Αποστολέας Θέμα: αραγε  (Αναγνώστηκε 5486 φορές)

0 μέλη και 1 επισκέπτης διαβάζουν αυτό το θέμα.

Αποσυνδεδεμένος ΟΛΓΑ

  • Επισκέπτης
  • **
  • Μηνύματα: 53
  • Φύλο: Γυναίκα
    • Προφίλ
αραγε
« στις: 20/04/08, 01:06 »
Νιωθω μια τρυπα του εαυτου,
ενα κενο,
μα δεν μπαλωνεται.
Το τωρα καπως βαρετο,
που αλλοιωνεται.
Νιωθω μια σφαιρα στην καρδια,
οταν γεννηθηκα,
νιωθω πως δεν ανηκω εδω,
μα δεν νικηθηκα.
Νιωθω τις νυχτες μοναξια,
απεριοριστη,
σε μια παρεα σαν σταθω,
μενει η ιδια,
δεν μπορω να μοιραστω
τουτο το αισθημα
που εχει σβολιασει μες στα στηθια.
Δεν υπαρχει ολοκληρωση,
ειναι παραισθηση,
παντα ενα κενο, μοναξια θα μπαζει.

Καλημερα παροδικοτητα
Καλημερα γλυκε μου ηλιε
μοναξια που δεν ξεφορτωνεσαι
Παναγια μου, λιγο βοηθα.

Νιωθω σαν φθινοπωρινο φυσημα
που με τα φυλλα παιζει
αργα, αργα ξεραινονται
την ανοιξη, ποιος εχει?
Νιωθω κυπαρισσιου το αρωμα
το δερμα μου να παιρνει,
και στην ανασα μου
μια αλμυρα ξενη.
Νιωθω ψαριου το σπαραγμα
μπλεγμενη μες στα δυχτια
του αετου το γραμπωμα
και μια θηλια στα χειλια.
Νιωθω με μια ερωτηση
να ειμαι βαπτισμενη
να παιζω με τα γραμματα
μα δεν βλεπω τις λεξεις
Νιωθω, πως θελω απ την αρχη
να ταξιδεψω
πριν το κορμι, που ημουνα
να ξερω
Νιωθω την ομορφια
του πριν να ενωθουμε


Αποσυνδεδεμένος Neikos

  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 1500
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
    • Deserted Sea
Απ: αραγε
« Απάντηση #1 στις: 20/04/08, 17:31 »
 "Νιωθω κυπαρισσιου το αρωμα
  το δερμα μου να παιρνει,
  και στην ανασα μου
  μια αλμυρα ξενη."

με γονατισες....πολυ ωραιο το πονημα σου...παντα τετοια...

Αποσυνδεδεμένος quasar

  • Επισκέπτης
  • **
  • Μηνύματα: 60
  • Φύλο: Γυναίκα
    • Προφίλ
Απ: αραγε
« Απάντηση #2 στις: 21/04/08, 16:04 »
παρα πολυ ωραιο και πολυ ωραια αποδιδεις την εσωτερικη παλη και ψυχικη συγχυση απο τον πονο του απραγματοποιητου...μπραβο σου !





« Τελευταία τροποποίηση: 21/04/08, 17:34 από quasar »
ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ

Αποσυνδεδεμένος Τζίμης

  • Περαστικός
  • *
  • Μηνύματα: 17
  • Φύλο: Άντρας
  • ΝΑ 'ΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ!!!
    • Προφίλ
Ψυχογράφημα...
« Απάντηση #3 στις: 22/04/08, 09:17 »
Νιωθω μια τρυπα του εαυτου,
ενα κενο,
μα δεν μπαλωνεται.
Το τωρα καπως βαρετο,
που αλλοιωνεται.
Νιωθω μια σφαιρα στην καρδια,
οταν γεννηθηκα,
νιωθω πως δεν ανηκω εδω,
μα δεν νικηθηκα.

Αυτοί οι στίχοι είναι σκέτο ψυχογράφημα...Φοβερό!!!Λες και ο Φρόιντ έγινε ποιητής!!Τι να πω!!Εξιλεώνεσαι και λυτρώνεσαι ταυτόχρονα,όπως θα έλεγε και μια κοπελιά που είχα γνωρίσει από εδώ μέσα...
ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΕ ΚΑΙ ΕΡΕΥΝΑ

Αποσυνδεδεμένος Βραζίλης

  • Δεν με λένε Bill!
  • Administrator
  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 10361
  • Φύλο: Άντρας
  • Βασίλης + Βραζιλία = Βραζίλης
    • Skype - fronimitis
    • Facebook profile
    • Προφίλ
    • Κιθάρα
Απ: αραγε
« Απάντηση #4 στις: 22/04/08, 09:55 »
Με μπέρδεψες με τον τρόπο που χωρίζεις τους στίχους, συχνά δεν είναι εμφανές που αλλάζει η φράση και το νόημα. Θα πρότεινα να κάνεις μια τροποποίηση κόβοντας αρκετές αλλαγές παραγράφου.

Η μοναξιά είναι έμφυτη, γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι. Ο εαυτός μας είναι ο μόνος σύντροφος, οι άλλοι είναι περαστικοί. Όταν το καταλάβουμε αυτό θα περνάμε καλύτερα με τον εαυτό μας, αλλά και με τους άλλους όταν περνάνε από τη ζωή μας.

να παιζω με τα γραμματα
μα δεν βλεπω τις λεξεις

Να κάνεις περισσότερη εξάσκηση στο scrabble ;D


Αποσυνδεδεμένος papous

  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 2467
  • Φύλο: Άντρας
  • Έτσι να συμβιώνουμε, σαν τον σκύλο με τη γάτα...
    • Προφίλ
Απ: αραγε
« Απάντηση #5 στις: 22/04/08, 12:48 »
Πηγαίες ιδέες εμπνευσμένες από την επαφή με την αλήθεια μιας αυθεντικής ποιητικής φύσης. Μπορεί από τεχνικής απόψεως το θαυμάσιο αυτό ποίημα να χρειάζεται λίγη δουλειά, από την μεριά όμως των σκέψεων παρουσιάζει μοναδικότητα και αυθεντικότητα.

Το τελικό συμπέρασμα :
"Νιωθω με μια ερωτηση
να ειμαι βαπτισμενη
να παιζω με τα γραμματα
μα δεν βλεπω τις λεξεις"

αποτελεί μια όαση πρωτοτυπίας στην έρημο των χιλιοειπωμένων τετριμένων απόψεων που ξεχωρίζουν μόνο ως προς την διατύπωσή τους.

Ένας κόλαφος εναντίων των στερεοτύπων: Οι περισσότεροι νομίζουν πως όταν παίζουν με τις λέξεις "κάνουν" ποίηση. Η αλήθεια όμως είναι ότι παίζουν με τα γράμματα και τις λέξεις δεν τις νιώθουν καν.

Όπως το πραγματικά τετριμένο στερεότυπο: "Ο άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει μόνος" που δεν γνωρίζω κάποιον που να καταλαβαίνει τι σημαίνει!
Δεν στενοχωριέμαι για ότι έχασα αλλά για ότι θα μπορούσα να είχα κερδίσει. Αυτό που είχαμε το κουβαλάμε πάντα, αυτό που δεν κερδίσαμε το ονειρευόμαστε.

Αποσυνδεδεμένος holliday

  • Παλιός
  • ****
  • Μηνύματα: 491
  • Φύλο: Γυναίκα
  • Have heart my dearWe're bound to be afraid
    • Προφίλ
Απ: αραγε
« Απάντηση #6 στις: 22/04/08, 15:00 »
Ολγα οτι καλυτερο εχω διαβάσει απο σενα σχετικα με τα νοηματα.
Απλες καθημερινες αποψεις, σκεψεις, αναμνησεις, ανασφαλειες, ελλειψεις.
Νομιζω οτι θα γινοταν τραγουδι, αν το προσεχες στον ρυθμο, γιατι παρατηρησα οτι σε καποια σημεια χανεται.
Οπως καταλαβες ... ;D  μου αρεσε πολυ.

Συγχαρητηρια
Μια πεταλούδα στην γωνιά χαμογελάει, Κερνάει τσιγάρο μα πουλάει την φωτιά
ο αστυφυλακας ταυτοτητα ζητάει μα εγω την ψαχνω απ τα 19"

Αποσυνδεδεμένος quasar

  • Επισκέπτης
  • **
  • Μηνύματα: 60
  • Φύλο: Γυναίκα
    • Προφίλ
Απ: αραγε
« Απάντηση #7 στις: 22/04/08, 15:55 »
Με μπέρδεψες με τον τρόπο που χωρίζεις τους στίχους, συχνά δεν είναι εμφανές που αλλάζει η φράση και το νόημα. Θα πρότεινα να κάνεις μια τροποποίηση κόβοντας αρκετές αλλαγές παραγράφου.

Η μοναξιά είναι έμφυτη, γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι. Ο εαυτός μας είναι ο μόνος σύντροφος, οι άλλοι είναι περαστικοί. Όταν το καταλάβουμε αυτό θα περνάμε καλύτερα με τον εαυτό μας, αλλά και με τους άλλους όταν περνάνε από τη ζωή μας.

να παιζω με τα γραμματα
μα δεν βλεπω τις λεξεις

Να κάνεις περισσότερη εξάσκηση στο scrabble ;D


Βασιλη συμφωνω παρα πολυ με αυτα που εγραψες,αλλα δεν νομιζω πως η Ολγα ηθελε τοσο να αποδωσει τον πονο της μοναξιας οσο την επιθυμια για μια πραγματωση...και ο τροπος που γραφει το ποιημα για μενα απλα το ενισχυει,γιατι ακομα και αυτη η "ακαταστασια" στους στιχους δειχνει την ψυχικη αναστατωση...Παντως ειναι μεγαλη τιμη το σχολιο σου και χαρα να σε βλεπουμε
ΝΙΨΟΝ ΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗ ΜΟΝΑΝ ΟΨΙΝ

Αποσυνδεδεμένος Neikos

  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 1500
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
    • Deserted Sea
Απ: αραγε
« Απάντηση #8 στις: 22/04/08, 16:07 »
κι εγω το ιδιο πιστευω...αυτη η ακαταστασια με εκφραζει...

Αποσυνδεδεμένος ΟΛΓΑ

  • Επισκέπτης
  • **
  • Μηνύματα: 53
  • Φύλο: Γυναίκα
    • Προφίλ
Απ: αραγε
« Απάντηση #9 στις: 22/04/08, 18:44 »
Neikos, quasar, Τζιμη, Βραζιλη, papous, holliday ευχαριστω πολυ για ολα τα σχολια, ολα ειναι ευπροσδεκτα. Η αληθεια ειναι πως δεν περιμενα να σας αγγιξει, εχω συνηθισει να μην μπορω να μοιραστω την εκταση, και την δυναμη των συναισθηματων μου σε διαπροσωπικο επιπεδο.Ισως και γι αυτο γραφω αυτο που νιωθω ετσι οπως ξεπηδουν τα γραμματα, δηλαδη πολυ χαοτικα. Θεωρω καθε δειγμα γραφης λυτρωση οταν προσπαθεις να εκφρασεις αυτο που νοιωθεις, οπως και να ειναι αισθητικα το αποτελεσμα, η ουσια ειναι οτι προσπαθησες να το προσδιορισεις, και εδωσες αξια σε αυτο το συναισθημα.
Ειμαι ενα χαοτικο μυαλο, δεν μου ειναι ευκολο να εχει ροη οταν γραφω κατι, αποδεχομαι ολες τις πληροφοριες, και δεν σκαναρω καμια. Αν την σκαναρω μπλοκαρω, ειναι σαν να την λογοκρινω, και ετσι συνηθως γραφω...Μετα τα διαβαζω και καμια φορα καταλαβαινω κατι για εμενα, αλλες φορες και εγω δεν βγαζω νοημα αλλα αμα σταματησω δεν μπορω να το πειραξω, το νιωθω ψευτικο. Φοβαμαι να το πειραξω, γιατι οτι κοψω, ειναι ενα κομματι μου, και οτι προσθεσω μου φαινεται ξενο.
Συνηθως ακουω εναν ρυθμο οταν γραφω, αλλα αν παρεμβει καποιος αλλος τον ακουω και αυτον και ας μην ταιριαζει, καποιο λογο θα χει και αυτος
Οταν ενα συναισθημα ειναι εντονο, ο μονος τροπος να απελευθερωθω ειναι να γραφω χωρις καμια αναστολη, αισθανομαι πως αν σταματησω, το απερριψα.
Παντως θα προσπαθησω να το τροποποιησω, αλλα φοβαμαι οτι το αποτελεσμα δεν θα ειναι καλο

Αναρωτιεμαι γιατι αφου ολοι εχουμε εμφυτη την μοναξια, ολοι επιλεγουμε να ειμαστε ακομα πιο μονοι, χωρις καν να την μοιραζομαστε? Γιατι οι ανθρωπινες σχεσεις, φιλιες ειναι τοσο ανωριμες?

Αποσυνδεδεμένος Neikos

  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 1500
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
    • Deserted Sea
Απ: αραγε
« Απάντηση #10 στις: 22/04/08, 21:43 »
Παντως θα προσπαθησω να το τροποποιησω, αλλα φοβαμαι οτι το αποτελεσμα δεν θα ειναι καλο

ουτε καν...
συνεχισε οπως τραβαει η ψυχη σου...

Αποσυνδεδεμένος Βραζίλης

  • Δεν με λένε Bill!
  • Administrator
  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 10361
  • Φύλο: Άντρας
  • Βασίλης + Βραζιλία = Βραζίλης
    • Skype - fronimitis
    • Facebook profile
    • Προφίλ
    • Κιθάρα
Απ: αραγε
« Απάντηση #11 στις: 22/04/08, 21:50 »
Ειμαι ενα χαοτικο μυαλο, δεν μου ειναι ευκολο να εχει ροη οταν γραφω κατι, αποδεχομαι ολες τις πληροφοριες, και δεν σκαναρω καμια. Αν την σκαναρω μπλοκαρω, ειναι σαν να την λογοκρινω, και ετσι συνηθως γραφω...Μετα τα διαβαζω και καμια φορα καταλαβαινω κατι για εμενα, αλλες φορες και εγω δεν βγαζω νοημα αλλα αμα σταματησω δεν μπορω να το πειραξω, το νιωθω ψευτικο. Φοβαμαι να το πειραξω, γιατι οτι κοψω, ειναι ενα κομματι μου, και οτι προσθεσω μου φαινεται ξενο.

Καταλαβαίνω πως νιώθεις, αλλά σκέψου: Τα γραπτά σου που δημιουργούνται από "χαοτικές" σκέψεις, τελικά ίσως είναι είναι κάτι που μόνο εσύ κατανοείς, και μερικές φορές ούτε καν εσύ. Καλό για εσωτερική αναζήτηση, αλλά πιθανόν να μην είναι καλό για δημοσιοποίηση.
(Δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένα ποιήματά σου, γενικά για την ποίηση μιλάω)

Και ξαναλέω ότι λέγοντας τροποποίηση εννοώ αλλαγές παραγράφων και κανένα σημείο στίξης, νομίζω ότι είναι κάτι βασικό για να μην φαίνεται το ποίημα ως σκόρπιες λέξεις. Βέβαια, δικαίωμά σου να γράφεις όπως θέλεις/νιώθεις, και δικαίωμα των αναγνωστών να τα λαμβάνουν όπως θέλουν/νιώθουν.

Αναρωτιεμαι γιατι αφου ολοι εχουμε εμφυτη την μοναξια, ολοι επιλεγουμε να ειμαστε ακομα πιο μονοι, χωρις καν να την μοιραζομαστε?

Αν την μοιραστούμε δεν θα είναι πια μοναξιά  :P
Συνήθως επιλέγουμε την μοναξιά ως "εύκολη λύση", όταν φοβόμαστε τις ανθρώπινες επαφές και σχέσεις και δεν θέλουμε να προσπαθήσουμε για να τις καλυτερέψουμε, ξεχωρίζοντας συνάμα το στάρι από την ήρα.


Όπως το πραγματικά τετριμένο στερεότυπο: "Ο άνθρωπος γεννιέται και πεθαίνει μόνος" που δεν γνωρίζω κάποιον που να καταλαβαίνει τι σημαίνει!

Μάλλον το θεωρείς "τετριμμένο" επειδή είναι κοινός νους.
Εγώ το καταλαβαίνω, με τον τρόπο μου έστω, αλλά δεν είναι του παρόντος να το αναλύσω.

Αποσυνδεδεμένος ΟΛΓΑ

  • Επισκέπτης
  • **
  • Μηνύματα: 53
  • Φύλο: Γυναίκα
    • Προφίλ
Απ: αραγε
« Απάντηση #12 στις: 22/04/08, 22:17 »
Ευχαριστω Neiko, αλλα εν μερει εχει δικιο ο Βραζιλης.

Βραζιλη, σωστα αυτα που λες αλλα εγω μιλαω για υπαρξιακη μοναξια,που παντα θα υπαρχει, και οταν την μοιραστουμε υπαρχει, απλα με το να την μοιραζεσαι μικραινει ο πονος, δεν σβηνει ποτε, ουτε επουλωνεται, ειναι ενα κενο και παντα θα παραμενει, ειναι η "προικα μας", το ανθρωπινο ειδος.

Αποσυνδεδεμένος papous

  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 2467
  • Φύλο: Άντρας
  • Έτσι να συμβιώνουμε, σαν τον σκύλο με τη γάτα...
    • Προφίλ
Απ: αραγε
« Απάντηση #13 στις: 23/04/08, 12:25 »
Παντως θα προσπαθησω να το τροποποιησω, αλλα φοβαμαι οτι το αποτελεσμα δεν θα ειναι καλο

ουτε καν...
συνεχισε οπως τραβαει η ψυχη σου...

Συμφωνώ απολύτως. Αδειάζουμε την ψυχή μας, δεν δίνουμε εξετάσεις ούτε απαιτούμε βραβεία. Η δημοσιοποίηση των συναισθημάτων γίνεται απλώς και μόνο για την επικοινωνία.

Βλέπεις Ιππέα, η Όλγα ανοίγει πάντα όμορφα θέματα για συζήτηση.

Βραζίλη, δεν είναι ο κοινός νους που προβάλει την πρόταση: "Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι". Είναι φιλοσοφική θέση η οποία έχει επικρατήσει. Προσωπικά δεν την αντιλαμβάνομαι και ουδείς έχει καταφέρει να μου την εξηγήσει. Αν μπορείς εσύ, ευχαρίστως να ακούσω την ερμηνεία της.

Δεν γνωρίζω προσωπικά την ΟΛΓΑ. Οποιοδήποτε όμως διαδικτυακό άτομο το αντιμετωπίζω κατ' αρχήν ως κάποιο που έχει ανάγκη επικοινωνίας. Ίσως να έχει και απόλυτη ανάγκη. Θα μπορούσε - και δεν μιλάω για την ΟΛΓΑ αυτήν την στιγμή - να υποφέρει από κάποια ανίατη ασθένεια και να βρίσκεται από ανάγκη όλη την ημέρα μες το σπίτι χωρίς παρέα, θα μπορούσε να είναι κάποιο ξενιτεμένο μακρυά από τους δικούς του, και χίλιες δυο άλλες πιθανότητες. Υπάρχουν πολλοί λυπημένοι άνθρωποι γύρω μας οι οποίοι έχουν την περηφάνεια και δεν το λένε, ή το λένε με διαφορετικό τρόπο.

Η τοποθεσία που έχεις δημιουργήσει Βραζίλη, βοηθά πολύ τέτοια άτομα, και η προσφορά σου είναι μεγάλη. Μην χύνεις όμως την καρδάρα με το γάλα που έχεις γεμίσει ο ίδιος.
Δεν στενοχωριέμαι για ότι έχασα αλλά για ότι θα μπορούσα να είχα κερδίσει. Αυτό που είχαμε το κουβαλάμε πάντα, αυτό που δεν κερδίσαμε το ονειρευόμαστε.

Αποσυνδεδεμένος MACMISIAS

  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 1907
  • Φύλο: Άντρας
  • ΣΚΑΤΑ...
    • Προφίλ
    • www.myspace.com/meresmakis
Απ: αραγε
« Απάντηση #14 στις: 23/04/08, 13:33 »
Papou η φράση "Γεννιόμαστε και πεθαίνουμε μόνοι" έτσι οπως εγώ την αντιλαμβάνομαι,έχει την έννοια ότι κάθε άτομο είναι μοναδικό,το σώμα του και η ψυχή του και ο καθένας μας μπροστά σε αυτές τις δύο αγωνίες ,τη γέννηση και το θάνατο (η γέννηση ως αγωνία της ψυχής ,που φεύγει από τον δικό της κόσμο και εισέρχετε στον υλικό κόσμο, ο θάνατος φυσικά ως η αγωνία του σώματος που φεύγει προς το άγνωστο μιας και έχει ξεχάσει πια...)είναι μόνος του.Είναι οι ώρες που όσο και να έχεις αγαπήσει και αγαπηθεί η εμπειρία είναι ολοκληρωτικά δικιά σου και δεν μπορείς να τη μοιραστείς.Και φυσικά είναι φιλοσοφική θέση και συμφωνώ μαζί σου,μιας και θα πρέπει κάποιος να δεχτεί το δισυπόστατο της ανθρώπινης φύσης ,για να το ερμηνεύσει με τον παραπάνω τρόπο.
'Ολγα αυτό που μου αρέσει περισσότερο απ'όλα στα ποιήματά σου είναι οι φοβερά ευαίσθητες"κεραίες" σου ως προς τα συναισθήματα.Ξεχειλίζουνε πραγματικά απ'τα γραπτά σου και ρέουν φυσικά ,χωρίς τεχνικές αγωνίες και κλισέ. ;)
"Θέλω ν' αλλάξω το κόσμο Μάνα- Παιδί μου δεν υπάρχει τόσο μεγάλη πάνα..."
www.myspace.com/meresmakis
www.myspace.com/meresmeres
http://mikriellinikiistoria.blogspot.com/

Αποσυνδεδεμένος Βραζίλης

  • Δεν με λένε Bill!
  • Administrator
  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 10361
  • Φύλο: Άντρας
  • Βασίλης + Βραζιλία = Βραζίλης
    • Skype - fronimitis
    • Facebook profile
    • Προφίλ
    • Κιθάρα
Απ: αραγε
« Απάντηση #15 στις: 23/04/08, 13:42 »
papous,
Μην κάνεις την τρίχα τριχιά. Ένα σχόλιο έκανα για τις αλλαγές παραγράφου γιατί εγώ (προσωπικά) δεν ξεχώριζα το νόημα. Και ένα αόριστο σχόλιο για την μοναξιά, το οποίο δεν έχω τον χρόνο και την διάθεση να το αναλύσω (τουλάχιστον αυτήν την στιγμή).

Γενικά, σαν άνθρωπος και όχι σαν διαχειριστής, θεωρώ πιο χρήσιμη μια κριτική που έχει συγκεκριμένες παρατηρήσεις που καλό θα ήταν να λάβει υπόψη του ο ποιητής (αν θέλει), παρά μια υπερφίαλη, πομπώδης, και αόριστη κριτική για κάποιο ουτοπικά τέλειο ποίημα.
Και δεν αναφέρομαι στην ποίηση ως προσωπική ανάγκη καταγραφής σκέψεων και ενδοσκόπησης (αυτή παραμένει στον δημιουργό της και έχει αξία μόνο για αυτόν), αναφέρομαι στη ποίηση ως ανάγκη επικοινωνίας, που θέλει να βλέπει το φως της δημοσιότητας για να λαμβάνει την αντίστοιχη ανάδραση.


(MACMISIAS,
πέφτεις πολύ κοντά στις δικές μου σκέψεις)
« Τελευταία τροποποίηση: 23/04/08, 13:44 από Βραζίλης »

Αποσυνδεδεμένος papous

  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 2467
  • Φύλο: Άντρας
  • Έτσι να συμβιώνουμε, σαν τον σκύλο με τη γάτα...
    • Προφίλ
Απ: αραγε
« Απάντηση #16 στις: 23/04/08, 14:43 »
Μπορεί να ήμουν υπερβολικός ως προς την κρίση μου, Βραζίλη, το σχόλιο μου όμως ήταν απλώς αναδραστικό σε μια δημοσιοποιημένη σκέψη.

Θα ήθελα να προτείνω σε όλους να προτείνουν κανόνες βάσει των οποίων θα μπορεί μια δημοσιοποιημένη σκέψη ή συναίσθημα να χαρακτηρίζεται ως ποίημα και κυρίως ως καλό ή κακό ποιήμα, ή ακόμα καλύτερα ως ποιήμα που μπορεί να σταθεί στην σύγκριση με άλλα ποιήματα του αυτού ή άλλου είδους.
Αν μη τι άλλο είναι μια ενδιαφέρουσα πρόταση!
Δεν στενοχωριέμαι για ότι έχασα αλλά για ότι θα μπορούσα να είχα κερδίσει. Αυτό που είχαμε το κουβαλάμε πάντα, αυτό που δεν κερδίσαμε το ονειρευόμαστε.

Αποσυνδεδεμένος Neikos

  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 1500
  • Φύλο: Άντρας
    • Προφίλ
    • Deserted Sea
Απ: αραγε
« Απάντηση #17 στις: 23/04/08, 16:52 »
αγαπητε papous ειδικα στους καιρους μας αυτο που προτεινεις ειναι λιγο δυσκολο....θελω να πω...εδω δεν εχουμε καταληξει τι ειναι τεχνη και τι οχι... πως μπορουμε να πουμε τι ειναι ποιημα και τι οχι... θα αντιμετωπισουμε με τον ιδιο τροπο την Υψικαμινο του Εμπειρικου με τον ιδιο τα εργα του Σολωμου?...με αυτον το παραλληλισμο θελω να δειξω ποσο μακρια ειναι αυτα τα δυο ρευματα... για παραδειγμα το συγκεκριμενο εργο της Ολγας... θα μπορουσα καλλιστα να ανηκει στην κατηγορια των υπερρεαλιστικων εργων.... θα πρεπει να αποκλειστει απο καποιους κανονες που θα οριοθετουν ομοιοκαταληξια... παραγραφους....? δε ξερω μια σκεψη ειναι μονο... σιγουρα υπαρχουν παραμετροι που δεν εχω σκεφτει...

Αποσυνδεδεμένος Βραζίλης

  • Δεν με λένε Bill!
  • Administrator
  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 10361
  • Φύλο: Άντρας
  • Βασίλης + Βραζιλία = Βραζίλης
    • Skype - fronimitis
    • Facebook profile
    • Προφίλ
    • Κιθάρα
Απ: αραγε
« Απάντηση #18 στις: 24/04/08, 09:16 »
papous,
Κανείς δεν μπορεί να βάλει σαφή όρια μέσα στα οποία ένα γραπτό θα θεωρείται ποίημα και έξω από αυτά θα θεωρείται... κάτι άλλο. Αυτό έχει ξανασυζητηθεί στο kithara.gr, αν θυμάμαι καλά. Τελικά, υπάρχει σχετικά καλό και σχετικά κακό, ανάλογα πως το λαμβάνει η πλειοψηφία του κόσμου (σε ένα σχετικά μεγάλο δείγμα).
Έκανα αναζήτηση στα παλιά θέματα αλλά δεν βρήκα κάτι σχετικό. Βρήκα όμως μερικά άλλα χρήσιμα θέματα.

Μερικές συμβουλές για ποιητές: Κριτική και σχόλια...
Περί υπερφίαλων κριτικών: Είστε αντικειμενικοί με αυτά που διαβάζετε εδώ;
Ναρκισσιστές ποιητές και οσφυοκάμπτες κριτικοί: Παραφτάνει πια

Και βέβαια, το μικρό αλλά πολύ μορφωτικό άρθρο του newbie για την τέχνη της Ποίησης: Στιχουργική για Κιθαρωδούς

Αποσυνδεδεμένος papous

  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 2467
  • Φύλο: Άντρας
  • Έτσι να συμβιώνουμε, σαν τον σκύλο με τη γάτα...
    • Προφίλ
Απ: αραγε
« Απάντηση #19 στις: 24/04/08, 16:55 »
Πάντα ήταν δύσκολο να θέσεις κανόνες. Γι αυτόν κι όλας τον λόγο οι ήδη θεσμοθετημένοι κανόνες χρήζουν σεβασμού ακόμα και κατά την κριτική τους.

Οι κανόνες χαρακτηρίζουν τα όμοια και ξεχωρίζουν τα ανόμοια ενώ δημιουργούν ομάδες μυστών μιας τεχνικής, ρεύματος ή τρόπου ζωής. Διαφορετικές ομάδες έχουν διαφορετικούς κανόνες. Γι' αυτόν τον λόγο δεν πρέπει να μας απωθεί αν κάποιος που ανήκει σε διαφορετική ομάδα χαρακτηρίζει με διαφορετικό τρόπο το ίδιο αντικείμενο ή υποκείμενο.
Αυτή η διαφορετικότητα θα έπρεπε να εξυμνείται ιδίως από τους οπαδούς του σχετιστικισμού. Αντ' αυτού παρατηρώ ότι αυτοί οι ίδιοι δεν δέχονται καμμιά άλλη άποψη, ιδέα, σκέψη ή τρόπο έκφρασης παρά απ' αυτόν που η υποκειμενική τους αντίληψη θεωρεί ως σωστό. Δηλ θεωρούν αυθεντία μόνο τον εαυτό τους, μη δεχόμενοι να θέσουν έστω τους κανόνες της αυθεντίας τους, ώστε να έχουμε κι εμείς οι υπόλοιποι ένα μπούσουλα.

Ο σχετιστικισμός βέβαια δημιουργεί αδιαφορία για την κριτική όπως και για την διόρθωση. Τι ενδιαφέρει την υποκειμενική αντίληψη περί τέχνης η έκφραση μιας οποιαδήποτε γνώμης από τον οποιοδήποτε? Ιδίως στον ερασιτεχνικό τομέα. Και τι να διορθωθεί? Ποιό είναι το όρθιο? Ποιό είναι το πρέπον? Τι πρέπει δηλ να αλλάξει και γιατί?

Πιθανώς για να γίνεται κατανοητό από μια υποκειμενική αντίληψη? Ας μην το κατανοήσει ποτέ... Και τι έγινε? Ή ακόμα καλύτερα ας αλλάξει τον τρόπο αντίληψής της!




Καλή Ανάσταση
Δεν στενοχωριέμαι για ότι έχασα αλλά για ότι θα μπορούσα να είχα κερδίσει. Αυτό που είχαμε το κουβαλάμε πάντα, αυτό που δεν κερδίσαμε το ονειρευόμαστε.

Αποσυνδεδεμένος Ιππέας

  • Εδώ είναι το σπίτι μου
  • *****
  • Μηνύματα: 679
  • Φύλο: Άντρας
  • ...με τ'αλογάκι μου συχνά,τριγυρίζω στα βουνά..
    • Προφίλ
Απ: αραγε
« Απάντηση #20 στις: 25/04/08, 00:53 »
Καλησπέρα

α) ποιώ(μτβ)=δημιουργώ,κατασκευάζω,εργάζομαι....
β) ποιώ(αμτβ)=γράφω ποίημα,όπερ κατά την ταπεινότητά μου σημαίνει ότι το δημιούργημα,η ενέργεια,οι εικόνες,τα συναισθήματα,το αποτέλεσμα και ότι απορρέει από αυτό, εκφράζουν μόνο το δημιουργό και κανέναν άλλον.Όταν όμως δημοσιοποιείται,εκτίθεται και αναγιγνώσκεται,αυτόματα υπόκειται και σε κριτική οιασδήποτε μορφής
και προέλευσης.Ο αναγνώστης κρατά ότι του αρέσει,επιδοκιμάζει,απορρίπτει,συγκρίνει,επικρίνει,ενίοτε προτείνει.Εξάλλου,ποιος αγγίζει το τέλειο στην τέχνη;Υπάρχουν αυθεντίες;
Κανόνες....Ποιος μπορεί να καταφέρει κάτι τέτοιο..Πώς να μπει σε τάξη ο νους του γράφοντος ,η διάθεσή του,τα συναισθήματα ...Να γίνει σκακιέρα το χαρτί στρατιωτάκια οι λέξεις ...Ταξινόμηση,ομαδοποίηση,ρεύματα ,ίσως
Γεγονός είναι ότι ο χώρος δίνει τη δυνατότητα στον καθένα να δημοσιοποιήσει τα συναισθήματά του,τη δημιουργία του,όποια και νάναι αυτή
Μοναξιά,Πόνος,Χάος.  Εξαρτάται πως τα βιώνει κανείς όλα αυτά,τι εισπράττει,τι επιδιώκει,τι ελπίζει,που αποσκοπεί.Μοναξιά δεν σημαίνει απαραίτητα και πόνος.Μήπως μέσα από την ενσυνείδητη αυτοαπομόνωση-ενδοσκόπηση το άτομο αναγεννάται,ανασταίνεται,δημιουργεί,γράφει;
                                                                                                                                                           ΚΑΛΗ  ΑΝΑΣΤΑΣΗ   
« Τελευταία τροποποίηση: 25/04/08, 02:13 από ipeas »

 

Σχετικά θέματα

  Τίτλος / Ξεκίνησε από Απαντήσεις Τελευταίο μήνυμα
19 Απαντήσεις
5315 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 21/09/07, 11:15
από Μ.Π
19 Απαντήσεις
8090 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 19/01/08, 14:32
από Jezus
5 Απαντήσεις
9815 Εμφανίσεις
Τελευταίο μήνυμα 26/05/15, 23:02
από hot_sauce (φλουτσ)