Ποίηση

[FAIRY-The return!]

Γιατί αυτό το θέμα είναι στη "διασκέδαση" ?? 

[marfy]

Και πρώτα απ'όλα τι εννοούμε λέγοντας παιδεία?την πληροφορία,την τεχνική,το δίπλωμα εξειδίκευσης,που εξασφαλίζει γάμο,αυτοκίνητο κι ακίνητο,με πληρωμή την πλήρη υποταγή του εξασφαλισθέντος,ή την πνευματική και ψυχική διάπλαση ενός ελεύθερου ανθρώπου,με τεχνική αναθεώρησης και ονειρικής δρομής,με αγωνία απελευθέρωσης,και με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τ'άστρα;......
Μάνος Χατζηδάκις

[echo]

Daddy

You do not do, you do not do
Any more, black shoe
In which I have lived like a foot
For thirty years, poor and white,
Barely daring to breathe or Achoo.

Daddy, I have had to kill you.
You died before I had time --
Marble-heavy, a bag full of God,
Ghastly statue with one gray toe
Big as a Frisco seal

And a head in the freakish Atlantic
Where it pours bean green over blue
In the waters off the beautiful Nauset.
I used to pray to recover you.
Ach, du.

In the German tongue, in the Polish town
Scraped flat by the roller
Of wars, wars, wars.
But the name of the town is common.
My Polack friend

Says there are a dozen or two.
So I never could tell where you
Put your foot, your root,
I never could talk to you.
The tongue stuck in my jaw.

It stuck in a barb wire snare.
Ich, ich, ich, ich,
I could hardly speak.
I thought every German was you.
And the language obscene

An engine, an engine,
Chuffing me off like a Jew.
A Jew to Dachau, Auschwitz, Belsen.
I began to talk like a Jew.
I think I may well be a Jew.

The snows of the Tyrol, the clear beer of Vienna
Are not very pure or true.
With my gypsy ancestress and my weird luck
And my Taroc pack and my Taroc pack
I may be a bit of a Jew.

I have always been scared of you,
With your Luftwaffe, your gobbledygoo.
And your neat mustache
And your Aryan eye, bright blue.
Panzer-man, panzer-man, O You --

Not God but a swastika
So black no sky could squeak through.
Every woman adores a Fascist,
The boot in the face, the brute
Brute heart of a brute like you.

You stand at the blackboard, daddy,
In the picture I have of you,
A cleft in your chin instead of your foot
But no less a devil for that, no not
Any less the black man who

Bit my pretty red heart in two.
I was ten when they buried you.
At twenty I tried to die
And get back, back, back to you.
I thought even the bones would do.

But they pulled me out of the sack,
And they stuck me together with glue.
And then I knew what to do.
I made a model of you,
A man in black with a Meinkampf look

And a love of the rack and the screw.
And I said I do, I do.
So daddy, I'm finally through.
The black telephone's off at the root,
The voices just can't worm through.

If I've killed one man, I've killed two --
The vampire who said he was you
And drank my blood for a year,
Seven years, if you want to know.
Daddy, you can lie back now.

There's a stake in your fat black heart
And the villagers never liked you.
They are dancing and stamping on you.
They always knew it was you.
Daddy, daddy, you bastard, I'm through.


Sylvia Plath
 

[echo]

Daddy
You do not do, you do not do
Any more, black shoe
In which I have lived like a foot
For thirty years, poor and white,
Barely daring to breathe or Achoo.

Daddy, I have had to kill you.
You died before I had time- -
Marble-heavy, a bag full of God,
Ghastly statue with one gray toe
Big as a Frisco seal

And a head in the freakish Atlantic
Where it pours bean green over blue
In the waters off the beautiful Nauset.
I used to pray to recover you.
Ach, du.

In the German tongue, in the Polish town
Scraped flat by the roller
Of wars, wars, wars.
But the name of the town is common.
My Polack friend

Says there are a dozen or two.
So I never could tell where you
Put your foot, your root,
I never could talk to you.
The tongue stuck in my jaw.

It stuck in a barb wire snare.
Ich, ich, ich, ich,
I could hardly speak.
I thought every German was you.
And the language obscene

An engine, an engine,
Chuffing me off like a Jew.
A Jew to Dachau, Auschwitz, Belsen.
I began to talk like a Jew.
I think I may well be a Jew.

The snows of the Tyrol, the clear beer of Vienna
Are not very pure or true.
With my gypsy ancestress and my weird luck
And my Taroc pack and my Taroc pack
I may be a bit of a Jew.

I have always been scared of you,
With your Luftwaffe, your gobbledygoo.
And your neat mustache
And your Aryan eye, bright blue.
Panzer-man, panzer-man, O You- -

Not God but a swastika
So black no sky could squeak through.
Every woman adores a Fascist,
The boot in the face, the brute
Brute heart of a brute like you.

You stand at the blackboard, daddy,
In the picture I have of you,
A cleft in your chin instead of your foot
But no less a devil for that, no not
Any less the black man who

Bit my pretty red heart in two.
I was ten when they buried you.
At twenty I tried to die
And get back, back, back to you.
I thought even the bones would do.

But they pulled me out of the sack,
And they stuck me together with glue.
And then I knew what to do.
I made a model of you,
A man in black with a Meinkampf look

And a love of the rack and the screw.
And I said I do, I do.
So daddy, I'm finally through.
The black telephone's off at the root,
The voices just can't worm through.

If I've killed one man, I've killed two- -
The vampire who said he was you
And drank my blood for a year,
Seven years, if you want to know.
Daddy, you can lie back now.

There's a stake in your fat black heart
And the villagers never liked you.
They are dancing and stamping on you.
They always knew it was you.
Daddy, daddy, you bastard, I'm through.


Sylvia Plath

[akarayan]

                      ΓΚΡΙΖΑ

Κοιτάζοντας ένα οπάλλιο μισό γκρίζο
θυμήθηκα δυό ωραία γκρίζα μάτια
που είδα· θάναι είκοσι χρόνια πριν…

………………………………………

Για έναν μήνα αγαπηθήκαμε.
Έπειτα έφυγα, θαρρώ στην Σμύρνη,
για να εργασθεί εκεί, και πιά δεν ιδωθήκαμε.

θ’ ασχήμισαν – αν ζει – τα γκρίζα μάτια·
θα χάλασε τ’ ωραίο πρόσωπο.

Μνήμη μου, φύλαξέ τα συ ως ήσαν.
Και, μνήμη, ό,τι μπορείς από τον ερωτά μου αυτόν,
ό,τι μπορείς φέρε με πίσω απόψι.

Κωνσταντίνος  Π. Καβάφης
 

[akarayan]

ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΠΩ

Πώς να σε φωνάξω;
Σε φωνάζω με τα ονόματα
όλων των πραγμάτων.
Είσαι το καθετί.
Είσαι πιο πολύ δικός μου
κι από τ’ όνομά μου.

Πώς να σε πω;
-Ψυχή μου, ψίχα μου, που τη ζωή
αναδεύεις μέσα μου.
-Φως μου και μάτια μου
καθώς κι οι πιο παλιές του κόσμου
ερωτευμένες.
-Λατρεία μου, Θε μου και σπαραγμέ μου,
αλήθεια μου και φως μου,
να σμίξει το τραγούδι μου
με το μακραίωνο της γης
το ερωτικό τραγούδι.
Αγάπη μου κι εφτά φορές ψυχή μου
πώς να σε πω
που βούβανε τη λύρα μου
το θαύμα της Αγάπης;

Μάγια – Μαρία Ρούσσου

[akarayan]

ΜΙΑ ΖΩΗ

Τι να την πρωτοκάνω
Θε μου τη μια ζωή.
Δε θα με φτάσει
να μαζέψω όλης της γης το θρήνο.
Κι έχω να σύρω πόρτα – πόρτα
και ψυχή – ψυχή
γονατιστή
και να ικετέψω για την καλοσύνη.
Κι αμέτρητα λησμονημένα βρέφη
να θηλάσω αγάπη.
Δε θα προλάβω
Κι είναι το καθετί τόσο μεγάλο
Κι είναι η μαγεία τόση και τόσες
οι ομορφιές
Κι η αγωνία μου τόση
Και τόσος πόνος διάχυτος.
Δε θα προλάβω
την τόση οδύνη να μερέψω
και δε θα σώσω να κοπάσω τον κατακλυσμό
κι αυτής της γης τον αέναο
θρήνο.

Μάγια – Μαρία Ρούσσου

[/b][/center]

[akarayan]

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΑΓΙΑ

Μάγια – Μαρία,
τόσες μέρες, τόσες νύχτες έχουν περάσει
από τότε που εσύ αποχαιρετούσες τον κόσμο,
γελώντας με δάκρυα
κι ένα φύλλο τετραδίου στο χέρι.
Της ψυχής τα μαντήλια δεν έχουν στεγνώσει,
τα χέρια δε βρήκαν ακόμα το σχήμα,
μιάς σεμνής χειραψίας, για σένα
κι όλο ψάχνουν….

Ακίνητη φιγούρα οι αγκαλιές απομείναν,
τη στιγμή που απλώναν τα χέρια να φτάσουν,
το λευκό σου καράβι, που χανόταν.
Κι όμως είναι χρόνος που έχει περάσει,
τόσα φεγγάρια είναι, τόσες νύχτες,
νύχτες με ημισελήνους που δεν είδες.

Άνοιξα τα βιβλία σου απόψε.
Βρήκα στα <<χνάρια του λαβύρινθού>> σου
ένα φύλο φτέρης φυλαγμένο
κι ένα διάφανο άνθος, μία ορχιδέα,
στην τρίτη σελίδα.
Τα χρώματα μωβ με μπλε αποχρώσεις,
σκούρυναν στο χρόνο μαζί μ’ ένα δάκρυ.
Κυοφορία η βαθιά θύμηση σου.

Άκουσα τη φωνή σου σαν σε όνειρο ξύπνου.
Χαμογελάστε φίλοι, είπες.
Γιατί εγώ, καθώς σας αποχαιρετούσα,
πήρα ένα μπουκέτο ποιήματα μαζί μου, στον ουρανό.
Τα έβαλα στα πόδια ενός Αρχαγγέλου,
να τα προσφέρει αυτός στον θάνατο,
να του στολίσει το μέτωπο.

Να επανθίσει, να λάμψει ο θάνατος
που δε πεθαίνει ποτέ,
που είναι αβάσταχτα αθάνατος και λυπημένος.
Μην τον φοβάστε φίλοι τον θάνατο,
έβαλε φωτοστέφανο τα ποιήματά σας
και πήρε λίγο φως και λάμπει τώρα
μέσα στη σκοτεινή τροχιά του.

Εσείς γλυκά μου <<θρύψαλα των άστρων>>
να μου φυλάξετε τα ποιήματά μου.
Σας τα χαρίζω όλα εκτός από ένα,
εκείνο που δεν πρόφτασα , που το είχα στα χείλη
αλλά δεν πρόφτασα να γράψω.
Δεν έφταναν οι λέξεις,
δεν έφταναν οι αναπνοές να το τελειώσω,
εκείνο το ξεχωριστό, το πιο ωραίο μου ποίημα.

Ακούτε φίλοι μου
να μου φυλάξετε τα ποιήματά μου.
Να τα δώσετε σε στέρεα χέρια
και καθαρά πρόσωπα,
με ανοιχτή ματιά να τα διαβάζουν.
Η αγονία χάθηκε φίλοι εδώ.
Μόνο απόσταση.
Μια φωτεινή ρωγμή σ’ ένα βαθύτατο σκοτάδι.
Μόνο το τίποτα του απείρου.
Εδώ, έχεις φτερά που δεν τα βλέπεις, δεν τα νιώθεις.
Όμως πετάς εδώ! αιωρείσαι!

Σαν ένα όνειρο είν’ εδώ, που το έχεις ξεχάσει,
που όλο προσπαθείς να το φέρεις στο νου κι όλο φεύγει.
Εδώ μόνο αδιόρατη νοσταλγία.
Ευδαιμονία εδώ, μέχρι θανάτου.
Χρώματα ξένα εδώ, που δεν τα ξέρεις,
δε ξέρεις να τα πεις με τα’ όνομά τους.
Γι αυτό ήρθα, μυστικά, εκεί
και πήρα, ένα στεφάνι με δάκρυα και χρώματα,
και χαμόγελα δικά σας.
Να έχω κάτι εδώ.

Αν δείτε κάπου έν’ άγραφο χαρτάκι,
πεταμένο, πάρτε το ευγενικά,
πείτε πως είσθε, σεις εγώ
και γράψτε κάτι με τον γραφικό μου χαρακτήρα,
με τα δάχτυλά μου, πείτε πως παίζετε ένα παιγνίδι.
Γράψτε κάτι στην τύχη, όπως, πονώ….
ή ξεριζώθηκα από ανέμους δικούς μου…
ή σε αγαπώ!…

Τα λευκώματα….
Ω τα λευκώματα  των σχολικών μας χρόνων!…
Νοστάλγησα τόσο πολύ, ένα χαρτί
κι ένα μικρούτσικο μολύβι.
Γλιστράω κρυφά σε μια γωνιά και σας θυμάμαι,
εσείς θυμάστε το χαμόγελό μου.
Εγώ σας αγαπώ περ’ απ’ το χρόνο
εσείς θυμάστε τη φωνή μου.

Δε με παγίδεψε εμένα ο θάνατος.
Εγώ είμαι όλη μέσα σας.
Δε σας αφήνω εγώ.
Είμαι σε όλους τους ήχους
σε όλους τους ρυθμούς που ακούτε.
Εγώ είμαι μέσα στις σελίδες των βιβλίων,
μέσα στις λέξεις.

Τις νύχτες δραπετεύω με άλλο σώμα
κι έρχομαι να σας συναντήσω.
Σας στέλνω απόψε από τον ουρανό, ένα ποίημα.
Εκείνο το άγραφο, το μισοτελειωμένο,
που πριν φύγω, κρεμόταν από την άκρη των χειλιών μου.
Μητέρα ξέρεις, εγώ αποδήμησα,
σε άλλο τόπο, αιώνια μακρινό!
Της κόρης μου τα δάκρυα θέλω να μου φιλήσεις.

Λέτα Κουτσοχέρα

[akarayan]

       

ΑΚΟΥΣΕ ΜΕ ΛΕΤΤΑ

(Αυτοσχεδιασμός στη διάρκεια της εκδήλωσης του 3ου Αυγουστιάτικου Φεγγαριού στη Ζήρια Αιγίου, στον κήπο της Λέττας Κουτσοχέρα)

Λέττα, σαν σε λίγο πάλι φύγεις,
μην ξεχάσεις ν’ αφήσεις το καλοκαίρι σου
στη γειτονία μας.
Ν’ αφήσεις τις πόρτες διάπλατες
τις βρύσες να τρέχουν ολονυχτίς
τα φώτα πάντα ανοιχτά
τη φωτιά να μας καίει
και τις ζωγραφιές να μας χαμογελούν.
Κι όταν έρθει η βροχή
θάρθω κι εγώ γυμνός, σύννεφο γκαρδιακό
κι όλοι οι φίλοι εδώ
προσμένοντας τον χορό της άνοιξης.
Εδώ εγώ και η συκιά, η δάφνη κι ο Βασίλης,
η Ελένη, το γιασεμί, ο Κώστας, η μουριά η σκιερή,
η πηγή,  ο Τάσος, ο Γιάννης και ο αποθρώσκων,
η Λιάνα και ο άνεμος
μ’ ένα αγιόκλημα στην αγκαλιά κι ένα πουλί στο ώμο.
Πέρα, η θάλασσα μας γνέφει
και στον αφρό φυλάει ένα κύμα της, το πιο ακριβό
και το στέλνει φυλαχτό.
Όμορφο βράδυ ποτέ δεν σε ξεχνώ
και θα σε καρτερώ σ’ αυτή τη μέρα.
Όμορφη Λεμονιά στ’ ορκίζομαι.

Ζήρια 17 Αυγούστου 1992
Ανδρέας Χιώνης[/b]

[akarayan]

    ΑΤΙΤΛΟ ΕΡΩΤΙΚΟ

Στης Ερεσού τη θάλασσα
έλουσα το κορμί μου,
στα κρυσταλλένια τα νερά
στο βότσαλο το γκρίζο.
Εδώ, ελούστει η Σαπφώ...
και ξύπνησε τη φλέβα!
Αυτή π’ ανοίγει το κορμί
κινεί και μου και σώμα·
κι αποζητά την ηδονή
σε θηλυκή ουσία.
Μια πέφτει μια τσακίζεται
σα βράχια και σε κύμα,
όπως τσακίζεται η ψυχή
στου Έρωτα τις πέτρες.
Όπως τσακίζεται ο νους
στα δύσβατα της ρίμας.
Κι εγώ, δειλά επόθησα
μες στα νερά τα λάγνα,
ποιήτρια ν’ αναδυθώ,
ζωής και να μεθύσω.
Και μία μήτρα να γινώ,
που να συσπάει στο όλο·
με οργασμούς απύθμενους
σε πέλαγο ηφαιστείου.

Άννα Καραγεωργιάδου

[akarayan]

   

  ΟΥΙΣΚΙ ΜΕ ΚΟΚΑ

Υπάρχουν κάποια ξεχασμένα,
λιωμένα απ’ την πολλή χρήση μολύβια,
που δέονται σε νεκρά περιστέρια,
το απολωλός πρόβατο εγώ ειμί,
βαρύ το βλέμμα μου, ουίσκι με κόκα, σ’ ευχαριστώ.
Υπάρχουν κάποια ανείπωτα, ανερμήνευτα τηλέφωνα
σε σκονισμένες ατζέντες
που χτυπάνε επίμονα, αναπάντητα,
το απολωλός πρόβατο εγώ ειμί,
βαρύ το βλέμμα μου, ρούμι με κόκα, σ’ ευχαριστώ.
Υπάρχουν κάποια σαπισμένα ζουμπούλια στο ανθοδοχείο
από τότε που ’φυγες,
το απολωλός πρόβατο εγώ ειμί,
βαρύ το βλέμμα μου, βότκα πορτοκάλι, σ’ ευχαριστώ.
Υπάρχουν κάποια ανέραστα σώματα
παιδεύονται από άρρωστα μυαλά,
το απολωλός πρόβατο εγώ ειμί,
βαρύ το βλέμμα μου, ουίσκι με κόκα, σ’ ευχαριστώ.
Υπάρχουν κάποια παραμερισμένα όμορφα ακόμη παιδιά
που δέονται σε πεθαμένους θεούς,
ουκ έσονταί σοι οι θεοί έτεροι πλην εμού.
Πολλές, πάρα πολλές οι αμαρτίες μου,
δεν μετανιώνω, ουίσκι με κόκα.

Κώστας Μέγαρης 

[akarayan]

ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟΣ

Εικόνες του Ναού
πλάθουν οι στιγμές
των διαφορετικών συναισθημάτων.
Ρέουν γλυκά
στ’ ακίνητα νερά του Κορινθιακού.
Γίνονται παιχνίδια τα καράβια.
Στα σκοτεινά δωμάτια του ναού
πέφτει ξαφνικά φως.
Τα μακρινά ταξίδια
γίνονται επαφή κι ανατριχίλα.
Έκσταση του Νου!
Στιγμές δικές του,
όμοιες δεν υπάρχουν!
Στην ακίνητη φωτογραφία
του νερού
η εικόνα των χρωμάτων
έντονη στην απόδοσή της
παίζει στα έκθαμβα
μάτια μου, την αλήθεια.
Πάνω η βάρκα.
Μια πινελιά.
Όλ’ αυτά, μια ματιά γύρω,
ένας ουρανός, μι’ αγάπη
όλα πλήρη, όλα ιδανικά!

Ελένη Σπανοπούλου

[akarayan]

 

    Η ΑΝΟΙΞΗ
            Ι
Είδα την Άνοιξη
κάποια μέρα μουντή…
Έστεκε μπρος μου
η Άνοιξη αυτή…
           ΙΙ
Όταν μου μίλησε,
κλαδί αμυγδαλιάς
τα στήθια μου φίλησε.

Όταν με κοίταξε,
κομμάτι ουρανού
το είναι μου φύλαξε.

Όταν με χάιδεψε
ραβδί μαγικό
τα μέσα μου άγγιξε.

                  ΙΙΙ
Ποιος μύθος την Άνοιξη έπλασε,
ποια δύναμη, ποιά, μαγική,
της έδωσε μορφή,
που αγάλματα τέχνης νικά
και καθ’ εποχής ομορφιά…

Μαρία Μύτη

[juliad]

Τα ποιήματα ετούτα,μ'όλες τις χοντροκοπιές,τις ανοησίες και τις συγχύσεις τους,κινήθηκαν απ'την αγάπη μου για τον θεό και τον άνθρωπο,κι αν δεν είναι έτσι,ας μην είμαι παρά ένας τρισκατάρατος βλάκας.

  ΑΥΤΟΣ Ο ΑΡΤΟΣ ΠΟΥ ΚΟΒΩ
 
Αυτός ο άρτος που κόβω ήταν κάποτε το στάρι,
αυτός ο οίνος σε φυτό ξενικό
βουτηγμένος στον καρπό του.
Είτε άνθρωπος τη μέρα ή αγέρας της νύχτας
ποδοπάτησαν τα στάχια
και τσακίσαν του καρπού την ηδονή.

Σ'αυτόν τον οίνο κάποτε το αίμα του καλοκαιριού
στη σάρκα ξεχυνότανε που έντυνε τ'αμπέλι,
Σ'αυτόν τον άρτο κάποτε
το στάρι φχαριστιόταν τον αγέρα.
Τον ήλιο άνθρωπος τσάκισε και απ'τον αγέρα έχει γείρει.

Η σάρκα αυτή που κόβεις,το αίμα αυτό που χύνεις,
σπέρνουν στη φλέβα ερημιά.
Ήταν κάποτε καρπός και στάρι
βλαστάρια ρίζας και χυμός σαρκίου ζωντανού.
Τον οίνο μου πίνεις,τον άρτο μου δαγκώνεις.

Ντύλαν Τόμας

[juliad]

Μα όχι,ποτέ

  Στο σπίτι αυτό με στιλέτο δεν θα μπεί
ο ανιψιός του θείου γερουσιαστή,
να μας σκοτώσει κι άλλον στρατηγό.

 Κανείς τρελός την αίγλη σου δεν θα σκοτώσει
για να μας ρίξει σε πόλεμο ανελέητο:
στου τρόμου και του πένθους το σκοτάδι.

 Το αίμα μη μου δείχνεις του σπιτιού σου,
δός μου τον καταρράχτη του μεγαλείου σου
φώς κατακόρυφο,εσύ,πατρίδα χιόνινη.

 Δεν θα σε κάνει στάχτη ο εμπρηστής,
κι οι Χιλιανοί δεν θ'αλληλοσφαχτούνε,
γαλάζια μου αεικίνητη πατρίδα.

 Ούτε οι σκάρτοι να σκοτώνουν τους καλούς
ούτε οι καλοί τους σκάρτους.

 Εγώ είμαι ποιητής χωρίς ρητά,
μα λέω δίχως λύπη και συμπόνια:

 θαρρώ καλός φονιάς πως δεν υπάρχει.

Πάμπλο Νερούντα

[marfy]

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά_Κατερίνα Γώγου

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
πού κάνουν τραμπάλα στίς ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ό τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων καί εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους καί ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σέ καμπαρέ τής Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τούς στρίμωξαν καί τά κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια καί οινόπνευμα νά κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα καί δέν κοιμούνται.
'Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στίς ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τίς ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται δμοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
τό τηλέφωνο τό τηλέφωνο τό τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά τό ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό, τι λάχει.
Ολο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δέν τούς αφήσατε σπιθαμή γιά σπιθαμή.
"Ολοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε μέ μαύρο χρώμα
γιατί τούς ρημάξατε τό κόκκινο
γράφουνε σέ συνθηματική γλώσσα
γιατί ή δική σας μόνο γιά γλύψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά καί σύρματα
στά χέρια σας. Στό λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.

[juliad]

       Η ώρα,
  εδώ και πενηνταεννιά ώρες,
 είναι ώρα μοναξιάς.
--------------------------------------
  Πάνω στο γραφείο μου,υπάρχουν έξι φωτογραφίες.
Μες το συρτάρι του γραφείου,υπάρχουν τρία γράμματα,ένα χαρτί κι ένα τσιγάρο.
Μες την καρδιά μου είσαι σύ
και στο δωμάτιο υπάρχει μοναξιά
----------------------------------------------------------------------------------
  Σκέφτομαι λέει πολύ τετράγωνα.
  Να με συγχωρείτε λοιπόν,αλλά ίσως
φταίει το σχήμα των κελιών


Μιχάλης Σαμπατακάκης

[akarayan]

ΤΡΕΛΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Στα μαύρα σκοτάδια
της μοναξιάς μου
σαν πύρινος κομήτης
εμφανίζεσαι.
Κι ένα παράξενο φως
κατακλύζει
την ατμόσφαιρα
γύρω μου...
Μαζί σου κουβαλάς
μια συναυλία
από παράξενα ξωτικά
που παίζουν
μια μαγευτική μουσική...
και εσύ αρχίζεις
έναν παράξενο
αλλόκοτο χορό...
και καθώς βυθίζομαι
μέσα στην σαγήνη
του μαγευτικού
χορού σου
εξαφανίζεσαι...
βουτάς σε μια
φουρτουνιασμένη θάλασσα
και γίνεσαι Γοργόνα·
αρχίζεις το παλιό
παραμύθι...
χαροκαμένα φαντάσματα
ναυτικών συναντάς
και απεγνωσμένα Ρώτας...
όμως δεν στάθηκες
να με ρωτήσεις·
με προσπέρασες...
θα σου έλεγα την αλήθεια!
Φάντασμα έχεις γίνει κι εσύ...
δεν υπάρχεις...

Φάνης Μπακογιάννης

[porky]

Σπηλιος Παπαγιαννοπουλος

ΚΙ ΕΓΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ
Κι  εγώ  γιά  σένα ,
στα  υστερνά  μου  δεν  εσήκωσα  πανιά
γιά  να  ξεφύγω  από  το  άθλιο  ριζικό  μου .
Στο  καλοκαίρι  σου ,βαριά ήμουν  παγωνιά
γιατί  δεν  τόλμησα  να  βγω  απ  τον  εαυτό  μου .

Κι  εγώ  γιά  σένα ,
ούτε  μιάν  ώρα  δεν  κατέβηκα  στη  γη
να  γίνω  το  ένα  με  το  χώμα  πού  πατούσες .
Μ  ένα  απ  τα  χνάρια  σου  να  σμίξω  κι  όπου  βγεί .
Nα  βάψω  πόρφυρα  τα  μαύρα  πού  φορούσες .

Κι  εγώ  γιά  σένα ,
αντανακλάω  από  αποστάσεις  αστρικές ,
πού  η  ύπαρξή  σου  πνίγεται  στα  σωθικά  μου .
Αποτελούμαι  από  εικόνες  μαγικές
κι  ό,τι  σού  δίνω  είναι  φωτοαντίγραφά  μου .

Κι  εγώ  γιά  σένα ,
δεν  ξεγυμνώθηκα  στο  φως  να  σού  δοθώ .
Λαθραία  αλήτεψα  στης  έγνοιας  σου  τους  δρόμους .
Διάλεξα  κάποιο  αστερισμό  να  σταυρωθώ .
Nα  εξαγνιστώ  μπήκα  σε  βάλτους κι  υπονόμους .

Κι  εγώ  γιά  σένα ,
ήπια  μι΄  ανταύγεια  της  μορφής  σου , πριν  χαθώ .

[akarayan]

ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ

ιερός τόπος, μαγικός
επωάζει εκεί όλος
ο λαός, ιστορία
γεμάτη, πύλη τρομερή
μαρτυράει ετούτη
όλη την πυγμή
πλακόστρωτα δρομάκια
που οδηγούν εκεί
στην ανατολή και δύση
στην πιο δυνατή συγκίνηση.


τόσες ψυχές χάθηκαν
πολέμησαν εκεί
αιωρούνται στον αέρα
σαν περήφανοι αετοί
όσο μακριά κι αν
φεύγω πάντα θα
μένω εκεί
σε μια πόλη ιερή
μια πατρίδα μοναχική


'κάθε ελεύθερος άνθρωπος είναι δημότης
Μεσολογγίου'

Έλενα Καρανικολάου

[Ρηνιώ-kouzoulotetia]

Τις νυχτες, οταν στους βαθεις τους ουρανους
τ'αστερια μας γνεφουν τρεμοσβηνοντας και με τα φωτα μοιάζουν μιας πολιτειας αγνωστης
που πλέοντας τα πλοία τη βλέπουνε στο δρόμο τους
μα δεν την πλησιάζουν.

Πόσο μικρή είναι η μοναξιά του ανθρώπου μες στον κόσμο
η γη στενευει σαν κελι μιας φυλακης
και μπρος μου το αγνωστο ορθωνεται ως φρουρος βουβος
μυστηριωδης
κι ειναι οι στιγμες οπου κι αυτος μακραινει - ο εαυτος μου

Τι σπαραγμός για τις ψυχές που θέλουν ν' αγκαλιασουν
όλα μαζί ερωτικά, να μην μπορούν να πιάσουν τίποτα
κι αναπόκριτη η λαχτάρα τους να μένει
να μην βρισκεται κανείς να τις καταλαβαίνει

και πάντοτες να νιώθουνε σ' όποιους κι αν πάνε τόπους
τη μοναξιά την πιο φρικτή..κοντά εις τους ανθρώπους..

Κώστας Ουράνης

[juliad]

      Ενα ξερό,κίτρινο χρώμα
 
   Να ξέρεις οτι το τσιγάρο που καπνίζεις
       με τον καιρό
   θα αφήσει στο δεξί σου χέρι ανάμεσα
        στα δάχτυλα
   ένα ξερό,κίτρινο χρώμα που την ώρα
        του φαγητού,την ώρα που βγάζεις
   το εισητήριο στο στο λεωφορείο,την ώρα που
        χτενίζεις τα μαλλιά σου στον καθρέφτη
    θα σου δείχνει τις ώρες που έφυγαν
        χωρίς ποτέ να μπορέσεις
     να τις κρατήσεις.
    Κι εσύ όλο να καπνίζεις
    Όλο να καπνίζεις
    Να καπνίζεις         

Γιώργος Χρονάς
Τα Αρχαία Βρέφη

[fallen_angel]

Μονογραμμμα

Θα πενθω παντα, μ' ακους;
Μονος, για σενα, στον Παραδεισο..

Να φωναζω απο σενα και να με χτυπα η φωνη μου
Να μυριζω απο σενα και ν'αγριευουν οι ανθρωποι
Επειδη τ'αδοκιμαστο και τ'απαλου φερμενο δε τ'αντεχουν οι ανθρωποι
κι ειναι νωρις μ'ακους;
Ειναι νωρις ακομη μες τον κοσμο αυτο αγαπη μου να μιλω για σενα και για μενα.

Ελυτης

[juliad]

                     Δημοτικό ά

  Άστρα που μας είδατε αγκαλιασμένους,
γίντε φωτιές και κάφτε την που ξέχασε.
  Δρόμοι που περπατήσαμε μαζί,
σφιχτήτε φίδια γύρω απ'τον λαιμό της.
  Δέντρα, καλά μου δέντρα ,που ακουμπήσαμε,
γενήτε νεκροκρέβατα να τη ξαπλώσουν.
  Χώμα που γείραμε, άρπαξε την,
φεγγάρι που ορκιστήκαμε ,σαβάνωσε την.
  Κι εσύ,ήλιε μου, που απ'το ανοιχτό παράθυρο
την έβλεπες στο κρεβάτι μας γυμνή,
  πάρε,α,πάρε και τα δικά μου μάτια να της φέγγεις πιο πολύ.


Τάσος Λειβαδίτης

[juliad]

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ αντισταθείτε

Πόσο ωραίος είναι ο Κατσαρός..