Μάτια μου

[Gregori]

    Εσύ! μάτια μου
Ο άντρας,
νάναι μάτια μου,
τ' άλλο μισό σου ταίρι'
να τον κοιτάς κατάματα!
να λάμπεις σαν αστέρι.

---Η ευτυχία χτίζεται,
ως λένε,
βήμα - βήμα'
δίχως αφέντρα σπιτικό,
σκορπά στο πρώτο κύμα.

---Να αγαπάς αληθινά'
και γιά να τον κερδίσεις,
το σπίτι σας γιά χάρη του φρόνιμα να φροντίσεις'

με χάρη να τον καρτερείς αργά το μεσημέρι'
και το φαΐ,
νάναι ζεστό από δικό σου χέρι.

---Για Κείνον !
νάναι ανοιχτή η αγκαλιά σου μόνο'
κοντά του νάσαι η χαρά,
μαζί του και στον πόνο.

---Σαν τον αγγίζεις,
τρυφερά,
σαν άγιο περιστέρι,
τότε  μονάχα η χαρά,
χαρά θέ να σου φέρει..

Μάτια και φώς μου'
μάτια μου !

όταν τον αντικρύζεις,
ένα ζεστό χαμόγελο αρκεί'
αρκεί να του χαρίζεις
και τα Παιδιά σας μάτια μου...
ΕΣΥ !!! εσύ να τα ταΐζεις
και να τα νανουρίζεις
                         μάτια μου !!!

[Modmor]

είναι περίεργο, ερασιτεχνικό, και λίγο φαλλοκρατικό μου φάνηκε

[pimami]

δεν θέλω να παραστήσω τον υπερασπιστή του γυναικείου φύλου! ούτε το δικαίωμα έχω να το κάνω, ούτε το έχουν ανάγκη αυτό άλλωστε! θα το κάνουν από μόνες τους αδιαφορώντας!

δεν έχει τύχει να διαβάσω άλλα δικά σου, αλλά αυτό εδώ θα με οδηγήσει σε ένα από τα ελάχιστα, εξολοκλήρου, αρνητικά σχόλια που έχω κάνει κατά τη διάρκεια της δράσης μου εδώ μέσα!

..αρκεί.

[Stergios Kourou]

Δεν είμαι σίγουρος ότι είναι έτσι οπως λέτε....

Μάλλον μιλάει σε άλλη εποχή...

Εμένα μου θυμισε κάτι μανάδες θύματα, "παλιά κεφάλια" που δασκαλεύαν έτσι τις κόρες τους επι εποχής πατριαρχικής οικογένειας...

Βλέποντας το ως τετοιου είδους μεταφορά, μου άρεσε...

[pimami]

και κάπου εδώ ο Στέργιος μας βάζει στις θέσεις μας...

βέβαια από κάπου θα πρεπε να φαίνεται αυτό εφ' όσον είναι έτσι!

**προς το παρόν τα βάζω με τη φαντασία μου που δεν σκέφτηκε αυτό που σκέφτηκε ο Στέργιος...

[συννεφάκι]

Χμμμ... 
Δεν ξέρω αν θα το χαρακτήριζα φαλλοκρατικό,
πάντως, το διάβασα με χαμόγελο! 
Ναι, περίεργο μάλλον θα το έλεγα
και, για κάποιο λόγο, αστείο (δίχως να είναι αυτό αρνητικό)
σε μια εποχή σαν αυτή που ζούμε τώρα..!

[argentina]

Εμενα με πηγε στη δυναμη της οικογενειας! Της Ιερης αυτης αξιας...  Πατριαρχικη ή Μητριαρχικη δεν εχει σημασια...
Γαληνη μου εδωσε, εκει που δε ζητας πολλα και ευτυχισμενος εισαι γι αυτο!
Μακαρι να ξαναγυρνουσαν εκει....  τα πραγματα!
Πολυ γλυκο! 

[pascal.]

Θα μπορούσα να θεωρήσω ότι το ποίημα αναφέρεται σε αυτό το "κάνε το άτομο που αγαπάς να νιώθει ο πιο σημαντικός άνθρωπος του κόσμου" αν δεν είχε φύλο, αν δεν αναφερόταν σε γυναίκα.

Έτσι όπως αποδίδεται μου δίνει και εμένα την αίσθηση της παλιάς εποχής μεν (όπως λέει ο Στέργιος-qrusticks), του "να πάει και να μην ξανάρθει" δε.

[amfenster]

Δεν ξερω... Εγω μια ζεστασια ενιωσα μεσα μου καθως το διαβαζα... Τη μανα μου θυμηθηκα και τιποτα αλλο...

[Vagabond]

Τώρα γιατί έχω την εντύπωση ότι οι κοινωνιολογικές προσεγγίσεις τύπου (άνθρωπος και ζωή) στον ένα ή στον άλλο βαθμό ξεκίνησαν ήδη από το πρώτο σχόλιο...μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει 

Θα συμφωνήσω.

Λοιπόν, από καθαρά τεχνικής άποψης, μου άρεσε το στυλ ρίμας και στιχοπλασίας, και βρήκα ενδιαφέρουσα την έκφραση σε κάποια σημεία που πραγματικά θύμιζε παλιότερες τεχνοτροπίες.

Επίσης, αν και προσωπικά διαφωνώ με το μήνυμα που περνάει όπως το αντιλαμβάνομαι, χωρίς να κάτσω να το κρίνω εδώ, να πω ότι όντως εκφράζεται με πολύ γλυκό και νοσταλγικό τρόπο.

Από κοινωνιολογικής πλευράς, συμφωνώ με τους... διαφωνούντες, αλλά ο καθένας μπορεί να έχει όποιες απόψεις θέλει.

[mymood]

Μα τρελαθήκαμε τελείως? Μα που ειδατε τον φαλοκρατικο χαρακτηρα επιτέλους??
Ετσι που ισοπεδωθηκαν ολα πια σημερα, που να ψαχνεις με το φαναρι αισθηματα, ας μη μιλησω για ποιητικες ευαισθησίες.
Σαν ποιημα να το δουμε κι ας κουβεντιασουμε μετα οσο θελετε.
Εχει μια δυναμη πρωτογνωρη οπως το διαβασα,
και κυρίως δεν ειναι απο αλλο παραμυθι, ειναι απο το παραμυθι εκεινο που ευτελιστηκε,
απο τη στιγμη που πεταξαμε απο πανω μας καθε ιχνος ζεστασιας καθε ιχνος κανονων ηθους.
Ναι σημερα φανταζει καπως οπως λενε μερικοι, θύματα καθως πορευομαστε μια ξενης υποκουλτουρας,
που μας θέλει ακαμπτους,εργασιομανεις,κρυμενους στις μασκες μας ωστε να μη φαινεται η αληθεια μας.
Καιρο ειχε να παρει φωτια το φόρουμ για χαρη καποιου ποιηματος και πολυ το χαρηκα.
Και το χαρηκα περισσοτερο οταν διαπιστωσα, πως καπου ακομα αντιστεκομαστε με οσες δυναμεις μας περισευουν,
γιατι μεσας μας, εξακολουθουν να υπαρχουν βασικες αρχες μιας παραδοσης και ενος τροπου ζωής που βασιζονται
στα πιο ζεστα αισθηματα.
Ας μη παει η συζητηση αλλου παρασυρμενοι απο καποιους που απλα πολυ απλα ...δεν καταλαβαν τι διαβασαν.

Μου αρεσε πολυ, τοσο απλα και παω παρακατω.!!!!!!!!!!

[Βραζίλης]

Οι κριτικές επί των κριτικών και επί των κριτών μεταφέρθηκαν στον Κάδο Ανακύκλωσης.

[kain]

Ο πρώτος συνειρμός είναι εκείνος που ανέφερε ο qrusticks: θυμίζει (παρατεταμένο σε έκταση) γνωμικό που θα μπορούσε να πάρει θέση σε κάποια ανθολογία του Πολίτη, από το στόμα μάνας που νουθετεί την κόρη με έναν τρόπο παλιομοδίτικο (κάτι σε "τίμα τον άντρα σου και το σπιτικό σου" ή "τίμα την κεφαλή του σπιτιού σου" και τα συναφή).
Υπό αυτό το πρίσμα, η αντίδρασή μου είναι ίδια με εκείνη του συννεφακίου, ένα χαμόγελο στα χείλη για το πρόσχαρο του θέματος.

[Witchking]

Έχω την πεποίθηση ότι το post του Mymood ατυχώς αφαιρέθηκε εφόσον αποτελεί κριτική επί της ουσίας του περιεχομένου του ποιήματος...

Πέραν αυτού , αν ένα ποίημα δεν αποτελεί σημείο προβληματισμού ως προς τα νοήματά του και αν αυτά δεν συζητώνται , τότε μάλλον έχει αποτύχει πλήρως , όσο "ποίημα" από τεχνικής απόψεως και να είναι.

Τελικά κάποτε πρέπει να αποφασίσουμε τι ακριβώς θέλουμε. Τα μπράβο και τα εύγε και τα υποκλίνομαι ποιητά μου  ή τις συζητήσεις (έστω και έντονες ή και αιχμηρές ) εξ' αφορμής ενός στίχου...

[Witchking]

Υπό το παραπάνω πρίσμα λοιπόν , εμένα προσωπικά καθόλου χαμόγελο δεν μου έφερε στα χείλη όταν το διάβασα. Το τίμα τον άντρα σου ( όχι το τίμα την κεφαλή του σπιτιού σου ) έχει φοβερή αξία ίση με το "τίμα την γυναίκα σου".
Δεν χρειάζεται να παραθέσω όλες τις έρευνες-αναφορές σχετικά με την αξία της γυναίκας στην συνοχή της οικογένειας (πολύ περισσότερο από αυτή του άνδρα). Όλες οι έρευνες εξίσου καταλήγουν ότι τα παιδιά , πρέπει να μεγαλώνουν από τη μάνα και όχι από την baby sitter ή την μαμά της μαμάς ή την πεθερά. Είναι όλα όσα ανέφερε ο Mymood σε αυτά που έγραψε και πολύ περισσότερα...

Εκεί που κάποιοι βλέπουν φαλλοκρατισμό , άλλοι βλέπουν την αξία της μητέρας και συζύγου. Δεν βλέπετε αξία  στο να μεγαλώνει μια μητέρα τα παιδιά της , αλλά βλέπετε αξία στο να πρέπει να εργάζεται για να συμπληρώσει το εισόδημα της οικογένειας και να αφήνει τα παιδιά της να τα μεγαλώνουν τρίτοι.

Λάθος αξίες..

[bassman(4 String Suicide!)]

Ωραιο ποιημα.Δεν μπορω να πω και γω οτι βλεπω οτιδηποτε φαλλοκρατικο.Ουδεμια σχεση.Συμφωνω με τον Παρη παντως.Δεν ειναι φαλλοκρατικο να μεγαλωνει μια μητερα τα παιδια της και να φροντιζει το σπιτικο της.Ισα ισα στην σημερινη εποχη ιδιως ετσι οπως εχουμε γινει ειναι αξιοθαυμαστο οταν μπορει και γινεται.

[kain]

Mια σειρά από απορίες, χωρίς αξιολογική σειρά:

Υπό το παραπάνω πρίσμα λοιπόν , εμένα προσωπικά καθόλου χαμόγελο δεν μου έφερε στα χείλη όταν το διάβασα.

Πού ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα με την αντίδραση του χαμόγελου; Με την ευχάριστη αίσθηση που μπορεί να δημιουργήσει ένα κείμενο στον αναγνώστη; (εκείνο το "Είναι πολύ όμορφο να σου βγάζει χαμόγελο ένα ποιήμα!" που έγραψε το συννεφάκι σε ένα ακόμα μήνυμα που βρέθηκε στον κάδο)

Το τίμα τον άντρα σου ( όχι το τίμα την κεφαλή του σπιτιού σου ) έχει φοβερή αξία ίση με το "τίμα την γυναίκα σου".

Δε βλέπω να αντιλέγει κανείς. Προς τί η "υπενθύμιση" της διαπίστωσης; (στην οποία φτάνουμε απ' όσα ακολούθησαν)

Εκεί που κάποιοι βλέπουν φαλλοκρατισμό , άλλοι βλέπουν την αξία της μητέρας και συζύγου.

Κι ενώ εδώ κρατάμε, μέσω των αόριστων αντωνυμιών, μια πισινή σχετικά με το τι βλέπει και τι δε βλέπει ο καθένας (να σημειώσουμε πως για φαλλοκρατισμό μίλησε ρητά μόλις ένα μέλος, κι αυτός μετριάζοντας την εντύπωσή του με ένα "λίγο")...

Δεν βλέπετε αξία  στο να μεγαλώνει μια μητέρα τα παιδιά της , αλλά βλέπετε αξία στο να πρέπει να εργάζεται για να συμπληρώσει το εισόδημα της οικογένειας και να αφήνει τα παιδιά της να τα μεγαλώνουν τρίτοι.

...εδώ, με το β' πληθυντικό, περνάμε σε μια γενίκευση και μια οριστικοποίηση (μια και αυτή τη στιγμή διαβάζουμε διαπιστώσεις), υποθέσεων και μόνο, στο τι αξία βλέπει και δε βλέπει ο καθένας σε ό,τι αφορά τα ζητήματα γυναίκα και μητέρα...

Λάθος αξίες..

...και κλείνουμε με μια εκτιμητική κρίση των υποθέσεων.

Μήπως βιαστήκαμε να εξάγουμε συμπεράσματα ταυτίζοντας υποθέσεις με γραμμές συνείδησης ή γελιέμαι;

[Βραζίλης]

Έχω την πεποίθηση ότι το post του Mymood ατυχώς αφαιρέθηκε εφόσον αποτελεί κριτική επί της ουσίας του περιεχομένου του ποιήματος...

Η κριτική του mymood επαναφέρθηκε.

Πέραν αυτού , αν ένα ποίημα δεν αποτελεί σημείο προβληματισμού ως προς τα νοήματά του και αν αυτά δεν συζητώνται , τότε μάλλον έχει αποτύχει πλήρως , όσο "ποίημα" από τεχνικής απόψεως και να είναι.

Πρέπει να υπάρχει κάποιο όριο ανάμεσα στην κριτική του ποιήματος και στην κριτική των νοημάτων του, όσον αφορά στην σχέση ποιητή - αναγνώστη. Π.χ. σε κάθε κριτική ερωτικού ποιήματος του Καβάφη θα συζητούμε για την ομοφυλοφιλία;;

Και κυρίως, πρέπει να υπάρχει όριο ανάμεσα στην κριτική του ποιήματος και στην κριτική των κριτικών του ποιήματος, ιδίως όταν αυτή παρουσιάζεται με απόλυτο και εριστικό τρόπο. Αυτό νομίζω είναι προφανές.

[συννεφάκι]

Υπό το παραπάνω πρίσμα λοιπόν , εμένα προσωπικά καθόλου χαμόγελο δεν μου έφερε στα χείλη όταν το διάβασα.

Πού ακριβώς βρίσκεται το πρόβλημα με την αντίδραση του χαμόγελου; Με την ευχάριστη αίσθηση που μπορεί να δημιουργήσει ένα κείμενο στον αναγνώστη; (εκείνο το "Είναι πολύ όμορφο να σου βγάζει χαμόγελο ένα ποιήμα!" που έγραψε το συννεφάκι σε ένα ακόμα μήνυμα που βρέθηκε στον κάδο)

Σ' ευχαριστώ kain..

[Witchking]

Αγαπητέ μου Γιώργο , ίσως εγώ να μην κατάλαβα καλά , ίσως από την άλλη και να κατάλαβα.Το χαμόγελο δεν προέρχεται πάντα από τα ίδια συναισθήματα. Άλλοτε από συμπάθεια ,άλλοτε από το αστείο του πράγματος άλλοτε από το "πρόσχαρο" του πράγματος , άλλοτε ως έκφραση ειρωνείας. Ο καθείς έχει δικαίωμα να χαμογελά ως αποτέλεσμα των συναισθημάτων που του προκαλεί μια κατάσταση-ενέργεια. Γιατί δεν θα είχε το ίδιο δικαίωμα κάποιος άλλος να μην χαμογελάσει από την ίδια κατάσταση και γιατί δεν θα έπρεπε να το παραβάλει σε αντιδιαστολή με το χαμόγελο κάποιου άλλου.

Η υπενθύμιση της διαπίστωσης ως προς την οποία αναρωτιέσαι έχει να κάνει με την διάζευξη που εσύ έθεσες   

(κάτι σε "τίμα τον άντρα σου και το σπιτικό σου" ή "τίμα την κεφαλή του σπιτιού σου" και τα συναφή)

και ιδιαιτέρως "τα συναφή" τα οποία προσωπικά καθόλου συναφή δεν τα θεωρώ , αντιθέτως εντελώς διακριτά και μάλιστα στην δική μου νοημοσύνη καθόλου σχετικά μεταξύ τους. Ο τρόπος δε που το θέτεις μου κάνει κάτι σαν "όλα στο ίδιο τσουβάλι" και ζητώ και πάλι ταπεινά συγνώμη αν παρανοώ. Πέραν αυτού η , γενίκευση που απλόχερα αποδίδεται με την χρήση του όρου "και τα συναφή" αφήνει στον αναγνώστη να φαντάζεται ή πλάθει τον ρόλο της γυναίκας όπως αυτός ήταν καθορισμένος προ κάμποσων ετών.

Τέλος σε ότι αφορά την οριστικοποίηση των υποθέσεων που επισημαίνεις ότι κάνω , θα έλεγα ότι σαφώς και αυτό συμβαίνει και δεν αντιλαμβάνομαι τι άλλο θα μπορούσε να συμβαίνει πέραν αυτού. Ή έχουμε την σύζυγο μητέρα να μεγαλώνει τα παιδιά της ή δεν την έχουμε και την έχουμε στην εργασία της. Το ένα σαφώς και αποκλείει το άλλο στον όποιο μεγάλο ή και μικρότερο βαθμό συμβαίνει. Πρέπει όμως να καταστεί σαφές ότι δεν έχουμε εξ΄αυτού του γεγονότος μια αυτόματη συνεπαγωγή και του σωστού ή του πλέον δόκιμου τρόπου που αυτό συμβαίνει διότι η ίδια η ζωή αποδεικνύει ότι η αποκλειστική ενασχόληση της μητέρας με τα παιδιά δεν έχει πάντα καλύτερο αποτέλεσμα από την αντίθετη περίπτωση.
Δεν μπορούμε όμως να παραγνωρίζουμε να μην επισημαίνουμε και να μην αναδεικνύουμε αυτό στο οποίο συγκλίνει η παιδοψυχολογία , ότι το παιδί χρειάζεται την μητέρα του δίπλα και όχι την γιαγιά την baby sitter ή τον παιδικό σταθμό.

Εν πάση περιπτώσει ζητώ συγνώμη αν κάποιος θεωρεί ότι αδικήθηκε με αυτά που έγραψα στο προηγούμενό μήνυμά μου και εκτιμώ ότι η κουβέντα που κάνουμε δεν βρίσκεται εκτός των ορίων που αυτό μπορεί να γίνεται εξ' αφορμής ενός γραπτού (ποιήματος , στίχου , πεζού).

[alex68]

καλησπέρα,
παρολο που δεν είμαι φανατικός οπαδός των κοινωνικοπολιτικών δημιουργημάτων
πιστεύω πως είναι τρυφερό από την πλευρά του - υπάρχει σίγουρα και η άλλη
πλευρά το ίδιο τρυφερή- και σίγουρα θα το άκουγα μελοποιημένο, ειναι μελωδικότατο

να υπενθυμίσω ότι η γυναίκα-μητέρα-εργαζόμενη αφέντρα και δούλα είναι αρχαία ιστορία ,η οπτική γωνία άλλαξε μόνο με όλες τις συνέπειες της

και τεσπα ο γράφοντας γκρεγορι δεν εμφανίστηκε πουθενά να τοποθετηθεί
βρε μπας και ειναι στημένο το παιχνίδι??

[kain]

Αγαπητέ μου Γιώργο , ίσως εγώ να μην κατάλαβα καλά , ίσως από την άλλη και να κατάλαβα.Το χαμόγελο ... κάποιου άλλου.

Δε βλέπω να ζητήθηκε από κανέναν να λογοδοτήσει (πόσο μάλλον να απολογηθεί) για το ποια θα πρέπει να είναι η συγκινησιακή του αντίδραση απέναντι στο ποίημα. Δεκτή η πλήρης απουσία μιας αντίδρασης κατ' αντιδιαστολή. Σημειώνω μόνο πως οι προθέσεις του συννεφακίου και του υποφαινόμενου ήταν ξεκάθαρες εξ αρχής, όταν η μεν πρώτη χαμογελά δίχως να περιγελά, ο δε δεύτερος από την ευχάριστη "διάθεση" που μεταδίδει το κείμενο. Δεν τίθεται θέμα αρνητικού χαμόγελου.

Η υπενθύμιση της διαπίστωσης ... προ κάμποσων ετών.

Μάλιστα. Καλά όλα αυτά, αλλά το μόνο που χάρισε το χέρι μου στις συγκεκριμένες φράσεις ήταν η συνάφεια ως προς τον τρόπο (διότι ως παραδείγματα, χωρισμένα από τη διάζευξη, του τελευταίου που ακολούθησαν σε μια παρένθεση κατατέθηκαν, βλ. #12). Στη δική μου αντίληψη λοιπόν, μοιράζονται τον κοινό τρόπο να λειτουργούν μεταξύ παραίνεσης, ευχής και οδηγίας, όπως οποιαδήποτε φράση που περιέχει μια σύντομη "σοφία" (γνωμικό, ρητό, παροιμία κοκ). Κι επειδή δεν εγγυάται κανείς ότι δε θα παρερμηνευθεί και το επίθετο "παλιομοδίτικο", ας σημειώσω κι εδώ πως το εννοώ στην κυριολεξία της λέξης: ένα τρόπο νοσταλγικά παλιό, μια συνήθεια παλιότερων, σε γενικές γραμμές, γενεών.

Τέλος σε ότι αφορά την οριστικοποίηση των υποθέσεων ... ή τον παιδικό σταθμό.

Η οριστικοποίηση των υποθέσεων που επισημαίνω αφορά την αναγωγή τους σε διαπιστώσεις για τα λεγόμενα των συνομιλητών, όταν έρχεται μέσα από κατηγορηματικές προτάσεις που γενικεύονται σε όσες απόψεις προηγήθηκαν (είναι εκείνο το "εσείς" που έχει ήδη αποφασίσει τι βλέπουμε και τι δε βλέπουμε), εξαιρώντας τον mymood.

Για να κάνουμε σε λίγες γραμμές τη σούμα, θα περίμενα προτού "σιγουρέψουμε" συμπεράσματα (έστω καλοπροαίρετα και από κεκτημένη ταχύτητα) για την αντίληψη και τις ιδέες του καθενός πάνω σε οποιοδήποτε ζήτημα (ώστε να τις κρίνουμε στη συνέχεια), να υποστηρίξουμε –κι αφού επιλέγουμε να μη ζητήσουμε διευκρινίσεις- μια ελάχιστη έννοια σχετικότητας, αμφιβολίας, μιας δεύτερης πιθανότητας (με ένα "ίσως" ή ένα "φαντάζομαι", για να αναφέρω δυο δικές σου λέξεις). Την ίδια σχετικότητα που τώρα παρατηρώ στην ανάλυση των θέσεων. Και λέω "θα περίμενα", διότι, ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν μπορώ ούτε να το απαιτώ ούτε να το ελπίζω.

(Ξεστράτισε κομμάτι κι αυτή η συζήτηση ή μου φαίνεται; Ας είναι. Τουλάχιστον για το ευ επικοινωνείν.)

[old_lion]

"...Εκεί όπου κάποιοι βλέπουν φαλλοκρατισμό ,
    άλλοι βλέπουν την αξία της μητέρας και συζύγου..."

"...Λάθος αξίες..."

Δίχως σχόλια .
Φτάνουν τα όσα είπες Πάρη .

[akarayan]

Μα...το βρίσκω θαυμάσιο....!
Τόσο υγειές, ειληκρινές και τόσο τρυφερό απέναντι στη γυναίκα!!!

Κρύβει και μια σοφία...
"---Η ευτυχία χτίζεται,
ως λένε,
βήμα - βήμα'
δίχως αφέντρα σπιτικό,
σκορπά στο πρώτο κύμα."

[Gregori]

Φίλοι μου καλοί,
κριτές μου αγαπημένοι'
δέχομαι την καλοπροαίρετη κριτική σας
και τα σχόλιά σας με ιδιαίτερη χαρά.
Υπήρξαν λόγοι πέρα από την θέλησή μου
που δεν μπόρεσα να τοποθετηθώ στις απαντήσεις σας.
Σέβομαι την ΓΥΝΑΙΚΑ όσο σέβομαι και τον ΑΝΤΡΑ.
Ομως πιστεύω ότι όσα μπορεί να καταφέρει
μία ΜΑΝΑ και ΣΥΖΥΓΟΣ μέσα στο σπίτι της
δεν μπορεί κανένας άλλος.
Αν ήμουν γυναίκα θα έγραφα κάτι ανάλογο
γιά τον ΠΑΤΕΡΑ και ΣΥΖΥΓΟ.
Αγαπώ όλους τους ανθρώπους,
τον καθένα όμως στον δικό του ρόλο.
Ευχαριστώ τον καθένα σας ιδιαίτερα
γιά την τοποθέτησή του.
Με βοηθάται να γίνομαι καλύτερος.