'' Και''

[stihoplokos]

Χάθηκα μες στων ματιών σου
το ανείδωτο βάθος.
Μες στα σκοτάδια του μυαλού,
όπου το φως γεννιέται.
Και βρέθηκα σε βουερά πελάγη,
καθάρια, βιαστικά και φουσκωμένα,
από της νιότης την υγρήν ορμή.
Και ανασηκώθηκα, ζωντανεμένος,
απ' το αφρισμένο χτύπημα
του γάργαρού σου γέλιου.
Και κίνησα εμπρός ορμητικός,
έμπειρος θαλασσάρχης,
αγριεμένος πειρατής,
ν' αρπάξω όλα τα λάφυρα,
που, λάθρα, μου προσφέραν.
Και έγινα, εγώ, ο κάτοχος
του  τυχερού λαχείου,
της μοίρας ευνοημένος κληρονόμος.
Και αναθερμάνθηκαν τα πάθη τα σβηστά,
ίδια μπουρλότα καπετάνιου εμπρηστή
και μ' έκαψαν με ευχάριστη στα σωθικά φωτιά,
ωσάν της φλόγας του τζακιού την γλυκοθαλπωρή.
Και έζησα σε μιά στιγμή, ολάκερη τη ζήση.
Μιά απέραντη στιγμή.
Και χάρηκε η αχόρταγη ψυχή.
Και ύστερα γλίστρησε, αθόρυβα η ζωή.
Και πέθανα.
Μιά σύντομη ζωή...

[ΠΟΙΟΣ]

ονειρο και εφιαλτης!!!