Γεννήθηκα αλλοιωμένος, σε μια αλλοιωμένη εποχή.
Στις νύχτες του καπνού περιπλανήθηκα, στις χώρες του χαμού,
σε σκέψεις, αγάπες και θυσίες που δε βρήκαν συνοδεία.

Και σε δωμάτια βυθίστηκα, έρμαιο αμαρτίας.
Με ατμούς ακολασίας ν’ αναδύονται από κόκκινες σκιές ξενοδοχείων.
Κρεμασμένες ταμπέλες, όνειρα και μια αιώνια ζέστη.
Το κόκκινο απαιτεί, διατάζει και αφορίζει.
Μέσα μου κυλάει, καίει σαν τη φωτιά.
Ακόμα και τη καύτρα απ’ το τσιγάρο μου, το κόκκινο ορίζει.

Ξύπνησα ξανά με μιαν ανάσα κοφτή σα το μαχαίρι.
Πως ήμουν νέος και είχα φτερά τα όνειρα μου είδα.
Μα ξάφνου εκείνα σπάσανε και πέφτανε καρφιά ολόγυρα μου.
Με την ανάσα αυτή ψυχρή σαν το μαχαίρι, σηκώθηκα με θράσος.
Βγήκα με θράσος σε μια νύχτα που θα ραγίσω.
Βγήκα στη «γύρα» για μια μέρα που να ξημερώνει προτού να της αξίζει.

- Πονάει η μορφή σου αγαπημένη…
…σ’ αποπλάνησε η σκιά, σε παραπλάνησε η αγάπη.
Το πρόσωπο σ’ ανάλογη πορεία, μισό στο φως μισό στο τίποτα.
- Πονάει η μορφή σου αγαπημένη…
…έτσι γυμνή και ντυμένη στο αίμα.
Πάντα της πήγαινε το κόκκινο…

Το κατάλαβα από καιρό, της αποχής το θέμα.
Και ν’ αγαπάς και να μισείς, όλα ανόητες του μυαλού διαφυγές.
Όλα δείχνουν ξεκάθαρα τις ώρες εκείνες τις κενές.
Που πετάς στον τοίχο μιαν ελπίδα. Στον τοίχο, τον καλύτερο σου φίλο.
Να σου τη γυρίσει ευλαβικά προσμένεις, σαν ιδέα.
Σα μια σκέψη να σε δέσει, να σε παίξει…να σε μπλέξει!

Έζησα αλλοιωμένη ζωή, σε μια αλλοιωμένη εποχή.
Σε μια εποχή που βίασε το παρελθόν, ξεπούλησε το παρόν,
και τζογάρει το μέλλον σε ρουλέτες του θανάτου.
Ήρθε η ώρα και πρέπει να σας αφήσω.
Είναι η ώρα να βρω τον τρόπο μου για να "ραγίσω",
μιας και δε βρίσκω αιτία να συνεχίσω

Γεννήθηκα αλλοιωμένος, σε μια αλλοιωμένη εποχή.
Στις νύχτες του καπνού περιπλανήθηκα, στις χώρες του χαμού,
σε σκέψεις, αγάπες και θυσίες που δε βρήκαν συνοδεία.


...και ν’ αγαπάς και να μισείς, όλα ανόητες ξοδεύσεις του μυαλού…

Δημήτρη, πραγματικά οι στίχοι σου με συγκλόνισαν..τι να πρωτοξεχωρίσει κανείς...λέξεις, νοήματα,εικόνες...Μια υπέροχη πανδαισία...Είναι από τις φορές που αισθάνομαι μεγάλη ευγνωμοσύνη γι' αυτή τη σελίδα...Σε ευχαριστώ που είσαι εδώ!!!

Πράγματι, ο τρόπος γραφής σου, οι γνώσεις σου, η συγγραφική σου ικανότητα [όπως και άλλων άξιων εδώ μέσα, φυσικά]
αποτελούν σχολείο προσέγγισης, για μένα τουλάχιστον, του έμμετρου αλλά και του πεζού λόγου
και μη νομίζεις ότι γλύφω
εγώ βρίσκομαι εδώ και γράφω για την πάρτη μου και την ψυχή μου βασικά
δεν έχω σχετικές φιλοδοξίες
και θέλω να μαθαίνω από καλύτερους μου στη γραφή
να 'σαι καλά φίλε

 

Λοιπόν Παναγιώτη. Δεν έχω να σου πω και πολλά πράγματα.
Σου έχω πει τη γνώμη μου για τα ποιήματα σου.
Σε απολαμβάνω!

Περιμένω νέα σου...

Σας ευχαριστώ ιδιαιτέρως που σταθήκατε στο κομμάτι μου αυτό.

Γκού, κι εγώ χαίρομαι που μέσα στον συρφετό επιβιώνουν αληθινά αλισβερίσια καρδιάς!

Χωριάτης με τιμούν τα λόγια σου υπέρ το δέον. Θεωρώ οτι όποιος δεν γράφει πρωτίστως για την ψυχή του, τότε καλά θα κάνει να σταματήσει το "άθλημα". Δεν πιστεύω να είμαι καλύτερος απο κανέναν, όλοι έχουμε τις στιγμές μας. Μια στιγμή κυνηγάμε και τίποτε άλλο.

Kuiper, σε ευχαριστώ πολύ! Δε σε έχω ξεχάσει απλώς περιμένω απάντηση/προσφορές.

  Φίλε Δημήτρη πραγματικά εντυπωσιάστηκα με τη γραφή σου . Αυτό σου το ποίημα εμπεριέχει τόσες εικόνες που σε καθηλώνει . Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι η μελωδικότητα που κρύβει παρόλο που δεν πρόκειται για έμμετρο . Τα είχε όλα αυτό σου το δημιούργημα . Δηλώνω τουλάχιστον εντυπωσιασμένος . Μπράβο σου φίλε μου !

Απλά ΜΠΡΑΒΟ...