Εσείς Διασκε..υάζετε ή όχι ?

[Πέτροc]

Μιας και είναι της μόδας να ξεθάβουμε όλα τα παλιά μνημεία, να τα ρετουσάρουμε και να τα ξαναπουλάμε, για πείτε μου :
Ποιά είναι η γνώμη σας για τις διασκευές η τις επανεκτελέσεις (Ελληνικά Remix?) ;)ενός κομματιού ; Τι απ' τα δύο προτιμάτε ;
Ποιά είναι τα υλικά μιας πετυχημένης διασκευής/επανεκτέλεσης ;
Τι σημαίνει σεβασμός σε ένα τραγούδι ή είδος ; Εσείς θα πέρνατε π.χ. το Stairway to Heaven να το κάνετε ζεϊμπέκικο ; Θα πέρνατε την Ιτιά να την κάνετε Hip-Hop ;  
Υπάρχουν διασκευές που πραγματικά ΔΕΝ σας αρέσουν ; Γιατί ;

Και για να ανάψω λιγο φωτιές, για 'μενα δεν φτάνει, Αλκίνοε και Γιώργο (Νταλάρα), να βάζετε τις προσεγμένες σας φωνές στα διάφορα μνημεία τριγύρω σας, αλλά πρέπει να τα κάνετε πραγματικά ΔΙΚΑ σας - κάτι που ΔΕΝ έχετε ακόμη καταφέρει (όπως π.χ. οι Active Member ή ακόμα κι ο Μπάσης).

[D@ve Murray]

Prwsopika den exw kolima na diaskeyasw otidhpote... eite to den les koubenta metal,eite to ena to xelidoni hip hop.. apla nomizw oti h diaskeyh tha prepei kati na dinei kai na min einai mia aselgeia panw se ena klasiko kommati mono gia logous entypwsiasmou....

[Σπύρος]

Εγώ προτιμώ διασκευές από διαφορετικά είδη μουσικής π.χ από rock / pop / κλασσική σε metal (Johnny Be Good - Judas Priest, Paint it Black - Anvil κλπ)

[anastasioujim]

To prototipo sinithos einai kalitero an kai exo akousei kapoia diaskeuasmena tragoudia apo kalous tragoudistes pou me aresan pio poli apo ta prototipa.

[Lord-George]

Εγώ προτιμώ διασκευές από διαφορετικά είδη μουσικής π.χ από rock / pop / κλασσική σε metal (Johnny Be Good - Judas Priest, Paint it Black - Anvil κλπ)

Άκου το paint it black από τους GOB.

[Δαμιανός]

kapoia tragoudia pou exw akousei den mou aresan katholou. as poume to ela mwraki mou pou akousa prosfata se beat.xalia. ap tin alli mou arese poly i diaskeui toi me skotwse giati tin agapousa twn pyx lax an kai otan to kathisteroun poly stis sinaulies ginetai spastiko

[Panos1984]

den boro tis diaskeves rock i entexnon komation se beatakia. opos thalasa mou skotini k prosfata akousa k katsimixaious beat. to xeirotero einai, another brick in the wall se beataki, o xristos kai i panagia!

[Δαμιανός]

to exoun vrei oloi twra me ta beat. kotsaroun ena beat(vlepe azwnakis) epeidi poulaei kai to passaroun ws poiwttiki douleia

[D@ve Murray]

Exw akousei kai to fear of the dark se beataki re paidia....

[Βραζίλης]

ναι, το κακο με τα beatακια εχει παραγινει... τουλαχιστον να ηταν καμμια συνειδητοποιημενη διασκευη, παει καλα... αλλα ειναι απλα ενα ντουπου ντουπου και μερικα φλωρικα φωνητικα για να χορευουν τα πιτσιρικια στα κλαμπ ολα αυτα τα ροκ αριστουργηματα που εχουμε λατρεψει...

Κατα τ'αλλα, προσωπικα μου αρεσει να ακουω και να φτιαχνω διασκευες απο ολα τα ειδη σε ολα τα ειδη. Αλλωστε, αλλιως φανταζεται ο καθε συνθετης τους στιχους που εχει μπροστα του. Πχ. το "τι σου'κανα και μ'εγκατελειψες" μου ταιριαζει πιο πολυ σε ζεϊμπεκικο παρα το τσιφτετελοειδες που ειναι τωρα.

[vangelis]

otan epaiz sthn taverna, gurisame thn zempekia ths eudokias se funk, eixe fash...idiaitera goi ton "kouradomagka" pou ekane tis gures tou se afto to kommati..

[Θοδωρής]

Οπως σε όλα τα πράγματα έτσι και στις διασκευές για να έχει επιτυχία το αποτέλεσμα πρέπει να υπάρχουν κάποιες προϋποθέσεις .
1 . Κάποια σοβαρή αιτία για να γίνει η διασκευή.
2 . Σεβασμός και βαθιά γνώση αυτού του υλικού που θα χρησιμοποιήσει κανεις ,ειτε αφορά το μεσον (τεχνολογία ) είτε το πρωτότυπο έργο .
3 . Γνώση της μουσικής .

Αν κάποιο απο αυτά δεν υπάρχει ,τότε νομίζω ότι θα έχουμε αυτό το οικτρό αποτέλεσμα όπως είναι η <διασκευή >του Ας ερχόσουν για λίγο  που εκτός της κακής εκτέλεσης ειχαν και το θράσσος αυτοί που το έκαναν να χρησιμοποιήσουν και το πρωτότηπο με την φωνή της Δανάης .Δυστυχώς δεν υπάρχει σεβασμός σε τίποτα πιά,αλλά ούτε και εμπνευση .

[Πέτροc]

Κάπου εδώ λοιπόν το θέμα αρχίζει να έχει ζουμί… Για να δούμε …
Θα διαφωνήσω   με τους περισσότερους της κουβέντας στα εξής σημεία :
- Σεβασμός. Εγώ ΔΕΝ αισθάνομαι σεβασμό σε κάποιο τραγούδι ή μουσικό είδος. Αισθάνομαι αγάπη, ενδιαφέρον, αποστροφή αλλά σεβασμό όχι. Απ’ την άλλη πλευρά τα ακούσματά μου (και των περισσότερων στις μέρες μας) είναι μείγμα πολλών και διαφορετικών ειδών (από metal και pop ως δημοτικά και ρεμπέτικα). Τα κομμάτια λοιπόν που γράφω (ελπίζω να) έχουν όλες αυτές τις επιρροές (ίσως όχι ταυτόχρονα…). Άρα τι πιο φυσιολογικό, για τα κομμάτια που έχω κάνει δικά μου και αγαπώ, να θέλω να τα πω με τους δικούς μου τρόπους, τα δικά μου εργαλεία, τη δική μου ψυχή … (Και αυτό είδα σε πολλές απαντήσεις της κουβέντας - άκου το Ζ. της Ευδοκίας σε Funk !! Καλό !!!)  
- Beatάκια. Η άποψη ότι τα κομμάτια αυτά είναι βγαλμένα από φλώρους για clubz, άχρωμα, άοσμα, άγευστα, ΔΕΝ είναι ολόκληρη η αλήθεια… (Για παράδειγμα Δεν το δέχομαι για καλιτέχνες όπως ο Κωνσταντίνος Β.) Πιστεύω ότι υπάρχουν και καλά πράγματα ανάμεσα στα (πολλά) σκουπίδια. Η γνώμη μου εδώ είναι ότι ο ένοχος είναι η ΕΜΠΟΡΙΚΟΤΗΤΑ   που σημαίνει ότι είναι άλλο πράγμα να beatάρεις τη “Θάλασσά μου Σκοτεινή» (πραγματικά για να κερδίσεις τα Clubz)  και άλλο να βάζεις ήχο και ψυχή στον «Ιδανικό και ανάξιο Εραστή» αλλά και στο «Ας Ερχόσουν» της Δανάης (κομμάτια εξόχως αντιτουριστικά στις πρώτες εκτελέσεις τους) σύμφωνα πάντα με τα δικά μου ταπεινά μουσικά κριτήρια.

Πάντως προσωπικά θεωρώ τις διασκευές περισσότερο έντιμες από τις επανεκτελέσεις. Είναι σαν να παίρνεις μια Δωρική κολώνα, να την καθαρίζεις, να της βάζεις μια κόκκινη κορδελίτσα, και να την πουλάς ως «Δωρική κολώνα με κορδελίτσα» (π.χ. Νταλάρας κατά κόρον αλλά και άλλοι πολλοί) ενώ στην αντίθετη περίπτωση παίρνεις την ίδια κολώνα, την κάνεις τασάκι και την πουλάς ως «Τασάκι με μάρμαρο Δωρικής κολώνας». Και πιο ζόρικο, και πιο έντιμο (Ίσως και πιο χρηστικό)…

Τελικά, η ΨΥΧΗ είναι που μετράει…  

[Σωκράτης]

Νομίζω πως τα αιτια των διασκευών και επανεκτελέσεων πρεπει να αναζητηθουν ανάμεσα στην καλλιτεχνική πενία και την εμπορικότητα.Φαινεται πως καποιοι καλλιτέχνες δεν ψαχνουν νέα πράγματα,δεν ρισκάρουν και καταφεύγουν στην εύκολη,τσεκαρισμένη-εμπορικα- λύση των διασκευών και επανεκτελέσεων (ή ακόμα χειρότερα-όπως στην περίπτωση του Νταλάρα-γίνονται τσιμπούρια(βλπ ντουέτα) σε όποιον καλλιτεχνη δείχνει -εμπορικά-ανοδικές τάσεις!).
Αλλα τότε γιατί κάνουν τέχνη;ας κάνουν κάτι άλλο! Σ' αυτο το σημείο συγχωρεστε μου το απολυτο των ίδεων αλλά νομίζω πώς ανησυχια πρέπει να ρέει στις φλέβες του επαγγελματία καλλιτέχνη αλλιώς να παέι σπίτι του να κάνει κάτι άλλο, απο "εφησυχασμενους" κραταμε καλα ούτως ή άλλως...
Οσο για τον σεβασμο που διαβασα σε αλλα γραμματα,πιστευω πως σ'αυτον ελοχεύει κινδυνος που μπορει να βαλτώσει την τέχνη,ειμαι λιγάκι του διαφωτισμού!Σεβασμό πρεπει να τρέφεις οχι προς το τραγούδι που διασκευάζεις,ουτε προς την ιστορία του αλλα προς τη δουλεια σου και το κοινο σου.Οι στίχοι ενος τραγουδιου μπορουν να αποτελεσουν εφαλτηριο για ένα αλλο κλπ.Αλλωστε "τα πάντα ρει" γιατι οχι και τα τραγούδια.
Προσωπικα είμαι υπερ των πειραματισμών στην τέχνη,χωρις τους οποίους πολυ απλα δεν θα είχαμε τέχνη.Μόνο που με στεναχωρει το γεγονός πως οι καλλιτέχνες αντί να διοχετεύσουν την ενέργεια τους στην αναζήτηση νέων τρόπων έκφρασης αναμασουν το παρελθόν.
Απο την άλλη θέλω να εκφράσω κι ενα παραπονο μου:Μπορεί η φωνή του Μπαση να είναι ακαταλληλη-απο πλευρας ηχοχρωματων-να τραγουδήσει το "Σπασμένο καράβι" και η ερμηνεία του Σφακιανακη στη "Δημοσθένους Λέξις" να θυμίζει σαπουνόπερα και λούνα πάρκ αλλα για εμένα ειναι χειρότερο αυτο που κάνουν πχ ο Νταλάρας και ο Παπακωνσταντίνου (συγώμη,αν αυτο πληγώνει καποιους).Και τί κάνουν;Ο Νταλάρας έχει ανακαλύψει τα τελευταία χρόνια το "μόριο" (πολλαπλα σπασιματα στη φωνή,βλπ τσιγγανικη μουσικη."vibrato" λέγεται στο κλασσικό-αλλα έχει διαφορές) και έχει ξανατραγουδάει σχεδον όλα του τα τραγούδια μ'αυτό...Καταντά βαρετός!Ο δε Παπακωνσταντίνου τα έκανε όλα ροκ..ακόμα και τον Καββαδία..και σας ρωτω ποιο στοιχειο της βιογραφιάς του Καββαδια ή πιο ποιημα του ή ποια παρτιτουρα του Μικρουτσικου είχε κάτι που να θυμίζει ροκ..Τριχες!! Αυτή δυστυχως είναι η "ευκολιά" στην τέχνη,τη συναντω και στο θέατρο και τη σιχτιρίζω κι εκει...Εχω την εντύπωση πως είναι κι δυο εγκλωβισμένοι στο κοινο τους -target group εμπορικά...

[kostasbako]

Προσωπικα, μου αρέσει πολύ να κάνω διασκευές, γιατί έτσι προσαρμόζω τα τραγούδια αυτά με τρόπο ώστε να μου αρέσουν και να με εκφράζουν. Όμως δυστάζω να τα παίξω μπροστά σε αλλους γιατί το τραγούδι αυτό έχει κάποια ιστορία και δεν θέλω να την παραποιω, και επίσης το τραγούδια αυτό ανήκει δικαιωματικά στον αρχικό του δημιουργό και όχι σε εμένα. Αν όμως πιστεύω ότι το ύφος που δίνω εγώ στο τραγούδι το κάνει καλύτερο και πιο προσιτό στα δεδομένα του ακροατηρίου μου και ότι κινούμε σε κοντινές γραμμές με τον τρόπο σκέψης του αρχικού συνθέτη δεν έχω κανένα πρόβλημα.

[The JeSTeR]

Χμμμ, σωστός Newbie, δύσκολο να νιώσεις σεβασμό για ένα τραγούδι. Όταν όμως μιλάμε για το Stairway to Heaven, ή το Bohemian Rhapsody, ή το Paranoid, το Smells Like Teen Spirit και άλλα ΜΕΓΑΛΑ τραγούδια, τότε μόνο σεβσμό μπορείς να νιώσεις. Και είναι ιεροσυλία, να κάνεις το Voodoo Chile ή το Stairway μπιτάκι (τα συγκεκριμένα τα έχω ακούσει). Είναι ασέβεια να παραμορφώνεις έτσι, ένα τραγούδι που αποτελεί κομμάτι ιστορίας, και το απόγειο της καριέρας κάποιου καλλιτέχνη.
Ναι, καλές οι διασκευές. Όταν οι Steve Vai, Joe Satriani και Eric Johnson παίζουν το Red House ως φόρο τιμής στον Hendrix, βλέπεις πράγματα ανεπανάληπτα. Όταν οι Led Zeppelin έπαιζαν Albert King και Little Richard, όταν οι Sky έκαναν την Gavatina του Μπαχ Metal, κλπ. Μερικές φορές θα δείς διασκευές που είναι απλά υπέροχες, όπως το δίσκο Τραγούδια έγραψα για φίλους, ή το Στον Π. Άν όμως κάτι γίνεται έτσι στην πλάκα, για να βγάλει ο άλλος κανα φράγκο απ' το δίσκο του (βλέπε Φιλαράκι) , ε τότε είναι ανούσιο......

[The JeSTeR]

Ωχ! μπράβο μιχαλάκη, την είπες πάλι τη μαλ***α σου! Ποια gavatina ρε άχρηστε!!! Tocata του Μπαχ εννοούσα. (τι ηλίθιος που είμαι ώρες ώρες!!!)

[Politis]

 :)Ξεθάβω αυτήν την συζήτηση, διότι εν μέρη όταν έγινε εγώ δεν ήξερα για το forum, και δεύτερο προς απάντηση στον φίλο Newbie.
Διαφωνώ καθέτως με αυτά που λένε οι φίλοι Newbie και Σωκράτης. Το θέμα της επανεκτέλεσης ενός τραγουδιου, είναι κάτι που απασχολεί όλους αυτούς που ασχολούνται με την μουσική. Ποιός είπε ότι η επανεκτέλεση ενός τραγουδιού πρέπει σώνει και καλά να διαφέρει από την πρώτη εκτέλεση για να είναι αποδεκτή ή για να αρέσει??? Κι αν είναι πιστή γιατί δεν αρέσει σε κάποιους Νομίζω ότι είναι σχεδόν απίθανο να ακούσεις κάποια επανεκτέλεση ενός τραγούδιού στην εποχή μας, και να μην είναι μεταποιημένο ή μεταλλαγμένο ή διασκευασμένο Μέχρι κι οι ίδιοι τραγουδιστές κάνουν κάποια αλλαγή στο κομμάτι που είχαν τραγουδήσει προ καιρού.

Όσο δε για τον Νταλάρα, δεν μπορούμε να τον κατακρίνουμε επειδή κάνει πιστές επανεκτελέσεις. Κατά την γνώμη μου, για να κάνει αίσθηση ένα τραγούδι που επανεκτελείται, δεν χρειάζεται σώνει και καλά να παιχτεί με beat (όπως το "Η μέρα εκείνη δεν θ'αργήσει" με τις φωνές του Λοίζου και της Γαλάνης, που ο αποτυχημένος δισκευαστής έβαλε beat ρυθμό με συγχορδίες 7ης - 5ης κλπ. που το τραγούδι σου δίνει την αίσθηση ότι δεν καταλήγει πουθενά ).Φαντάζεστε το "Αχ χελιδόνι μου" ή το "Οδός Αριστοτέλλους" ή το "Όλα δικά σου μάτια μου" σε ρυθμό beat?

Μια επανεκτέλεση μπορεί να γίνει πολύ σημαντική και εξίσου σπουδαία, με ένα σωστό τραγούδισμα, μέσα από την ψυχή, ίσως με μερικές αλλαγές στα γυρίσματα της φωνής, και μια ενορχήστρωση που χαϊδεύει και τονίζει το τραγούδι. Όχι με αλλαγές στον ρυθμό, στις νότες ή στις συγχορδίες του τραγουδιού.

[Fran]

Πολυ ενδιαφερον το θεμα....
Εγω δεν ειμαι καθολου αρνητικη στις επανεκτελεσεις, ουτε τις διασκευες ενος τραγουδιου...το θεμα της ενορχηστρωσης που αναφερθηκε παραπανω παιζει πολυ σημαντικο ρολο στο αν θα μπορεσω να ακουσω ενα τραγουδι  με καινουρια 'αυτια'. Επισης το αν εχω τον συγκεκριμενο καλλιτεχνη σε καποια εκτιμηση...Αλλα το βασικοτερο ειναι η αμεση αντιδραση στο ακουσμα του τραγουδιου...
Προσφατα ακουσα τη διασκευη της Τσαλιγοπουλου στον δισκο αφιερωμα στον Μανο Λοιζο που κυκλοφορησε προσφατα, και μου εκανε πολυ ασχημη εντυπωση. Νομιζω το θεμα αναφερθηκε και καπου αλλου στο φορουμ...Τραγουδα η Τσαλιγοπουλου τον Καφενε των Λοιζου-Παπαδοπουλου και ειναι το μονο κομματι σε ολο το διπλο cd που δεν μπορω να ακουσω..νομιζω οτι η ενορχηστρωση κυριολεκτικα καταστρεφει ενα αριστουργηματικο κομματι, και δεν μπορω να το δεχτω καθολου...αυτη ηταν η αμεση αντιδραση που ειχα στο πρωτο ακουσμα του δισκου.
Η αληθεια ειναι οτι αν εχω αγαπησει ενα τραγουδι παρα πολυ στην αρχικη του εκτελεση το βρισκω δυσκολο να το ακουσω εξισου ευχαριστα σε μια καινουρια, αλλα μου εχει τυχει να αγαπησω εξισου την καινουρια εκτελεση με την παλια...ή και περισσοτερο. Μια καινουρια εκτελεση προσθετει παντα συγχρονα στοιχεια σε ενα τραγουδι, και πολλες φορες το ιδιο το τραγουδι χρειαζεται αυτην την 'φρεσκαδα', την ανανεωση, για να ακουστει και απο ενα καινουριο και απο ενα παλαιοτερο κοινο.  

[billypyx]

Emena me neyriazei i diaskeyei poy kanan oi down low st o "Johnny B." twn Hooters. Apo rock to kanane rap.

kamia sxesi

[Σωκράτης]

  Είτε το πλήθος των διασκευών πάρω,είτε των επανεκτελέσεων στην ίδια αφετηρία καταλήγω:την εσωστρέφεια,κι όταν η τέχνη που είναι απο τη φύση της επικοινωνιακό μέσο καταλήγει εσωστρεφής τοτε "βράστα Χαράλαμπε".
 Η γνώμη μου είναι πώς τα αιτια της εσωστρεφειας είναι κοινωνικά-πέρα βέβαια απο την καλλιτεχνική πενία ορισμένων και το βόλεμα άλλων σε ήδη υπάρχουσες συνταγές επιτυχίας.Πότε άλλοτε είχε παρατηρηθεί τόσο μεγάλη στροφή σε επανεκτελέσεις και διασκευές παρά σήμερα;Αλλά και πότε άλλοτε είχε παρατηρηθεί ανάλογη κρίση αξιών απο οτι σημερα;
 Κοινώς,αν σε μια κοινωνία δεν υπαρχει η ανησυχία-κι αυτή έχει δώσει τη θέση της στο βόλεμα (βλπ,καριέρα-σπιτακι-αμαξάκι)-τι παραγωγη καλλιτεχνικών πονημάτων να έχεις και πόσοι θα ανταποκριθούν σ αύτο;(πρεπεί να ζήσουν κι οι καλλιτέχνες....)

[Πέτροc]

Φίλε Σωκράτη, τη σημερινή εσωστρέφεια της τέχνης που λές δεν την κατάλαβα. Πραγματικά δεν καταλαβαίνω πως η διασκευή ενός κομματιού προσδίδει εσωστρέφεια στην τέχνη… Απ΄την άλλη πλευρά όμως η εσωστρέφεια είναι χαρακτηριστικό των καλλιτεχνών, αυτών που επεξεργάζονται με έναν ιδιαίτερο τρόπο τα ερεθίσματα που παίρνουν και καταλήγουν να τα δώσουν πίσω όχι για να διασκεδάσουν τους υπόλοιπους αλλά για να καταθέσουν ένα κομμάτι της δικής τους ψυχής.  Χμμ.. μπερδεύτηκα ακόμα περισσότερο …  
Φίλε Politi θα προσπαθήσω να απαντήσω στη Θέση σου με την εξής  μικρή ιστορία :  Έχουμε απ΄τη μια ένα σοβαρό επαγγελματία της Μουσικής, πολύ καλά τεχνικά καταρτισμένο, ο οποίος είναι υποχρεωμένος από την εταιρεία του να «βγάλει» κάτι φέτος. Χμμ. Διαλέγει λοιπόν (με καθαρά εμπορικά κριτήρια ) το "Αχ χελιδόνι μου",   το επανεκτελεί  ΑΡΤΙΑ, ίσως συνεργαζόμενος και με κάποιον άλλο –οπωσδήποτε ανερχόμενο- καλλιτέχνη, και εκδίδει το νέο του CD.  
Από την άλλη πλευρά έχουμε ένα μπουμπούκι, ο οποίος ασχολείται κανα δυό χρόνια με υπολογιστές και μουσική, ακούει για πρώτη φορά το "Αχ χελιδόνι μου",  και κάτι κάνει κλικ μέσα του.  Κάθεται και ψάχνει τον ήχο του, ταλαιπωρεί τις loopες του, και τελικά μετά από Χ ξενύχτια   φτιάχνει κάτι σαν %»!£$±!±»$%%$», το οποίο χαίρεται αυτός και η παρέα του.  

Αν οι δύο δημιουργίες αυτές κριθούν μουσικά ή τεχνικά τότε ο πιτσιρικάς μας δεν έχει απολύτως καμία ελπίδα… Αν κριθούν όμως ως προς την ΠΡΟΘΕΣΗ ή την ΨΥΧΗ,  τότε οι μετοχές του ανεβαίνουν κατακόρυφα… και περιττό να σου πω ότι εγώ προσωπικά θα προτιμήσω το %»!£$±!±»$%%$» , χωρίς απαραίτητα να μου αρέσει μουσικά … (βίτσια είναι αυτά.. )

Τελικά, και επειδή η αλήθεια κρύβεται πάντα κάπου στη μέση, καλό είναι οι σοβαροί καλλιτέχνες να «ψάξουν τον ήχο τους», να «ταλαιπωρήσουν τις loopες τους», και να βγάλουν κάτι που να χαίρονται πρώτα αυτοί, όπως επίσης και τα σημερινά μπουμπούκια να στρώσουν κ… και να δουλέψουν τόσο στη μουσική όσο και στην ιστορία μας…

Αυτά…  

[Σωκράτης]

  Φίλε Newbie,θα σου εξηγησω ακριβώς τι εννοώ.Η αναζήτηση/δημιουργία ενός καλλιτεχνικού πονήματος είναι εσωτερική,για εμένα είναι η αντανάκλαση/το είδωλο ενός θέματος όπου ο καθρέφτης του είναι ο καλλιτέχνης.Όμως αυτή η θεωρία είναι γενική,χρειάζεται τουλάχιστον ένα ακόμα στοιχείο,την τεχνική.Είναι σχεδόν αδύνατον να κάνουμε τέχνη χωρις τεχνική.Πώς αλλιώς θα περάσουμε την ιδέα μας στο χαρτί,στον καμβά,στην παρτιτούρα;
 Οι επανεκτελέσεις και οι διασκευές λοιπόν που ξεκινούν απο την "ευκολία" της έτοιμης βάσης,δεν είναι εξ ολοκλήρου προσωπικά και τωρινά πονήματα,μεγάλο μέρος της αναζήτησης έχει ήδη επιτευχθεί απο κάποιον άλλο-τουλάχιστον αλλόν έναν!Γιατί λοίπον ο κάθε καλλιτέχνης να μην ψάχνει εξ αρχής αυτό που θα τον αντιπροσώπευε και θα ήταν και πιο προσωπικό-για να μην κουραστεί;;Ποιού ή πόσων είναι τότε το είδωλο που βλέπουμε στον καθρέφτη;
 Το δέ θέμα της τεχνικής τώρα.Ο Πικάσσο αφου αναγνωρίστηκε με το ζωγραφικό στυλ της Τζοκόντα,το αλλάξε και μέχρι τον θάνατο του,άλλαζε διαρκώς τους τρόπους εκφρασής του.Δεν αρκέστηκε στην επιτυχία που άντλησε απο το συγκεκριμένο στύλ,συνέχισε να ψάχνει ρισκάροντας αυτην την επιτυχία.Αυτό για εμένα είναι η πραγματική καλλιτεχνική αναζήτηση και δεν είναι ανάγκη να είναι κάποιος τρανός ζωγράφος για να την ακολουθήσει.Μ' αυτό το σκεπτικό ας μου εξηγήσει κάποιος-ειλικρινά ρωτω-την καλλιτεχνική αναζήτηση π.χ του Παπακωνσταντίνου,τα τελευταία χρόνια.
 
ΥΓ2 Παραθέτω μια φράση που τουλάχιστον για τη δική μου καλλιτεχνική αναζήτηση είναι θεμέλιος λίθος.
           
            "Η δυσκολία πρέπει να γίνεται συνήθεια
             η συνήθεια εύκολη
             και το όμορφο εύκολο"
   Πρίγκιπας Σεργκέι Βολκόνσκι (απο το "Σύστημα Στανισλάφσκι" της Σόνια Μούρ )

[Politis]

 :)Φίλε Newbie, η απάντηση μου προς την εσωτερική αναζήτηση έκφρασης ενός τραγουδιού με "loopes" και οτιδήποτε άλλο, μπορεί να είναι επιχείρημα για όσους δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάτι δικό τους. Ποτέ όμως δεν θά'πρεπε να επιτρέπεται να χαλάει την μορφή ενός μεγάλου τραγουδιού και να το διαλαλεί προς το ευρύτερο κοινό μέσα από την δισκογραφία. Θα πεις και τί μ'αυτό, όποιος γουστάρει τον ακούει. Δεν είναι όμως ακριβώς έτσι. Διότι οι πολλές δισκογραφικές δουλειές με χαμηλό επίπεδο (αυτό μπορεί να μεταφραστεί και σαν σκυλάδικα ή σαν αποτυχημένες ή πρόχειρες δουλειές, ή και κακές επανεκτελέσεις) χαλάνε γενικά την ποιότητα της μουσικής που φτάνει στα αυτιά του κόσμου, άρα και με αργό ρυθμό χαλάνε την μουσική του τόπου!!!
Δεν πιστεύω ότι η επανεκτέλεση του τραγουδιού "Έχω έναν καφενέ" όπως το τραγούδησε η Τσαλιγοπούλου βγάζει "ψυχή" ή και τίποτε άλλο του διασκευάζοντα.
Εάν θέλεις την γνώμη μου μια καλή επανεκτέλεση που θα την χαρακτήριζα και ισάξια της πρώτης εκτέλεσης είναι το "Τί σού'κανα και πίνεις", ένα τραγούδι του Μίμη Πλέσσα σε στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου, έτσι όπως το διασκεύασαν "Οι Απέναντι" με την φωνή της Μελίνας Ασλανίδου.

[Ikaros]

kala tha htan na hksera na diaskeyazw alla...ayta einai gia poly ikanoterous apo emena!