Δείτε την σελίδα του kithara.gr στο facebook, στο twitter, και στο youtube
0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.
Λέξεις αέρηδες, φισέκια από χιόνιΜπρος της γυμνός χωρίς ψυχή κλείνω τ’ αυτιά μουΑπ’ τις παλάμες της αρπάζω τα όνειρα μουπροτού στεγνώσουν στης ελπίδας το μπαλκόνιΤυφλή ανάγκη και οδηγός μου η αφήέπλεξα γέφυρες πολλές με τις ουλές τηςΌμως σαν μπήκε λίγο φως στις συμβουλές τηςείδα πως λείπει της καρδιάς η υπογραφήΜε το μετάξι της ματιάς της δανεικόαπό ένα ποίημα που με δόλο είχε πιστέψειμ’ άχρηστη τόλμη προσπαθούσε να μου κλέψειτης λυπημένης μου καρδιάς το μυστικόΤης μετριότητας το άχαρο ποτάμιας μοιάζει ήρεμο, σαν το μυαλό θολώνειΚαι η γλύκα που’ νιωσα στα χείλη μου να λιώνειέμοιαζε ζάχαρη, μα ήταν ασπαρτάμη
Μου βγάζει μια νοσταλγία....πραγματικά πολύ ωραίο...σου αφήνει πολλές εικόνες...και όταν σταματήσεις να το διαβάζεις σου μένει σαν σύνολο...πραγματικά πολύ καλό....και στο πιο τεχνικό μέρος...ωραιος τρόπος να χειρίζεσαι την ομοιοκαταληξία (μου διαφεύγει πως λέγεται τώρα...δεν πρόσεχα πολύ στα Κείμενα )