Joe Satriani - Flying In A Blue Dream

[Symeon]

Μιας που πιασαμε τις κριτικες...

Με κάποια επιτυχία του δεύτερου δίσκου ( 2 χρόνια μετά ) ο Satriani ετοιμάζει πιο "σωστά"  η μάλλον πιο προσεκτικά τον 3 κατά σειρά δίσκο του ( 1989 ), εξαιρώντας το ep Dreaming #11. Στην Relativity Records και με τους ίδιους συνεργάτες σχεδόν εξολοκλήρου, η "παρέα" κλείνεται στο στούντιο της Καλιφόρνια για να γράψει για άλλη μια φορά μουσική. Αυτός ο δίσκος είναι μια από τις "κρίσιμες καμπές" του Satriani, αφού όχι μόνο είναι πλέον επίσημα endorsed στην Ibanez και την DiMarzio αλλά κυρίως διότι κάνει και φωνητικά για πρώτη φορά σε δίσκο του. Συνεχίζει να πιστεύει ότι δεν έχει καλή φωνή και γι' αυτό είναι "παράξενη" η παρουσία της. Από τότε ο Satriani θα είναι πιο ανοικτός στο θέμα φωνή. Όσον αφορά στη μουσική, και αυτός ο δίσκος έχει φτιαχτεί με μεράκι και βαθμολογείται από τους καλύτερους και πιο χαρακτηριστικούς  δίσκους του. Χαρακτηριστικά παραδείγματα, κομμάτια που σε κάθε συναυλία του δεν λείπουν. Ο δίσκος ήταν μέσα στα 30 καλύτερα του 1989 στην Αμερική, και την ίδια τύχη είχαν και πολλά από τα κομμάτια. Αυτό για την εποχή και την κατάσταση των Ιnstumental Rock είναι νίκη. Υπάρχουν κομμάτια σαφούς κιθαριστικού προσανατολισμού, κομμάτια με έμφαση στον ήχο, εύθυμα και πιο συναισθηματικά κομμάτια, γρήγορα, χαλαρά, απ' όλα έχει το πέταγμα. Και όχι λόγω εμπορικότητας. Ακούγοντας τον δίσκο χωρίς σταμάτημα, παρατηρεί κανείς ότι δεν υπάρχουν "κενά" στην συνοχή. υπάρχουν πολλές μεταβολές στην διάθεση, αλλά δεν υπάρχει διάθεση για σταμάτημα. Ο Satriani παίζει εδώ, όλες τις κιθάρες, μπάσο, πλήκτρα, μπάντζο, φυσαρμόνικα, κρουστά, και είναι και στα φωνητικά. Όπως είπαμε συνεργάτες είναι οι γνωστοί Jeff Campitelli στα ακουστικά και ηλεκτρονικά ντραμς και στα κρουστά, ο Bongo bob smith στα ντραμς και τα κρουστά στα Strange, Back to Shalla- Bal, και Ride. Ο John Cuniberti στο σιτάρ και τα κρουστά και ο Stuart Hamm στο μπάσο στα Bells of Lal και Strange. Τέλος ο Simon Phillips στα ντραμς στο I believe. Η παραγωγή ξανά από τον ίδιο  και τον Cuniberti είναι αρκετά καλή. Κομμάτια που ξεχωρίζουν ( πολύ )  είναι τα Mystical , Flying, Strange, Believe, Rush, Moon, Shalla, forgotten. Όπως καταλαβαίνετε ο γράφων αντιμετωπίζει δυσκολία στο να ξεχωρίσει 2-3 κομμάτια αυτού του δίσκου. Τον λόγο θα τον ανακαλύψει ο ακροατής.

Track List
1. Flying In A Blue Dream    
2. The Mystical Potato Head Groove Thing    
3. Can't Slow Down    
4. Headless    
5. Strange    
6. I Believe    
7. One Big Rush    
8. Bid Bad Moon    
9. The Feeling    
10. The Phone Call    
11. Day At The Beach (New Rays From An Ancient Sun)    
12. Back To Shalla-Bal    
13. Ride    
14. The Forgotten (Part One)    
15. The Forgotten (Part Two)    
16. The Bells Of Lal (Part One)    
17. The Bells Of Lal (Part Two)    
18. Into The Light

Καλή σας ακρόαση...

[metalouda]

απο τα αγαπημενα μου του Joe Satriani ..χωρις να ξερω και πολλα βεβαια απο κιθαριστικα ..ξερω να ακουω ομως...Ειναι ενας δισκος που ακουω συχνα πυκνα και αν θυμαμαι καλα..απο το Flying In A Blue Dream εμαθα τον Satriani.

[buckethead RULES!!]

Άλλο ένα διαμάντι στην συλλογή με τα κιθαριστικά άλμπουμ, αν και κάποια κομμάτια νομίζω ότι θα έπρεπε να λείπουν. Ενώ ξεκινάει εκπληκτικά με το ομώνυμο,το mystical και το can't slow, μετά κάνει κοιλιά.Τα κομμάτια 4,5 και 6 τα θεωρώ μέτρια και τα προσπερνώ όταν ακούω το cd. Απο κει και πέρα όμως.............ΑΠΟΓΕΙΩΣΗ μέχρι το τέλος του άλμπουμ. Προσοχή!!!! Η ακρόαση των One big rush , Bid bad moon και Back to Shalla-Bal μπορεί να αποβεί ιδιαιτέρως επικίνδυνη κατά τη διάρκεια οδήγησης στην εθνική οδό........

[Jose]

Εκπληκτικό αλμπουμ, οχι τοσο κιθαριστικο οσο το surfing, καθως οπως ειπε και o Symeon εχει κ αλλα στοιχεία, αλλά παρεμένει εκπληκτικό με πανεμορφες μελωδικες γραμμες. Απο τα αγαπημένα μου.... Συγχαρητήρια Symeon για την παρουσίαση!

[Symeon]

Buck > δεκτη σαφως η αποψή και χαιρομαι που εχουν ανατποκριση οι κριτικές...παντως το strange ξενιζει λιγο στην αρχη , και σε μενα ειχε αυτην την αντιδραση αρχικα...αλλα βλεποντας τις συμμετοχες, ( βασικα, για την ακριβεια ο Hamm, παιζει μπασο μονο στην γεφυρα, οπου ειναι και το χαρακτηριστικο για μενα μερος ) σε κανεινα το ξανακοιταξεις..και οντως το σολο αρχιζει πολύ μα παρα πλύ ομορφα. μετα εχει ενα κενο και συνεχιζει με shred αλα satch. Και πριν τελειωσει εχει ενα πολύ ομορφο μουσικο μερος. Γενικα ειναι πολυ ωραιο κομματι αν ξεπερασεις το πρωτο σοκ της μαλλον εκνευριστικης-αλλα οχι αρκετα εκνευριστικης για να κανει εντυπωση ( στυλ Vai ) που εχει στο straaaaaannngeee που σπαει νευρα...
Όσο για το Believe εμενα μαρεσει...είναι διαφορετικο...πιστευω οτι θα το κρατουσε τελειως χωρις σολο μονο και μονο για να πει αυτ απου θελει να πει αλλα τελευταια στιγμη κωλωσε και εβαλε και το σολακι στο τελος που ταιριαζει αρκετα. Εμενα περιεργως το Phone Call με χαλασε αρκετα μεχρι που μπαινει το σολο..και γενικα δεν το θεωρω απο τα δυνατα σημεια του δισκου...
Jose>  σε ευχαριστω παρα πολύ...θα ακουλουθησουν και αλλες...

[buckethead RULES!!]

Τα συγκεκριμένα κομμάτια τα έχω ακούσει πολλές φορές, αλλά εξακολουθούν να μη με συγκινούν... Παντως συμφωνούμε απόλυτα στο εξής: Το άλμπουμ είναι muuuuuuust!!

[TASOSGR]

συμφωνω οτι ειναι δισκαρα, αλλα ακομη καλυτερο ειναι το strange beautiful music. εκει ακουστε τι κανει το παιχτρονι! απιστευτα τραγουδι και riff, απιστευτος ηχος, και προπαντως οjoe ανεκαθεν εχει το στυλ του που τοσα χρονια δεν εχει προσβαλει κανεναν. και αυτο ειναι που με εκανε να μην τον γουσταρω απλα σαν μουσικο, αλλα να τον αγαπησω και σαν ανθρωπο!

[buckethead RULES!!]

συμφωνω οτι ειναι δισκαρα, αλλα ακομη καλυτερο ειναι το strange beautiful music. εκει ακουστε τι κανει το παιχτρονι! απιστευτα τραγουδι και riff, απιστευτος ηχος, και προπαντως οjoe ανεκαθεν εχει το στυλ του που τοσα χρονια δεν εχει προσβαλει κανεναν. και αυτο ειναι που με εκανε να μην τον γουσταρω απλα σαν μουσικο, αλλα να τον αγαπησω και σαν ανθρωπο!

Πραγματικά φοβερό άλμπουμ και αυτό!! Πολύς κόσμος θα έδινε ένα νεφρό για να έχει γράψει κάτι τέτοιο!!! Δεν πολυαναφέρεται όμως απο του οπαδούς του Satriani. Γιατί ρε παιδιά;;;;;

[Symeon]

κατσε και ερχεται δισκοκριτικη..... περιποιημενη,....

[Light_Without_Heat]

Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι ποίημα.