Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: ΠΟΙΟΣ στις 18/03/19, 22:31
-
ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΛΕΞΕΙΣ
Πάλεψα να δώσω ήχο στη σιωπή μου
για να ακούσεις τις βροντές του πολέμου που μαινόταν στην ψυχή μου
για να ακούσεις την αγάπη μου που σε παρακαλούσε να την βγάλεις από το σκοτεινό πηγάδι του φόβου
για να ακούσεις το παιδί μεσα μου να σε εκλιπαρεί για να μην το ντύσεις με τα ρούχα των μεγάλων
για να ακούσεις τον ρόγχο του θανάτου των λουλουδιών που έκοψες απ της καρδιάς μου τον κήπο και τα άφησες να μαραθούν σιγά-σιγά στο βάζο
Μα με πρόδωσαν οι νότες και οι λέξεις
που έγιναν ένα άνοστο και φάλτσο τραγούδι
που έμοιαζε με γρύλισμα θηρίου και κλάμα μωρού
Πάντα μιλούσα πολύ μα δεν έλεγα τίποτα
γιατί οι λέξεις που είχαν το αίμα μου ήταν σιωπή
γιατί η γλώσσα της αγάπης μου ήταν σιωπή
γιατί οι βροντές της ψυχής μου ήταν σιωπή
Τα όνειρα μου ηταν σιωπηλά
αν άκουσες κάτι από μένα θα ήταν από τους εφιάλτες μου που κάνουν πολύ θόρυβο
Ημουν σιωπή πριν με γεννήσεις
έγινα σιωπή όταν με σκότωσες
όλα όσα είδες και άκουσες ήταν οι εφιάλτες μου
Α.Π.