Τραγουδισμένα ποιήματα

[Μαργαρίτα Π.]

Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον

Κωνσταντίνος Καβάφης
Μουσική, Δήμος Μούτσης   Ερμηνεία, Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Σαν άξαφνα ώρα μεσάνυχτα
ακουστεί αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες - με φωνές
την τύχη σου που ενδίδει πια
τα έργα σου που απέτυχαν
τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες
μη ανωφέλετα θρηνήσεις
προπάντων να μην γελαστείς
μην πεις πως ήταν ένα όνειρο
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχτείς
σαν έτοιμος από καιρό σα θαραλλέος
σαν που ταιριάζει σε
που αξιώθηκες μια τέτοια πόλη
πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο
κι άκουσε με συγκίνηση
αλλ' όχι με των δειλών τα παρακάλια
και παράπονα
ως τελευταία απόλαυση τους ήχους
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου
κι αποχαιρέτα τη την Αλεξάνδρεια που χάνεις

[llorona]

Μαργαρίτα..απλώς σκίζεις!!!!!!!!
Τι ωραίες εικόνες με γέμισες...

[κατέ((γίδα))]

Ο Άσιμος μελωποιησε το ποιημα του Γιαννη Σκαριμπα ''Ουλαλουμ...''  με ελάχιστες διαφορες

Ουλαλούμ
Άσιμος Νικόλας
Μουσική/Στίχοι: Άσιμος Νικόλας/Σκαρίμπας Γιάννης
 
Ήταν σαν να σε πρόσμενα κυρά
απόψε που δεν έπνεε έξω ανάσα
κι έλεγα θα ‘ρθει απόψε απ’ τα νερά
κι από τα δάσα
 
Θα ‘ρθει αφού φτεράει μου η ψυχή
αφού σπαρά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει φώτα και βροχή
το νιο φεγγάρι
 
Και να το κάθισμα σου συγυρνώ
στολνώ τη κάμαρα μου αγριομέντα
και να μαζί σου κιόλα αρχινώ
χρυσή κουβέντα
 
Πώς να θα μείνει ο κόσμος με το μπα
που μ’ έλεγε τρελόν, πως είχες γίνει
καπνός    και τάχας σύγνεφα θαμπά
προς την σελήνη
 
Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ
κίνησα να σε βρω στο δρόμο ωϊμένα
μα σκόνταφτες όπου εσκόνταφτα χρυσή
κι εσύ με μένα
 
Τόσο πολύ μ’ αγάπησες κυρά
που άκουγα διπλά τα βήματα μου
πάταγα εγώ στραβός μες στα νερά
κι εσύ κοντά μου

[Τσάκι]

παρτε και ακουστε ολακερο το δισκο γραμματα στην αγαπημενη
ποιηση Ναζιμ Χικμετ
αποδοση Γιαννης Ριτσος
μουσικη, ερμηνεια Μανος Λοιζος

δισκαααααρα ναουμ

[Νεκταρία]

Μενέλαος Λουντέμης
Ερωτικό κάλεσμα
Μουσική: Χ&Π Κατσιμίχας
Ερμηνεία: Γ. Νταλάρας - Χ&Π Κατσιμίχας

Έλα κοντά μου, δεν είμαι η φωτιά.
Τις φωτιές τις σβήνουν τα ποτάμια.
Τις πνίγουν οι νεροποντές.
Τις κυνηγούν οι βοριάδες.
Δεν είμαι, δεν είμαι η φωτιά.
Έλα κοντά μου δεν είμαι άνεμος.
Τους άνεμους τους κόβουν τα βουνά.
Τους βουβαίνουν τα λιοπύρια.
Τους σαρώνουν οι κατακλυσμοί.
Δεν είμαι, δεν είμαι ο άνεμος.
Εγώ δεν είμαι παρά ένας στρατολάτης
ένας αποσταμένος περπατητής
που ακούμπησε στη ρίζα μιας ελιάς
ν' ακούσει το τραγούδι των γρύλων.
Κι αν θέλεις, έλα να τ' ακούσουμε μαζί.

[P.D.L.]

Το υπόγειο
Ποίηση: Ρίτα Μπούμη - Παπά
Μουσική: Χ. & Π. Κατσιμίχας

Τους ήλιους δεν εμέτρησες, που σε ζητήσαν τόσα χρόνια
Που 'σαι γυναίκα με τα γαλάζια τσίνορα
Σε έκρυψε στο φουστάνι της η μαραμένη κοπέλα
Πέντε χειμώνες σ' έκρυψε σε χιόνι λασπερό.....

[Νεκταρία]

Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνευτής: Μανώλης Μητσιάς

Όμορφη πόλη

Όμορφη πόλη , φωνές μουσικές
Απέραντοι δρόμοι κλεμμένες ματιές
Ο ήλιος χρυσίζει χέρια σπαρμένα
Βουνά και γιαπιά πελάγη απλωμένα
Θα γίνεις πριν έρθει η νύχτα , τα χλωμά τα φώτα
Πριν ρίξουν τη νυχτιά θα γίνεις δικιά μου
Η νύχτα έφτασε , τα παράθυρα κλείσαν
Η νύχτα έπεσε οι δρόμοι χαθήκαν

Στίχοι: Κώστας Βάρναλης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνευτής: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

Η μπαλάντα του Αντρίκου 

Είχε τη τέντα ξομπλιαστή η βάρκα του καμπούρη Αντρέα
γερμένος πλάι στην κουπαστή ονείρατα 'βλεπεν ωραία
Η Κατερίνα και η Ζωή τ' Αντιγονάκι η Ζηνοβία
ώ! τι χαρούμενη ζωή χτυπάς φτωχή καρδιά με βία
Τα μεσημέρια τα ζεστά την βάρκα παίρναμε τ' Αντρέα
για να μας πάει στ' ανοιχτά όλες μαζί τρελή παρέα
Η Κατερίνα και η Ζωή τ' Αντιγονάκι η Ζηνοβία
ώ! τι χαρούμενη ζωή χτυπάς φτωχή καρδιά με βία
Μα ήρθ' ο χειμώνας ο κακόςκαι σκόρπισε η τρελή παρέα
και σένα βήχας μυστικόςσ' έριξε χάμω μπάρμπα Αντρέα
Η Κατερίνα και η Ζωή τ' Αντιγονάκι η Ζηνοβία
ώ! τι χαρούμενη ζωή χτυπάς φτωχή καρδιά με βία

[guitar4ever]

ρε παιδια... ελεοσ τη μουσικη ακουτε? ΕΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΟΠ ΜΕΛΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΠΟΙΗΜΑ...
Ποιητης : Διονυσιος Καψαλης
Μελοποιηση : Διαφανα Κρινα
Τιτλος : ΜΕΡΕΣ ΑΡΓΙΑΣ.............
Το κομματι μετα απο πολυ ψαξιμο εχω καταληξει σε πανω απο 4 εκδοχες του τι μπορει να λεει και οσο το ψαχνω τοσο πιο πολλεσ βλεπω....Ριξτε και σεις μια ματια και μου λετε αν ειμαι ψαγμενος η οχι πανω στο συγκεκριμενο ποιημα.....

Μέρες αργίας

Διάφανα Κρίνα
(Απο ενα ποιημα του Διονυσιου Καψαλη)


Ξέρω πως θα 'ρθει και δεν θα 'μαι όπως είμαι
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου
μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι

Δεν θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει
δεν θα ρωτήσω αναιδώς που το κεντρί σου
γονιός δεν θα' ναι να μου πει "σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου ξημερώνει"!

Θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη
θα 'ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου

Δεν θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει
δεν θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου
θα 'ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου

 
 

[Marios Demigod]

"Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι"    (δεν ειμαι σιγουρος για τον τιτλο του ποιηματος)

Ποιηση: Κωστας Ουρανης
Μελοποιηση: Διαφανα Κρινα

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μεσ' στην κρύα μου κάμαρα, όπως έζησα μόνος'
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω
και τον κούφιο τον θόρυβο που ανεβάζει ο δρόμος
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ'επιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεββάτι μου. θε ναρθεί ο αστυνόμος
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.
Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε-πότε χαρτιά
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: "-Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Εχει μέρες που χάθηκε!..."
Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: "-Μ' αυτός έχει πεθάνει".
Μια στιγμή θα κιτάξουνε ο καθένας τον άλλον,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι,
θε να που: Τ' ειν' ο άνθρωπος!... Χτες ακόμα ζούσε!"
Και βουβά το παιγνίδι τους θ' αρχινήσουνε πάλι.
Κάποιος θάναι συνάδελφος στα "ψιλά" που θα γράψει
πως "προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένη,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, πούχε κάποτ' εκδώσει
συλλογήν με ποιήματα πολλά υποσχομένην".
Κι αυτός θάναι ο στερνός της ζωής μου επιτάφιος.
Θα με κλάψουνε βέβαια μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσιους παπάδες
όπου θάναι όλοι οι φίλοι μου κι ίσως-ίσως οι οχτροί μου.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη στο πολύβοο Παρίσι,
και μια Κίττυ θαρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην
θα μου γράψει ένα γράμμα -και νεκρό θα με βρίσει.

[Μαργαρίτα Π.]

Αυτός είναι ο τίτλος του ποιήματος, Stoner. 

[Marios Demigod]

Αυτός είναι ο τίτλος του ποιήματος, Stoner. 

Ok. Απλως δεν ημουν σιγουρος αν το τραγουδι και το ποιημα ειχαν τον ιδιο τιτλο.

[Μαργαρίτα Π.]

Αυτός είναι ο τίτλος του ποιήματος, Stoner. 

Ok. Απλως δεν ημουν σιγουρος αν το τραγουδι και το ποιημα ειχαν τον ιδιο τιτλο.

Κι έχουν μελοποιήσει κι άλλο ένα του Ουράνη, αύριο θα το ψάξω 

[Marios Demigod]

Αυτός είναι ο τίτλος του ποιήματος, Stoner. 

Ok. Απλως δεν ημουν σιγουρος αν το τραγουδι και το ποιημα ειχαν τον ιδιο τιτλο.

Κι έχουν μελοποιήσει κι άλλο ένα του Ουράνη, αύριο θα το ψάξω 

Του Ουρανη δεν νομιζω. Εχουν ενα του Καρθαιου.

[Marios Demigod]

"Βάλτε να πιούμε"

Ποιηση: Κ. Καρθαιος
Μελοποιηση: Διαφανα Κρινα

Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα
πέταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα.
Μα τάχα εμείς παντοτινά τ 'άφταστα θα ζητούμε;
Βάλτε να πιούμε

Τα περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει
τροφή των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι
μα τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;
Βάλτε να πιούμε

Αδέλφια κάτω η βάρκα μας στο μόλο μας προσμένει
Ελάτε οι ταξιδιάρηδες να πιούμε συναγμένοι
στο περιγιάλι το φαιδρό κι ας γλεντοτραγουδούμε
Βάλτε να πιούμε

Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει
κι όποιος στ 'αγκάθια περπατά μια μέρα δεν θ 'αφήσει
τ 'αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε
Βάλτε να πιούμε

Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε
Βάλτε να πιούμε

Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα
Καπνοί 'ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα
καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε
Βάλτε να πιούμε

Ακουσε, δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη
μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη
μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε
Βάλτε να πιούμε

[Μαργαρίτα Π.]

Stoner, τελικά έχουν μελοποιήσει ένα του Ουράνη, που είναι όμως ελεύθερη απόδοση του ποιήματος του Edgar Alan Poe "A dream within a dream". 

Όνειρο μέσα στ' όνειρο

Κώστας Ουράνης

Μουσική & Ερμηνεία Διάφανα Κρίνα

Το υστερνό μου φίλημα στο μέτωπό σου πάρε
και άφησέ με αγάπη μου δυο λόγια να σου πω
αλήθεια λες σαν όνειρο πως διάβηκε η ζωή μου
χωρίς κανένα ατέλειωτο και ξέμακρο σκοπό

Μα αν η ελπίδα πέταξε σε μέρα ή σε νύχτα
εκεί με σκέπασε βουνό της δυστυχίας μεγάλο
σου φαίνεται πως έχασα το πιο λίγο καλή μου
αφού η ζωή είναι όνειρο κρυμμένο μέσα σ' άλλο

Στέκομαι σ' άγρια ακρογιαλιά που δέρνει το κύμα
κι άμμους χρυσούς στα χέρια μου σφιχτά σφιχτά κρατάω
τι λίγοι και πώς χάνονται απ' τα κλειστά μου χέρια
ενώ εγώ σε δάκρυα ολόπικρα ξεσπάω

Θεέ μου είναι αδύνατον να σώσω μόνο έναν
από το κύμα που κυλά με θόρυβο μεγάλο;
Είναι όσα βλέπουμε σ' αυτόν εδώ τον κόσμο
ένα όνειρο ατέλειωτο κρυμμένο μέσα σ' άλλο;

[Marios Demigod]

Βασικα, ολα τα τραγουδια των Κρινων ειναι μελωποιημενα ποιηματα καθως οι στιχοι τους ειναι απο ποιηματα που γραφουν οι ιδιοι και κυριως ο μπασιστας, Παντελης Ροδοστογλου.

[Marios Demigod]

"Καταρχην"

Ποιηση: Blas De Otero (μετ.Β.Λαλιωτης)
Μελοποιηση: Διαφανα Κρινα

Αν έχω χάσει τη ζωή, το χρόνο, όλα
όσα έριξα, σαν δαχτυλίδι στο νερό,
αν έχω χάσει τη φωνή μες στ' αγριόχορτα,
μου απομένει η λέξη.

Αν έχω υποφέρει για τη δίψα, την πείνα, κι όλα
όσα ήταν δικά μου και κατάντησα ένα τίποτα,
αν έχω θερίσει τις σκιές στα σιωπηλά,
μου απομένει η λέξη.

Αν άνοιξα τα χείλη για να δω το πρόσωπο
το τρομερό και το καθάριο της πατρίδας μου,
αν άνοιξα τα χείλη μέχρι να τα σκίσω,
μου απομένει η λέξη.

[eva...]

Απο Καββαδια τρια πολυ ωραια τραγουδια...

Γραμμα σ'εναν ποιητη-Ζερβουδακης Δ.



Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Καίσαρ να σε σώσει
Κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή
Κάτι που σκίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων
Και ταξιδεύει αδιάκοπα   την ατελείωτη γη
 
Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι
Που του γραφείου σου πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά
Να φύγει κράζοντας βραχνά χτυπώντας τα φτερά του
Προς κάποια ακατοίκητη κοιλάδα του νοτιά
 
Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey
 
Οι πολιτείες ξένες να μας δέχονταν
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
Κι εγώ σ’ αυτές απλά να σε εσύσταινα
σαν σε παλιές γλυκές μου αγαπημένες
 
Κάτι που θα ‘κανε τα υγρά παράδοξα σου μάτια
Που αβρές μαθητριούλες τ’ αγαπούν και σιωπηροί ποιητές
Χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουνε
Με κάποιο τρόπο που όπως λεν    δεν γέλασαν ποτέ
 
Γνωρίζω κάτι που μπορούσε βέβαια να σε σώσει
Εγώ που δεν σε γνώρισα ποτέ για σκέψου εγώ
Ένα καράβι να σε πάρει Καίσαρ να μας πάρει
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ’οδηγώ
 
Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο CAMEL να καπνίζεις ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey
 
Και μια βραδιά στην Μπούρμα ή στην Μπατάβια
Στα μάτια μιας ινδής που θα χορέψει
Γυμνή στα 17 στιλέτα ανάμεσα
θα δείτε την Γκρέτα να επιστρέψει
 
Ο Γουιλι ο μαυρος θερμαστης-Βασιλης Παπακωνσταντινου

Ο Γουΐλι, ο μαύρος θερμαστής από το Τζιμπουτί
όταν απ’ τη βάρδια του τη βραδινή σχολούσε
στην κάμαρά μου ερχότανε γελώντας να με βρει
κι ώρες πολλές για πράματα περίεργα μου μιλούσε
 
Μου ’λεγε πώς καπνίζουνε στ’ Αλγέρι τον καπνό
και στο Άντεν πώς χορεύοντας πίνουν την άσπρη σκόνη
Κι έπειτα πώς φωνάζουνε και πώς μονολογούν
όταν η ζάλη μ’ όνειρα περίεργα τους κυκλώνει
 
Μου ’λεγε ακόμα ότι δα αυτός μια νύχτα που ’χε πιεί
πως πάνω σε άτια κάλπαζε στην πλάτη της θαλάσσης
και πισωθέ του ετρέχανε γοργόνες με φτερά
Σαν πάμε στο Άντεν, μου ’λεγε, και συ θα δοκιμάσεις
 
Εγώ γλυκά τού χάριζα και λάμες ξουραφιών
και τού ’λεγα πως ο καπνός τον άνθρωπο σκοτώνει
Και τότε αυτός συνήθιζε γελώντας τρανταχτά
με το ’να χέρι του ψηλά πολύ να με σηκώνει
 
Μες στο τεράστιο σώμα του είχε μια αθώα καρδιά
κάποια νυχτιά μέσα στο μπαρ ρετσίνα στη Μαρσίλια
Για να φυλάξει εμένανε από έναν ισπανό
έφαγε αυτός μια αδειανή στην κεφαλή μποτίλια
 
Μια μέρα τον αφήσαμε στεγνό απ’ τον πυρετό
πέρα στην Άπω Ανατολή, να φλέγεται, να λιώνει
Θεέ των μαύρων, τον καλό συγχώρεσε Γουΐλ               
και δώσ’ του κεί που βρίσκεται λίγη απ’ την άσπρη σκόνη
 

Θεσσαλονικη-Ξεμπαρκοι

Τράνταζε σαν από σεισμό συθέμελα ο Χορτιάτης
κι ακόντιζε μηνύματα με κόκκινη βαφή
Γραφή από τρεις και μου 'γινες μοτάρι και καρφί
μα έριχνε η Τούμπα, σε διπλό κρεβάτι, τα χαρτιά της
 
τη μάνικα για τον καπνό και το τσιγαροχάρτι
την έχασες, την ξέχασες, τη χάρισες αλλού
ήταν τότε που έσπασε το μεσιανό κατάρτι
Τα ψέματα του βουτηχτή, του ναύτη, του λωλού
 
και τι δεν έχω υποσχεθεί και τι δεν έχω τάξει
μα τα 40 κύματα μου φταίνε και ξεχνώ
-της Άργας τα μακριά σαριά, του Σάντουν το μετάξι-
και τα θυμάμαι μόλις δω ανοθρώσκοντα καπνό
 
το δακτυλίδι που 'φερνα, μου το 'κλεψε η Οράγια
Τον παπαγάλο- μάδησε και έπαψε να μιλεί
ας εκατέβαινε έστω μια, στο βίρα, στα μουράγια
και ας κοίταζε την άγκυρα μονάχα, που καλεί
 
τίποτα στα χεράκια μου μάνα μου δεν φτουράει
έρωτας, μαλαματικά, ξόμπλια και φυλαχτά
σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά
Εμούτζωσε τη θάλασσα και την εκατουράει
 
της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι
να μην ετολμήσεις να τη δεις ποτέ απ την στεριά
Και αν κάποια στην Καλαμαριά, πουκάμισο μου ράβει
μπορεί να 'ρθω απ τα πέλαγα με τη φυρονεριά

[KostasVap]

Δεν πιστεύω να σας πείραζε πολύ αν φύγω για λίγο από την εγχώρια ποίηση...

Λοιπόν... το παρακάτω ποίημα γράφτηκε από την Monika Danneman στη μνήμη του Jimi Hendrix και μελωποιήθηκε από τον Rudolf Schenker... Το κομμάτι βέβαια δεν θα ήταν αυτό που είναι αν δεν έπαιζε σε αυτό ο Uli Jon Roth...Παρεπιπτόντως ειναι των Scorpions στον δίσκο Taken by force (1977)...


                           

                                                      We'll burn the sky


                                      I'm in love with the sunshine
                                          I'm in love with the falling rain
                                          everything seems to call your name
                                           yesterday you were leaving
                                          leaving life and all the pain
                                          everything wants you back again


                                          I've found myself through you
                                          and there was love in my life
                                          I felt always naturally high
                                          and my love had a home
                                          but now my mind has started to roam
                                          you're my love giving fire
                                          and you carried all my love
                                          through you I was so inspired
                                          you're engraved deep in my heart
                                         

                                         My dreams recall us being one
                                         I've searched for you to be free
                                         my force of life you have always been
                                         I feel blue since you've gone
                                         your breath of love surrounded me
                                         when can I rejoin you to be free?


                                         Wait, can this be a dream
                                         there is a voice in my head
                                         it belongs to you, it says
                                         don't cry, no need to be sad
                                         there's a way to stay with you again
                                         it's more than you ever had
                                         and no death brings us apart
                                         our timeless love always grows
                                         beacause you are my other part


                                         I know we've never been apart
                                         your love sets fire to my heart
                                         we'll burn the sky
                                         when it's time for me to die
                                         we'll burn the sky...

[/i]

[eva...]

Αλλα του Καββαδια!!Ποιο να ξεχωρισεις οταν ολα ειναι μοναδικα και υπεροχα??

  Καραντι-Μικρουτσικος


Μπάσσες στεριές ήλιος πυρρός και φοινικιές
Ένα πουλί που ακροβατεί στα παταράτσα
Γνέφουνε δυο στιγματισμένα μαύρα μπράτσα
Που αρρώστιες τα ‘χουνε τσακίσει τροπικές
 
Παντιέρα κίτρινη σινιάλο του νερού
Φούντο τις δυο και πρίμα βρέξε το πινέλο
Τα δυο φανάρια της νυκτός και ο Pissanello
Ξεθωριασμένος απ’ το κύμα του καιρού
 
Το καραντί... Το καραντί θα μας μπατάρει
Σάπια βρεχάμενα τσιμέντο και σκουριά
Από νωρίς δεξιά στη μάσκα την πλωριά
Κοιμήθηκεν ο καρχαρίας που πιλοτάρει
 
Όρτινα δίνει ο παπαγάλος στον ιστό
Όπως και τότε απ’ του Κολόμβου την κουκέτα
Χρόνια προσμένω να τυλίξεις τη μπαρκέτα
Χρόνια προσμένω τη στεριά να ζαλιστώ
 
Φωτιές ανάβουνε στην άμμο ιθαγενείς
Κι άχος μας παίρνει καθώς παίζουν τα όργανα τους
Της θάλασσας κατανικώντας τους θανάτους
Στην ανεμόσκαλα σε θέλω να φανείς
Φύκια μπλεγμένα στα μαλλιά στο στόμα φύκια

Έτσι ως κοιμήθηκες για πάντα στα βαθιά
 κατάστιχτη,  πελεκημένη από σπαθιά
Διπλά φορώντας των Ίνκας τα σκουλαρίκια
 
Το καραντί... Το καραντί θα μας μπατάρει
Σάπια βρεχάμενα τσιμέντο και σκουριά
 Από νωρίς δεξιά στη μάσκα την πλωριά
Κοιμήθηκεν ο καρχαρίας που πιλοτάρει
 

  Φατα Μοργκανα-Μαριζα Κωχ


Θα μεταλάβω με νερό θαλασσινό
στάλα τη στάλα συναγμένο απ’ το κορμί σου
σε τάσι αρχαίο, μπακιρένιο, αλγερινό
που κοινωνούσαν πειρατές πριν πολεμήσουν
 
Πούθ’ έρχεσαι; Απ’ τη Βαβυλώνα
Πού πας; Στο μάτι του κυκλώνα
Ποιάν αγαπάς; Κάποια τσιγγάνα
Πώς τη λένε; Φάτα Μοργκάνα
 
Πανί δερμάτινο αλειμμένο με κερί
Οσμή από κέδρο, από λιβάνι, από βερνίκι
όπως μυρίζει αμπάρι σε παλιό σκαρί
χτισμένο τότε στον Ευφράτη, στη Φοινίκη
 
Πούθ’ έρχεσαι...
 
Σκουριά πυρρόχρωμη στις μίνες του Σινά
οι κάβες της Γερακινής και το Στρατώνι
Το επίχρισμα, η άγια σκουριά που μάς γεννά
μάς τρέφει, τρέφεται από μάς και μάς σκοτώνει
 
Πούθ’ έρχεσαι...
 

[llorona]

Υπέροχα όσα στείλατε.
Μ αρέσει που τόσοι ακόμα φίλοι εδώ αγαπούν το λόγο!
Ανθολογώ κι εγώ με τη σειρά μου..

Tου μικρού βοριά
Μουσική Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι Οδυσσέας Ελύτης
Ερμηνεία Ντόρα Γιαννακοπούλου

Του μικρού βοριά παράγγειλα, να ’ναι καλό παιδάκι
Μη μου χτυπάει πορτόφυλλα και το παραθυράκι
Γιατί στο σπίτι π’ αγρυπνώ, η αγάπη μου πεθαίνει
και μες στα μάτια την κοιτώ, που μόλις ανασαίνει

Γεια σας περβόλια, γεια σας ρεματιές
Γεια σας φιλιά και γεια σας αγκαλιές
Γεια σας οι κάμποι κι οι ξανθοί γιαλοί
Γεια σας οι όρκοι οι παντοτινοί
 
Με πνίγει το παράπονο, γιατί στον κόσμο αυτόνα
τα καλοκαίρια τα ’χασα κι έπεσα στον χειμώνα
Σαν το καράβι π’ άνοιξε τ’ άρμενα κι αλαργεύει
βλέπω να χάνονται οι στεριές κι ο κόσμος λιγοστεύει
 
Γεια σας περβόλια...

[Μαργαρίτα Π.]

Η Παναγία των Πατησίων
Νίκος Γκάτσος
Μουσική Μάνος Χατζιδάκις Ερμηνεία Γιάννα Κατσαγιώργη

Τη μέρα που γεννήθηκα
με πήρανε τρεις γύφτοι
και στράτα στράτα μ' έφεραν
εδώ στον Ποδονίφτη

Τα σπίτια τότε φτωχικά
ξεσκέπαστο το ρέμα
το γάλα ήταν όνειρο
και παραμύθι η κρέμα

Μα εμένα μου 'δωσε η ζωή λαχταριστές καμπύλες
που για τους άντρες άνοιγαν των ουρανών τις πύλες
και μου 'λεγαν στενάζοντας καθώς με παίρναν πρέφα
Εσύ κερδίζεις μάνα μου και κύπελλο Ουέφα

Απ' αριθμούς και γράμματα
δε σκάμπαζα ούτε λέξη
κι ένα παιδί της γειτονιάς
που 'χα μαζί του μπλέξει

Έπαιζε μ' ένα ακορντεόν
σε μια μικρή ορχήστρα
και με το ζόρι μ' έβαλε
να γίνω τραγουδίστρα

Βγήκα στο πάλκο μια βραδιά κι ω θαύμα των θαυμάτων
πάψαν των σκύλων οι φωνές κι οι τσαχπινιές των γάτων
και μου 'λεγαν οι φίλοι μου παιδιά του εργοταξίου
Εσύ μασάς τη Μοσχολιού και τρως την Αλεξίου

Με τον καιρό βαρέθηκα
τον ακορντεονίστα
τα λόγια του μου φέρανε
και κούραση και νύστα

Έτσι λοιπόν παντρεύτηκα
κάποιον συνταξιούχο
κι είχα σπιτάκι καθαρό
σιδερωμένο ρούχο

Κι έμαθα σα λησμόνησα του τραγουδιού τα φάλτσα
να φτιάχνω φίνο μουσακά και μακαρόνια σάλτσα
κι όλοι μου λέγαν σε γιορτές, σε γάμους, σε βαφτίσια
Εσύ θα γίνεις Παναγιά μια μέρα στα Πατήσια

[llorona]

Γειά σου ρε Μαγαριτάκι!
Για την ιστορία και μόνο, να προσθέσω ότι υπάρχει και μια πολύ ωραία εκτέλεση της "Παναγίας των Πατησίων" στο δίσκο "για φωνή και ακκορντεόν", με τη Μόρφω Τσαιρέλη και τον Ηρακλή Βαβάτσικα.

[Μαργαρίτα Π.]

Ilorona καλή σου μέρα! 
Ευχαριστώ για την πληροφορία, δεν το ήξερα! 

[KostasVap]

Το παρακάτω είναι τραγούδι των Savatage.. Ποίηση:Paul O'Neil,   Μουσική: Jon Oliva, Criss Oliva...

When The Crowds Are Gone

I don't know where the years have gone
Memories can only last so long
Like faded photographs, forgotten songs
And the things I never knew
When the skin is thin, the heart shows through
Please believe me what I tell you is true

Where's the lights, turn 'em on again
One more night to believe and then
Another note for my requiem
A memory to carry on
The story's over when the crowds have gone

All my friends have been crucified
Made life a long suicide true
Guess we never figured out the rules
But I'm still alive, my fingers feel
Gonna play on till the final reel's through
And read the credits from a different view

Where's the lights, turn 'em on again
One more night to believe and then
Another note for my requiem
A memory to carry on
The story's over when the crowds have gone
When the crowds are gone

When the crowds are gone
And I'm all alone
Playing the saddest song
Now that the lights are gone
Turn them on again
One more time for me my friend
Turn 'em on again

I never wanted to know
Never wanted to see
I wasted my time
Till time wasted me
Never wanted to go
Always wanted to stay
'Cause the persons I am
Are the parts that I play
So I plot and I plan
Hope and I scheme
To the lure of a night
Filled with unfinished dreams
I'm holding on tight
To a world gone astray
As they charge me for years
I can no longer pay

Turn 'em on again

I never wanted to know
Never wanted to see
I wasted my time
Till time wasted me
I Never wanted to go
Always wanted to stay
'Cause the persons I am
Are the parts that I play
The parts I play

And the light
Turn'em off my friend
And the ghosts
Well just let them in
Cause in the dark
It's easier to see