Παράθεση από: Mary_Ann στις 20/08/07, 19:09Ας σοβαρευτούμε... Λοιπόν, έχω φανταστεί τον "Αποσπερίτη" του Θανάση Παπακωνσταντίνου...Κάθεται ένα αγόρι γύρω στα 17 σε ένα βράχο σε μια έρημη παραλία... Στη ζωή του έχει περάσει πολλά και ρίχνει ευθύνες στον εαυτό του, χωρίς να φταίει πουθενά... Και καθώς κάθεται κοιτάζει τον ουρανό... Σε λίγο έρχεται το σούρουπο και βγαίνουν τα πρώτα αστέρια και αυτός περιμένει μια αγκαλιά... Βλέπει τον αποσπερίτη και κατεβάζει τα μάτια του και δακρύζει ενώ κανείς δεν έρχεται.....Κάπου μακριά, σε μια φωτισμένη πόλη που θέλει να προλάβει της νύχτας το μετέωρο, υπάρχει μια κοπέλα που τον αγαπάει... Περπατάει στο δρόμο και εύχεται να μπορούσε να ήταν μαζί του... Σε ένα σημείο της πόλης όπου οι πολυκατοικίες αραιώνουν και τα φώτα δεν είναι πια τόσα πολλά, βλέπει τον ουρανό... Βλέπει κι αυτή τον Αποσπερίτη και δακρύζει... ...Ξαφνικά εκεί που παίζει η απαλή μουσική έρχεται ένα σύννεφο και την τυλίγει... Ξαφνικά βρίσκεται σε μια έρημη σκοτεινή παραλία... ...Στην άλλη άκρη κάθεται το αγόρι και κοιτάει τα αστέρια... Πάει κοντά του, ενώ φοράει ένα λευκό φόρεμα που το παίρνει ο αέρας και είναι σαν οπτασία... Τον κοιτάει, του σκουπίζει ένα δάκρυ, τον φιλάει στο μέτωπο και χάνεται ψηλά...Καταπληκτικό!
Ας σοβαρευτούμε... Λοιπόν, έχω φανταστεί τον "Αποσπερίτη" του Θανάση Παπακωνσταντίνου...Κάθεται ένα αγόρι γύρω στα 17 σε ένα βράχο σε μια έρημη παραλία... Στη ζωή του έχει περάσει πολλά και ρίχνει ευθύνες στον εαυτό του, χωρίς να φταίει πουθενά... Και καθώς κάθεται κοιτάζει τον ουρανό... Σε λίγο έρχεται το σούρουπο και βγαίνουν τα πρώτα αστέρια και αυτός περιμένει μια αγκαλιά... Βλέπει τον αποσπερίτη και κατεβάζει τα μάτια του και δακρύζει ενώ κανείς δεν έρχεται.....Κάπου μακριά, σε μια φωτισμένη πόλη που θέλει να προλάβει της νύχτας το μετέωρο, υπάρχει μια κοπέλα που τον αγαπάει... Περπατάει στο δρόμο και εύχεται να μπορούσε να ήταν μαζί του... Σε ένα σημείο της πόλης όπου οι πολυκατοικίες αραιώνουν και τα φώτα δεν είναι πια τόσα πολλά, βλέπει τον ουρανό... Βλέπει κι αυτή τον Αποσπερίτη και δακρύζει... ...Ξαφνικά εκεί που παίζει η απαλή μουσική έρχεται ένα σύννεφο και την τυλίγει... Ξαφνικά βρίσκεται σε μια έρημη σκοτεινή παραλία... ...Στην άλλη άκρη κάθεται το αγόρι και κοιτάει τα αστέρια... Πάει κοντά του, ενώ φοράει ένα λευκό φόρεμα που το παίρνει ο αέρας και είναι σαν οπτασία... Τον κοιτάει, του σκουπίζει ένα δάκρυ, τον φιλάει στο μέτωπο και χάνεται ψηλά...