Σε μια παραγκούπολη αφήνω το κορμί μου

[γεροντας]

Σε μια παραγκούπολη αφήνω το κορμί μου
κι μέρα έγινε  με μιας χειμώνα μέρα
Ο τσίγκος τρίκλιζε κι εγώ μαζί του
στρίφωνα χαρτί στην άκρη των ποδιών.

Ήρθε ο γείτονας και δανεικά γυρεύει
φτάνει μου λέει η πρώτη η βροχή
Γι αυτό το πλαστικό γυρεύει
Μπιτόνι να μαζέψει το νερό.

Μα φίλε μου του λέω είσαι μόνος
εγώ έχω τα τρία μου παιδιά.
Κι ευθύς αμέσως κλαίει του θύμισα
Λέει τα χρόνια τα παλιά.

Τότε που είχε σπίτι πέτρινο με στέγη
με τζάκι στην μία του γωνιά.
Το ένα μωρό στην κούνια του να κλαίει
το άλλο να το αλλάζει η κυρά.

Μια βροντή στον ουρανό ταράζει
Την μνήμη αυτή του γείτονα
Κι ήρθε η βροχή να τους θυμίσει
Την παραγκούπολη ,την λάσπη ,την ψευτιά.

Έλα κοντά μου γείτονα και κάτσε
Φτάνει και για σένα η κόρα του ψωμιού
τα πλαστικά μας όνειρα έλα κάψε
Την ξέρουμε την μοίρα του φτωχού.

Η παραγκούπολη ξέρει την λαμαρίνα
τι θόρυβο γεννά και πόσο κάνει.
Την ανθρωπιά την ξέπλυνε η πείνα
Κι η κοινωνία γεννήματα απάνθρωπα ξερνά.

Γι αυτό φίλε μου γείτονα τα δανεικά σου ξέχνα
εδώ δεν έχει τράπεζα η ζωή
Εδώ η φτώχια παντρεύτηκε την πείνα
Μαζί ανοίξανε της μοίρας μαγαζί.

[/color]