Μηνύματα

76

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Εγώ είμαι το όχι.

« στις: 03/02/13, 23:20 »

θέλω να πώ φτάνει.
Θέλω να πω πως σταμάτησα να σε αγαπώ
πως βαρέθηκα να βάζω πλάτη στα προβλήματα της εταιρείας
και πως σιχαίνομαι το φαγητό σας.

Θέλω να πω πως αν τελικά το σκεφτείς και η δολοφονία είναι μια πράξη πολιτική
και πως θέλω να πάρω εκδίκηση και να σου κάνω κακό.
θέλω να σταματήσω να γυρίζω το μάγουλο
και πως θέλω να κόψω με τα δόντια το χέρι που τόλμησε να με αγγίξει.

Θέλω να σπάσω τους τοίχους αυτού του θλιμμένου σπιτιού
και να τσακίσω το κάθε δειλό πλασματάκι
τον μικρό τιποτένιο χριστιανό που με έμαθε να χάνω
κι έπειτα να κάνω ταπεινά τον σταυρό μου.

Θέλω να πω ένα όχι.

Να γίνω το όχι.

Στον τιποτένιο μισθό
την μίζερη αγάπη την προβληματική
και κάθε ανάγκη
που με κρατάει στην γη.

Ενώ είμαι πουλί και σύννεφο και σπέρμα βροχής και ανάσα
ενός ουρανού
χωρίς φράχτες, αφέντες και νόμους.

Χωρίς δικαστές
κι αν έχει ανάγκες δεν υποτάσσεται γιατι η καταιγίδα ποτέ δεν πεινάει.

Ποτέ δεν φοβάται.

Για αυτό λοιπόν Όχι.

Όχι. Κάνε ότι θέλεις,

εγώ είμαι ένα όχι.

77

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απέθαντος

« στις: 02/12/12, 22:25 »

Σαν άλλος ζω
σαν να 'σαι 'δω.
Σαν να 'ταν τότε.

Χρώμα που δεν
μπορώ να δώ
λογια που λέν'
μα δεν θα πώ
ποτέ κι οπότε

μένω εδώ
πάντα εδώ
πιστός σαν σκύλος
χωρίς ψυχή
είμαι στοιχειό και...

το βράδυ χλωμός, με κουρασμένα μάτια και τρέμοντας από το κρύο παίρνω τον δρόμο για το χωριό.
Τα υπόλοιπα που λένε για μένα δεν έχουν απλώς καμία σημασία.

Σαν το φτερό
σαν το νερό
σαν να 'μουν αίμα.

Κυλώ, πετώ
στον ουρανό
και σαν το ψέμα.

Στο πρώτο φως θα διαλυθώ.
Σαν να μουν ψέμα.

78

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Φλας.

« στις: 28/08/12, 22:17 »

Ξένα πως μοιαζουν τα γράμματα
που άφησα. Μιας εποχής άλλης
στιγμιότυπα , ζωή που είπα με μέτρο
και τώρα σαν μόνος κοιτώ και δεν ξέρω.
Αν ήμουν εγώ ή μάλλον
εγώ εαν ήμουν παλιά λάποιος άλλος.

Τα χρόνια περνούν, αλλάζουν τα πράγματα
και μένει το τέλος μιας ιστορίας μεγάλης.
Σαν φίλος, σαν άκρη. Σαν κέντρο
ενός φαύλου κύκλου κι ακόμα δεν ξέρω
απο μένανε άλλον
που νά ναι σαν στίχος μου
ή ψεύτης.
Μεγάλος.

Σαν φίλος. Ή άλλος.


*28-08-2012 / σε περιμένει ένα σπίτι από σκόνη και χώμα. Θα θυμηθούμε μαζί και στίχο με στίχο θα γίνουμε άλλοι. Εγώ ποιητής, κι εσύ? Αυταπάτη.

79

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Της χαράς μαγαζι(μελοποιημενο-ΤΡΙΦΩΝΟ)

« στις: 20/07/12, 16:27 »

Συγχαρητηρια και απο εμενα ivikos !! ειναι πολύ όμορφο και ευχομαι να ακολουθήσουν πολλά ακόμη

80

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / το όργανο του τρόμου.

« στις: 04/05/12, 01:40 »

Είναι το προσωπο γεμάτο μου πληγές
ειναι τα μάτια μου κενά και φοβισμένα
τα δυό που τάισαν δεκάδες βιαστες
έχω τα χέρια μου στην πλατη μου δεμένα.

Τώρα σαν θάνατος κατάματα κοιτώ
τώρα ως θάνατος μισώ και το κορμί μου
αυτό το όργανο του τρόμου, το φριχτό
και κάθε θάνατο που γούσταρε μαζί μου.

Η μυρωδιά αυτή μου φέρνει εμετό!!
Πάρε τα χέρια σου,  το χάδι απ' την λεπίδα,
είκοσι άντρες, πληρωμή με το λεπτό
μόλυνα είπανε την όμορφη πατρίδα.

Μην με λυπάσαι έχω πεθάνει από καιρό
έχω τα δόντια μου πεσμένα, είμαι χύμα
σφίγγω τα χείλη στον φακό και απορώ
να μαι ο θύτης και εσύ "αθώο θύμα".

Κι έτσι ο κόσμος μας στον χρόνο προχωρά
με την λεπίδα του σκαλίζει την μορφή μου
θανάτου πρόσωπου που αδιάφορα κοιτά
και σβήνει μέσα στην σιωπή την ενοχή σου.

Αυτό το όργανο του τρόμου, το φριχτό
και κάθε θάνατο που κρύβει η ψυχή σου.


Παιδικά αδειανά φορέματα,
πρώιμοι έρωτες, εφηβικοί
φόβος φόβος φόβος
το σοκ του θανάτου και μετά
ο πρώτος πελάτης.
Στοπ.
Ο πατέρας σου με γάμησε την πρώτη φορά.

Και μέχρι να λιώσω

Θα πονάω.

ΤΟ ΑΚΟΥΣ?

ΘΑ ΠΟΝΑΩ!!

81

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Μια μουσική μικρή

« στις: 23/03/12, 17:34 »

 Φαντάστηκα την μουσική
και ειπα :

ωρα καλη , ωρα κακη
τον δρομο αυτο
και την ζωη,
το δισταγμό του θεατη
απο το ντο μεχρι το μι.
Σε μια σκηνη

και την φωνή
 
κι ενα τραγουδι
να σ’τα δεσω.
 Να σου το ραψω στο κορμι,
χτυπα
εδω - αγαπα εκει,
στον ρολο αυτο
να μην χωρει
ορμηνια λαθος  η κακη
απο τα ναι σου ως τα μη.
Σαν το φιλί
που ακροβατει
και σαν λουλουδι
να σου αρεσω.
 
Ηθελα να κάνω πολλά και πάνω από όλα να σου αρέσω
Σαν στίχος, τραγούδι
Ή άντρας.
 
Μα δεν μου έμεινε φωνή
Τρύπα
η σκηνή που προχωρει
μες στον σκοπό
κι αδιαφορεί
για όποιον φοβάται ή δεν μπορει,
το χάος μέσα μου καλεί
κι όλο καλεί
και με καλεί.
Σαν αγγελούδι
Που θα πέσω.
 
Φαντάστηκα την μουσική απο μικρός σαν θάλασσα
Και την σιωπή σαν θάλαμο
Χωρίς έναν φίλο.
 
Και να μαι.


Σε μια μουσική μικρή και παράξενη.


Εσύ τι φοβάσαι?

82

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ο Μαγεμενος Θιασος (η ιστορια μετα την ιστορια)

« στις: 26/10/11, 18:12 »

Τα παιδιά.
Κυρίως αυτά μας αγαπάνε.
Μα η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μιλάει
όταν ακουμπάω στο στήθος σου
το άγριο κεφάλι μου
και με τα νύχια χαιδεύω
στοργικά τα μαλλιά σου.

Εγώ ,
το Άγριο Τέρας.
Και εσύ ,
η Γυναίκα.

Ε, όλο αυτό το είπαν αγάπη.

Για έναν καλλίτερο κόσμο

-Ας πιούμε λοιπόν!! Ας πιούμε σε αυτήν την ζωή που θα ρθεί ,
παιδί που πληρώνει να δει ένα ψέμα.
Χιλιάδες φορές και αμέτρητα χρόνια. (Κουράστηκα)

Πουλάμε Αγάπη :

Κάθε απόγευμα ,
Εγώ ,
το Άγριο Τέρας
ακουμπάω το κεφάλι μου στο τριανταφυλλένιο σου στήθος.
Και με τα νύχια χαιδεύω
τρυφερά τα μαλλιά σου.

Κανείς δεν μιλάει.

Σε λίγο θα μας χειροκροτήσουν
και θα αφήσουν την θέση τους
σε άδειες λεωφόρους.

Και εμείς?
Εμείς τι θα κάναμε χωρίς την αγάπη?

Φτωχοι θα ήμασταν ,
μόνοι
χωρίς το κοινό μας.
Παιδια τρομαγμένα , 
σκυλιά
χωρίς αφεντάδες.

Με πύρινες λόγχες , μαστίγια και ξύλο
με μάθανε να μένω κοντά σου.

Με πείνα , ξυράφια και λάμες.
Να σε ακουμπάω με αγάπη.

Και όμως με βαθιά συγκίνηση χαιδεύω τα μακριά σου μαλλιά.

Γιατί αλήθεια τι θα 'μουν?

Τι θα 'μουν μακριά σου?

(Ένα θήριο έγραψε κάποτε στο κλουβί για την Μαρία. Βρήκαμε χάπια , ιατρικες συνταγές και άλλα παράξενα πολύ...)

83

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Σε άγνωστη γλώσσα.

« στις: 10/10/11, 01:16 »

Σου μιλαω μια γλωσσα που μαρμαρο μοιαζει
και μυθους στο ψεμα μπερδευω
σε στορυ σπουδαιο! το ακους ? Δεν σε νοιαζει
η σουπα που ανακατευω.

Του χρονου το πνευμα στοιχειό τωρα ξενο
τι δραμα να ζω στο σκοταδι
ενος κοσμου νεου , λαθραια μαζευω
σκουπιδια σ' αρχαιο πηγαδι.

Να πιουν τα παιδια μας , να φαν , να γλυκανουν
την πεινα τους πια δεν γνωριζουν.
Καταρα ,τα μαγια καιρο δε μου πιανουν
και οι κλοουν στο τσιρκο με βριζουν.

Κλουβι μου κλουβακι φωλια σιδερενια
γυναικα που ολο γκρινιαζει,
το βραδυ στερνη μου και πρωτη μου εννοια
μερακι , καημος και μαραζι
ηρωων ξεχασμενων , φτωχων φιλοσοφων
ντεκορ αστικο σε πιθαρι
το τροπαιο τωρα αισχρων καιροσκοπων
χαμπαρι δεν πηρες ,  χαμπαρι!!

Αξιες καινουριες , ποτε μου ακουσμενες
με δειχνουν και ολο γελανει
δεες που ειχα ,  για αυτους πεθαμενες
μαιμου στο παζαρι με πανε.

Πουλαω τραγωδιες , θεους μεθυσμενους
κοπιαστε!ελατε κοντα μου!!
Απλωνω το ντεφι σε φιλους , σε ξενους
μα αυτοι αγνουν την γενια μου.

Ακουτε?? Μια λέξη πουλάω που φοβάστε
οσο - οσο να τρωω το ψωμι μου
το βραδυ πειναω και οσο κοιμαστε
οι πονοι τρυπαν το κορμι μου...

Πουλι μου , πουλακι φωνη μεταξενια
η αγαπη αυτη με τρομαζει
σφιχτα κρατησε με και ακου με εμενα
μια λαμπα σε λιγο χαραζει!
Στις αχαρες πόλεις , οι ορδες των ανθρωπων
ο ηλιος βουταει στο νταμάρι
στα μερη αραζει σκυφτων , ξυλοκοπων
να παρει η ευχη να τον παρει!!

Σου μιλαω μια γλωσσα που που θαλασσα μοιαζει
κοχυλια στο σωμα σου αφηνω
που υπαρχω ακομα κι αυτο σε πειραζει
και δεν σε χαλαει που σβηνω.

Του συγχρονου κόσμου στοιχειο τωρα ξενο
τι κριμα να ζεις στο σκοταδι
αιωνες μοναχος  σε ερημο τρενο
του τρομου γυρνω το πηγαδι.

Να πιουν τα παιδια μας , να φαν , να γλυκανουν
μια μερα θα με συγχωρεσουν
στα λογια τα αρχαια να δεις θα με ψαχνουν
σε ολα αυτα που μ αρεσουν.

Πουλι μου , πουλακι ψυχη σιδερενια
η αγαπη αυτη με τρομαζειτ
ο βραδυ στερνη μου και πρωτη μου εννοια
μια λαμπα σε λιγο χαραζει!

Στις αχαρες πόλεις , οι ορδες των ανθρωπων
ντεκορ αστικο σε πιθαρι
το τροπαιο γιναμ' αισχρων καιροσκοπων
μα εσυ δεν το επηρες ... χαμπαρι!!

84

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Στιχος Μυστικος.

« στις: 30/09/11, 15:16 »

ευχαριστω που περνας ivikos 

85

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Στιχος Μυστικος.

« στις: 27/09/11, 15:45 »

'Εχει στην γλώσσα την σκουριά της ενοχής
μιας παιδικής , αθώας εποχής
-θα φταίει ο αέρας που μυρίζει περασμένα-
χρόνια που κάποτε σου πίστεψες πως ζεις
πρόσωπα φίλων πια αγνώριστα και ξένα.

Έχει στα μάτια την δειλία της Αυγής
κάποιας απρόσιτης που αγάπησες μορφής
κι είναι τα χείλη της μυστήρια δεμένα.
Αυτό το αβάσταχτο φορτίο της στιγμής
που δεν μοιράστηκες ποτέ σου με κανένα.

Μέσα στο ολόλευκο κελί μιας φυλακής
μιας μοναξιάς που σέρνεις χρόνια , εφηβικής
κρύβεις παράπονο στα λόγια τα κομμένα.
Κι αν είναι μάταιο το θες μα δεν μπορείς
πια να ξεφύγεις κι ολο μοιαζεις με εμένα.

Φοράς τα ρούχα του θεατρίνου που φορώ
μιλάς συχνά όλα τα λόγια που μιλώ
και φέρνεις βόλτες στα όνειρά μου τα ιδρωμένα.
Αυτό θα μείνει μεταξύ μας μυστικό :
Κάποτε εχθροί , σήμερα φίλοι , αύριο Ένα.

Έχεις την γλώσσα μιας οχιάς φαρμακερής
πληγές το σώμα κουβαλάς μιας εποχής
που όλα φαίνονταν απλά , καλοβαλμένα.
Ήρθες σαν Νόμος και Αέρας να μου πεις
σαν μεθυσμένος που γερνάει ποιητής
"κάποτε εχθροι , σήμερα φίλοι και αύριο ένα"

86

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Πρωι Κυριακής (Μια σταγόνα εκδικείται)

« στις: 11/09/11, 12:53 »

Σαν Κυριακή θα ξαναρθώ
στην στέγη σου για λίγο
σαν κουρασμένο πρωινό
και φθινοπώρου φύλλο.

Θε να μαι όνειρο κακό
ή αρρωστημένη σκέψη
μια σταγόνα απο νερό
πηγής που χει στερέψει.

Λόγια παλιά να σου μιλώ
να σε ακουμπάω το σώμα
κι ερωτικά να σε φιλώ
στα χέρια και στο στόμα.

Δρόμους που μπλέχτηκαν στο χτες
γραμμές που θες σβησμένες
να σου θυμίζω πόσο φταίς
μεέρες στον ¨μην" δεμένες.

Έχεις στα μάτια σου βροχή
μέσα στα ρούχα σκόνη
αγγέλου μαύρου η ιαχή
το αίμα σου παγώνει.

Σαν Κυριακή θα ξαναρθώ
σαν πεταλούδα τόση
μικρή σαν μοίρα να σου πω
για αυτους που χες σκοτώσει.

87

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ilona-books

« στις: 23/08/11, 16:35 »

ilona....με προκαλεις και θα βγουν παλι να με πουν κακο...

88

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Στιχοσκουπιδοτοπος

« στις: 18/08/11, 21:00 »

"Προσοχή: αυτό το θέμα δεν έχει λάβει απαντήσεις για τουλάχιστον 120 ημέρες.
Αν δεν είστε σίγουροι ότι θέλετε να απαντήσετε, παρακαλούμε σκεφτείτε την περίπτωση να ξεκινήσετε ένα νέο θέμα.'

ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!!!!

                                  Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΤΩΝ ΨΥΓΕΙΩΝ

Ειμαι ενας ανθρωπος κοινος , διχως παρασημα   μια αναλωσιμη γραμμη στις παρελασεις.   Εχω ενα μετριο , σχεδον κοντο παραστημα   και η ιδεολογια μου γεματη αντιφασεις.     Λενε πως ειμαι μαθημενος πια στο τιποτα   και υπερωριες πως χτυπαω στην εταιρια.   Εσυ κοιτας ειρωνικα και επειτα υποπτα   μου λες "δεν χανεις βρε  μπαγασα ευκαιρια"     Μα εγω ταιζω καθε τοσο το γραμματιο   κι αν το ωραριο αυτο με εχει ριμαξει   σαν τον παλιατσο μπαινω μεσα στο δωματιο   και υποκρινομαι πως ολα πανε ενταξει.     Δεν εχω δυναμη να παρω πια τα ποδια μου   και το μυαλο μου απο το ζορι εχει χαλασει   βλεπεις σαπισανε ,δες πεσανε τα δοντια μου   κι αναρωτιεμαι αυτο το βραδυ αν θα περασει.     Λογαριασμοι , σκιες στο πατωμα φαντασματα   φωνες παρανοιας χαμενοι και οι δυο   λεω καρδια μου σιωπηλοι ως  τα χαραματα   να κλειδωθουμε για ασφαλεια στο ψυγειο.

89

Μουσικά νέα και συζητήσεις / Απ: Πέθανε η Amy Winehouse

« στις: 07/08/11, 15:30 »

ειχα μια συζητηση επι του θεματος σε καποιο αλλο σημειο..θα ηθελα να κανω μονο μερικες παρατηρησεις:
Η winehouse ηταν πραγματικα ταλαντουχα αλλα ηταν μια δημιουργια του συστηματος.Ενος συστηματος που αγνοει ανθρωπους σαν τον Cohen ή τον Waits , ακόμα και τον Cave (και μιλαω μονο για μεγαλους και ηδη γνωστους καλλιτεχνες) και προβαλλει μια (χαρισματικη κατα τα αλλα) pop "ευπεπτη" εκδοχη του παραξενου , ιδιοτροπου , σχεδον "καταραμενου" καλλιτεχνη. Στηνει μια βιομηχανια γυρω απο τις ουσιες και τα ναρκωτικα , φτιαχνει τραγουδια - σουξεδακια γυρω απο το θεμα , την αφηνει να βγει πιτα στις συναυλιες μονο και μονο για να πουλησει βασισμενη σε αυτον τον μυθο και τελικα φτανει στο σημειο να σκοτωσει το ιδιο της το "νουερο" (γιατι στην ουσια για ενα τσιρκο μιλαμε).Μεχρι προν απο μερικους μηνες η συντριπτικη πλειοψηφια των ανθρωπων δεν ειχε ιδεα για τα τραγουδια της αλλα ηξερε τα παντα για την κατρακυλα της..αυτο δε σας λεει κατι?Μιλαμε για το πιο προστυχο παιχνιδι marketing της τελευταιας δεκαετιας!
Και που φτανουμε?Στο σημειο να αναρωτιουνται καποιοι οπως ο φιλος πιο πανω αν ειναι δυνατον να γραφτει ενα μεγαλο κομματι χωρις ουσιες ή αν ειναι δυνατον καποιος να αλλαξει δρομο και να σωθει απο τα ναρκωτικα.
Στην μνημη ενος κοριτσιου που οδηγηθηκε μεσω των ναρκωτικων στον θανατο για να πλουτησει η μουσικη βιομηχανια θελω να πω τα εξης:
1)Οι μεγαλοι καλλιτεχνες γερνανε ομορφα.Αυτο ειναι τεχνη.Και εμπνευση ειναι μονο η ζωη με τα καλα και τα στραβα της.Η μαστουρα ΔΕΝ ειναι εμπνευση.
2)Απο σεβασμο στην κοπελα αυτη , απομυθοποιηστε την.Πραγματικα δεν ηταν τοσο μεγαλη οσο προσπαθουσαν να την παρουσιασουν (στα πλαισια του αυτοκαταστροφικου ταλεντου - για να πουλησουν) και αυτη την γνησια προσωπικοτητα την εκφραζουν αλλοι πολυ πιο σημαντικοι απο αυτην.Και χωρις να κανουν τραγουδια με θεμα το "rehab" και μαλακιες.
3)Υπαρχει επιστροφη.Αλλα θελει πραγματικη μαγκια και αγαπη. Ολα τα αλλα ειναι απλως ψεματα.
Με το να μυθοποιουμε ανθρωπους σαν και την winehouse τρωμε το ψωμι που οι δολοφονοι της μας σερβιρουν.Απο σεβασμο στην ιδια και την μνημη της και ολα τα θυματα αυτης της βρωμικης βιομηχανιας , απλως δειτε τα πραγματα στις πραγματικες τους διαστασεις.
Και κατι αλλο.Ασχετο αλλα δεν μπορω να μην το αναφερω.Καθε θανατος ειναι τραγικος.Ο θανατος της winehouse αποδειχτηκε στο "θλιβερομετρο" των μιντια πολυ θλιβεροτερος του λιμου στην Σομαλια και των 75 νεων παιδιων που πεθαναν στην νορβηγια απο εναν ρατσιστη.Και φυσικα στο κεντρο της Αθηνας διακινουνται μερα μεσημερι αλλα ποιος χεστηκε...
Αηδια, αηδια ,αηδια.

90

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: 22.08

« στις: 02/08/11, 15:34 »

Αν και η δομη ειναι 100% Neikos , στην πραγματικοτητα εχω την αισθηση οτι δεν εχει καμια απολυτως σχεση με οσα μας εχεις γραψει μεχρι τωρα!! Ωραιοι στιχοι οπως παντα αλλα δεν σου κρυβω , αρκετα μακρια απο τα "δυνατα" σου κομματια. Χαιρομαι που γυρισες!!!

(ασχετα με το τι λεγεται , εγω νομιζω πως δεν υπαρχει τιποτα πιο καταστροφικο απο τον ερωτα για την "ποιηση".Σου πηδαει και τον ερωτα και τους στιχους!!!! )

Welcome Back Neikos!!!

"Χτυπος δυνατος" !!!!

91

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΤΑ JUKE BOX ( AMY)

« στις: 01/08/11, 17:51 »

δεν θα σχολιασω το ποιημα σου... θα ηθελα μονο να πω οτι περα απο το θλιβερο της ιστοριας καλο θα ηταν να προσεχουμε λιγο τι λεμε απο πολλες αποψεις...βλεπεις το ολο σκηνικο μυριζει σαπιλα. Ο θανατος αυτος ηταν σκηνοθετημενος πολυ καιρο πριν , και μην γελιομαστε (και αυτο ειναι ενα απο τα πιο αηδιαστικα σημεια) τα τελευταιο διαστημα (και οχι μονο) ειχε στηθει ενας μυθος στα χναρια αυτου του σεναριου ... τα "υψη" στα οποια αναφερεσαι και ολη αυτη η φημη ειτε σας αρεσει ειτε οχι χτιστηκαν εν μερει (μονο εν μερει?) στα πλαισια του σεναριου που την ηθελαν καποια στιγμη να πεθαινει...anyway  , ηθελα να πω πως το θεωρω συνεχεια του ιδιου αρρωστημενου παιχνιδιου να στηνουμε μνημεια και τραγωδιες για την winehouse.Οχι , δεν ηταν τοσο καλη. Οχι , δεν ηταν καποια μουσικη ιδιοφυια. Επαιξε και η ιδια με την φωτια και καηκε. Θλιβερο οσο και ο καθε θανατος , αλλα παρακαλω μεχρι εκει.
Καποιες στιγμες ολο αυτο γινεται τοσο ασχημο..την ωρα που υπαρχουν χιλιαδες παιδια που τραβανε το ιδιο ζορι...

Μην μπαινετε στο τρυπακι των ανθρωπων που εμπνευστηκαν αυτην την αηδια.

92

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ο φυλακισμενος των χρονων

« στις: 25/06/11, 19:29 »

hey θενκς για το σχολιο 

και εμενα μου αρεσει αυτο και οπωσ συμβαινει σχεδον με ολα οσα γραφω και τα θεωρω συμπαθητικα περασε ενταλως απαρατηρητο.

και επειδη μπηκες στο κοπο να σχολιασεις το συγκεκριμενο απλα να πω οτι γραφτηκε σε δυο δοσεις...

αρχικα ειχε το ονομα Lorenz attractor και ηταν απο το "Για εκεινη " μεχρι το "Υποταγη"

τα υπολοιπα ειναι σκεψεις που εκανα μετα πανω στο ποιηματακι αυτο και τελικα κατεληξα σε ενα μεγαλυτερο κειμενο...εχω βαλει πολυ προσπαθεια να συμπυκνωσω πολλα πραγματα σε αυτους τους στιχους και..με λιγα λογια ΠΟΛΥ χαρηκα που σου αρεσε 

93

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Με σχόλια … φατσούλες….

« στις: 17/05/11, 09:20 »

 

94

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Στις πόλεις του μέλλοντος

« στις: 04/05/11, 22:32 »

σας ευχαριστω για τον χρονο και τα σχολια

95

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Στις πόλεις του μέλλοντος

« στις: 30/04/11, 17:37 »

Ντυμενος τις ατσαλινες ραγες
παραξενων τρόπων,
νευρικών διακλαδώσεων
και προαστιων φτωχών΄
αγγίζω τις πόλεις χωρίς να ελπίζω
και γίνομαι φως
ή αρχή
χωρίς ουρανό
γεμάτο ποντίκια,
πολύχρωμα άρματα
βαμπιρ
και υπνοβάτες.
Και γκρι καταράχτες.

Νωχελικές διαδρομές
σε υπόγειες σήραγγες
μια οσμή λιμανιού
και δόσεις
ναρκτωτικών για πελάτες.

Ολογραφικές σιλουέτες
χοροί ξεχασμένοι
και ήχοι
χωρίς συνοχή.

Θυμίζουνε θάλασσα τα μαυρα μαλλιά σου.
Και τέλος χωρις γυρισμό
Εδώ
η μορφή σου.

Σημάδι τους χάρτες στο λείο κορμί
φοράς την σκουριά αυτών που θα ρθουνε
ναυαγιων, θανάτων , κακων.
Μα τόσο γυμνη όσο και ωραια
με τα κερατα τιυ τραγου
και την ουρα που χαιδευει
το υγρο σου Αιδιο.

Χιλιαδες χρόνια ακολουθώ το όραμά σου
και πέρασα κόσμους , αρρώστιες και δάση.

Στις πόλεις του μέλλοντος μονάχα ελπίζω
να δινεις τροφή
σ' απέραντη θλίψη,
μοναχικους νοσταλγους
και ποιησης
στιχους
γεμάτους με αγάπη.




Το καλο και το κακο θα ζουνε για παντα μαζι.Οσο καλο τοσο κακο.Και τοσο ωραιο.Κι αν πια δεν αρκει το καλο να σωσει τον Κοσμο πληγη δεν θα ανοιξει σε αυτους που πονανε.

Λουλουδια
Βιβλια
Πουτανες.

Ετσι και αλλιως ,
Τα χρονια περνανε...

96

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Βραδινή ιστορία

« στις: 04/03/11, 12:19 »

να στε καλα ippeas και gkou αλλα που πηγατε και το ξεθαψατε αυτο?!!

γραφτηκε σχεδον πριν ενα χρονο!!!!!

ευχαριστω παντως 

97

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ξηγ

« στις: 21/02/11, 23:10 »

ευχαριστω για τον χρονο σας και τα σχολια , να στε καλα 

98

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / ξηγ

« στις: 16/02/11, 12:03 »

Ο αέρας ερχότανε απο τον νότο
φυσώντας στην πόλη την μυρωδία της ερήμου.
  Τις μέρες εκείνες που ο ήλιος
  φαινότανε πιο μακρινός από ποτέ
  και η ζωή μου η ίδια
  μια αργή
  κουρασμενη χελώνα.
 
  Τις ημέρες της λάσπης.
 
  Οι εφημερίδες γράψαν για  εσένα.
  Έχεις όμορφα μάτια
  και καταπίνεις ανθρώπους.
  Εγώ σε γνώρισα όταν ήμουν δεκάξι
  και απο τότε
  δεν διαβάζω τι λένε ή τι γράφουν
  γιατί ξέρω πως όλες
  οι καταστροφές πια σου μοιάζουν.
 
  Η τηλεόραση στο μικρό μου διαμέρισμα -
  ταινίες πορνό,
  μουσική
  και διάλογοι.
  Ένας καθημερινός πεντάλεπτος αυνανισμός
  -βιαστικός και αυτός-
  εμμονές
  και βιβλία.
 
  Χαρτιά με αποσπάσματα ενός έργου που δεν θα διαβάσεις.
 
 
  Πάρκαρα μυρίζοντας με αυτοικανοποίηση
  το λεπτό άρωμά μου. Είναι λίγο δύσκολο να καταλάβει κανείς
  την αγάπη που τρέφω
  για το φρέσκο σαπούνι.
  Μα είναι μία απο τις ελάχιστες απολαύσεις που με συγκινεί τώρα πια
  να βυθίζομαι στον γιακά ή το κασκόλ μου
  και να ρουφάω δυνατά
  ανθισμένα λιβάδια , μυρτιές
  και ενα μικρό ξεχασμένο Παρίσι.
 
  Η μόνη αδιαπραγμάτευτη αλήθεια είναι τα ασιδέρωτα ρούχα μου
  και σε αυτό θα επιμένω γιατί κατά τα άλλα
  δείχνω στ' αλήθεια εντάξει.
 
  Το ασανσέρ σταμάτησε.
 
  Λίγους μόνο ορόφους πιο κάτω
  το καράβι διίεσχιζε την λακούβα
  κι εγώ
  παρακολουθούσα χαμογελώντας
  μολίς έξι χρονών
  ένα κομμάτι χαρτί.
 
  Και τώρα ζω στον βυθό.
 
  Ο κόσμος περπατούσε αργά
  χαζεύοντας
  χριστουγεννιάτικα παιχνίδια
  κι εγώ
  κοίταζα τα φώτα της πόλης
  που ανάβανε
  ακολουθώντας τις πολύχρωμες
  γραμμές των οδών σου.
 
  Ωσπου να φτάσω εδώ.
 
  Στον Βυθο.
 
  Τωρα οι κινησεις μου ειναι αργες
  και πια δεν ακουω.
 
  Με παιρνουν τα ρευματα
  με παιρνουν.
 
  Μακρια σου.

99

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: Ωδή στον Μίκη Θεοδωράκη.

« στις: 12/01/11, 20:26 »

δεν διαφωνω.... μεγαλος συνθετης ( κατα την ταπεινη μου αποψη λιγο υπερτιμημενος ας πουμε σε σχεση τον Χατζιδακι)

το θεμα ειναι οτι καλο θα ηταν να αντιμετωπιζουμε με περισσοτερη ψυχραιμια τα προσωπα και τις καταστασεις.
σεβομαι την προσφορα του και τον αγωνα του (τοσο οσο σεβομαι και τον αγωνα που δωσανε και τοσοι αλλοι ανθρωποι) αλλα δεν μπορω να παραβλεψω οτι φροντισε και αυτος να εξαργυρωσει την προσοφορα του αποδεχομενος και υπηρετωντας το νεοελληνικο σαθρο κατεστημενο (πολιτικο και καλλιτεχνικο) .

Αποψεις ειναι αυτες....αλλα καλο θα ηταν να ειμαστε πολυ επιφυλακτικοι....

100

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Απ: ΟΜΗΡΟΥ ΟΔΥΣΣΕΙΑ(ΡαψωδίαΑ+Β+Γ)Δ σε εξέλιξη...

« στις: 16/12/10, 12:14 »

συνεχισε ivikos....