Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: Μ.Π στις 28/11/08, 17:43
-
Σε κοιτάζω με βλέμμα μικρού παιδιού
και φορώ τα ρούχα σου τα παλιά.
Αυτά τα αρώματα που μυρίζουν θλίψη και έρωτα μαζί.
Πόσοι δρόμοι χωρούν τα βήματά μας;
Και πόσοι ουρανοί χωρούν τα βλέμματα μας...
Πάρε ένα χαλίκι από τους δρόμους που φιληθήκαμε
και κρύψε το σε μια τσέπη της καρδιάς σου.
Άφησε το ύστερα στο χέρι μου,
που ίσως τότε να μην μοιάζει σαν άλλο πορτραίτο του Dorian Gray...
(Αφηρημένη τεχνη πίσω από μαυρο μανίκι, παλιές και πρόσφατες πινελιές...)
Κάπου μακριά, ενα φανάρι πλέει μονάχο στην αλμύρα αυτού του κόσμου.
Παίρνω μολύβι και γράφω πάνω στις γυμνές σκιές μας "παντοτινα"...
Με τι χρώμα χαρτί περιτυλίγματος να αγκαλιάσω τις αναμνήσεις μου;
Από ποιόν όροφο να αφήσω την αγάπη μου για σένα,
για να σπάσει όσο ικανοποιητικά θες εσυ;
Σε σένα, που θα διαβάσεις αυτο, και δεν θα σηκώσεις πια τo τηλέφωνο
για μια καταχώρηση που ίσως γραφει ακόμη dntlis...
-
σκορπιες εικονες...
και ο καθενας με το δικο του πρισμα αποκρυπτογραφει το εργο σου...
μπραβο φιλε μου