Θέματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Γαλάζια απεραντοσύνη

« στις: 02/10/05, 00:21 »

         Γαλάζια απεραντοσύνη

Έχεις στο βλέμμα σου μια θάλασσα βαθειά,
που κλείνει μέσα στο βυθό της μυστικά
κι αν δε μιλάς είναι άσκοπα τα λόγια,
μπήκα κρυφά μες των ματιών σου τα υπόγεια
και διάβασα τι λέει η καρδιά.

Γαλάζια απεραντοσύνη
κάποιου χαμένου ωκεανού
και μες στην ίριδα να κλείνει
όλο το χρώμα τ' ουρανού.

Ζωγραφισμένα με πινέλο θεϊκό,
και ταιριασμένα μ'ένα τρόπο μαγεμένο,
το κοίταγμά τους καθαρό κι αγγελικό,
σαν μούσας πρόσωπο σ'ασήμι λαξευμένο.

Παιδιού αφέλεια και σπιρτάδα,
νύχτας σκοτάδι και λιακάδα,
μεσα στο βλέμμα σου,
σαν με κοιτάς έρχομαι στ'άγνωστο μαζί σου,
στην άλλη όχθη του γαλάζιου παραδείσου.

Μυγδαλωτά, σχιστά μου μάτια,
αλλιώτικα και ξωτικά μου
σαν ισοβίτη 1000 χρόνια
κρατάτε δέσμια την καρδιά μου.

για κάτι μάτια που μ' έκαναν κομμάτια...

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Όλα αγαπάνε εσένα

« στις: 29/08/05, 08:24 »

Τρεμοσβήνουν απόψε τ'αστέρια,
τρεμοσβήνει στην άμμο η φωτιά,
που ναι η αύρα η ζεστή του κορμιού σου,
για να λάμψουνε όλα ξανά.

Μοναχά και τα βράχια προσμένουν
το δικό σου το πάτημα εκεί,
και τα κύματα πια δεν παλεύουν,
ν'ανταριάσουν την ήρεμη ακτή.

Και σωπαίνει κι ο ήχος του ανέμου,
μεσημέρια βαριά η σιωπή
και τα δέντρα ακόμα θεριεύουν,
για να κρύψουν το φώς την αυγή.

Δεν αντέχω τις άγονες μέρες,
που περνούν δίχως να μ' ακουμπούν,
ίδια όλα κι αν μοιάζουν σαν τότε,
παίζουν ρόλο μα πια δεν τον ζούν.

Πόσος πόνος κι οργή είναι κρυμμένα,
σ'ένα ξεψυχισμένο γιατί,
γιατί όλα αγαπάνε εσένα
κι εγώ μένω εδώ αφανής.

Πόσο πνίγομαι στη μοναξιά μου,
τι κι αν τόσο του κόσμου η χαρά,
όλοι γύρω μου τόσο μακριά μου,
δεν γεμίζουν τα υπόγεια κενά.

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Φεύγεις...

« στις: 29/08/05, 08:00 »

Hi guys! Επέστρεψα από διακοπούλες με νέο stuff...
                Φεύγεις...

Φεύγεις και έμεινε μισό στο στόμα το τραγούδι,
παίρνεις γαλαζοπράσινες υγρές σου συντροφιές
μαζί σου κάθονται σκυφτές στο μακρινό ταξίδι,
οι μνήμες του καλοκαιριού που στοίχειωσαν στο χτες.

Αργοπεθαίνει στη σκηνή ο ήρωας του Ιούλη
και θεατρίνος γίνεται ξανά μια Κυριακή,
ζεστές οι λέξεις σου ήταν χτες μες στης καρδιάς τη φλόγα
μα πάγωσαν στα βόρεια στέκια της λογικής.

Δως μου ένα ψέμα να κρατώ να πλέκω τ' όνειρό μας
κι άσε μου μια ανάμνηση της σκοτεινής μορφής σου,
δεν είναι που θα καρτερώ το μάταιο γυρισμό σου,
είναι που θα διαλύω αργά τη σύντομη γιορτή μας.

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Δώσε τη μάχη σου

« στις: 15/06/05, 10:08 »

Κι όμως ως τώρα τίποτα από σένανε δεν είδε
Λίγο στη σκέψη σου βαθειά κανένας τους δεν μπήκε
Να βρει τα 1000 χρώματα στο μαύρο που είχες κρύψει
και όσα αθώα αισθήματα μ’ οργή είχες καλύψει

Τόσες αμέριμνες στιγμές που σκότωσε το ψέμα
Και όνειρα μάταια και μικρά που πνίγηκαν στο αίμα
Μ‘αν έχει μείνει τίποτα καλό απ’τον  εαυτό σου
Πριν σου το πάρει η ζωή μαζί με τ’ονειρό σου

Πριν  χάσεις όλα εκείνα που αιώνια ποθούσες
και δεις πως λάθος ήρωας σε λάθος έργο ζούσες
Ζήσε τις λίγες όμορφες σκηνές που σου απομένουν
Και ξέχνα έργα θαυμαστά που όλοι περιμένουν

Γιατί οι γαλάζιοι πρίγκηπες ζούνε στα παραμύθια
Και έχουν πεθάνει προ πολλού οι ιππότες ,αν ήταν στ’αλήθεια
Δώσε τη μάχη μόνη σου και μην ταχειά λυγίσεις
Γιατί το μόνο σίγουρο θεριά θα συναντήσεις

Σίγουρα θα πονέσεις και θα αποθαρρυνθείς
Και θα θελήσεις κάπου στήριγμα να βρεις
Μα μη προφτάσεις βιαστηκά να αρπάξεις δεκανίκια
Και απ’τον εαυτό σου πάρε δύναμη και νίκα

Νίκα όσα εμπόδια στο δρόμο σου θα βρεις
Γιατί αμα δεν νικήσεις απ’αυτά θα νικηθείς
Κι αμά σου φαίνεται σκληρή αυτή η θεωρία
Πάντα έτσι οι μάχες ήτανε σ’όλη την Ιστορία.

Κι όταν θα φτάσεις πια στο τέλος κουρασμένη
Και κάτσεις να μετρήσεις τι σου απομένει
Δε θα ναι πλούτη σίγουρα ούτε περιουσίες
Μα θα ναι ανεκτίμητες του δρόμου εμπειρίες.

5

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ένιωσα την ανάγκη σου

« στις: 09/05/05, 15:17 »

(Κάτι που μόλις έγραψα!)

                  Ένιωσα την ανάγκη σου
Σ’είδα με κοίταγες με κείνο το άδειο βλέμμα
Σαν κάτι να θελες να πεις αλλά δεν σου βγαινε η λαλιά
Σαν κάποιος να σου σφάλιζε το στόμα
Γιατί είναι  τάχα  μάταιο να λες αυτα που νιώθεις
Όταν σε τούτη τη ζωή δεν βγαίνουνε ποτέ αληθινά

Σ’ένιωσα ήθελες να φύγεις να χαθείς
Αλλά κάτι σε κράταγε
Που να σταθείς ,που να κρυφτείς ;
όπου να πας φυλακισμένος θα βρεθείς
και πάλι θα δειλιάσεις και πίσω θε να ‘ρθεις
 
Σ’ακουσα έκλαιγες κρυφά τις νύχτες
Ένα παράπονο σου έτρωγε τα στήθη
Ποιός να νοιαστεί ποιος να σου πει
Πως κάποιος, κάπου ,καποτε σε είχε αγαπήσει;

τρώγεται με τίποτα;

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ψεύτικη ευτυχία

« στις: 20/04/05, 15:12 »

Ζω το παρόν του θανάτου
κάθε στιγμή είναι η τελευταία
ζω σε μια ψεύτικη ευτυχία
σε μια ψευδαίσθηση ακραία.

Μα η καρδιά μου ταξιδεύει
φεύγει στο μέλλον και γυρεύει
να βρει ένα δρόμο να ξεφύγει
μα πάλι στα ίδια καταλήγει.

Κι όταν θα φτάνω στο τέλος
απελπισμένος θα φωνάξω
ζωή γιατί μ'εγκαταλείπεις
ήμουν ακόμα πολύ νέος.

Μετά μια μέρα θα με βρούνε
να έχω φύγει μες στον πόνο
τώρα όλοι θα με λυπηθούνε
τότε μ'είχαν αφήσει μόνο.