Ένιωσα την ανάγκη σου

[Αθηνά]

(Κάτι που μόλις έγραψα!)

                  Ένιωσα την ανάγκη σου
Σ’είδα με κοίταγες με κείνο το άδειο βλέμμα
Σαν κάτι να θελες να πεις αλλά δεν σου βγαινε η λαλιά
Σαν κάποιος να σου σφάλιζε το στόμα
Γιατί είναι  τάχα  μάταιο να λες αυτα που νιώθεις
Όταν σε τούτη τη ζωή δεν βγαίνουνε ποτέ αληθινά

Σ’ένιωσα ήθελες να φύγεις να χαθείς
Αλλά κάτι σε κράταγε
Που να σταθείς ,που να κρυφτείς ;
όπου να πας φυλακισμένος θα βρεθείς
και πάλι θα δειλιάσεις και πίσω θε να ‘ρθεις
 
Σ’ακουσα έκλαιγες κρυφά τις νύχτες
Ένα παράπονο σου έτρωγε τα στήθη
Ποιός να νοιαστεί ποιος να σου πει
Πως κάποιος, κάπου ,καποτε σε είχε αγαπήσει;

τρώγεται με τίποτα;

[Spilios]

Σαν πρωτόλειο, είναι αρκετά καλό, τόσο που υπόσχεται...
Εχεις πλούσιο συναισθηματικό κόσμο κι έντονα λυρικό.Ασχολήσου και...διάβαζε !

[vert]

Ακριβώς αυτό που λες... "ένιωσα την ανάγκη σου"... Ο δεύτερος στίχος εκφράζει την άποψή μου για το δημιούργημα... Λίγο πιο πιστή υπηρέτηση του μέτρου και της ομοιοκαταληξίας ...θα μ ενθουσίαζε... (σ`αυτό το είδος). Κατα τ άλλα όμορφο... συγκινησιακός στίχος! μπράβο!

[Αθηνά]

Σαν πρωτόλειο, είναι αρκετά καλό, τόσο που υπόσχεται...
Εχεις πλούσιο συναισθηματικό κόσμο κι έντονα λυρικό.Ασχολήσου και...διάβαζε !

"Δάσκαλε" σε ευχαριστώ πάρα πολύ!