεύει (μεταξύ των οποίων ο Χριστός, ο Βούδας, ο Έλβις Πρίσλεϋ, ο μυστικισμός και οι Beatles), καθώς και το εμπορικά επιτυχημένο και αμιγώς πολιτικό Power to the People (Δύναμη στο Λαό, σύνθημα που είχε μεγάλη απήχηση σε αναρχικούς της δεκαετίας του 1970).
Ακολούθησε η κυκλοφορία του περισσότερο επιτυχημένου δίσκου του, Imagine (1971), του οποίου το ομώνυμο τραγούδι εξελίχθηκε σε ένα από τα δημοφιλέστερα του Λένον. Το καλοκαίρι του 1971, ταξίδεψε με τη Γιόκο Όνο στην Αμερική, όπου επρόκειτο να ζήσουν μόνιμα τα επόμενα χρόνια. Αφορμή για το ταξίδι αυτό αποτέλεσε η δικαστική διαμάχη της Γιόκο Όνο με τον σύζυγό της Τόνυ Κοξ, σχετικά με την επιμέλεια της κόρης τους Κυόκο. Εγκαταστάθηκαν στη Νέα Υόρκη και σύντομα δραστηριοποιήθηκαν πάνω σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, συμμετέχοντας ενεργά σε ένα ευρύ φάσμα πολιτικών διαδηλώσεων. Οι ηγέτες του αντιπολεμικού κινήματος και ισχυρές προσωπικότητες της αμερικανικής αριστεράς, Τζέρυ Ρούμπιν και Άμπυ Χόφμαν, έπεισαν τον Λένον να συνεργαστεί μαζί τους σε ένα πρόγραμμα συναυλιών διαμαρτυρίας, το οποίο όμως τελικά οδηγήθηκε σε ματαίωση. Εξαιτίας της έντονης κριτικής στάσης του Λένον απέναντι στον πόλεμο και του πολιτικού ακτιβισμού του, ο Τζ. Έντγκαρ Χούβερ διέταξε να ανοιχθεί ειδικός φάκελος στο FBI για εκείνον, συγκεντρώνοντας περίπου 300 σελίδες με σχετικό υλικό, κατά τη διετία 1971-72, επί προεδρίας Ρίτσαρντ Νίξον[5]. Στις 4 Φεβρουαρίου του 1972, ο γερουσιαστής του ρεπουμπλικανικού κόμματος Στρομ Θέρμοντ, συνέστησε την αφαίρεση της άδειας παραμονής του στην Αμερική, στα πλαίσια μίας έκθεσής του, σχετική με την πολιτική δράση του Λένον. Μετά από μία μακρά δικαστική διαμάχη, του παραχωρήθηκε τελικά μόνιμη άδεια παραμονής, στις 7 Οκτωβρίου του 1975. Στο μεσοδιάστημα, ο Λένον ολοκλήρωσε την ηχογράφηση τεσσάρων δίσκων, Some Time in New York City (μαζί με την Γιόκο Όνο, 1972), Mind Games (1973), Walls and Bridges (1974) και Rock 'n' Roll (1975). Παράλληλα, από τον Οκτώβριο του 1973 μέχρι τον Ιανουάριο του 1975, χώρισε προσωρινά με την Γιόκο Όνο, κατά τη διάρκεια μίας περιόδου που ο ίδιος αποκάλεσε αργότερα «χαμένο Σαββατοκύριακο».
(http://lyricalwisdom.files.wordpress.com/2006/12/lennon-imagine.jpg)
Μετά την επανασύνδεσή του με τη Γιόκο Όνο και για τα επόμενα πέντε χρόνια, ο Λένον απείχε από τη δισκογραφία επιστρέφοντας σε μία αυστηρά ιδιωτική ζωή καθώς, σύμφωνα με την εξήγηση που έδωσε ο ίδιος, επιθυμούσε να αφοσιωθεί στην ανατροφή του γιου τους, Σων Λένον. Ένα ταξίδι του με ιστιοφόρο, στις Βερμούδες, κατά τη διάρκεια έντονης καταιγίδας, αποτέλεσε την αφορμή για την δημιουργία μίας νέας σειράς τραγουδιών που προορίζονταν για τον επόμενο δίσκο του, με τίτλο Doubble Fantasy, ο οποίος ολοκληρώθηκε τελικά σε συνεργασία με τη Γιόκο Όνο. Το Double Fantasy αποτέλεσε τον τελευταίο προσωπικό δίσκο του Λένον που κυκλοφόρησε ενόσω ήταν εν ζωή, και χαρακτηρίζεται ως ένας «ύμνος στην οικογενειακή επιτυχία»[6]. Τους τελευταίους μήνες της ζωής του, ηχογράφησε επίσης ένα τμήμα του δίσκου Milk and Honey που ολοκληρώθηκε αργότερα από την Γιόκο Όνο και κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του, τον Ιανουάριο του 1984.
(http://static.howstuffworks.com/gif/john-lennon-221-1.jpg)
John and son Sean Lennon
-
Δολοφονία
Το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου του 1980, ο Μαρκ Τσάπμαν πυροβόλησε και τραυμάτισε θανάσιμα τον Λένον, έξω από την οικία του (στο ιστορικό κτίριο Dakota της Νέας Υόρκης) και ενώ ο τελευταίος επέστρεφε μετά από την ηχογράφηση των τραγουδιών Walking on Thin Ice και It Happened, που προορίζονταν για τον επόμενο δίσκο του. Ο Τσάπμαν είχε προσεγγίσει τον Λένον νωρίτερα την ίδια ημέρα, κατά την αναχώρησή του από το σπίτι του, αποσπώντας μάλιστα ένα αυτόγραφο του. Μετά την επιστροφή του Λένον από το στούντιο ηχογράφησης, ο Τσάπμαν τον πυροβόλησε πισώπλατα, συνολικά τέσσερις φορές. Σύμφωνα με την αυτοψία, οι μισές σφαίρες διαπέρασαν το αριστερό μέρος του σώματός του στο ύψος του στήθους, ενώ οι υπόλοιπες τον τραυμάτισαν κοντά στον αριστερό ώμο. Όλες προκάλεσαν εσωτερική αιμοραγία, ενώ η θανάσιμη σφαίρα διαπέρασε την αορτή του.
(http://www.jerrypippin.com/Lennon%20memorial.jpg)
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/3a/Dakota2.jpg)
Η είσοδος του κτιρίου Dakota όπου δολοφονήθηκε ο Τζων Λένον, το βράδυ της 8ης Δεκεμβρίου του 1980
Σύμφωνα με τις αναφορές των μαρτύρων και των αστυνομικών αρχών, μετά τη δολοφονία, ο Τσάπμαν παρέμεινε στον τόπο του εγκλήματος μέχρι την άφιξη της αστυνομίας. Εκτός από το όπλο του εγκλήματος, στην κατοχή του υπήρχαν ένα αντίτυπο του δίσκου Double Fantasy, στο εξώφυλλο του οποίου είχε υπογράψει νωρίτερα ο Λένον, ένα αντίτυπο του μυθιστορήματος The Catcher in the Rye του Τ. Ν. Σάλιντζερ, καθώς και κασσέτες με τραγούδια των Beatles. O Λένον οδηγήθηκε αμέσως στο νοσοκομείο Ρούζβελτ, όπου με την άφιξή του επισημοποιήθηκε ο θάνατός του από υποογκαιμικό σοκ, που προκλήθηκε λόγω της μεγάλης απώλειας αίματος. Δύο ημέρες αργότερα, η σορός του αποτεφρώθηκε στο κοιμητήριο του Φέρνκλιφ, στη Νέα Υόρκη. Ο Μαρκ Τσάπμαν καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη. Σε ψυχιάτρους του δικαστηρίου διηγήθηκε πως «κακά πνεύματα» τον παρότρυναν να δολοφονήσει τον Λένον ενώ το 2004 ομολόγησε επίσης πως ένας από τους λόγους που τον ώθησαν στην εγκληματική του ενέργεια ήταν η επιθυμία του να προβληθεί, αισθανόμενος πως μέχρι τότε ήταν ασήμαντος.
(http://www.inout.gr/attachment.php?attachmentid=15442&thumb=1&d=1199895462)
ο δολοφονος του Λενον, Μαρκ Τσαπμαν
(http://i.a.cnn.net/cnn/2004/LAW/10/05/chapman.parole/vert.chapman.jpg)
Μαρκ Τσαπμαν, Δεκεμβριος 2003
Λίγα λόγια για τον δολοφονο
Οταν ο Μαρκ Τσάπμαν ήταν 19 χρόνων, προσπάθησε να αυτοκτονήσει. Τελευταία στιγμή τον έσωσαν από βέβαιο θάνατο ο ίδιος όμως δεν ένιωσε να χρωστάει καμία ευγνωμοσύνη στους σωτήρες του. «Είχα σκέψεις και αισθήματα μέσα μου που ποτέ δεν μπόρεσα να τα κάνω λέξεις. Μου έσωσαν τη ζωή, είπαν πως είμαι επικίνδυνος για τον εαυτό μου και μετά με παράτησαν με αυτές τις σκέψεις ακόμη μέσα μου» λέει. Η απόπειρα αυτοκτονίας ήταν η αφορμή για να τον κλείσουν στο ψυχιατρείο. Εκεί όπου έμελλε να συναντηθεί με τον Χόλντεν Κόλφιλντ, τον ήρωα του βιβλίου «Ο φύλακας στη σίκαλη» του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ. Το βιβλίο το δάνεισε στον Τσάπμαν ένας άλλος τρόφιμος του ψυχιατρείου. «Προτού τελειώσω το πρώτο κεφάλαιο είχα ήδη καταλάβει πως αυτός ο άνθρωπος στο βιβλίο λέει όλα αυτά που εγώ δεν μπορούσα να πω. Η απάντηση σε κάθε ερώτησή μου ήταν εκεί μέσα. Απίστευτο! Σαν αποκάλυψη του Θεού. Πρώτη φορά στη ζωή μου κατάλαβα τη φύση του προβλήματός μου και ακόμη καλύτερα βρήκα και λύσεις. Ημουν σαν τον Μωυσή στο όρος Σινά»... Ο Τσάπμαν ένιωθε την ίδια απέχθεια με τον Χόλντεν Κόλφιλντ για τους ξεπουλημένους, τους ψεύτικους ή, αν προτιμάτε, τους «κάλπηδες» του κόσμου τούτου, όπως τους αποκαλεί ο Σάλιντζερ. Και έτσι κουβαλούσε το βιβλίο πάντοτε μαζί του. Ωσπου βρήκε το θύμα του. Στο μυαλό του η θυσία του «κάλπη» Τζον Λένον θα έκανε τον κόσμο καλύτερο!!! >:(
(http://www.smh.com.au/ffximage/2004/10/15/chapman_narrowweb__200x310.jpg)
ο Μαρκ Τσάπμαν το 1975
link με μια συνεντευξη του:
http://www.smh.com.au/articles/2004/10/15/1097784021701.html?from=storyrhs
-
Σε ψυχιάτρους του δικαστηρίου διηγήθηκε πως «κακά πνεύματα» τον παρότρυναν να δολοφονήσει τον Λένον ενώ το 2004 ομολόγησε επίσης πως ένας από τους λόγους που τον ώθησαν στην εγκληματική του ενέργεια ήταν η επιθυμία του να προβληθεί, αισθανόμενος πως μέχρι τότε ήταν ασήμαντος.
:o :o :o..σωστό το σκεπτικό,δε μπορώ να πω...Ακούτε όσοι θέλετε να προβληθείτε και δεν ξέρετε πώς?? 8) 8)
-
Στις 26 Αυγούστου του 1959 ο Έλληνας σχεδιαστης αυτοκινητων, Αλέξανδρος Ισηγόνης παρουσιαζει στην Morris Motor Company το εμπορικοτερο αυτοκινητο ανα των εποχων ως τις μερες μας! Το διάσημο Μινι Κουπερ
Μια ανασκόπιση του ελληνοβρετανου σχεδιαστη:
Αλέξανδρος Ισηγόνης
1906 – 1988
(http://www.sansimera.gr/galleries/photos/archive/issigonis_alec_1.jpg)
Βρετανός σχεδιαστής αυτοκινήτων , ελληνικής καταγωγής , γνωστός με την αγγλική εκδοχή του ονόματός του , Alec Issigonis. Έμεινε στην ιστορία , επειδή σχεδίασε και ανέπτυξε το θρυλικό « Μίνι Κούπερ » .
Ο Αλέξανδρος Άρνολντ Ισηγόνης γεννήθηκε στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας στις 18 Νοεμβρίου 1906. Ο πατέρα του Κωνσταντίνος ήταν μηχανικός με καταγωγή από την Πάρο και η μητέρα του Χίλντα Πρόκοπ ήταν Γερμανίδα , κόρη πλούσιου ζυθοποιού της Σμύρνης .
Το 1922 αποτέλεσε καμπή για τη ζωή του νεαρού Αλέξανδρου . Ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή και στη συνέχεια ήλθε η Μικρασιατική Καταστροφή . Για καλή του τύχη , τον παρέλαβε ένα αγγλικό πολεμικό και δια μέσω Μάλτας βρέθηκε το 1923 με τη μητέρα του στο Λονδίνο , εκμεταλλευόμενος τη βρετανική υπηκοότητα του πατέρα του .
Με προτροπή της μητέρας του ξεκίνησε σπουδές μηχανικού στο Πολυτεχνείο του Μπάτερσι , αν και επιθυμούσε να σπουδάσει Καλές Τέχνες . Αντιμετώπισε πρόβλημα με τα μαθηματικά , καθώς απέτυχε τρεις φορές στις εξετάσεις , αλλά αρίστευσε στο σχέδιο .
Αργότερα , συνήθιζε να λέει ότι « τα μαθηματικά είναι εχθρός κάθε δημιουργικού μυαλού » . Συνέχισε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.
Μετά την αποφοίτησή του κι έπειτα από μια περίοδο ξενοιασιάς αρχίζει την επαγγελματική του διαδρομή στην ακμαία εκείνη την περίοδο αυτοκινητοβιομηχανία της Μεγάλης Βρετανίας . Δουλεύει αρχικά για τη Humber και στη συνέχεια για τη Morris Motor Company στο τμήμα των αναρτήσεων .Στη διάρκεια του Β ' Παγκοσμίου Πολέμου , η εταιρεία του αναλαμβάνει διάφορα συμβόλαια για τον Βρετανικό Στρατό και ο Ισσιγόνης παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην κατασκευή ενός ελαφρού αναγνωριστικού οχήματος , αποφεύγοντας τη στράτευση και τον πόλεμο.
Μετά τον πόλεμο επανέρχεται στη σχεδίαση αυτοκινήτων και το 1948 παρουσιάζει το « Μοσκίτο » , που ως Morris Minor θα κάνει μεγάλη καριέρα , καθώς θα παράγεται έως το 1971. Ήταν ένα αυτοκίνητο κομμένο και ραμμένο για την ανερχόμενη τότε εργατική τάξη , που συνδύαζε τη χαμηλή τιμή με τις ανέσεις ενός ακριβού αυτοκινήτου . Το 1952, η Morris Motor Company θα συγχωνευθεί με την Austin Motor Company και θα δημιουργηθεί ο κολοσσός της British Motor Corpotation (BMC). Ο Ισηγόνης θα αποχωρήσει από την εταιρεία και θα μετακομίσει στην Alvis Car, που παράγει αυτοκίνητα πολυτελείας.
Το 1955 επιστρέφει στην Β MC για τη μεγάλη στιγμή στην καριέρα του . Η κρίση στο Σουέζ το 1956 προκαλεί άνοδο των τιμών του πετρελαίου και η ανάγκη για ένα μικρό και φθηνό τετραθέσιο αυτοκίνητο είναι απαραίτητη όσο ποτέ . Στρώνεται στη δουλειά και τον Αύγουστο του 1959 παρουσιάζει το Morris Mini Minor ή Mini Cooper, όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα , ένα αυτοκίνητο σπαρτιάτικης λογικής , χωρίς ραδιόφωνο και αξεσουάρ , καθότι o δημιουργός του πίστευε ότι αποσπούν την προσοχή του οδηγού.
(http://www.miniweb.org.uk/mainPages/alexMoultonFiles/DunlopJohnCooperAlecIssigonisAlexMoulton.jpg)
Στην πρωτη παρουσιαση των τεχνικων μεσων του μινι κουπερ
Πολύ γρήγορα το « Μίνι » θα γίνει παγκόσμιο μπεστ σέλερ , με πωλήσεις 5,3 εκατομμυρίων τεμαχίων , χαρίζοντας στον Ισηγόνη μια θέση στο Πάνθεον των σχεδιαστών του 20ου αιώνα . Το « Μίνι » , σύμβολο της νεανικής ανεξαρτησίας , κυκλοφορεί ως το 2000 με βελτιώσεις και παραλλαγές και έκτοτε ως « New Mini » από την BMW. To 1961, o Ισηγόνης από τη θέση του τεχνικού διευθυντή της BMC παρουσιάζει το νέο του δημιούργημα , το Morris 1100 ή Austin 1100, που σημείωσε και αυτό εμπορική επιτυχία
Ο «Έλληνας Θεός » , όπως ήταν το παρατσούκλι του , χρίστηκε σερ από τη βασίλισσα Ελισάβετ το 1969 και δύο χρόνια αργότερα συνταξιοδοτήθηκε . Έφυγε από τη ζωή στις 2 Οκτωβρίου 1988.
(http://www.sansimera.gr/galleries/photos/archive/mini_cooper.jpg)
-
Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΠΛΑΤΑΙΩΝ
27 Αυγούστου ή 10 Σεπτεμβρίου 479
Όταν τα νέα της περσικής καταστροφής στην Σαλαμίνα έφτασαν στα Σούσα, οι άνθρωποι βυθίστηκαν σε βαρύ πένθος παντού αντηχούσαν οι οιμωγές και οι θρήνοι και οι υπήκοοι του Ξέρξη έσκιζαν τα ρούχα τους οδυρόμενοι
για την ήττα και αγωνιώντες για την τύχη των συγγενών τους και του Βασιλιά τους. Τέλεια αντίθεση με τις γιορτές, τα πανηγύρια και τούς ανθοστόλιστους δρόμους, όταν, μόλις ένα μήνα πριν, είχαν μάθει για την κατάληψη και την καταστροφή της Αθήνας.
Στο περσικό αγκυροβόλιο του Φαλήρου, η ατμόσφαιρα είναι ιδιαίτερα βαριά. ο κατατρομαγμένος («περίφοβος γενόμενος») Ξέρξης έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει την Ελλάδα το συντομότερο δυνατό και θα το πράξει, συνοδεία μικρό μέρους του στρατου του και πλοίων. Όμως ο Μαρδόνιος ο γιός του Γωβρύου,ο αρχιστράτηγος του, βρίσκεται σε ακόμα πιο δύσκολη θέση και το γνωρίζει καλά. Είναι ξάδερφος και ταυτόχρονα θειος εξ αγχιστείας του Ξέρξη (Ηρόδοτος Ζ 2 και 5) και ένας απ’ απ τους που παρέσυρε με ψεύτικες ελπίδες και άμετρες φιλοδοξίες τον Ξέρξη στην εκστρατεία κατά της Ελλάδας. Τώρα που το όνειρο κατάκτησης των Ελλήνων έχει βυθιστεί για πάντα στον βυθό της Σαλαμίνας, φοβάται πολυ τις συνέπειες, μήπως δηλαδή ο Μεγάλος Βασιλιάς θελήσει να τον τιμωρήσει για τις περιπέτειες στις οποίες τον ενέπλεξε.
Ο Μαρδόνιος σχεδιάζει προσεκτικά την επόμενη του κίνηση. Αποφασίζει να διακινδυνεύσει προσωπικά ο ιδιος και να προσπαθήσει εκ νέου να υποδουλώσει την Ελλάδα και, αν το καταφέρει να πάρει όλη την δόξα αυτός, αλλιώς να βρει ένα ηρωικό τέλος στο πεδίο της μάχης. Πείθει τον Ξέρξη να τον αφήσει να παραμείνει στην Ελλάδα και να πολεμήσει, όταν εκείνος θα έχει φύγει, χρησιμοποιώντας λόγια που ταιριάζουν περισσότερο σε αυλοκόλακα παρά σε στρατηγό.
Ο Μεγάλος Βασιλιάς πείθεται. Πρωτύτερα, έχει συμβουλευτεί την πονηρή Αρτεμισία, η οποία τον συμβουλεύει να δεχθεί, αφού δεν έχει τίποτα να χάσει: αν ο Μαρδόνιος ηττηθεί, του λέει, δεν έγινε και κανένα μεγάλο κακό, αν όμως νικήσει και υποδουλωθούν οι Έλληνες, όλη η δόξα θα πάει αναγκαστικά σ’ αυτον που είναι ο βασιλιάς, αφου και ο Μαρδόνιος και όλος ο στρατός είναι δούλοι του.
Οι κολακείες ηχούν ευχάριστα στα αυτιά του μονάρχη, ο οποίος αναχωρεί τελικά για τα Σούσα μέσω Σάρδεων (χάνοντας στην πορεία, εξαιτίας των κακουχιών, μεγάλο μέρος του στρατου που τον συνοδεύει), ενώ ο Μαρδόνιος αποσύρεται στην Θεσσαλία για να ξεχειμωνιάσει, έχοντας για εφιστάμενο στρατηγό του τον Αρτάβαζο του Φαρνάκη, επίσης Πέρση ευγενή και με μεγάλη υπόληψη στην βασιλική αύλή.
Στην φιλική για τούς Πέρσες Θεσσαλία, ο Μαρδόνιος κάνει μία επιλογή τού στρατού και του ιππικού, θέλοντας να κρατήσει τούς πλέον αξιόμαχους και αυτούς που είχαν ανδραγαθήσει στις προηγούμενες συγκρούσεις, τούς δε υπόλοιπους τούς αποπέμπει μαζί με τον Ξέρξη.
1. Μετά την Σαλαμίνα προέκυψε μεγάλη διαφωνία μεταξύ των Ελλήνων για το αν έπρεπε να
αφήσουν τον Ξέρξη να δραπετεύσει στην Ασία ή να τον εγκλωβίσουν σε ευρωπαϊκό έδαφος και να τον ξολοθρεύσουν, διαλύοντας τις γέφυρες στον Ελλήσποντο. Οι Σπαρτιάτες με τον Ευρυβιάδη πρότειναν να τον αφήσουν να φύγει θέλοντας να αποφύγουν μεγαλύτερους κινδύνους, ενω ο Θεμιστοκλής ήθελε το αντίθετο. Τελικά, ο τελευταίος πείστηκε στην σπαρτιατική απαίτηση και χρησιμοποιώντας ξανε τον Σίκιννο, ειδοποίησε τον Ξέρξη ότι μπορεί να αποχωρήσει ανενόχλητος. Πρβλ. και Πλούταρχος (Αριστείδης 9 5-6).
Κρατάει μαζί του, μας πληροφορεί ο Ηρόδοτος, συνολικά 300.000 πεζούς και ιππείς, διαλεγμένους από τα πλέον ικανά βαρβαρικά έθνη. Πρόκειται για όλους τούς Πέρσες ευγενείς που αποτελούν την βασιλική φρουρά, τούς λεγόμενους «Αθανάτους» (εκτός απο τον αρχηγό τους τον Υδάρνη, ο όποιος έχει αποχωρήσει
μαζί με τον Ξέρξη), καθώς και για τούς θωρακοφόρους Πέρσες πεζούς, 1.000 Πέρσες ιππείς και όλο το πεζικό και ιππικό τών Μήδων, τών Σακών, τών Βακτρίων και τών Ινδών. Από όλους αυτούς, οι πλέον πολυάριθμοι είναι οι Πέρσες και αμέσως μετά οι Μύδοι, όμως ο Ηρόδοτος δεν αναφέρει τούς αριθμούς των στρατιών τους, προφανώς γιατί δεν ήταν σε θέση να τούς μάθει. Επιπλέον, πριν την μεγάλη σύγκρουση με τούς Έλληνες, ο Μαρδόνιος θα εχει στις διαταγές του, όπως θα δουμε, και σώμα 50.000 Ελλήνων, κυρίως Θηβαίων και Θεσσαλών, που είχαν μηδίσει.
2. Πολλοι σύγχρονοι ιστορικοί δυσπιστούν στοάς αριθμούς που παραδίδουν ο Ηρόδοτος και οι άλλες αρχαίες πήγες σχετικά με τον στρατό που κράτησε μαζί του ο Μαρδόνιος, θεωρώντας τους υπερβολικά μεγάλους. Δεν βλέπουμε όμως τον λόγο να μην πιστέψουμε τον πάντα προσεκτικό στους αριθμούς του Ηρόδοτο.
Με εξαίρεση τούς 20.000 νεκρούς των Θερμοπυλών, ο περσικός στρατός παρέμενε μέχρι τις Πλαταιές σχεδόν άθικτος, χωρίς να ξεχνάμε βέβαια την πληροφορία του ιστορικού (Ζ 60), ότι στην αρχή της εκστρατείας οι
μάχιμοι που είχε μαζί του ο Ξέρξης ξεπερνούσαν τα 2.500.000. Γιατί ο Μαρδόνιος να μην κρατήσει 300.000 απ’ αυτούς; Πρόβλημα επισιτισμού δεν υπηρχε. Οι Αλευάδες που διαφέντευαν τις πόλεις της Θεσσαλίας, ορκισμένοι θεράποντες του περσικού θρόνου, προσέφεραν αφειδώς εφόδια και τρόφιμα στον στρατό, καθώς και άλογα, με αντάλλαγμα την εύνοια του Μεγάλου Βασιλιά.
(http://viotikoskosmos.wdfiles.com/local--files/machi-plataion/machi-plataion.jpg)
-
Καθώς λοιπόν ο βαρβαρικός στόλος έχει εκκενώσει το Φάληρο και το πεζικό την Αττική, οι Αθηναίοι επιστρέφουν στην ρημαγμένη πόλη τους και οι υπόλοιποι σύμμαχοι στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Καθ’ όλη την διάρκεια του χειμώνα του 480 και της άνοιξης του 479, ο Μαρδόνιος προετοιμάζεται για να πολεμήσει τούς Έλληνες, προσπαθώντας παράλληλα να τούς προσεταιριστεί. Έχει πληροφορηθεί ότι η διχόνοια ανάμεσα τους έχει αρχίσει εκ νέου να φουντώνει και προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την κατάσταση. Αρχικά, στέλνει στην Αθήνα για διαπραγματεύσεις τον βασιλιά της Μακεδονίας Αλέξανδρο Α΄ τού Αμύντα, ο όποιος αφ’ ενός μεν είχε μηδίσει,
αφ’ ετέρου δε είχε και συγγενικες σχέσεις με τούς βαρβάρους, αφού μία αδελφή του είχε παντρευτεί στο παρελθόν έναν Πέρση ευγενή. Ο Αλέξανδρος φαίνεται στον Μαρδόνιο ως το ιδανικό πρόσωπο για να παίξει τον ρόλο του διαμεσολαβητή, επειδή διατηρούσε καλες σχέσεις με τούς Αθηναίους, όντας πρόξενος και ευεργέτης τους.
3. Πρβλ. Κορνήλιος Νέπως (Παυσανίας 1), όπου μιλάει για 200.000 πεζούς και 20.000 ιππείς και Διόδωρος (ΙΑ 30 1), όπου διαβάζουμε για 500.000 σύνολο στρατου.
Εν τω μεταξύ, στις αρχαιρεσίες του 479, οι Αθηναίοι – πιστοί στο πατροπαράδοτο ελληνικό συνήθειο της... αχαριστίας – παραμέρισαν από την εξουσία τον θριαμβευτή της Σαλαμίνας Θεμιστοκλή, φθονώντας την δόξα που απέκτησε μετά την νίκη και, κυρίως, θορυβημένοι από το γεγονός ότι μετά την ναυμαχία, οι Σπαρτιάτες τον κάλεσαν στην πόλη τους και του επιδαψίλευσαν τιμες και βραβεία, τόσα όσα δεν είχαν δώσει ποτε σε κανέναν. Στην θέση του Θεμιστοκλή πάντως ο δήμος εξέλεξε έναν άλλο αξιόλογο Αθηναίο, τον Ξάνθιππο, πατέρα του Περικλή. Εκλέχτηκε επίσης «στρατηγός παντοκράτωρ» (με απεριόριστες, δηλαδή, δικαιοδοσίες) πριν την μάχη, ο Αριστείδης.
Αλλαγή προσώπων υπήρξε και στην Σπάρτη, όπου φαίνεται ότι οι πάντα συντηρητικοί έφοροι δεν είδαν με καλό μάτι την ενδοτικότητα του Ευρυβιάδη στις προτάσεις του Θεμιστοκλή στην Σαλαμίνα και, με την σύμφωνη γνώμη των πολιτών ομοίων τον αντικατέστησαν στην αρχιναυαρχία με τον βασιλιά Λεωτυχίδα (ή Λευτυχίδα). Παράλληλα, τον άλλον θρόνο του εκλιπόντος βασιλιά Λεωνίδα κατέλαβε ως αντιβασιλέας ο Παυσανίας, ο οποιος ήταν ο επίτροπος του ανήλικου βασιλιά Πλειστάρχου, γιου του Λεωνίδα.
Ο Αλέξανδρος μεταφέρει στούς Αθηναίους τις προτάσεις του Μαρδονίου, σύμφωνα με τις οποιες θα τούς έδινε αυτονομία, νέα εδάφη και χρήματα για να ανοικοδομήσουν την κατεστραμμένη πόλη τους, αν αποφάσιζαν να γίνουν σύμμαχοι και φίλοι του. «Τί τρέλα είναι αυτή», ρωτάει τούς Αθηναίους βουλευτες ο Αλέξανδρος, «που κάμνετε πολεμώντας εναντίον του βασιλέως; Διότι ουτε να υπερισχύσετε θα μπορέσετε, ουτε να αντέχετε πάντοτε είσθε ικανοί». Τούς υπενθυμίζει πώς ο Ξέρξης είναι ανίκητος και έχει δύναμη υπεράνθρωπη, ενώ στο τέλος, προσπαθώντας να παίξει τον ρόλο του όσο καλύτερα γίνεται, τούς φοβερίζει, λέγοντας χαρακτηριστικά, ότι το χέρι του βασιλιά φτάνει παντού («χειρ υπερμήκης»)!
Οι στίμες είναι ιδιαίτερα κρίσιμες, αφού ἡ κατάσταση στην Ελλάδα παραμένει ταραγμένη και οι σχέσεις μεταξυ των συμμάχων είναι τεταμένες. Αντι να τούς κρατάει ενωμένους, ο θρίαμβος στην Σαλαμίνα χωρίζει εκ νέου τούς
Έλληνες, με την κάθε πόλη να κοιτάζει το προσωπικό της συμφέρον και να προβλέπει την άλλη. Μαθαίνοντας για την πρεσβεία του Αλεξάνδρου στην Αθήνα, οι Σπαρτιάτες στέλνουν κι αυτοι δικούς τους πρέσβεις, φοβούμενοι μήπως οι Αθηναίοι δεχτούν τελικά την προσφορά του Μαρδονίου και συμμαχήσουν μαζί του. Κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό για την Πελοπόννησο, αφού, χρησιμοποιώντας τον στρατό και κυρίως τον στόλο της Αθήνας, οι Πέρσες θα μπορούσαν εύκολα να καταβάλλουν την πελοποννησιακή άμυνα που στηνόταν στο τείχος του Ισθμού
της Κορίνθου.
Η ΜΑΧΗ ΤΩΝ ΠΛΑΤΑΙΩΝ
Φάση Πρώτη.
Ο συμμαχικός ελληνικός στρατός στρατοπεδεύει στις υπώρειες του Κιθαιρώνα. Οι Πέρσες βρίσκονται απέναντι του, πίσω απο τον Ασωπό. Γίνονται οι πρώτες αψιμαχίες.
Φάση Δεύτερη.
Ο Παυσανίας μετακινεί το στράτευμα στην πεδιάδα μεταξυ Γαργαφίας Κρήνης και Πύργου κοντά στον Ασωπό. Ο Μαρδόνιος σπεύδει να παραταχτεί απέναντι του.
Φάση Τρίτη.
Το ελληνικό στράτευμα εχει χωριστεί σε τρία τμήματα. Το κέντρο (Α), λόγω ασυνεννοησίας, κατευθύνεται στις Πλαταιές. Οι Λακεδαιμόνιοι και Τεγεάτες (Β) δέχονται την μαζική επίθεση των Περσών (1), την οποία και τελικά αποκρούουν και, πολεμώντας ηρωικά, τρέπουν τον αντίπαλο σε φυγή. Παράλληλα οι Αθηναίοι και Πλαταιεις (Γ), που βρίσκονται στον Πύργο, σπεύδουν σε βοήθειά τους, αλλά πέφτει πάνω τους το ιππικό των Θηβαίων κ.λπ. (2) που είναι σύμμαχοι των Περσών, και τούς καθηλώνει. Όταν σκοτώνεται ο Μαρδόνιος, το περσικό μέτωπο καταρρέει. Οι βάρβαροι καταφεύγουν στο στρατόπεδό τους, όπου εισβάλουν οι Έλληνες επειτα απο σύντομη πολιορκία και εξοντώνουν τούς περισσότερους.
(http://www.bulgarmak.org/ancient_warriors.jpg)
σημειωση: Οι μωβ παραγραφοι ειναι οπως εχουν αναφερθει στις πηγες οι πληροφοριες!
-
Σαν σήμερα στις 17 Σεπτεμβρίου 1982 άφησε την τελευταία του πνοή ένας μεγάλος μας συνθέτης, ο Μάνος Λοΐζος.
http://www.youtube.com/watch?v=PTWT5J70Zrg
-
Ο Ερνέστο Γκεβάρα ντε λα Σέρνα (Ernesto Guevara de la Serna) (14 Ιουνίου[1][2] 1928 στο Ροζάριο, Αργεντινή; † 9 Οκτωβρίου 1967 στη Λα Χιγκέρα, Βολιβία)
Γνωστός ως Τσε Γκεβάρα, ήταν Αργεντινός γιατρός, Μαρξιστής - Λενινιστής επαναστάτης, ένας από τους αρχηγούς των ανταρτών στην Κούβα και πολιτικός. Συμμετείχε στο κίνημα της 26ης Ιουλίου που πέτυχε την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα στην Κούβα, αρχικά προσφέροντας τις ιατρικές γνώσεις του και αργότερα ως διοικητής των ανταρτών, ενώ υπήρξε μέλος της επαναστατικής κουβανικής κυβέρνησης προωθώντας ριζικές μεταρρυθμίσεις. Το 1965 πιστός στην νίκη της επανάστασης στην Κούβα έφυγε με στόχο την οργάνωση νέων επαναστατικών κινημάτων στο Κονγκό και αργότερα στην Βολιβία, όπου τραυματίστηκε, συνελήφθη και δολοφονήθηκε ενώ ήταν στο κρεβάτι.
Όπως και ο Μάο Τσετούνγκ, ο Ερνέστο Γκεβάρα ανάπτυξε θεωρίες πάνω στην στρατηγική και την τακτική του μοντέρνου ανταρτοπόλεμου και προσπάθησε να εφαρμόσει τις επαναστατικές του θεωρίες στην πράξη. Ο Γκεβάρα αποτέλεσε και αποτελεί σύμβολο για τα επαναστατικά και προοδευτικά κινήματα σε όλο τον κόσμο.
-
πραγματι παρα πολυ ωραιο θεμα :D :D :D
ξερεις κανεις αν μπορω να βρω μαζεμενες τις συγκεκριμενες εκπομπες της ΕΡΤ στο ιντερνετ???
-
ΠΕΜΠΤΗ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
1967 Οι Beatles κυκλοφορούν το άλμπουμ τους "Magical Mystery Tour"
1942 Γεννήθηκε ο μεγάλος ρόκερ Τζίμι Χεντριξ
-
Αυτα ειναι !!Ζητω το Ροκ λοιπον
-
ΠΕΜΠΤΗ 27 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
1967 Οι Beatles κυκλοφορούν το άλμπουμ τους "Magical Mystery Tour"
1942 Γεννήθηκε ο μεγάλος ρόκερ Τζίμι Χεντριξ
Καλησπέρα Aganippi & Angel~Archo
Καταρχήν συγχαρητήρια που βλέπω πως ενδιαφέρονται & άλλοι να εμπλουτίσουν αυτό το θέμα! Είναι πραγματικά ενδιαφέρον!
Με αφορμή εσάς λοιπών θα ήθελα να κάνω μια παράκληση... όποιος τον ενδιαφέρει να ανεβάζει πληροφορίες για την συγκεκριμένη μέρα που τρέχει θα ήθελα να αναφέρονται πολύ περισσότερα πράγματα με σαφέστερη υπόδειξη, τόπο, χρόνο, ονόματα και σαφέστατα να υπάρχουν οι ανάλογες πήγες πληροφόρησης!!!
Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όταν ανεβάζω ένα γεγονός ακολουθούν 2 ή 3 ή και περισσότερα μνμ τα (γιατί δε χωράνε όλα σε ένα) με το ανάλογο υλικό εικόνων & όπου αναφέρονται ντοκουμέντα!
Προσωπικά κάνω πάνω από 2-3 ώρες (& περισσοτερο καμιά φορά) για να συλλέξω όσα στοιχειά χρειάζονται με τις πηγές που συνήθως είναι από διάφορα site!
και επίσης καλό είναι να αποφεύγεται το όποιο είδος τσατ!
Δεν είμαι συντονιστής οπότε αν έχει κάποιος αντίρρηση για τα παραπάνω μπορεί να το αναφέρει σε κάποιον συντονιστή!
Σας ευχαριστώ όλους!
-
Σαν σήμερα, πριν από 15 χρόνια, έφυγε ο Μάνος Χατζιδάκις.
Ακούστε τώρα την ιστορία του Κεμάλ...
http://www.youtube.com/watch?v=i7EP8OtdZ1c
-
Καλημέρα σε όλους σας!
Λέω με την επάνοδο μου να επαναφερω και το συγκεκριμένο θέμα που κάποτε είχε ενδιαφέρον για κάπιους και ελπίζω σε ακόμη περισσοτερους!
Σύντομα θα αναρτισω κανουρια γεγόνοτα!
Ευχομαι καλη αναγνωση σε όλους μας!
Την καλημέρα μου!
-
Πολυ ενδιαφερον θεμα. Θα μου επιτρεψεις να συμμετεχω κι εγω που και που.
θα βαζω γεγονοτα που συνεβησαν στο παρελθον την αντιστοιχη ημερομηνια.
Σαν σημερα λοιπον 9 Μαρτιου:
# 1796 - Ο Ναπολέων Βοναπάρτης παντρεύεται τη Ζοζεφίνα, χήρα του υποκόμη του Μποαρνέ.
# 1831 - Ιδρύθηκε η Λεγεώνα των Ξένων
# 1946 - 33 άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους και 500 τραυματίζονται στον αγώνα Μπόλτον - Στόουκ Σίτι για το Κύπελλο Αγγλίας μπροστά σε 70.000 θεατές στο Μπέρντεν Παρκ, όταν υποχωρούν τα προστατευτικά κιγκλιδώματα.
Ο αγώνας συνεχίζεται χωρίς να σταματήσει κατόπιν εντολής των υπευθύνων παρά το ατύχημα.
# 1956 Εξορίζεται στις Σεϋχέλες ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ΄
# 1959 - Η κούκλα Μπάρμπι εμφανίζεται για πρώτη φορά στα αμερικανικά καταστήματα.
Επισης σαν σημερα 9 Μαρτιου γεννηθηκαν:
*1454 - Αμέριγκο Βεσπούκι, Ιταλός εξερευνητής και χαρτογράφος
*1890 - Βιατσεσλάβ Μολότωφ, Σοβιετικός πολιτικός.
*1921 - Δημήτρης Χορν, Έλληνας ηθοποιός
*1934 - Γιούρι Γκαγκάριν, Σοβιετικός αστροναύτης, ο πρώτος άνθρωπος που πέταξε στο διάστημα
*1955 - Ορνέλα Μούτι, Ιταλίδα ηθοποιός
*1976 - Κώστας Πάσσαρης, Έλληνας ληστης
Και απεβιωσαν:
*1952 - Αλεξάνδρα Κολλοντάι, Ουκρανή κομμου*ίστρια, διπλωμάτης και συγγραφέας
*1994 - Τσαρλς Μπουκόφσκι, Αμερικανός ποιητής και συγγραφέας
-
καλημέρα eternauta
Φυσικά και μπορεις να αναρτεις γεγονότα την ημέρα που εγειναν σαν σήμερα αλλα με την αναπτυξη τους!!!
Όλα τα site που ασχολούντε με κάτι τετοιο το κάνουν Αναφορικά και ΜΟΝΟ, οπότε μάλον δεν νομίζω πως αξίζε τον κόπο να υπαρχει αυτο το θέμα για να αντιγράφουμε τα συγκεκρίμενα site. ::)
Ο λόγος που δημιουργησα αυτο το θέμα ειναι γιατι ηθελα δημοσιογραφικη αναλυση (αν μου επιτρεπετε ο όρος) ως προς την δομή των γεγόνοτων. Γι αυτο άλωστε και καθε φορα επικεντρώνομαι σε ένα ή δυο γεγόνοτα εκέινη της ημέρας. Αν κοιτεξεις προηγούμενες σελίδες θα καταλαβεις τι ενωω.
Αναμένω ευχάριστα τις συμετοχές σας... :)
-
Καλημερα Ιρουκο.Εχεις δικιο σε αυτο γιατι κανεις δε γνωριζει τα παντα.Μπορω να γραφω μια μικρη περιληψη κατω απο καθε αναφορα,χωρις να πλατιαζω πολυ και υτο οχι γιατι βαριεμαι αλλα γιατι συνηθως τα μεγαλα κειμενα οι περισσοτεροι-ειδικα νεοι- βαριουνται να τα διαβασουν.
Κατι θα βαλω και σημερα.
Να εισαι καλα και παντα δυνατη.
-
Σαν σήμερα το 1796 ο Ναπολέων Βοναπάρτης παντρεύεται την Ιωσηφίνα ντε Μποαρνέ
(http://2.bp.blogspot.com/_KCuHoU9QBUU/SNNueB48-lI/AAAAAAAAFG4/dw6DvCFX7pY/s400/crossing_the_alps.jpg)
Ναπολέων Βοναπάρτης (Napoléon Bonaparte) 15 Αυγούστου 1769 — 5 Μαΐου 1821
Ο Ναπολέων Βοναπάρτης ήταν Γάλλος στρατηγός και Αυτοκράτορας της Γαλλίας (ως Ναπολέων Α΄) επικληθείς Μέγας. Θεωρήθηκε στρατηγική και κυβερνητική μεγαλοφυία, ιδρυτής Βασιλικής δυναστείας, (Βασιλικού Οίκου), καταλυτής αλλά και θεμελιωτής ευρωπαϊκών Βασιλείων και Χωρών στα οποία και άφησε βαθιά χαραγμένη τη σφραγίδα της προσωπικότητάς του.
Το έτος 1796, ο Ναπολέων Βοναπάρτης παντρεύεται τη Ζοζεφίνα, χήρα του υποκόμη του Μποαρνέ.
Δυστοιχως δεν υπαρχουν πολλες αναφορες για το συγκεκριμένο γεγονός διώτη ο γαμος τους εγεινε αναμεσα σε μια πολυταραχη περίοδο μεταξι το 1795 απέκρουσε εκ νέου τις οργανωμένες δυνάμεις βασιλόφρονων και αντεπεναστατών που επιτέθηκαν στον Κεραμεικό (Η συμμετοχή του όμως στη νίκη αυτή αύξησε σημαντικά το δημόσιο κύρος του νεαρού αξιωματικού και τον κατέστησε έναν από τους ευνοούμενους του Διευθυντήριου. Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι εκείνην την εποχή ξεχώρισε τους αυριανούς του στρατηγούς ανάμεσα από τους αξιωματικούς που τον βοήθησαν στενά στις μάχες εκείνες), και στην εκστρατεία στην Αίγυπτο το 1798-1799
Ο Ναπολέων ερωτεύτηκεπολύ τη γυναίκα του και πικράθηκε από αυτη, όταν τον απέρριψε για τα μάτια άλλου.
Ο Ναπολέων έκανε δεύτερο γάμο, με τη Μαρία-Λουίζα της Αυστρίας. Ξεψύχησε όμως ψελλίζοντας το όνομα της Ζοζεφίν...
Μπορεί να μην υπήρχαν κάμερες και σκανδαλοθηρικά περιοδικά να παρακολουθούν κάθε βήμα τους την εποχή εκείνη, υπήρχε όμως πολύ κουτσομπολιό και μεγάλη... αυλή. Τα πράγματα μαθαίνονταν και οι ειδήσεις ταξίδευαν γοργά με τη μέθοδο «στόμα με στόμα».
Οι πάντες ήξεραν για τον αγιάτρευτο έρωτα του Ναπολέοντα για την Ιωσηφίνα, τη γυναίκα που δεν πρόλαβε να χαρεί, γιατί το μεγαλύτερο διάστημα του έγγαμου βίου τους εκείνος έλειπε στα διάφορα πολεμικά μέτωπα.
(http://www.espressonews.gr/files/ArticlePhotos/20090118/thumbs/marialouisa_494x320.jpg)
-
Το 64 μ.Χ. Πολύ μεγάλη φωτιά στη Ρώμη καταστρέφει τα δύο τρίτα της πόλης. Ο εμπρηστής αυτοκράτορας Νέρων, μπροστά στη γενική κατακραυγή, διαδίδει ότι οι χριστιανοί είναι υπαίτιοι και ξεκινά τους διωγμούς εναντίον τους.
Γενικά:
Η μεγάλη πυρκαγιά της Ρώμης, το 64 μ.Χ., θεωρείται ένα από τα πλέον σημαντικά γεγονότα του 1ου αιώνα, αποτελεί την πιο σημαντική και εκτεταμένη φωτιά που έχει ξεσπάσει στην πόλη της Ρώμης και συγκαταλέγεται από τους περισσότερους χριστιανούς στα γεγονότα - σταθμούς του ιστορικού των σποραδικών διωγμών της θρησκείας τους από το ρωμαϊκό κράτος. Επίσης, αποτελεί ένα από τα κομβικά γεγονότα που συνέβησαν κατά τη βασιλεία του Νέρωνα.
Ο ίδιος ο Νέρων έχει επικρατήσει να θεωρείται ο επικρατέστερος υπεύθυνος για τον εμπρησμό, όμως δεδομένων των σύγχρονων του Αυτοκράτορα πηγών, αλλά και των απόψεων μεταγενέστερων ιστορικών δεν μπορεί να στραφεί η ενοχή με βεβαιότητα προς κάποια κατεύθυνση και οι περισσότερες γνώμες θεωρούνται, απλώς, εικασίες.
(http://1.bp.blogspot.com/_7nrfCI68y78/RhEBYlWbgvI/AAAAAAAAAEY/mXFHYGekV9U/s320/great%2Bfire%2Bof%2Brome.bmp)
Το γεγονός:[/b][/u][/i]
Τη νύχτα της 18ης προς 19η Ιουλίου του έτους 64 μ.Χ., σε καταστήματα στην καρδιά της Ρώμης, στο Circus Maximus, ξέσπασε μια φωτιά. Η εστία ξεκίνησε στην πύλη Καπίνη προς το μέρος του μεγάλου Αμφιθεάτρου που αποτελούσε συνέχεια με τον Παλατίνο λόφο και το Καίλιον. Η συνοικία αυτή είχε πολλά καταστήματα γεμάτα από εύφλεκτες ύλες, που, σε συνδυασμό με το δυνατό άνεμο, είχαν ως αποτέλεσμα να μεταδοθεί η φωτιά με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Οι φλόγες, αφού έκαναν το γύρο του Παλατίνου, κατέστρεψαν το Ναό του Ηρακλή, την Αγορά, τις Καρίνες, ανέβηκαν στους λόφους και προκάλεσαν μεγάλες ζημιές στο Παλατίνο και σε έναν ναό του Δία.Παρότι σταμάτησε προσωρινά μπροστά σε έναν όγκο υψηλών οικιών, γρήγορα σημειώθηκε αναζωπύρωση και η καταστροφή συνεχίστηκε
[/size][/font]
.
Ο απολογισμός της καταστροφής ήταν τραγικός, η «Αιώνια Πόλη» βρισκόταν στο έλεος της φωτιάς για έξι ημέρες. Από τα 14 μεγάλα διαμερίσματα της πόλης, τα τρία καταστράφηκαν ολοκληρωτικά, στα εφτά ελάχιστα σπίτια έμειναν όρθια, ως μισοκαμένα ερείπια, και μόλις τέσσερα παρέμειναν ανέπαφα. Ο αριθμός των νεκρών έμεινε ανεξακρίβωτα μεγάλος, ενώ 4.000 απλές κατοικίες και 132 αρχοντικά μέγαρα καταστράφηκαν ολοσχερώς.
-
Σαν σημερα, μαθαμε οτι η Ηρω ειναι ζωντανη :P ;D ;D
-
Ο ρόλος του Νέρωνα:
Η γνώμη που έχει διαμορφωθεί σε όσους έχουν υπόψη τους τη μεγάλη φωτιά στη Ρώμη συνδέεται αναπόσπαστα με την εικόνα του Νέρωνα. Ο Νέρων, που ήταν Αυτοκράτορας της Ρώμης κατά το διάστημα 54-68 μ.Χ., αναφέρεται από τους περισσότερους ιστορικούς ως ημιπαράφρων και πυρομανής.
Από διασταύρωση των πηγών, διαπιστώνει κανείς ότι, όταν ξέσπασε η πυρκαγιά, ο Νέρων ήταν στο Άντιο και γύρισε στην πόλη μοναχά όταν η φωτιά έφθασε στην προσωρινή του κατοικία και στάθηκε αδύνατο να περισώσει οτιδήποτε από τις φλόγες. Φαίνεται ότι ο Νέρων δε νοιαζόταν ιδιαίτερα να διασώσει την κατοικία του, γιατί τον είχε παρασύρει η φρίκη του θεάματος. Κάπου εδώ, δημιουργείται και η εικόνα του Αυτοκράτορα, ντυμένου σαν ηθοποιού, να απαγγέλλει ωδές για την καταστροφή της Τροίας, ενώ κοιτάζει από το ανάκτορό του την πόλη να καίγεται.
Η ανωτέρω εικόνα του Νέρωνα, η οποία θα παραμείνει στερεότυπη στην ιστορική παράδοση επί είκοσι ολόκληρους αιώνες, σήμερα αμφισβητείται από κάποιους ως αναληθοφανής, με βασικό επιχείρημα τα γραπτά του ιστορικού Τάκιτου (55-120), που θεωρείται ο σημαντικότερος ιστορικός των Ρωμαίων και αποτελούν τη μόνη, σύγχρονη της καταστροφής, πηγή. Υποστηρίζει, λοιπόν, ο Τάκιτος ότι δεν είναι βέβαιο αν η πυρκαγιά ξέσπασε από ένα τυχαίο γεγονός ή αν ο Νέρων ήταν ο πραγματικός αυτουργός. Ο ίδιος ιστορικός, αντίθετα, περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια τα μέτρα που έλαβε ο αυτοκράτορας για να ανακουφίσει τον πληθυσμό της Ρώμης από τα δεινά της μεγάλης αυτής καταστροφής.
(http://2.bp.blogspot.com/_KCuHoU9QBUU/SZe9xsJCyyI/AAAAAAAAOQY/gzxoIrQ8Ivk/s400/neron.jpg)
-
Μεταγενέστερα:
Όσο προχωρεί κανείς στη μελέτη των πηγών, διαπιστώνει ότι οι μεταγενέστεροι ιστορικοί προσθέτουν όλο και περισσότερες λεπτομέρειες, με αποτέλεσμα να προβάλλει τελικά ο Νέρων ως ο κύριος ένοχος της καταστροφής. Ανεξάρτητα από την αξιοπιστία των πηγών αυτών, έχουν σημαντική ιστορική αξία.
Ο Σουητώνιος (που γράφει μία-δύο δεκαετίες αργότερα από τον Τάκιτο), ο Δίων Κάσσιος και ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος γράφουν, με κατηγορηματικό τρόπο, ότι η πυρκαγιά είχε διαταχθεί από τον Αυτοκράτορα ή, το λιγότερο, ότι ξαναφούντωσε με διαταγή του, τη στιγμή που επρόκειτο να σβήσει (η αναζωπύρωση που αναφέρθηκε παραπάνω).
Στα έργα τους, βρίσκονται ακόμη και αναφορές από άτομα που υποστηρίζουν ότι αναγνώρισαν πρόσωπα του άμεσου περιβάλλοντός του που έβαζαν τη φωτιά από διάφορα σημεία της πόλης. Σε μερικά σημεία, καθώς περιγράφουν, η φωτιά άναψε από ανθρώπους που υποκρίνονταν τους μεθυσμένους, ενώ η φωτιά ξέσπασε αυτόματα και ταυτόχρονα σε πολλά μέρη. Διηγούνται ακόμα, ότι στη διάρκεια της πυρκαγιάς, είδαν στρατιώτες και αυτούς που ήταν επιφορτισμένοι με την κατάσβεσή της να την υποδαυλίζουν και να εμποδίζουν τις καταβαλλόμενες προσπάθειες για τον περιορισμό της, και όλα αυτά, με απειλητικό ύφος, ως άνθρωποι που εκτελούσαν επίσημες διαταγές.
Επιπλέον, υπάρχει και αντίθετη άποψη για τα έργα ανάπλασης, αφού υποστηρίζεται από κάποιους ότι η καταστροφή της πόλης επέτρεψε στο Νέρωνα να ξαναχτίσει τα δημόσια και θρησκευτικά κτίρια με βάση τα ελληνικά πρότυπα που θαύμαζε, ενώ και το χτίσιμο του νέου παλατιού θεωρήθηκε από μέρος του λαού ως περαιτέρω απόδειξη της ενοχής του, αφού ξεκίνησε ένα ακόμη δαπανηρό έργο, την ώρα που η κατεστραμμένη πόλη έμοιαζε χρεοκοπημένη.
(http://2.bp.blogspot.com/_xiiSDQ0yHlE/SckK-s-s-1I/AAAAAAAAAGY/WOehybKZIsw/s320/neronas.jpg)
Ο Λακτάντιος, ένας από τους πρώτους χριστιανούς συγγραφείς, τον οποίο μάλιστα πήρε υπό την προστασία του ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Μέγας, διαχωρίζει τη θέση του από τους υπόλοιπους χριστιανούς ιστορικούς της εποχής του και δεν αποδίδει στον Νέρωνα τη «σκηνοθεσία» του εμπρησμού ως αφορμή για τους διωγμούς των Χριστιανών.
Μια γνώμη, που διατυπώθηκε πιο πρόσφατα βάσει της μελέτης των ιστορικών πηγών, υποστηρίζει ότι η φωτιά όχι μόνο δεν ήταν έργο του Νέρωνα αλλά ξεκίνησε στα πλαίσια μια πολιτικής συνωμοσίας εναντίον του τότε Αυτοκράτορα. Πράγματι, την άνοιξη του 65 μ.Χ., είχε αποκαλυφθεί μια ευρείας κλίμακας συνωμοσία από μέλη της συγκλήτου που ήταν δυσαρεστημένα από την πολιτική του Νέρωνα. Ωστόσο και αυτή η άποψη δεν μπορεί να στηριχθεί επαρκώς και αποτελεί μόνο μια εικασία.
Όπως διαπιστώνει κανείς από την ενδελεχή μελέτη των πηγών της εποχής και των συγκεντρωτικών έργων των σύγχρονων ιστορικών, αν δεν ξεκίνησε η πυρκαγιά από ένα τυχαίο γεγονός, ο πραγματικός αυτουργός του μαζικού αυτού εγκλήματος παραμένει άγνωστος.
Ανεξάρτητα από το αν ο Νέρων ήταν ημιπαράφρων, γεγονός που μάλλον δεν αμφισβητείται από το σύνολο των ιστορικών, αυτό δεν αποτελεί και επαρκή κατηγορία για να του αποδοθεί η ευθύνη της καταστροφής, όσο και αν φαίνεται ως ο επικρατέστερος ένοχος για τη μεγάλη φωτιά, που έφθασε στο σημείο να απειλήσει τη Ρώμη ακόμη και με ολοκληρωτική καταστροφή.
-
Αστρονόμος και μαθηματικός, ο άνθρωπος που έβγαλε τη Γη από το κέντρο του σύμπαντος (http://www.newsit.gr/default.php?pname=Tags&keywords=%CE%A3%CE%A5%CE%9C%CE%A0%CE%91%CE%9D) και στη θέση της τοποθέτησε τον Ήλιο (http://www.newsit.gr/default.php?pname=Tags&keywords=%CE%97%CE%9B%CE%99%CE%9F%CE%A3)! Γεννήθηκε σαν σήμερα, 19 Φεβρουαρίου, το 1473
(http://2.bp.blogspot.com/_Vzn9t-dObAM/TEVg3j3MtDI/AAAAAAAATNM/EbEDMeg7Uc8/s320/Copernicus-Boissard.gif)
Γιος εύπορου εμπόρου, γεννήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου του 1473 στο Τορούν της Πολωνίας, και πέρασε μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής του στο Φρόμπορκ της Βάρμιας, όπου και πέθανε στις 24 Μαΐου 1543. Ήταν μαθηματικός, οικονομολόγος, πολιτικός, διπλωμάτης, στρατιωτικός και αστονόμος. Το τελευταίο, ήταν το... χόμπι του!
Το 1491 ο Κοπέρνικος εγγράφεται στο περίφημο Πανεπιστήμιο της Κρακοβίας, όπου σπουδάζει Ιατρική, Θεολογία, Μαθηματικά και Αστρονομία. Η τελευταία όμως, τον συναρπάζει. Πέντε χρόνια μετά, ταξιδεύει στην Ιταλία για να σπουδάσει Εκκλησιαστικό Δίκαιο στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια.
Ο θείος του επίσκοπος Λουκά Βατζενρόντε, που είχε αναλάβει την ανατροφή του Νικόλαου και των αδερφών του από την ημέρα που πέθανε ο πατέρας τους (1483), ήθελε να τον δει επίσκοπο. Όμως στη Φερράρα, ο νεαρός Κοπέρνικος γνώρισε τον αστρονόμο Ντομένικο Νοβάρα ντα Φερράρα και γίνεται μαθητής και βοηθός του.
Το 1497 ο Νικόλαος διορίζεται από το θείο του ως ιερέας στον Καθεδρικό Ναό του Φρόμπορκ στην Πολωνία. Πριν όμως γυρίσει στην πατρίδα του, ο Κοπέρνικος πήγε στη Ρώμη, όπου παρατήρησε μία έκλειψη Σελήνης και έδωσε τις πρώτες του διαλέξεις πάνω σε διάφορα μαθηματικά και αστρονομικά ζητήματα. Το 1503 παίρνει το διδακτορικό του στο Κανονικό Δίκαιο από το Πανεπιστήμιο της Φερράρα. Φαίνεται ότι τότε ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με τις θεωρίες των αρχαίων περί κινήσεως της Γης, και απέκτησε τις πρώτες αμφιβολίες για το ότι η Γη ήταν ακίνητη στο κέντρο του Σύμπαντος.
Επιστρέφοντας στην Πολωνία, έγινε μέλος της κυβερνήσης της Βάρμιας, ενώ σαν γιατρός, είχε για πελάτες τους πλουσιότερους ανθρώπους της πρωτεύουσας. Όμως έχανε πολλές ώρες με το να εξετάζει δωρεάν τους φτωχούς. Και στον ελεύθερο χρόνο του, μελετούσε αστρονομία που ήταν η προτίμησή του.
1514 κυκλοφόρησε μεταξύ των φίλων του το Commentariolus («Μικρή Ερμηνευτική Πραγματεία»), εξασέλιδο χειρόγραφο κείμενο με τις ιδέες του για το Ηλιοκεντρικό Σύστημα που πρέπει να γράφτηκε μεταξύ 1507 και 1514.
Λίγο πριν το θάνατό του ο Κοπέρνικος εξέδωσε το βιβλίο του «De Revolutionibus Orbium Coelestium Libri VI» («Έξι Βιβλία για τις Περιστροφές των Ουρανίων Σφαιρών»), το οποίο αποτέλεσε τη βάση για την εξέλιξη της σύγχρονης Αστρονομίας.
Υποστήριξε την ηλιοκεντρική θεωρία, την άποψη δηλαδή ότι η Γη και τα άλλα σώματα του Ηλιακού Συστήματος περιστρέφονται γύρω από τον Ήλιο, σε αντίθεση με την τότε επίσημη γεωκεντρική θεωρία, που ήθελε τη Γη ακίνητη και κέντρο του κόσμου.
Άνοιξε έτσι το δρόμο για τους αστρονόμους της επόμενης γενιάς, ειδικά τον Γιοχάνες Κέπλερ αλλά και την Επιστημονική επανάσταση του 17ου αιώνα.
Το «De Revolutionibus Orbium Coelestium Libri VI», το μεγαλύτερο έργο του Κοπέρνικου, παραδόθηκε στα χέρια του λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή. Σύμφωνα με το θρύλο, ένας ιππότης έτρεξε πάνω σε γρήγορο άλογο και παρέδωσε το πρώτο τυπωμένο αντίτυπο του βιβλίου στα χέρια του Κοπέρνικου λίγες ώρες πριν πεθάνει, στις 24 Μαΐου 1543.
Ο Κοπέρνικος τάφηκε στον Καθεδρικό Ναό του Φρόμπορκ. Αρκετοί είχαν ερευνήσει μάταια για τη σωρό του, όταν στις 3 Νοεμβρίου 2005 ανακοινώθηκε πως λίγους μήνες πριν (τον Αύγουστο) είχε ανακαλυφθεί το κρανίο του. Το επιβεβαίωσαν και οι γενετικές έρευνες.
Στις 22 Μαΐου 2010, πέντε ολόκληρους αιώνες μετά το θάνατό του, ο Κοπέρνικος κηδεύτηκε με τιμές ήρωα στον καθεδρικό ναό του Φρόμπορκ στην Πολωνία.
-
ουάου....αυτό θα πει thread resurrection....
ευχαριστούμε και welcome back Irouko!
-
ουάου....αυτό θα πει thread resurrection....
ευχαριστούμε και welcome back Irouko!
:) καλος σας βρηκα ξανα!!!
-
Ημέρα της ΓυναίκαςΠώς ξεκίνησε ο εορτασμός σε διεθνές επίπεδο
Κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου γιορτάζουμε την Παγκόσμια μέρα της Γυναίκας. Έχει τις ρίζες της στις διαμαρτυρίες των γυναικών στις αρχές του εικοστού αιώνα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, που ζητούσαν ίσα δικαιώματα, καλύτερες συνθήκες εργασίας καθώς και δικαίωμα ψήφου. Σήμερα, σε πολλές περιοχές, η ημέρα έχει χάσει το πολιτικό της νόημα, και έχει γίνει απλώς μια ευκαιρία για τους άνδρες να εκφράσουν την αγάπη τους για τις γυναίκες και στις γυναίκες να βγουν και να διασκεδάσουν όλες μαζί, ή απλά να θυμηθούν να αγαπούν τον εαυτό τους. Έχει μετατραπεί δηλαδή σε εμπορική γιορτή.
(http://www.queen.gr/media/k2/items/cache/cb7989479e661ce09c89b8b41f52762f_M.jpg)
Για πρώτη φορά, ενεργό κίνημα γυναικών είχαμε το 1857, όταν οι υφάντρες της Νέας Υόρκης κατέβηκαν στους δρόμους απαιτώντας μείωση των εξαντλητικών ωρών εργασίας - από 16 σε 10 ώρες την ημέρα, ωράριο που οι άντρες είχαν ήδη κατακτήσει πριν από 17 χρόνια - και ζητώντας ίσα μεροκάματα με τους άντρες όπως και ανθρώπινες συνθήκες δουλειάς. Η εξέγερση αυτή κατέλησε σε σφαγή από την αστυνομία. Σε ανάμνηση αυτής της προσπάθειας και σαν γόρο τιμής απέναντι σε εκείνες της γυναίκες, ο εορτασμός καθιερώθηκε το 1910 με πρόταση της Γερμανίδας σοσιαλίστριας Clara Zetkin κατά τη διάρκεια της Δεύτερης Διεθνούς Συνέλευσης, ενώ εορτάσθηκε για πρώτη φορά το 1911 από τη Δανία, τη Σουηδία και την Ελβετία με τις υπόλοιπες βορειοευρωπαικές χώρες να ακολουθούν. Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη Αργία. Κάπως έτσι η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχασε το πολιτικό της υπόβαθρο για χρόνια και πιστεύονταν πως η μέρα θεσπίστηκε καθαρά για να τιμηθεί το... ωραίο και ευαίσθητο φύλο.
(http://static.madata.gr/files/GINAIKES1857_983203147.jpg)
μεγάλη εκδήλωση διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στην Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Ευτυχώς η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του '60 αναζωογόνησε τη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας, που από το 1975 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με στόχο την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων. Σαν επίσημη γιορτή θεσμοθετήθηκε το 1977 από τον ΟΗΕ, ο οποίος κάλεσε όλες τις χώρες του κόσμου να γιορτάσουν την ημέρα για τα δικαιώματα των γυναικών. Έκτοτε η 8η Μαρτίου αποτελεί μια μέρα κινητοποιήσεων σε όλο τον κόσμο για την υποστήριξη της ισότητας, και ισοτιμίας των γυναικών σε όλο τον κόσμο. Κάθε εκδήλωση αγάπης και θαυμασμού προς το γυναικείο φύλο είναι φυσικά ευπρόσδεκτη. Κάθε μπουκέτο λουλούδια και κάθε δώρο έχει την ομορφιά του. Η αλήθεια όμως είναι πως όταν αντικρύζουμε εικόνες άνισης μεταχείρισης, βιασμούς, κακοποίηση, δουλεία, εμπόριο λευκής σαρκός και καταπιεσμένες γυναίκες τόσο σε τρικοκοσμικές όσο και σε ανεπτυγμένες χώρες, οφείλουμε να προσπίζουμε τον πραγματικό σκοπό αυτής της μέρας. Χρόνια πολλά σε όλες μας!!!
(http://3.bp.blogspot.com/-2u9PMDjAfoE/UTkd4icngNI/AAAAAAAAijE/sRDxjAlba3c/s560/imera-tis-gynaikas-3.jpg)
Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του '60 αναζωογόνησε τη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας, που από το 1975 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με στόχο την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.
Πηγή: http://www.queen.gr/SYMBAINEI-STON-KOSMO/item/70556-giati-giortazoyme-ti-mera-tis-gynaikas (http://www.queen.gr/SYMBAINEI-STON-KOSMO/item/70556-giati-giortazoyme-ti-mera-tis-gynaikas)
-
(http://air.news.gr/cov/pa/paidi%20tou%20swlina_m1.jpg)
Η εξωσωματική γονιμοποίηση αποτελεί σήμερα μία ευρέως διαδεδομένη μέθοδο τεκνοποίησης, για ζευγάρια με πρόβλημα υπογονιμότητας.
Ωάρια της μητέρας γονιμοποιούνται σε εργαστηριακές συνθήκες από σπερματοζωάρια του συζύγου της και στη συνέχεια επανατοποθετούνται στο ενδομήτριο.
Η μέθοδος αναπτύχθηκε από τον Βρετανό γυναικολόγο και μαιευτήρα Πάτρικ Στέπτοου, σε συνεργασία με τον βιολόγο και φυσιολόγο Ρόμπερτ Έντουαρτς.
Το πρώτο «παιδί του σωλήνα» γεννήθηκε στις 25 Ιουλίου του 1978, στο νοσοκομείο Όλνταμ της Αγγλίας, υπό την επίβλεψη του δόκτορος Στέπτοου. Ευτυχής μητέρα η κυρία Λέσλι Μπράουν, η οποία έφερε στον κόσμο τη Λουίζα, ένα υγιέστατο κοριτσάκι βάρους 2 κιλών και 600 γραμμαρίων.
Στην Ελλάδα, το πρώτο παιδί με τη μέθοδο της τεχνητής γονιμοποίησης γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 20 Ιανουαρίου του 1982, με καισαρική τομή.
Παρών και σε αυτή την περίπτωση ήταν ο δρ. Στέπτοου, ο οποίος χειρούργησε τη μητέρα Στέλλα Ιορδανίδου, πλαισιωμένος από το επιτελείο των Ελλήνων επιστημόνων, με επικεφαλής τους Αλκ. Κόλλια και Στ. Κτενά. Η Χριστίνα Ιορδανίδου ήταν το 13ο παιδί του σωλήνα παγκοσμίως.
Ο κ. Στέλιος Κτενάς θυμάται:
Ο προθάλαμος του μαιευτηρίου ήταν γεμάτος από κόσμο, που αδημονούσε για το ευτυχές γεγονός το οποίο άνοιγε το δρόμο σε χιλιάδες γονείς με πρόβλημα υπογονιμότητας. «Κύριε Κτενά, ετοιμαστείτε για χειρουργείο. Σε μία ώρα, θα γίνει καισαρική τομή…», ακούστηκε η φωνή της νοσοκόμας από τη μισάνοιχτη πόρτας. Και μόλις ο νεαρός τότε γυναικολόγος άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλιά για να φθάσει στο χειρουργείο, πισωπάτησε εμβρόντητος. «Τι είναι όλος αυτός ο κόσμος εδώ μέσα;» αναρωτήθηκε.«Πρώτη φορά έβλεπα να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ακόμη και μπροστά στην πόρτα του χειρουργείου, που κανονικά απαγορεύεται, υπήρχε κόσμος που περίμενε με αγωνία», λέει ο κ. Στέλιος Κτενάς.
(http://2.bp.blogspot.com/-jWs4t0ym29A/UPshiOmIyVI/AAAAAAAAMVc/XVO2sAiPhr4/s1600/SMB1142.jpg)
Ήταν απόγευμα της 20ής Ιανουαρίου 1982. Στο χειρουργείο βρισκόταν μια νεαρή γυναίκα από τη Θεσσαλονίκη, η κ. Στέλλα Ιορδανίδου, η πρώτη γυναίκα στην Ελλάδα που είχε μείνει έγκυος με την μέθοδο της εξωσωματικής γονιμοποίησης.
«Εγώ εκείνη τη μέρα εφημέρευα στο Μαιευτήριο Μητέρα και αμέσως κατέβηκα στο χειρουργείο για να πραγματοποιήσουμε την επέμβαση. Μέχρι τότε, κανείς δεν μου είχε πει ότι σε λίγα λεπτά επρόκειτο να γεννηθεί στην Ελλάδα το πρώτο παιδί του σωλήνα, όπως αποκαλούσαν τότε τα ελάχιστα παιδιά που είχαν έρθει στον κόσμο με εξωσωματική γονιμοποίηση» εξηγεί ο κ. Κτενάς.
Συνεχίζοντας την αφήγησή του αναφέρει: «Μια νεαρή γυναίκα δεν μπορεί να αποκτήσει παιδί λόγω γυναικολογικού προβλήματος. Προσπαθεί 10 χρόνια να το καταφέρει. Με τη βοήθεια του Αλκιβιάδη Κόλλια πηγαίνει στο Λονδίνο.Μαζί κι ο άντρας της. Συναντά τον Στέπτοου που της χαρίζει το θαύμα της μητρότητας. Έρχεται στην Ελλάδα, κυοφορεί, όλα πάνε τέλεια, καμία επιπλοκή και αυτή τη στιγμή κάτω από έξι ζευγάρια μάτια, μια νέα ζωή γεννιέται!».Το παιδί ήταν υγιέστατο θυμάται ο κ. Στ. Κτενάς. Και η μητέρα το ίδιο. «Όμως ο απόηχος εκείνης της στιγμής, εκείνης της απλής καισαρικής επέμβασης, θα αργούσε να κοπάσει». Για μέρες χτυπούσαν τα τηλέφωνα από συναδέλφους αλλά και δημοσιογράφους διαφόρων χωρών. «Μας ρωτούσαν πληροφορίες για τη μητέρα, για το πώς πήγε η επέμβαση, πώς ήταν το παιδί». Ήταν κορίτσι.
(http://www.protothema.gr/Images/ImageHandler.ashx?m=AnchoredFit&f=Ly8xMC4yMDEuMTAuMjMwL3Byd2ViZGF0YS9maWxlcy8xLzIwMTQvMDEvMjAvZGZjZDdjNTExMGJmZWQ1OTg3M2NmYTU5ZjNmMmVmYzUuanBn&t=0&w=820&h=457&a=Center)
-
Σαν σήμερα, το 1830 η Ελλάδα αναγνωρίζετε ως ανεξάρτητο κράτος![/i][/u][/color][/b]
(https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/236x/9b/f9/cb/9bf9cbaee8f671966446e3a58ce6bc43.jpg)
Το Πρωτόκολλο της ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους (γνωστό και ως Πρωτόκολλο του Λονδίνου του 1830) υπογράφτηκε από τις Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία στις 22 Ιανουαρίου του 1830
(http://1.bp.blogspot.com/-m7sMKnNrnhM/UP_aarWwNNI/AAAAAAAAAPU/D1enynRZbck/s1600/img31_1.jpg)
Ήταν η πρώτη επίσημη, διεθνής διπλωματική πράξη που αναγνώριζε την Ελλάδα ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος, το οποίο θα επεκτεινόταν νότια της συνοριακής γραμμής που όριζαν οι ποταμοί Αχελώος και Σπερχειός.
(http://image.slidesharecdn.com/random-130704073217-phpapp01/95/-2-638.jpg?cb=1394131040)
Πρώτος κυβερνήτης του νεοσύστατου κράτους υπήρξε ο Ιωάννης Καποδίστριας.
Ωστόσο στη Συνθήκη οριζόταν ότι πολίτευμα του ελληνικού κράτους θα ήταν η μοναρχία και έτσι για τη θέση του μονάρχη οι συμβαλλόμενες χώρες επέλεξαν τον πρίγκιπα Λεοπόλδο του Σάξεν-Κόμπουργκ και Γκότα (μετέπειτα Βασιλιά του Βελγίου),ο οποίος δεν δέχτηκε!!!
Στη θέση του οι Μεγάλες Δυνάμεις απέστειλαν το 1833 τον 17χρονο πρίγκηπα Όθωνα της Βαυαρίας.
(http://www.archaiologia.gr/wp-content/uploads/2012/03/OTHONAS.jpg)
-
Σαν σήμερα 8 Σεπτεμβρίου Στο Λονδίνο, ανακαλύπτεται το σώμα της Άνι Τσάπμαν, του δεύτερου θύματος του Τζαν του Αντεροβγάλτη.
Τζακ ο Αντεροβγάλτης (αγγλικά (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AC): Jack the Ripper) είναι ένα ψευδώνυμο που δόθηκε σε έναν αγνώστου ταυτότητας δολοφόνο[2] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-FBI-2) ο οποίος δρούσε στην περιοχή Ουάιτσάπελ του Λονδίνου (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%BF) στα τέλη του 19ου αιώνα ξεκινώντας από το 1888 (https://el.wikipedia.org/wiki/1888). Το όνομα άρχισε να χρησιμοποιείται απο την μέρα που κάποιος έστειλε ένα γράμμα στο Κεντρικό Γραφείο Ειδήσεων του Λονδίνου, ισχυριζόμενος πως είναι ο δολοφόνος με αυτό το όνομα.
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/a/aa/FromHellLetter.jpg)
Επιστολή η οποία στάλθηκε στις αρχές της εποχής και θεωρείται πως έχει αρκετά στοιχεία αυθεντικότητας και πιθανώς προέρχεται από τον πραγματικό δολοφόνο.[1] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-1)Είναι επίσης γνωστή ως η επιστολή από την Κόλαση
Τα θύματα ήταν γυναίκες οι οποίες έβγαζαν χρήματα ως πόρνες (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%B1). Οι φόνοι συνέβαιναν σε δημόσιους χώρους (εκτός από τον φόνο της Μαίρη Τζέιν Κέλλυ) την νύχτα ή τα ξημερώματα. Ο λαιμός των θυμάτων ήταν κομμένος και το σώμα ήταν ακρωτηριασμένο (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82). Διάφορες θεωρίες υποστηρίζουν πως τα θύματα στραγγαλίζονταν πρώτα έτσι ώστε να μην φωνάζουν, κάτι το οποίο εξηγεί και την έλλειψη αίματος στις σκηνές των εγκλημάτων. Η αφαίρεση των εσωτερικών οργάνων από τρία θύματα έκανε μερικούς αστυνομικούς της εποχής να πιστεύουν πως ο δολοφόνος κατείχε ανατομική ή χειρουργική γνώση.[3] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-Evans-3)
Οι εφημερίδες άρχισαν να δίνουν όλο και πιο εκτεταμένη προβολή στο θέμα, κυρίως στην αγριότητα των επιθέσεων και στην αδυναμία της αστυνομίας στο να το συλλάβει τον δολοφόνο,[4] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-Curtis-4) ο οποίος φέρεται να ξέφευγε από την αστυνομία για μερικά λεπτά.[5] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-EvansRumbelowJTRSYI-5)[6] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-Sugden-6)
Το Λονδίνο της εποχής
Στα μέσα του 19ου αιώνα η Αγγλία (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%B3%CE%B3%CE%BB%CE%AF%CE%B1) δέχτηκε μια μεγάλη συρροή μεταναστών -Ιρλανδών κατά κύριο λόγο- που είχε ως αποτέλεσμα τη αύξηση των πληθυσμών τόσο της φτωχής επαρχίας όσο και των μεγάλων αστικών κέντρων. Σε αυτούς προστέθηκαν από το 1882 (https://el.wikipedia.org/wiki/1882), Εβραίοι πρόσφυγες που δραπέτευσαν από τα πογκρόμ της Τσαρικής Ρωσίας (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A1%CF%89%CF%83%CE%AF%CE%B1) με αποτέλεσμα τη διόγκωση του ήδη μεγάλου προβλήματος της ανεργίας και της στέγασης.[5] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-EvansRumbelowJTRSYI-5) Το πρόβλημα ήταν πιο έντονο στο Λονδίνο (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%BF) και ειδικότερα στην περιοχή του Ηστ Εντ και της ενορίας του Ουάιτσάπελ, όπου δημιουργήθηκε εκεί μια μεγάλη κοινωνική ομάδα πολύ χαμηλού οικονομικού επιπέδου.[7] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-Booth-7) Τα οικονομικά προβλήματα οδήγησαν πολλές γυναίκες στην πορνεία (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CE%BF%CF%81%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%B1). Χαρακτηριστικά αναφέρουμε πώς τον Οκτώβριο του 1888 (https://el.wikipedia.org/wiki/1888) η Μητροπολιτική Αστυνομία του Λονδίνου (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B7%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE_%CE%91%CF%83%CF%84%CF%85%CE%BD%CE%BF%CE%BC%CE%AF%CE%B1_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%9B%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%85) υπολόγιζε τον αριθμό των εκδιδόμενων γυναικών που κατοικούσαν στο Ουάιτσάπελ σε 1,200 και τον αριθμό των οίκων ανοχής (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9F%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82_%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CF%87%CE%AE%CF%82) σε 62.[8] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-Rumbelow-8) Σταθερά αυξανόμενες κοινωνικές εντάσεις συνόδευαν τα οικονομικά προβλήματα ενώ μεταξύ 1886 (https://el.wikipedia.org/wiki/1886) και 1889 (https://el.wikipedia.org/wiki/1889) διαδηλώσεις από άνεργους και όσους αντιμετώπιζαν σοβαρά προβλήματα σίτισης αποτελούσαν μια καθημερινότητα για το Λονδίνο (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%BF).[5] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-EvansRumbelowJTRSYI-5)
Η πλειονότητα των φόνων γενικά, αλλά και ειδικά αυτών που αποδίδονται στον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, έλαβαν χώρα στο δεύτερο μισό του 1888 (https://el.wikipedia.org/wiki/1888), παρόλο που οι βάναυσες δολοφονίες στο Ουάιτσάπελ κράτησαν τουλάχιστον μέχρι το 1891 (https://el.wikipedia.org/wiki/1891). Κάποιοι από τους φόνους περιελάμβαναν αποτρόπαιες πράξεις, όπως ξεκοίλιασμα και ακρωτηριασμούς (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BA%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B7%CF%81%CE%B9%CE%B1%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82) και έτυχαν ιδιαίτερης προβολής από τα μέσα ενημέρωσης. Οι φήμες ότι οι φόνοι αυτοί σχετίζονταν μεταξύ τους, εντάθηκαν μέσα στους πρώτους φθινοπωρινούς μήνες, όταν τα μέσα ενημέρωσης και η Σκότλαντ Γιαρντ δέχτηκαν μια σειρά ενοχλητικών επιστολών που σκοπό είχαν να αναλάβουν την ευθύνη για κάποιους ή για όλους τους φόνους. Ένα από τα γράμματα μάλιστα συνοδευόταν από ένα ανθρώπινο νεφρό. Παραλήπτης του ήταν ο Τζωρτζ Λασκ της Επιτροπής της ομάδας επαγρύπνησης του Ουάιτσάπελ. Εξαιτίας του εξωπραγματικά αποτρόπαιου χαρακτήρα των φόνων και του τρόπου με τον οποίο προέβαλαν το θέμα τα μέσα ενημέρωσης (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%9C%CE%95), το κοινό άρχισε να πιστεύει πως αυτός που διέπραξε τους φόνους ήταν ένα άτομο και ήταν κατά συρροήν δολοφόνος. Και παρά την αδυναμία των ερευνών να συνδέσουν τους φόνους που επακολούθησαν με εκείνους του 1888 (https://el.wikipedia.org/wiki/1888), ο μύθος του εδραιώθηκε για τα καλά.
Θύματα
Δεν είναι ξεκάθαρο πόσες ακριβώς γυναίκες σκότωσε ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης. Είναι γενικά αποδεκτό ότι δολοφόνησε πέντε, αν και κάποιοι υποστηρίζουν πως ήταν τέσσερις και κάποιοι άλλοι επτά ή περισσότερες. Οι πέντε γυναίκες που επίσημα[9] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-9) θεωρούνται θύματα του Αντεροβγάλτη είναι:
- Μαίρη Αν Πόλυ Νίκολς (Mary Ann Polly Nichols), 42 ετών δολοφονήθηκε Παρασκευή, 31 Αυγούστου (https://el.wikipedia.org/wiki/31_%CE%91%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85), 1888 (https://el.wikipedia.org/wiki/1888),στο Μπακς Ρόου,στο Χιούιτ Τσάπελ.
- Άνι Τσάπμαν (Annie Chapman), χήρα 47 ετών δολοφονήθηκε Σάββατο, 8 Σεπτεμβρίου (https://el.wikipedia.org/wiki/8_%CE%A3%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85), 1888 (https://el.wikipedia.org/wiki/1888),στην πίσω αυλή ενός σπιτιού της Χάντμπερυ Στρητ αριθμός 29.
- Ελίζαμπεθ Στράιντ (Elizabeth Stride), 45 ετών δολοφονήθηκε Κυριακή, 30 Σεπτεμβρίου (https://el.wikipedia.org/wiki/30_%CE%A3%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85), 1888 (https://el.wikipedia.org/wiki/1888) στην αυλή ενός σπιτιού της Βέρνερ Στρητ.
- Κάθριν Ήντοους (Catharine Eddowes), 43 ετών, δολοφονήθηκε Κυριακή, 30 Σεπτεμβρίου (https://el.wikipedia.org/wiki/30_%CE%A3%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85), 1888 (https://el.wikipedia.org/wiki/1888),στην Μιτρ Σκουέαρ, με χρονική διαφορά εύρεσης από το προηγούμενο μιας ώρας .
- Μαίρη Τζέιν Κέλλυ (Mary Jane Kelly), δολοφονήθηκε Παρασκευή, 9 Νοεμβρίου (https://el.wikipedia.org/wiki/9_%CE%9D%CE%BF%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85), 1888 (https://el.wikipedia.org/wiki/1888).[10] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-10)
Εκτός από αυτές τις πέντε, υπάρχουν αρκετά καλοί λόγοι να πιστέψουμε ότι το πρώτο θύμα ήταν, στην πραγματικότητα, η Μάρθα Τάμπραμ (Martha Tabram) η οποία δολοφονήθηκε την Τρίτη 7 Αυγούστου (https://el.wikipedia.org/wiki/7_%CE%91%CF%85%CE%B3%CE%BF%CF%8D%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%85), 1888 (https://el.wikipedia.org/wiki/1888), όπως και υπάρχουν αρκετές αμφιβολίες για το κατά πόσον η Στραιντ ήταν, όντως, θύμα του Αντεροβγάλτη.Οι έρευνεςα αστυνομικά αρχεία που έχουν διασωθεί, αφήνουν να φανεί η ερευνητική διαδικασία που ακολουθούταν στη Βικτωριανή εποχή. Μια μεγάλη ομάδα αστυνομικών διεξήγαγε έρευνες από σπίτι σε σπίτι, ετοίμαζε και ανέκρινε λίστες με υπόπτους, ενώ ιατροδικαστικό υλικό εξεταζόταν. Μια προσεκτικότερη ματιά στις έρευνες δείχνει ότι είχε στηθεί μια πρότυπη διαδικασία έρευνας που περιελάμβανε προσδιορισμό των υπόπτων καταρχήν, έπειτα εντοπισμό τους, και τέλος εντατικοποίηση της παρακολούθησής τους ή διαγραφή τους απ'τη λίστα. Αυτή η διαδικασία ακολουθείται και σήμερα.[11] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-11) Η έρευνα αρχικά διεξήχθη από το παράρτημα της Διεύθυνσης εγκληματολογικών ερευνών στην περιοχή του Ουάιτσάπελ με επικεφαλής τον Ντετέκτιβ επιθεωρητή Έντμουντ Ριντ. Μετά τον φόνο της Νίκολς, οι ντετέκτιβ επιθεωρητές Φρέντερικ Αμπερλάιν, Χένρι Μούρ, και Ουόλτερ Άντριους στάλθηκαν από τα κεντρικά της Σκότλαντ Γιαρντ προς βοήθεια. Μετά και τον φόνο της Ήντοους, που συνέβη μέσα στην πόλη του Λονδίνου (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%BF), ενεπλάκη και η Αστυνομία της πόλης κάτω από την επίβλεψη του Ντετέκτιβ επιθεωρητή Τζέιμς Μακ Γουίλιαμς.
Ωστόσο η υπόθεση περιπλέκτηκε ακόμα περισσότερο καθώς κατά τη διάρκεια της απουσίας του νεοδιοριζόμενου αρχηγού της Διεύθυνσης Εγκληματολογικών Ερευνών, Σερ Ρόμπερτ Άντερσον, μεταξύ 7 Σεπτεμβρίου (https://el.wikipedia.org/wiki/7_%CE%A3%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%B5%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85) και 15 Οκτωβρίου (https://el.wikipedia.org/wiki/15_%CE%9F%CE%BA%CF%84%CF%89%CE%B2%CF%81%CE%AF%CE%BF%CF%85)1888 (https://el.wikipedia.org/wiki/1888), οι Τσάπμαν, Στράιντ και Ήντοους σκοτώθηκαν. Αυτό ώθησε τον Επικεφαλής Επιθεωρητή της μητροπολιτικής αστυνομίας, Σερ Τσαρς Ουάρεν, να ορίσει τον αστυνομικό διευθυντή Ντόναλντ Σουάνσον υπεύθυνο για τον συντονισμό των ερευνών για την Σκότλαντ Γιάρντ (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84_%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84). Οι σημειώσεις του Σουάνσον έχουν διασωθεί.[5] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-EvansRumbelowJTRSYI-5)
Η δυσαρέσκεια προς τις προσπάθειες της αστυνομίας, οδήγησε μια ομάδα εθελοντών που κατοικούσαν στο Ηστ Εντ να σχηματίσουν ένα γκρουπ τη λεγόμενη ομάδα επαγρύπνησης Ουάιτσάπελ. Η επιτροπή αυτή επίσης περιπολούσε στους δρόμους του Λονδίνου ψάχνοντας για υπόπτους, και ζητούσε από την κυβέρνηση να αυξήσει την αμοιβή για όσους θα έδιναν πληροφορίες σχετικά με την υπόθεση. Επίσης προσέλαβαν ιδιωτικούς ντετέκτιβ να ανακρίνουν αυτόπτες μάρτυρες ανεξάρτητα από την Αστυνομία. Η επιτροπή δρούσε υπό τις οδηγίες του Τζωρτζ Λασκ το 1888 (https://el.wikipedia.org/wiki/1888). Ο Άλμπερτ Μπάρχετ, στα 1889 (https://el.wikipedia.org/wiki/1889), λέγεται πως ήταν επικεφαλής ενός ανάλογου γκρουπ.
Τον Σεπτέμβριο του 2014, o συγγραφέας Ράσελ Έντουαρτς ανακοίνωσε ότι ανακάλυψε την ταυτότητα με βάση το DNA. Βρήκε προς πώληση ένα ματωμένο σάλι από την Κάθριν Ήντοους το οποίο μετά από ταυτοποίηση DNA αντιστοιχήθηκε με τον 23χρονο Πολωνό μετανάστη Άαρον Κοσμίνσκι που εργάζονταν ως κουρέας στο Λονδίνο της εποχής.[12] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-12)
-
"προφίλ του εγκληματία"
Μετά την αθώωση του , Ντάνιελ Μνάχτεν (Daniel M'Naghten) το 1843 (https://el.wikipedia.org/wiki/1843), και την καθιέρωση των κανόνων του Μνάχτεν, οι γιατροί ολοένα και περισσότερα άρχισαν να αναμειγνύονται στον καθορισμό του αν ο κατηγορούμενος (για υποθέσεις δολοφονίας) έπασχε από ψυχασθένειες. Αυτό σε συνδυασμό με την ολοένα και μεγαλύτερη σημασία που αποκτούσε η ιατρική επιστήμη την ίδια περίοδο, οδήγησε σε μια αύξηση της συχνότητας με την οποία ενεπλέκοντο οι παθολόγοι στη διαδικασία των ερευνών. Η δουλειά τους περιελάμβανε την μεταχείριση των εγκληματιών που θεωρούνταν περισσότερο τρελοί παρά κακοί. Δεν είναι λοιπόν παράλογο που το 1880 (https://el.wikipedia.org/wiki/1880) ήδη εθεωρείτο απαραίτητη η άποψη τους σχετικά με τα χαρακτηριστικά του κατηγορούμενου.(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/3/30/Illustrated_Police_News_-_Jack_the_Ripper.jpg)
Σκίτσα και αναπαραστάσεις από εφημερίδα της εποχής
Η πρώτη τέτοιου είδους "άποψη", αντίγραφο της οποίας διασώζεται μέχρι σήμερα είναι αυτή που έδωσε ο χειρουργός της αστυνομίας Δρ. Τόμας Μποντ (Thomas Bond), τον Νοέμβριο του 1888, σε ένα γράμμα του προς τον Δρ.Ρόμπερτ Άντερον (Robert Anderson), επικεφαλής της αστυνομίας του Λονδίνου (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9B%CE%BF%CE%BD%CE%B4%CE%AF%CE%BD%CE%BF), και αφορά στον χαρακτήρα του "δολοφόνου του Ουάιτσάπελ".[13] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-13) Μετά τον φόνο της Κάθριν Ήντοους, ο Άντερσον ζήτησε από τον Μποντ να δώσει την άποψή του, καθώς είχαν ακουστεί πολλά σχετικά με τις γνώσεις και ικανότητες του δολοφόνου πάνω στην χειρουργική. Σύμφωνα με τον ερευνητή ψυχολόγο Ντέιβιντ Κάντερ (David Canter) οι προτάσεις του Δρ. Μποντ πιθανότατα να είχαν χαρακτηριστεί από τη σημερινή αστυνομία έξυπνες και εύστοχες.[14] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-14) Ο Μποντβάσισε την εκτίμησή του πάνω σε προσωπική εξέταση τού περισσότερο ακρωτηριασμένου θύματος και στις σημειώσεις των προηγούμενων φόνων.
Και οι πέντε φόνοι αναμφίβολα διαπράχθηκαν από το ίδιο χέρι. Στους τέσσερις πρώτους οι λαιμοί φαίνεται να έχουν κοπεί από τα αριστερά προς τα δεξιά. Στην τελευταία περίπτωση, εξαιτίας του εκτεταμένου ακρωτηριασμού είναι αδύνατο να προδιορίσουμε την κατεύθυνση, αλλά το προερχόμενο από την αρτηρία αίμα βρέθηκε στον τοίχο σε πιτσιλιές κοντά εκεί που πρέπει να βρίσκοταν και το κεφάλι της. Όλα τα δεδομένα με οδηγούν στο να πω πως οι γυναίκες πρέπει να ήταν ξαπλωμένες και σε κάθε περίπτωση πρωτα κοβόταν ο λαιμός τους.[15] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-15)
Ο Δρ. Μποντ ήταν απόλυτα σίγουρος ότι ο δολοφόνος (https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=%CE%94%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CF%86%CF%8C%CE%BD%CE%BF%CF%82&action=edit&redlink=1) δεν είχε την παραμικρή ιδέα από ανατομία, επιστήμη ή έστω τις τυπικές γνώσεις ενός χασάπη. Σύμφωνα με την άποψη του, "ο δολοφόνος πρέπει να ήταν τύπος μοναχικός, που περιοδικά κυριευόταν από ανθρωποκτονική ή ερωτική μανία (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1)". Ο χαρακτήρας των ακρωτηριασμών υποδήλωνε πιθανότατα 'τάσεις σατυρίασης'. Ο Δρ. Μποντ επίσης δήλωσε πως "η ανθρωποκτονική τάση μπορεί να προέκυψε μέσα από εκδικητικές ή μελαγχολικές σκέψεις, ή ακόμα ακόμα να οφείλεται σε θρησκευτική μανία (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9C%CE%B1%CE%BD%CE%AF%CE%B1)"
Ύποπτοι θεωρήθηκαν πολλοί: αποσχηματισμένοι κληρικοί, μνησίκακες μαίες,ακόμα κι ένας γορίλλας ενός πλανόδιου ζωολογικού κήπου, ενώ ο Άρθουρ Κόναν Ντόυλ υποστήριξε πως ήταν ο δράστης γυναίκα ή ένας διεστραμμένος άντρας ντυμένος γυναικεία. Ο περιφημότερος από τους υπόπτους θεωρήθηκε ο Εδουάρδος, δούκας του Κλάρενς, εγγονός της βασίλισσας Βικτωρίας, κι αυτό λόγω της διανοητικής καθυστέρησης του λόγω της σύφιλης από την οποία είχε προσβληθεί σε ηλικία 16 ετών μετά από κρουαζιέρα στην Άπω Ανατολή, αρρώστια που επενέργησε στον εγκέφαλό του.[16] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-16)
Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%BF%CF%81%CF%84%CE%B6_%CE%9C%CF%80%CE%AD%CF%81%CE%BD%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84_%CE%A3%CF%89) ισχυρίστηκε πως ο δολοφόνος με τα φρικιαστικά του εγκλήματα ήθελε να κάνει την κοινή γνώμη να αντιληφθεί την ανάγκη εξαλείψεως αυτών των εστιών ηθικής σήψεως των κακόφημων συνοικιών των μεγαλουπόλεων.[17] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-17)(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/4/49/MaryJaneKelly_Ripper_100.jpg)
Επίσημη φωτογραφία της αστυνομίας που δείχνει την σκηνή φόνου της Μαίρη Τζέιν Κέλλυ.
Τα γράμματα προς τις αρχέςΕνόσω διαπράττονταν οι φόνοι, η αστυνομία και οι εφημερίδες δέχτηκαν χιλιάδες γράμματα που αφορούσαν στην υπόθεση. Κάποια από αυτά ήταν από άτομα των οποίων η πρόθεση ήταν απλά να βοηθήσουν, όμως στην μεγάλη τους πλειοψηφία θεωρήθηκαν άχρηστα και αγνοήθηκαν.[18] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-LettersFromHell-18)
Μεγαλύτερο ενδιαφέρον φαίνεται να έχουν τα εκατοντάδες γράμματα που υποτίθεται πως είχαν γραφτεί από τον ίδιο τον δολοφόνο. Και πάλι τα περισσότερα από αυτά ήταν ψεύτικα και σχεδόν κανένα δε θεωρείται αυθεντικό. Από αυτά πάντως που υποτίθεται πώς όντως έχει γράψει ο ίδιος ο δολοφόνος τρία είναι αυτά που ξεχωρίζουν.«Αγαπητό αφεντικό»Το γράμμα γνωστό ως αγαπητό αφεντικό (Dear boss) γράφτηκε στις 25 Σεπτεμβρίου του 1888, ταχυδρομήθηκε και παρελήφθη στις 27 από το Κεντρικό Πρακτορείο ειδήσεων ενώ προωθήθηκε στην Σκότλαντ Γιάρντ (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE%BA%CF%8C%CF%84%CE%BB%CE%B1%CE%BD%CF%84_%CE%93%CE%B9%CE%B1%CF%81%CE%BD%CF%84) στις 29. Αρχικά θεωρήθηκε επίσης ψεύτικο, αλλά η άποψη αυτή αναθεωρήθηκε όταν η Ήντοους βρέθηκε τρεις μέρες αργότερα από την ημερομηνία που είχε γραφτεί το γράμμα με μερικώς κομμένο το αυτί της. Στο γράμμα περιλαμβανόταν η φράση «θα κουτσουρέψω το αυτί της κυρίας». Η Αστυνομία δημοσίευσε το γράμμα την πρώτη του Οκτώβρη σε περίπτωση που κάποιος αναγνώριζε τον γραφικό χαρακτήρα, αλλά η προσπάθεια δεν απέδωσε. Το προσωνύμιο "Τζακ ο Αντεροβγάλτης" πρωτοχρησιμοποιήθηκε σε αυτό το γράμμα και αμέσως τράβηξε τη προσοχή. Τα περισσότερα από τα επόμενα γράμματα αντέγραφαν το ύφος αυτού. Μετά τους φόνους οι αστυνομικοί δήλωσαν πως το γράμμα είναι ψεύτικο και το απέδωσαν σε έναν τοπικό δημοσιογράφο.[19] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-19)
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/9/9a/DearBossletterJacktheRipper.jpg)
Η επιστολή προς το αφεντικό
«Ο σκανδαλιάρης Τζακ»ο καρτ-ποστάλ με τίλο «Ο σκανδαλιάρης Τζακ» (saucy Jack) ταχυδρομημένο την πρώτη Οκτώβρη του 1888 προς το κεντρικό πρακτορείο ειδήσεων, είχε γραφικό χαρακτήρα παρόμοιο με το προηγούμενο γράμμα. Αναφέρει πως τα δύο θύματα — η Στράιντ και η Ήντοους — είχαν δολοφονηθεί πολύ κοντά το ένα με το άλλο: "διπλό το χτύπημα αυτή τη φορά". Λέχθηκε πως το γράμμα είχε ταχυδρομηθεί πριν κοινοποιηθούν οι φόνοι από την αστυνομία, οπότε ήταν απίθανο κάποιος παρανοϊκός να γνώριζε ήδη τόσα. Παρόλο που είχε ταχυδρομηθεί περισσότερες από 24 ώρες αφού είχαν γίνει οι δολοφονίες, οι λεπτομέρειες σχετικά με αυτές είχαν γνωστοποιηθεί σε δημοσιογράφους και κατοίκους πολύ πιο μετά. Πάλι οι αστυνομικοί αργότερα είπαν πώς ο ίδιος δημοσιογράφος που είχε γράψει και το γράμμα προς το αγαπημένο αφεντικό, είχε γράψει και αυτό.[20] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-20)
(https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/0/03/Saucy_Jack_front.jpg)
Το γράμμα από τον σκανδαλιάρη Τζακ (saucy Jack)
Το γράμμα «από την Κόλαση»Είναι επίσης γνωστό ως «το γράμμα του Λασκ» (Lusk's letter) και ταχυδρομήθηκε στις 15 Οκτώβρη. Αποδέκτης του ήταν ο George Lusk ο οποίος το παρέλαβε στις 16 του ίδιου μήνα. Ο Lusk άνοιξε ένα μικρό κουτί, όπου μέσα βρήκε ένα ανθρώπινο νεφρό, που είχε διατηρηθεί σε αιθανόλη, όπως είπε αργότερα ένας γιατρός. Ένα από τα νεφρά της Eddowes πράγματι είχε αφαιρεθεί από τον δολοφόνο. Αυτός που έγραψε το γράμμα ισχυρίζεται πως είχε τηγανίσει και φάει το άλλο νεφρό. Σχετικά με το αν το νεφρό ανήκε όντως στην Eddowes ή ήταν απλά μια κακόγουστη μακάβρια φάρσα υπάρχουν ακόμα διαφωνίες.[21] (https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B1%CE%BA_%CE%BF_%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%B2%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CF%84%CE%B7%CF%82#cite_note-RN002-21)
-
Η διάσημη ιστορία του κατά συρροή δολοφόνου που πέρασε στην ιστορία για τις φρικιαστικές σφαγές ιερόδουλων στο Λονδίνο του 19ου αιώνα. Προσοχή: Σκληρές εικόνες (pics)
Ξημερώματα 3ης Απριλίου του 1888 (http://www.mixanitouxronou.gr/category/stiles/sinevi-simera/). Στην κακόφημη συνοικία του Whitechapel στο Ανατολικό Λονδίνο, μια γυναίκα αιμόφυρτη, προσπαθεί τρικλίζοντας να επιστρέψει σπίτι της. Της έχουν κόψει το αυτί και τα πόδια της είναι γεμάτα αίματα, καθώς μέσα στον κόλπο της έχει τοποθετηθεί ένα μαχαίρι που την έχει τραυματίσει θανάσιμα. Είναι η πόρνη Emma Smith, που τρεις μέρες αργότερα πεθαίνει από ακατάσχετη αιμορραγία. Η δολοφονία της αποτελεί την 1η ανεξιχνίαστη υπόθεση, από μια σειρά δολοφονιών που συνέβησαν το διάστημα 1888 – 1889 στο Whitechapel του Λονδίνου. Αρκετές από αυτές αποδίδονται στον Τζακ τον Αντεροβγάλτη, τον πιο γνωστό κατά συρροή δολοφόνο. Όλοι αυτοί οι φόνοι είχαν ένα κοινό σημείο: Τα θύματα ήταν φτωχές πόρνες που είχαν στραγγαλιστεί, τους είχε κοπεί ο λαιμός και τους είχαν αφαιρεθεί ζωτικά όργανα.
(http://news247.gr/eidiseis/mixani-tou-xronou/article3392900.ece/BINARY/w660/mixani1.jpg)
Οι φόνοι και η μεθοδολογία του Αντεροβγάλτη
Δεν είναι ξεκάθαρο πόσες ακριβώς γυναίκες σκότωσε ο Τζακ ο Αντεροβγάλτης. Στο πέρασμα του χρόνου οι περισσότεροι ερευνητές, υποστηρίζουν ότι πέντε φόνοι φέρουν την υπογραφή του. Άλλοι πάλι μιλούν για τέσσερις και κάποιοι άλλοι για επτά ή περισσότερους.(http://news247.gr/eidiseis/mixani-tou-xronou/article3392901.ece/BINARY/w660/mixani2.jpg)
Το πρώτο επίσημο θύμα του η Mary Ann Nichols
Οι πόρνες δολοφονήθηκαν μεταξύ Αυγούστου και αρχών Νοεμβρίου του 1888. Δεν είχαν βιαστεί και πιθανότατα δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους. Όλες εκτός από το τελευταίο θύμα του, ήταν πάνω από 40 χρόνων και δεν είχαν ομοιότητες στο παρουσιαστικό τους. Οι περισσότερες ήταν μεθυσμένες, ή έτσι τουλάχιστον εικάζεται, την ώρα που πέθαναν. Ο γιατρός που εξέτασε το πτώμα της Μαίρη Ανν Νίκολς, που ήταν και το πρώτο «επίσημο» θύμα του, έμεινε άναυδος από την αγριότητα του μακελάρη. Ο λαιμός της ήταν κομμένος και η κοιλιά της ήταν ανοιγμένη, με τα εντόσθια της να χύνονται απέξω. Τα γεννητικά της όργανα είχαν κατακρεουργηθεί από κοφτερή λεπίδα, ενώ είχε δεχτεί μαχαιριές και σε άλλα σημεία του σώματος της. Ωστόσο, τα χτυπήματα είχαν γίνει με χειρουργική ακρίβεια και όχι τυχαία και άγαρμπα από κάποιον εγκληματία που διακατέχονταν από μίσος, άγχος και νεύρα. Η φούστα της ήταν σηκωμένη μέχρι τα πόδια, γεγονός που αποδείκνυε ότι ο Τζακ, χρησιμοποιούσε ως πρόσχημα για να της απομονώσει τον αγοραίο έρωτα που πρόσφεραν. Μόλις αυτές σήκωναν τη φούστα τους, τις έσφιγγε από το λαιμό μέχρι να χάσουν τις αισθήσεις τους ή να πεθάνουν. Στη συνέχεια τις ξάπλωνε στο έδαφος, έχοντας το κεφάλι τους στα αριστερά του και τους έκοβε το λαιμό.
(http://news247.gr/eidiseis/mixani-tou-xronou/article3392902.ece/BINARY/w660/mixani3.jpg)
H Anne Chapman, η 2η κατά σειρά νεκρή ιερόδουλη
Ύστερα, έπαιρνε τρόπαιο από τα θύματα του, ακρωτηριάζοντας τα πτώματα τους. Με τον ίδιο μεθοδευμένο τρόπο, αφαίρεσε τη ζωή και των πέντε άτυχων γυναικών.
(http://news247.gr/eidiseis/mixani-tou-xronou/article3392903.ece/BINARY/w660/mixani4.jpg)
Η Elisabeth Strife. Μια ακόμη ακρωτηριασμένη πόρνη από τον Αντεροβγάλτη
Σύμφωνα με την αστυνομία, ο Τζακ ήταν ηλικίας μεταξύ είκοσι και σαράντα, λευκός, αναστήματος μετρίου, δεξιόχειρας, με ιατρικές γνώσεις και ίσως με προβλήματα στύσης, καθώς δεν ερχόταν σε σεξουαλική επαφή με τα θύματα του. Εκτιμούσαν ακόμα οι αρχές ότι ήταν άτομο πλήρους απασχόλησης, αφού μόνο τα Σαββατοκύριακα ανέπτυσσε την αιμοσταγή δράση του, ενώ δεν θα έπρεπε να ήταν παντρεμένος, αφού είχε την δυνατότητα για πολλές ώρες να γυρίζει στους δρόμους, προκειμένου να εντοπίσει τα θύματά του.
(http://news247.gr/eidiseis/mixani-tou-xronou/article3392905.ece/BINARY/w660/mixani5.jpg)
Το πτώμα της Catherine Eddowes, που δολοφονήθηκε από τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη
(http://news247.gr/eidiseis/mixani-tou-xronou/article3392907.ece/BINARY/w660/mixani6.jpg)
"Πολλοί ύποπτοι διάβηκαν το κατώφλι της Σκότλαντ Γιαρντ εκείνη την εποχή, όμως οι επιθεωρητές θεώρησαν πιο πιθανούς ενόχους τέσσερις από αυτούς. Έναν φτωχό Πολωνοεβραίο, έναν Αμερικανό κομπογιαννίτη γιατρό, έναν Ρώσο ψυχοπαθή κλέφτη και ένα Βρετανό δικηγόρο, που αυτοκτόνησε τον Δεκέμβριο του 1888."