Με τα δικά μου μάτια

[pinelopi]

Βόστρυχοι εβένινοι
-άγρια πουλιά-
στους παιδικούς σου ώμους

Στα πράσινα νερά του ποταμού
ξεδίψασαν
τα φλογερά σου μάτια

Ορίζοντας απέραντος
το βλέμμα σου
ντύθηκε γαλανός στα όνειρά σου

Γέλιο μου γάργαρο,χρυσό
κυματισμοί στη θάλασσα
η φωνή σου
κεχριμπαρένια λόγια

Τον κόσμο ολάκερο
-βότσαλο λίμνης-
στη χούφτα σου κρατάς
πως τον χωράς;

Μαβί κυκλάμινο η ελπίδα σου
ψυχή μου
σ' απάτητα φαράγγια
ξεφυτρώνει

Τ' ακράγγιγμά σου στη ζωή
είν' τρυφερό
πούπουλο μοιάζει
Μα ειν΄τ' αδράχτι
αιχμηρό
και σε τρομάζει

Πέτα, ψυχή μου,
αγνάντεψε
ρούφηξε φως κι αέρα

Βούτα, ψυχή μου,
γύρεψε
πιο μέσα και πιο πέρα

Γέλα, ψυχή μου,
χύμηξε
ρομφαία η δύναμή σου

Κλάψε, ψυχή μου,
λύγισε
ζωή η ανταμοιβή σου.

                                                                        Στην κόρη μου

[Fusalida]

  Με'κανες να ριγήσω Πηνελόπη μου...ειδικά στο τέλος...
  Η κόρουλα σου πρέπει να αισθάνεται περίφανη...
  Κι αν επιτρέπεις άσε να νιώσουν περίφανες κι όλες οι κόρες του κόσμου, μέσα στα τρυφερά σου λόγια να κρυφτούν και να ξαναγεννηθούν....

Πέτα, ψυχή μου,
αγνάντεψε
ρούφηξε φως κι αέρα

Βούτα, ψυχή μου,
γύρεψε
πιο μέσα και πιο πέρα

Γέλα, ψυχή μου,
χύμηξε
ρομφαία η δύναμή σου

Κλάψε, ψυχή μου,
λύγισε
ζωή η ανταμοιβή σου.

 


  Ταπεινά...τα θερμά μου σέβη ποιήτριά μου...
  Κι ευχαριστώ...γι'άλλη μια φορά...

[Μαργαρίτα Π.]

Πολύ όμορφο! 
Να την χαίρεσαι την κορούλα σου! 


[το συνημμένο έχει διαγραφεί από τον Διαχειριστή]

[kuiper]

  Βρήκες κλωστές χρυσές και ασημένιες να πλουμίσεις
  την άκρατη της Μάνας την αγάπη, στον Άναρχο ν' αφήσεις.
 
  Καλή σου μέρα Πινελόπη.

[pinelopi]

Φυσαλίδα μου, στα σχόλιά σου πάντα κάτι ''ανακαλύπτω'' και είναι γεμάτο τρυφερότητα, σ' ευχαριστώ πολύ 

Μαργαρίτα, να είσαι καλά, σ' ευχαριστώ 

Kuiper, σ΄ευχαριστώ πολύ 

[Ανδρεας Ν]

Με τα δικά σου μάτια , με το δικό σου μολύβι , ανάγλυφη η ευασθησία και  η μητρική αγωνία, η προστασία και η εσωτερική δύναμη. Αφοπλιστικός ο λόγος σου.

[ariz]

Απλά, ανατρίχιασα ... (κι εγώ) Δεν έχω να πω κάτι άλλο. Φανταστικό

[Κατερινα_]

Το ποιήμα σου αυτό μοιάζει αδούλευτο -όχι πρόχειρο όμως- κρατώντας γερά βέβαια την ιδιαιτερότητα της γραφής σου και πολλή ψυχή. Χαίρομαι να σε διαβάζω μου αρέσει ο τρόπος που ''ψηλαφείς'' γεγονότα εσωτερικά και εξωτερικά. 

[pinelopi]

Ανδρέα, ariz, Κατερίνα χίλια ευχαριστώ για τα λόγια και για την ανάγνωσή σας, οι στίχοι αυτοί είναι πολύ ιδιαίτεροι για μένα , ευνόητος ο λόγος 

Κατερίνα πράγματι είναι αδούλευτο, δεν διορθώθηκε ούτε μια φράση.
Στίχοι καθαρά συναισθηματικοί, όπως οι περισσότεροι που έχω γράψει όμως, λίγες φορές εξετάζω τεχνικά την αρτιότητά τους , στις ρίμες προσέχω κάπως το μέτρο κι αυτό όχι πάντα 

[old_lion]

Βόστρυχοι εβένινοι
άγρια πουλιά-
στους παιδικούς σου ώμους

Στα πράσινα νερά του ποταμού
ξεδίψασαν
τα φλογερά σου μάτια

Ορίζοντας απέραντος
το βλέμμα σου
ντύθηκε γαλανός στα όνειρά σου

Γέλιο μου γάργαρο,χρυσό
κυματισμοί στη θάλασσα
η φωνή σου
κεχριμπαρένια λόγια

Τον κόσμο ολάκερο
-βότσαλο λίμνης-
στη χούφτα σου κρατάς
πως τον χωράς;

Μαβί κυκλάμινο η ελπίδα σου
ψυχή μου
σ' απάτητα φαράγγια
ξεφυτρώνει

Τ' ακράγγιγμά σου στη ζωή
είν' τρυφερό
πούπουλο μοιάζει
Μα ειν΄τ' αδράχτι
αιχμηρό
και σε τρομάζει

Πέτα , ψυχή μου,
αγνάντεψε
ρούφηξε φως κι αέρα

Βούτα, ψυχή μου,
γύρεψε
πιο μέσα και πιο πέρα

Γέλα , ψυχή μου,
χύμηξε
ρομφαία η δύναμή σου

Κλάψε ψυχή μου,
λύγισε
ζωή η ανταμοιβή σου.

Αχ , ψυχή μου , κι εγώ γιατί νομίζω πως μπερδεύεις πρόσωπα και καταστάσεις ?

Όμορφο , Κατερίνα , όμορφο .

Αγάπη από εμένα , Κατερίνα , αγάπη ...