Πονάει η σιωπή...

[mantinada]

Καπνός τυλίγει το κορμί μου…
Σιωπή που δεν επέλεξα τις αισθήσεις μου σκοτώνει…
Η απουσία σου πλήρης…
Και τ’ όνειρο κομμάτια μακριά σου…

Στο σκοτάδι της ψυχής μου βυθίζομαι…
Νύχτα ψυχρή…
Ξανά μόνη…
Πάντα μόνη…

Τα μάτια να κλείσω δε θέλω…
Αν θα τα κλείσω όνειρα θα κάνω…
Όνειρα καταδικασμένα σε θάνατο με της αυγής το πρώτο φως…

Ν ’ αργήσει δε μπορεί το ξημέρωμα…
Πλησιάζει ο θάνατος…
Κρυφτείτε όνειρά μου…
Αν θα χαθείτε μαζί σας θα χαθώ κι εγώ…

Μια λέξη μόνο…
Μια σου λέξη κι όλα φωτεινά θα γίνουν πάλι…
Μίλα μου…

[mantinada]

Το παραπάνω κομμάτι είναι μέρος ενός συνόλου με τίτλο "Πονάει η σιωπή..." το οποίο όμως ήταν αρκετά μεγάλο, πεζό κατά κύριο λόγο, οπότε και ήταν αδύνατο να το δημοσιεύσω ολόκληρο εδώ...
Ολόκληρο βρίσκεται σε παλιότερη ανάρτησή μου στο "Αναμνήσεις Μελλοντικών Ονείρων" και σε χθεσινή μου ανάρτηση στο "Νεφελοβάτης" (http://nefelovatis.blogspot.com/2008/11/blog-post_10.html)

Καλό μεσημέρι σε όλους,
Μαρία Κ.