Το Στέκι των Κιθαρωδών
Καλλιτεχνικές μας δημιουργίες => Δικοί μας στίχοι και ποιήματα => Μήνυμα ξεκίνησε από: geotria στις 14/10/05, 15:46
-
Όταν ανοιγόμουν δεν ήσουν ποτέ δίπλα μου
όποτε έχασα τον εαυτό μου δεν ήσουν εκεί για να τον βρεις.
Ζω στην αθωότητα που γεννήθηκε για να πεθάνει
μέσα στις ψυχές όσων έχασαν την πίστη τους στη ζωή ,
μα η ζωή είναι ένα όνειρο...
Κάθε φορά καταλαβαίνω ότι υπάρχει κάτι λάθος όταν σε βλέπω
ο τρόπος που εξηγείς τα όνειρα δεν γίνεται αλήθεια.
Τις στιγμές που προσπαθείς να αλλάξεις ότι πιστεύω ,
τις στιγμές που προσπαθείς να με πληγώσεις...ματώνω...
Όμως τώρα το χέρι της πίστης είναι ανοιχτό και με αλλάζει
αυτά που έκλεψες...τα όνειρα ,αλλάζουν τώρα την πίστη μου για την ζωή.
Τώρα προσπαθείς να ανοιχτείς και κανείς δεν είναι εκεί.
Τώρα προσπαθείς να χάσεις τον εαυτό σου με την ελπίδα να το βρεις ,
είδα την αθωότητα σου ,την ψυχή σου να θέλει να πετάξει.
Νιώθεις το πεπρωμένο να αλλάζει και να σου δίνει πίσω τη ζωή ,
όμως η ζωή είναι όνειρο...και φεύγει όταν ξυπνάς...