Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: kuiper στις 28/11/12, 16:29
-
Από το ημερολόγιο της ζωής…
Δεκαέξι αγριολούλουδα το δώρο μου, όσα και τα χρόνια των γενεθλίων της.
Το πρωτοπέταχτο σκίρτημα, της εωθινής αύρας, της παρθένας αυγής.
Στο στερνό, το κρυφό, το απαγορευμένο από τ’ άστρα και τα φεγγάρια,
ραντεβού μας.
Το πρώτο δάκρυ, το μοιραίο…
Έσκυψε, αφήνοντας αδέξια κάποιο λουλούδι, να πέσει στο χώμα.
Ήταν το «αστέρι της βηθλεέμ» (ορνιθόγαλο), λευκό, σαν την αγνή,
την άπειρη αγάπη μας.
Το ακούμπησε απαλά, στα νοτισμένα από τα δάκρυα μάτια της
και μου το έδωσε.
Ένα και μοναδικό, το μεταξένιο της φιλί. Το χάδι μιας σύντομης, άδολης
αγάπης.
Καλό ταξίδι…
Ο «καρνάβαλος», το παλιό λεωφορείο, πέρασε τον ανώμαλο, τον
ολισθηρό δρόμο του μικρού οροπεδίου, για το λιμάνι, το λιμάνι των
ούριων ανέμων…
Ένα ταξίδι πρωτόγνωρο, με τον μπούσουλα ξεχασμένο, στης φαντασίας
μου το αρχιπέλαγο.
Οι παλμοί της καρδιάς μου, μπερδεύουν τη σκέψη μου.
Υποκλίνομαι, στη γοητεία του ασημένιου ουρανού, στα τερτίπια
ενός άλλου θεού.
Γραφές, προφητείες, ασύνδετοι δεσμοί.
Χαμογελάω, θαρρώ πως μου αρέσει…
Αστραφτερά «στρας» και παιχνίδια στις γειτονιές, των καινούργιων
οριζόντων, των θαυμαστών κρεμαστών κήπων.
Θεσπέσια θέλγητρα, στις βεγγέρες των ανθισμένων ουρανών.
Νύχτες ρομαντικές, ερωτικές στιγμές, η απόλαυση της ζωής.
Αφηνιασμένα παιχνίδια, στην απεραντοσύνη ενός αιθέρα.
Βυθίζομαι, στο δικό μου άπειρο διάστημα, το γεμάτο εικόνες.
Στη σκιά των αστεριών, στη γοητεία του παράδοξου.
Υπάρχει χρόνος γι’ ακόμα ένα όνειρο;
Απόβραδο, στ’ αλμυρά περιγιάλια τα δικά μου, τα ξεχασμένα γενέθλια.
Αθόρυβα, περιπλανώμενα, δίχως λουλούδια, όμως με φιλιά ερωτικά,
μα και επαίσχυντα.
Μεταμφιεσμένα, αποκριάτικα μαντάτα, που έστειλαν πόνο.
Στο σήμερα, δεν έμεινε το χθες,
σε όσους πόνεσα τα δάκρυα να σβήσω,
κι’ αν άφησα λίγη χαρά, να την ποτίσω.
Βράδιασε κι’ οι αναμνήσεις στην άνυδρη όαση φλέγονται.
Ένα χάδι, ένα φιλί, ένα χαμόγελο για τη ζωή, πόσο άραγε να αξίζει;
Φτάνει το χρυσάφι της γης;
Yiannis H.
-
.....Βράδιασε κι’ οι αναμνήσεις στην άνυδρη όαση φλέγονται.
Ένα χάδι, ένα φιλί, ένα χαμόγελο για τη ζωή, πόσο άραγε να αξίζει;
Φτάνει το χρυσάφι της γης;
Επίλογος ονειρεμένος στο εξαίσιο ποίημα σου
Μου έρεσε πολύ-πολύ!!!!!!!!!!!!
-
Ρομαντικά περίτεχνο. Μια σύντομη αγάπη, μία πλημμύρα παντοτινών αναμνήσεων.
Ποίημα σαν μυθιστόρημα, διαβάζεται ευχάριστα. Μπράβο! :)
-
Γιάννη, Γιάννη μου... πόσο μου αρέσει να διαβάζω κάτι δικό σου. Νοστάλγησα τις λέξεις σου που έχουν αισθήσεις, αυτές που φέρνουν χιλιάδες εικόνες. Πολύ όμορφο, ζεστό, τρυφερό και νοσταλγικό.