Μηνύματα

76

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Σαν Χουαν

« στις: 09/02/09, 10:40 »

Απ΄ το μεσαίο το κατάρτι ήρθε πρώτα
του γέρο-ναύκληρου που χρόνια δεν κοιτάει
μπάσα φωνή και την καρδιά μου διαπερνάει
"στο Σαν Χουαν αχνά φανήκανε τα φώτα".

Αδημονούσα όταν στρίψαμε στη Μόνα
για Πόρτο Ρίκο κατευθείαν όλα πρίμα
μα το παλιό μου με βασάνιζε το κρίμα
που σ΄είχ΄ αφήσει τότε μέσα στο χειμώνα.

Όλα τα χρόνια μου περάσαν τόσο κρύα
Σάντο Ντομίνγκο, Σαλβαντόρ και Σαν Φερνάντο,
ανέμοι ατίθασοι, τους έκανα κουμάντο
μα της καρδιάς μου είχα χάσει την πορεία.

Το Σαν Χουαν έγινε φλόγα που μ΄ ανάβει
και τρέχω γρήγορα στ΄ανήλιαγα δρομάκια
ώσπου να φτάσω τα λευκά σου τα χεράκια
να ξεδιψάσουν χρόνια μαύρα στο καράβι.

Όμως δεν βρίσκω πουθενά την ύπαρξή σου
μου είπαν άστρο πως εγίνηκες μια μέρα,
τώρα στο κάστρο του Ελ Μόρο λίγο πέρα
είναι θαμένο πια για πάντα το κορμί σου.

Έχω σαλπάρει, πλησιάζω Κουρασάο,
γλυκιά βραδιά κι όλο κοιτάζω προς τα πάνω,
θα σε ξανάβρω αγαπημένη όταν πεθάνω
μα μέχρι τότε δεν θα πάψω να πονάω.

77

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ανασφάλειες...

« στις: 06/02/09, 14:30 »

...πολύ καλό και κυρίως άμεσο, αφού προσεγγίζει ένα θέμα που μας ...αγγίζει όλους, γλαφυρά και συνάμα απλά!

78

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Τo λυχνάρι

« στις: 06/02/09, 11:24 »

Στη σκοτεινή του φεγγαριού
πλευρά που μόνη μένει
ψυχρή κι αγαπημένη
να ταξιδέψω θέλω μια φορά.

Εκεί που ήλιος δεν πατά
μα βρίσκονται κρυμένα
απ΄ όλους κι από μένα
τα μυστικά σου τα χρυσά φτερά.

Να πλανηθώ σ΄ απόμακρες
οροσειρές γεμάτες
των άστρων αυταπάτες
μ΄έν΄ αμυδρό φωτάκι λυχναριού.

Κι όταν στο τέλος πια χαθώ
και κουραστώ, μακάρι
να τρίψω το λυχνάρι
ξανά στην αγκαλιά σου να βρεθώ.

79

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: O χρόνος

« στις: 05/02/09, 13:52 »

...σας ευχαριστώ πολύ!!!

80

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / O χρόνος

« στις: 05/02/09, 12:26 »

Χτυπούν τα πέταλα του χρόνου
καλπάζει πάντα αμέριμνος μπροστά
μες το πλακόστρωτο δρομάκι
χαράζει χρόνια πια σβηστά.

Βροντούν σαν κρόταλα στ΄ αυτιά μου
των κάλπικων αιώνων οι στιγμές
απρόθυμο νερό σ΄ ένα ρυάκι
που χύνεται στην άβυσσο του χθες.

Λυγίζω στο πέρασμά του
μι΄ ανάσα του θανάτου
σφραγίζει τη ζωή μου
και τον ρωτώ "γιατί;"
Βαδίζω στη σιωπή του
στις όχθες χρόνου αδύτου
βουλιάζω και πλανιέμαι
με σέρνει, μ΄ απαιτεί.

81

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Η μαριονέτα

« στις: 04/02/09, 09:16 »

...πολύ καλό κι εύστοχα διατυπωμένο!!!

82

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Mια στροφή σαν τη ζωή μου

« στις: 01/02/09, 11:35 »

Παίξτε μάγκες μπουζουκάκι
φέρε μάστορα κρασί
για ν΄ ανέβω και να ρίξω
της ζωής μου τη στροφή.

Μια στροφή σαν τη ζωή μου
που δε νοιάζεται κανείς,
μια στροφή σαν τη ζωή μου
στο κελί της φυλακής.

Δώστε μου κι ένα τσιγάρο
να φουμάρω να χαθώ
πίσω απ΄ της ζωής τη στάχτη
μια φορά για να βρεθώ.

Μια στροφή σαν τη ζωή μου
που δε νοιάζεται κανείς,
μια στροφή σαν τη ζωή μου
στο κελί της φυλακής.

Μες την πίστα να ΄μουν τώρα
για να φέρω μια στροφή
και ας ειν΄ η τελευταία
πριν ο Χάρος μου τη βγει.

83

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Καρδιές φυλακισμένες

« στις: 01/02/09, 08:20 »

Γυρνάω στο τρελάδικο
που μ΄ έκανε κατάδικο
να ζω μες τις αρένες.

Στον ίσκιο σου από χάλυβα
πενθούν σε φτωχοκάλυβα
καρδιές φυλακισμένες.

Τρελή μου πόλη
ποιες αμαρτίες συγχωρείς
και ποια κρίματα;
Ζωή μου φάλτσα
χωρίς αιτία αδιαφορείς
κι έχω διλήμματα.

Φεγγάρια αξημέρωτα
γεμάτα από έρωτα
θυμάμαι σαν ταινία.

Θυμάμαι την ανάσα σου
γελάς μέσα στην κάσα σου
πεθαίνω από ανία.

84

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Συλλογή ποιημάτων για το Χαμόγελο του Παιδιού

« στις: 31/01/09, 09:14 »

ΠΑΙΔΙΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ

Ένα χαμόγελο σε μια φωτογραφία
κάποιου παιδιού μ΄ ενέπνευσε ξανά
αφού είχα χρόνια να γελάσω δεκατρία,
όσα τα χρόνια που αυτό χαμογελά.

Είδα λοιπόν ότι ήταν λάθος των μεγάλων
κι ότι χαμένος σε μιαν άλλη εποχή
καθώς γερνούσα όλο κι έμοιαζα με άλλον
απ΄ ότι ένιωθα σαν ήμουνα παιδί.

Ξεθωριασμένες αναμνήσεις τα παλιά μου
όμορφα χρόνια που περνάγαν από μπρος,
όλο γκριζάριζαν όπως και τα μαλλιά μου
κι όλο σκοτάδι διαδεχότανε το φως.

Ένα χαμόγελο σε μια φωτογραφία
κι ένα παιδί γνωστό μου ξαφνικά,
ήταν δικιά μου όλη αυτή η ιστορία
κι ήμουν εγώ που γέλαγα ξανά.