Τις νύχτες και τις μέρες που λέγονται τα παραμύθια

[Μένια..]

Ένα μολύβι, ένα χαρτί να συντροφεύουν τη σκέψη * συνταξιδιώτες παράλογοι, ακούραστοι συνομιλητές σε έναν πρόχειρο μονόλογο αυθαίρετης έξαρσης και θλίψης. Το βήμα σου αργό, ξεφεύγει της σκιάς σου – μοιάζει πολύ να είναι το φορτίο. «Στα όνειρα των καρνάβαλων, στέρεψαν τα χρώματα» μου λες.
Κι όμως η φωνή σου έχει κάτι από άσπρο και μαύρο, κάτι από κόκκινο και από αυτό το παιχνιδιάρικο πράσινο που έχουν τα δέντρα. Σε σκέφτομαι να δίνεσαι, να τσαλακώνεσαι και ξοδεύεσαι μέσα από αγάπες που γλυκό πύρετο ανάβουν τη νύχτα μα τη μέρα κουρνιάζουν τ’αγρίμι μέσα τους,  σε ένα κρεβάτι στρωμένο με συγνώμες – κι ας τις κρατάς όλες για σένα. Έτσι, ξεγελάς τη σάρκα που περιμένει την αφορμή για να πει τη δική της ιστορία.
Κρατώντας πέντε αστέρια στην παλάμη, κοντά μου να γυρεύεις τις ουλές σου. Είναι που ξέχασα να σβήσω τα σημάδια κι είναι που πρόλαβες να ντύσεις τις πληγές σου. Φοβάμαι, για να
ξεκουράσεις το σώμα σου, αφού συνηθίζεις να τις σέρνεις μαζί σου. Κι όταν θα κλέψεις του ιππότη την ασπίδα, κι όταν παλέψεις με ελπίδες γερασμένες, μήτε τα τέρας των καιρών σου να ξυπνήσει, μήτε τ’αγέρι που σφυρίζει στα μαλλιά σου. Γιατί την ιστορία μας δεν θέλω να ξεχάσεις:

     Αράχνης ιστό να υφαίνει η κόρη του πόνου, του εφιάλτη και του φθόνου. Πρίγκιπες άτυχοι παλεύουν στις κλωστές της – πολύ με θλίβει η τύχη των. Αχόρταγη της πείνας της, καταβροχθίζει παλικάρια, κλέβει τη νιότη τους, σκίζει τη σάρκα τους.. τις νύχτες που λέγονται τα παραμύθια. Έτσι, να ξεγελά τη μέρα που πεθαίνουν και οι δράκοι και η φλόγα τους.
   
   Η κόρη της χαράς, της ευδαιμονίας και της αγάπης.
Πρίγκιπες τυχεροί πλαγιάζουν στα φτερά της – πολύ με ευφραίνει η τύχη των. Αχόρταγη της καλοσύνης της, αναθρέφει παλικάρια, ευλογεί τη νιότη τους, χαϊδεύει τη σάρκα τους.. τις μέρες που λέγονται τα παραμύθια. Έτσι, να ξεγελά τη νύχτα που υφαίνονται και οι ιστοί και οι θάνατοι των αθανάτων..


                ---------------------------------------------------------------------------------

   

  Καμιά φορά, ένα βλέμμα μέσα από τα μάτια των άλλων αρκεί για να δεις αυτό που θέλεις να πεις.  Η φωνή σου έχει κάτι από άσπρο και μαύρο, κάτι από κόκκινο και από αυτό το παιχνιδιάρικο πράσινο που έχουν τα δέντρα
Στον Ιππότη.

[Neikos]

ο τροπος και η γλωσσα που χρησιμοποιεις ειναι αξιοθαυμαστα...
ελευθερο σαν τις σκεψεις σου που παιρνουν εκεινη την στιγμη απο το μυαλο σου...

ελπιζω ο ιπποτης να μην ειναι τυφλος

[x-versous]

Μόλις το διάβασα μου θύμισε κάτι δικό μου :

Που είναι οι δράκοι που μου έταξες πατέρα;
Που είναι οι μάγοι που προσέχουν τα παιδία ;
Στα παραμυθία που μου έλεγες μητέρα, πάντα
κέρδιζαν οι καλοί, κι` ανθρωπιά.
Μα στο δικό μου παραμύθι, κάτι πήγαινε στραβά,και
ξαφνικά,  ναι ξαφνικά, δεν είχε δράκους και φωτιές,
δεν είχε ιππότες και γριές, που κάνουν ξόρκια.
Και βασιλιάδες αυλικούς, μου επιτίθενται μ` ακούς;

Πολύ όμορφο μπράβο σου !!!

[Μένια..]

Ευχαριστώ ιδιαιτέρως 

[master of puppets]

είναι απλά υπέροχο...σου έυχομαι παντα ενα μολύβι και ένα χαρτί να συντροφεύουν την σκέψη σου.....κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο...

[Μένια..]

   Κάτι απογεύματα με καφέ και τσιγάρο, να βλέπουμε άλλο ήλιο και άλλες πόλεις - αφού κάθε μπαλκόνι έχει άλλη θέα, σωστά; Να'σαι καλά Ηλία και εύχομαι να είσαι πάντα από τους τυχερούς πρίγκιπες.

[oatdp]

Μεγάλη η χάρη του!

[συννεφάκι]

Είναι υπέροχο...!
Δυνατό, ξεχειλίζει συναίσθημα και σαφώς έχει κάτι
απο ασημοστολισμένα σοκάκια παραμυθένια..

[Μένια..]

Ευχαριστώ πολύ.