Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: kuiper στις 07/09/08, 07:11
-
Το πριν Το μετά.
(Στην ανοιξιάτικη φωλιά.)
Με αναμνήσεις φορτωμένο το δισάκι
είπα κι’ αυτό το καλοκαίρι να διαβώ
το ανοιξιάτικο το πέτρινο σοκάκι
σημάδια που μου άφηνε να βρω.
Στης μνήμης τα λιμάνια τριγυρίζω
το όνομα της ψιθυρίζω
ψάχνω στον έρημο γιαλό
τον έρωτα μου τον παλιό.
Δυσαρμονίας ονειρέματα
έργο ανάκουστο παραφροσύνη
μιας μάγισσας καταποντίσματα
εξόριστος σε μι’ απεραντοσύνη.
Φεγγάρι μου αυγουστιάτικο
σε όνειρα και μύθους που αρμενίζεις
για το χαμένο μου έρωτα
κι’ εσύ θαρρώ δακρύζεις.
Ψάξε τα χνάρια της φίλε παλιέ να βρεις
στα όνειρα της όπως τότε να βρεθείς
και να της πεις- μη τ’ αρνηθείς- για μένα
δεν τη ξεχνώ την αγαπώ
στάζει η καρδιά μου αίμα.
(Συνάντηση.)
Την είδα ένα μεσημέρι
πάνω στην άμμο να σκαλίζει δυό καρδιές
στο ίδιο μέρος που της κράταγα το χέρι
τις ανοιξιάτικες εκείνες τις βραδιές.
Πέρασαν χρόνια γκρίζα τα μαλλιά της
μα είναι όμορφη όπως παλιά
ώριμη τώρα η θεϊκή η ομορφιά της
πολύχρωμο λουλούδι στην ακρογιαλιά.
Τα μάτια μου στα μάτια της χαθήκαν
χλόμιασε η πλάση κι’ έγινε σεισμός
φλέγεται η θάλασσα τ’ απύθμενα φανήκαν
σ’ άλλη διάσταση περνά ο λογισμός.
Μάτια μου μεγάλα πλουμισμένα
ξενύχτια μου παλιά τραγουδισμένα
ήσουνα φάρος στη ζωή στα όνειρα μου
δεν έπαψα να σ’ αγαπώ εγώ χαρά μου.
Αισθαντική μου χαραυγή
μεθυστική του έρωτα μου ναϊάδα
της ύπαρξης μου πρύμισμα
του κόσμου μου καταύγαστη πλειάδα.
Δόσμου τα χέρια σου να βρούμε αναπολήματα
εκείνα των χαρούμενων στιγμών
να ξαναγράψουν οι καρδιές μας έκθεση ιδεών
να ημερέψουν του χειμώνα μας τα κύματα.
Άσε το δάκρυ της ψυχής σου να φιλήσω
όπως παλιά καρδιά μου να μεθύσω
και να σου πω
εγώ γλυκιά μου και στα χιόνια σ’ αγαπώ.
Λευκό μου περιστέρι άλλο μη κλαις
τα γκρίζα σύννεφα για λίγο διώξε
πως ήμαστε στα όνειρα του χθες
πως δε χωρίσαμε ποτέ χαρά μου νιώσε.
Κι’ αφού το θέλησε η μοίρα ομορφιά μου
δόσμου τα δάκρυα σου πάρε τα δικά μου
στα σκαλοπάτια της ζωής τα τελευταία
παρηγοριά στα ταξιδέματα μας τα μοιραία.
-
Τώρα που ο κύκλος έκλεισε, που μίλησα με τα δάκρυα της, που μπήκα στα μάτια της και διάβασα τα μυστικά τους, δεν υπάρχει πια λόγος ένα μυστικό που κρατούσε τόσα χρόνια φυλαγμένο η καρδιά μου να παραμένει μέσα μου. Θέλω λοιπόν να το μοιραστώ με σας, να ξαλαφρώσω, τώρα που και το τρένο πλησιάζει στον τελευταίο σταθμό.
Δεν σας γνωρίζω προσωπικά και δεν με γνωρίζετε, λέω σε σας αυτά που θα έλεγε κανείς μπροστά σε μια εικόνα, στο πρόσωπο δηλαδή το άγιο που κρύβεται πίσω από μια απλή ζωγραφιά.
Μπορεί να μην μπορέσετε να με καταλάβετε λόγω διαφοράς ηλικίας μα και γιατί εγώ έζησα σε άλλες εποχές σε σχέση με τις δικές σας. Τα χρόνια πέρασαν και η χωρίστρα που τότε κάναμε στα μαλλιά σκεπάστηκε με χιόνια..
.........
Το όνομα της Νεφέλη. Ένα ανεπανάληπτης ομορφιάς πλάσμα. Εγώ είκοσι δύο χρόνων περίπου τότε κι’ αυτή λίγο μικρότερη γύρω στα δέκα εννέα με είκοσι. Εγώ της έμαθα να καταδύεται στα βάθη της θάλασσας κι’ αυτή τι θα πει έρωτας μεγάλος. Ένας χρόνος ψυχικής ανεπανάληπτης ερωτικής θύελλας.
Όμως τα φώτα της ράμπας έσβησαν ξαφνικά ένα βράδυ αφού δεν υπήρχαν ηθοποιοί να παίξουν το έργο, αιτία ένα μεγάλο ψέμα, το ίδιο ακριβώς και για τους δυό μας.
Μα εγώ δεν έπαψα ποτέ να την αγαπώ και να γράφω για εκείνη. Οι μετέπειτα έρωτες δεν στάθηκαν ικανοί να σβήσουν τη δική της φωτιά. Σε κάθε πακέτο τσιγάρων που πετούσα ήταν γραμμένα και δυο τρία στιχάκια με το όνομα της.
Το φετινό καλοκαίρι πέρασα από το μέρος εκείνο του πρώτου σ’ αγαπώ όπως έκανα σχεδόν κάθε χρόνο. Ήταν ένας μεγάλος βράχος δίπλα στο κύμα. Πάντα εύρισκα και κάποιο σημάδι χαραγμένο με πέτρα πάνω του. Ήμουν σχεδόν σίγουρος πως το δικό της χέρι τα ζωγράφιζε κατά καιρούς.
Πέρασαν δέκα περίπου μέρες όταν στην επιστροφή είπα να περάσω πάλι, κάτι μου έλεγε πως αυτή τη φορά θα ήταν εκεί......
Καθόταν δίπλα στο κύμα σκαλίζοντας αφηρημένα την άμμο. Λες και δεν πέρασαν τα χρόνια, γκρίζα μαλλιά μα ήταν όμορφη όπως παλιά.
Πλησίασα αθόρυβα και κάθισα δίπλα της... Με κοίταξε με τα καταπράσινα μάτια της που στη στιγμή γέμισαν δάκρυα, δάκρυα πολλά τόσα που ποτέ θεός δεν θα μπορούσε να ζητήσει. Σε περίμενα μου είπε μέσα στ’ αναφιλητά της με τρεμάμενη φωνή......
Θα είχα κάνει λίγα βήματα φεύγοντας όταν ένα κοριτσάκι πέντε με έξι χρόνων περίπου που έπαιζε στην άμμο λίγο πιο πέρα έτρεξε στην αγκαλιά της και της είπε απορημένο, γιατί κλαις γιαγιά; Από χαρά κλαίω καλό μου του είπε εκείνη, γιατί ξέρω πως μ’ αγαπάς!
Πολλά στιχάκια μου κατά καιρούς διαβάσατε εδώ στο Φόρουμ Κιθάρα. Κάποιος τα είπε μέτρια ή κάτω του μετρίου, άλλοι με πικρόχολα σχόλια, ειρωνικά υπονοούμενα, σκόρπια εδώ κι’ εκεί.
Μπορεί να είναι και έτσι, εγώ όμως την ψυχή μου αντέγραφα.
Θέλω λοιπόν τώρα να σας απαλλάξω από την παρουσία τους εδώ, αφού δεν υπάρχει πια και λόγος. Ίσως να διαβάσετε στο μέλλον στιχάκια μου για τη ζωή, για το χρόνο που φεύγει, για το πριν το παρόν το μετά.....
Λουλούδια ανθίζουν και το χειμώνα.....
-
Για μια ακόμη φορά διαχρονικός και ωραίος !
Τα σέβη μου ποιητά μου και επιστήμονα !
Και κοίτα μη ξεχάσεις,το βιβλίο που μου υποσχέθηκες !
Την βαθιά μου Εκτίμηση.
-
Αγαπητέ Γιώργο
Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, όσο για το βιβλίο μην ανησυχείς θα σου το στείλω μόλις θα είναι έτοιμο.
Μέχρι τότε όμως για να πάρεις μια πρώτη γεύση στείλε μου με προσωπικό μήνυμα το E-mail σου να σου στείλω το πρώτο μέρος (50 σ.) σε δαχτυλογραφημένη μορφή.
Επειδή χθες βράδυ πήρα μηνύματα προσωπικά από πολλούς φίλους σχετικά με την απόφαση μου να μην στείλω προς το παρόν άλλα μου (ποιήματα) εδώ, θέλω να πω πως δεν έχει να κάνει με αυτούς τους ελάχιστους που μέσα στην ανωνυμία τους προσπαθούν να ξεπλύνουν της ψυχής τους το δηλητήριο, είναι προσωπικοί δικοί μου λόγοι. θα είμαι όμως κοντά σας και θα συνεχίσω πάντα καλοπροαίρετα να σχολιάζω τα δικά σας ΠΟΙΗΜΑΤΑ.
Καλή σου μέρα.
-
Αγαπητέ φίλε Γιάννη, μόλις διάβασα τα τελευταία σου υπέροχα γραπτά για την παντοτεινή σου ιστορία της Νεφέλης , τόσο όμορφα και ποιητικά γραμμένη, που με συγκίνησε και δεν βρίσκω τον λόγο να μην συνεχίσεις να μας δίνεις , σ'εμας που εκτιμούμε το έργο σου, αυτά τα γραπτά που ανάβουν συναισθήματα και βιώματα άλλων εποχών που όπως λες, λόγω διαφοράς ηλικίας κάποιοι ίσως δεν τα νοιώθουν, αν και αμφιβάλω πολύ γιατί οι ευαισθησίες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Μπορώ να σου πώ πώς όλοι , οι κάποιας ηλικίας, όταν αρχίζουμε να κατανοούμε το πέρασμα του χρόνου και να εκτιμούμε και αποζητούμε τις προσωπικές μας Νεφέλες , που ποτέ δεν ξεχνιούνται, χαιρόμαστε όταν διαβάζουμε τέτοια ποιήματα που κάπου μας αντιπροσωπεύουν και ξυπνούν θύμησες που βρίσκονταν καθηλωμένες μέσα μας. Μου φέρνεις έτσι στο μυαλό το τέλος ενός απο τα δικά μου για μία παρόμοια κατάσταση που λέει
Η πρώτη αγάπη δεν ξεχνιέται όπως λέν
κι ίσως αλήθεια είν'αυτό ίσως και ψέμα
ομως κρατάει μια γωνίτσα στις καρδιές
και φέρνει θόλωμα η ανάμνηση στο βλέμμα.
Ισως μέσα απο την ανωνυμία του φόρουμ, να δίνεις και συ αυτήν την ευκαιρία σε άλλους να θυμηθούν , να γράψουν και να βιώσουν το σήμερα μέσα απο το χθές τους.
Θα παρακαλούσα λοιπόν να μην κλείσεις τον κύκλο αυτόν , μιας και κύκλοι υπάρχουν πολλοί στην ζωή μας που σίγουρα κάποιοι απο αυτούς μας άγγιξαν περισσότερο αλλά δεν το βάλαμε κάτω. Οσο για το αν το τραίνο πλησιάζει τον τελευταιο του σταθμό, αυτό δεν πρέπει να το λέμε ΠΟΤΕ, είτε πραγματικά συμβαίνει έιτε όχι.
Η ζωή φίλε Γιάννη συνεχίζεται και είναι πάντα όμορφη, μας δίνει ακόμη πολλά που πρέπει να τα εκτιμούμε και να τα χαιρόμαστε. Συνέχισε λοιπόν να γράφεις για ότι σε αγγίζει , ακόμη και για την Νεφέλη, για να μήν την αφήσεις να ξεχαστεί αφού σου δημιουργεί τόσο όμορφα συναισθήματα που βγαίνουν στο χαρτί και τα χαιρόμαστε όλοι.
Μέ εκτίμηση
-
Όχι Γιάννη δεν έχεις το δικαίωμα να μας στερήσεις απ΄τη γραφή σου κι απ΄τα γραφόμενα σου !
Το κενό θα είναι δυσαναπλήρωτο !
Λοιπόν μη το κάνεις....
Ως αναφορά με το βιβλίο σου θα περιμένω.
Την βαθιά μου Εκτίμηση.
-
Αγαπητοί μου φίλοι. Σας ευχαριστώ πολύ.
Συνονόματε Γιάννη.
Με συγκίνησαν τα λόγια σου. Όσο για το υπέροχο τετράστιχο φαντάζομαι πως είναι το ρεφρέν ενός ποιήματος που σίγουρα θα έχεις μελοποιήσει. Καλή συνέχεια εδώ στο Κιθάρα.
Γιώργο σου στέλνω ένα μέρος του βιβλίου μου και περιμένω σχόλια.
Καλό σας βράδυ.
-
Κύριε Γιάννη, πολύ ωραίο το ταξίδι στο υπεροχο ερωτικό παρελθόν..Άλλες εποχές.ήθη,νοοτροπίες,πρακτικές..Να είστε καλά,να χαρίζετε την έμπνευσή σας και σε μας τους υπόλοιπους.
ΥΓ: Ηλίανθε,με όλο το θάρρος,αν δημιουργώ πρόβλημα,να διαγραφεί. Σχετικά με το "Ως αναφορά το βιβλίο..." δεν είναι η σωστή σύνταξη.Το ορθό είναι "Όσον αφορά το βιβλίο..." Πιστεύω ότι είμαι ολίγον χρήσιμος. Ευχαριστώ.
-
Φίλε μου ιππέα σ΄ευχαριστώ για την διόρθωση !
Καμμιά φορά ο "Δαίμων της ταχύτητας ",μας εκθέτει και ορθογραφικά.....
Σ΄ευχαριστώ και πάλι !
-
Αγαπητέ μου φίλε ipeas
Σ’ ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
( Ό ενικός μας φέρνει πιο κοντά, η ποίηση δεν γνωρίζει ηλικίες και επομένως δεν χρειάζεται ο πληθυντικός)
Καλό σου βράδυ και να είσαι πάντα καλά.
-
Θέλω να πιστεύω πως κλείνει απλά ένας κύκλος....
Θέλω επίσης να σου ευχηθώ,υγεία και δύναμη...
και θα μου αρκεί να μαθαίνω πως είσαι καλά...
Καλη συνέχεια
Ευχαριστώ πολύ.
-
Αγαπητέ μου φίλε Γιάννη,
Για μιά ακόμη φορά θα προσπαθήσω να σου αλλάξω γνώμη για την παρουσίαση δικών σου στίχων και ποιημάτων στο Κιθάρα. Βλέπεις και σύ ότι υπάρχουν άγνωστα σε σένα άτομα που εκτιμούν το ταλέντο και τα γραπτά σου.
Οταν λοιπόν αυτά γίνονται έναυσμα για νεότερους και παλαιότερους να ασχοληθούν με ποίηση ή στίχο δεν πρέπει να σταματήσουν να παίρνουν απο σενα και απο ορισμένους άλλους προικισμένους του φόρουμ αυτό το 'κάτι' που τους ωθεί στο να γράψουν και αυτοί και να αναδειχθούν αριστουργηματα στο μέλλον. Αν λοιπόν δεν το κάνεις για σένα κάντο για αυτούς, συνέχισε να γράφεις και να συμβάλεις και συ στην ανάδειξη νέων ταλαντούχων αλλά και στην ευχαρίστηση παλαιοτέρων να διαβάζουν όμορφα γραπτά που πάντα κάτι έχουν να δώσουν.
Με εκτίμηση
-
Αγαπητέ Γιάννη
Σ’ ευχαριστώ πολύ για τα πάντα καλά σου λόγια.
Θα προτιμούσα όμως να σου απαντήσω με κάποιο γράμμα μου στο μέλλον.
Είμαι μακριά και δεν έχω τώρα το χρόνο, θα το κάνω όμως σύντομα.
Με εκτίμηση Γιάννης.
-
Φίλε Γιάννη,
Ελπίζω να περνάς καλά όπου είσαι. Θα περιμένω το γράμμα σου με τις εξηγήσεις για την αποχή σου.
Με εκτίμηση