Αποστολέας Θέμα: Το στριφτάρι  (Αναγνώστηκε 1229 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

Αποσυνδεδεμένος Malezyanni

  • Θαμώνας
  • ***
  • Μηνύματα: 136
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Το στριφτάρι
« στις: 04/04/09, 21:13 »
Έστριψα τη ζωή μου
σε παραισθησιογόνα δίφυλλα
και τρίφυλλα
προγράμματα.
- Κερνάς;
- Όχι, είναι το τελευταίο.
- Μια τζούρα;
- Είμαι άρρωστος και θα σε κολλήσω. Άστο.

Αποσυνδεδεμένος papous

  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 2467
  • Φύλο: Άντρας
  • Έτσι να συμβιώνουμε, σαν τον σκύλο με τη γάτα...
    • Προφίλ
Απ: Το στριφτάρι
« Απάντηση #1 στις: 05/04/09, 19:50 »
Είχες καιρό να γράψεις αλλά μας τρέλλανες με την επανεμφάνισή σου.

Τόσα εκτεταμένα νοήματα, τόσες σκέψεις, σε κάτι τόσο σύντομο! Πραγματικά αναδεικνύεις την απόλυτη διάσταση της λέξης ποίημα!
Δεν στενοχωριέμαι για ότι έχασα αλλά για ότι θα μπορούσα να είχα κερδίσει. Αυτό που είχαμε το κουβαλάμε πάντα, αυτό που δεν κερδίσαμε το ονειρευόμαστε.

Αποσυνδεδεμένος Malezyanni

  • Θαμώνας
  • ***
  • Μηνύματα: 136
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
Απ: Το στριφτάρι
« Απάντηση #2 στις: 08/04/09, 17:25 »
Ευχαριστώ papou. Αν και νομίζω ο πληθυντικός που χρησιμοποίησες είναι πιο κοντά στον ενικό.
Όντως έχω καιρό να γράψω. Πήρα την απόφαση πως δεν μπορώ να γράψω ποίηση και το γύρισα στο πεζό (με επιτυχία όπως δείχνουν τα πράγματα)

Αποσυνδεδεμένος papous

  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 2467
  • Φύλο: Άντρας
  • Έτσι να συμβιώνουμε, σαν τον σκύλο με τη γάτα...
    • Προφίλ
Απ: Το στριφτάρι
« Απάντηση #3 στις: 08/04/09, 21:38 »
Μ' ευχαριστείς? Με ποιόν τρόπο? Γράφοντας μάλλον. Ναι, μ' ευχαριστείς αλλά δεν είναι ανάγκη να το λες, άσε να το λέω εγώ. Ευχαριστιέμαι.

Μην αμφιβάλεις, η ευχαρίστηση είναι για όλους άσχετα αν δεν το λένε. Αν γράφεις τόσο ποιητικά πεζά, όντως, καλύτερα να μην ξαναασχοληθείς με την ποίηση. Θα ασχολείται αυτή μαζί σου! Αφαίρεση, στόχευση, έξαρση: το τρίπτυχο της ποίησης είτε σε έμμετρο είτε σε πεζό λόγο.
Δεν στενοχωριέμαι για ότι έχασα αλλά για ότι θα μπορούσα να είχα κερδίσει. Αυτό που είχαμε το κουβαλάμε πάντα, αυτό που δεν κερδίσαμε το ονειρευόμαστε.