Φαίδρα

[ivikos]

Θα μπαίνεις στων θνητών το καταφύγιο
 θα πλένεις των αιώνων τ’ άγια στόρια
 με του έρωτα το ανέγγιχτο πτερύγιο
 θα σκίζεις των καιρών την ανημπόρια

 Θα ‘σαι η Φαίδρα, δειλινό γλυκό στην δύση
 Θα ‘σαι αγάπη, μα θα μ’ έχεις τεμαχίσει

 Θα δέχεσαι το ανέσπερο του απόλυτου
 του φόνου θα ετοιμάζεις την ενέδρα
 το άρμα θ’ ανατρέπεις του Ιππόλυτου
 τον έρωτα θα ψάχνεις, θα ‘σαι η Φαίδρα

 Θα ‘σαι η Φαίδρα, τον καημό σου θα υφαίνω
 μα στον βωμό του έρωτά σου θα πεθαίνω

 Θα γέρνεις τ’ όνειρό σου στα παράνομα
 ο έρωτας κι ο θάνατος κολίγοι
 στον έρωτά σου θα ‘μαι παρανάλωμα
 στο «Αχ!» της ηδονής σου θα ‘χω φύγει

 Θα ‘σαι η Φαίδρα, το κειμήλιο απ’ την μάχη
 μα στ’ αετώματα θα μπούμε μονομάχοι

 Η Φαίδρα σύ σε γιάφκα, εγώ το μέλος σου
 να θέλεις να γινώ κι ο κολλητός σου,
και πάνω στο σκοινί το τεντωμένο σου
 να είμαι ο ναυαγός Ιππόλυτός σου

 Θα ‘σαι η Φαίδρα, τις νυχτιές που μου ‘χεις λείψει,
ποια νυχτωδία το φιλί σου το ‘χει κρύψει