Θέματα

1

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Αντίο κόσμε...

« στις: 01/03/10, 13:12 »

Σ' οθόνη άψυχη, ψυχρή,
ανθρώπους έχουν στήσει,
να σφαγιαστούν σαν πρόβατα
έχουν προμελετήσει...
Χαρίζουν πόνο κι ηδονή,
έρωτα κι αμαρτία,
τα "ζωντανά" για να κρατούν
πάντοτε σ' απαρτία...

Όλο μιλάνε δίχως πια
ουσία σ' ό,τι λένε,
υπεκφυγές, μέσα απ' το χθες
που στη φωτιά τους καίνε...
Κι είναι η αλήθεια τους κενή,
το ψέμα τους γεμάτο,
ζωή για μας ανθρωπινή,
όνειρο πια φευγάτο...

Αντίο κόσμε μου λοιπόν,
μακριά σου φεύγω τώρα,
δεν είμαι άξιος εγώ
γι' αυτή την κατηφόρα...

Δεν υπάρχουν κελιά,
δε μπορείς τώρα πια
να με δέσεις σφιχτά μ' αλυσίδες...
Έχω ανοίξει φτερά
γι' άλλου κόσμου αγκαλιά,
όνειρα έχω πολλά μα κι ελπίδες...
 
Απόμακροι κι ανέγγιχτοι
του κόσμου οι αφεντάδες,
ζουν για να έχουν αυλικούς
που κάνουν τεμενάδες...
Πείνα και φτώχεια, θάνατος,
άνεργοι, δυστυχία,
δεν άγγιξαν ποτέ αυτούς
που έχουν εξουσία...

Αντίο κόσμε μου λοιπόν,
μακριά σου φεύγω τώρα,
δεν είμαι άξιος εγώ
γι' αυτή την κατηφόρα...

Δεν υπάρχουν κελιά,
δε μπορείς τώρα πια
να με δέσεις σφιχτά μ' αλυσίδες...
Έχω ανοίξει φτερά
γι' άλλου κόσμου αγκαλιά,
όνειρα έχω πολλά μα κι ελπίδες...

2

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Διαζύγιο...

« στις: 12/02/10, 03:33 »

Πόσο κουράστηκα να ζω
σε έναν κόσμο που "τρελό"
βαφτίζει όποιον κυνηγά τα όνειρά του...
Σε έναν κόσμο που "ντροπή"
δεν είναι, μόνο, η "σιωπή"
κι ας ξεπουλάει κάθε μέρα τα παιδιά του...

Δε θα πιστεύω σε θεούς,
θα ζω με δίχως πια φραγμούς,
θα υπερβαίνω των ορίων σας τα standard.
Δεν κάνω πια συμβιβασμούς,
δε θα ορίζομαι απ' αυτούς
που θέλουν κάτω να το βάλω απ' τα τριάντα...

Διαζύγιο λοιπόν απ' όλα παίρνω,
όσα φυλάκισαν το νου μου τόσα χρόνια...
Δε σας γουστάρω άλλο πια, δεν περιμένω,
ζωή πολύ έχω μπροστά μα όχι αιώνια...

Θέλω ελεύθερος να ζω,
να ανασαίνω, να πετώ,
να υπάρχω για ένα "σ' αγαπώ" ή να πεθαίνω...
Θέλω ν' ακούω την καρδιά,
να ξαγρυπνώ κάθε βραδιά
κι ας μ' έχετ' όλοι σας για πάντα ξεγραμμένο...

Διαζύγιο λοιπόν απ' όλα παίρνω,
όσα φυλάκισαν το νου μου τόσα χρόνια...
Δε σας γουστάρω άλλο πια, δεν περιμένω,
ζωή πολύ έχω μπροστά μα όχι αιώνια...

3

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Σημάδια...

« στις: 29/01/10, 13:17 »

Φιλιά που με καίνε,
σημάδια στην άμμο,
δυο μάτια που κλαίνε,
τι άλλο να κάνω;

Ζητώ τη μορφή σου
κι εκείνη γελάει,
κορμί στο κορμί σου,
τα πάντα ζητάει...

Σκοτάδι τριγύρω,
παγώνει το αίμα,
που να 'σαι; σε θέλω!
μονάχα για μένα...

4

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Μου λείπεις τόσο...

« στις: 13/11/09, 23:45 »

Μου λείπεις τόσο...
Πάνε δυο βράδια που δεν είσαι πια εδώ...
Άδειο το σπίτι
κι εγώ μονάχη αναμνήσεις να μετρώ...

Μου λείπεις τόσο...
Να στο φωνάξω θέλω, πάλι να στο πω...
Έφυγες κι όμως
όπου κι αν είσαι εγώ ακόμα σε ζητώ...

Γύρνα πίσω...
Σε λάτρεψα,
πιο πάνω απ' τον καθένα...
Φως μου όλα,
όλα σου τα 'δωσα...
δεν κράτησα για μένα...
Κι όμως φεύγεις
και χάνεσαι,
μονάχη μου μ' αφήνεις να πονώ...

Μου λείπεις τόσο...
Και πως ν' αντέξω μακριά σου να κοιτώ
της νύχτας τ' άστρα,
δίχως μια λέξη, δίχως ένα "σ' αγαπώ"...

Μου λείπεις τόσο...
Άλλη πνοή δεν έχω μέσα μου να ζω...
Μονάχα ελπίζω
πως θα γυρίσεις αγκαλιά να σε κρατώ...

Γύρνα πίσω...
Σε λάτρεψα,
πιο πάνω απ' τον καθένα...
Φως μου όλα,
όλα σου τα 'δωσα...
δεν κράτησα για μένα...
Κι όμως φεύγεις
και χάνεσαι,
μονάχη μου μ' αφήνεις να πονώ...

5

Υγεία / Μεγάλη ανάγκη για αίμα!!!

« στις: 22/07/09, 20:20 »

Παρακαλώ όποιον μπορεί να βοηθήσει δίνοντας αίμα, ανεξαρτήτου ομάδας, για ένα παληκάρι που εδώ και ένα μήνα βρίσκεται στην εντατική, έπειτα από αυτοκινητιστικό, παλεύοντας για τη ζωή του!

Τα στοιχεία είναι:

Γεώργιος Αλεξόπουλος του Κων/νου,
ΜΕΘ2,
Ευαγγελισμός.

Ευχαριστώ...

6

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Για σένα φίλε...

« στις: 02/07/09, 01:01 »

Νύχτα μονάχη, σκοτεινή, τους δρόμους πήρες
καβάλα στ' Άστρο σου, του Ονείρου κυνηγός,
τσιγάρο είχες συντροφιά και μια δυο μπύρες
την ώρα εκείνη που σε ζήλεψ' ο Θεός...

Όλη η Ζωή μπρος απ' τα μάτια σου περνάει,
στιγμές με γέλια μα και δάκρυα καυτά,
κι είναι το μόνο που εδώ πέρα σε κρατάει,
πως όσα πέρασες δεν ήταν αρκετά...

Τώρα Αγγέλοι ψιθυρίζουν, νύχτα μέρα,
"Σήκω Αετέ, άνοιξε πάλι τα φτερά!
Τί κι αν σε λάβωσε του κόσμου τους η σφαίρα,
ο γαλανός ο Ουρανός σε καρτερά!"

Κι είν' όλη η δύναμη στα λόγια τους κρυμένη,
ποτάμια δάκρυα, που μέσα τους φυλούν,
ελπίδα γίνονται, μια φλόγα αναμένη,
στο μονοπάτι της Ζωής να σε κρατούν...

Νύχτα μονάχη, σκοτεινή, τους δρόμους πήρες
καβάλα στ' Άστρο σου, του Ονείρου κυνηγός,
Αγγέλους έχεις συντροφιά, φίλους και φίλες,
κι είν' η Αγάπη τους για σένα οδηγός...  


**Αφιερωμένο στο Γιώργο, που παλεύει να κρατηθεί στη Ζωή, και σε όλους όσους βρίσκονται στο πλευρό του**

7

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Καρδιά μου πονάς...

« στις: 17/05/09, 21:24 »

Καρδιά μου πονάς...
"Ψυχή μου...", ρωτάς,
"...που να 'ναι Εκείνος
που τόσο αγαπάς;"

Της νύχτας σκοτάδι
κι απόψε φοράς...
Με δάκρυ και αίμα
ξανά με μεθάς...

Ονείρων παλάτια
κι Ελπίδες κομμάτια...
"Πως μου 'λειψαν Θέ' μου
τα δυο σου τα μάτια!"...

Πικρή σιγαλιά
και άδεια αγκαλιά...
"Να νιώσω πως θέλω
δικά σου φιλιά!"...

Καρδιά μου πονάς...
"Ψυχή μου...", ρωτάς,
"...που να 'ναι Εκείνος
που τόσο αγαπάς;"
 

8

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Να καταλάβω προσπαθώ...

« στις: 23/04/09, 02:31 »

Μ' ένα τσιγάρο συντροφιά
κι ένα ποτάμι δάκρυ
να καταλάβω προσπαθώ
πού πήγε τόση Αγάπη...

Πού πήγε τόσος Έρωτας,
πού χάθηκε η Χαρά μας,
ποια Μοίρα θέλησε νεκρά
να δει τα Όνειρά μας...

Τα Όνειρα μας που γλυκά
γεμίζαν τη Ζωή μας,
Ελπίδα ήταν ζωντανή
κι αστείρευτη Πνοή μας...

Πνοή που τώρα μίσεψε,
έρμαιο των Λαθών μας,
πληγών που μόνοι ανοίξαμε
με τον Εγωισμό μας...

9

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Είν' η ζωή ένα παιχνίδι...

« στις: 01/04/09, 22:12 »

Είν' η ζωή ένα παιχνίδι
κι εμείς τα πιόνια της θαρρώ,
γιατί αμείλικτ' είναι τόσο
να καταλάβω προσπαθώ...

Χαρές μας δίνει μια στις τόσες
κι ύστερα πάλι μας χτυπά,
τη μια σε στέλνει στα ουράνια,
την άλλη κάτω σε πατά...

Δεν έχω δύναμη ν' αντέξω
άλλα χτυπήματα σκληρά
όσο θα ζω σε ένα κόσμο
που με το χρήμα με μετρά...

Ειν' η ζωή ένα παιχνίδι
κι εμείς τα πιόνια της θαρρώ,
δίχως καμιά πλέον ελπίδα
δε το μπορώ άλλο να ζω...

10

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Η απουσία ...αγιάτρευτη πληγή

« στις: 16/03/09, 02:11 »

Σε δέσαν' ενοχές του παρελθόντος
σε θάνατου αργόσυρτο ρυθμό
κι αδύνατο φαντάζει να ξεφύγεις,
αφήνεσαι στον άδικο χαμό...

Οι νύχτες σου γεμίσαν εφιάλτες,
σκοτάδι θα σκεπάζει τις στιγμές,
αγάπες, των ονείρων τρομοκράτες,
σε μάθανε να ζεις με εμμονές...

Τώρα ο χρόνος κυνηγά κάθε σου σκέψη,
η απουσία, αγιάτρευτη πληγή,
επιλογές σου που σ' έχουν καταστρέψει
και σ' έθαψαν βαθιά μέσα στη γη...

Κι εμένα, που μαζί σου αργοπεθαίνω,
δε γύρισες να δεις ένα λεπτό,
μ' άφησες, μόνη, εδώ να περιμένω,
σε δάκρυα - πελάγη να βουτώ...

Τώρα ο χρόνος κυνηγά κάθε σου σκέψη,
η απουσία, αγιάτρευτη πληγή,
επιλογές σου που σ' έχουν καταστρέψει
και σ' έθαψαν βαθιά μέσα στη γη...

11

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Θάλασσα δίχως Ουρανό...

« στις: 07/03/09, 02:09 »

Θάλασσα δίχως Ουρανό,
νερό σ' ένα κανάτι,
να ξεδιψάσεις δε μπορείς,
γεμάτο είν' αλάτι...

Θάλασσα δίχως Ουρανό,
εικόνα δίχως χρώμα,
μουτζούρα πάνω σε χαρτί,
γλάστρα με δίχως χώμα...

Θάλασσα δίχως Ουρανό,
νύχτα χωρίς αστέρια,
σκοτάδι δίχως τελειωμό,
ζωή μες στη μιζέρια...

Θάλασσα δίχως Ουρανό
αν γίνω, θα πεθάνω,
χωρίς εσένα πλάι μου
να ζω, τί να το κάνω...

12

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Των Αστεριών τα Μονοπάτια...

« στις: 29/01/09, 00:47 »

Των αστεριών τα μονοπάτια αντικρίζω
όταν στα Μάτια σου κοιτάζω Ουρανέ
και δύναμη μου δίνεις να ελπίζω
πως όλα θε' ν' αλλάξουν κάποτε...

Οι μέρες σκοτεινές ξανά δε θα 'ναι
κι οι εφιάλτες μόνο παρελθόν,
στα πέλαγα, καράβι, θ' αρμενίζεις
μακριά απ' τις κατάρες των καιρών...

Ο κόσμος δε θα μοιάζει άλλο ξένος,
παραμυθένια κάθε Σου στιγμή,
ο Λόγος σου πυξίδα στις ερήμους,
ο Δρόμος θέλει Θάρρος και Πυγμή...

Στο βλέμμα μου φυλάω τη Μορφή σου,
στα στήθια μου Αγάπη δυνατή,
ποτέ μου δε θ' αφήσω να Σε πάρουν
του Χρόνου οι Εφιάλτες, οι φρικτοί...

Το δρόμο Σου κι εγώ θ' ακολουθήσω,
προστάτιδα του Ονείρου που ζητάς,
το Χέρι σου σφιχτά θα στο κρατήσω,
Μαζί να φτάσουμε εκεί που λαχταράς...

13

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Του Κήπου μας το Όνειρο...

« στις: 22/01/09, 15:30 »

Μέσα στην τσιμεντούπολη
προσμένει ακόμα ο Κήπος
δύο Καρδιές να ενωθούν
κι ένας να γίνει ο Χτύπος...

Βασιλικός και Γιασεμί,
μια Λεμονιά παρ' έκει,
ψίθυροι μέσα στη βουή
κι η Μοναξιά που στέκει...

Μαραζωμένα μοιάζουνε,
αργοπεθαίνουν τώρα,
γιατί αργεί να ξαναρθεί
τσ' αντάμωσης η Ώρα...

Δύσκολοι είναι οι καιροί
κι ο Θάνατος προσμένει,
μα σαν μιλήσει ο Έρωτας
ως κι ο Θεός σωπαίνει...

Αντέχει Φως μου η Ψυχή  
της Μοίρας τη μανία
κι ας ζει καιρό, πολύ καιρό,  
μέσα στην Αγωνία...

Είναι που Όνειρα βαστά
σφιχτα από το χέρι
προσμένοντάς τη τη Στιγμή
κοντά που θα σε Σε φέρει...

Κι ας τσάκισαν οι Πήγασοι
φτερά σε τοίχους πάνω,
έχω Ελπίδα ζωντανή
πληγές Σου για να γιάνω...  
 
Μη Μου αργείς άλλο λοιπόν,
τα μάτια κλείσε τώρα,
ξανά για ν' ανταμώσουμε
στου Ονείρου μας τη χώρα...

Εκεί που όλοι θα γελούν
κι Ευτυχισμένοι θα 'ναι
κι οι Πήγασοι πολύ ψηλά
για πάντα θα πετάνε...



Το παραπάνω γράφτηκε ως απάντηση σε μια δημιουργία του "Νεφελοβάτη"
με τίτλο "Οι Πήγασοι" http://mantinada-unicorn.blogspot.com/2009/01/blog-post_26.html.

Εύχομαι σύντομα να το δούμε και στις σελίδες του kithara...

Καλό απόγευμα να 'χουμε!

14

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Μια νέα Αφετηρία...

« στις: 19/01/09, 11:01 »

Αναζητώντας του Ονείρου διαδρομές,
σε μονοπάτια σκοτεινά ήμουν χαμένη,
λίγη ζητούσα ζεστασιά μιας αγκαλιάς
να με λυτρώσει απ’ του Πόνου μου τη μέθη…

Ένα κορμί, που το τυλίξανε τα νέφη,
κρυφό αγρίμι, οπαδός της σιγαλιάς,
Θάνατος τώρα είναι ότι μ’ απομένει
για να ξεφύγω απ’ τις αλήθειες τις ωμές…

... ... ... ...

Κεφάλι σκύβω και το βλέμμα χαμηλώνω,
"Δεν ήμουν άξια να Ζήσω τελικά...",
παγών’ η νύχτα κι η Σιωπή μου φέρνει δάκρυ
που σαν κυλάει μοιάζει, Θεέ μου, με φωτιά…

Πως να ξεχάσω τη γλυκιά σου τη Ματιά,
πλάι μου θέλησα να σ' έχω κι όχι αντίκρυ,
μοιάζουν τα Χάδια σου να είν' αερικά
κι εγώ παιδί που χίλιους Φόβους εκπληρώνω...

... ... ... ...

Θλίψη μεγάλη κι υποσχέσεων σωρεία,
"Σύντομα τ' Όνειρο θα βγει αληθινό...",
πράξεις μικρές μα έχουν τόση σημασία
που σαν Παράδεισο τις νιώθω τις στιγμές...

Έξω στον Κήπο ανθίζει πάλι ο μενεξές,
στα χείλη πάνω τα Φιλιά σου αμβροσία,
Φως απ' το βλέμμα σου, αστέρι αυγερινό,
κι εμείς, αντάμα, σε μια νέα αφετηρία...

... ... ... ...

15

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Τέλος...

« στις: 07/01/09, 02:19 »

Φυσάει Ψυχή μου...
.....

Η ανάσα του τα σωθικά μου τάραξε...
"Σ' αγαπώ" είπε, "πίστεψε το"...
Μα εκείνος δεν το πίστεψε...
.....

Άγγιξες μέσα μου...
Δεν το 'νιωσες...
Σε τεντωμένο σκοινί ακροβατούσα...
Ελεύθερη πτώση η ζωή μου στο κενό που άφησες...

Τα μάτια έκλεισες...
Δεν άφησες το χάραμα να δω...
Ακίνητη...
Παγωμένη...
Σα νεκρή...
Σ' ένα κρεβάτι που για σένα στόλισα...
Ροδοπέταλα που έκαιγαν το ψέμα...
Φλόγες που ν' αγγίξω τόλμησα...
Ιδρώτα στάλες να δροσίζουν τις νύχτες σου...
Κι όνειρα...
Να 'ξερες, Θεέ μου, πόσα όνειρα...

Τα μάτια έκλεισες...
Σκοτείνιασε...
Τίποτα δεν είδες...
Ένα δάκρυ συντροφεύει τις δικές μου νύχτες...
Τη γεύση σου έχει...
.....

Δε θα λησμονήσω Ψυχή μου...
.....

Στ' αυτιά μου η χροιά του...
Στο βλέμμα μου η όψη του...
Στις φλέβες μου κυλά παντοτινά...

Πλυμμήρισαν τα μάτια μου...
Βυθίζομαι ξανά...
Δε θέλω να σωθώ πια...
Δε θέλω να ζω πια...

Σκοτεινή ψυχή...
Ανέγγιχτη...
Παντοτινά δική μου...

Τέλος...

16

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Στο πλάι σου ξανά ν' αναστηθώ...

« στις: 03/12/08, 07:27 »

Μόνη ξυπνώ, μόνη κοιμάμαι κάθε μέρα
αναζητώντας τη δική σου τη μορφή,
φόβους παράλογους ζητώ να κάνεις πέρα
ο Έρωτάς μας για να πιάσει κορυφή...

Νιώθω το χρόνο που περνά σαν μια λεπίδα,
πόσο ν' αντέξει μια καρδιά να αιμορραγεί;
Σαν χθες μου φαίνεται που πρώτη φορά σ' είδα,
σαν χθες που έπαψα να ζω σ' αυτή τη γη...

Του Παραδείσου τα κλειδιά εσύ κρατούσες,
τις πύλες πέρασα μαζί σου αγκαλιά,
μες στο κορμί μου σ' ένιωθα πως ζούσες,
ζωής Ανάσες τα υγρά σου τα φιλιά...

Μα τώρα ψάχνω στο σκοτάδι να σ' αγγίξω,
από ένα Όνειρο ζητώ να κρατηθώ,
την κρύα ανάσα του Θανάτου να ξορκίσω,
στο πλάι σου ξανά ν' Αναστηθώ...

17

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Τα μάτια μην κλείνεις...

« στις: 27/11/08, 23:15 »

Ζηλεύω τις νύχτες
που μόνη μου μένω
και έξω απ' το παράθυρο
τ' αστέρια 'γναντεύω...

Πονάω τις νύχτες
που μόνη κοιμάμαι
και χίλιοι εφιάλτες
το μυαλό μου κεντάνε...

Πονάω που ξέρω
οι ευχές δε μετράνε
μπροστά σε ενοχές
που χρόνια κρατάνε...

Και πως να παλεύω
να έχω ελπίδες
όταν, στους ώμους, τα φτερά
ξεσκίζουν λεπίδες...

Βαθιές οι πληγές,
κανείς δεν τις βλέπει,
πονάει η αντοχή,
σκοτώνουν τα "πρέπει"...

Σε ψαχνώ παντού,
ζητάω βοήθεια,
δεν έχω άλλη δύναμη
στο λέω αλήθεια...

Τα μάτια μην κλείνεις,
το χέρι σου δως μου,
οι δυο μαζί θα φτάσουμε
στα πέρατα του κόσμου...

18

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Συνεργασία "Mantinada" - "Νεφελοβάτης" / Μια στάλα έρωτα...

« στις: 20/11/08, 18:24 »

Μια στάλα Έρωτα κι απόψε θα κυλήσει
σ' ένα σεντόνι έρημο και μοναχό,
οφθαλμαπάτες της μορφής σου θα γεννήσει
για να χαθώ μες στο κορμί σου το ζεστό...

Κι αν μοιάζει το σεντόνι να ναι μόνο,
με όνειρα παρέα πάντα ζει,
πάνω απ’ τα σύννεφα πετάει, στον αγέρα,
στον ουρανό που πάντα λαχταρεί...

Λειψές οι μέρες δίχως τα φιλιά σου,
σκοτάδι γύρω και παλεύω να σωθώ,
και τι δε θα 'δινα για μια αγκαλιά σου,
για έν' ακόμα τρυφερό σου "Σ' αγαπώ"...

Κι αν είν' η μέρα μας χαμένη στο σκοτάδι,
μιας ερημιάς που η έλλειψη γεννά,
το «σ’ αγαπώ» θα μοιάζει μ’ ένα χάδι,
μιας καρδιάς για σένα που χτυπά...

Λίγος ο χρόνος πριν ξανά εμείς βρεθούμε,
πολύς ο πόνος που είμ' ακόμα μακριά,
σαν δυο ψυχές που 'γίναν ένα θα ενωθούμε,
ξανά στους ώμους θα καρφώσουμε φτερά...

Όταν στον κόσμο το δικό τους θα βρεθούνε
εκείνες οι ψυχές που αγαπούν,
κάτω απ’ τα αστέρια, τις ευχές τους που ακούνε,
στον ουρανό τους, πάλι θα πετούν...

**Στροφές 1, 3 και 5 "mantinada", στροφές 2, 4 και 6 "Νεφελοβάτης"**

19

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Μια στάλα Έρωτα...

« στις: 20/11/08, 00:43 »

Μια στάλα Έρωτα κι απόψε θα κυλήσει
σ' ένα σεντόνι έρημο και μοναχό,
οφθαλμαπάτες της μορφής σου θα γεννήσει
για να χαθώ μες στο κορμί σου το ζεστό...

Λειψές οι μέρες δίχως τα φιλιά σου,
σκοτάδι γύρω και παλεύω να σωθώ,
και τι δε θα 'δινα για μια αγκαλιά σου,
για έν' ακόμα τρυφερό σου "Σ' αγαπώ"...

Λίγος ο χρόνος πριν ξανά εμείς βρεθούμε,
πολύς ο πόνος που είμ' ακόμα μακριά,
σαν δυο ψυχές που 'γίναν ένα θα ενωθούμε,
ξανά στους ώμους θα καρφώσουμε φτερά...

20

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Αθάνατοι! (εμπνευσμένο από την ομότιτλη δημιουργία του "Νεφελοβάτη")

« στις: 19/11/08, 00:31 »

Ημέρα μνήμης είπαν θα 'ναι,
να μην ξεχάσουμε ποτέ,
όσα για χρόνια μας πονάνε,
όσους χαθήκαν κάποτε...

"Επέτειο" την ονομάσαν,
γιορτάζουν μέσα στα σχολειά
το θάρρος μα και την ανδρεία
παιδιών που 'θέλαν λευτεριά...

Δεκαεπτά του Νοεμβρίου,
τριανταπέντε χρόνια πριν,
άρματα μάχης μπρος τους είδαν,
να κλέβουν όσ' είχαν ζωή...

"Αδέρφια μας, μη μας χτυπάτε,
εχθρός δεν είμαστε εμείς,
ψωμί, παιδεία, ελευθερία
ζητάμε μα δε μας ακούει κανείς..."

Κάποιοι τραγούδαγαν πιο πέρα
"πότε θα κάνει ξαστεριά..."
κι άλλοι κρατώντας μια σημαία
"χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά..."

Μα, διψασμένα όπως ήταν
για αίμα τ' άγρια "σκυλιά",
κανέναν τους δε λυπηθήκαν,
τους 'θέλαν άψυχα κορμιά...

Ρίχνουν την πύλη μ' ένα άρμα,
σφαίρες σφυρίζουνε παντού,
μάνες που σπάραζαν στο κλάμα,
νεκρό το σπλάχνο τους κρατούν...

Κραυγές θανάτου στον αέρα,
παιδιά που τρέχουν να σωθούν,
κουρέλια λάβαρα... και αίμα
και τα "σκυλιά" να αλυχτούν...

Σύντομα όλα είχαν τελειώσει,
κανείς δεν είχε μείνει πια
για να φωνάξει σαν και πρώτα
"χαίρε, ω χαίρε, λευτεριά!"

Οι "σκύλοι" κέρδισαν τη μάχη
μ' αργότερα κατάλαβαν
τον πόλεμο πως είχαν χάσει
τα λάβαρ' όταν μάτωσαν...

Δεκαεπτά του Νοεμβρίου,
τριανταπέντε χρόνια πριν,
άλλαξε δρόμο η Ιστορία
κι εκείνοι πια... Αθάνατοι!

Αφορμή για την παραπάνω δημιουργία υπηρξε, όπως θα καταλάβατε, η επέτειος του Πολυτεχνείου καθώς επίσης και μια άλλη δημιουργία, ένα πεζό, του πολυαγαπημένου μου "Νεφελοβάτη" με τίτλο "Αθάνατοι...!"
Κράτησα τον τίτλο ακριβώς για να δείξω ποιος ευθύνεται για ότι έγραψα...
Δικό σου λοιπόν Ουρανέ μου για να το αφιερώσεις κι αυτό σ' όλους εκείνους που απαίτησαν τα αυτονόητα εκείνη τη μέρα...

Να είστε καλά,
πολλά φιλιά,
καλό βράδυ!

21

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Αγάπη - Αλήθεια

« στις: 14/11/08, 03:35 »

Μια είν' η Αλήθεια και το ξέρω,
Αγάπη να 'χεις οδηγό...
Σε λεωφόρους μη βαζίζεις,
στα μονοπάτια θα σε βρω...

Δύσκολος ίσως είν' ο δρόμος,
μοιάζει επικίνδυνος και σκοτεινός,
σύντροφο να 'χεις την Ελπίδα,
δε θα χαθείς, δε θα χαθώ...

Μαζί ως το τέρμα του θα πάμε,
χέρι με χέρι στη Ζωή,
πληγέ παλιές που μας πονάνε
θα τις γιατρέψουμε, μαζί...

Κι αν θα περάσουνε τα χρόνια,
κι αν θα γεράσει το κορμί,
μέσα στα μάτια θ' αντικρίζεις
ποια είμ' εγώ, ποιος είσ' εσύ...

Και θα 'σαι σίγουρος πια τότε,
πως δρόμος ήτανε σωστός
το σκοτεινό το μονοπάτι
γιατί σ' οδήγησε στο Φως...

22

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Ευχή σε ένα πεφταστέρι...

« στις: 13/11/08, 10:13 »

Μια ευχή τώρα κάνω,
πεφταστέρι μου εσύ,
να μου φέρεις εκείνον
που ζητώ στη ζωή...

Δε με νοιάζει αν θα 'χει
σπίτια, δόξα, λεφτά.
Συντροφιά να τον έχω
σε καλά και κακά...

Κι αν σε δρόμους μεγάλους
έχει τώρα χαθεί,
φώτισε μονοπάτι,
στις σκιές μη βρεθεί...

Είν' η Αγάπη Αλήθεια,
δως του τρόπο να δει
πως ποτέ η συνήθεια
σε καλό δε θα βγει...

Και σου υπόσχομ' αστέρι,
θα προσέξω πολύ,
πίκρα, πόνο και δάκρυ
δίπλα μου δε θα τα βρει...

Τις καρδιές μας θα καίει
Έρωτας αληθινός
κι οι Ψυχές μας λουσμένες
πάντα μέσα στο Φως...

Άκουσέ με αστέρι,
μακριά του πονώ,
μόνο πλάι του ξέρω
τη χαρά πως θα βρω...

Κλείνω τώρα τα μάτια
και προσμένω ξανά
τη στιγμή που θα νιώσω
τα γλυκά του φιλιά...

23

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / "Ή ταν ή επί τάς!"

« στις: 12/11/08, 03:57 »

Ήρθε η ώρα...
Σα να την περίμενα μοιάζει μα αυτό που αισθάνομαι δεν της ταιριάζει...
Φοβάμαι...
Ναι, φοβάμαι...
Πώς θ' αντικρίσω το βλέμμα της...
Πώς θα της πω πως φεύγω...
Το νιώθει...
Ναι, το νιώθει...
Και ξέρω πως η λεύτερη ψυχή της θα καταλάβει...
Και να φύγω θα μ' αφήσει...

... ... ... ... ...

Ήρθε η ώρα...
Ξανά...
Μα ετούτη δε μοιάζει σαν τις άλλες...
Το νιώθω...
Ναι, το νιώθω...
Πίσω δε θα κοιτάξει φεύγοντας...
Μα δε θα ξεχάσει...
Φοβάμαι...
Ναι, φοβάμαι...
Γιατί θεοί να μ' αφήσει προστάζετε...
Γιατί σε σκυλιά αδίστακτα χαρίζετε τη μοίρα του...
Κουράγιο θα μαζέψω, στάλα στάλα, σαν αίμα απ' τις πληγές του που κυλά...
Και την ευχή σαν πρόσταγμα θα δώσω...

... ... ... ... ...

Πάνοπλος μπροστά της στάθηκα...
Στα μάτια της δάκρυ έψαχνα...
Μα δεν το βρήκα...
Να της μιλήσω προσπάθησα...
"Σ' αγαπώ Γοργώ μου"...
Μα δε μπόρεσα...
"Όμοια μ' εμένα είσαι, λεύτερη..."
Το μόνο που κατάφερα να ξεστομίσω...
Ευχή σαν πρόσταγμα μου 'δωσε...
Κι έφυγα...

... ... ... ... ...

Μπροστά μου στάθηκε...
Βλέμμα ζωντανό πίσω από άψυχο μέταλλο...
Ο άνδρας που αγάπησα...
Ανδρείος βασιλιάς...
Το δάκρυ στα μάτια ν' ανέβει δεν άφησα...
Τον πόνο να δει δε θέλησα...
"Σ' αγαπώ βασιλιά μου..."
Ποτέ δεν τ' άκουσε...
Στα χέρια που λάτρεψα την ασπίδα ακούμπησα...
"Ή ταν ή επί τας!"
Κι έφυγε...
... ... ... ... ...

Ένα στενό επέλεξε η μοίρα στον Άδη να με δώσει...
Μακρύς ο δρόμος ως να φτάσω...
Θυμάμαι...
Στιγμές γαλήνης μέσα σε κρίνου αγκαλιά...
Καθώς μες στις λαγόνες της χανόμουν...
Και τα φιλιά της...
Που τις πληγές στο σώμα γιάτρευαν...
Ο δρόμος έφτασε στο τέλος του...
"Λεύτερη θα 'σαι πάντα...".

.. ... ... ... ...

Άδειος ο κόσμος μακριά του...
Της μοίρας του ποιος θα μπορούσε ν' αλλάξει την πορεία...
Αναμνήσεις...
Ένα κορμί σημαδεμένο από τις μάχες...
Τον πόνο με τα φιλιά μου ξόρκιζα...
Καθώς στους ουρανούς μ' ανέβαζε η αγκαλιά του...
Κι ο εφιάλτης νεκρός μπροστά στο όνειρο έπεφτε...
Πλησιάζει το τέλος...
"Θα σε θυμάμαι πάντα..."

... ... ... ... ...

Σκοτεινός ο ουρανός...
Αίμα παντού...
Κραυγές πόνου...
Νεκρά κορμιά...
Πως βρέθηκα εδώ δε θυμάμαι...
Τα λόγια της μόνο...
"Ή ταν ή επί τας!"
Όλα είναι ξεκάθαρα πια...
"Σ' αγαπώ Γοργώ, όμοια μ' εμένα είσαι, λέυτερη παντοτινά..."

... ... ... ... ...

Άγγελος θανάτου την είδηση έφερε...
Περήφανη στάθηκα...
Την τελευταία του πνοή ν' αφουγκραστώ ζητούσα...
Σιωπή...
Να καταλάβω προσπαθώ...
Αδύνατο μοιάζει...
Κι έπειτα τη μορφή του στο σπλάχνο μας αντίκρισα...
Όλα είναι ξεκάθαρα πια...
"Σ' αγαπώ βασιλιά μου, θα σε θυμάμαι πάντα..."

... ... ... ... ...

«Ω ξειν, αγγέλλειν Λακεδαιμονίοις, ότι τήδε κείμεθα, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.»

24

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Τώρα...

« στις: 11/11/08, 00:07 »

Σα να σκοτείνιασε μου φαίνεται...

Γκρίζος ο ουρανός που ατενίζω...
Βαρύ το σύννεφο που καρφώθηκε στο βλέμμα μου...
Κι εκείνες οι στάλες της βροχής...
Πίκρας κομμάτια στο πρόσωπό μου που κυλάνε...

Τώρα μπορώ να κλάψω λοιπόν...
Τώρα θ' ανακατέψω το δάκρυ μου μ' εκείνο τ' ουρανού...
Τώρα κανείς δε θα ρωτήσει "γιατί;"...
Κανείς δε θα μάθει πως έφυγες...

Ναι, έφυγες...
Για 'κείνο το ταξίδι που σχεδίαζες μαζί μου...
Το ταξίδι που αγκαλιά ονειρευτήκαμε...
Κι έτσι τ' όνειρο θα σβήσει...

Δίχως λέξη θα σ' αποχαιρετίσω...
Μόνη...
Στην άκρη του δρόμου που βαδίζεις...

Σα να σκοτείνιασε μου φαίνεται...
Κι η βροχή ξεπλένει το χρώμα της ζωής μου...
Ασπρόμαυρο φιλμ...
Βουβή ταινία...

Ξεμακραίνει στον ορίζοντα η φιγούρα σου...
Ξεθώριασε το "Σ' αγαπώ"...

Οι τίτλοι του τέλους θα πέσουν τώρα...
Έπαψες να σκηνοθετείς...
Έπαψα να πρωταγωνιστώ...
Άλλο σκηνικό θα στήσεις...
Νέο σενάριο...
Ηθοποιοί καινούριοι...

Κομπάρσος έγινα...
Μα δεν το άντεξα...
Τα φώτα σου πάνω μου ήθελα...
Στο σκοτάδι τώρα βρίσκομαι...
Μ' ένα σενάριο στο χέρι...
Αρνείσαι πως το 'γραψες...

Σα να σκοτείνιασε μου φαίνεται...
Κι ο χρόνος χάνεται μαζί σου...

Τώρα δε θα κλάψω...
Γιατί δεν το αντέχω...

Τώρα θα χαμογελώ...
Γιατί το μπορώ...

Τώρα θα ονειρεύομαι...
Γιατί το θέλω...

Τώρα θα σε ξεχάσω...
Γιατί Σ' ΑΓΑΠΩ...!

25

Δικοί μας στίχοι και ποιήματα / Πονάει η σιωπή...

« στις: 10/11/08, 15:00 »

Καπνός τυλίγει το κορμί μου…
Σιωπή που δεν επέλεξα τις αισθήσεις μου σκοτώνει…
Η απουσία σου πλήρης…
Και τ’ όνειρο κομμάτια μακριά σου…

Στο σκοτάδι της ψυχής μου βυθίζομαι…
Νύχτα ψυχρή…
Ξανά μόνη…
Πάντα μόνη…

Τα μάτια να κλείσω δε θέλω…
Αν θα τα κλείσω όνειρα θα κάνω…
Όνειρα καταδικασμένα σε θάνατο με της αυγής το πρώτο φως…

Ν ’ αργήσει δε μπορεί το ξημέρωμα…
Πλησιάζει ο θάνατος…
Κρυφτείτε όνειρά μου…
Αν θα χαθείτε μαζί σας θα χαθώ κι εγώ…

Μια λέξη μόνο…
Μια σου λέξη κι όλα φωτεινά θα γίνουν πάλι…
Μίλα μου…