"Once Before, Once Again"

[Mana Sama]

Άλλη μια σύνθεση με cubase... αυτή τη φορά, πάντως, νομίζω πως είναι η καλύτερή μου. Δεν άφησα τίποτα στην τύχη (αν και σε κάποια σημεία, για κάοιο λόγο, χάνεται κάπου λίγο ο ρυθμός). Τη συγκεκριμμένη μελωδία που θα ακούσετε την είχα στο μυαλό πολλά πολλά χρώνια τώρα. Νομίζω ήμουν 10 χρονών όταν τη πρωτοσφύριξα? Επιτέλους, όμως, κατάφερα να την απαθανατήσω για πάρτυ σας!
Γενικά είναι στην ίδια φιλοσοφία με τα προηγούμενα... Οπότε ξέρετε τι να περιμένετε... Αλλά μη σας αποθαρρύνει αυτό
Anyway... θα το βρείτε στο σαϊτ μου:
http://www.freewebs.com/alexvankuik/music.htm/
στο myspace μου:
http://www.myspace.com/alexandervankuik/
ή στο rapidshare:
http://rapidshare.com/files/3504630/06_Once_Before__Once_Again.mp3
Ελπίζω να σας αρέσει.

[Ommadawn]

Με τέτοια είδους κομμάτια έχω την αίσθηση ότι είνια μισά. Σα να μην προσφέρουν τίποτα από μόνα τους. Βέβαια μπορέι να είμαι κι εγώ απλά ακαλλιέργητος σε αυτό το στυλ. Αλλά αν το θεωρήσουμε New Age κι έτσι, προτιμώ το μελωδικότερο, που μου αφήνει. ΑΥτό δηλαδή, που δημιουργεί sound patterns Και sound landscapes, Αλλά στο προσκήνιο έρχεται και φεύγει και κάποια φανερή/διακριτή μελωδία που λέει κάτι. Δειτε Yanni. Ακούστε Yanni. A.S.A.P. Εξαίσιος ο άνθρωπας..

Διαφορετικά και στην περίπτωση τέτοιων κομματιών νιώθω ότι ακούω απλά μια αδιάκοπη εναλλαγή συνθεσάιζερς με την ένοια της "πλάτης" και της λούπας όμως. Γιατί και το The Magus του Yannάκι είναι όλο synths (πλην των drums του Charlie Adams) αλλά γενικότερα σπέρνει.

Τι να πω? Ίσως απλά γεννήθηκα σε λάθος εποχή και είμαι ανίκανος να παρακολουθήσω νέα είδη και την παραγωγή του ήχου τους. Δεν ξέρω αν ήμουν καθόλου χρήσιμος. Απλά, η μελωδία για μένα είναι σημαντική. Και όταν υπάρχει μινιμαλισμός σε αυτή, υπάρχει συνήθως και κάτι άλλο..Αλλαγή στην ενορχήστρωση, εμπλουτισμός και ...οδηγεί κάπου ή εξελίσσεται.

Πολλά μπράβο όμως που ασχολείσαι, συνέχισέ το. Μακάρι να σκάμπαζα κι εγώ από Synths και μουσική παραγωγή,
Keep up the good work

[freemind]

Διακρινω απο το πρωτο κιολας μετρο τη χρηση του Korg Legacy και μαλιστα του Workstation. Διορθωσε με αν κανω λαθος σε αυτο, αλλα και στο demo σου, ηταν καποιοι ηχοι που μου θυμιζαν τα presets αυτου του εκπληκτικου emulation ( ενος τοσο εξισου καταπληκτικου μηχανηματος ).
Γενικα το κομματι, κινειται παλι με την αισθηση "αρρυθμιας", πραγμα που πολλες φορες κανει εναν μεσο ακροατη να το απορριψει. Βεβαια, καταλαβαινω πως δεν ειναι ωραιο να δινεις μασημενη τροφη ( σαν αλλος Πλιατσικας ), αλλα αφηνοντας 2-3 σημεια με καθαρο ρυθμο και αρμονια, αφηνεις τον ακροατη να "ξεκουραστει" απο την κινηση.
Παλι το ιδιο παρατηρω ( εχω την εντυπωση πως το κομματι το εχω ξανακουσει ) με τα κομματια του demo σου. Ενα πολυ βασικο μοτιβο, χωρις καποια παραλλαγη, και ενα μεγαλο σε μεγεθος κομματι, που στην ουσια θα μπορουσε να ηταν μισο. Ισως πρεπει να αρχισεις να κοιτας "τμηματικα" τα κομματια σου. Χωρισε στο μυαλο σου 3 μοτιβα ή παραλλαγες του μοτιβου που εχεις, και δουλεψε τα σαν "Απαλο" "Δυνατο" "Μεσο" και βρες εναν τροπο συνδεσης.

[Mana Sama]

Με τέτοια είδους κομμάτια έχω την αίσθηση ότι είνια μισά. Σα να μην προσφέρουν τίποτα από μόνα τους. Βέβαια μπορέι να είμαι κι εγώ απλά ακαλλιέργητος σε αυτό το στυλ. Αλλά αν το θεωρήσουμε New Age κι έτσι, προτιμώ το μελωδικότερο, που μου αφήνει. ΑΥτό δηλαδή, που δημιουργεί sound patterns Και sound landscapes, Αλλά στο προσκήνιο έρχεται και φεύγει και κάποια φανερή/διακριτή μελωδία που λέει κάτι. Δειτε Yanni. Ακούστε Yanni. A.S.A.P. Εξαίσιος ο άνθρωπας..

Διαφορετικά και στην περίπτωση τέτοιων κομματιών νιώθω ότι ακούω απλά μια αδιάκοπη εναλλαγή συνθεσάιζερς με την ένοια της "πλάτης" και της λούπας όμως. Γιατί και το The Magus του Yannάκι είναι όλο synths (πλην των drums του Charlie Adams) αλλά γενικότερα σπέρνει.

Τι να πω? Ίσως απλά γεννήθηκα σε λάθος εποχή και είμαι ανίκανος να παρακολουθήσω νέα είδη και την παραγωγή του ήχου τους. Δεν ξέρω αν ήμουν καθόλου χρήσιμος. Απλά, η μελωδία για μένα είναι σημαντική. Και όταν υπάρχει μινιμαλισμός σε αυτή, υπάρχει συνήθως και κάτι άλλο..Αλλαγή στην ενορχήστρωση, εμπλουτισμός και ...οδηγεί κάπου ή εξελίσσεται.

Πολλά μπράβο όμως που ασχολείσαι, συνέχισέ το. Μακάρι να σκάμπαζα κι εγώ από Synths και μουσική παραγωγή,
Keep up the good work

Ξέρεις, ακούω Yanni εδώ και πολύ καιρό, και είμαι μεγάλος του οπαδός, αλλά, όπως καταλαβαίνεις, πιο πολύ μ'έχει επηρρεάσει ο Phillip Glass παρά ο Yanni... Τι να κάνουμε...

[Ommadawn]

Δε μίλησα για την υπεροχή της μελωδίας απέναντι στο μινιμαλισμό, αλλά για το άσκοπο του μινιμαλισμού όταν δεν οδηγεί κάπου. Ο ήχος, η ενορχήστρωση, οι δομές είναι αυτά που αν δουλευτούν θα ζωντανέψουν τη μουσική σου, θαρρώ. Στο λέω επειδή είμαι οπαδός της ορχηστρικής μουσικής και κάθε άλλο παρά μουσική για σουπερμαρκετ τη θεωρώ.
Απο κει και πέρα, δεν υπάρχει κάτι άλλο "να κάνουμε", Ο καθένας κάνει αυτό που τον εκφράζει, Άμα του αρέσει του ίδιου και του αρκεί, καλώς.

[Mana Sama]

Μα ναι, τελικά είναι προσωπική υπόθεση του καθενώς. Δεν ισχυρίστηκα πουθενά ότι γράφω συμφωνική μουσική. Γράφω ambient new age με πολλά μινιμαλιστικά στοιχεία. Η μουσική αυτή είναι 'αφηρημένη', ας το πούμε, τέχνη. Που σημαίνει ότι χρησιμοποιώ αυτά τα εργαλεία που έχω στο χέρι μου εκείνη τη στιγμή, τα οποία είναι λίγα. Η λούπα, η διάρκεια και η λιτότητα είναι αποτέλεσμα αυτής της (σκόπιμης) αφαιρετικότητας, και 'αφηρημένης' αντίλληψης, κι έτσι είναι κατανοητό το γεγονός ότι δε σ'αρέσει. Αλλά η σύγκριση με τον Yanni, εκτώς από άδικη από άποψη πείρας, είναι και άτοπη. Παίζω τελείως διαφορετική μουσική απ'αυτόν. Εκείνος είναι νεορομαντιστής, ενώ εγώ μινιμαλιστής/αφηρημένος. Εκείνος παίζει νεοκλασική μουσική, εγώ ambient. Άλλοι κόσμοι δηλαδή, τελείως.

[ScullShot]

Πολύ ωραίο το κομμάτι και η μελωδία μπραβο  Απλά με χάλασε λίγο το γεγονός ότι δεν πατούσε καλά στον ρυθμό απο την αρχη μέχρι το τέλος. Το μπάσο, η μελωδία και τα τρίηχα που ακούγονταν απο πίσω μου φάνηκαν ότι ολα είχαν μια μικρη διαφορα στο tempo δεν πρεπει να ειναι πολυ δύσκολο να το διορθωσεις αυτο ε? εκτος αν το κανεις απο αποψη  πάντως ειναι πολύ καλη δουλεία μπράβο 

[Mana Sama]

Πολύ ωραίο το κομμάτι και η μελωδία μπραβο  Απλά με χάλασε λίγο το γεγονός ότι δεν πατούσε καλά στον ρυθμό απο την αρχη μέχρι το τέλος. Το μπάσο, η μελωδία και τα τρίηχα που ακούγονταν απο πίσω μου φάνηκαν ότι ολα είχαν μια μικρη διαφορα στο tempo δεν πρεπει να ειναι πολυ δύσκολο να το διορθωσεις αυτο ε? εκτος αν το κανεις απο αποψη  πάντως ειναι πολύ καλη δουλεία μπράβο 

Δυστυχώς δεν έχω ιδέα για το πώς θα το διορθώσω αυτό. Στο cubase, όταν το'φτιαξα είχα βάλει όλα στους σωστούςχ χρόνους... Νομίζω όμως ότι φταίει ο δίκός μου υπολογιστής που δεν κατάφερε να τα παίξει όλα σωστά ταυτόχρονα, οπότε το 'πασαλήβει' κάπως.
Θα δω πάντως τι μπορώ να κάνω. Ευχαριστώ για το σχόλιο.

[Ommadawn]

Μα το θεό επειδή μου απαντάς με ύφος συνέντευξης τύπου, πες μου τι συμβαίνει εδώ:
 "Που σημαίνει ότι χρησιμοποιώ αυτά τα εργαλεία που έχω στο χέρι μου εκείνη τη στιγμή, τα οποία είναι λίγα. Η λούπα, η διάρκεια και η λιτότητα είναι αποτέλεσμα αυτής της (σκόπιμης) αφαιρετικότητας, και 'αφηρημένης' αντίλληψης, κι έτσι είναι κατανοητό το γεγονός ότι δε σ'αρέσει."

Κοινώς, help me out εδώ πέρα. Η αφαιρετικότητα είναι συμβιβασμός με τα "λιγοστά μέσα" που η φτωχολογιά παρέχει στον καλλιτέχνη; Ή ένας μοναχικός δρόμος επιλογής μες στην ανωτέρα διανόηση ενός ιδιοφυούς καλλιτέχνη που δεν τον καταλαβαίνει η κοινωνία;
Σε αυτό απαντάς και μόνος σου, αποκαλώντας την αφαίρεση "ας-το-πούμε, τέχνη"

Nτάξει να μη μπορείς να απαντήσεις στο επιχείρημα με το παράδειγμα του Yanni, αλλά να μου βγάζεις και άτοπο κάποιον παραλληλισμό είναι έγκλημα κατά της Λογικής! Ο παραλληλισμός ήταν απλά για να κάνω το point μου μεταξύ μελωδικής και μη ορχηστρικής σύγχρονης μουσικής. Και αφού αυτό έγινε, είμαι κάθε άλλο παρά "άτοπος".

Τώρα από ταμπέλες στα Metropolis, δεν ξέρω, έχω καιρό να πάω.
Ο καθένας μπορεί να βαφτίζεται φυσικά όπως θέλει:)

[AvK]

Μα βλέπεις? Απ'τη στιγμή που δεν προσπαθείς καν να πάρεις στα σοβαρά τα λεγόμενά μου, δείχνεις τις προθέσεις σου.
Κατ'αρχάς όταν είπα "ας το πούμε" το είπα για το "αφηρημένο", όχι για το τέχνη, απλά γιατί δεν συμφωνώ με την σημασία της λέξεως που χρησιμοποιείται για να χαρακτηριστεί το κίνημα. Προτιμώ την έννοια "abstract".
Όσο για τα μέσα, πάλι με παρερμήνευσες. Γράφω την μουσική μου έτσι (επναλαμβανόμενα κλπ.) επειδή έτσι είναι το στυλ μου. Έτσι γουστάρω ρε παιδί μου! Και ακόμα και τη κριτική του freemind, που είναι σεβαστή σε μένα, την πέταξα σ'ένα συρτάρι και την αγνόησα (αφού τη μελέτησα, φυσικά, μπας και με βοηθήσει τελικά σε κάτι... όχι επειδή δεν με τιμά το γεγονός ότι ασχολήθηκε με το έργο μου, αλλά επειδή απλά δεν πρόκειτε να αλλάξει τον τρόπο σκέψης μου... πόσο μάλλον η δική σου). Τα εργαλεία αυτά είναι λίγα επειδή ΘΕΛΩ ΕΓΩ να είναι λίγα. Αντί λοιπόν να του πετάξω 48 σύνθια και μια ορχήστρα να παίζουνε μαζί, αρκέστηκα σε πέντε, και δημιούργησα μια ατμόσφαιρα (άλλο το αν δε σ'αρέσει εσένα).
Είναι σαν να έχω τη δυνατότητα να κάνω έναν πίνακα ζωγραφικής με χίλια-δυο χρώμματα, αλλά αρκούμαι με δέκα, και φτιάχνω κάτι που είναι απλό, μα ταυτόχρονα έχει περάσει το μύνημα που ήθελα να περάσει.
Είσαι άτοπος με τη σύγκριση, επειδή είναι σα να μου λες "Φίλε, η μουσική σου δεν είναι καλή και πρέπει να ακούσεις Yanni, γιατί μόνο ο Yanni παίζει καλή μουσική." Τουλάχιστον έτσι ερμηνεύεται. Και να μου έλεγες ότι δε σ'αρέσει η μουσική μου, να'λεγα, δε με νοιάζει μου κιόλας, αλλά η σύγκριση με τον Yanni δεν υφίσταται. Πάει τελείωσε.


edit by parlats: Αντικατέστησα τις χυδαιολογίες με κανονικές λέξεις! Μην επαναληφθεί!

[Ommadawn]

"Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε."
Λουίτζι Πιραντέλλο