Zωή ξανά...

ενας ουρανος φυλακισμενος σε δυο ματια…
ολο τα απεραντο της φυσης μια μικρη σταγονα
σκουροπρασινης μπογιας…
και κεινο το βλεμμα…
και κεινο τα αδιεξοδο…
σε μια ανταυγεια φωτιας…
ολακερη η μανια του κεραυνου της
τρικυμισμενης θυμησης στη λαμψη μιας ματιας
και φωνες αποκοσμες…
κι η βραδια φυλακισμενη στην τρυφεραδα
μιας ανοιξης…στη διψα της ζωης…
μιας ζωης τοσο απομακρης
που παλευει να κρατηθει
πισω απ τις ανταυγειες μιας φωτιας…