Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: porky στις 16/05/05, 20:23
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=9126.0
Πως θα 'θελα να βυθιστώ
Πως θα 'θελα να βυθιστώ
στις άσπλαχνες σιωπές σου
να πιω νερό, να ζαλιστώ
απ' τις κρυφές στιγμές σου
Σαν την ανέμη να γυρνώ
των πόθων σου το νήμα
σαν τον αέρα να σκορπώ
των ενοχών το κρίμα
Ασε με να σ' αναζητώ
σαν πάντα ξένος να 'σαι
να λύνω αινίγματα, να ζω
με τις δικές σου ανάσες
Ασε με να σε κυβερνώ
με δυο μικρές μου λέξεις
και πάντα πίσω να γυρνάς
αν είναι να διαλέξεις
Πως θα 'θελα να ξαγρυπνώ
στο πιο βαθύ σου βλέμμα
κι αν πρέπει έτσι, να χαθώ,
στο πιο μεγάλο ψέμα
Να γίνω αγκάθι κι αγκαλιά
και άγγιγμα μαχαίρι
πόνος και γιατρειά μαζί
απ' το δικό μου χέρι
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=9166.0
Λευκές εικονες
Λευκές εικόνες
μες τους χειμώνες
γίναν οι μέρες μου
παγετώνες
Η φαντασία τη νύχτα τρίζει
η απουσία σου με καθορίζει
η νύχτα γίνεται σκαλοπάτι
για ένα όνειρο αυταπάτη
Λευκές εικόνες
μες τους χειμώνες
γίναν οι μέρες μου
σαν αγχόνες
Γυρεύει ο χρόνος μια ευκαιρία
της ανταρσίας σου μια μαρτυρία
Κρατάει ο πόνος τη νύχτα ακοίμητη
κι η μοναξιά μου μοιάζει ακίνητη
Ο κόσμος γίνεται όλος χώμα
χώμα μου τύλιξε και το σώμα
Μοιάζει η απόδραση παραμύθι
κι ο μόνος δρόμος είναι η λήθη
Λευκές εικόνες
μες τους χειμώνες
γίναν οι μέρες μου
σαν αγχόνες
Λευκές εικόνες
μες τους χειμώνες
ζωή μου τάζουν
χωρίς κανόνες
Σε κάθε απουσία που μοιάζει παρουσία.....
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=11613.0
Με άγνωστο παραλήπτη
Σηκώνω το βλέμμα στον άδειο ουρανό
άστεγες λέξεις κι εγώ αερικό
Απλώνει ο χρόνος, σκορπάει ο νους
αιώνια η θυσία που ζει στους λυγμούς
Ποιά μοίρα χυδαία προστάζει ζωή
εντός των ορίων , με άκαμπτη οργή;
Στον κόσμο που ορίζω, αφήστε ουρανοί
θνήτο μου το σώμα μα άγρια η ψυχή
Χώρο να υπάρξω, στο φως να εκραγώ
να με ναρκοθετήσω και ν' αποκαλυφθώ
Ο θάνατος έρπων, ομίχλη λευκή
ζητάει μαζί μου ν' αναμετρηθεί
Ταξίδι εντός μου, εικόνες κυρτές
το πνεύμα ανελέητο, οι νύχτες υγρές
Τα χέρια μου ασπίδες ακούραστα κάνουν
τα λόγια μου τόξα, ποτέ δε Σε φτάνουν
Δώσε μου τόπο να ζήσω στο φως
να υπάρξω εναντίον σου, αν είσαι Θεός
Να ελπίσω, να ορίσω, να καταργηθώ
σαν αίρεση αν πείσω, να συγχωρεθώ
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=13040.0
Xρώμα νύχτας
Ξημερώνουν οι μέρες
χαραγμένες, νωθρές
σαν αζύγιαστες σφαίρες
εκτελούν τις γιορτές
Χρώμα νύχτας
ανάβει ο ήλιος σκληρός
και μιας άλικης ελπίδας
καταργείται ο σκοπός
Παραδείσων ταξίδια
υποσχέσεις σαθρές
ένας κύκλος στα ίδια
ένας κύκλος στο χθες
Μ' ένα ρόδο αγκάθι
και μια πλέρια σιωπή
ανεμίζουν τα λάθη
να ρωτάνε ''γιατί''
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=13780.0
Κάτι στιγμές
Κάποιες στιγμές παράξενα
σκηνοθετούν
το μέλλον
Κάποιες στιγμές αλύπητα
δικάζουν
το παρόν
Σε κυνηγούν σ' αδιέξοδα
σε πείθουν
να 'σαι απών
Μοιάζουν μικρές, ασήμαντες
στ' απέραντο
του χρόνου
μα φτάνουν οι δυνάμεις τους
ως τα ριζά
του πόνου
Φλεγόμενη η ανάσα τους
ανήμερα
χυμάει
κι ερώτων μνήμες
ξαφνικά
στο πουθενά
σκορπάει
Ειν' οι στιγμές που καταργούν
τον πόθο της ψυχής
Αυτές που ξεχωρίζουνε
τι θες και τι μπορείς
Ειν' οι στιγμές που σαν σκυλιά
δαγκώνουν τη ζωή σου
Αυτές που καθορίζουνε
τον δρόμο στο κορμί σου
Τέτοιες στιγμές
που αιμορραγείς
απο πληγή θανάτου
χίλια κομμάτια τότε
σπας
ορίων όρια
ζητάς
κάτω απ' τον ήλιο στέκεις
τα θρύψαλλά σου
προρφυρά
-του έρωτα παραφορά -
αρπάζουν φως
και φεύγεις
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=13827.0
Με χρώματα
Ροζακί το σταφύλι
το χρώμα που αγαπούσες
κι η γεύση στυφή
σαν πόθος
Άλικη η νύχτα
το χρώμα που αγαπούσα
κι ο πόνος ανήμερος
σαν ηδονή
Γαλάζιος ο άνεμος
το χρώμα που πίστεψες
μα η ελπίδα ακίνητη
σα θεατής
Τα στάχυα κίτρινα
το χρώμα που πίστεψα
μα η μνήμη δίκοπη
σα θεριστής
Μαύρα τα λόγια
το χρώμα που μισούσαμε
κι ο έρωτας παντού
σαν σπαραγμός
Λευκά τα χέρια
χρώμα της λήθης
κι ο χρόνος αδιάβατος
σαν χωριστής
-
http://forum.kithara.gr/index.php?topic=13964.0
Διαδρομή
Ανάβουν φώτα στην σκηνή της διαδρομής σου
Κομπάρσων ρόλοι που μοιράστηκαν τυχαία
Θαμμένα όνειρα ουρλιάζουν ξεσκισμένα
κι ο χρόνος θέατρο που έπεσε η αυλαία
Δρόμοι που χάραξες στου κόσμου το σανίδι
τα μπράβο που έκλεψες απο τους θεατές
μα η πράξη όταν τελείωνε κι απόμενες μονάχος
αναρωτιόσουν θλιβερά ποιός να 'σαι θες.
Έργο η ζωή που παρακολουθούσες
πίσω απο σύρματα που ρίζωσες βαθιά
σαν τον τυφλό έβλεπες, όσο κι αν κοιτούσες
τα σκουριασμένα σου, που έμπηγες, καρφιά
Άκυρο ρήμα το υπάρχω στο παιχνίδι
κι η αλήθεια αυτή να σε πονάει σαν χαστούκι
ν' ανήκω έλεγες, η μοναξιά ειν' άγριο φίδι
ανάγκη - εχθρός που όλο σε βούλιαζε στο λούκι
Καθρέφτης ένοχος, συνένοχος στην πλάνη
σβησμένη εικόνα γέρνει πάνω του η μορφή σου
ζητάει περίγραμμα να πάρει απ' την αγάπη
μα νικημένη παίρνει σχήμα απ' τη ζωή σου
Ερώτων θαύματα, αιώνων αυταπάτες
χωρίς τους άντεξαν μονάχα οι θεοί
κι εσύ να ορίζεσαι θνητά απ' τις αγάπες
και να λυτρώνεσαι μονάχα απ' το φιλί
Και ξάφνου αγρίμι γίνεσαι, θηρίο πληγωμένο
και αλυχτάς όπως ο λύκος την αυγή
ανάλγητα που ξόδεψες ως τώρα τη ζωή σου
που το σκοτάδι σου το βάφτιζες πρωί.
Σ' άναστρη νύχτα πια καρφώνεις τη ματιά σου
κι αδίστακτα ποιός ήσουν ακυρώνεις
αυθεντικών καιρών υπόσχεσαι το μέλλον
και με συνείδηση καινή, την ύπαρξή σου δικαιώνεις