76
Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / αγεφύρωτο
« στις: 16/04/10, 14:19 »
εκείνο το κορμί το αγεφύρωτο
που έφτιαξα για χάρη του μιαν άρνηση "σπουδαία"
απόμεινε σαν τάμα μου ανεκπλήρωτο
κι αυτή η ευκαιρία του, να υπάρξει, η τελευταία!
εκείνο το νερό το απροσπέλαστο
καθρέφτης κάποιας βούλησης απρόβλεπτης, ακραίας
που αυτό το πρόσωπό μου το αγέλαστο
ενσάρκωσε, στο ρόλο μιας παράστασης γενναίας
κομπάρσος δίχως λέξεις και κινήσεις
σε μια γωνιά αθέατος μα πάντοτε παρόντας
προσεκτικά να αποφευχθούν οι συγκινήσεις
με ανατριχίλες πα’ στο δέρμα ιχνογραφώντας.
Κι αυτό το σκοτεινό και κρύφιο πέρασμα
που μια παιδούλα άνοιξη γονατιστή σιμώνει
τα άνθη στα μαλλιά της θείο κέρασμα
με αυτό της το προσκύνημα το χάσμα γεφυρώνει.
Απόμεινε η άρνηση να κρέμεται
γκρεμίζοντας με μια κραυγή τη γέφυρα και πάλι
κι ένα κορμί που διάβηκε μα ντρέπεται
που υπήρξε όσο το πέρασμα απ’ την μια μεριά στην άλλη.
που έφτιαξα για χάρη του μιαν άρνηση "σπουδαία"
απόμεινε σαν τάμα μου ανεκπλήρωτο
κι αυτή η ευκαιρία του, να υπάρξει, η τελευταία!
εκείνο το νερό το απροσπέλαστο
καθρέφτης κάποιας βούλησης απρόβλεπτης, ακραίας
που αυτό το πρόσωπό μου το αγέλαστο
ενσάρκωσε, στο ρόλο μιας παράστασης γενναίας
κομπάρσος δίχως λέξεις και κινήσεις
σε μια γωνιά αθέατος μα πάντοτε παρόντας
προσεκτικά να αποφευχθούν οι συγκινήσεις
με ανατριχίλες πα’ στο δέρμα ιχνογραφώντας.
Κι αυτό το σκοτεινό και κρύφιο πέρασμα
που μια παιδούλα άνοιξη γονατιστή σιμώνει
τα άνθη στα μαλλιά της θείο κέρασμα
με αυτό της το προσκύνημα το χάσμα γεφυρώνει.
Απόμεινε η άρνηση να κρέμεται
γκρεμίζοντας με μια κραυγή τη γέφυρα και πάλι
κι ένα κορμί που διάβηκε μα ντρέπεται
που υπήρξε όσο το πέρασμα απ’ την μια μεριά στην άλλη.