Εμφάνιση μηνυμάτων

Αυτό το τμήμα σας επιτρέπει να δείτε όλα τα μηνύματα που στάλθηκαν από αυτόν τον χρήστη. Σημειώστε ότι μπορείτε να δείτε μόνο μηνύματα που στάλθηκαν σε περιοχές που αυτήν την στιγμή έχετε πρόσβαση.


Θέματα - Maria_Adouaneta

Σελίδες: [1]
1





"Δεν ξέρουμε τί θέλουμε να δούμε,
κι όταν το βρίσκουμε,
δεν ξέρουμε αν μας αρέσει.
Κι αγοράζουμε καινούργια μάτια,
σαν καλύτερα να βλέπουν.
Άδεια τα δικά μας, παλιά,
τα πετάμε σε μιαν άκρη.
Νομίζουμε δε θα τα ξαναχρησιμοποιήσουμε.
Ρωτάμε τον διπλανό:Συγνωμη να δανειστώ τα μάτια σας για λίγο?
Για να με δω; Γιατί με τα δικά μου δε μ'αρέσω.
Εκείνος με χαρα τα δίνει.
Του αρκεί μονάχα που με τα δικά μας δε μας αρεσουμε.
Γιατι κι εκεινος ετσι νιωθει.
Και θελει ολοι να σερνονται.
Αυτη ειναι η ευτυχία του
Κι αγαπάμε αυτον που είπε αυτο που παντα σκεφτομασταν.
Που το εκφράζει με λόγια που δε σκεφτηκαμε ποτέ.
Μα μυρίζουν όπως οι ερωτήσεις μας..
Νυχτωσε.
Ας φύγω"


Καλη ανάσταση στα σταυρωμένα παιδικά μας όνειρα...

2




Οι πιο μεγάλες διαδρομές είναι εκείνες που γίνονται στα πόδια μου,

κι όχι απ'τα πόδια μου.

Η πιο μεγάλη διαδρομή σε ένα σώμα είναι εκείνη

που ξεκινάει απο το καλώδιο του εγκεφάλου

μέχρι το καλώδιο που συνδέεται με το φύλο.

Είναι άγνωστη και εγκυμονεί κινδύνους.

Ο μεγαλύτερος είναι όταν ένα άγνωστο χέρι κάνει ωτο-στοπ

Είναι τότε που δεν μπορείς ν'αρνηθείς να μεταφέρεις

τον ξένο στον προορισμό του.

Μα δεν του κάνεις χάρη.

Και το σύμπαν γεννοβολάει.

3
Ελάτε να μυρίσουμε τις μνήμες των ανθρώπων
ν'ανοίξουν τα ρουθούνια μας, σαν ρόδα σε αυλή
να φτάσουμε στα σύνορα των μακρινών τους τόπων
ν'ακούγονται οι ψίθυροι σαν μαγικοί αυλοί.

Ελάτε να βουτήξουμε στους βόθρους των ψυχών μας
να βρούμε λάθη χρυσαφιά και ψέμματα ασημί
να ανταμώσουμε εκεί των μάταιων εποχών μας
όλα τα ίσως, τα γιατί, τα πρέπει και τα μή

Ελάτε να ξαπλώσουμε δίπλα απο τις καρδιές μας
ν'ακούσουμε τους χτύπους μας, να πιούμε και νερό
να σπείρουμε λαχανικά και φρουτα στις πο΄διές μας
σκέψεις να γαργαλήσουμε μ'ενα μικρο φτερό.

Ελάτε να φιλήσουμε στο στόμα τα όνειρά μας
στα χέρια να σηκώσουμε του ύπνου τη δροσιά
και το πρωί ηλιόλουστοι, μπροστά  στ'απόνερά μας
καινούργια να μας ντύσουμε πλουμίσια φορεσιά.

4
Τρέμοντας για τα σχόλια που έπονται η που δεν έπονται...το δημοσιεύω...

Απόψε ξοδεύτηκα Ι

Απόψε θέλω κάπου να με χαρίσω,
σε μάτια, σε άνθρωπο, σε κορμί,σε κάποιον που έχει ανάγκη απο παραμύθια
απόψε θα βγω να κύλήσω.

Απόψε θα μου φορέσω το πιό όμορφο περιτύλιγμα,
θα βάλω στα μαλλιά μου μια κορδέλα,
δεν ειμαι πιά κοριτσάκι αλλά θα μου πηγαίνει,
απόψε θα βγώ να διασυρθώ.

Απόψε θ'ανοίξω διάπλατα τα πόδια μου,
θα καλέσω θεριά να ξαποστάσουν,
ισως και να  τους υποσχεθώ,
ο ίδιος λυγμός θ'ακούγεται το πρωί το ξέρω,
απόψε θα βγώ να αφοριστώ

Απόψε θα με χάσω για λίγο
Απόψε θ'ακούσω οτι είμαι όμορφη
Απόψε θα βγώ να ξοδευτώ

Απόψε θα βγώ να μεθύσω απ'τα ψέμματά μου
Απόψε θα βγώ να κοροιδέψω τους έρωτες, πιότερο τους ερωτευμένους
Απόψε θα χωθώ στα πιό σκοτεινά καταγώγια του κόλπου μου
Απόψε θα ξοδευτώ

Το πρωί θα επιστρέψω απελπισμένη, ξεμαλιασμένη, με τα νύχια μου μισοξεβαμμένα,
θα ξαπλώσω, θα με μαλώσει το κρεβάτι μου, θα του ζητήσω συγνώμη.
Εκεί μέσα στα δάκρυα θ'αποκοιμηθώ.
Απόψε ξοδεύτηκα...

5
Ονειροπίστολο...

Ξέχασα να νανουριστώ πάλι κι αυτό το βράδυ,
σώθηκαν οι  ιστορίες μου, σωθήκαν τα τραγούδια,
κείνα που οι μάνες τραγουδούν στα πρώτα τους λουλούδια,
για να'χουν όνειρο καλό, μακριά απ'το σκοτάδι.

Ποτέ δεν κάνω όνειρα, κι αν κάνω τα σκοτώνω
ξέρω πως όνειρο θα πεί: έρχονται όμορφες μέρες
κι ίσως πετάξουνε μακριά της μοναξιάς μου οι ξέρες
θα πεί κοιμάμαι ανέμελα και σχέδια καταστρώνω.

Και πάνω που αυτό το 'μαθα,κι αγάπησα το μαύρο
νά σου, πετάγεται αυτός, σα να'ρθε απο τ'αστέρια
"κρατάω ονειροπίστολο" μου λέει "ψηλά τα χέρια"
και τρύπα υγρή για να κρυφτώ ψάχνω ξανά για νά βρω.

Μιά τρύπα να'ναι στεγανή να μην τη βλέπει μέρα,
να βάλω ονειροφρουρούς, να μην τους παίρνει ο ύπνος
μη δω το ασχημόπαπο που θα γενεί σα κύκνος
να μείνουν έξω οι έρωτες, να πάνε παραπέρα
να πάψω πιά να καρτερώ κι εγώ την "άσπρη μέρα"
να βγώ μια νύχτα, μοναχή και να πω "καλημέρα"
κι η μοναξιά να αποκριθεί ακεφή "καλησπέρα"...

6
Την τελευταία φορά που έψαξα τα μάτια μου,
τα βρηκαν μου είπαν καρφωμένα ψηλά να σεργιανάνε,
βόλτες στην ζώνη του Ορίωνα, έψαχαν τον Betelguese
δάκρυζαν και τα σκούπιζα με τις παλάμες,
πάσχιζαν να κρατήσουν το δάκρυ "μας ανήκει ψιθύριζαν"
Κείνο όμως κύλησε και ναι, μύριζε φράουλα,
όπως όλα μου τα δάκρυα..

Τώρα και η σιωπή έπαψε, τελείες απομείναν,
πιάνω τα δάκρυά μου απο τα κοτσάνια τους και τα στολίζω στα μαλλιά μου.

Ήρθε κι ο νοτιάς χτες μου ζέστανε την πλάτη,
πήρα ανάσα κι ήταν η ανάσα μου βοριάς, κι ο βοριάς μου τον έδιωξε.

Ποιόν να ρωτήσω να μου πει γιατί φοβάμαι;
Κι εσύ ποιητή με ποιήματα θ'απαντήσεις και τα πόιήματα τα φοβάμαι κι αυτά, δε στο'πα;

Αντίο και αντίο και αντίο και φουσκοθαλασσιά!!!


Δεν ξέρω τι πράμα ειναι αυτό παναθεμα το, για ποιημα δε μου κάνει μήτε για τραγούδι..Καλή χρονία με αγκαλιές και λιγότερους φόβους μας εύχομαι!!!

7
Στις όχθες (αργοπορημένο)



Είναι οι ψίθυροι κραυγές
oι όχθες είναι ωκεανοί
kι είναι τα λόγια σου αχανή
φωτάκια μες στο λυκαυγές

Είν’ η φωνή σου κεραυνός
σκίζει τις νύχτες μου στα δυό
κι ειν’ το μυαλό μου ρημαδιό
σαν χωρίς άστρα ουρανός

Είναι οι στίχοι σου όνειρα
με βάζουνε να κοιμηθώ
προσέχουν να μη φοβηθώ
της πυρκαγιάς τ’ απόνερα

Είναι κι οι νύχτες μας λειψές
τους λείπουν κλάμα και αφή
Μα κοίτα! Έχουμε φωνή
για να μιλάμε με σιωπές,
πίσω από πόρτες σφαλιστές,
σ’ όχθες μυαλού χρωματιστές,
γράφουμε λέξεις με μπογιές,
νηπιαγωγείου εραστές…

8
Το κοστούμι του λύκου...


Επιθυμίες ερωτικές, κι ο λύκος με το δυνατό του έρωτα
νύχτες έκφυλες, κι ο λύκος περιμένει αξημέρωτα
πόσο ακόμη μέσα μου να χωθώ;
Δεν έχει μείνει φόβος να μην τον εχω φοβηθεί
δεν έχει μείνει αγάπη να μην την έχω αρνηθεί

Φεγγάρια ολόγιομα, κι ολύκος ουρλιάζει να βρεί ταίρι
βραδιές πάναστρες, κι ο λύκος δε βλέπει ουτε ένα αστέρι
πόσο ακόμη σφιχτα να με δέσω;
Δεν έχει μείνει πάθος να μην το έχω αρπάξει
δεν έχει μέινει ανάμνηση να μην έχω πετάξει

Σηκώνεται ενας άνεμος, κι ο λύκος φοράει τα καλά του
ξημέρωσε απότομα, κι ο λύκος λυπάται την άδεια αγκαλιά του
πόσο ακόμη πίσω μου να τρέξω;
Δεν έχει μείνει λάθος που να μην το'χω κάνει
ούτε έχει μείνει θάνατος να μη μ'έχει πεθάνει...

Βγες λύκε, ούρλιαξε για μένα
ζω για τον έρωτα του λύκου
πεθαίνω για τον έρωτα του λύκου...


Όσοι γνωρίζουν γα τον έρωτα του λύκου καταλαβαίνουν...

9
Σωπαίνω…

Σωπαίνω με στόμα κουρασμένο,
Αποσύρομαι τις νύχτες μεσ’ στα εντόσθιά μου
Κοιμάμαι με την άδειά μου
Το θαύμα περιμένω


Κλειδώνω το καβούκι μου με λόγια
Και φτιάχνω φράσεις θολές απ’ τον καιρό
Είμαι αβύζαχτο μωρό
Σε υγρασίας υπόγεια

Ψάχνω δρόμους με δαντέλες
Λαχταρώ να χω ένα όνομα με «Κ» που ν’αρχίζει
Γαρδένια να μυρίζει
Να λούζονται οι κοπέλες

Ανοίγω κουβέντες καθημερνές
Μ’ανθρώπους που ‘χουνε σπαθιά για μάτια
Ενώνω κομμάτια
Απ’αγάπες μακρινές

Και πάλι σωπαίνω, τη μοναξιά να ορίσω
Είμαι σπίθα που κάηκε ψυχή κι άλλο καμμένη
Ποιος να με περιμένει
Δε θα ξαναρωτήσω



Το μπάχαλο του μέσα μου....

10
Αφημένα παιδιά τα λάθη μου το βράδι
τους αγοράζω τσίχλες, παραμύθια τους λέω
γυρίζω την πλάτη μη με δουν, και κλαίω
δε μου κάνει αυτός ο κόσμος, πώς να φύγω απ'το κοπάδι?

Πνίγομαι, πνίγομαι, κι αυτό που είμαι δε μ'αρέσει
κι ειν΄η συγχώρεση στενή, δεν μπορεί να με χωρέσει.

Τσακισμένα σκαριά τα πάθη μου το βράδι
τα γυαλίζω τρυφερά στο καρνάγιο του μυαλού μου
τρέχω ύστερα μακριά, πάω να ψάξω το αλλού μου
είναι πάντα κάπου αλλού, κι είναι πάντα εκεί σκοτάδι.

Πνίγομαι, πνίγομαι, την καρδιά μου ποιός θ' αρμέξει!
Κι η αλήθεια είναι στυγνή, δεν μπορεί να με αντέξει.

Ξεχασμένα γραφτά τα λόγια μου το βράδι
τα βγάζω απ' τα συρτάρια, με στοργή τα ξεσκονίζω
τ' αγγίζω με τα βλέφαρα, σκύβω και τα μυρίζω
κιτρινισμένα γράμματα, δεν θά βρω ποτέ χάδι.

Πνίγομαι, πνίγομαι, τη ματιά μου ποιός θα μαντέψει
είναι η σκέψη μου αρπαγή, δεν μπορεί να μ' αναθρέψει.

Προδωμένα φιλιά η ζωή μου το βράδι
σάλια και ντροπή ειμαι, γεύση πικρη στο στόμα
ξιπασμένη φοβιτσιάρα ομως μ' αγαπάω ακόμα
σκύβω να καθρεφτιστώ στου κορμιού μου το πηγάδι.

Πνίγομαι, πνίγομαι, ποιός μπορεί να μ' αγκαλιάσει
κι η αγάπη ειναι φτωχή δεν μπορεί να με κεράσει

και τα λόγια μου σαχλά ...κανείς δε θα τα διαβάσει!

11
"Βίρα τις άγκυρες",καπετάνιος ο νους
ακολουθώ τις διαταγές και ξεκινάω.
Αφήνω πάλι αυτούς που αγαπάω,
ξεριζώνω της ψυχής μου τους βλαστούς.

Κινάω για το βοριά,με προστάζει πίσω
"Στο νότο γύρνα έκεί ειναι το λιμάνι"
Στο κατακάθι της καρδιάς μου φτάνει,
το ουρλιαχτό που δεν μπορώ να ξεφωνίσω.

"Μη σκέφτεσαι" διατάζει,"ακολούθα το σημάδι,
χαραγμένο που'ναι μ'ενεξίτηλη μπογιά
καίει μέσα σου αιώνια πυρκαγιά"

"Καλύτερα",του απαντώ, "να μ'εστελνες στον Άδη".

"Αφέντη μάτια βορεινά δακρύζουνε για μένα".
"Και στόματα απ΄το Νοτιά που πρέπει να ταΐσεις,
ξεροσταλιάζουν για νερό δεν μπορείς να τ'αφήσεις".

"Πάψε",φωνάζω,"τούτα δω είναι πια περασμένα".

Είμαι πιά τώρα σίγουρη, μόνη δε θα μ'αφήσει,
τη ρώτα που μου πρέπει μονάχη να διαλέξω,
θα του γλιστρήσω σιωπηλά και ύστερα θα τρέξω
για του Βοριά την ποθητή λευτερωμένη ζήση.

Και μιά νυχτιά με ολόγιομο μενεξεδί φεγγάρι
πάνω στη γέφυρα κρυφά πίσω του θα ζυγώσω
σπρωξιά μ'ολη τη δύναμη που έχω θα του δώσω
θα πέσει μες στη θάλασσα,κι ο διάολος ας τον πάρει.....


Όπου μιλάει ο "καπετάνιος" τα γράμματα είναι πλάγια.....ωχουυ αχταρμάς έγινε με τ'αποσιωπητικά.. >:(.να με συμπαθάτε.. :-\

12
Μου πούλησαν δυό δράμια φως πλανόδιοι απ'την Ασία
για να φωτίσω τις πληγές που άνοιξε η θωριά μου
τους πίστεψα και νόμισα θα λύσω τα λουριά μου
όμως αγύρτες ήτανε που πλάθει η φαντασία


Ύστερα ήρθαν έμποροι θαρρώ ήτανε τσιγγάνοι
μου πούλησαν μία οκά σύννεφα νοτισμένα
με τη βροχή τους θα'σβηναν της ζήσης τα γραμμένα
μα ήταν πλάνη απ'αυτές μονάχα ο νούς που φτιάνει


Φτάσανε τότες πειρατές από τις κάτω χώρες
πουλούσαν όνειρα, έτρεξα μια χούφτα ν'αγοράσω
θαρρούσα πως τους φόβους μου θα κάμουν ν'αγκαλιάσω
μα οι φόβοι είναι αιώνιοι του νου κονκισταδόρες*


Έτσι κι εγώ αποφάσισα το βλέμμα μου να γείρω
να πάψω να μπερδεύω πια το ψέμμα απ'την αλήθεια,
φρέσκα ζεστά χωμάτινα, όπως στα παραμύθια
στον κάμπο του συλλογισμού, ονείρατα να σπείρω...




*κονκισταδόρες=κατακτητές




13
Να επιστρέψω μες στο δάσος που με έφερε στη γή
να κουρνιάσω στην ομίχλη του, κατάκοπη,γυμνή
γυμνή από λόγια του έρωτα,γυμνή από μερτικό
μακρυά απ'όσους με κέρασαν όνειρο δανεικό.


Να κρυφτώ στα ξέφωτά του για να βρώ παρηγοριά
να ξεφύγω απ'τη ζωή μου,τη βαθειά μου χαρακιά
που μου σκάρωσε η μοίρα πρίν ακόμα πορευτώ
το σκληρό,το λεκιασμένο μου,τ'ανείπωτο γραφτό


Ν' αγκαλιάσω τους κορμούς του σα ν' αγκάλιαζα κορμί
να φιλήσω τα κλαδιά του να γευτώ κι εγώ φιλί
τη λαχτάρα γι' άλλο στόμα που μου στέρησε η ενοχή
και με ξέχασε μονάχη δίχως τόλμη κι αντοχή


Θα ξαπλώσω τότε χάμω και θ'ακούσω τη σιωπή
θα πετάξει από πάνω μου μια ολόλαμπρη αστραπή
θα φυσήξει κι ο αέρας θα μου πλέξει τα μαλλιά
και γω θα'χω πιά κρατήσει την ψυχή μου αγκαλιά

για μια μόνη έστω στιγμούλα,μια μοναδική φορά...

14
Ήρθα στον κόσμο απ'το Νοτιά,απο φωτιά κι αλάτι
εσένανε σε φύσηξε βοριάς,δροσιά,κι αμπέλια
σου άνοιξα την πόρτα μου μα φοραγα κουρέλια
να μπείς στο χαμοσπιτικό που νόμιζες παλάτι.

Συ εισαι φτιαγμένος να γελάς εγώ για να πονάω
λίγοι ζητήσανε απο σε,μα απο μένανε όλοι
ο πόνος ειναι πιά για με κατάσαρκο βραχιόλι
παντοτινά μου αρνήθηκε να μάθω ν'αγαπάω

Το χώμα που σ'ανάθρεψε το'βρεχε φως της μέρας
σκοτάδι εμε με βύζαξε,άβυσσος,Άδης,κρύο
ρεγάλο* σου φερα εγω ενα αδειανό σαρκείο
μα εσύ μου χάρισες ζεστό το γάλα της μητέρας

Μα κάποια γεύση ολόιδια θα'χουμε μασουλήσει
ίσως η πίκρα,η αγκαλιά ίσως νερό ασημένιο
μα οτι και ναναι σίγουρα το'χουνε μαγεμένο
κι εγώ τρέμω η μάγισσα τα μάγια να μη λύσει...


*ρεγάλο=δώρο (στα ισπανικά)

15
Ζούμε μονάχα μια φορά,μα εμένανε μου φτάνει
Με περιμένει η ζωή με φόβο να τη ζήσω
μα χρόνο,φόβο,θάνατο θα τους κακοκαρδίσω
στην πιάτσα της ανεμελιάς θα βγαίνω για σεργιάνι.

Θα μ'ανταμώνει η ζήση μου θα σκιάζεται θα φεύγει
θα'ρχεται πίσω μου ύπουλα τη νιότη να μου κλέψει
μα εγώ με μιας την ατιμιά θα χω απο πριν μαντέψει
τα σκάρτα η ψυχούλα μου πάντα θα τ'αποφεύγει.

Θα μπεί στ'αμπάρια του μυαλού κι απ'έκει θα μου γνέφει
θ'ανέβει απα στα μάτια μου τη θέα να μου πληγώσει
την ξεγνοιασιά τους πονηρά θα θέλει να λερώσει
μα εγώ καθάρια,ατρόμητη θα της χτυπώ το ντέφι.

Θα κάνω τότε μια γιορτή, δε θα κοιτάξω πίσω
οι καλεσμένοι: ο θάνατος,ο φόβος και τα χρόνια
θα'χω σημαίες πολύχρωμες,γιρλάντες και μπαλόνια
θα τους κεράσω ενα κρασί και θα τους νανουρήσω...


Από ένα βράδυ που φοβόμουν κι ήθελα να πάψω....

16
Έφυγα να σωθώ και σώθηκα
να πάψω να φοβάμαι το σκοτάδι,
να βρώ απάγγιο κι ασημένιο χάδι
μα στο κλουβί της μοναξιάς μαντρώθηκα


Έφυγα να σωθώ και γλίτωσα
από αρρωστια,δισταγμό κι αγώνες
μα στον ξερό το βράχο,στους αιώνες
για πάντα τη λευτεριά μου την απίθωσα


Έφυγα να σωθώ κι ησύχασα
απ'τη βουή,το σιωπηλό ποτάμι
που ψάρευα μικρή μα ψάρι μήτε δράμι
τους πόνους στα ρεύματά του στοίβαξα

Έφυγα να σωθώ κ χάθηκα
σε δύο κόσμους τώρα η ζωή μου
ο ένας ανασταίνει την πνοή μου
ο άλλος μου φωνάζει:"πάει μαράθηκα"...



Ξέρω πως δεν έχει σωστό μέτρο,ίσως ακόμη να'χει κι ορθογραφικά..
Όσοι ξέρουν πουθε ερχομαι  ας μην είναι πολύ αυστηροί...
Πιό πολύ να μουτζουρώνω χαρτιά θέλω,δεν κανω για ποιήματα....

17
Ανακάλυψα κάτι υπέροχο για οσους θέλουν η μουσικη να τους ταξιδευει σε φωτεινα σκοταδια....The black Heart procession... το αλμπουμ λεγεται "2" κ ειναι το μοναδικο που εω ακουσει ομως ειναι πραγματικα υπεροχο.....πραγματικα ψαξτε το ..αξιζει παρα πολλα

Σελίδες: [1]