Εικοσιμία ψυχές

[δενξερωκιθαρα]

Αύριο συμπληρώνονται 29 χρόνια απο τις 8-2-1981 οπου εικοσιένας νεοι άνθρωποι έχασαν τη ζωη τους στην τραγωδια της θυρας 7. Σε αυτους αφιερωνω το επομενο ποιημα:

Εικοσιμία ψυχές

Ηταν βλακεια που δεν ανοιξαν την πορτα
Δεν τιμωρηθηκε κανεις για οσα ειδες
Και θυσιαστηκαν εικοσιμιά ψυχες
Για να μην μπουνε μες τη θυρα τζαμπατζηδες

Κι  ητανε δραμα... κι ητανε δραμα
Θα τους αρκουσε μία ανάσα μόνο
Και δεν ξανάδα... και δεν ξανάδα
Μεσα σε μια φωτογραφια τοσο πόνο

Ασθενοφορα και σειρηνες  ν’ αντηχουν
Το ’ξεραν όλοι πως ποτέ δε θα ξεχνούσαν
Αυτα που εγιναν μεσα σ’ ενα λεπτό
Κι αυτες τις μανες τα παιδια τους που ζητουσαν

Κι  ητανε δραμα... κι ητανε δραμα
Θα τους αρκουσε μία ανάσα μόνο
Και δεν ξανάδα... και δεν ξανάδα
Μεσα σε μια φωτογραφια τοσο πόνο

[kuiper]

Σε δυο στιχάκια και σε μια φωτογραφία τόσο πόνο;

Συνηθίζω πάντα να φεύγω πέντε δέκα λεπτά νωρίτερα. Με το τελευταίο σφύριγμα του διαιτητού εγώ έχω φτάσει σε ελεύθερο από αυτοκίνητα δρόμο.

Έτσι και εκείνη την αποφράδα μέρα, βρήκα την θύρα 7 κλειστή και ακολουθώντας και άλλους φτάσαμε στη θύρα 1 βγήκαμε έξω, μια κόλαση, νεκρά άψυχα σώματα, τραυματίες με σπασμένα άκρα και ματωμένα πρόσωπα. Τα ουρλιαχτά των ασθενοφόρων ασταμάτητα.
Ο Ολυμπιακός θρηνούσε τα παιδιά του.


 

[MACMISIAS]

Εξακολουθεί να μου αρέσει η αμεσότητα των στίχων του δενξέρωκιθάρα. Αυτή η αμεσότητα υπάρχει και σ'αυτούς τους στίχους...Υπάρχει ένας κίνδυνος όταν γράφουμε για κάποια πολύ συγκεκριμένα γεγονότα και μάλιστα δραματικά γεγονότα που συγκλόνισαν κάποια στιγμή όλο το κόσμο. Ο κίνδυνος είναι να γραφτεί κάτι σαχλό που να είναι πολύ κατώτερο της περίστασης.Όμως αυτό το ποίημα δεν είναι τέτοιο. Ειδικά το ρεφρέν είναι αρκετά δυνατό.
Μόνο μία γνώμη...Εγώ θα προτιμούσα στην αρχή, αντί για "ήταν βλακεία" , το " ήταν έγκλημα". Γιατί στο κάτω κάτω έγκληματική ενέργεια ήταν, έστω από αμέλεια, το ότι μαντρώσαν τόσες χιλιάδες νέους ανθρώπους στην πιο ενθουσιώδη θύρα του Ολυμπιακού.
Τέλος να πω έτσι για την ιστορία, ότι φυσικά το πλήγμα ήταν μεγάλο για τα νιάτα του Ολυμπιακού, αλλά μην ξεχνάμε και τον έναν φίλο της ΑΕΚ που χάθηκε μαζί με τους άλλους εκείνη τη μέρα... Βλέπετε εκείνη την εποχή μπορούσε να πάει στο γήπεδο , στη πιο φανατική θύρα των αντιπάλων ο οποιοσδήποτε χωρίς να τον πειράξει κανένας. Έτσι λοιπόν για την ιστορία, γιατί κι αυτόν μανούλα τον έκλαψε. Φρικτή ιστορία, τι να πει κανείς...

[δενξερωκιθαρα]

Τέλος να πω έτσι για την ιστορία, ότι φυσικά το πλήγμα ήταν μεγάλο για τα νιάτα του Ολυμπιακού, αλλά μην ξεχνάμε και τον έναν φίλο της ΑΕΚ που χάθηκε μαζί με τους άλλους εκείνη τη μέρα... Βλέπετε εκείνη την εποχή μπορούσε να πάει στο γήπεδο , στη πιο φανατική θύρα των αντιπάλων ο οποιοσδήποτε χωρίς να τον πειράξει κανένας. Έτσι λοιπόν για την ιστορία, γιατί κι αυτόν μανούλα τον έκλαψε. Φρικτή ιστορία, τι να πει κανείς...

φυσικα. καθε χρονο στο μνημοσυνο των θυματων, ολοι οι φιλαθλοι του ολυμπιακου φωναζουν ενα δυνατο "παρων" στο ονομα του μαζι με τα αλλα παιδια.