ΔΕΝ ΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

[ΠΟΙΟΣ]

ΔΕΝ ΖΟΥΝ ΣΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ



μάλλον το φως της αστραπής  είχε μέσα στα μάτια

γιατί μόνο ένα βλέμμα της  με σκόρπισε κομμάτια

 ήταν μονάχα μία στιγμή  μα έγινε  όσα θυμάμαι

λες είναι μες στα μάτια μου όπου και να κοιτάνε



και εκείνο το χαμόγελο που μοιάζει τόσο οικείο

και η άνοιξη που χώρεσε σε σώμα γυναικείο

όμως δεν έχει στο κεντρί η μέλισσα το μέλι

δεν ζούνε στον παράδεισο  να ξέρεις οι αγγέλοι



τι κι αν υπάρχουν σύννεφα , ο ήλιος θα ανατείλει

τι κι αν χρωστάω στο όνειρο , εκείνο δεν μου  οφείλει

τι κι  αν τα αστέρια ανάψανε όπως και κάθε βράδυ

άμα δεν μπει στην σκέψη μου πάντα θα ' χω σκοτάδι



ξημέρωσα με ένα στυλό  και ένα χαρτί στο χέρι

μην  βάλω στον χειμώνα μου κάτι από καλοκαίρι

μα όταν στις λέξεις έβαζα όσα νιώθω για κείνη

έβαζα και την γόμα μου τα γράμματα να σβήνει



Α.Π.



ΤΟ ΑΣΠΡΟ ΣΕΝΤΟΝΙ

δεν θα πω σε κανένα πως σε είδα ξανά

να ανεβαίνεις μαζί μου δύο-δυό τα σκαλιά

τα κλειδιά μου κοιτούσες από την τσέπη να βγάζω

σαν Θεό , που τον κόσμο στη στιγμή τον αλλάζω



είναι τα μάτια σου φλόγα μα το σώμα σου κρύο

καληνύχτα σου είπα ή σου είπα αντίο

σιωπηλά το φεγγάρι με τον ήλιο θρηνούνε

μία το ένα , μία ο άλλος , αγκαλιά σε κρατούνε



κάνεις πως δεν κοιτάζεις,  ξέρεις πως σε κοιτάζω

να τραβήξω το άσπρο το σεντόνι διστάζω

που αν βγαίνω ή αν μπαίνω είναι που δεν γνωρίζω

αν σε όνειρο είμαι ή αν απέξω γυρίζω



με άσπρο μάρμαρο στρώνω άμα θες να ξαπλώσεις

σου έχω δώσει φαρμάκι μήπως έτσι γλιτώσεις

σου είχα πει πως ποτέ μας δεν θα μείνουμε μόνοι

μα παγωμένο σε αφήνω μες στο άσπρο σεντόνι

Α.Π.